ទ. 1

[១] (បុរសអ្នករក្សាស្រែពោលថា) បពិត្រកោសិយៈ ស្រូវសាលីក្នុងស្រែ បរិបូណ៌​ដែរ តែពួក​សេកតែងស៊ី បពិត្រព្រហ្ម ខ្ញុំសូម​ជំរាប​លោក ខ្ញុំ​មិន​អាចហាម​ឃាត់សេក​ទាំង​នោះ​​បានឡើយ បណ្តា​សេក​ទាំងនោះ មានសេក​មួយ ដែលល្អ​ដោយ​ចំណែក​ទាំងពួង ជាង​សេក​ទាំងនោះ ស៊ីនូវ​ស្រូវសាលី តាមសេក្តី​បា្រថ្នា​រួចហើយ ក៏ពាំ​ស្រូវដោយ​ចំពុះ​ហើរ​ទៅ​ទៀត។

[២] (សាលិន្ទិយព្រាហ្មណ៍ កោសិយគោត្រពោលថា) ជនទាំងឡាយ ចូរដាក់​អន្ទាក់​ធ្វើដោយ​កន្ទុយសត្វ បក្សីនោះ​នឹងជាប់ ចូរអ្នក​ចាប់វា​ទាំងរស់ នាំមក​ក្នុង​សំណាក់​នៃ​អញ។

[៣] (សេ្តចសេកពោលថា) បក្សីទាំងនុ៎ះ ស៊ីផង ផឹកផង ហើយហើរ​ចេញ​ទៅ អាត្មាអញ​​ម្នាក់ឯង ជាប់អន្ទាក់​ហើយ អាត្មាអញ​ធ្វើហើយ​នូវអំពើ​លាមក​ដូចមេ្តច។

[៤] (ព្រាហ្មណ៍…) ម្នាលសេក ពោះសេកទាំងឡាយដទៃ (ជាពោះ​តូចល្មម) ដោយពិត (ចំណែក​ខាងពោះ) របស់អ្នក ជាពោះធំ​ជ្រុលពេក បានជា​អ្នកស៊ី​ស្រូវសាលី​តាមសេចក្តី​បា្រថ្នា​រួចហើយ ក៏ពាំ​យកស្រូវ​ដោយ​ចំពុះហើរទៅ។ ម្នាលសេក អ្នកបំពេញ​ជង្រុក​ក្នុងព្រៃ​រកានោះឬ ឬក៏អ្នក​ចងពៀរ​នឹងយើង ម្នាលសំឡាញ់ យើងសួរហើយ អ្នកចូរ​បា្រប់ អ្នកកប់​ស្រូវសាលី​ទុកក្នុង​ទីណា។

[៥] (ស្តេចសេក…) ខ្ញុំមិនចងពៀរជាមួយនឹងអ្នកទេ ជង្រុករបស់ខ្ញុំ ក៏​មិនមានដែរ ខ្ញុំដោះ​បំណុលផង ឲ្យបុលផង ខ្ញុំហើរ​ទៅដល់​ចុងរកា ក៏កប់​កំណប់ទុក​ក្នុងព្រៃរកា​នោះ បពិត្រ​កោសិយៈ អ្នកចូរ​ជ្រាបយ៉ាង​នេះចុះ។

[៦] (ព្រាហ្មណ៍…) ការឲ្យបុលរបស់អ្នកដូចមេ្តច ការដោះ​បំណុល​ដូចម្តេច អ្នកចូរ​បា្រប់​នូវ​ការកប់​កំណប់ កាលបើដូច្នោះ អ្នកនឹង​រួចចាក​អន្ទាក់។

[៧] (សេ្តចសេក…) បពិត្រកោសិយៈ ខ្ញុំមានកូនតូចៗ មិនទាន់ដុះស្លាប​នៅឡើយ កូន​តូច​ទាំងឡាយ​នោះ ដែលខ្ញុំ​ចិញ្ចឹម​ហើយ នឹងចិញ្ចឹម​ខ្ញុំវិញ ហេតុនោះ ខ្ញុំត្រូវ​ឲ្យបុល​ដល់​កូនតូចៗ ទាំងនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំមានមាតា បិតាចាស់​គ្រាំគ្រា មានវ័យ​កន្លងហើយ ខ្ញុំពាំ (នូវស្រូវសាលី) ដោយចំពុះ យកទៅ​ជូនមាតា​បិតាទាំងនោះ ខ្ញុំត្រូវ​ដោះបំណុល​ដែល​គាត់​ធ្វើហើយ​មុន។

ក្នុងព្រៃរកានោះ មានបក្សីទាំងឡាយដទៃទៀត ដែលជ្រុះស្លាប​អស់ហើយ ថម​ថយ​​កំឡាំង ខ្ញុំត្រូវ​ការដោយ​បុណ្យ ក៏​ឲ្យដល់​បក្សីទាំង​នោះ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​ពោលថា បុញ្ញកម្ម​នោះជា​កំណប់។ ការ​ឲ្យបុល​របស់ខ្ញុំ​យ៉ាងនេះ ការដោះបំណុល​របស់ខ្ញុំ​យ៉ាងនេះ ខ្ញុំ​បា្រប់​នូវការកប់កំណប់ បពិត្រ​កោសិយៈ អ្នកចូរ​ជ្រាប​យ៉ាងនេះ។

[៨] (ព្រាហ្មណ៍…) បក្សីមានកំណើតពីរដងនេះ ប្រសើរណាស់តើ ជាសត្វ​ប្រកប​ដោយធម៌​ដ៏ក្រៃលែង មនុស្ស​ពួកខ្លះ មិនមាន​ធម៌នេះទេ។ អ្នកចូរ​បរិភោគ​នូវ​ស្រូវសាលី ជាមួយ​នឹងពួក​ញាតិ​ទាំងអស់ តាមប្រាថ្នា​ចុះ ម្នាលសេក សូមឲ្យ​យើងឃើញ​អ្នកទៀត ដ្បិតការបានចួប​ប្រទះ នឹងអ្នក (នេះ) ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង។

[៩] (ស្តេចសេក…) បពិត្រកោសិយៈ ខ្ញុំបានបរិភោគផង ផឹកផង ក្នុង​លំនៅ​អ្នក​រួច​ហើយ ខ្ញុំមិន​អាចនឹង​នៅក្នុង​សំណាក់​នៃអ្នក​អស់រាត្រី​មួយទេ អ្នកចូរ​ឲ្យទាន (ចំពោះ​សមណ​ព្រាហ្មណ៍) ដែលមាន​អាជ្ញាដាក់ចុះ​ហើយផង ចូរចិញ្ចឹម​មាតាបិតា ដែល​ចាស់គ្រាំ​គ្រាផង។

[១០] (ព្រាហ្មណ៍…) លក្ខី (សិរី បុណ្យ និងបា្រជ្ញា) បានកើត​ឡើងហើយ​ដល់យើង​ក្នុង​ថៃ្ងនេះ ដ្បិតយើង​បានជួប​នឹងសេ្តច​សេកដ៏​ប្រសើរ ជាងពួក​បក្សី​ទាំងឡាយ យើងនឹង​ធ្វើបុណ្យ​ឲ្យច្រើន ព្រោះបាន​ស្តាប់នូវ​សុភាសិត​របស់​សេក។

[១១] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) សាលិន្ទិយព្រាហ្មណ៍ ជាកោសិយគោត្រនោះ មាន​ចិត្ត​រីករាយ មានចិត្ត​ខ្ពស់ឯក មាន​ចិត្តជ្រះថ្លា បានចាត់​ចែងនូវ​បាយ និង​ទឹក ហើយ​ញុំាង​សមណៈ និង​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ ឲ្យឆ្អែត​ស្កប់ស្កល់​ដោយបាយ និងទឹក។

[១២] (ចន្ទកិន្នរពោលថា) ម្នាលនាងចន្ទា ជីវិតនេះប្រហែល​ជាជិត​ដាច់​ហើយ ព្រោះ​ក្រពុល​ដោយ​ឈាម អញនឹង​លះបង់​នូវជីវិត​ក្នុងថ្ងៃ​នេះឯង ម្នាលនាង​ចន្ទា ជីវិត​របស់​អញនឹង​រលត់។ ជីវិត​របស់អញ​ជាទុក្ខ​ពៀបចុះ​ហើយ ហ្ឫទ័យ​របស់​អញក្តៅ​ណាស់ អញ​លំបាក​ក្រៃពេក ព្រោះហេតុ​នាងចន្ទា​កំពុងសោក មិនមែន​ព្រោះការ​សោក​ដទៃទេ។ អញ​នឹងស្វិត​ស្រពោន​ដូចជាស្មៅ (ដែលគេ​ដាក់លើ​ថ្មក្តៅ) ដូចជា​ដើមឈើ (ដែលកាត់​ផ្តាច់​ឫសហើយ) អញនឹង​រីងស្ងួត​ដូចជា​ស្ទឹងដែល​មានទឹក​មិនពេញ ព្រោះ​នាង​ចន្ទាកំពុង​សោក មិនមែន​ព្រោះការ​សោក​ដទៃទេ។ ទឹកភ្នែក​ទាំងឡាយ​របស់អញ​នេះហូរទៅ ដូចជា​ភ្លៀងក្បែរ​ជើងភ្នំ​ហូរទៅ ព្រោះ​ហេតុនាង​ចន្ទាកំពុង​សោក មិនមែន​ព្រោះការ​សោកដទៃ​ឡើយ។

[១៣] (នាងចន្ទាកិន្នរី ពោលផ្តាសាថា) រាជបុត្តណា បាញ់នូវប្តី​ដែលអញ​ជា​អ្នក​កំព្រា​បា្រថ្នា​ហើយ រាជបុត្ត (នោះ) អាក្រក់មែន ប្តីរបស់អញនោះ ​ដែលត្រូវ​សរមុត​ហើយ ដេក​លើ​ផែនដី​ទៀប​គល់ឈើ។ នែរាជបុត្ត សេចក្តីសោក​ក្នុងហឫទ័យ​ណានៃ​អញ ដែល​កំពុង​សំឡឹង​មើលនូវ​កិន្នរ សូមមាតា​របស់​អ្នក បាននូវ​សេចក្តី​សោកក្នុង​ហឫទ័យ​ដូចអញ​នេះដែរ។ នែរាជបុត្ត សេចក្តីសោក​ក្នុងហឫទ័យ​ណា​របស់​អញ ដែល​កំពុង​សំឡឹង​មើល​នូវកិន្នរ សូមប្រពន្ធ​របស់អ្នក បាននូវ​សេចក្តី​សោក​ក្នុងហឫទ័យ​ដូចអញ​នេះដែរ។ នែ​រាជបុត្ត បុគ្គលណា បានសម្លាប់​កិន្នរ ដែលជា​សត្វមិន​ប្រទូស្ត ព្រោះការ​ចង់បាន​អញ សូមកុំ​ឲ្យម្តាយ​របស់អ្នក (នោះ) បានឃើញ​កូនផង សូមកុំ​ឲ្យ​បានឃើញ​ប្តីផង។ នែរាជបុត្ត អ្នកណា​បានសម្លាប់កិន្នរ ដែលជា​សត្វមិន​ប្រទូស្ត ព្រោះការ​ចង់បាន​អញ សូមកុំ​ឲ្យប្រពន្ធ​របស់​អ្នកនោះ បានឃើញ​កូនផង សូមកុំ​ឲ្យបាន​ឃើញប្តីផង។

[១៤] (ព្រះរាជាទ្រង់ត្រាស់ថា) ម្នាលនាងចន្ទា​មានភ្នែក​ដូចផ្កា​នៃតិមិរព្រឹក្ស​ក្នុងព្រៃ នាងកុំយំ កុំសោកឡើយ នាងនឹង​បានជា​អគ្គមហេសី​នៃយើង និង​មាន​នាងនារី​បូជា​ក្នុង​រាជ​ត្រកូល។

[១៥] (កិន្នរី…) នែរាជបុត្រ អ្នកណាបានសម្លាប់នូវកិន្នរ ដែលជា​សត្វមិន​ប្រទូស្ត ព្រោះការ​ចង់បានអញ អញស៊ូ​តែស្លាប់ អញនឹង​មិនធ្វើ (ជាប្រពន្ធ) របស់អ្នក (នោះ) ទេ។

[១៦] (ព្រះរាជា…) ម្នាលនាងកិន្នរី ដែលជាស្រី​មានសេចក្តី​ខ្លាចផង ចង់​រស់នៅផង នាងជា​មេម្រឹគ មានស្លឹក​កំញាន និងស្លឹក​ក្រស្នា​ជាភោជន ចូរ​នាងទៅកាន់​ព្រៃហិមវន្ត​ចុះ ពួកម្រឹគ​ដទៃនឹង​ត្រេកត្រអាល​ចំពោះនាង។

[១៧] (កិន្នរី…) ភ្នំទាំងឡាយនោះផង ជ្រោះភ្នំទាំងឡាយនោះផង គូហាភ្នំ​ទាំងឡាយ​នោះផង បពិត្រកិន្នរ ខ្ញុំកាល​មិនឃើញ​អ្នកក្នុង​ទីនោះ តើនឹង​ធ្វើ​ដូចម្តេច។ យើង​​ទាំងឡាយ រមែង​ត្រេកត្រអាល​ជាមួយគ្នា​លើភ្នំ​ទាំង​ឡាយណា បពិត្រកិន្នរ ខ្ញុំកាល​មិនឃើញ​អ្នកលើភ្នំ​ទាំងឡាយ​នោះ តើនឹង​ធ្វើដូចម្តេច។ ភ្នំទាំងឡាយ​នោះ​ ដេរដាស​ដោយ​​ស្លឹកឈើ គួរឲ្យរីករាយ ដែល​ពួកម្រឹគ​សាហាវ​ធ្លាប់ដើរ​ទៅមក​ញឹកញយ បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំកាល​មិនឃើញ​អ្នកក្នុង​ទីនោះ តើនឹង​ធ្វើដូចម្តេច។ ភ្នំទាំងឡាយនោះ ដេរដាស​ដោយ​ផ្កាឈើ​គួរឲ្យរីករាយ ដែលពួក​ម្រឹគសាហាវ​ធ្លាប់ដើរ​ទៅមក​ញឹកញយ បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំ​កាលមិន​ឃើញអ្នក​ក្នុងទីនោះ តើនឹង​ធ្វើ​ដូចម្តេច។ ស្ទឹងលើភ្នំ និងស្ទឹងក្នុង​ព្រៃ​ទាំងឡាយ មានទឹក​ដ៏ថ្លា កាលហូរទៅ មានផ្កាឈើ​អណ្តែតទៅ​តាមខ្សែ​ទឹក​ព្រោងព្រាត បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំកាល​មិនឃើញ​អ្នកក្នុង​ទីនោះ តើនឹង​ធ្វើ​ដូចម្តេច។ កំពូល​ទាំងឡាយនៃ​ភ្នំហិមវន្ត មាន​ពណ៌ខៀវ គួរ​ឲ្យរមិល​មើល បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំ​កាលមិន​ឃើញអ្នក​ក្នុងទីនោះ តើនឹង​ធ្វើ​ដូចម្តេច។ កំពូល​ទាំងឡាយ​នៃភ្នំ​ហិមវន្ត មាន​ពណ៌លឿង គួរ​ឲ្យរមិល​មើល បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំ​កាលមិន​ឃើញអ្នក​ក្នុងទីនោះ តើនឹងធ្វើ​ដូចម្តេច។ កំពូល​ទាំងឡាយ​នៃភ្នំ​ហិមវន្ត មាន​ពណ៌​ក្រហម គួរ​ឲ្យរមិល​មើល បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំកាល​មិនឃើញ​អ្នក​ក្នុងទីនោះ តើនឹងធ្វើ​ដូចម្តេច។ កំពូល​ទាំងឡាយ​នៃភ្នំហិមវន្ត មានចុង​ស្រួច គួរ​ឲ្យរមិល​មើល បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំកាល​មិនឃើញ​អ្នកក្នុង​ទីនោះ តើ​នឹង​ធ្វើដូចម្តេច។ កំពូល​ទាំងឡាយ​នៃភ្នំហិមវន្ត ដែល​មាន​ពណ៌ស គួរ​ឲ្យ​រមិលមើល បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំកាល​មិនឃើញ​អ្នកក្នុង​ទីនោះ តើ​នឹង​ធ្វើ​ដូច​ម្តេច។ កំពូល​ទាំងឡាយ​នៃភ្នំហិមវន្ត​ដ៏វិចិត្រ គួរ​ឲ្យរមិលមើល បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំ​កាល​មិន​ឃើញ​អ្នកក្នុង​ទីនោះ តើនឹងធ្វើ​ដូចម្តេច។ បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំ​កាលមិន​ឃើញអ្នក​លើភ្នំ​គន្ធមាទន៍​​នោះ ដែលពួក​​ភុម្មទេវតា​​សេពហើយ ជាភ្នំដេរដាស​ដោយឱសថ​ទាំងឡាយ តើនឹង​ធ្វើ​ដូចម្តេច។ បពិត្រ​កិន្នរ ខ្ញុំ​កាលមិន​ឃើញអ្នក​លើភ្នំគន្ធមាទន៍​នោះ ដែលពួក​កិន្នរ​សេពហើយ ជាភ្នំដ៏​ដេរដាស​ដោយឱសថ​ទាំងឡាយ តើនឹងធ្វើ​ដូចម្តេច។

[១៨] បពិត្រព្រហ្មជាម្ចាស់ ខ្ញុំសូមថ្វាយបង្គំនូវព្រះបាទ​ទាំងឡាយ​របស់​លោក ព្រោះ​លោកបាន​ស្រោចប្តី ដែលខ្ញុំ​ជាស្រី​កំព្រា​បា្រថ្នាហើយ ដោយ​ទឹកអម្រឹត ដែលជាទី​ស្រឡាញ់​ដោយ​វិសេស​ក្នុងទី​ដែលលោក​ជួបគ្នា។

[១៩] ឥឡូវនេះ យើងទាំងឡាយនឹងត្រាច់ទៅកាន់ស្ទឹងក្បែរភ្នំ និងស្ទឹងក្នុង​ព្រៃទាំង​ឡាយ ដែលមាន​ផ្កាឈើ​អណ្តែតទៅ​តាមខ្សែទឹក​ព្រោងព្រាត​ទាំងមាន​ឈើផ្សេង​ៗ​ដុះហែ​វិញ យើងទាំងឡាយ​នឹងពោល​នូវពាក្យ​ជាទី​ស្រឡាញ់​ទៅវិញ​ទៅមក។

[២០] (ខ្លែងញីពោលថា) ម្នាលខ្លែងឈ្មោល ពួកអ្នកជនបទ ចងគប់ភ្លើង​ទាំងឡាយ ក្នុង​កោះតូចៗ បា្រថ្នា​នឹងស៊ី​នូវកូន​តូចៗ​របស់ខ្ញុំ អ្នកចូរ​ហៅនូវ​មិត្តផង សំឡាញ់ផង អ្នកចូរ​ក្រាបទូល​នូវសេចក្តី​វិនាស​របស់ពួក​បក្សី​ជា​ញាតិ (នៃយើង ដល់ស្តេច​អកផង)។

[២១] (ខ្លែងឈ្មោល ក៏ទៅក្រាបទូលស្តេចអកថា) បពិត្រស្តេចអក ព្រះអង្គ​ជា​ទិជជាតិ​​ផង ជាបក្សី​ប្រសើរ​ជាងពួក​ទិជជាតិ​ផង ខ្ញុំសូម​យកព្រះអង្គ​ជាទី​ពឹង ដ្បិតពួក​អ្នក​ជនបទ អាក្រក់​ណាស់ បា្រថ្នានឹង​ស៊ីកូន​តូចៗ​របស់ខ្ញុំ សូម​ព្រះអង្គ (មេត្តា​ស្រោចស្រង់) ខ្ញុំ ឲ្យ​បាន​សេចក្តី​សុខ។

[២២] (ស្តេចអកពោលថា) បណ្ឌិតទាំងឡាយ ជាអ្នកស្វែង​រកសេចក្តី​សុខ ក្នុង​កាលគួរ និងកាល​មិនគួរ រមែងចង​មិត្រផង សំឡាញ់ផង ម្នាលខ្លែង​ឈ្មោល យើងនឹង​ធ្វើនូវ​ប្រយោជន៍​នុ៎ះ ដល់អ្នកបាន ដ្បិត​អរិយជនតែង​ធ្វើ​នូវកិច្ច​ដល់អរិយជន (ដូចគ្នា)។

[២៣] (ខ្លែង…) អំពើណាដែលអរិយជនជាអ្នកអនុគ្រោះ គប្បីធ្វើដល់​អរិយជន អំពើនោះ​ព្រះអង្គ​បានធ្វើ​ហើយ សូមទ្រង់​រក្សានូវ​ព្រះអង្គចុះ សូមទ្រង់​កុំក្តៅ​ក្រហាយ​ឡើយ កាលបើ​ព្រះអង្គ​រស់នៅ យើងគង់​នឹងបាន​នូវកូន​ទាំងឡាយ (ទៀត)។

[២៤] (ស្តេចអក…) យើងខំធ្វើនូវការរក្សា និងកិរិយាការពារ​នោះឯង ត្រាតែ​បែក​ធ្លាយ​​នូវសរីរៈ ក៏មិន​តក់ស្លុត​ដែរ ដ្បិតសំឡាញ់​ទាំងឡាយ​នេះ តែងលះ​បង់ជីវិត​ជួយធ្វើ (កិច្ចការ) ដល់​សំឡាញ់​ផងគ្នា នេះជាធម៌​របស់​សប្បុរស​ទាំងឡាយ។

[២៥] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ស្តេចអកនេះ ជាសត្វស្លាបកើត​អំពីស៊ុត បានធ្វើនូវ​អំពើដែល​គេធ្វើ​ដោយ​កម្រក្រៃពេក ដើម្បី​ប្រយោជន៍ (និងរក្សា) នូវកូន​ខ្លែងទាំងឡាយ ដរាប​ដល់ពាក់​កណ្តាល​អធ្រាត្រ។

[២៦] (ខ្លែង…) បុគ្គលពួកខ្លះ ឃ្លាតចាក (យស ឬទ្រព្យ) ក៏មាន ភ្លាំងភ្លាត់​ដោយ​កម្មរបស់​ខ្លួន ក៏មាន ហើយ​ត្រឡប់​តាំងខ្លួន​បានដោយ​សារសេចក្តី​អនុគ្រោះ​របស់ពួកមិត្ត កូន​ទាំងឡាយ​របស់ខ្ញុំ មាន​សេចក្តី​ក្តៅក្រហាយ ខ្ញុំ​មក (យកអ្នក) ជាគតិ (ទីពឹង) បពិត្រ​សត្វ​ត្រាច់​ទៅក្នុង​ទឹក ចូរអ្នក​ប្រព្រឹត្ត​ប្រយោជន៍​ដល់ខ្ញុំ។

[២៧] (អណ្តើក…) បណ្ឌិតទាំងឡាយ តែងចងមិត្ត និងសំឡាញ់​ដោយ​ទ្រព្យផង ដោយ​ស្រូវផង ដោយ​ខ្លួនផង ម្នាលខ្លែង យើងនឹង​ធ្វើប្រយោជន៍​នេះដល់​អ្នកបាន ដ្បិត​អរិយជន​តែងធ្វើ​កិច្ចដល់​អរិយជន​ដូចគ្នា។

[២៨] (កូនអណ្តើក…) បពិត្រឪពុក អ្នកចូរជាបុគ្គលមាន​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​តិច អង្គុយ​​ស្ងៀមចុះ កូនតែង​ប្រព្រឹត្ត​ប្រយោជន៍​ដល់ឪពុក ខ្ញុំនឹង​ជួយការពារ​នូវកូនខ្លែង ហើយ​ប្រព្រឹត្តនូវ​ប្រយោជន៍​ជំនួសលោក។

[២៩] (អណ្តើក…) ម្នាលកូន នេះជាធម៌របស់សប្បុរស​ទាំងឡាយ កូនត្រូវ​តែ​ប្រព្រឹត្ត​ប្រយោជន៍​ដើម្បីឪពុក​ពិតមែន​ហើយ តែពួក​អ្នកជនបទ មិន​គប្បី​បៀតបៀន​នូវកូន​របស់ខ្លែង ព្រោះឃើញ​នូវអញដែល​មានកាយធំ។

[៣០] (ខ្លែង…) បពិត្រព្រះអង្គប្រសើរដោយសេចក្តី​ព្យាយាម​ក្នុងពួក​ម្រឹគ ពួកសត្វ​ចិញ្ចឹម និង​ពួកមនុស្ស​ត្រូវភ័យ​គ្របសង្កត់​ហើយ រមែងចូល​ទៅ​ពឹងបុគ្គល​ដ៏ប្រសើរ កូន​ទាំង​​ឡាយរបស់​ខ្ញុំ មានសេចក្តី​ក្តៅក្រហាយ (ព្រោះ​ហេតុនោះ) ខ្ញុំមក (យក​ព្រះអង្គ) ជាគតិ ព្រះអង្គ​ជាសេ្តច​របស់យើង សូមព្រះអង្គ​មេត្តា (ស្រោចស្រង់) ខ្ញុំ ឲ្យបាន​សេចក្តី​សុខ។

[៣១] (សីហៈ…) ម្នាលខ្លែងឈ្មោល យើងនឹងធ្វើនូវប្រយោជន៍​នុ៎ះដល់​អ្នក មក យើងនឹង​ទៅសម្លាប់​ពួកសត្រូវ​នោះ​របស់អ្នក ធម្មតា​អ្នកបា្រជ្ញ ជាអ្នក​អាចនឹង​សម្លាប់នូវ​សត្រូវ​បាន ដឹងច្បាស់ (នូវភ័យ​កើតឡើង​ដល់មិត្រ) មិន​គប្បីប្រឹង​ប្រែងរក្សា​នូវជន​ដែល​ទុក​​ដូចជា​ខ្លួន ដូចម្តេចកើត។

[៣២] (ខ្លែងញីនិយាយនឹងខ្លែងឈ្មោលថា) បុគ្គលគួរធ្វើ (នូវបុគ្គល​ណា​មួយ) ឲ្យជា​មិត្រផង ឲ្យជា​សំឡាញ់​ផង គួរធ្វើ (នូវបុគ្គល​ណាមួយ) ឲ្យជា​ម្ចាស់ផង ដើម្បី​បាននូវ​សេចក្តី​សុខ យើង​ទាំងឡាយ (អាច​កំចាត់​បង់នូវ​ពួកសត្រូវ​បាន ដោយ​កំឡាំង​នៃមិត្ត) ហើយ​នឹង​បានមូល​មិត្រគ្នា រីករាយជា​មួយ​នឹងកូន​ទាំងឡាយ ដូចជា​បុគ្គល​ដែលមាន​អាវក្រោះ​ពាក់ហើយ អាចរារាំង​នូវកូនសរ​ទាំងឡាយ​បានដូច្នោះ។

[៣៣] កូនតូចទាំងឡាយ (បញ្ចេញសម្លេងដ៏ពិរោះ) គួរ​ឲ្យខ្លោចចិត្ត​ ហើយ​ស្រែកហៅ (ខ្ញុំ) ដែល​កំពុង​ស្រែកយំ​ដោយសារ​សេចក្តី​ព្យាយាម​របស់​សីហៈ​ជាមិត្រ​របស់​ខ្លួន ជាសំឡាញ់ ជាសត្វ​មិនរត់។

[៣៤] បណ្ឌិតនោះប្រើបា្រស់នូវកូន នូវសត្វចិញ្ចឹម ឬក៏នូវទ្រព្យ ព្រោះ​អាស្រ័យ​មិត្រ​​សំឡាញ់ ខ្ញុំក្តី ពួកកូនក្តី ប្តីរបស់ខ្ញុំក្តី បានមូល​មិត្រគ្នា​ដោយ​សេចក្តី​អនុគ្រោះ​របស់​ពួកមិត្ត។ បុគ្គល មានសេ្តច​ផង មានមិត្រ​ដ៏ក្លៀវក្លា​ផង (ជាមិត្រ​ហើយ) អាច​សម្រេច​ប្រយោជន៍​​បាន ដ្បិត​សំឡាញ់​ទាំងឡាយ​នុ៎ះ រមែង​មានដល់​បុគ្គល ដែល​បរិបូណ៌​ដោយ​សំឡាញ់ បពិត្រ​ស្វាមី អ្នក​បា្រថ្នានូវ​កាម បុគ្គល​អ្នក​មានមិត្រ មានយស មាន​សេចក្តី​ខ្ពង់​ខ្ពស់​នោះ រមែង​រីករាយ​ក្នុងលោកនេះ។

[៣៥] បពិត្រខ្លែងឈ្មោល បុគ្គលសូម្បីក្រខ្សត់ ក៏គួរធ្វើ​នូវមិត្តធម៌ អ្នកចូរ​មើលចុះ យើងទាំង​ឡាយ បានព្រមព្រៀង​គ្នាជាមួយ​នឹងញាតិ​ទាំងឡាយ ដោយ​សេចក្តី​អនុគ្រោះ​របស់​មិត្រ។ បពិត្រ​ខ្លែងឈ្មោល បក្សីណា​ធ្វើនូវ​មិត្រជាមួយ​នឹងបុគ្គល​ក្លៀវក្លា ជាមួយ​នឹង​បុគ្គល​មានកំឡាំង បក្សីនោះ រមែង​បានសេចក្តី​សុខយ៉ាង​នេះ ដូចខ្ញុំ និងអ្នក។

[៣៦] (ព្រះរាជាទ្រង់ត្រាស់ថា) ពួកជដិលណា ដណ្តប់​ស្បែកខ្លាឃ្មុំ​ទាំងក្រចក មាន​​ធ្មេញប្រឡាក់​ដោយ​មន្ទិល មានភ្នែក​មិនបន្តក់ មានរូបអាក្រក់ កំពុង​រាយនូវមន្ត ជដិល​ទាំងនោះ បានដឹង​នូវការ​ប្រព្រឹត្តិ​នូវតបៈ និងការ​ស្វាធ្យាយន៍​នូវមន្តនេះ ក្នុង​សេចក្តី​ព្យាយាម​ជារបស់​មនុស្ស នឹងបាន​រួចចាក​អបាយដែរ​ឬ។

[៣៧] (បុរោហិតក្រាបទូលថា) បពិត្រមហារាជ បើបុគ្គលជា​ពហុស្សូត មិន​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌ ធ្វើតែអំពើ​លាមក​ទាំងឡាយ បុគ្គលនោះ សូម្បី​ចេះនូវវេទ​មួយ​ពាន់ ហើយ​អាស្រ័យ​នូវភាព​ជាពហុស្សូតនោះ តែមិន​ទាន់បាន​សម្រេច​នូវ​ចរណៈ (សមាបត្តិបាំ្របី) ទេ ក៏មិន​គប្បីរួច​ចាក​ទុក្ខឡើយ។

[៣៨] (ឧទ្ទាលកតាបសពោលថា) បុគ្គលសូម្បីចេះនូវវេទ​មួយពាន់​ហើយ អាស្រ័យ​​នូវភាព​ជា​ពហុស្សូត​នោះ តែមិន​ទាន់បាន​សម្រេច​នូវចរណៈ (សមាបត្តិបាំ្របី) ទេ ក៏មិន​គប្បីរួច​ចាកទុក្ខ​ឡើយ ខ្ញុំសំគាល់​ថាវេទទាំង​ឡាយ ជាសភាព​ឥតផល មាន​តែ​ចរណៈ​​ដែលប្រកប​ដោយការ​សង្រួម ទើបជា​ការពិត​បា្រកដ។

[៣៩] (បុរោហិត…) ខ្ញុំមិនមែនពោលថា វេទទាំងឡាយ ជាសភាព​ឥតផល​ទេ តែចរណៈ​ដែលប្រកប​ដោយការ​សង្រួម ជារបស់​ពិតមែន ឯបុគ្គល​រៀននូវ​វេទទាំងឡាយ គ្រាន់តែ​បាននូវ​កិត្តិសព្ទ បុគ្គល​អ្នកទូន្មាន​ដោយ​ចរណៈ​ហើយ ទើបបាន​ដល់នូវ​ការស្ងប់​រមា្ងប់ (និព្វាន)។

[៤០] (ឧទ្ទាលក…) មាតាបិតា និងផៅពង្ស ត្រូវតែកូន​ចិញ្ចឹម អាត្មាកើត​អំពី​បុគ្គល​ណា បុគ្គល​នោះឯង នៅជា​បុគ្គលនោះ​ដដែល អាត្មា​ឈ្មោះ​ឧទ្ទាលកៈ ជាអ្នក​តវង្ស​ត្រកូល​​នៃ​សោត្ថិយគោត្រ​ដ៏ចំរើន។

[៤១] (បុរោហិត…) ម្នាលអ្នកដ៏ចំរើន បុគ្គលឈ្មោះថា​ព្រាហ្មណ៍ តើ​ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច បុគ្គល​មានគុណធម៌​បរិបូណ៌ តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច មួយទៀត ការរលត់​កិលេស តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច បុគ្គល​ដែលគេហៅ​ថា អ្នក​តាំងនៅ​ក្នុងធម៌ តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច។

[៤២] (ឧទ្ទាលកៈ…) បុគ្គលកាន់យកនូវភ្លើងហើយ ធ្វើនូវ​ការបំរើ​មិន​ឲ្យ​មានចន្លោះ ឈ្មោះថា​ព្រាហ្មណ៍ ព្រាហ្មណ៍​កាល​ស្រោចទឹក (អភិសេក) បូជា (នូវយ័ញ្ញ) ហើយលើក​នូវ​សសរយ័ញ្ញ ព្រាហ្មណ៍​ធ្វើយ៉ាងនេះ ឈ្មោះ​ថាជា​អ្នកមាន​សេចក្តី​ក្សេម (ជន​ទាំងឡាយ​ហៅ​ព្រាហ្មណ៍​នោះ) ថា ជាអ្នក​ស្ថិតនៅក្នុង​ធម៌ដោយ​ហេតុនោះ។

[៤៣] (បុរោហិត…) សេចក្តីបរិសុទ្ធិពុំមែនមានដោយ​ការស្រោច​ទឹកទេ បុគ្គល​ដែល​ឈ្មោះថា​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកបរិបូណ៌​ដោយ​គុណធម៌ ខន្តិ សោរច្ចៈ និងបុគ្គល​អ្នករំលត់​ទុក្ខបាន​នោះ មិនមាន (ដោយការ​ស្រោចទឹក ជាដើមទេ)។

[៤៤] (ឧទ្ទាលកៈ…) នែអ្នកដ៏ចំរើន បុគ្គលដែលឈ្មោះថា​ព្រាហ្មណ៍ តើ​ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច បុគ្គល​ដែលជា​អ្នកមាន​គុណធម៌​ដ៏បរិបូណ៌ តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច ម្យ៉ាង​ទៀត ការរំលត់​កិលេស តើដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច បុគ្គល​ដែលគេ​ហៅថា​ជាអ្នក​ឋិតនៅ​ក្នុងធម៌ តើដូចម្តេច។

[៤៥] (បុរោហិត…) បុគ្គលមិនមានស្រែចំការ មិនមាន​ផៅពង្ស មិនមាន​សេចក្តី​ប្រកាន់ មិនមាន​សេចក្តីបា្រថ្នា មិនមាន​សេចក្តី​លោភ​ដ៏លាមក អស់សេចក្តី​ជាប់ជំពាក់​ក្នុងភព ព្រាហ្មណ៍​ធ្វើយ៉ាងនេះ ទើបឈ្មោះ​ថា ជា​អ្នកដល់​នូវសេចក្តី​ក្សេម (ជន​ទាំង​ឡាយ) ហៅ (ព្រាហ្មណ៍​នោះ) ថាជាអ្នក​ឋិតនៅក្នុង​ធម៌ដោយ​ហេតុនោះ។

[៤៦] (ឧទ្ទាលកៈ…) ពួកក្សត្រ ពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកជំនួញ ពួកអ្នកងារ ពួក​ចណ្ឌាល និងជនអ្នក​កើបសម្រាម ពួកជន​ទាំងអស់​ឈ្មោះថា​ជាអ្នក​ស្លូតបូត ជាអ្នក​ទូន្មាន​ឥន្ទ្រិយ​បានហើយ ពួកជន​ទាំងអស់​ឈ្មោះថា មានទុក្ខ​រលត់ហើយ គុណដ៏​ប្រសើរ និង​ទោស​​ដ៏លាមក មានដល់​ជនទាំង​អស់ដែល​ជាអ្នកមាន​សេចក្តី​ត្រជាក់ត្រជំ (ដែរឬ)។

[៤៧] (បុរោហិត…) ពួកក្សត្រ ពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកជំនួញ ពួកអ្នកងារ ពួកជន​ចណ្ឌាល និងជនអ្នក​កើបសម្រាម ពួកជន​ទាំងអស់​ដែលជា​អ្នកស្លូត​បូត មាន​ឥន្ទ្រិយ​ទូន្មាន​បានហើយ ពួនជន​ទាំងអស់ ឈ្មោះថា​មានទុក្ខរលត់​ហើយ គុណដ៏​ប្រសើរ និង​ទោស​​ដ៏លាមក មិនមាន​ដល់ពួក​ជន​ទាំងអស់ ដែលជា​អ្នកមាន​សេចក្តី​ត្រជាក់​ត្រជំ​ឡើយ។

[៤៨] (ឧទ្ទាលកៈ…) ពួកក្សត្រ ពួកព្រាហ្មណ៍ ពួកអ្នកជំនួញ ពួកអ្នកងារ ពួកជន​ចណ្ឌាល និងជនអ្នក​កើបសម្រាម ពួកជន​ទាំងអស់​ដែលជា​អ្នកស្លូត​បូត មាន​ឥទ្រ្ទិយ​ទូន្មាន​បានហើយ ពួកជន​ទាំងអស់ ឈ្មោះថា​មានទុក្ខរលត់​ហើយ គុណ​ដ៏ប្រសើរ និង​ទោសដ៏លាមក មិនមាន​ដល់ជន​ទាំងអស់ ដែល​មានសេចក្តី​ត្រជាក់​ត្រជំឡើយ (កាល​បើយ៉ាង​នេះ) អ្នកប្រព្រឹត្ត​នូវភាពនៃ​ខ្លួនជា​ព្រហ្ម គួរ​ឲ្យគេ​សរសើរ​ហើយ ញុំាង​វង្សត្រកូល​នៃ​សោត្ថិយគោត្រ (ឲ្យវិនាស)។

[៤៩] (បុរោហិត…) វិមានដែលគេប្រក់ដោយសំពត់ទាំងឡាយ មានពណ៌​ក្រហម​ផ្សេងៗ ស្រមោល​របស់​សំពត់​ទាំងនោះ មិនផ្សេង​គ្នាឡើយ (មាន​សម្បុរ​តែមួយបែប) ការ​ជ្រលក់​នោះ ក៏មិន​ផ្សេងគ្នាដែរ (យ៉ាង​ណាមិញ) សូម្បី​មនុស្ស​ទាំងឡាយ ក៏យ៉ាងនោះដែរ ពួក​មាណព​បរិសុទ្ធ (ដោយ​អរិយ​មគ្គ) ក្នុងកាលណា ពួកជន​មានវត្តល្អ បានដឹង​នូវ​និព្វានធម៌ ក៏មិន​សាកសួរ​នូវជាតិ​របស់​មាណព​ទាំងនោះ (ក្នុងកាលនោះ) ឡើយ។

[៥០] (ឧបកាញ្ចនតាបស ស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មហ៍ បុគ្គលណា​លួច​ក្រអៅឈូក​ទាំងឡាយ​របស់លោក បុគ្គលនោះ ចូរបាន​នូវសេះផង គោផង បា្រក់ផង មាសផង ប្រពន្ធ​ជាទី​គាប់ចិត្ត​ក្នុងលោក​នេះផង ចូរនៅ​មូលមិត្រ​គ្នា​ដោយកូន​ និង​ប្រពន្ធ​ទាំងឡាយ​ចុះ។

[៥១] (តាបសទី២ ស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ បុគ្គលណាលួចក្រអៅឈូក​ទាំងឡាយ​របស់លោក បុគ្គលនោះ ចូរទ្រទ្រង់​នូវផ្កា​កម្រងផង នូវសំពត់​ដែល​គេនាំមក​អំពីដែន​កាសី និង​ខ្លឹមចន្ទន៍​ផង ចូរ​ឲ្យបុគ្គល​នោះមានកូន​ច្រើនផង ចូរ​ឲ្យ (បុគ្គលនោះ) ធ្វើនូវ​សេចក្តី​អាឡោះអាល័យ​ដ៏ក្លៀវក្លា​ក្នុងកាម​ទាំងឡាយ​ផង។

[៥២] (តាបសទី៣ ស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ បុគ្គលណា​លួចក្រអៅឈូក​របស់​លោក (បុគ្គលនោះ) ចូរមាន​ស្រូវច្រើន មានកសិកម្ម មានយស (បាន) នូវកូន​ទាំងឡាយ ជា​គ្រហស្ថ​មានទ្រព្យ ចូរ (បាន) នូវកាម​គ្រប់យ៉ាង ចូរកុំ​ឲ្យឃើញ​នូវវ័យ (របស់ខ្លួន) នៅគ្រប់​គ្រងផ្ទះចុះ។

[៥៣] (តាបសទី៤ ស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ បុគ្គលណា​លួចក្រអៅឈូក​ទាំងឡាយ​របស់​លោក បុគ្គលនោះ ចូរបានជាក្សត្រ អ្នកធ្វើ​នូវការរឹប​ជាន់ ជារាជាធិរាជ មាន​ពល មានយស ចូរបាន​គ្រប់គ្រង​ផែនដី ដែលមាន​សមុទ្រទាំង ៤ ជាទី​បំផុតចុះ។

[៥៤] (តាបសទី៥ ស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ បុគ្គលណា​លួចក្រអៅ​ឈូក​ទាំងឡាយ​របស់លោក បុគ្គលនោះ​ចូរជា​ព្រាហ្មណ៍​មិនបា្រសចាក​រាគៈ ចូរ​ប្រកប​ក្នុងគន្លង​ក្បួនយាម និង​នក្ខត្តឫក្ស បុគ្គលជា​ម្ចាស់នៃដែន (សេ្តច) ដែល​មានយស ចូរ​បូជា​ព្រាហ្មណ៍​នោះចុះ។

[៥៥] (តាបសទី៦ ស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ បុគ្គលណា​លួចក្រអៅ​ឈូក​ទាំងឡាយ​​របស់លោក លោក​ទាំងអស់ ចូរសំគាល់ (នូវបុគ្គល​នោះ) ថាជា​អ្នកស្វាធ្យាយ​នូវវេទ ព្រមទាំង​មន្តគ្រប់យ៉ាង ថាជាអ្នក​មានតបៈ ពួក​អ្នកជនបទ ចូរឃើញ​ហើយ បូជា​នូវ​​បុគ្គល​នោះចុះ។

[៥៦] (តាបសជាសំឡាញ់ស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ បុគ្គលណាលួច​ក្រអៅឈូក​ទាំងឡាយ​របស់លោក បុគ្គលនោះ ចូរបរិភោគ​នូវស្រុកសួយ​ដ៏ស្តុកស្តម្ភ ដែល​កុះករ​ដោយវត្ថុ¹⁾ ៤ យ៉ាង ហាក់​ដូច​ស្តេច​វាសវៈ​ប្រទាន​ឲ្យ ចូរដល់​នូវមរណៈ ទាំងមិនទាន់​បានបា្រស​ចាករាគៈ​ចុះ។

[៥៧] (តាបសជាខ្ញុំប្រុស ស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ បុគ្គលណា​លួចក្រអៅឈូក​ទាំងឡាយ​របស់លោក បុគ្គលនោះ ចូរបានជា​ធំក្នុងស្រុក ចូររីករាយ​ដោយការរាំ និង​ច្រៀង​ទាំងឡាយ​ក្នុងកណ្តាល​នៃសំឡាញ់ កុំ​ឲ្យបាននូវ​សេចក្តី​វិនាស​តិចតួច​អំពីសេ្តច​ឡើយ។

[៥៨] (នាងកាញ្ចនទេវី ស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ ស្រីណា​លួចក្រអៅ​ឈូក​ទាំងឡាយ​របស់​លោក សូម​ឲ្យស្តេច​ឯករាជ​ដែលទ្រង់​ឈ្នះនូវ​ផែនដី​ លើកដំកើង (ស្រី​នោះ) ឲ្យប្រសើរ​លើសជាង​ស្រីទាំង​មួយពាន់ សូម​ឲ្យ (ស្រីនោះ) បានជា​ស្រីប្រសើរ​លើស​ជាងស្រី​ទាំងឡាយ​ចុះ។

[៥៩] (នាងទាសីស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ ទាសីណា​លួចក្រអៅឈូក​ទាំងឡាយ​របស់​លោក ក៏បណ្តា​ទាសី​ទាំងឡាយ ទាសីនោះ ចូរកុំញាប់ញ័រ (ក្នុងកណ្តាល) នៃម្ចាស់​ទាំងឡាយ​ដែលជួប​ជុំគ្នាទាំង​អស់ ចូរបរិភោគ​នូវ​វត្ថុមាន​រសឆ្ងាញ់ (ទាសីនោះ) ចូរប្រព្រឹត្ត​និយាយ​កុហក ព្រោះហេតុ​តែ​លាភចុះ។

[៦០] (ទេវតាស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ បុគ្គណាលួច​ក្រអៅឈូក​ទាំង​ឡាយ​របស់​លោក (បុគ្គល​នោះ) ចូរបាន​ជាចៅអាវាស​ក្នុងមហា​វិហារចុះ ចូរធ្វើនូវ​នវកម្ម ក្នុង​នគរ​ឈ្មោះ​គជង្គលៈចុះ ចូរធ្វើនូវ​បង្អួច​ឲ្យហើយ​តែមួយ​ថ្ងៃចុះ។

[៦១] (ដំរីស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ ដំរីណាលួចក្រអៅឈូក​ទាំងឡាយ​របស់​លោក ដំរីនោះ ចូរជាប់​ដោយអន្ទាក់​ច្រើន ត្រង់កន្លែង​ទាំង ៦ (គឺជើង​ទាំង ៤ ក និង​ចង្កេះ) ចូរ​ឲ្យគេនាំ​អំពីព្រៃ​ជាទីរីករាយ ទៅកាន់​រាជធានីចុះ ដំរីនោះ ចូរ​ឲ្យគេ​ចាក់ដោយ​កង្វេរ​ទាំងឡាយ ដែលមាន​ដងវែង​មានបន្លា​ពីរចុះ។

[៦២] (ស្វាស្បថថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ ស្វាណាលួចក្រអៅឈូក​ទាំងឡាយ​របស់​លោក (ស្វានោះ) ចូរមាន​ប្រឡៅក ហើយគេ​ចោះត្រចៀក បំពាក់​សំណរចុះ ឲ្យ​ហ្មពស់​វាយដោយ​រំពាត់ ហើយចូរ​ទៅរក​មាត់ពស់ចុះ ឲ្យគេ​ចងយ៉ាងមាំ ហើយដើរ​ទៅកាន់​ច្រកល្ហក​ចុះ។

[៦៣] (ព្រះមហាសត្វស្បថថា) នែអ្នកដ៏ចំរើនទាំងឡាយ បុគ្គលណា ពោល​នូវ​ចំណែក​ដែលមិន​បាត់ ថាបាត់ ម្យ៉ាងទៀត បុគ្គលណា​រង្កៀស​បន្តិចបន្តួច (ចំពោះ​អ្នក​ទាំង​ឡាយ) បុគ្គល​នោះ ចូរបាន និងចូរ​បរិភោគ​នូវកាម​ទាំង​ឡាយចុះ ចូរស្លាប់​ក្នុងកណ្តាល​នៃ​ផ្ទះចុះ។

[៦៤] (សក្កទេវរាជពោលថា) (សត្វទាំងឡាយ) រមែងស្វែង​រកនូវវត្ថុកាម និង​កិលេស​កាម​ណា​ហើយ ត្រាច់ទៅ​ក្នុងលោក វត្ថុកាម និង​កិលេសកាម​នុ៎ះ ជាទី​ប្រាថ្នា​ផង ជាទីរីករាយផង ជាទីស្រឡាញ់ផង ជាទី​ពេញចិត្ត​របស់​ទេវតា និងមនុស្ស​ច្រើនគ្នា ក្នុង​ជីវលោក​​នេះ ចុះ​ហេតុ​អ្វី ក៏ពួក​ឥសីមិន​សរសើរ​នូវកាម​ទាំងឡាយ។

[៦៥] (មហាសត្វពោលថា) ជនទាំងឡាយ ត្រូវគេវាយ ត្រូវគេចង ព្រោះ​តែកាម​ទាំងឡាយ សេចក្តី​ទុក្ខផង ភ័យផង ដែលកើត​ឡើង ក៏​ព្រោះតែ​កាមទាំង​ឡាយ បពិត្រ​ព្រះភូតាធិបតី សត្វទាំងឡាយ​ស្រវឹង​ព្រោះកាម​ទាំងឡាយ ធ្វើនូវ​អំពើ​ទាំងឡាយ​ដ៏លាមក ព្រោះ​​វង្វេង។ ជនមានធម៌ដ៏​លាមក​ទាំងឡាយ​នោះ ទទួល​នូវបាប លុះបែក​ធ្លាយ​រាង​កាយ រមែងទៅ​កើតក្នុងនរក ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​ពួកឥសី​មិនសរសើរ​នូវកាមទាំង​ឡាយ ព្រោះ​ឃើញទោស​ក្នុងកាម​គុណទាំង​ឡាយ។

[៦៦] (សក្ក…) ខ្ញុំល្បងមើលទេ ខ្ញុំយកក្រអៅឈូកទាំងឡាយ​របស់ឥសី​ក្បែរឆ្នេរ​ទៅ​កប់​ទុកលើគោក (ឥឡូវនេះ ខ្ញុំដឹង​ហើយថា) ឥសី​ទាំងឡាយ ជា​អ្នកបរិសុទ្ធ មិនមាន​បាប បពិត្រ​លោកជា​ព្រហ្មចារី នុ៎ះក្រអៅឈូក​ទាំង​ឡាយរបស់​លោក។

[៦៧] (មហាសត្វ…) ម្នាលទេវរាជ ជាសហស្សនេត្ត (ពួកយើង) មិនមែន​ជាអ្នក​របាំ​របស់​អ្នកទេ ទាំងមិន​មែនជាបុគ្គល​គួរអ្នក​លេងទេ មិនមែន​ជាផៅពង្ស ទាំងមិនមែន​ជា​សំឡាញ់​​របស់អ្នក​ទេ ហេតុអ្វី​ក៏អ្នក (ធ្វើ) នូវសេចក្តី​មើលងាយ​ចំពោះ​បុគ្គលដទៃ ហើយ​លេង​​ជាមួយ​នឹងពួកឥសី។

[៦៨] (សក្ក…) បពិត្រតាបសដ៏ប្រសើរ លោកម្ចាស់​ជាអាចារ្យ​របស់ខ្ញុំ​ផង ជាបិតា​របស់​​ខ្ញុំផង ម្លប់ព្រះបាទ​របស់​លោកម្ចាស់​នេះ​ សូមជា​ទីពឹង (របស់ខ្ញុំ) ដែលមាន​សេចក្តី​ភ្លាំងភ្លាត់​ហើយ បពិត្រ​តាបស​មានប្រាជ្ញា​ដូចជា​ផែនដី សូម​លោកម្ចាស់​អត់នូវ​កំហុសម្តង បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ មិនមាន​សេចក្តី​ក្រោធជា​កំឡាំងទេ។

[៦៩] (មហាសត្វ…) កាលដែលពួកឥសី (នៅក្នុងព្រៃ) សូម្បីតែ​មួយយប់ ក៏​ឈ្មោះ​ថា​​បាននៅ​ល្អហើយ ព្រោះថា យើងទាំងឡាយ​បានជួប​នឹងព្រះ​វាសវៈ​ជាម្ចាស់​នៃទេវតា ពួកអ្នក​ដ៏ចំរើន​ទាំងអស់​គ្នា ចូរតាំងចិត្ត​ឲ្យល្អចុះ ដ្បិត​ព្រាហ្មណ៍ (ជាអាចារ្យ​របស់អ្នក​ទាំង​ឡាយ) បាននូវ​ក្រអៅឈូក​វិញហើយ។

[៧០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) បងប្អូនបាំ្រពីរនាក់ក្នុងកាលនោះគឺ តថាគត ១ សារីបុត្ត ១ មោគ្គល្លាន ១ កស្សប ១ អនុរុទ្ធ ១ បុណ្ណ ១ អានន្ទ ១។ ក្នុងកាល​នោះ ប្អូនស្រី គឺ​នាង​ឧប្បលវណ្ណា ទាសី គឺនាងខុជ្ជុត្តរា ក្នុងកាល​នោះ ខ្ញុំប្រុស គឺ​គហបតិ​ឈ្មោះចិត្តៈ ទេវតា គឺ​សាតាគិរយក្ខ។ ក្នុងកាល​នោះ ដំរីដ៏ប្រសើរ គឺដំរីឈ្មោះ​បាលិលេយ្យ ស្វាដ៏ប្រសើរ គឺ​មធុទៈ ក្នុងកាលនោះ ទេវរាជ​ឈ្មោះសក្កៈ គឺ​កាឡុទាយី អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរចាំ​ទុកនូវ​ជាតក​​យ៉ាងនេះ​ចុះ។

[៧១] (នាងសុមេធាទេវី ពោលថា) ខ្ញុំជាមហេសី​ភរិយា​របស់​ព្រះបាទ​សុរុចិ ដែល​ព្រះអង្គ​ទ្រង់នាំ​មកមុនដំបូង ព្រះបាទ​សុរុចិ នាំខ្ញុំមកអស់​មួយម៉ឺនឆ្នាំ​ហើយ។ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំនោះមិន​ដែលដឹងថា ខ្ញុំបាន​មើលងាយ​ព្រះរាជាសុរុចិ ​ជាធំក្នុង​ដែនវិទេហៈ ព្រះអង្គ​គ្រប់គ្រង​នូវ​ក្រុងមិថិលា ដោយកាយ ដោយ​វាចា ឬដោយ​ចិត្ត ក្នុង​ទីវាល ឬក្នុងទី​កំបាំង​មុខ​ឡើយ។ បពិត្រ​ឥសី សូម​ឲ្យបុត្តកើត (ក្នុងផ្ទៃ​របស់ខ្ញុំ) ដោយ​កិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យ​សច្ចៈ​នេះ កាលបើ​ខ្ញុំនិយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរ​ភាគចុះ។

[៧២] ព្រះភស្តាផង ព្រះមាតាក្មេកផង ព្រះបិតាក្មេកផង ព្រះមាតាបង្កើត និង​បិតា​បង្កើត​ផង ជាទីគាប់ចិត្ត ជាទីស្រឡាញ់ (របស់ខ្ញុំ) បពិត្រ​ព្រហ្ម ព្រះបិតាក្មេក និង​ព្រះមាតា​ក្មេក​ទាំងពីរ​នោះ រស់នៅ​ដរាបណា ក៏ទូន្មានខ្ញុំ​ដរាបនោះ។ ខ្ញុំនោះជា​ស្រីប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​មិនត្រេកអរ គឺការ​មិនបៀត​បៀន ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្តធម៌​ដោយពិត​បា្រកដ មិន​ខ្ជិល​ច្រអូស បានបំរើ​ព្រះ​មាតាក្មេក និង​ព្រះបិតា​ក្មេកនោះ​ដោយ​សេចក្តី​គោរព​ទាំងយប់​ទាំងថ្ងៃ។ បពិត្រ​ឥសី សូម​ឲ្យបុត្រកើត​ដោយ​កិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យសច្ចៈ​នេះ កាល​បើខ្ញុំ​និយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរភាគចុះ។

[៧៣] បពិត្រព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំមិនមានសេចក្តីប្រច័ណ្ឌ ឬសេចក្តី​ក្រោធ​ចំពោះ​ពួកស្រី​ទាំង​មួយម៉ឺនបាំ្រមួយពាន់ ដែលជា​ភរិយាជា​មួយគ្នា​ក្នុងកាល​ណាម្តង​ឡើយ។ ខ្ញុំត្រេកអរ ចំពោះ​ស្រ្តីទាំង​នោះ​ដោយ​ប្រយោជន៍ ស្រីណា​មួយ មិនជាទី​ស្រឡាញ់​របស់ខ្ញុំ ឥត​មាន​ឡើយ ខ្ញុំអនុគ្រោះ​ពួកស្ត្រី​រួមប្តី​ទាំងអស់ សព្វៗ កាល ដូចជា​ខ្លួនឯង។ បពិត្រ​ឥសី សូម​ឲ្យ​បុត្រកើត ដោយកិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យសច្ចៈ​នេះ កាលបើខ្ញុំ​និយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរ​ភាគចុះ។

[៧៤] ខ្ញុំមានឥទ្រ្ទិយស្រស់ស្រាយសព្វៗកាល បានចិញ្ចឹម​នូវទាសៈទាំង​ឡាយផង កម្មករ​ទាំងឡាយ​ផង បុគ្គល​ដែលត្រូវ​ចិញ្ចឹម​ទាំងឡាយ​ផង ពួក​ជនដទៃ​ដែលរស់​នៅ​ដោយ​​សារផង តាមសម​គួរដល់​ហេតុ។ បពិត្រឥសី សូម​ឲ្យបុត្រកើត ដោយ​កិរិយា​ពោល​នូវ​​ពាក្យ​សច្ចៈនេះ កាល​បើខ្ញុំ​និយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរ​ភាគចុះ។

[៧៥] ខ្ញុំមានដៃលាងហើយ បានផ្គត់ផ្គង់នូវពួកសមណៈផង នូវពួក​ព្រាហ្មណ៍​ផង នូវ​ពួក​វណិព្វកៈ​ដទៃផង ដោយបាយ និង​ទឹកសព្វៗ កាល។ បពិត្រឥសី សូម​ឲ្យបុត្រកើត ដោយ​កិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យសច្ចៈ​នេះ កាល​បើខ្ញុំ​និយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែក​ជា​បាំ្រពីរ​ភាគចុះ។

[៧៦] ខ្ញុំជាស្ត្រីសង្រួមក្នុងសីលទាំងឡាយសព្វៗ កាល បានរក្សានូវ​ឧបោសថ ប្រកប​ដោយ​អង្គទាំង ៨ អស់ថ្ងៃ​ទី ១៤ ផង អស់ថ្ងៃទី ១៥ ផង អស់ថ្ងៃទី ៨ នៃបក្ខផង អស់​បាដិហារិយបក្ខ​ផង។ បពិត្រ​ឥសី សូម​ឲ្យបុត្រ កើត​ដោយកិរិយា​ពោលនូវ​ពាក្យ​សច្ចៈនេះ កាលបើ​ខ្ញុំនិយាយ​កុហក សូម​ឲ្យក្បាល (របស់ខ្ញុំ) បែកជា​បាំ្រពីរភាគចុះ។

[៧៧] (សក្កទេវរាជពោលថា) ម្នាលនាងរាជបុត្រី​មានយស​ដ៏ចំរើន នាង​បានថ្លែង​នូវ​ធម្មគុណ​ទាំងឡាយ​ណា (ដែលមាន) ក្នុងខ្លួន ធម្មគុណ​នោះ​ទាំងអស់ មានបរិបូណ៌​ចំពោះ​នាងមែន​ហើយ។ ព្រះរាជបុត្រ​ជាក្ស័ត្រ​បរិបូណ៌​ដោយជាតិ កើត​បរិសុទ្ធ​អំពី​ចំណែក​​ទាំងពីរ មានយស ជាសេ្តច​ប្រកប​ដោយធម៌ របស់ជន​ទាំងឡាយ អ្នកនៅ​ក្នុងដែន​វិទេហៈ នឹងកើត​ដល់នាង។

[៧៨] (នាងសុមេធាទេវី…) អ្នកមាន​ភ្នែកភ្លឺថ្លា ទ្រទ្រង់​នូវលំអង ឋិតនៅលើ​អាកាស​ទទេ ពោលវាចា​ជាទី​ពេញចិត្ត ដែលជា​វាចាចូល​ទៅក្នុង​ហប្ញទ័យ​របស់ខ្ញុំ។ ចុះអ្នក​ជា​ទេវតា ទើបនឹងមក​អំពីឋានសួគ៌ ឬជាឥសី​អ្នកមាន​រិទ្ធិច្រើន ម្យ៉ាងទៀត អ្នកជាអ្វី បាន​មក​ដល់ (ក្នុងទីនេះ) ចូរអ្នក​ប្រកាសខ្លួន​ឲ្យជាក់​ដល់ខ្ញុំ។

[៧៩] (សក្កទេវរាជ…) ពួកទេវតាប្រជុំគ្នាក្នុងរោងឈ្មោះ​សុធម្មា ហើយ​ថ្វាយបង្គំ​នូវ​ខ្ញុំណា ខ្ញុំនោះ​ឈ្មោះសក្កៈ ជាអ្នក​ឃើញនូវ​ហេតុ​មួយពាន់ (ដោយ​មួយរំពេច) បានមក​ក្នុង​សំណាក់​នាង។ ស្ត្រីទាំងឡាយ​ណា ក្នុង​ជីវលោក ដែលជា​អ្នកប្រព្រឹត្ត​ស្មើ មានបា្រជ្ញា មានសីល ទុក​ម្តាយក្មេក​ដូច​ជាទេវតា មានវត្ត​ចំពោះប្តី។ ទេវតា​ទាំងឡាយ​មិនមែន​ជា​មនុស្ស មកចួប​នឹង​នាងនារី ជាមនុស្ស​ដែលមាន​បញ្ញាល្អ មានការងារ​ដ៏ស្អាត បា្រកដស្មើ​ដោយ​ស្រ្តីទាំង​នោះ។ ម្នាលនាង​ដ៏ចំរើន នាងបាន​មកកើត​ក្នុងរាជ​ត្រកូល​នេះ ជាស្រី្ត​អាចសម្រេច​នូវសេចក្តី​ប្រាថ្នា​គ្រប់យ៉ាង ដោយសារ​អំពើ​សុចរិត ដែល​នាងបាន​សាង​សន្សំមក​ក្នុង​កាលមុន។

ម្នាលនាងរាជបុត្រី នេះឯងជាកិរិយាកាន់យកនូវ​ជ័យនៃនាង ក្នុងលោក​ទាំងពីរ គឺ​កិរិយា​កើតក្នុង​ទេវលោក ១ កេរ្តិ៍ឈ្មោះ​ក្នុងជីវិត​នេះ ១។ ម្នាល​នាង​សុមេធា សូម​ឲ្យនាង​មានសេចក្តី​សុខអស់​កាលយូ នាងចូរ​រក្សានូវ​ធម៌ក្នុង​ខ្លួនចុះ យើង​នឹងទៅ​កាន់ឋានត្រៃត្រឹង្ស​វិញ ការបាន​ចួបនឹង​នាង រាប់ថា​ជាទីស្រឡាញ់​ពេញចិត្ត​របស់យើង។

[៨០] (តាបសពោលថា) ម្នាលព្រាប ឥឡូវនេះ អ្នកមាន​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​តិច ម្នាល​បក្សី អ្នកមិនមាន​សេចក្តី​ត្រូវការ​ដោយចំណី​សោះ ម្នាលព្រាប អ្នកខំ​អត់ទ្រាំ​នូវគំលាន និង​សម្រេក ជាសត្វ​រក្សានូវ​ឧបោសថ តើព្រោះ​ហេតុ​អ្វី។

[៨១] (ព្រាបពោលថា) ក្នុងកាលមុន ខ្ញុំមានចិត្តជាប់នឹងមេព្រាប យើងខ្ញុំ​ទាំងពីរ​នាក់​កំពុង​តែរីករាយ (ក្នុងកាម) ក្នុង​ប្រទេស​នោះ ស្រាប់តែ​សត្វ​ខ្លែង មកឆាប​យក​មេព្រាប​ទៅ ខ្ញុំក៏អស់​សេចក្តី​បា្រថ្នា ព្រោះ​ប្រាសចាក​មេ​ព្រាបនោះ។ ខ្ញុំរង​នូវវេទនា​ងំក្នុងចិត្ត ព្រោះ​ព្រាត់ប្រាស​ចាកមេព្រាប​នោះ ហេតុនោះ បានជា​ខ្ញុំរក្សានូវ​ឧបោសថ កុំ​ឲ្យរាគៈ​គ្របសង្កត់​ខ្ញុំ​បាន​ទៀត​ឡើយ។

[៨៣] (តាបស…) ម្នាលពស់ ជាឧរគជាតិលូនទៅមិនត្រង់ មានអណ្តាតពីរ អ្នក​មាន​ចង្កូម​ជាអាវុធ មានពិស​ដ៏ពន្លឹក ម្នាលសត្វ​មានខ្លួនវែង អ្នក​អត់ទ្រាំ​នូវ​គំលាន និង​សម្រេក ហើយ​រក្សានូវ​ឧបោសថ តើព្រោះ​ហេតុអ្វី។

[៨៣] (ពស់…) គោឈ្មោលឡើងក របស់អ្នកស្រុក ជាគោ​មានកំលាំង មាន​បូក​ដ៏យុរយារ បរិបូណ៌​ដោយសម្បុរ និងកំលាំង គោនោះ​ដើរជាន់ខ្ញុំ ខ្ញុំខឹង បាន​ចឹកវា ៗ ត្រូវ​សេចក្តី​ទុក្ខគ្រប​សង្កត់​ហើយ ក៏ស្លាប់ទៅ។ លំដាប់នោះ ពួកជន​ចេញអំពី​ស្រុក កន្ទក់​កន្ទេញ យំទួញ ហើយដើរ​ចៀសចេញ​ទៅ ព្រោះហេតុនោះ បានជា​ខ្ញុំរក្សានូវ​ឧបោសថ កុំ​ឲ្យ​សេចក្កី​ក្រោធ គ្រប​សង្កត់​ខ្ញុំបាន​ទៀតឡើយ។

[៨៤] (តាបស…) ក្នុងព្រៃស្មសាន មានសាច់របស់សត្វស្លាប់​ដ៏ច្រើន សាច់​ទាំងនុ៎ះ​ជា​ភោជន​ជាទី​គាប់ចិត្ត​របស់អ្នក ម្នាល​ចចក អ្នកខំ​អត់ទ្រាំនូវ​គំលាន និងសម្រេក ហើយ​រក្សានូវ​ឧបោសថ តើព្រោះ​ហេតុអ្វី។

[៨៥] (ចចក…) ខ្ញុំជាសត្វត្រេកអរក្នុងសាកសព ញ៉ាមក្នុង​សាច់ដំរីទាំង​ឡាយ បាន​ចូលទៅ​ក្នុងពោះ​នៃដំរីធំ ខ្យល់ដ៏​ក្តៅផង រស្មី​ព្រះអាទិត្យ​ដ៏ក្លៀវក្លា​ផង របស់​ទាំងនោះ ញ៉ាំងទ្វារ​អាហាចាស់​នៃដំរី​នោះ ឲ្យស្ងួត​ក្រៀម។ បពិត្រ​លោកម្ចាស់​ដ៏ចំរើន ខ្ញុំស្គមលឿង (ក្នុង​ពោះនៃដំរី​នោះ) ខ្ញុំរកផ្លូវ​ចេញ​មកវិញមិនរួច ស្រាប់តែ​ភ្លៀងធំ​បង្អុរចុះ​ភ្លាម (ក្នុង​ពេលនោះ) ភ្លៀងនោះ ធ្វើទ្វារ​អាហារចាស់​នៃដំរីនោះ ឲ្យទទឹក​សើម។ បពិត្រ​លោកម្ចាស់​ដ៏ចំរើន លំដាប់​នោះ ទើបខ្ញុំ​ចេញមក​ ដូចជា​ព្រះចន្ទ ដែលរួច​អំពីមាត់​នៃរាហុ ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​ខ្ញុំរក្សានូវ​ឧបោសថ កុំ​ឲ្យលោភៈ​គ្របសង្កត់​ខ្ញុំបានទៀត​ឡើយ។

[៨៦] (តាបស…) កាលពីដើម អ្នកធ្លាប់ស៊ីនូវកណ្តៀរទាំងឡាយ​លើក្បាល​ដំបូក ម្នាល​ខ្លាឃ្មុំ អ្នកខំអត់​ទ្រាំនូវគំលាន និងសម្រេក ហើយ​រក្សានូវ​ឧបោសថ តើ​ព្រោះហេតុ​អ្វី។

[៨៧] (ខ្លាឃ្មុំ…) ខ្ញុំមើលងាយនូវលំនៅរបស់ខ្លួន បានចូល​ទៅកាន់​ស្រុកនៃ​មល្លជន ព្រោះតែ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​លើសលប់ គ្រានោះ ពួកជន​ចេញមកពី​ស្រុក ហើយក៏​វាយខ្ញុំ​ដោយ​ធ្នូរ។ ខ្ញុំនោះ​បែកក្បាល ប្រឡាក់ឈាម​អស់​ទាំងខ្លួន ហើយ​ត្រឡប់​មកកាន់​លំនៅ​របស់ខ្លួន​វិញ ព្រោះហេតុនោះ បានជា​ខ្ញុំរក្សា​ឧបោសថ កុំ​ឲ្យសេចក្តី​ប្រាថ្នា​លើសលប់​គ្របសង្កត់​បានទៀត​ឡើយ។

[៨៨] (សត្វទាំង ៤…) បពិត្រលោកម្ចាស់ដ៏ចំរើន លោកម្ចាស់​បានសាកសួរ​នូវសេចក្តី​ណា ចំពោះ​យើង​ទាំងឡាយ យើងទាំង​អស់គ្នា​ក៏បាន​ឆ្លើយនូវ​សេចក្តីនោះ តាម​ទំនង​ដែលខ្លួន​បានដឹង​រួចហើយ បពិត្រ​លោកម្ចាស់​ដ៏ចំរើន ពួកយើង​សូមសួរ​លោកម្ចាស់​វិញ បពិត្រ​ព្រហ្ម លោកម្ចាស់​បានរក្សា​ឧបោសថ តើព្រោះ​ហេតុអ្វី។

[៨៩] (តាបស…) ព្រះបច្ចេកពុទ្ធ មិនប្រឡាក់ (ដោយកិលេស) គង់ក្នុង​អាស្រម​របស់​​យើង​មួយរំពេច ព្រះអង្គ​បានញុំាងយើង ឲ្យដឹងនូវទី​ដែល​ត្រូវទៅ និងទី​ដែល​ត្រូវមក​ផង នូវនាមផង នូវគោត្រ​ផង នូវសេចក្តី​ប្រព្រឹត្ត​ទាំងអស់ផង។ បើទុក​ជាយ៉ាងនេះ ក៏​យើង​នៅតែ​មិនថ្វាយ​បង្គំព្រះ​បាទា​នៃព្រះបច្ចេកពុទ្ធ​នោះ ម្យ៉ាងទៀត យើងមិន​បាន​សាកសួរ ព្រោះលុះក្នុង​អំណាច ហេតុនោះ បានជា​យើងរក្សា​ឧបោសថ កុំ​ឲ្យមានះ​គ្រប​សង្កត់​យើងបាន​ទៀតឡើយ។

[៩០] (ស្តេចក្ងោកពោធិសត្វពោលថា) ម្នាលសំឡាញ់ ប្រសិន​បើអ្នក​ចាប់​ខ្ញុំ ព្រោះហេតុ​នៃទ្រព្យ អ្នកកុំ​សម្លាប់ខ្ញុំ​ឡើយ សូមចាប់​ខ្ញុំទាំងរស់ ហើយនាំ​ខ្ញុំទៅ​កាន់​សំណាក់​ព្រះរាជា​ចុះ អ្នកទំនង​ជានឹង​បាននូវ​ទ្រព្យដ៏ច្រើន។

[៩១] (កូនព្រានព្រៃពោលថា) ធ្នូដ៏ប្រសើរ និងព្រួញនេះ ខ្ញុំមិន​មែនយឺត ប្រុង​ប្រៀប​ដើម្បី​នឹងបាញ់​អ្នក្នុង​ថ្ងៃនេះទេ ខ្ញុំនឹងបាញ់​ផ្តាច់អន្ទាក់​របស់​អ្នកទេតើ (ដោយ​គិតថា) សេ្តចក្ងោក​ចូរទៅតាម​សប្បាយចុះ។

[៩២] (ស្តេចក្ងោក…) អ្នកខំអត់ទ្រាំនូវសេចក្តីស្រេកឃ្លាន ទាំង​យប់ទាំងថ្ងៃ ដើរជាប់​តាមខ្ញុំ​អស់ប្រាំពីរ​ឆ្នាំហើយ កាលបើ​យ៉ាងនេះ ព្រោះហេតុអ្វី​ ក៏អ្នក​ចង់ដោះខ្ញុំ ដែល​កំពុង​ជាប់​អន្ទាក់ ឲ្យរួច​អំពីអន្ទាក់​វិញ។ អ្នកទើប​នឹងវៀរ​ចាក​បាណាតិបាត​ក្នុងថ្ងៃ​នេះឬ ឬក៏អ្នក​ឲ្យអភ័យ​ដល់សត្វ​ទាំងពួង បានជា​អ្នកចង់​ដោះខ្ញុំ ដែលកំពុង​ជាប់អន្ទាក់ ឲ្យរួច​ចាក​អន្ទាក់​វិញ។

[៩៣] (កូនព្រានព្រៃ…) ម្នាលស្តេចក្ងោក អ្នកចូរប្រាប់​អំពីបុគ្គល​ដែលវៀរ​​ចាក​បាណាតិបាត​ផង អ្នកដែល​ឲ្យនូវ​អភ័យដល់​សត្វទាំង​ពួងផង ខ្ញុំសូម​សួរអ្នក​ត្រង់​សេចក្តី​នុ៎ះ បុគ្គល​នោះច្យុត​អំពីលោកនេះ​ទៅ នឹងបាន​នូវ​សេចក្តី​សុខដូច​ម្តេចខ្លះ។

[៩៤] (សេ្តចក្ងោក…) ខ្ញុំនឹងប្រាប់អំពីបុគ្គល​ដែលវៀរ​ចាក​បាណាតិបាត​​ផង អ្នក​ដែល​ឲ្យនូវ​អភ័យ​ដល់សត្វ​ទាំងពួង បុគ្គលនោះ​រមែងបាន​នូវ​សេចក្តី​​សរសើរ ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន​ផង លុះបែក​ធ្លាយសរីរៈ​ទៅ នឹងបាន​ទៅកើត​នៅឋានសួគ៌​ផង។

[៩៥] (កូនព្រាប…) សមណព្រាហ្មណ៍ពួកខ្លះ បានពោល​ថា ទេវតាទាំងឡាយ មិន​មាន​ទេ ជីវៈក្នុង​លោកនេះ រមែងដល់​នូវសេចក្តី​ដាច់សូន្យ ផល​នៃអំពើ​ដែលសត្វ​ធ្វើល្អ ធ្វើ​អាក្រក់ រមែង​ដល់នូវសេចក្តី​ដាច់សូន្យ​ដូចគ្នា ទាំង​ពោលថា ទានជា​គុណជាតិ គឺ​មនុស្ស​ល្ងង់​បញ្ញត្ត​ហើយ ខ្ញុំជឿពាក្យ​របស់​សមណ​ព្រាហ្មណ៍ ជា​ព្រះអរហន្ត​ទាំងនោះ ហេតុនោះ​បានជា​ខ្ញុំសម្លាប់​សត្វ​ស្លាបទាំងឡាយ។

[៩៦] (ស្តេចក្ងោក…) ព្រះចន្ទ និងព្រះអាទិត្យទាំងពីរ ជារបស់ឃើញងាយ ភ្លឺ​រុង​រឿង​ទៅព្ធដ៏​អាកាស ព្រះចន្ទ និងព្រះអាទិត្យ​ទាំងនោះ (ជារបស់) លោកនេះ ឬ​លោក​ដទៃ (ពួកជន) ក្នុងមនុស្សលោកហៅព្រះចន្ទ​ និងព្រះអាទិត្យ​ទាំងនោះ​ថាជាអ្វី។

[៩៧] (កូនព្រាន…) ព្រះចន្ទ និងព្រះអាទិត្យ​ទាំងពីរ ជារបស់​ឃើញងាយ ភ្លឺរុង​រឿង​ទៅព្ធដ៏​អាកាស ព្រះចន្ទ និង​ព្រះអាទិត្យ​ទាំងនោះ (ជារបស់) លោក​​ដទៃ មិនមែន​របស់​លោកនេះ​ទេ ពួកជន​ក្នុងមនុស្ស​លោក ហៅព្រះចន្ទ និង​ព្រះអាទិត្យ​ទាំងនោះ​ ថា​ជា​ទេវតា។

[៩៨] (ស្តេចក្ងោក…) សមណព្រាហ្មណ៍ណាមិនពោលអាង​កម្ម មិនពោល​អាង​ផល​នៃកម្ម ដែលសត្វ​ធ្វើល្អ ធ្វើអាក្រក់ មួយទៀត សមណ​ព្រាហ្មណ៍​ណា ពោលថា ទាន​ជា​គុណជាត​ដែលមនុស្ស​ល្ងង់​បញ្ញត្តហើយ សមណ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ ជាអ្នក​ហីនវាទ ជាអ្នក​អហេតុកវាទ ត្រូវគេ​ដេញជើង ទាល់​ក្នុងព្យាករណ៍នេះ​​មិនខាន។

[៩៩] (កូនព្រានព្រៃ…) ពាក្យរបស់អ្នកនុ៎ះ​ទៀងពិត ព្រោះទាន​ជា​គុណជាត​ឥតផល​ដូចម្តេច​កើត ផលនៃ​អំពើដែល​សត្វធ្វើ​ល្អ ធ្វើអាក្រក់​ក៏ដូចគ្នា ម្យ៉ាងទៀត (ទាន) ជា​គុណជាត​ដែលមនុស្ស​ល្ងង់​បញ្ញត្តហើយ​ដូចម្តេច​​កើត។ ខ្ញុំធ្វើ​អំពើ​ដូចម្តេច ធ្វើ​ដោយ​ហេតុ​ដូចម្តេច ប្រព្រឹត្ត​ដូចម្តេច សេពនូវ​អ្វី ដោយគុណ​នៃតបៈ​ដូចម្តេច មិន​គប្បីធ្លាក់​ទៅក្នុង​នរក​យ៉ាងណា ម្នាល​សេ្តចក្ងោក អ្នកសូម​ប្រាប់សេចក្តី​នុ៎ះដល់​ខ្ញុំ ដោយ​ឧបាយ​យ៉ាងនោះ។

[១០០] (សេ្តចក្ងោក…) ពួកសមណៈណា​មួយនៅ​លើផែនដី ជាអ្នកស្លៀក​សំពត់​កាសាវៈ ប្រព្រឹត្ត​ក្នុងភេទ​នៃបុគ្គល​គ្មានផ្ទះ ត្រាច់ទៅ​បិណ្ឌបាត​អំពី​ព្រឹក ក្នុងកាលគួរ វៀរ​ចាក​កិរិយា​ត្រាច់​ទៅក្នុង​កាលខុស ជាអ្នក​ស្ងប់​រម្ងាប់។ អ្នកចូរ​ចូលទៅរក​សមណៈ​ទាំងនោះ តាមកាល​គួរក្នុងទីនោះ ហើយ​ចូរ​សាកសួរ​ចុះ ប្រយោជន៍​ណា ដែលជា​ទី​ពេញ​ចិត្ត​របស់អ្នក លោកនឹងប្រាប់​នូវប្រយោជន៍នោះ ជាប្រយោជន៍​ក្នុងលោក​នេះ និង​ក្នុង​លោក​ខាងមុខ (ដល់​អ្នក) តាមទំនង​នៃការ​ចេះដឹង (របស់លោក)។

[១០១] (កូនព្រានព្រៃបានត្រាស់ជាព្រះបច្ចេកពុទ្ធ ហើយក៏សំដែងថា) ភាព​ជា​ព្រានព្រៃនុ៎ះ អាត្មាអញ​បានលះបង់​ហើយ អាត្មាអញ​បានលះបង់​នូវ​ភាព​នៃខ្លួន​ជាព្រានព្រៃ​ក្នុង​ថ្ងៃនេះ ដូចពស់​សកនូវ​សំណក​ចាស់​ជាន់មុន ឬ​ក៏​ដូចដើមឈើ​មានស្លឹក​ខៀវ (ជម្រុះចោល) នូវស្លឹក​លឿង។

[១០២] (បច្ចេកពុទ្ធធ្វើសច្ចកិរិយាថា) ពួកបក្សីណាច្រើនរយ ដែលអាត្មា​អញ​បានចង​ទុកក្បែរ​លំនៅ (របស់ខ្លួន) អាត្មាអញ​នឹង​ឲ្យនូវ​ជីវិត​ដល់​សត្វ​ទាំងឡាយ​នោះ ក្នុង​ថ្ងៃនេះ អាត្មាអញ​បានរួច​ចាកកិលេស​ហើយ សត្វ​ទាំងនោះ ចូរទៅកាន់​លំនៅ​របស់​ខ្លួនចុះ។

[១០៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រានព្រៃមានអន្ទាក់ក្នុងដៃ ត្រាច់​ទៅក្នុង​ព្រៃ ដើម្បី​ទាក់នូវ​ស្តេចក្ងោក ដែល​មានយស លុះទាក់​នូវស្តេចក្ងោក​ដែលមាន​យស​បាន​ហើយ ក៏បាន​រួចចាក​សេចក្តីទុក្ខ ដូចតថាគត​ដែល​បានរួច (ចាកទុក្ខ ដោយ​សយម្ភូញាណ) ដូច្នោះ​ដែរ។

[១០៤] (ជ្រូកឈ្មោះតច្ឆកៈពោលថា) យើងកាលស្វែង​រកពួកញាតិ​ណា ដើរ​ទៅកាន់​ភ្នំ និងព្រៃ​ទាំងឡាយ យើង​តាមស្វែង​រកពួក​ញាតិដ៏ច្រើន ឯពួក​ញាតិ​ទាំងនោះ​ យើង​បាន​ជួបហើយ។ មើមឈើ និងផ្លែឈើ​នេះដ៏​ច្រើនផង ភក្សាហារ​នេះច្រើន​ផង ភ្នំ និងស្ទឹង​ទាំងនេះ ជាទី​រីករាយ​ផង ជាលំនៅដ៏​សប្បាយ។ យើងនឹងមិន​មានសេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ មិនមាន​សេចក្តី​រង្កៀស មិន​មាន​សេចក្តីសោក មិនមាន​ភ័យអំពី​ទីណា នឹងនៅ​ក្នុងទីនេះ​ឯង ជាមួយនឹង​ពួកញាតិ​ទាំងអស់។

[១០៥] (ពួកជ្រូកឯទៀតពោលថា) ម្នាលតច្ឆកៈ អ្នកចូរស្វែង​រកទីជ្រក​កោន​ឯទៀត​វិញចុះ (ដ្បិត) ក្នុងទីនេះ មានសត្រូវ​ចំពោះ​ពួកយើង សត្រូវ​នោះ តែងមក​ក្នុងទីនេះ ហើយ​សម្លាប់​ជ្រូកទាំងឡាយ (សំដៅ​តែជ្រូកណា) ដែល​ធាត់ៗ។

[១០៦] (តច្ឆកៈ…) សត្វណាជាសត្រូវ​នឹងពួកយើង​ក្នុងទីនេះ សត្វណា​កំចាត់​បង់​នូវញាតិ កំពុង​នៅចួប​ជុំគ្នា ដែលសត្រូវ​កំចាត់​បង់បាន​ដោយ​ក្រ អ្នក ខ្ញុំសួរ​ហើយ ចូរប្រាប់​នូវហេតុ​នោះ។

[១០៧] (ពួកជ្រូក…) ម្រឹគ (មួយ) ជាសេ្តចនៃម្រឹគ មានក្រឡា​នៃសរីរៈ​ខាង​លើ មាន​កំលាំងកាយ មានចង្កូម​ជាអាវុធ ម្នាល​តច្ឆកៈ ម្រឹគនោះ​មកក្នុង​ទីនេះ ហើយ​សម្លាប់​ជ្រូក​ទាំងឡាយ​ដែលធាត់ៗ។

[១០៨] (តច្ឆកៈ…) ខ្នាយទាំងឡាយ​របស់ពួកយើង មិនមែន​ជាមិន​មានទេ កំលាំង​ក៏ប្រជុំ​ចុះក្នុង​កាយ បើពួក​យើងទាំង​អស់ជា​អ្នក​ព្រមព្រៀង​គ្នា នឹង​ធ្វើខ្លា​តែម្នាក់​ឯងនោះ ឲ្យ​លុះអំណាច​បាន។

[១០៩] (ពួកជ្រូក…) ម្នាលតច្ឆកៈ អ្នកពោលនូវ​ពាក្យជាទី​គាប់ចិត្ត គាប់​ត្រចៀក​ណាស់ ដូច្នេះ ប្រសិន​បើជ្រូក​ណា បោលចោល​គ្នាក្នុង​ចំបាំង យើងនឹង​សម្លាប់ជ្រូក​នោះ ក្នុង​កាលជា​ខាងក្រោយ។

[១១០] (កូដជដិល…) ម្នាលអ្នកមានព្យាយាមជាង​ពួកម្រឹគ ក្នុងថ្ងៃនេះ អ្នក​វៀរចាក​បាណាតិបាត​ឬ ឬក៏អ្នក​ឲ្យអភ័យ​ដល់ពួក​សត្វទាំង​អស់ ឬមួយ​អ្នកមិន​មានចង្កូម បាន​ជាអ្នក​ទៅចួប​នឹងហ្វូង (ជ្រូក) ហើយ​សញ្ជប់​សញ្ជឹង ដូចជា​សត្វកំព្រា។

[១១១] (ខ្លា…) ខ្ញុំមិនមែនជាមិនមានចង្កូមទេ កំឡាំងក៏​ប្រជុំចុះ​ក្នុងកាយ ខ្ញុំ​ម្នាក់ឯង បាន​ឃើញពួក​ញាតិរបស់​ជ្រូក​ព្រមព្រៀងគ្នា​ក្នុងទី​តែមួយ ហេតុនោះ បាន​ជាសញ្ជប់​សញ្ជឹង​​ក្នុងព្រៃ។

បានឮថា ក្នុងកាលមុន ជ្រូកទាំងឡាយ​នេះ តែងទៅ​កាន់ទិស​តូចធំ លុះ​ភ័យ​គ្រប​សង្កត់​ហើយ ក៏ស្វែង​រកទីជ្រក​កោនផ្សេងៗ គ្នា ឥឡូវនេះ ជ្រូក​ទាំងនោះ​ឋិតនៅ​ក្នុងទីណា ដែលខ្ញុំ​គ្របសង្កត់​បានដោយ​លំបាក ជ្រូកទាំង​នោះ​ក៏មក​នៅចួបជុំ​ជាមួយគ្នា (ក្នុងទី​នោះ)។

ជ្រូក​ទាំងឡាយ​នោះ បរិបូណ៌​ដោយនាយក ប្រុងប្រៀប​ខ្លួន មូល​មាត់គ្នា ព្រម​ព្រៀង​​គ្នា គប្បី​បៀតបៀន​នូវខ្ញុំ ព្រោះហេតុ​នោះ ខ្ញុំមិន​ប្រាថ្នា​នូវជ្រូក​ទាំងនោះទេ។

[១១២] (កូដជដិល…) ព្រះឥន្ទ្រតែមួយអង្គ ឈ្នះនូវពួកអសុរៈ ខ្លែងតែមួយ សង្រ្គុប​ឆាប​យកនូវ​ពួកបក្សី​បាន ខ្លាតែមួយ ចួបប្រទះ​នឹងម្រឹគ ក៏សម្លាប់នូវ​ម្រឹគដែល​ធាត់ៗ បាន ដ្បិត​ថាកំលាំង (នៃខ្លានោះ) ប្រាកដ​ដូច្នោះ។

[១១៣] (ខ្លា…) មិនថាព្រះឥន្រ្ទ មិនថាខ្លែង មិនថាខ្លា ជាសេ្តចនៃម្រឹគទេ ខ្លា​មិនធ្វើ (នូវពួកជ្រូក) ដែលមាន​ញាតិព្រម​ព្រៀងគ្នា​ប្រុងប្រៀប​ខ្លួនទុក ឲ្យ​លុះក្នុង​អំណាច​បានឡើយ។

[១១៤] (កូដជដិល…) ពួកបក្សីតូចៗ ឈ្មោះ​កុម្ភិលិកា មានហ្វូង​ហើរទៅ​ទាំង​ហ្វូង រីករាយ​រកគ្នា ហើរទៅ​រកចំណី​ក៏ជា​មួយគ្នា បានចំណី​ហើយ ហើរ​ទៅ (តាមអាកាស) ក៏ជា​មួយគ្នា។ កាលបក្សី​ទាំងនោះ កំពុង​មូលមិត្រ​គ្នា ​បណ្តាបក្សី​ទាំងនោះ គង់មាន​បក្សីមួយ​ហើរឃ្លាត​ពីគេ​មិនខាន ខ្លែង​ឆាបយក​នូវបក្សី​ដែលហើរ​ឃ្លាតពី​គេនោះបាន នោះជា​គតិ​របស់ខ្លា។

[១១៥] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) (ខ្លានោះ) ត្រូវជដិលអាក្រក់ ដែលមាន​ភ្នែក​សំឡឹង​តែ​អាមិស​បញ្ជោរ​ហើយ អាងខ្លួន​មានចង្កូម ស្មានថា​ដូចមុន ក៏ស្ទុះ​ទៅរក​ពួកជ្រូក ដែល​មាន​ខ្នាយ​ដែរ។

[១១៦] (រុក្ខទេវតា…) គួរ​ឲ្យសរសើរដែរ ពួកញាតិ​ច្រើនរូប សូម្បី​តែឈើ​ដែល​ដុះ​ក្នុង​​ព្រៃ (ក៏គួរ​ឲ្យសរសើរ) ខ្លា (ម្នាក់ឯង) ត្រូវពួក​ជ្រូកព្រមគ្នា សម្លាប់​បានក្នុង​ផ្លូវ​តែមួយ។

[១១៧] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ជ្រូកទាំងឡាយបានសម្លាប់នូវព្រាហ្មណ៍ និងខ្លាធំ ទាំង​ពីរ​​នាក់បាន​ហើយ ក៏ត្រេកអរ​រីករាយ ស្រែកនូវ​សម្រែកដ៏ខ្លាំង។

[១១៨] ជ្រូកទាំងឡាយនោះ ប្រជុំគ្នាទៀបគល់​នៃល្វា អភិសេក​ជ្រូកឈ្មោះ​តច្ឆកៈ​ថា សូមព្រះអង្គ​ជាសេ្តច ជាឥស្សរៈ​របស់ពួក​យើង។

[១១៩] (ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់ថា) ពាណិជទាំងឡាយ ជាអ្នកស្វែង​រកទ្រព្យ មកអំពី​ដែនផ្សេងៗ ធ្វើនូវ​ការប្រជុំ (ក្នុងក្រុង​ពារាណសី) ធ្វើបុគ្គល​ម្នាក់​ឲ្យជាធំ ហើយ​ចៀសចេញ​ទៅ។ ពាណិជ​ទាំងឡាយ​នោះ មកដល់ផ្លូវ​ឆ្ងាយដាច់​ស្រយាល​នោះ ជាផ្លូវ​មិនមាន​ស្បៀង​អាហារ មិនមានទឹក បាន​ឃើញនូវ​ដើមជ្រៃធំ មានម្លប់​ត្រជាក់​ជាទី​រីករាយ​នៃចិត្ត។ ឯពាណិជ​ទាំង​នោះ ជាបុគ្គល​ល្ងង់ ត្រូវមោហៈ​បិទបាំង ក៏អង្គុយ​ក្រោមម្លប់​ឈើនោះ​ក្នុងទី​នោះ ហើយ​ប្រឹក្សាគ្នាថា យីអើ ឈើនេះ​ហាក់ដូច​ជាសើម​ដោយទឹក ហាក់​ដូចជា​មានទឹក​ហូរទៅ បើដូច្នោះ យើងជា​ពួកឈ្មួញ នឹងកាប់​នូវមែកឈើ​ខាងកើត។ សោត​ឯមែកនោះ គ្រាន់តែ​ត្រូវពួក​ឈ្មួញ​កាប់​ដាច់ភ្លាម ក៏​ស្រក់ទឹក​ចេញ ឯទឹក​ក៏ថ្លា​មិនល្អក់ ពាណិជ​ទាំងនោះ បានងូត​ផឹកក្នុងទី​នោះ ដរាប​ដល់អស់​ចំណង់។ ពួក​ឈ្មួញ​ពាល ត្រូវមោហៈ​បិទបាំង ប្រឹក្សា​នូវហេតុទី ២ ថា បើ​ដូច្នោះ ពួកយើង​ជាពួកឈ្មួញ នឹង​កាត់នូវ​មែកឈើ​ខាងត្បូង​នោះទៀត។ សោតឯ​មែកឈើ​នោះ គ្រាន់តែ​ត្រូវពួកឈ្មួញ​កាត់​ដាច់ភ្លាម ក៏ហូរ​ចេញនូវ​បាយនៃ​ស្រូវសាលី ដ៏លាយ​ដោយសាច់ដ៏​ច្រើន នូវ​នំកុម្មាស ហាក់​ដូចជា​បាយាស​មានទឹកតិច នូវ​សម្លកកូរ និងសម្ល​សណ្តែកបាយ ពាណិជ​ទាំងនោះ បាន​បរិភោគ​ទំពារស៊ី​ក្នុងទីនោះ​ដរាប​ទាល់តែអស់​ចំណង់។ ពួក​ពាណិជ​ល្ងង់ ដែល​ត្រូវ​មោហៈ​​បិទបាំង ក៏​ប្រឹក្សាគ្នា​នូវហេតុទី ៣ ថា បើដូច្នោះ យើងជា​ពួកឈ្មួញ​នឹងកាត់​មែក​ឈើ​​ខាងលិច​នោះទៀត។ សោតឯមែក​នោះ គ្រាន់តែ​ត្រូវពួក​ឈ្មួញ​កាត់ដាច់​ភ្លាម ក៏ចេញ​នូវពួក​នាងនារី មានខ្លួន​តាក់តែង​ហើយ មានសំពត់​ និង​គ្រឿង​អាភរណៈ​ដ៏វិចិត្រ ពាក់កែវ​មណី និងកុណ្ឌល។ គួរសរសើរ​ដែរ ពាណិជ​ទាំងឡាយ​មាន​នាង​នារី​ម្នាក់ៗ ចំណែក​ខាង​នាងនារី ២៥ នាក់ ចោមរោម (នូវនាយ​ឈ្មួញជាធំ) ក្រោមម្លប់​ឈើនោះ​ដោយ​ជុំវិញ ពាណិជ​ទាំងនោះ ត្រូវនាង​នារី​ទាំងនោះ​ចោមរោម​ហើយ ដរាប​អស់​ចំណង់។ ពួកពាណិជល្ងង់ ដែលត្រូវមោហៈ​បិទបាំង ក៏ប្រឹក្សា​នូវហេតុទី ៤ ថា បើ​ដូច្នោះ យើងជា​ពួកឈ្មួញ នឹងកាត់​នូវមែកឈើ​ខាងជើង​នោះទៀត។ សោតឯ​មែកនោះ គ្រាន់តែ​ត្រូវពួក​ឈ្មួញកាត់​ដាច់ភ្លាម ក៏ហូរ​ចេញនូវ​កែវមុក្តា និងកែវពៃទូរ្យ​ដ៏ច្រើនផង នូវ​ប្រាក់ផង នូវមាស​ផង នូវកម្រាល​សម្រាប់​ក្រាលលើ​ខ្នងដំរី​ជាដើមផង នូវ​កម្រាល​រោមសត្វ​ជាដើម​ផង នូវ​សំពត់​ដែលគេ​ធ្វើក្នុង​ដែនកាសី​ផង នូវ​សំពត់​កម្ពល​ឈ្មោះ​ឧទ្ទិយានៈ​ផង ពាណិជ​ទាំងនោះ ក៏វេច​យកនូវ​ភារៈ ដរាប​ទាល់​តែអស់​ចំណង់​ក្នុង​ទីនោះ។ ពួក​ពាណិជល្ងង់ ដែលត្រូវ​មោហៈ​បិទបាំង ក៏ប្រឹក្សា​នូវហេតុ​ទី ៥ ថា បើ​ដូច្នោះ ពួក​យើងនឹង​កាត់ត្រង់​គល់​ឈើនោះ មុខជា​នឹងបាន​ច្រើនជាង​នេះទៅ​ទៀត គ្រានោះ ពួក​ឈ្មួញធំ​ក្រោកឡើង ផ្គង​អញ្ជលី​អង្វរថា ដើមជ្រៃ​ប្រទូស្ត​ពួក​អ្នកដូចម្តេច ម្នាល​ពាណិជ​ទាំងឡាយ សេចក្តី​ចំរើន​ចូរមាន​ដល់អ្នកចុះ។ មែកខាង​កើត បាន​ឲ្យទឹក​ងូតផង មែក​ខាងត្បូង បានឲ្យបាយ និង​ទឹកផង មែកខាង​លិច បានឲ្យ​នាងនារី​ទាំងឡាយ​ផង មែក​ខាងជើង បានឲ្យនូវ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​​គ្រប់​យ៉ាងផង ដើមជ្រៃ​ប្រទូស្ត​ពួកអ្នក​ដូចម្តេច ម្នាល​ពាណិជ​ទាំងឡាយ សេចក្តី​ចំរើន​​ចូរមាន​ដល់អ្នក​ចុះ។ បុគ្គល​អង្គុយ ឬដេក​ក្រោមម្លប់​នៃឈើ​ណា មិនត្រូវ​កាច់បំបាក់​មែកឈើ​នោះឡើយ ព្រោះថា​បុគ្គល​អ្នក​ប្រទូស្តមិត្ត ជាមនុស្ស​អាក្រក់។ ឯឈ្មួញទាំងនោះ​ច្រើនគ្នា មិនអើពើ​នូវពាក្យ​នៃឈ្មួញ​ជាធំ​ម្នាក់​ឯងនោះ ក៏ចូល​ទៅដើម្បី​នឹងកាត់​នូវ​ដើម​ជ្រៃ​​នោះ​ត្រង់គល់ ដោយ​ប៉ូវថៅ​ទាំងឡាយ ដែល​ខ្លួន​សំលៀង​ហើយ។

[១២០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះ នាគទាំងឡាយ ២៥ សៀតគ្រឿង​ក្រោះ​ហើយផង ពួកនាគ​ខ្មាន់ធ្នូ ៣០០ ផង ពួកទាហាន​កាន់ខែល​បាំ្រមួយ​ពាន់ផង ក៏ចេញ​មក។

[១២១] (នាគរាជ…) អ្នកទាំងឡាយចូរសម្លាប់ ចូរចងនូវ​ពាណិជ​ទាំងនុ៎ះ អ្នក​ទាំងឡាយ​កុំលែង​នូវជីវិត​ឡើយ អ្នកទាំងឡាយ ចូរធ្វើ​នូវពួក​ពាណិជ​ទាំងអស់​នោះ ឲ្យទៅ​ជាផែះ ទុកតែ​ពាណិជ​ជាធំម្នាក់​ប៉ុណ្ណោះ។

[១២២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រោះហេតុនោះ បណ្ឌិតបុរស កាលបើបាន​ឃើញ​ច្បាស់នូវ​ប្រយោជន៍​របស់ខ្លួន មិនគប្បី​លុះអំណាច​នៃលោភៈ​ឡើយ ត្រូវតែ​កំចាត់​បង់​នូវចិត្ត​ដែលប្រកប​ដោយ​លោភៈ​ប្រាកដ​ដូច្នោះ ភិក្ខុបើ​បានដឹង​នូវទោស (ក្នុងលោភៈ) យ៉ាង​នេះ ដឹងនូវ​ការកើត​ឡើង​នៃទុក្ខ ព្រោះ​តណ្ហា​យ៉ាងនេះ​ហើយ គប្បី​ប្រព្រឹត្ត​ជាអ្នក​មាន​តណ្ហា​ទៅប្រាស​ហើយ មិន​មាន​សេចក្តី​ប្រកាន់មាំ មាន​ស្មារតី។

[១២៣] (ពួកអ្នកនគរពោលថា ស្តេចរបស់​យើង) ចំឡែក​ណាស់តើ គួរ​ឲ្យ​ព្រឺរោម កើតឡើង​ក្នុងលោក រថជាទិព្យ​បានកើត​ប្រាកដ​ដល់ស្តេច​វិទេហៈ ព្រះអង្គ​មានយស។

[១២៤] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ទេវបុត្រ​ឈ្មោះមាតលី ជា​ទេវសារថី មាន​ប្ញទ្ធិ​ច្រើន​បាន​អញ្ជើញ​ព្រះបាទ​វិទេហៈ ព្រះអង្គ​គ្រប់គ្រង​ក្រុង​មិថិលា​ថា បពិត្រ​ព្រះរាជាដ៏​ប្រសើរ ជា​ម្ចាស់​នៃទិស សូមព្រះអង្គ​យាងឡើង​កាន់​រថនេះ ទេវតា​ទាំងឡាយ​ជាន់​តាវត្តឹង្ស ព្រម​ទាំង​ព្រះឥន្ទ ចង់ឃើញ​ព្រះអង្គ ព្រោះ​ទេវតា​ទាំងឡាយ​រលឹក​ព្រះអង្គ នៅ​រង់ចាំ​ក្នុងរោង​ឈ្មោះ​សុធម្មា។ លំដាប់​នោះឯង ព្រះបាទ​វិទេហៈ ព្រះនាម​សាធិន ព្រះអង្គ​គ្រប់គ្រង​ក្រុង​មិថិលា ទ្រង់យាង​ឡើងកាន់រថ ទឹមដោយ​សេះច្រើន ហើយបាន​យាងទៅ​ក្នុង​សំណាក់​នៃទេវតា​ទាំងឡាយ (ព្រះរាជា​ជាធំ ទ្រង់ប្រថាប់​លើទិព្វយាន​​ឈ្មោះ​ហយវាហី ដែល​ទឹម​ដោយ​សេះច្រើន កំពុង​យាងទៅ ក៏បាន​ទត​ឃើញ​ទេវសភា​នេះ) ពួក​ទេវតា​បានឃើញ​ព្រះរាជា​នោះមក​ដល់ហើយ ក៏​ត្រេកអរ​ស្មោះ​ចំពោះ​ថា បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​យាង​មកស្រួល​ហើយ ​មិនមែន​យាងមក​ដោយ​មិនស្រួល​ទេ បពិត្រ​ព្រះរាជា​អ្នកស្វែង​រកគុណ​ដ៏​ប្រសើរ ឥឡូវនេះ សូម​ព្រះអង្គ​ទ្រង់គង់​ក្នុងសំណាក់​នៃទេវរាជ​ចុះ។ ឯព្រះឥន្ទ ក៏ទទួល​រាក់ទាក់​ចំពោះ​ព្រះបាទ​វិទេហៈ ព្រះអង្គ​គ្រប់គ្រង​ក្រុង​មិថិលា ព្រះឥន្ទ​បានអញ្ជើញ​ដោយកាម​ទាំងឡាយផង ដោយអាសនៈ​ផង​ថា ប្រពៃ​ណាស់ហើយ ព្រះអង្គ​បានដល់​អាវាស​របស់​ទេវតា​ទាំងឡាយ ដែលញ៉ាំង​គេ​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ក្នុងអំណាច​ខ្លួន បពិត្រ​ព្រះរាជា​អ្នកស្វែង​រក​គុណ​​ដ៏ប្រសើរ សូមព្រះអង្គ​គង់នៅក្នុង​ពួកទេវតា​ដែលសម្រេច​នូវកាម​គ្រប់​យ៉ាង​បាន សូម​ព្រះអង្គ​សោយនូវ​កាម​ទាំងឡាយ ដែលមិន​មែនជា​របស់​មនុស្ស ក្នុង​ពួក​ទេវតា​ជាន់តាវត្តឹង្ស​ចុះ។

[១២៥] (ព្រះបាទសាធិនរាជ…) កាលពីដើម ខ្ញុំមកនៅក្នុង​ឋានសួគ៌ រីករាយ​ដោយ​របាំចម្រៀង និងប្រគុំ​ទាំងឡាយ ឥឡូវនេះ ក្នុងថ្ងៃនេះ ខ្ញុំមិន​ត្រេកអរក្នុង​ឋានសួគ៌ទេ បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ​ដ៏ប្រសើរ អាយុ (របស់ខ្ញុំ) នឹង​​អស់ឬ ឬសេចក្តី​ស្លាប់ (ឋិតនៅ) ក្នុងទីជិត ឬក៏​ខ្ញុំជាបុគ្គល​វង្វេង។

[១២៦] (សក្កៈ…) បពិត្រព្រះអង្គដ៏ប្រសើរ មានព្យាយាម​ជាងជន អាយុ​របស់​ព្រះអង្គ​មិនទាន់​អស់ទេ ទាំងសេចក្តី​ស្លាប់របស់​ព្រះអង្គ (ក៏ឋិតនៅ) ក្នុងទីឆ្ងាយ មួយ​វិញ​ទៀត ព្រះអង្គ​មិនមែន​ជាមនុស្ស​វង្វេងទេ តែថា ព្រះអង្គ​សោយនូវ​ផលនៃ​បុណ្យ​ណា ក្នុង​ទេវលោក​នេះ បុណ្យ​របស់​​ព្រះអង្គ​នោះតិច បពិត្រព្រះរាជា​ដ៏ប្រសើរ ជាម្ចាស់​នៃទិស សូមព្រះអង្គ​គង់​នៅដោយ​ទេវានុភាព​ចុះ សូមព្រះអង្គ​សោយនូវ​កាមទាំងឡាយ មិនមែន​ជា​របស់​មនុស្ស ក្នុងទេវលោក​ជាន់​តាវត្តឹង្សចុះ។

[១២៧] (ព្រះរាជា…) យានដែលខ្ចីគេ និងទ្រព្យ​ដែលខ្ចីគេ មាន​ឧបមាយ៉ាង​ណា​មិញ ទ្រព្យណា​ដែលគេបាន ព្រោះបុគ្គល​ដទៃ​ឲ្យជាបច្ច័យ ទ្រព្យ​​នុ៎ះឯង ក៏មាន​ឧបមេយ្យ​យ៉ាង​នោះដែរ ទ្រព្យណា​ដែល​គេបាន ព្រោះបុគ្គល​ដទៃ​ឲ្យជា​បច្ច័យ ខ្ញុំមិន​ចង់បាន​ទ្រព្យ​នុ៎ះ​ឡើយ បុណ្យទាំងឡាយ ដែលខ្ញុំ​បាន​ធ្វើហើយ​ដោយខ្លួនឯង បុណ្យ​នោះ ទុកជា​ទ្រព្យ​របស់ខ្ញុំ​ជាប់​តាមខ្លួន ខ្ញុំនោះ នឹងទៅ​ធ្វើកុសល​ឲ្យច្រើនក្នុងពួកមនុស្ស ដោយ​ឲ្យទានផង កិរិយា​ប្រព្រឹត្ត​​ធម៌ស្មើផង កិរិយា​​សង្រួម​ដោយសីលផង កិរិយាទូន្មាន​នូវឥន្ទ្រិយផង ព្រោះ​ថា បុគ្គល​ធ្វើកុសល​ហើយ រមែង​ដល់នូវ​សេចក្តីសុខ ទាំងមិន​ក្តៅ​ក្រហាយ​រឿយៗ ក្នុងកាល​ជាខាង​ក្រោយ។

[១២៨] (សាធិនរាជ ពោលនឹងស្តេចនារទៈថា) ស្រែទាំងឡាយ​នេះផង ទទឹក​ប្រកប​ដោយ​កុណ្ឌល​²⁾ ដ៏ល្អនេះផង ផែនដី​ដ៏ដេរដាស ដោយស្មៅពណ៌​ខៀវនេះផង ស្ទឹង​ទាំងឡាយ​ដែលកំពុង​ហូរនេះផង ស្រះបោក្ខរណី​ទាំង​ឡាយ ជាទីរីករាយ មានសត្វ​ចាកក្រពាក​យំហើយ ដ៏ដេរដាស​ដោយ​ចង្កុល​ណី ដោយផ្កាឈូក និងផ្កាឧប្បល​នេះផង ពួកជនណា រាប់អាន​នូវទី​ទាំង​ឡាយ​នេះ​ថាជា​របស់អញ​ ជន​ទាំងនោះ ទៅកាន់ទិស​ណាហ្ន៎។

ម្នាលនារទៈ ស្រែទាំងឡាយ នៅជាស្រែទាំងនោះដដែល ភូមិភាគ នៅជា​ភូមិភាគ​នោះ​ដដែល ឧបចារៈ​នៃសួនច្បារ​ទាំងឡាយ ក៏នៅជាឧបចារៈ​នោះ​ដដែល តែថា កាល​យើងមិន​ឃើញនូវ​ជនទាំងនោះ ទិសប្រាកដ​ដល់យើង​ហាក់ដូច​ជាសូន្យ​ឈឹង។

[១២៩] (ព្រះរាជា…) វិមានទាំងឡាយ ញ៉ាំងទិសទាំង ៤ ឲ្យភ្លឺ​ចិញ្ចែង​ចំពោះ​មុខ​ទេវរាជផង ចំពោះមុខ​ពួកទេវតាជាន់​ត្រៃត្រឹង្ស​ផង យើងបាន​ឃើញហើយ។ ភពជា​ទិព្យ យើងបាន​នៅរួច​ហើយ កាមទាំងឡាយ​មិនមែន​ជារបស់​​មនុស្ស យើងបាន​បរិភោគ​រួចហើយ​ក្នុងពួក​ទេវតា​ជាន់​តាវត្តឹង្ស អាច​សម្រេចនូវ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​គ្រប់យ៉ាង​បាន។ យើងនោះ បានលះបង់​សម្បត្តិ​​ទិព្យប្រាកដ​ដូច្នោះហើយ មកក្នុងទីនេះ ដើម្បី​ធ្វើបុណ្យ យើងនឹង​ប្រព្រឹត្តធម៌​តែម្យ៉ាង យើងមិន​មានសេចក្តី​ត្រូវការដោយ​រាជសម្បត្តិ​ទេ។ ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ទាំង​ឡាយ​ដែលមាន​វត្តល្អ ស្តេចយាង​ទៅតាម​ផ្លូវណា យើងនឹង​ដើរទៅ​តាម​ផ្លូវ​នោះ ដែល​ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ​សំដែង​ហើយ ជាផ្លូវ​ដែលបុគ្គល​មិនមាន​​អាជ្ញា​គប្បី​ត្រាច់ទៅ។

[១៣០] (ព្រះសាស្តាទ្រង់ត្រាស់ថា) ព្រះរាជា ជា​យុធិដ្ឋិលគោត្រ ព្រះអង្គ​ប្រាថ្នា​នូវធម៌ បានត្រាស់​នឹងអាមាត្យ​ឈ្មោះ​វិធូរៈ​ថា ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែង​រកនូវ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ ដែលជា​អ្នកមានសីល ជាពហុស្សូត វៀរ​ចាកមេថុន​ធម្ម ឲ្យមក​បរិភោគ​នូវ​ភោជន​របស់​យើង ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​​ឲ្យហើយ​ចំពោះ​បុគ្គល​ណា ជា​ទាន​មានផល​ច្រើន ម្នាល​សំឡាញ់ យើងនឹង​​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គលនោះ)។

[១៣១] (អាមាត្រឈ្មោះវិធូរៈ ក្រាបទូលថា) បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ពួក​ព្រាហ្មណ៍​ដែលជា​អ្នកមាន​សីល ជាពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម គួរនឹង​បរិភោគ​នូវភោជន​របស់​ព្រះអង្គ គេរក​បាន​ដោយក្រ។ បពិត្រមហារាជ ឮថា ជាតិព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ណា មាន ១០ យ៉ាង សូម​ព្រះអង្គ ទ្រង់​ព្រះសណ្តាប់​នូវការ​ចែក​រំលែក និងការ​ពិនិត្យ​ពិច័យ នូវ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ តាមប្រាជ្ញា​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ដោយ​ពិស្តារចុះ។ ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយ កាន់ការុង​ទាំងឡាយ ដែលពេញ​ដោយ​ឫសឈើ ចង​មាត់ជិត ហើយ​តែង​ក្បួនថ្នាំ​ទាំងឡាយ​ផង ផ្ងូតទឹក​ឲ្យគេផង សែកនូវ (ភូតវិជ្ជា) ផង។ បពិត្រ​ព្រះរាជា ឯព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ ស្មើ​ដោយពេទ្យ គេហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ដែរ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នេះ) ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បានក្រាប​ទូលចំពោះ​ព្រះអង្គ​រួចហើយ យើងនឹង​ចូល​ទៅ​រកពួក​ព្រាហ្មណ៍​ប្រាកដ​ដូច្នោះឬ។

[១៣២] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ពួកព្រាហ្មណ៍ទាំងនោះ ប្រាសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ គេមិន​ហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែងរក​ព្រាហ្មណ៍​​ទាំងឡាយ​ដទៃវិញ ដែលជា​អ្នក​មានសីល ជា​ពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម ឲ្យ​មក​​បរិភោគ​នូវភោជន​របស់យើង ម្នាល​សំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​ឲ្យហើយ​ចំពោះ​បុគ្គលណា ជាទានមាន​ផលច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គលនោះ)។

[១៣៣] (វិធូរៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយនោះ កាន់ឃ្មោះ​ទាំងឡាយ ហើយ​ឃោស្នា​ឰដ៏​ខាងមុខ (នៃស្តេច និងអាមាត្រ) ក៏មាន ទៅកាន់​ទីសម្រាប់​បម្រើ​គេក៏មាន សិក្សា​ខាង​សិល្បរថ​ក៏មាន។ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រាហ្មណ៍ទាំង​ឡាយនោះ ស្មើដោយ​ជនអ្នក​បំរើ គេហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ដែរ​ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នេះ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​បាន​ក្រាបទូល​ចំពោះ​ព្រះអង្គ​ហើយ យើងនឹង​ចូលទៅ​រកពួក​ព្រាហ្មណ៍​បែបដូច្នោះឬ។

[១៣៤] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយនោះ បា្រសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយនោះ គេមិនហៅ​ថាព្រាហ្មណ៍​ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែងរកនូវ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ដទៃវិញ ដែលជា​អ្នកមាន​សីល ជាពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម ឲ្យមក​បរិភោគនូវ​ភោជនរបស់​យើង ម្នាលសំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​ឲ្យចំពោះ​បុគ្គលណា ជាទាន​មាន​ផលច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គល​នោះ)។

[១៣៥] (វិធូរៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ កាន់ឃ្លោក​ដាក់ទឹកផង ដំបងភ្លុក​ផង ចូល​ទៅ​ឯបអប​នឹងសេ្តច​ទាំងឡាយ ក្នុងស្រុក ឬនិគម (ដោយគិត​គ្នាថា) កាលបើ​គេមិន​ឲ្យ (វត្ថុអ្វីមួយ) ក្នុងស្រុក ឬនិគម យើងនឹង​មិន​ក្រោកឡើយ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយ​នោះ ប្រាកដ​ស្មើ​ដោយ​បុគ្គលអ្នក​រឹបជាន់ គេហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ដែរ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយនេះ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានក្រាប​បង្គំទូលចំពោះ​ព្រះអង្គ​ហើយ យើងនឹង​ចូលទៅ​រកពួក​ព្រាហ្មណ៍​បែបដូច្នោះ​ឬ។

[១៣៦] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ព្រាហ្មទាំងឡាយនោះ ប្រាសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយនោះ គេមិនហៅ​ថា​ព្រាហ្មណ៍ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែងរក​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ដទៃវិញ ដែលជា​អ្នកមានសីល ជាពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម ឲ្យមក​បរិភោគ​ភោជន​របស់​យើង ម្នាល​សំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​ឲ្យហើយ ចំពោះ​បុគ្គលណា ជាទានមាន​ផលច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គលនោះ)។

[១៣៧] (វិធូរៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយនោះ មានរោមក្លៀក និងក្រចក​ដុះវែង មាន​ធ្មេញប្រកប​ដោយមន្ទិល មានធូលី​លើក្បាល រោយរាយ​ដោយធូលី និងលំអងដី ត្រាច់​ទៅសូម (ទ្រព្យផ្សេងៗ) បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយនោះ ប្រាកដ​ស្មើដោយ​ជនអ្នក​ដកនូវដង្គត់ គេហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ដែរ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នេះ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានក្រាប​ទូលចំពោះ​ព្រះអង្គ​ហើយ យើង​នឹងចូល​ទៅរក​ព្រាហ្មណ៍​បែបដូច្នោះ​ឬ។

[១៣៨] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយនោះ បា្រសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ គេមិនហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែងរក​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ដទៃវិញ ដែលជា​អ្នកមាន​សីល ជា​ពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម ឲ្យមក​បរិភោគ​នូវភោជន​របស់​យើង ម្នាល​សំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​ឲ្យហើយចំពោះ​បុគ្គលណា ជាទាន​មានផល​ច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គល​នោះ)។

[១៣៩] (វិធូរៈ…) បពិត្រព្រះជនាធិបតី (ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ) ជួញ​សម៉​ផង កន្តួតព្រៃ​ផង ស្វាយផង ព្រីងផង សម៉ពិភេក​ផង ខ្នុរសម្ល​ផង ឈើស្ទន់​ផង ព្នៅផង ពទ្រាផង ឈើកែស​ផង ទឹកអំពៅ និងស្ករអំពៅ​ផង ខ្សៀផង ទឹកឃ្មុំ និងថ្នាំបន្តក់​ភ្នែកផង ជួញ​ភណ្ឌៈ​មានតម្លៃ​តិច ឬមាន​តម្លៃ​ច្រើនផង បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ ប្រាកដ​ស្មើដោយ​ពាណិជ ហៅថា​ព្រាហ្មណ៍​ដែរ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នេះ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​បាន​ក្រាបទូល​ចំពោះ​ព្រះអង្គ​ហើយ យើងនឹង​ចូលទៅ​រកពួក​ព្រាហ្មណ៍​បែប​ដូច្នោះឬ។

[១៤០] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយនោះ បា្រសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ គេមិនហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែងរក​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ដទៃវិញ ដែលជា​អ្នកមាន​សីល ជា​ពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម ឲ្យមក​បរិភោគ​នូវភោជន​របស់​យើង ម្នាល​សំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​ឲ្យចំពោះ​បុគ្គល​ណា ជាទាន​មានផល​ច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គល​នោះ)។

[១៤១] (វិធូរៈ…) (ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ) នាំគ្នាធ្វើនូវ​កសិកម្ម និងពាណិជ្ជកម្ម​ផង ចិញ្ចឹម​ពពែ និងចៀមផង ទំនុក​បម្រុង​ពួកកុមារីផង រៀបចំ​អាពាហ៍​ពិពាហ៍​ផង ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ ប្រាកដ​ស្មើដោយ​កុដុម្ពិកៈ និង​គហិបតី គេហៅថា​ព្រាហ្មណ៍​ដែរ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នេះ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានក្រាប​ទូលចំពោះ​ព្រះអង្គ​ហើយ យើងនឹង​ចូលទៅ​រកពួក​ព្រាហ្មណ៍​បែប​ដូច្នោះឬ។

[១៤២] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ​នោះ បា្រសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ គេមិនហៅថា​ព្រាហ្មណ៍​ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែងរក​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ដទៃវិញ ដែលជា​អ្នកមាន​សីល ជា​ពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម ឲ្យមក​បរិភោគ​នូវភោជន​របស់​យើង ម្នាល​សំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​ឲ្យចំពោះ​បុគ្គល​ណា ជាទាន​មានផល​ច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គល​នោះ)។

[១៤៣] (វិធូរៈ…) មានព្រាហ្មណ៍ពួកខ្លះ ជាបុរោហិត (បរិភោគ​នូវភិក្ខា​ដែល​គេទុក​បំរុង​ឲ្យខ្លួន) ពួកជន​ច្រើនគ្នា តែងសាកសួរ​ព្រាហ្មណ៍​នោះ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ​ជាអ្នក​ក្រៀវពង (គោ​ជាដើម) ផង ជាគ្រូ​សាក់ផង សម្លាប់សត្វ​ចិញ្ចឹម គឺក្របី ជ្រូក និង​ពពែ​ផង ក្នុង​ផ្ទះនោះ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ ប្រាកដ​ស្មើដោយ​បុគ្គល​អ្នក​សម្លាប់គោ គេហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ដែរ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយនេះ) ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​បាន​ក្រាបទូល​ចំពោះ​ព្រះអង្គហើយ យើងនឹង​ចូលទៅរក​ព្រាហ្មណ៍​បែបដូច្នោះ​ឬ។

[១៤៤] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយនោះ បា្រសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយនោះ គេមិនហៅ​ថាព្រាហ្មណ៍​ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែងរក​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ដទៃវិញ ដែលជា​អ្នកមាន​សីល ជាពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម ឲ្យមកបរិភោគ​នូវភោជន​របស់​យើង ម្នាល​សំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​ឲ្យចំពោះ​បុគ្គលណា ជាទាន​មាន​ផលច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គលនោះ)។

[១៤៥] (វិធូរៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ កាន់ដាវ និងខែល កាន់​ព្រះខាន់ ឈរ​ឯប​នៅក្បែរ​ផ្លូវ​ជាទី​ទៅនៃ​ពួកឈ្មួញ នាំពួក​ឈ្មួញ​ឲ្យផុត (អំពី​ពួកចោរ) ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ ប្រាកដ​ស្មើដោយ​ពួកជន​អ្នកឃ្វាលគោ និងពួក​អ្នកនេសាទ គេហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ដែរ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយ​នេះ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​បាន​ក្រាបទូល​ចំពោះ​ព្រះអង្គ​ហើយ យើងនឹង​ចូលទៅ​រក​ពួកព្រាហ្មណ៍​បែបដូច្នោះ​ឬ។

[១៤៦] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយនោះ បា្រសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយនោះ គេមិនហៅ​ថាព្រាហ្មណ៍ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែងរក​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ដទៃវិញ ដែលជា​អ្នកមាន​សីល ជាពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម ឲ្យមកបរិភោគ​នូវភោជន​របស់​យើង ម្នាលសំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​ឲ្យ​ចំពោះ​បុគ្គលណា ជាទាន​មានផល​ច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គល​នោះ)។

[១៤៧] (វិធូរៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយនោះ ធ្វើខ្ទមក្នុងព្រៃ ធ្វើអន្ទាក់​វ័ធទាំង​ឡាយ បៀតបៀន​នូវទន្សាយ និងខ្លាត្រីផង នូវទន្សង ត្រី និងអណ្តើក​ផង បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ ប្រាកដស្មើ​ដោយព្រានព្រៃ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ គេហៅថា​ព្រាហ្មណ៍​ដែរ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​​នោះ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​បាន​ក្រាបទូល ចំពោះ​ព្រះអង្គ​ហើយ យើងនឹង​ចូលទៅស្វែង​រក​ព្រាហ្មណ៍​បែប​ដូច្នោះ​ឬ។

[១៤៨] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយ​នោះ បា្រសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​នោះ គេមិនហៅ​ថាព្រាហ្មណ៍​ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នកចូរ​ស្វែងរក​ពួកព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ​ដទៃវិញ ដែលជា​អ្នកមាន​សីល ជា​ពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម ឲ្យមក​បរិភោគ​នូវភោជន​របស់​យើង ម្នាល​សំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែលគេ​ឲ្យ​ចំពោះ​បុគ្គល​ណា ជាទាន​មានផល​ច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គល​នោះ)។

[១៤៩] (វិធូរៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយដទៃទៀត ចង់បានទ្រព្យ ក៏ដេកខាង​ក្រោម​គ្រែ កាលសោមយាគ³⁾ ប្រាកដ​ហើយ ស្តេច​ទាំងឡាយ​ក៏ស្រង់ទឹក ឰដ៏​ខាងលើ​នៃគ្រែ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយនោះ ប្រាកដ​ស្មើ​ដោយជន​អ្នកដុសក្អែល គេហៅថា​ព្រាហ្មណ៍ដែរ បពិត្រ​មហារាជ (ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយ​នេះ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​បាន​ក្រាបទូល​ចំពោះព្រះអង្គ​ហើយ យើង​ចូលទៅ​រក​ពួក​ព្រាហ្មណ៍​ប្រាកដដូច្នោះ​ឬ។

[១៥០] (ព្រះរាជាកោរព្យៈ…) ព្រាហ្មណ៍ទាំងឡាយនោះ បា្រសចាក​ភាពជា​ព្រាហ្មណ៍ តែព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយនោះ គេមិនហៅ​ថាព្រាហ្មណ៍ទេ ម្នាល​វិធូរៈ អ្នក​ចូរ​ស្វែង​រក​​ព្រាហ្មណ៍ទាំង​ឡាយដទៃវិញ ដែលជា​អ្នកមាន​សីល ជាពហុស្សូត វៀរ​ចាក​​មេថុនធម្ម ឲ្យមក​បរិភោគ​នូវភោជន​របស់​យើង ម្នាល​សំឡាញ់ ទក្ខិណាទាន​ដែល​គេ​ឲ្យ​ចំពោះ​បុគ្គលណា ជាទាន​មាន​ផលច្រើន យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ទក្ខិណាទាន (ចំពោះ​បុគ្គល​នោះ)។

[១៥១] (វិធូរៈ…) បពិត្រព្រះសម្មតិទេព ពួកព្រាហ្មណ៍ដែល​ជាអ្នកមានសីល ជា​ពហុស្សូត វៀរចាក​មេថុនធម្ម គួរនឹង​បរិភោគ​ភោជន​របស់​ព្រះអង្គ មាន​ដែរ។ ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ បរិភោគ​នូវភត្ត​តែម្តង ទាំងមិន​ផឹកនូវ​ទឹកស្រវឹង បពិត្រ​មហារាជ (ពួក​ព្រាហ្មណ៍​នេះ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានក្រាប​ទូលព្រះអង្គ​ហើយ យើងនឹង​ចូលទៅ​អញ្ជើញ​ពួកព្រាហ្មណ៍​ប្រាកដ​ដូច្នោះ​ឬ។

[១៥២] (ព្រះរាជា…) ម្នាលវិធូរៈ បើពួកព្រាហ្មណ៍​នុ៎ះឯង ជាអ្នក​មានសីល ជា​ពហុស្សូត​ពិតមែន ម្នាលវិធូរៈ អ្នកចូរស្វែង​រកពួក​ព្រាហ្មណ៍នុ៎ះចុះ ចូរ​អញ្ជើញ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ​មកឆាប់ៗ។ ​

[១៥៣] (កុដុម្ពិកៈទូលថា) ខ្ញុំព្រះអង្គបានឃើញព្រះអង្គ មាន​ព្រះរូប​ទន់ភ្លន់ ចេញ​ចាកដែន​មកកាន់​ព្រៃស្ងាត់ ប្រកប​ដោយផ្ទះ​កំពូល​ដ៏ប្រសើរ មាន​អាសនៈ​ដ៏ថ្លៃថ្លា ដែល​គេក្រាល​បំរុងទុក ទើបថ្វាយ​ក្រយាស្ងោយ​ដ៏ឧត្តម ជាភត្ត​នៃ​ស្រូវសាលី​ដ៏វិចិត្រ លាយ​ដោយ​សាច់ដ៏ស្អាត ចំពោះ​ព្រះអង្គនោះ ដោយ​សេចក្តី​ស្រឡាញ់ ព្រះអង្គ​ទទួល​ក្រយា​ស្ងោយ​នោះហើយ តែមិន​សោយ​ដោយ​ព្រះអង្គឯង ត្រឡប់​ជាប្រទាន​ដល់​ព្រាហ្មណ៍​វិញ សូម​ក្រាប​ថ្វាយបង្គំ​ចំពោះព្រះអង្គ តើការណ៍​នេះជា​សភាព​ដូចម្តេច។

[១៥៤] (ព្រះរាជាត្រាស់ថា) ព្រាហ្មណ៍ (នេះ) ជាអាចារ្យ​របស់យើង ជាអ្នក​ខ្វល់ខ្វាយ​ក្នុងកិច្ច​តូច និងកិច្ចធំ​ផង ជាបុគ្គល​គួរគោរពផង គួរ​ឲ្យយើង​ហៅរកផង (ព្រោះ​ហេតុនោះ) យើងគួរ​ឲ្យភោជន។

[១៥៥] (កុដុម្ពិកៈ…) ឥឡូនេះ ខ្ញុំសូមសួរព្រាហ្មណ៍ ជាគោតមគោត្ត ដែល​ស្តេច​តែងបូជា ព្រះរាជា​បាន​ប្រទានភត្ត​ដែលលាយ​ដោយ​សាច់ដ៏ស្អាត​ដល់អ្នក អ្នកបាន​ទទួល​ភត្តនោះហើយ ក៏បាន​ប្រគេន​នូវភោជន​ដល់​ឥសីវិញ អ្នក​ប្រហែល​ជាដឹងថា ខ្លួន​មិនមែន​ជាខេត្ត​នៃទាន ខ្ញុំសូម​ថ្វាយបង្គំ​ចំពោះអ្នក តើ​ការណ៍នេះ​ជាសភាព​ដូចម្តេច។

[១៥៦] (ព្រាហ្មណ៍តបថា) ខ្ញុំតែងចិញ្ចឹមកូន និងប្រពន្ធផង ចំពាក់​ចិត្តក្នុងផ្ទះ​ទាំងឡាយ​ផង ប្រៀនប្រដៅ​ព្រះរាជា​ថា សូមព្រះអង្គ​សោយនូវ​កាមទាំង​ឡាយ ជា​របស់​នៃ​មនុស្សផង ហេតុនោះ​បានជាខ្ញុំគួរ​ប្រគេន​ភោជន​ដល់ឥសី​វិញ ដែលនៅ​ក្នុងព្រៃ មាន​តបៈ​អស់​កាលវែង ចំរើន​ដោយគុណ មានចិត្ត​ចំរើនហើយ។

[១៥៧] (កុដុម្ពិកៈ…) ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសូមសួរឥសី ដែលស្គម​រវីមរវាម​ដោយ​សរសៃ មាន​រោមក្លៀក និងក្រចក​ដុះវែង មានធ្មេញ​ប្រកប​ដោយមន្ទិល មានធូលី​លើក្បាល លោកនៅ​ក្នុងព្រៃ​ម្នាក់ឯង មិន​ស្តាយជីវិត លោក​បាន​ប្រគេន​ភោជន​ដល់​ភិក្ខុណា ភិក្ខុ​នោះ​​ប្រសើរ​ជាងលោក​ដោយគុណ​ដូចម្តេច។

[១៥៨] (តាបសតបថា) អាត្មាជីកដំឡូងឈ្មោះ​អាលុកលម្ពៈ និង​តាលកន្ទៈ​ទាំងឡាយ​ផង ដំឡូង​ឈ្មោះ​ពិលាលិ និង​តក្កលៈ​ទាំងឡាយ​ផង ច្រូត​ស្រងែ និងស្ពៅ (យកមក) បែនបុក (បរិភោគ) ផង នាំយកគ្រឿង​អន្លក់ និងក្រអៅឈូក ទឹកឃ្មុំ សាច់ ពទ្រា និង​កន្តួតព្រៃ មក​បរិភោគផង នោះជា​កំណាន់​របស់អាត្មា អាត្មាជា​បុគ្គល​ដាំស្ល មាន​​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ មានសេចក្តី​ប្រកាន់​នៅឡើយ គួរ​ប្រគេន​ភោជន​ដល់ភិក្ខុ​ដែលជា​អ្នក​មិនដាំ​ស្ល មិនមានតណ្ហា មិនមាន​សេចក្តីប្រកាន់។

[១៥៩] (កុដុម្ពិកៈ…) ឥឡូវនេះ ខ្ញុំសួមសួរភិក្ខុ​ដែលអង្គុយ​ស្ងៀម​មានវត្តល្អ ដូច​តទៅនេះ (ឥសី) បានប្រគេន​ភត្តដែល​លាយដោយ​សាច់ដ៏ស្អាត​ដល់​លោក លោក​ទទួល​ភត្តនោះហើយ ក៏បរិភោគ​ស្ងៀមៗ ម្នាក់ឯង មិនបាន​អញ្ជើញ​បុគ្គល​ដទៃណាមួយ (ឲ្យ​បរិភោគ​ផង) ឡើយ ខ្ញុំសូម​ថ្វាយបង្គំ​ចំពោះ​លោក តើការណ៍​នេះជាសភាព​ដូចម្តេច។

[១៦០] (ព្រះបច្ចេកពុទ្ធ) អាត្មាមិនដាំស្លខ្លួនឯង មិនប្រើ​ឲ្យគេដាំស្ល មិនកាត់​ខ្លួនឯង មិន​ប្រើគេ​ឲ្យកាត់ ហេតុនោះ​បានជា​ឥសីដឹង​ថា​អាត្មា​ជាអ្នកមិន​មានសេចក្តី​កង្វល់ ជាអ្នក​ប្រាសចាក​បាប​គ្រប់ចំពូក ទើបកាន់​ចង្ហាន់ដោយ​ដៃឆ្វេង កាន់​សម្បកឃ្លោក​ដោយ​ដៃស្តាំ ហើយ​ប្រគេន​ភត្តដែល​លាយ​ដោយសាច់​ដ៏ស្អាត​នោះដល់អាត្មា។ តាមពិត ជន​ទាំង​ឡាយ (មានសេ្តច​ជាដើម) នុ៎ះ ជាអ្នក​ប្រកាន់ថា​របស់អញ មានសេចក្តី​ហួងហែង គួរតែ​ឲ្យ​ទាន (ដល់បុគ្គល​ប្រាកដ​ស្មើដោយអាត្មា) បុគ្គល​ណា អញ្ជើញ​នូវអ្នក​ឲ្យ​ទាន (មក​បរិភោគ) អាត្មា​សំគាល់ (នូវបុគ្គល​នោះ) ថាជា​អ្នកប្រតិបត្តិ​ខុស​ទំនង។

[១៦១] (កុដុម្ពិកៈ…) ក្នុងថ្ងៃនេះ ព្រះរាជាព្រះអង្គ​ប្រសើរ​លើរថ បាន​យាង​មកក្នុង​ទីនេះ ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់ខ្ញុំ​មែនហើយ ដ្បិតខ្ញុំបាន​ដឹងច្បាស់​ក្នុងថ្ងៃនេះ​ថា ទានដែល​គេ​ឲ្យ​ហើយ ចំពោះ​បុគ្គលណា ជាទាន​មានផល​ច្រើន។ ស្តេច​ទាំងឡាយ ជាប់​ចំពាក់​ក្នុង​ផែនដី ពួកព្រាហ្មណ៍ ជាប់ចំពាក់​ក្នុងកិច្ច​តូច និងកិច្ចធំ ពួកឥសី​ជាប់ចំពាក់​ក្នុង​មើមឈើ និង​ផ្លែឈើ ឯពួក​ភិក្ខុ ទើបរួច​ស្រឡះចាក​កិលេស។

និយាយអំពីសេក ១ កិន្នរ ១ គប់ភ្លើង ១ ជដិលដណ្តប់​ស្បែកខ្លាឃ្មុំទាំង​ក្រចក ១ ក្រអៅឈូក ១ អគ្គមហេសី ១ ព្រាបដ៏ប្រសើរ ១ ក្ងោក ១ ជ្រូក ឈ្មោះតច្ឆកៈ ១ ពាណិជ ១ សាធិនរាជ ១ ព្រាហ្មណ៍ ១ ចង្ហាន់​ឲ្យតៗ​គ្នា១។

[១៦២] (មណ្ឌព្យកុមារសួរថា) អ្នកមកអំពីទីណា បានជាមានប្រដាប់​ស្លៀក​ពាក់​អាក្រក់ លាមក ដូចជា​បិសាច​លើ​អាចម៍ដី ពាក់នូវ​កំណាត់​សំពត់​ដែល​គេចោល​លើ​គំនរ​សម្រាម​ឰដ៏ក ខ្លួនអ្នក​ជាបុគ្គល​ផ្តេសផ្តាស មិន​មែនជា​ទក្ខិណេយ្យបុគ្គល​ទេ។

[១៦៣] (មាតង្គមហាសត្វឆ្លើយថា) គ្រឿងបរិភោគនេះ​បរិបូណ៌​ដោយ​បរិវារ អ្នក​បាន​តាក់​តែងហើយ ពួកជន​តែង​ទំពាស៊ី បរិភោគ​ ផឹកនូវ​គ្រឿង​បរិភោគ​នោះ អ្នក​ស្គាល់​ហើយនូវ​យើង ថា​ជាអ្នក​ចិញ្ចឹម​ជីវិតដោយ​សារអ្នកដទៃ​ឲ្យ សូម​ឲ្យមនុស្ស​ចណ្ឌាល​បាន​នូវ​ដុំបាយ​ដែល​បុគ្គល​គប្បីទៅ​ឈរ​ជិត។

[១៦៤] (មណ្ឌព្យកុមារ…) គ្រឿងភោជននេះ ខ្ញុំបានតាក់តែង​បម្រុងពួក​ព្រាហ្មណ៍ នេះ​ជាភោជន​របស់ខ្ញុំ​ដែលជឿ​ចំពោះ​សេចក្តី​ចំរើន​របស់ខ្លួន អ្នក​ចូរចៀសចេញ​អំពីទីនេះ អ្នកមក​ឋិតនៅ​ក្នុងទីនេះធ្វើអ្វី នែបុគ្គល​ថោក​ទាប បុគ្គល​ទាំងឡាយ​ប្រហែល​យើង មិន​ឲ្យភោជន​ដល់អ្នកទេ។

[១៦៥] (ព្រះមហាសត្វ…) ពួកអ្នកប្រាថ្នាផលស្រូវ រមែងព្រោះ​ពូជក្នុងទី​ទួល ឬទីទំនាប និងទី​ដែលមិន​មែនជាស្រែ អ្នកចូរ​ឲ្យទាន​ដោយសទ្ធា​បែបនេះ​ចុះ សូមអ្នក​ញ៉ាំង​ទក្ខិណេយ្យ​បុគ្គល​ឲ្យត្រេកអរ​ផង។

[១៦៦] (មណ្ឌព្យកុមារ…) យើងព្រោះពូជទាំងឡាយក្នុង​ស្រែណា ស្រែទាំង​នោះ​ក្នុងលោក យើង​ស្គាល់ច្បាស់ ពួក​ព្រាហ្មណ៍ណា ជាអ្នក​ប្រកបដោយ​ជាតិ និងមន្ត ពួក​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ មានសីល​ជាទី​ស្រឡាញ់​ដ៏ក្រៃលែង ដូចជា​ស្រែក្នុង​លោកនេះ។

[១៦៧] (មហាសត្វ…) សេចក្តីស្រវឹងព្រោះជាតិ ១ ភាពជាបុគ្គល​មើលងាយ​គេ ១ លោភៈ ១ ទោសៈ ១ សេចក្តីស្រវឹង ១ មោហៈ ១ ទោសទាំង​អស់នេះ មាននៅ​ក្នុងពួក​បុគ្គល​ណា បុគ្គល​ពួកនោះ មិនមែន​ជាអ្នក​មាន​សីលជាទី​ស្រឡាញ់​ដ៏ក្រៃលែង ដូច​ជា​ស្រែ​​ក្នុងលោក​នេះឡើយ។ សេចក្តី​ស្រវឹង​ព្រោះ​ជាតិ ១ ភាពជា​បុគ្គល​មើលងាយ​គេ ១ លោភៈ ១ ទោសៈ ១ សេចក្តី​ស្រវឹង ១ មោហៈ ១ ទោស​ទាំងអស់​នេះ មិនមាន​ក្នុង​ពួក​បុគ្គល​ណា បុគ្គល​ពួកនោះ ទើបឈ្មោះ​ថា មានសីល​ជាទី​ស្រឡាញ់​ដ៏ក្រៃលែង ដូចជា​ស្រែ​​ក្នុងលោក​នេះ។

[១៦៨] (មណ្ឌព្យកុមារ…) (ឆ្មាំទ្វារ ៣ នាក់) ឈ្មោះ​ឧបជោតិយៈ ១ ឈ្មោះ​ឧបជ្ឈាយៈ ១ ឈ្មោះ​ភណ្ឌកុច្ឆិ ១ ទៅក្នុង​ទីណា អ្នកទាំង​ឡាយ​ចូរវាយ​សម្លាប់​នូវមនុស្ស​លាមក​នេះ ហើយចាប់​ត្រង់ក អូសទាញ​ចេញទៅ។

[១៦៩] (មហាសត្វ…) អ្នកណាជេរប្រទេចនូវឥសី អ្នកនោះ​ឈ្មោះថា​ជីកភ្នំ​ដោយ​ក្រចក ឈ្មោះថា​ខាំទំពា​ដែកដោយ​ធ្មេញ ឈ្មោះថា​ព្យាយាម​លេប​ភ្លើង។

[១៧០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ឥសីឈ្មោះ​មាតង្គៈ ជាអ្នក​មានសេចក្តី​ព្យាយាម​ទៀងទាត់ លុះ​ពោលពាក្យ​នេះហើយ ក៏ចេញ​ទៅឰដ៏​អាកាស ចំពោះ​មុខ​ពួក​ព្រាហ្មណ៍​កំពុង​ក្រឡេក​មើល។

[១៧១] (នាងទិដ្ឋមង្គលិកាពោលថា) ក្បាល (របស់កូនអញ) រមួល​ទៅខាង​ក្រោយ ដើមដៃ​លាតចេញ​ទៅ មិន​គួរដល់​ការងារ ភ្នែក​ទាំងឡាយ​ស ដូចជា​បុគ្គលស្លាប់ អ្នក​ណាហ្ន៎ ធ្វើកូន​អញនេះ​ឲ្យទៅជា​យ៉ាងនេះ។

[១៧២] (ពួកមាណពពោលថា) មានសមណៈ (មួយរូប) មកក្នុង​ទីនេះ មាន​ប្រដាប់​ស្លៀកពាក់​អាក្រក់​លាមក ដូចជា​បិសាច​លើអាចម៍ដី ពាក់នូវ​កំណាត់​សំពត់ ដែលគេ​ចោលលើ​គំនរ​សម្រាម​ឰដ៏ក សមណៈ​នោះបាន​ធ្វើនូវ​កូនរបស់​នាងនេះ ឲ្យយ៉ាង​នេះ។

[១៧៣] (នាងទិដ្ឋមង្គលិកា…) សមណៈមាន​ប្រាជ្ញាក្រាស់​ដូចផែនដី​នោះ ទៅក្នុង​ទិស​ដូចម្តេច ម្នាល​មាណព​ទាំងឡាយ អ្នកទាំង​ឡាយចូរ​ប្រាប់​នូវ​សេចក្តីនុ៎ះ​ដល់ខ្ញុំ យើង​នឹងទៅ​សូម​ខមាទោស​ចំពោះ​សមណៈ​នោះ ធ្វើម្តេច​ហ្ន៎ យើងនឹង​បានកូន​នោះ មាន​ជីវិត​រស់នៅ។

[១៧៤] (ពួកមាណព…) សមណៈមានប្រាជ្ញាក្រាស់​ដូចផែនដី បានទៅ​ក្នុង​អាកាស ដូច​ព្រះចន្ទ​ក្នុងថ្ងៃ ១៥ កើត ដើរទៅ​តាមផ្លូវ​នៃអាកាស មួយ​ទៀត សមណៈ​នោះ​ជា​ឥសី មាន​ការប្តេជ្ញា​ដ៏ទៀង​ទាត់ មានសភាព​ដ៏ល្អ បានទៅ​កាន់ទិស​ខាងកើត​ហើយ។

[១៧៥] (នាងទិដ្ឋមង្គលិកា…) ក្បាល (របស់កូនខ្ញុំ) រមួល​ទៅខាង​ក្រោយ ដើមដៃ​លាត​​ចេញទៅ មិនគួរ​ដល់ការងារ ភ្នែក​ទាំងឡាយ​ស ដូចភ្នែក​បុគ្គលស្លាប់ អ្នកណាហ្ន៎ ធ្វើ​កូន​ខ្ញុំនេះ​ឲ្យទៅជា​យ៉ាងនេះ។

[១៧៦] (ព្រះមហាសត្វ…) ពួកយក្សមានអានុភាពច្រើន (មក​ដោយ​គិតថា) ពួក​ឥសីមាន​សភាព​ដ៏ល្អ មកហើយ (ក្នុងទីនេះ) ពួក​យក្ខដឹង​ថា (កូន​របស់​នាង) មាន​ចិត្ត​ប្រទូស្ត ក្រោធខឹង ហើយបាន​ធ្វើនូវ​កូននាង​ឲ្យយ៉ាងនេះ។

[១៧៧] (នាងទិដ្ឋមង្គលិកា…) បើពួកយក្ខបានធ្វើកូន​របស់ខ្ញុំ​ឲ្យយ៉ាងនេះ​ហើយ សូមលោក​ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌ដ៏ប្រសើរ កុំខឹង​ចំពោះខ្ញុំ នាងខ្ញុំ​ជាស្រី​សូមដល់​នូវ​បាទា​របស់​លោក​​ជាទីពឹង បពិត្រភិក្ខុ ខ្ញុំមក​ដោយសេចក្តី​សោកចំពោះ​កូន។

[១៧៨] (ព្រះមហាសត្វ…) កាលនោះក៏ដោយ ឥឡូវនេះ​ក៏ដោយ យើងមិន​មាន​ការ​ប្រទូស្ត​​ក្នុងចិត្ត​តិចតួចទេ តែកូន​របស់នាង​ជាអ្នក​ស្រវឹង ដោយ​សេចក្តី​ស្រវឹង​ក្នុងវេទ រៀន​វេទ​ហើយ​មិនស្គាល់​សេចក្តី​ចំរើន។

[១៧៩] (នាងទិដ្ឋមង្គលិកា…) បពិត្រភិក្ខុ សញ្ញារបស់​បុរស​ រមែង​ភ្លេចភ្លាំង​ដោយ​មួយរំពេច​ជាប្រាកដ បពិត្រ​លោកមាន​ប្រាជ្ញា​ក្រាស់​ដូចផែនដី សូម​លោក​អត់នូវ​ទោស​កំហុស​​ម្តងចុះ អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ រមែង​មិនមាន​ក្រោធ​ជាកំឡាំង។

[១៨០] (ព្រះមហាសត្វ…) ចូរ​ឲ្យមណ្ឌព្យកុមារ ដែលជា​បុគ្គលមាន​ប្រាជ្ញា​តិច ជា​បុត្ត​របស់នាង បរិភោគ​នូវដុំបាយ ដែលយើង​ឈរហើយ​បាន​មកនេះ ចំណែក​ខាងពួក​យក្ខ នឹង​លែងបៀតបៀន​នូវកូន​របស់នាង ទាំងកូន​របស់​នាងនោះ នឹងទៅ​ជាបុគ្គល​មិន​មាន​រោគ។

[១៨១] (នាងទិដ្ឋមង្គលិកា…) ម្នាលមណ្ឌព្យៈ អ្នកជាបុគ្គល​ពាល មានប្រាជ្ញា​ស្តួចស្តើង អ្នកជា​បុគ្គល​មិនស្គាល់​នូវបុញ្ញក្ខេត្ត​ទាំងឡាយ អ្នក​ឲ្យទាន​ចំពោះ​តែពួកជន ដែល​​មាន​ទឹកចត់ គឺកិលេស​ដ៏ច្រើន មានអំពើដ៏​សៅហ្មង ជាអ្នក​មិនសង្រួម។ (ពួកជនខ្លះ) បួងសក់ ស្លៀកនូវ​ស្បែកខ្លាឃ្មុំ មានមុខ​ទ្រុបទ្រុល (ដោយ​ពុកមាត់​ ពុកចង្កា) ដូច​រណ្តៅ​ទឹក​ដ៏ចាស់ អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរមើល​ពួកសត្វ​ដែលមាន​សភាព​អាក្រក់​នេះចុះ ដ្បិត​ភ្នួងសក់​ និង​ស្បែក​ខ្លាឃ្មុំ ការពារ​នូវបុគ្គល​ដែលមាន​ប្រាជ្ញាតិច​មិនបានទេ។ ពួកបុគ្គល​ណា លះបង់​​រាគៈ ទោសៈ និងអវិជ្ជា ពួកបុគ្គល​នោះ ឈ្មោះថា ជាអរហន្ត​ខីណាស្រព ទាន​ដែល​​បុគ្គល​ឲ្យចំពោះ​ពួកបុគ្គល​ទាំងនោះ ទើបជា​ទានមាន​ផលច្រើន។

[១៨២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ស្តេចក្នុងដែន​មេជ្ឈៈ បៀតបៀន​នូវចិត្ត​របស់​មាតង្គតាបស​ជាអ្នក​មានយស ស្តេចក្នុង​ដែនមេជ្ឈៈ ព្រមទាំង​បរិស័ទក៏​ដាច់សូន្យ ដែន​ឈ្មោះ​មេជ្ឈៈ ក៏ទៅជា​ព្រៃក្នុង​កាលនោះ។

[១៨៣] (ព្រះរាជាត្រាស់ថា) សេចក្តីខ្វល់ខ្វាយ​ដោយការងារ​ទាំងអស់ ដែល​នរជន​ទាំងឡាយ​សន្សំ​ហើយ​ដោយប្រពៃ រមែង​ប្រកប​ដោយផល មិនមែន​ឥត​អំពើទេ ខ្ញុំឃើញ​សម្ភូត​បណ្ឌិត​មាន​អានុភាព​ច្រើន ជាអ្នក​បរិបូណ៌​ដោយ​ផលនៃ​បុណ្យ​ដោយ​ការងារ​របស់​ខ្លួន​។ សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​ដោយ​ការងារ​ទាំងអស់​ដែល​នរជន​ទាំងឡាយ​សន្សំ​ហើយ​ដោយ​ប្រពៃ រមែង​ប្រកប​ដោយ​ផល មិនមែន​ឥតអំពើ​ទេ ចិត្តរបស់​បណ្ឌិត​ឈ្មោះ​ចិត្តៈ​នោះ​សម្រេច​ដូចចិត្ត​អាត្មាអញ​ដែរឬហ្ន៎។

[១៨៤] (ទារកច្រៀងទូលថា) សេចក្តីខ្វល់ខ្វាយ​ដោយ​ការងារ​ទាំងអស់ ដែល​នរជន​ទាំងឡាយ​សន្សំ​ហើយ​ដោយប្រពៃ រមែង​ប្រកប​ដោយផល មិន​មែនឥត​អំពើទេ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់ជ្រាប​នូវបណ្ឌិត​ឈ្មោះចិត្តៈ​នោះ មានចិត្ត​សម្រេច​ដូច​ព្រះរាជ​ហ្ឫទ័យ​ព្រះអង្គ​ដែរ។

[១៨៥] (ព្រះរាជា…) (សំដីនេះ) អ្នកបានឮមក (អំពី​សំណាក់) បណ្ឌិត​ឈ្មោះ​ចិត្តៈ​ដ៏ចំរើន​ឬ ឬជន​ណាមួយ​ប្រាប់សេចក្តី​នុ៎ះដល់អ្នក គាថា (នេះ) អ្នក​ច្រៀងពីរោះ​ហើយ ខ្ញុំមិន​មានសេចក្តី​សង្ស័យទេ ខ្ញុំ​ឲ្យស្រុក​សួយមួយរយ​ដល់អ្នក។

[១៨៦] (ទារក…) ខ្ញុំព្រះអង្គ​មិនបានឮ (អំពីសំណាក់) បណ្ឌិត​ឈ្មោះ​ចិត្តៈទេ តែ​ឥសី (មួយរូប) បានប្រាប់​នូវសេចក្តី​នេះដល់​ខ្ញុំព្រះអង្គ​ថា អ្នក​ចូរទៅ​ច្រៀង​គាថា​តនឹង​ព្រះរាជា ក្រែងលោស្តេច​សព្វ​ព្រះរាជ​ហឫទ័យ​នឹង​ប្រោសប្រទាន​នូវរបស់​ដ៏ប្រសើរ​ដល់​អ្នក។

[១៨៧] (ព្រះរាជា…) អ្នកទាំងឡាយចូរទឹម​នូវរាជរថ​ទាំងឡាយ ដែលធ្វើ​យ៉ាងល្អ គ្រឿង​ប្រដាប់​ដ៏ពិចិត្ត ចូរចងនូវ​ខ្សែដង្គន់ ពាក់នូវ​គ្រឿង​ប្រដាប់ក នៃដំរី​ទាំងឡាយ។ អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរវាយស្គរ និងសំភោរ ផ្លុំនូវ​ស័ង្ខផង ចូរ​ទឹមនូវយាន​ទាំងឡាយ​ដ៏លឿនៗ​ផង ថ្ងៃ​នេះឯង អញនឹង​ទៅមើល​ឥសី ដែលគង់​ក្នុង​អាស្រម​ណា អញនឹង​ទៅកាន់​អាស្រម​នោះ។

[១៨៨] ឱហ្ន៎ អាត្មាអញ មានលាភល្អ​ណាស់តើ គាថាដែល​អាត្មាអញ​ច្រៀង​ពីរោះ​ហើយ ក្នុងកណ្តាល​បរិស័ទ អាត្មាអញ​បានឃើញ​នូវឥសី​ដ៏​បរិបូណ៌​ដោយ​សីល និងវត្ត ហើយក៏​ត្រេកអរ​រីករាយ។

[១៨៩] សូមលោកដ៏ចំរើនទទួលនូវ​អាសនៈ ទឹក និងប្រេង​លាបជើង​របស់​យើង​ចុះ បពិត្រ​ម្ចាស់ថ្លៃ ខ្ញុំសួរ​លោកដ៏ចំរើន​ក្នុងវត្ថុ​មានដំឡៃ សូម​លោក​ដ៏ចំរើន​ទទួល​នូវវត្ថុ​មានដំឡៃ​របស់​យើងខ្ញុំ។

[១៩០] ពួកជនចូរធ្វើនូវលំនៅ ឲ្យជាទីរីករាយ​ដល់​លោកផង សូមលោក​ឲ្យ​ពួក​នារីបំរើ​ផង សូមលោក​ធ្វើនូវ​ឱកាស ដើម្បី​អនុគ្រោះ យើងនឹង​ធ្វើជាធំ​នេះ ទាំងពីរនាក់។

[១៩១] (ចិត្តបណ្ឌិតពោលថា) បពិត្រព្រះរាជា អាត្មាភាព​បានឃើញនូវ​ផល​នៃ​ទុច្ចរិត និងផល​ដ៏ប្រសើរ​របស់ធម៌ ដែលបាន​សន្សំ​ដោយប្រពៃ អាត្មាភាព​នឹង​សង្រួម​នូវខ្លួន​តែម្យ៉ាង អាត្មាភាព​មិនប្រាថ្នា​នូវកូន ឬសត្វ​ចិញ្ចឹម ឬទ្រព្យទេ។

១០ ឆ្នាំ ១០ ដងនេះ ជាជីវិត​របស់ពួក​សត្វក្នុង​លោកនេះ ជីវិតនោះ​មិនដល់​កំណត់​នោះ​នៅឡើយ ក៏ស្វិត​ស្រពោនទៅ ដូចជា​ដើមបបុស​ដែល​គេកាត់​ហើយ។ កាល​បើជីវិត​នោះ (ស្រពោន​ទៅយ៉ាងនេះ) តើរីករាយ​ដូចម្តេច​កើត លេងសើច​ដូចម្តេចកើត ត្រេកអរ​ដូចម្តេច​កើត ស្វែងរក​ទ្រព្យ​ដូចមេ្តច​កើត បពិត្រ​ព្រះរាជា អាត្មាភាព​មាន​ប្រយោជន៍​ដោយកូន និងប្រពន្ធ ដូចម្តេច​កើត អាត្មាភាព​ជាបុគ្គល​ផុតចាក​ចំណង​ហើយ។ អាត្មាភាព​នោះ ដឹងច្បាស់​យ៉ាងនេះ មច្ចុរាជ​មិនមើល​ងាយ​ចំពោះ​អាត្មាភាពទេ កាលបើ​អាត្មាភាព​ត្រូវ​មច្ចុរាជ​គ្របសង្កត់ (យ៉ាងនេះ) តើ​តេ្រកអរ​ដូចម្តេច​កើត ស្វែងរក​ទ្រព្យដូច​ម្តេចកើត។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំ​ជាងជន ជាតិរបស់​ពួកសត្វ ជាធម្មជាតិ​ដ៏​ថោកទាប កំណើត​មនុស្ស​ចណ្ឌាល​លាមក ជាងពួក​សត្វក្នុង​ពួកសត្វ​ជើងពីរ យើង​បាននៅ​ក្នុងគភ៌​មនុស្ស​ចណ្ឌាល​ក្នុងកាលមុន ព្រោះតែ​អំពើជា​របស់ខ្លួន ដ៏​លាមក​ក្រៃលែង។

យើងបានកើតជាមនុស្សចណ្ឌាល ក្នុងដែនអវន្តី ហើយបែរ​មកកើត​ជាម្រឹគ ប្របឆ្នេរ​ស្ទឹង​នេរញ្ជរា រួចកើត​ជាសត្វអកខ្មៅ⁴⁾ ទៀប​ឆ្នេរ​ស្ទឹង​រម្មទា​ក្នុងថ្ងៃ​នោះ យើងជា​ព្រាហ្មណ៍ និង​ក្សត្រិយ៍។

[១៩២] ជីវិត គឺអាយុមានប្រមាណតិច ត្រូវជរា​នាំចូល​ទៅ (កាន់​សេចក្តី​ស្លាប់) កាលបើ​សត្វត្រូវ​ជរានាំ​ចូលទៅ (កាន់សេចក្តី​ស្លាប់ហើយ) ទីពឹងពុំ​មានទេ បពិត្រ​ព្រះបាទ​បញ្ចាលៈ សូម​ទ្រង់ធ្វើ​តាមពាក្យ​អាត្មាភាព​ចុះ ទ្រង់​កុំធ្វើនូវ​អំពើទាំង​ឡាយ ដែល​មានកំរៃ​ជាទុក្ខ​ឡើយ។ ជីវិត គឺអាយុ​មាន​ប្រមាណតិច ត្រូវ​ជរានាំទៅ (កាន់​សេចក្តី​ស្លាប់) កាលបើ​សត្វត្រូវ​ជរានាំ​ទៅ (កាន់សេចក្តី​ស្លាប់ហើយ) ទីពឹង​ពុំមានទេ បពិត្រ​ព្រះបាទ​បញ្ចាលៈ សូម​ទ្រង់ធ្វើ​តាមពាក្យ​អាត្មាភាព​ចុះ ទ្រង់កុំធ្វើ​នូវអំពើ​ទាំងឡាយ ដែលមាន​ផល​ជាទុក្ខ​ឡើយ។ ជីវិត គឺអាយុ​មានប្រមាណ​តិច ត្រូវជរា​នាំទៅ (កាន់​សេចក្តី​ស្លាប់) កាលបើ​សត្វត្រូវ​ជរានាំទៅ (កាន់សេចក្តី​ស្លាប់ហើយ) ទីពឹងពំនាក់ពុំ​មានទេ បពិត្រ​ព្រះបាទ​បញ្ចាលៈ សូម​ទ្រង់ធ្វើ​តាមពាក្យ​អាត្មាភាព​ចុះ ទ្រង់​កុំធ្វើនូវ​អំពើ​ទាំងឡាយ ដែលជា​ប្រធាន​នៃធូលី គឺកិលេស​ឡើយ។ ជីវិត គឺ​អាយុមាន​ប្រមាណតិច ត្រូវជរា​នាំទៅ (កាន់​សេចក្តី​ស្លាប់) ជរាតែង​កំចាត់​បង់​នូវសម្បុរ​របស់សត្វ ដែល​កំពុង​គ្រាំគ្រា បពិត្រ​ព្រះបាទ​បញ្ចាលៈ សូមទ្រង់​ធ្វើតាម​ពាក្យអាត្មាភាព​ចុះ ទ្រង់កុំធ្វើ​នូវអំពើ​ដើម្បី​កើត​ក្នុង​នរក​ឡើយ។

[១៩៣] (ព្រះរាជា…) ពាក្យ (របស់លោក) នោះ ពេញជាពិត​មែនហើយ បពិត្រ​ឥសី លោក​ពោលយ៉ាង​ណា សេចក្តីនុ៎ះ​យ៉ាងនោះ បពិត្រ​ភិក្ខុ តែ​កាមទាំង​ឡាយ​របស់ខ្ញុំ មាន​សភាព​មិនតិច​ទេ កាមទាំង​នោះ បុគ្គល​ប្រហែល​ខ្ញុំ លះបង់​បាន​ដោយក្រ។ ដំរី​ជាប់នៅ​ក្នុង​កណ្តាល​ភក់ មិនអាច​រើខ្លួនទៅ​កាន់ទី​គោកដោយ​ខ្លួនឯង​យ៉ាងណា ខ្ញុំក៏​ជាបុគ្គល​ជាប់នៅ​ក្នុង​ភក់ គឺកាម មិនអាច​បួស​តាមផ្លូវ (ឱវាទ) របស់​លោកជា​ភិក្ខុ​យ៉ាងនោះ​ដែរ។ មាតាបិតា ប្រៀន​ប្រដៅបុត្ត (ដោយ​ឧបាយថា) ធ្វើម្តេច បុត្តនឹង​បាន​សេចក្តី​សុខ​យ៉ាងណា បពិត្រ​លោក​ដ៏ចំរើន សូមលោក​ប្រៀនប្រដៅខ្ញុំ​តាមសមគួរ ល្មមឲ្យ​ខ្ញុំ​លះ​លោកនេះ​ទៅហើយ បាន​សេចក្តី​សុខជា​អង្វែង ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។

[១៩៤] (ចិត្តបណ្ឌិត…) បពិត្រព្រះអង្គ​ជាធំជាង​ជន បើព្រះអង្គ​មិនអាច​នឹង​លះបង់​នូវកាម​ទាំងឡាយ​ជារបស់​មនុស្ស​នេះបានទេ បពិត្រ​ព្រះរាជា សូម​ព្រះអង្គ​តាំងទុក​នូវ​ពលី​ប្រកប​ដោយធម៌ ឯការងារ​ដែលមិន​ប្រកប​ដោយធម៌ ​ក៏សូមកុំ​ឲ្យមាន​ក្នុងដែន​របស់​ព្រះអង្គ​ឡើយ។ សូម​ឲ្យទូត​ទាំងឡាយ (របស់​ព្រះអង្គ) ជាអ្នក​និមន្តនូវ​ពួកព្រាហ្មណ៍ ចេញ​ទៅកាន់​ទិសទាំង ៤ (និមន្ត​មិន​រើសមុខ) សូម​ឲ្យព្រះអង្គ​ទំនុក​បម្រុង​នូវ​សមណ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងនោះ ដោយបាយ ទឹក សំពត់ និង​សេនាសនប្បច្ច័យ។ សូមព្រះអង្គ​មាន​ព្រះទ័យ​ជ្រះថ្លា ហើយញ៉ាំង​សមណ​ព្រាហ្មណ៍​ឲ្យឆ្អែត​ស្កប់ស្កល់​ដោយ​បាយ និងទឹក លុះ​ព្រះអង្គ​ឲ្យទាន និងប្រើប្រាស់ (ទ្រព្យ) តាមសម​គួរដល់​រាជានុភាព​ហើយ ឥតមាន​អ្នកផង​តិះដៀល ហើយសូម​ឲ្យទៅកើតក្នុង​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​ព្រះរាជា បើ​សេចក្តី​ស្រវឹង​គ្រប​សង្កត់​ព្រះអង្គ​ដែលមាន​ពួកនារី​ចោមរោម​បំរើ សូមព្រះអង្គ​ធ្វើទុក​ក្នុង​ព្រះទ័យ ចំពោះ​គាថា​នេះចុះ មួយទៀត សូម​ព្រះអង្គ (ឧស្សាហ៍) ប្រើគេ​ឲ្យពោល​នូវ​គាថានេះ ក្នុង​កណ្តាល​បរិស័ទ​ថា

សត្វណា​ដេកក្នុង​ទីវាល បៅដោះ​មាតាកំពុង​ដើរ ជា​សត្វ​ច្របូក​ច្របល់​ដោយពួក​សុនខ សត្វនោះ​គេហៅ​ថា​ព្រះរាជា ក្នុងថ្ងៃ​នេះ។

[១៩៥] (ព្រះឥន្ទតំណែងខ្លួនជាមនុស្សចាស់ ពោលថា) ខ្ញុំព្រះអង្គ​ជាបុគ្គល​ចាស់​ជរា មើល​មិនឃើញ​ឆ្ងាយ មកដើម្បី​សុំនូវ​ព្រះនេត្រ ខ្ញុំព្រះអង្គ​ជាអ្នក​មានភ្នែកម្ខាង កាល​បើ​​ខ្ញុំសុំ​ហើយ សូមព្រះអង្គ​ប្រទាន​នូវព្រះនេត្រ​ដល់ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ។

[១៩៦] (ព្រះបាទសីវិរាជពោធិសត្វត្រាស់សួរថា) នែស្មូម អ្នកណា​ប្រាប់​អ្នក ទើប​អ្នក​មកក្នុង​ទីនេះ បម្រុង​សុំនូវភ្នែក​ទាំងឡាយ ជន​ទាំងឡាយ​ពោលនូវ​ភ្នែកណា ថាជា​របស់​ដែលបុរស​លះបាន​ដោយក្រ អ្នកសុំ​នូវភ្នែក ជាអវយវៈ​ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់​នោះ​ដែលគេ​លះ​បាន​​ដោយ​ក្រក្រៃលែង។

[១៩៧] (ព្រះឥន្ទ…) ពួកទេវតាបានពោល​នូវទេវតា​វិសេស​ណា ថា​សុជម្បតិ ក្នុង​ទេវលោក ពួកជន​បានពោល​នូវទេវតា​វិសេស​នោះថា​មឃវៈ ក្នុង​មនុស្ស​លោក ខ្លួនខ្ញុំ​ជាស្មូម ដែល​ទេវតា​វិសេសនោះ​ប្រាប់ ទើបមក​ក្នុង​ទីនេះ បម្រុង​សុំព្រះនេត្រ​ទាំងឡាយ។ ខ្លួនខ្ញុំ​ជាស្មូម ការសូម ជាកិច្ចឧត្តម​របស់ខ្ញុំ កាលបើ​ខ្ញុំសូម​ព្រះនេត្រ​ទាំងឡាយ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រទាន ពួកជន​បាន​ពោលនូវ​ភ្នែកណា ថាជា​របស់​ដែលបុរស​លះបាន​ដោយ​ក្រ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រទាន​នូវព្រះនេត្រ​ដ៏ប្រសើរ​នោះដល់​ខ្ញុំព្រះអង្គ។

(ព្រះបាទសិវិរាជ…) ខ្លួនអ្នកមកដោយ​ប្រយោជន៍​ណា ប្រាថ្នានូវ​ប្រយោជន៍​ណា សេចក្តី​ត្រិះរិះ​នូវប្រយោជន៍​នោះ សូមឲ្យ​សម្រេច​ដល់​អ្នកចុះ ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកចូរ​បាន​នូវភ្នែក​ទាំងឡាយ។ កាលបើ​អ្នកសូម​ភ្នែកមួយ យើងនឹង​ឲ្យភ្នែក​ទាំងពីរ កាលជន​កំពុង​មើល សូមអ្នក​នោះជា​បុគ្គលមាន​ភ្នែកទៅចុះ អ្នកប្រាថ្នា​នូវរបស់​ណា របស់នោះ​ចូរ​សម្រេច​​ដល់​អ្នក។

[១៩៨] (ពួកជនពោលថា) បពិត្រព្រះសម្មតិទេព សូមទ្រង់​កុំប្រទាន​នូវ​ព្រះនេត្រ សូមទ្រង់​កុំលះបង់​នូវពួក​យើងទាំង​អស់គ្នា​ឡើយ បពិត្រ​មហារាជ សូមទ្រង់​ប្រទាន​នូវព្រះរាជ​ទ្រព្យ គឺ​កែវមុក្តា និង​កែវពិទូរ្យ​ដ៏ច្រើន​វិញចុះ។ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព សូមទ្រង់​ប្រទាន​នូវរថ​ដែលទឹម​ដោយសេះ​អាជានីយ ដែល​ប្រដាប់​ហើយ បពិត្រ​មហារាជ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រទាន​នូវដំរី​ទាំងឡាយ ប្រកប​ដោយគ្រឿង​ប្រដាប់​ក្បាល គឺ​បណ្តាញ​មាស​វិញចុះ។ វទាំងពួង ព្រមទាំងខ្សែ ព្រមទាំង​រាជរថ​ចោមរោម​ព្រះអង្គ​ដោយ​ជុំវិញ​គ្រប់កាល ដោយ​ប្រការៈ​ណា បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏ប្រសើរ​ក្នុងរថ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រទាន​ដោយ​ប្រការៈ​នោះ​ចុះ។

[១៩៩] (ព្រះរាជា…) បុគ្គលណាពោលថា អាត្មាអញ​នឹង​ឲ្យ ហើយធ្វើ​នូវចិត្ត​ក្នុងការ​មិន​ឲ្យវិញ បុគ្គលនោះ ឈ្មោះថា​យកអន្ទាក់​ដែលធ្លាក់​លើផែនដី​មកពាក់​ឰដ៏ក។ បុគ្គល​ណា​ពោលថា អាត្មាអញនឹង​ឲ្យ ហើយធ្វើ​នូវចិត្ត​ក្នុងការ​មិន​ឲ្យវិញ បុគ្គលនោះ ឈ្មោះថា​ជាបុគ្គល​លាមក​ក្រៃលែង​ជាង​បុគ្គល​លាមក ហើយដល់​នូវឋាន​នរក ជាទី​សម្រេច​របស់​ព្រះយមរាជ។ ស្មូម​សូមនូវរបស់​ណា បុគ្គល​គួរតែ​ឲ្យនូវ​របស់នោះ មិនសូម​នូវ​របស់ណា មិន​ត្រូវ​ឲ្យរបស់​នោះទេ ព្រាហ្មណ៍​សូមនូវ​របស់ណា​នឹង​អាត្មាអញ អាត្មា​អញ​នោះនឹង​ឲ្យនូវរបស់​នោះឯង។

[២០០] (ពួករាជអាមាត្យ…) បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំ​ជាងជន ព្រះអង្គ​ប្រាថ្នានូវ​របស់អ្វី គឺអាយុ ឬពណ៌​សម្បុរ ឬសេចក្តី​សុខ ឬក៏​កំឡាំង ទើប​ព្រះអង្គ​ប្រទាន (ព្រះនេត្រ) ព្រះរាជា​ទ្រង់ប្រសើរ​ជាងជន​អ្នកនៅ​ក្នុងដែន​សីវិទាំង​ឡាយ មិន​សមបើ​ប្រទាន​ព្រះនេត្រ​ទាំងឡាយ ព្រោះហេតុ​នៃប្រយោជន៍​ក្នុង​បរលោក។

[២០១] (ព្រះរាជា…) អញមិនមែន​ឲ្យចក្ខុនេះ ព្រោះយសទេ មិនមែន​ប្រាថ្នា​កូន មិនមែន​ប្រាថ្នា​ទ្រព្យ មិនមែន​ប្រាថ្នា​នូវដែន​ទេ ធម៌ គឺប្រវេណី​នៃការ​ឲ្យ​ទានជា​ផ្លូវបុរាណ ដែល​ពួកសប្បុរស​ធ្លាប់​ប្រព្រឹត្ត​មកហើយ ចិត្តរបស់​អញ តែងរីករាយ​ក្នុងការ​ឲ្យ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ​ឯង។

[២០២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ភ្នែកទាំងពីរ​មិនជាទីស្អប់​របស់​តថាគតទេ តថាគត​មិនមែន​ស្អប់ខ្លួន​របស់​តថាគតទេ សព្វញ្ញុតញ្ញាណ​ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​តថាគត ព្រោះ​ហេតុនោះ​បានជា​តថាគត​ឲ្យនូវភ្នែក។

[២០៣] (ព្រះរាជា…) ម្នាលពេទ្យឈ្មោះ​សីវិកៈ ខ្លួនអ្នក​ជាសំឡាញ់ ជាមិត្ត​របស់​យើង អ្នកមាន​វិជ្ជាពេទ្យ​សិក្សា​ល្អហើយ ចូរធ្វើ​តាមសំដី​របស់យើង​ដោយ​ប្រពៃចុះ កាល​យើងកំពុង​ប្រាថ្នា អ្នកចូរ​ឆ្កៀលនូវ​ភ្នែក​ទាំងឡាយ (របស់​យើង) ហើយ​ដាក់លើ​ដៃរបស់​ស្មូមចុះ។

[២០៤] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ពេទ្យឈ្មោះ​សីវិកៈ លុះព្រះរាជា​ទ្រង់ព្រះនាម​សីវិ តឿន (យ៉ាង​នេះហើយ) ក៏ធ្វើ​តាម​ព្រះបន្ទូល ហើយ​ឆ្កៀលនូវ​ព្រះនេត្រ​ទាំង​ពីរ​របស់​ព្រះរាជា បង្អោន​ទៅ​ឲ្យព្រាហ្មណ៍ ចំណែក​ព្រាហ្មណ៍ ក៏ទៅជា​បុគ្គល​មានភ្នែក ព្រះរាជា​ទៅជា​បុគ្គលខ្វាក់។

[២០៥] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) តអំពីនោះមក ប្រមាណ​ពីរបីថ្ងៃ លុះដល់​ព្រះនេត្រ​ទាំងពីរ​ដុះឡើង ព្រះរាជា​ជាអ្នក​ញ៉ាំងដែន​ឲ្យចំរើន​ដល់ពួក​ជនអ្នក​សីវិ ទ្រង់​ត្រាស់បង្គាប់​នាយ​សារថី​ថា នែនាយ​សារថី អ្នកចូរ​ទឹមយាន លុះ​ទឹមហើយ ចូរប្រាប់​យើង យើង​នឹងទៅ​កាន់​ទីឧទ្យាន ដែល​មានស្រះ​បោក្ខរណី និង​ព្រៃព្រឹក្សា។ ព្រះបាទ​សីវិនោះ ទ្រង់​បានចូល​ទៅគង់​ពែនព្រះភ្នែន ប្របឆ្នេរ​ស្រះបោក្ខរណី ទេវរាជ​ឈ្មោះសក្កៈ ជា​សុជម្បតិ ក៏មក​ដល់​ចំពោះ​ព្រះអង្គ។

[២០៦] (ព្រះឥន្ទ…) ខ្ញុំជាទេវរាជឈ្មោះ​សក្កៈ ជាធំជាង​ទេវតា មកក្នុង​សំណាក់​ព្រះអង្គ បពិត្រ​សេ្តចឥសី ព្រះអង្គ​ប្រាថ្នា​ក្នុងព្រះទ័យ​ចំពោះពរ​ណាមួយ សូម​ត្រេកអរ​នឹងពរ​នោះចុះ។

[២០៧] (ព្រះបាទសីវិ…) បពិត្រសក្កៈ ទ្រព្យនឹង​ពលរបស់​ខ្ញុំ មានច្រើន​ហើយ ទាំង​ឃ្លាំង​របស់ខ្ញុំ មិនមែន​មានតិចទេ កាលបើខ្ញុំ​នៅតែ​ខ្វាក់ក្នុងកាល​ឥឡូវនេះ ខ្ញុំពេញ​ចិត្តចំពោះ​សេចក្តី​ស្លាប់​តែម្យ៉ាង។

[២០៨] (ព្រះឥន្ទ…) បពិត្រក្សត្រិយ៍ជាធំជាងជនមាន​ជើងពីរ សូម​ព្រះអង្គ​ពោល​នូវពាក្យ​ទាំងឡាយ​ដែលជា​សច្ចៈចុះ កាលបើ​ព្រះអង្គ​ពោលនូវ​ពាក្យ​សច្ចៈ ព្រះនេត្រ​នឹងមាន​ឡើងវិញ។

[២០៩] (ព្រះបាទសីវិ…) ពួកស្មូមណាមានគោត្រ​ផ្សេងៗគ្នា មក​ដើម្បីសូម​ចំពោះ​យើង បណ្តា​ស្មូមទាំង​នោះ ស្មូមណា​សូមយើង ស្មូមនោះ​ជាទី​ស្រឡាញ់​នៃចិត្ត​របស់យើង សូម​ឲ្យភ្នែក​កើតមាន​ដល់យើង ដោយការ​ពោលនូវ​ពាក្យ​សច្ចៈនេះ។

[២១០] ព្រាហ្មណ៍នោះមកដើម្បីសូម​នូវភ្នែកណា​នឹងយើងថា សូម​ព្រះអង្គ​ប្រទាន​នូវភ្នែក យើង​ក៏បាន​ឲ្យនូវភ្នែក​ទាំងឡាយ​នោះ ដល់​ព្រាហ្មណ៍​ដែល​​សូមនោះ​ហើយ។ បីតិ និង​សោមនស្ស​ដ៏ច្រើន ក៏កើតឡើង​ដល់យើង​ដោយ​ក្រៃលែង សូម​ឲ្យភ្នែក​ជាគំរប់​ពីរ កើតមាន​ដល់យើង​ដោយពោល​ពាក្យ​សច្ចៈនេះ។

[២១១] (ព្រះឥន្ទ…) បពិត្រក្សត្រិយ៍ អ្នកញ៉ាំងដែន​របស់អ្នក​ដែនសីវិ​ឲ្យចំរើន គាថា​ដែល​ព្រះអង្គ​ពោល​តាមធម៌ សូម​ឲ្យព្រះនេត្រ​ទាំងពីរ​របស់​ព្រះអង្គ​នេះ ប្រាកដ​ដូចជា​ទិព្វ។ ព្រះនេត្រ​ទាំងពីរ​របស់​ព្រះអង្គនោះ សូម​ឲ្យបាននូវ​ការឃើញ​ធ្លុះធ្លាយ​ទៅខាង​ក្រៅ​ជញ្ជាំង ខាង​ក្រៅភ្នំថ្ម អស់ទី​ចំនួនមួយ​រយយោជន៍​ដោយ​ជុំវិញ។

[២១២] (ព្រះបាទសីវិ…) អ្នកណាមួយក្នុងលោកនេះ ដែលគេសូម ហើយ​មិន​ឲ្យនូវ​ទ្រព្យដ៏​ពេញចិត្ត ឬទ្រព្យ​ដ៏ថ្លៃថ្លា ជាទី​ស្រឡាញ់​ដ៏ក្រៃលែង​របស់​ខ្លួន នែ​អ្នកដែន​សីវិ​ទាំងអស់​ដែលមក​ប្រជុំគ្នា ចូរអ្នក​ទាំងឡាយ​មើល​នូវ​ភ្នែកទាំង​ពីររបស់​អញ ដែល​ជាទិព្វ​ក្នុងថ្ងៃ​នេះចុះ។ ចក្ខុទាំង​ពីររបស់​យើង រមែង​បាននូវ​ការឃើញ​ធ្លុះធ្លាយ​ទៅខាង​ក្រៅជញ្ជាំង ខាង​ក្រៅភ្នំថ្ម អស់​ទីចំនួន​មួយរយ​យោជន៍​ដោយ​ជុំវិញ។ (វត្ថុ​ណាមួយ) ក្នុង​ជីវិត​របស់សត្វ​ទាំងឡាយ​នេះ រមែង​មិនប្រសើរ​ជាង​ចាគៈទេ (ខ្លួនយើង) បាន​ឲ្យនូវ​ចក្ខុជា​របស់​មនុស្ស​ហើយ បាន​នូវចក្ខុទិព្វ ដែលមិន​មែនជា​របស់​មនុស្ស។ ម្នាល​អ្នក​ដែនសីវិ​ទាំង​ឡាយ អ្នកទាំង​ឡាយ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ចូរ​ឲ្យទាន ចូរបរិភោគ លុះ​ឲ្យហើយ បរិភោគ​ហើយ តាម​សមគួរ​ដល់​អានុភាព សូម​ឲ្យជាអ្នក​មិនមាន​អ្នកណា​តិះដៀល​បាន ហើយ​ចូរទៅកាន់​ឋានសួគ៌​ចុះ។

[២១៣] (ព្រះរាជាវិទេហៈត្រាស់សួរថា) នែសេនកៈ យើងសួរ​នូវសេចក្តី​នុ៎ះ គឺបុគ្គល​ប្រកប​ដោយប្រាជ្ញា ប្រាសចាក​សិរីសម្បត្តិ ១ បុគ្គល​មានយស ប្រាសចាក​ប្រាជ្ញា ១ អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ​ពោលថា បណ្តា​បុគ្គល​ទាំងពីរ​នោះ បុគ្គលណា​ប្រសើរជាង។

[២១៤] (អាចារ្យសេនកៈ…) បពិត្រព្រះអង្គជា​ធំជាងជន ពួកអ្នក​ប្រាជ្ញ ពួក​ជនពាល ពួកជន​អ្នកបរិបូណ៌​ដោយសិល្បៈ និង​ពួកជន​មិនមាន​សិល្បៈ សូម្បី​ជាអ្នក​មានជាតិ​ខ្ពស់ រមែង​ជាអ្នកធ្វើ​នូវការ​បំរើជន​អ្នក​មានយស ដែល​មិនមាន​ជាតិ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ ទើប​ទូលថា បុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា ជាបុគ្គល​ថោកទាប ឯបុគ្គល​មានសិរី ជាបុគ្គល​ប្រសើរ។

[២១៥] (ព្រះរាជា…) ម្នាលមហោសធ អ្នកមានប្រាជ្ញា​មិនថោកថយ ជាអ្នក​ឃើញ​នូវហេតុ​ដោយ​សព្វគ្រប់ យើងសូម​សួរអ្នក អំពីបុគ្គល​ពាលមាន​យស បណ្ឌិត​គ្មានភោគៈ តើអ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ​ពោលថា បណ្តា​បុគ្គល​ទាំងពីរ​នោះ ​បុគ្គល​ណាប្រសើរ​ជាង។

[២១៦] (មហោសធបណ្ឌិត…) ពួកជនពាល តែងធ្វើនូវ​អំពើ​អាក្រក់ទាំង​ឡាយ ហើយ​សំគាល់​ថា អំពើនេះឯង ជាអំពើ​ប្រសើរ ជាអ្នក​ឃើញត្រឹម​តែលោក​នេះ មិន​ឃើញនូវ​លោកខាង​មុខទេ បុគ្គលពាល​តែងកាន់​យកនូវ​ទោសក្នុង​លោក​ទាំងពីរ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ សូម​ទូលថា បុគ្គល​មានប្រាជ្ញា​ហ្នឹងឯង ជាបុគ្គល​ប្រសើរ ឯ​បុគ្គលពាល​មានយស មិនប្រសើរ​ទេ។

[២១៧] (អាចារ្យសេនកៈ…) សិល្បៈនេះ រមែងមិនដល់​នូវភោគ​សម្បត្តិទេ បុគ្គល​មាន​ផៅពង្ស ក៏មិន​ដល់នូវ​បុគ្គល​មានភោគ​សម្បត្តិដែរ ទាំង​បុគ្គល​អ្នកមាន​ឱកាស​នៃសរីរៈ (មានរូប​ឆោមល្អ) ក៏មិនដល់​នូវបុគ្គល​មានភោគ​សម្បត្តិដែរ សូមទ្រង់​ទតចុះ អ្នក​ផងតែង​គប់​រក​នូវ​គោរវិន្ទ​សេដ្ឋី ជាមនុស្ស​ហៀរទឹក​មាត់ដល់​នូវសេចក្តី​សុខ ជាអ្នក​សាប​សូន្យ​ចាកសិរី ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើប​ទូលថា បុគ្គល​មានប្រាជ្ញា ជាបុគ្គល​ថោកទាប ឯបុគ្គល​មានសិរី ជាបុគ្គល​ប្រសើរ។

[២១៨] (មហោសធ…) បុគ្គលអ័ប្បប្រាជ្ញា បានសេចក្តី​សុខហើយ រមែង​ស្រវឹង លុះត្រូវ​សេចក្តី​ទុក្ខប៉ះ​ពាល់វិញ ក៏ដល់​នូវសេចក្តី​វង្វេង បុគ្គល​អ័ប្ប​ប្រាជា្ញ ត្រូវ​សេចក្តីសុខ និងទុក្ខ​មកថ្មី​ប៉ះពាល់​ហើយ ក៏រមែង​ញាប់ញ័រ ដូច​ជាវារិចរ (សត្វត្រាច់​ទៅក្នុងទឹក) ដែល​ញាប់ញ័រ​ក្នុង​កាលក្តៅ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើប​ទូលថា បុគ្គល​មានប្រាជ្ញា​ហ្នឹងឯង ជា​បុគ្គល​ប្រសើរ ឯបុគ្គល​ពាលមាន​យស មិន​ប្រសើរ។

[២១៩] (អាចារ្យសេនកៈ…) ពួកសត្វបក្សី តែងហើរ​សំដៅទៅ​ចោមរោម​ដើមឈើ ដែលមាន​ផ្លែដ៏ឆ្ងាញ់​ក្នុងព្រៃ យ៉ាងណា ជនជា​ច្រើនតែង​គប់រក​នូវបុគ្គល​ស្តុកស្តម្ភ បរិបូណ៌​ដោយទ្រព្យ និងភោគៈ ព្រោះហេតុតែ​ប្រយោជន៍ ក៏យ៉ាង​នោះដែរ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើបទូល​ថា បុគ្គល​មានប្រាជ្ញា ជាបុគ្គល​ថោកទាប ឯបុគ្គល​មានសិរី ជាបុគ្គល​ប្រសើរ។

[២២០] (មហោសធ…) បុគ្គលពាលមានកំឡាំង រមែងបាន​នូវទ្រព្យ (ព្រោះ​តែធ្វើ) នូវកម្ម​ដ៏ក្លៀវក្លា មិនល្អទេ ពួក​និរយបាល​តែងទាញ​កន្រ្តាក់នូវ​បុគ្គល​ពាល​ឥតបា្រជ្ញា ដែល​កន្ទក់កន្ទេញ​នោះ យកទៅ​កាន់នរក​ដ៏ក្លៀវក្លា ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើប​ទូលថា បុគ្គល​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា​ហ្នឹងឯង ជាបុគ្គល​ប្រសើរ ឯបុគ្គល​ពាលមាន​យស មិន​ប្រសើរ។

[២២១] (អាចារ្យសេនកៈ…) ទឹកស្ទឹងទាំងឡាយ​ណាមួយ រមែង​ហូរចាក់​ទៅក្នុង​ទន្លេ​គង្គា ទឹកស្ទឹង​ទាំងអស់​នោះ រមែងលះបង់​នូវនាម និង​គោត្រ ទឹក​ទន្លេ​គង្គា កាល​បើហូរ​ដល់​សមុទ្រ (រមែង​បានឈ្មោះ​ថា​មហាសមុទ្រ​យ៉ាណា) បុគ្គល​ដែលមាន​ប្រាជ្ញា ជាគ្រឿង​សម្រេច ក៏មិន​ប្រាកដ​ក្នុងលោក​យ៉ាង​នោះដែរ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើបទូល​ថា បុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា ជាបុគ្គល​ថោកទាប ឯបុគ្គល​មានសិរី ជាបុគ្គល​ប្រសើរ។

[២២២] (មហោសធ…) លោកសេនកៈ​បានពោល​នូវ​មហាសមុទ្រ​ណាថាជា សមុទ្រធំ ទឹកស្ទឹង​ទាំងឡាយ​តែងហូរ​ទៅក្នុង​សមុទ្រនោះ​រាប់មិន​បាន អស់​កាលទាំង​ពួង សមុទ្រ​នោះ មានសន្ទុះ​ដ៏លើសលប់​ជានិច្ចក៏មែន តែថា ទឹក​មហាសមុទ្រ​ក៏មិន​កន្លង​នូវច្រាំង​បានទេ ការប្រឹក្សា​របស់​មនុស្សពាល ក៏​យ៉ាង​នោះដែរ តាំងពី​កាល​ណាមក បុគ្គល​អ្នកមាន​សិរី រមែងមិន​កន្លងនូវ​បុគ្គលមាន​ប្រាជ្ញាបានឡើយ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើបទូលថា បុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា​ហ្នឹងឯង ជាបុគ្គល​ប្រសើរ ឯបុគ្គល​ពាលមាន​យស មិនប្រសើរ។

[២២៣] (អាចារ្យសេនកៈ…) បុគ្គលមានយសឋិតនៅក្នុងទី​វិនិច្ឆ័យ បើទុក​ជាមិន​ព្រៀង​ទុក ក៏អាច​ប្រាប់នូវ​សេចក្តី​ចំពោះពួក​ជនដទៃ​បាន សំដី​របស់​បុគ្គល​មានយស​នោះឯង រមែងលូត​លាស់ក្នុង​កណ្តាល​នៃពួកញាតិ អ្នកផង​មិនអាច​ញ៉ាំងបុគ្គល​ដែលមាន​ប្រាជ្ញា តែសាបសូន្យ​ចាកសិរី ឲ្យធ្វើ​ការ (អ្វី) បានទេ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើបទូល​ថា បុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា ជាបុគ្គល​ថោកទាប ឯបុគ្គល​មានសិរី ជាបុគ្គល​ប្រសើរ។

[២២៤] (មហោសធ…) បុគ្គលពាលអ័ប្បប្រាជ្ញា រមែងនិយាយ​កុហក ព្រោះ​ហេតុនៃ​អ្នកដទៃ ឬខ្លួនឯង បុគ្គល​ពាលនោះ ត្រូវគេ​តិះដៀល​ក្នុងកណ្តាល​ទីប្រជុំ ក្នុង​កាល​ខាង​ក្រោយ បុគ្គល​ពាលនោះ រមែងទៅ​កាន់ទុគ្គតិ ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះហើយ ទើប​ទូលថា បុគ្គលដែល​មានប្រាជ្ញា​ហ្នឹងឯង ជាបុគ្គល​ប្រសើរ ឯបុគ្គល​ពាល​មានយស មិនប្រសើរ។

[២២៥] (អាចារ្យសេនកៈ…) បុគ្គលមានប្រាជ្ញាក្រាស់​ដូចផែនដី មិនមាន​ទីលំ​នៅ មិនមាន​ទ្រព្យធន ជាបុគ្គល​ក្រីក្រ បើទុក​ជាពោល​នូវសេចក្តី (ណា​មួយ) ពាក្យ​សំដីរបស់​បុគ្គល​ដែលមាន​ប្រាជ្ញានោះ ក៏មិន​លូតលាស់​ក្នុង​កណ្តាល​នៃពួកញាតិ ទាំង​សិរីរបស់​បុគ្គល​មានប្រាជ្ញា ក៏មិនមាន ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើបទូល​ថា បុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា ជាបុគ្គល​ថោកទាប ឯបុគ្គល​មានសិរី ជាបុគ្គល​ប្រសើរ។

[២២៦] (មហោសធ…) បុគ្គលអ្នកមានប្រាជ្ញាក្រាស់ដូចផែនដី រមែង​មិន​និយាយ​ពាក្យ​លេះលោះ ព្រោះហេតុ​នៃបុគ្គល​ដទៃ ឬខ្លួនឯង​ទេ បុគ្គលអ្នក​មានប្រាជ្ញា​នោះ មានគេ​បូជាក្នុង​កណ្តាល​ទីប្រជុំ លុះកាល​ខាងក្រោយ អ្នកមាន​ប្រាជ្ញានោះ រមែង​ទៅកាន់​សុគតិ ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះហើយ ទើបទូលថា បុគ្គលមាន​ប្រាជ្ញា​ ជាបុគ្គល​ប្រសើរ ឯ​បុគ្គល​​ពាល​មានយស មិនប្រសើរទេ។

[២២៧] (អាចារ្យសេនកៈ…) ដំរី គោ សេះ កែវមណី កុណ្ឌល និងនារី តែង​កើតមាន​ក្នុងត្រកូល​ដ៏​ស្តុកស្តម្ភ ដំរី គោ សេះ ជាដើម ទាំងអស់​នោះ ជា​របស់​មិនមាន​ឫទ្ធិ ទើបជា​គ្រឿង​ឧបភោគ (ប្រើប្រាស់) របស់​បុរសជា​ឥស្សរៈ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើបទូល​ថា បុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា ជាបុគ្គល​ថោកទាប ឯបុគ្គល​មានសិរី ជាបុគ្គល​ប្រសើរ។

[២២៨] (មហោសធ…) សិរី គឺឥស្សរិយយស រមែង​លះបង់​នូវបុគ្គល​ពាល ដែល​មិនចេះ​ចាត់ចែង​នូវការងារ ជាអ្នក​មានគំនិត​អាក្រក់ ឥតប្រាជ្ញា ដូច​ពស់​ដែលលះ​ចោលនូវ​សំណក​ចាស់ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើបទូលថា បុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា​ហ្នឹងឯង ជាបុគ្គល​ប្រសើរ ឯ​បុគ្គល​ពាល​មានយស មិន​ប្រសើរទេ។

[២២៩] (អាចារ្យសេនកៈ…) បពិត្រព្រះអង្គ​ដ៏ចំរើន ពួកខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​ទាំង ៥ នាក់ សុទ្ធសឹង​ជាបណ្ឌិត ប្រណម្យ​ដៃបំរើ​ព្រះអង្គ​ទាំងអស់គ្នា ព្រះអង្គ​ជាធំ​លើសលប់​ពួកខ្ញុំ​ព្រះអង្គ ដូចជា​ទេវរាជ​ឈ្មោះសក្កៈ ជាម្ចាស់​នៃទេវតា ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញហេតុនេះ​ហើយ ទើប​ទូល​​ថា បុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា ជាបុគ្គល​ថោកទាប ឯបុគ្គល​មានសិរី ជាបុគ្គល​ប្រសើរ។

[២៣០] (មហោសធ…) បុគ្គលពាលដែលមានយស ទុកដូច​ជាទាសៈ​របស់​បុគ្គល​អ្នក​មាន​ប្រាជ្ញា នាកាល​ហេតុទាំង​ឡាយប្រាកដ​ដូច្នោះ​កើតហើយ អ្នក​ប្រាជ្ញ​តាក់តែង​នូវប្រស្នា​ដ៏ល្អិត​ណា បុគ្គលពាល​រមែងដល់​នូវការ​វង្វេង​ក្នុងប្រស្នា​ដ៏ល្អិតនោះ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បានឃើញ​ហេតុនេះ​ហើយ ទើបទូល​ថា បុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា ជាបុគ្គល​ប្រសើរ ឯបុគ្គល​ពាល​មានយស មិនប្រសើរ​ទេ។

[២៣១] តាមពិត ពួកសប្បុរស តែងសរសើរ​ប្រាជ្ញាតែម្យ៉ាង ពួកមនុស្ស​តែង​ត្រេកអរ​ចំពោះ​ភោគៈ សិរីគ្រាន់​តែជាទី​តេ្រកអរ​របស់ (ពួកមនុស្ស​ពាល) មួយទៀត ញាណ​​នៃអ្នកបា្រជ្ញ​ទាំងឡាយ មិនមាន​អ្វីប្រៀប​ផ្ទឹមបាន​ទេ តាំងពី​កាលណា​មក បុគ្គល​អ្នកមាន​សិរី រមែង​មិនកន្លង​នូវបុគ្គល​មាន​ប្រាជ្ញា​បានឡើយ។

[២៣២] (ព្រះបាទវិទេហរាជ…) ម្នាលមហោសធៈ ជាអ្នក​ឃើញធម៌​សព្វ​គ្រប់ យើង​បាន​​សួរនូវ​ប្រស្នាណា អ្នកបាន​ថ្លែងដោះស្រាយ​នូវប្រស្នា​នោះ​ដល់យើង យើង​ត្រេកអរ​ដោយ​ការ​ដោះស្រាយ​នូវប្រស្នា (របស់យើង) យើងសូម​ឲ្យទ្រព្យ​ទាំងនេះ គឺ​គោមួយពាន់ មាន​គោឧសភ (ជាដើម) ផង ដំរីផង រថដែល​ទឹមដោយ​សេះ​អាជានេយ្យ ១០ ផង ស្រុកសួយ ១៦ ផង ដល់អ្នក។

[២៣៣] (រោហនៈម្រឹកពោធិសត្វពោលថា) ម្នាលចិត្តកៈ ហ្វូងម្រឹគ​ទាំងនេះ ខ្លាច​សេចក្តី​ស្លាប់ ទើបរត់​ចេញទៅ សូមអ្នក​រត់ទៅចុះ កុំសង្ស័យ​ឡើយ ហ្វូងម្រឹគ​ទាំងឡាយ​នឹងរស់​នៅជាមួយ​នឹងអ្នក។

[២៣៤] (ចិត្តៈម្រឹគជាប្អូនពោលថា) បពិត្ររោហនៈ ខ្ញុំមិនទៅទេ ហឫទ័យ​របស់ខ្ញុំ ត្រូវ​សេចក្តី​សោកទាញ​កន្ត្រាក់ ខ្ញុំមិន​លះបង់​អ្នកបងទេ ខ្ញុំ​នឹងស៊ូ​លះបង់​ជីវិត​ក្នុងទីនេះ។

(រោហន…) មាតាបិតាទាំងនោះ ជាសត្វខ្វាក់ មិនមាន​អ្នកដឹកនាំទេ នឹង​ស្លាប់​មិន​ខាន អ្នកចូរ​ទៅចុះ កុំសង្ស័យ​ឡើយ មាតាបិតា​នឹងរស់នៅ​ជាមួយ​នឹងអ្នក។

(ចិត្តកៈ…) បពិត្ររោហនៈ ខ្ញុំមិនទៅទេ ហឫទ័យ​របស់ខ្ញុំ​ត្រូវសេចក្តី​សោក​ទាញ​កន្ត្រាក់ ខ្ញុំមិន​លះបង់​អ្នកបង​ដែលជាប់​អន្ទាក់ទេ ខ្ញុំនឹង​ស៊ូលះបង់​ជីវិត​ក្នុងទីនេះ។

[២៣៥] (រោហនៈម្រឹគពោលថា) ម្នាលនាងជា​អ្នកភិតភ័យ នាងចូរ​ទៅចុះ រត់​ទៅ​ចុះ ខ្លួនយើង​ជាប់ក្នុង​អន្ទាក់​កោង​គន្លឹះដែក ចូរនាង​ទៅចុះ កុំសង្ស័យ​ឡើយ មាតាបិតា​នឹង​រស់នៅ​ជាមួយនាង។

[២៣៦] (សុតនាម្រឹគីពោលថា) បពិត្ររោហនៈ ខ្ញុំមិនទៅទេ ហឫទ័យ​របស់ខ្ញុំ​ត្រូវ​សេចក្តី​សោក​ទាញកន្ត្រាក់ ខ្ញុំមិន​លះបង់ចោល​អ្នកបង​ទេ ខ្ញុំនឹង​ស៊ូលះបង់​ជីវិត​ក្នុងទី​នេះឯង។

(រោហនៈ…) មាតាបិតាទាំងនោះ ជាសត្វខ្វាក់ មិនមានអ្នក​ដឹកនាំ មុខជា​នឹង​ស្លាប់​​មិន​ខាន នាងចូរ​ទៅចុះ កុំសង្ស័យ​ឡើយ មាតាបិតា​នឹងរស់នៅ​ជាមួយ​នឹងនាង។

(សុតនាម្រឹគី…) បពិត្ររោហនៈ ខ្ញុំមិនទៅទេ ហឫទ័យ​របស់ខ្ញុំ​ត្រូវសេចក្តី​សោក​ទាញ​កន្ត្រាក់ ខ្ញុំមិន​លះបង់អ្នក​បងដែល​ជាប់អន្ទាក់​ទេ ខ្ញុំនឹងស៊ូលះ​បង់​ជីវិត ក្នុងទី​នេះ​ឯង។

[២៣៧] (រោហនៈម្រឹគ…) ព្រានណានឹងសំឡាប់​យើង ក្នុងថ្ងៃនេះ ដោយ​ព្រួញ ឬដោយ​លំពែង ព្រាននោះ​មានរូប​ដ៏អាក្រក់ មានទាំង​អាវុធជាប់​ជាមួយ កំពុង​ដើរមក។

[២៣៨] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) សុតនាម្រឹគីនោះ​ជាសត្វ​ភិតភ័យ លុះត្រូវភ័យ​គ្រប​សង្កត់​​គំរាម​ហើយ ក៏រត់ទៅ អស់កាល​មួយស្របក់ ត្រឡប់មក​ដើម្បី​សេចក្តី​ស្លាប់វិញ ឈ្មោះ​ថា​បានធ្វើ​នូវអំពើ​ដ៏កម្រក្រៃ​ពេក។

[២៣៩] (ព្រានសួរថា) ម្រឹគទាំងនេះ ត្រូវជាអ្វី​នឹងអ្នក រួចចាក​អន្ទាក់ហើយ ចូល​មក​​រកអន្ទាក់​វិញ ម្រឹគទាំង​នោះសូម្បី​មានហេតុ​ដល់ជីវិត ក៏មិនប្រាថ្នា​លះបង់អ្នក។

[២៤០] (រោហនៈម្រឹគ…) ម្នាលព្រាន ម្រឹគទាំងនេះ​ជាបងប្អូន​របស់ខ្ញុំ កើត​ក្នុងផ្ទៃ​ជា​មួយ​​គ្នា មានមាតា​តែមួយ សូម្បីមាន​ហេតុដល់​ជីវិត ក៏មិនប្រាថ្នា​លះបង់​ចោលខ្ញុំ។

[២៤១] (ចិត្តៈម្រឹគ…) ម្នាលព្រាន មាតាបិតា​ទាំងនោះ ជាសត្វខ្វាក់ មិនមាន​អ្នក​ដឹក​នាំ នឹងស្លាប់​មិនខាន សូមអ្នក​ឲ្យនូវជីវិត​ដល់ម្រឹគ​ទាំង ៥ សូមអ្នក​លែង​រោហនៈ​ម្រឹគ​ជា​បង​​ឲ្យទាន។

[២៤២] (ព្រាន…) ខ្ញុំនឹងលែងនូវម្រឹគ ដែលជាអ្នក​ចិញ្ចឹមនូវ​មាតាបិតា ឲ្យ​ដល់អ្នក​ទាំង​ឡាយ មាតាបិតា​ចូររីករាយ ព្រោះឃើញ​នូវម្រឹគ​ដ៏ប្រសើរ​ដែលរួច​ហើយចុះ។

[២៤៣] (ចិត្តៈម្រឹគ…) ម្នាលព្រាន ថ្ងៃនេះខ្ញុំ​ត្រេកអរ ព្រោះបាន​ឃើញនូវ​ម្រឹគ​ដ៏ប្រសើរ​ដែលរួច​ហើយ យ៉ាងណា សូមអ្នក​ត្រេកអរ​ជាមួយនឹង​ពួកញាតិ​ទាំងអស់ យ៉ាង​នោះដែរ។

[២៤៤] (ម្រឹគជាមាតាសួរថា) កាលបើជីវិត​ចូលទៅជិត (កាន់​សេចក្តី​ស្លាប់) ហើយ តើអ្នក​បានរួច​ដោយ​ហេតុអ្វី នែកូន ព្រានបាន​ដោះអ្នកចេញ​ចាកអន្ទាក់​កោង តើដោយ​ហេតុ​ដូចម្តេច។

[២៤៥] (រោហនៈម្រឹគ…) ចិត្តៈម្រឹគនិយាយពាក្យ​ជាសុខ​ដល់ត្រចៀក ជា​ពាក្យ​ចូល​ទៅ​​កាន់​ហឫទ័យ អាស្រ័យ​នូវហឫទ័យ បាន​ដោះខ្ញុំ (ចាក​អន្ទាក់) ដោយ​ពាក្យជា​សុភាសិត។ សុតនាម្រឹគី​និយាយ​ពាក្យ​ជាសុខ​ដល់ត្រចៀក ជាពាក្យ​ចូលទៅ​កាន់ហឫទ័យ អាស្រ័យ​នូវហឫទ័យ បានដោះខ្ញុំ (ចាក​អន្ទាក់) ដោយពាក្យ​ជា​សុភាសិត។ លុះ​ព្រាន​បាន​ស្តាប់​​ពាក្យ​ជាសុខដល់​ត្រចៀក ជាពាក្យ​ចូលទៅ​កាន់ហឫទ័យ អាស្រ័យ​នូវហឫទ័យ​ហើយ ក៏​បាន​​ដោះខ្ញុំ (ចាក​អន្ទាក់) ព្រោះស្តាប់​ពាក្យជា​សុភាសិត។

[២៤៦] (ម្រឹគជាមាតាបិតាពោលថា) ថ្ងៃនេះ យើងត្រេកអរ ព្រោះបាន​ឃើញ​រោហនៈ​ម្រឹគ​​ដែលមក​ដល់​យ៉ាងណា សូម​ឲ្យព្រាន​ត្រេកអរ​ដោយកូន​ និង​ប្រពន្ធ​ទាំងឡាយ យ៉ាង​នោះដែរ។

[២៤៧] (ព្រះរាជាត្រាស់សួរថា) ម្នាលព្រាន អ្នកបាន​និយាយថា ខ្ញុំព្រះអង្គ​នឹង​នាំម្រឹគ ឬស្បែកម្រឹគមក មិនមែនឬ ចុះហេតុ​ដូចម្តេច ទើបអ្នក​មិននាំយក​ម្រឹគ ឬស្បែក​ម្រឹគមក។

[២៤៨] (ព្រាន…) ម្រឹគនោះបានមកដល់​កណ្តាប់ដៃ ជាប់នៅ​ក្នុងអន្ទាក់​កោង​ហើយ តែម្រឹគ​ដទៃ​ដែលផុត (ចាក​អន្ទាក់) ក៏ (ចូលមក​រកស្តេចម្រឹគ​នោះ។ សេចក្តី​តក់ស្លុត ការ​ព្រួចព្រឺរោម ដែលមិន​ធ្លាប់កើត ក៏កើតមាន​ដល់ខ្ញុំ​ព្រះអង្គនោះ ថាបើខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​នឹង​សម្លាប់​ម្រឹគនេះ​ទៅ ខ្ញុំព្រះអង្គ​នឹង​លះបង់​នូវជីវិត​ក្នុងថ្ងៃ​នេះឯង។

[២៤៩] (ព្រះរាជា…) ម្នាលព្រាន ពួកម្រឹគទាំងនោះ​មានអាការ​ដូចម្តេច ពួក​ម្រឹគ​មានធម៌​ដូចម្តេច មានវណ្ណៈ​ដូចម្តេច មានសីល​ដូចម្តេច ទើបអ្នក​សរសើរ​ប្រាប់យើង​ខ្លាំង​ម្ល៉េះ។

[២៥០] (ព្រាន…) ពួកម្រឹគទាំងនោះ មានស្នែងស មាន​រោមកន្ទុយ​ស្អាត មាន​ស្បែក​ឧបមា​ដូចមាស មានជើង​ក្រហម មានភ្នែក​ដ៏ថ្លា បីដូច​ជាគេ​បន្តក់ គួរជា​ទីរីករាយ​នៃចិត្ត។

[២៥១] បពិត្រព្រះសម្មតិទេព ពួកម្រឹគទាំងនោះ មានអាការ​ដូច្នេះ ពួកម្រឹគ​មាន​ធម៌ដូច្នេះ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ពួកម្រឹគ​ទាំងនោះ ជាសត្វ​ចិញ្ចឹមមាតា​បិតា ខ្ញុំព្រះអង្គ​មិនហ៊ាន​នាំយកម្រឹគ​ទាំងនោះ​មកទេ។

[២៥២] (ព្រះរាជា…) នែព្រាន យើងនឹង​ឲ្យ​នូវឆ្តោរនៃ​មាសជា​ច្រើនផង នូវ​កែវមណី និងកុណ្ឌល ក៏ក្រាស់​ក្រែលផង នូវបល្ល័ង្ក​បួនជ្រុង​ដ៏រុងរឿង ដូច​ជាផ្កា​ត្រកៀត​ផង (ដល់អ្នក)។ ម្នាលព្រាន អ្នកមាន​ឧបការៈ​ច្រើនដល់​យើង យើង (នឹង​ឲ្យ) នូវ​ភរិយា​ពីរនាក់ ដែលមាន​រូប និង​ភោគៈសម្បត្តិ​ប្រហែល​គ្នាផង នូវគោ​មួយរយ ​មានទាំង​គោឧសភ​ផង យើងនឹង​សោយ​រាជ្យ​តាមធម៌។ ម្នាលព្រាន អ្នកចូរ​ចិញ្ចឹមកូន និង​ប្រពន្ធ​ដោយ​ហេតុនេះ​គឺ កសិកម្ម ពាណិជកម្ម ឥណទានកម្ម (ការបុល) និងការ​ស្វែង​រករបរ (ជា​សម្មាអាជីវៈ​ចុះ) អ្នកកុំ​ធ្វើនូវ​បាបទៀត​ឡើយ។

[២៥៣] (ស្តេចហង្សពោធិសត្វពោលថា) ពួកហង្ស មានកក្ងក់​ទាំងនេះ លុះ​ត្រូវភ័យ​គ្របសង្កត់​ហើយ ក៏ហើរ​អស់ទៅ ម្នាល​សុមុខៈ មាន​សម្បុរដូច​មាស អ្នក​ចូរភៀស​ខ្លួន​ទៅចុះ។ ពួកបក្សី​ជាញាតិ​លះបង់​នូវយើង​ម្នាក់ឯង ដែល​លុះអំណាច​អន្ទាក់ ឥតមាន​អាឡោះ​អាល័យ​ហើរទៅ​ហើយ ខ្លួនអ្នក​តែម្នាក់ឯង សម្ងំនៅ​ដូចម្តេច​បាន។ ការដែល​ហើរចេញ​ទៅ​របស់ពួក​សត្វ​ស្លាប ជាការ​ប្រសើរ ការប្រព្រឹត្តិ​នៅជាមួយ​អ្នកដែល​ជាប់​ចំណង ជាការ​ប្រសើរ មិនមែនទេ អ្នកកុំ​ធ្វើសេចក្តី​ព្យាយាម ឲ្យសាបសូន្យ ​ដោយ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ឡើយ ម្នាល​សុមុខៈ អ្នកចូរភៀស​ខ្លួនចេញ​ទៅតាម​ប្រាថ្នាចុះ។

[២៥៤] (សុមុខៈហង្សពោលថា) បពិត្រសេ្តច​ហង្សឈ្មោះ​ធតរដ្ឋ ព្រះអង្គ​ត្រូវសេចក្តី​ទុក្ខគ្រប​សង្កត់​ហើយ ខ្ញុំព្រះអង្គ​មិនលះបង់​ចោល​ព្រះអង្គទេ ការរស់ ឬការ​ស្លាប់​របស់ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ នឹងមាន​នៅជាមួយ​ព្រះអង្គ។

[២៥៥] (ស្តេចហង្ស…) ម្នាលសុមុខៈ អ្នកពោលនូវ​ពាក្យណា ពាក្យ​នុ៎ះជា​ពាក្យល្អ​របស់​អរិយជន ចំណែក​ខាងខ្ញុំ ល្បងមើល​អ្នក ក្នុងការ​ហើរចេញ​ទៅ ទើបពោល​ពាក្យ (យ៉ាងនេះ) នឹងអ្នក។

[២៥៦] (កូនព្រានព្រៃពោលថា) សត្វបក្សី​ជាសត្វត្រាច់​ទៅក្នុង​អាកាស រមែង​ទៅ​កាន់​​ផ្លូវតាម​អាកាស​ដែលមិន​មែនជាផ្លូវ ម្នាលអ្នក​ដ៏ប្រសើរ​ជាង​ពួក​បក្សីហង្ស (ម្តេច​ក៏) អ្នក​មិន​ដឹងនូវ​អន្ទាក់​អំពីចម្ងាយ។

[២៥៧] (ស្តេចហង្ស…) សេចក្តី​វិនាស​មានមក​ក្នុងកាលណា សត្វ​កាលបើ​ជីវិត​ត្រូវ​អស់​​ហើយ ទោះបី​ប្រទះនូវ​សំណាញ់ ឬអន្ទាក់ រមែង​មិនដឹង​ក្នុង​កាលនោះ។

[២៥៨] (ព្រានពោលនឹងសុមុខៈហង្សថា) ពួកបក្សី​ហង្សមាន​កក្ងក់​ទាំងនេះ លុះ​ត្រូវ​ភ័យ​គ្របសង្កត់​ហើយ ក៏ហើរ​អស់ទៅ ម្នាល​អ្នកមាន​ស្បែកដ៏ខៀវ មានវណ្ណៈ​ដូចមាស អ្នក​ម្នាក់​ឯងសម្ងំ​នៅ។ ពួកបក្សី​ទាំងនេះ ជាសត្វទៅ​តាមអាកាស ឥតមាន​អាល័យ ជាសត្វ​មាន​កក្ងក់ លុះស៊ី​ហើយ ផឹក​ហើយ ក៏ហើរ​ចេញទៅ អ្នកតែម្នាក់​ឯងចូល​មកវិញ។ បក្សី​នេះត្រូវ​ជាអ្វី​នឹងអ្នក ទើបអ្នក​ដែលផុត (ចាកអន្ទាក់) ចូល​មករក​បក្សីដែល​ជាប់វិញ ពួក​បក្សីនាំ​គ្នាហើរចោល​អស់ទៅហើយ ហេតុ​ដូចម្តេច អ្នកសម្ងំ​នៅតែ​ម្នាក់ឯង។

[២៥៩] (សុមុខៈហង្ស…) បក្សីនេះជាសេ្តចរបស់​យើងផង ជាមិត្រ​របស់​យើងផង ជា​សំឡាញ់​ស្មើដោយ​ជីវិត​របស់​យើងផង ខ្លួនយើង​នឹងមិនលះ​បង់នូវ​បក្សីនោះ ដរាប​អស់​កាល​នៃជីវិត។

[២៦០] (ព្រាន…) អ្នកណាប្រាថ្នាលះបង់ជីវិត ព្រោះហេតុ​សំឡាញ់ ​យើងនឹង​លែង​នូវសំឡាញ់​របស់​អ្នកនោះ ក្នុងកាល​ឥឡូវនេះ សូម​ឲ្យសេ្តច​របស់​អ្នក​ទៅជា​មួយនឹង​អ្នកចុះ។

[២៦១] (សុមុខៈហង្ស…) ម្នាលព្រាន ក្នុងថ្ងៃនេះ យើងត្រេកអរ​ព្រោះបាន​ឃើញ​នូវសេ្តច​បក្សីរួច​ចាកចំណង​យ៉ាងណា អ្នកក៏ចូរ​ត្រេកអរ​ជាមួយ​នឹងពួកញាតិ​ទាំងអស់ យ៉ាង​នោះ​ដែរ។

[២៦២] (ស្តេចហង្ស…) ព្រះអង្គមានសេចក្តីសុខ​ស្រួលទេឬ ព្រះអង្គ​មិនមាន​ជម្ងឺ​ដម្កាត់​​ទេឬ ព្រះអង្គ​តែងប្រៀន​ប្រដៅ​នូវអ្នក​ដែនដ៏​ធំទូលាយ​នេះ តាម​ធម៌ទេឬ។

[២៦៣] (ព្រះរាជាតបថា) ម្នាលហង្ស យើងមានសេចក្តី​សុខ​ស្រួលទេ ម្នាល​ហង្ស យើង​មិនមាន​ជម្ងឺដម្កាត់​ទេ ខ្លួនយើង​ក៏បានប្រៀន​ប្រដៅ​នូវអ្នក​ដែនដ៏​ធំទូលាយនេះ​តាមធម៌។

[២៦៤] (ស្តេចហង្ស…) ពួកអាមាត្យរបស់​ព្រះអង្គ មិនមាន​កំហុស​ណាមួយ​ទេឬ ពួក​សត្រូវ​នៃព្រះអង្គ​ក្នុងទីឆ្ងាយ ដូចជា​ស្រមោល (ដែល​មិនមាន) ក្នុង​ទិសខាង​ត្បូងទេឬ។

[២៦៥] (ព្រះរាជា…) ពួកអាមាត្យ​របស់យើង មិនមាន​កំហុស​ណាមួយ​ទេ ទាំង​សត្រូវ​របស់យើង​ក្នុងទីឆ្ងាយ ក៏ដូច​ស្រមោល (ដែល​មិនមាន) ក្នុង​ទិស​ខាងត្បូង​ដូច្នោះ។

[២៦៦] (ស្តេចហង្ស…) ភរិយារបស់ព្រះអង្គ​មានចិត្ត​ស្មើគ្នា ជាស្រីស្តាប់​បង្គាប់​ព្រះអង្គ ស្រដី​នូវពាក្យ​ជាទី​ស្រឡាញ់ បរិបូណ៌​ដោយបុត្ត និង​រូប និង​យសបរិវារ លុះ​អំណាច​សេចក្តី​ប្រាថ្នារបស់​ព្រះអង្គ​ដែរឬ។

[២៦៧] (ព្រះរាជា…) ភរិយារបស់យើងមានចិត្ត​ស្មើគ្នា ជាស្រី​ស្តាប់បង្គាប់​យើង ស្រដី​ពាក្យជា​ទីស្រឡាញ់ ប្រកប​ដោយបុត្ត និងរូប និង​យសបរិវារ លុះ​អំណាច​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​របស់​យើងទេ។

[២៦៨] (ស្តេចហង្ស…) បពិត្រព្រះអង្គអ្នក​ញ៉ាំងដែន​ឲ្យចំរើន ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះរាជបុត្ត​ច្រើន កើតឡើង​ដោយល្អ បរិបូណ៌​ដោយសន្ទុះ​នៃប្រាជ្ញា ស្រុះ​ស្រួល​រកគ្នា ក្នុង​ហេតុនោះៗ ដែរឬ។

[២៦៩] (ព្រះរាជា…) ម្នាលស្តេចហង្សឈ្មោះ​ធតរដ្ឋ យើងមាន​កូនមួយ​រយ​នាក់ ដែលអ្នក​ផងឮសុះ​សាយថា យើងជាអ្នក (មាន​កូនច្រើន) កូនទាំង​នោះ រមែង​មិនខឹង​នឹងសំដី​របស់​អ្នកទេ សូមអ្នក​ប្រាប់​នូវអំពើ​ដែលត្រូវ​ធ្វើដល់​កូនទាំង​នោះចុះ។

[២៧០] (ស្តេចហង្ស…)បុគ្គលបើទុកជាបរិបូណ៌​ដោយជាតិ និងច្បាប់ តែបើ​ក្នុងកាល​ជាខាង​ក្រោយ គឺកាល​ដែល​ខ្លួនចាស់ ធ្វើនូវ​សេចក្តី​ព្យាយាម​ក្នុង​កិច្ចការ រមែង​លិចចុះ​ក្នុង​សេចក្តី​អន្តរាយ។ កាលបុគ្គល​ចាស់នោះ មាន​ប្រាជ្ញា​រវើរវាយ ទោស​ក៏កើតឡើង​ជាច្រើន​យ៉ាង បុគ្គល​ចាស់នោះ រមែង​ឃើញបាន​តែត្រឹម​រូបធំៗ ដូច​បុគ្គល​ងងឹត​ក្នុងវេលា​យប់។ បុគ្គល​ចាស់ ដឹងនូវ​សេចក្តី​ព្យាយាម​ក្នុង​លទ្ធិ​មិនមាន​ខ្លឹមថា​លទ្ធិ​មាន​ខ្លឹម រមែង​មិនបាន​នូវប្រាជ្ញា តែងលិចចុះ​ក្នុងសេចក្តី​អន្តរាយ​មិនខាន ដូចជា​សត្វសរភៈ លិចចុះ​ក្នុងជ្រោះ​នៃភ្នំ។ ជនបើ​ទុកជា​មានជាតិ​ថោកថយ តែជា​អ្នកមាន​ការ​ប្រឹងប្រែង មាន​ប្រាជ្ញា បរិបូណ៌​ដោយ​អាចារសីល រមែង​រុងរឿងដូច​ជាភ្លើង​ក្នុងរាត្រី។ សូមព្រះអង្គ​ធ្វើសេចក្តី​នេះឯង ឲ្យជា​គ្រឿង​ប្រៀប​ធៀប ហើយញ៉ាំង​ពួកព្រះរាជបុត្ត ឲ្យ​ប្រតិស្ថាន​ក្នុងវិជ្ជា​ទាំងឡាយ ដ្បិតអ្នក​ប្រាជ្ញ​តែងលូត​លាស់ល្អ ដូចពូជ​ដែលលូត​លាស់​ក្នុងស្រែ​ក្នុងកាល​ដែល​មានភ្លៀង។

[២៧១] (ព្រះមានព្រះភាគត្រាស់ថា) មហារាជ​ដូចជា​ព្រានម្រឹគ ជាបុគ្គល​ប្រសើរ​លើរថ​របស់អ្នក​ដែនបញ្ចាល បានយាង​ទៅជាមួយ​នឹងសេនា សាបសូន្យ​ចាកពួក​សេ្តច​ចូលមក​កាន់ព្រៃ។ បានឃើញ​ស្រុក​របស់ពួក​ចោរ​នៅក្នុង​ព្រៃនោះ សត្វសេក​ហើរចេញ​អំពី​ស្រុកនោះ​ហើយ និយាយ​នូវ​សំដី​ដ៏អាក្រក់ថា ព្រះរាជា​ជាបុរស​កំឡោះ បរិបូណ៌​ដោយ​​ពាហនៈ មាន​កុណ្ឌល​ដ៏រលីង មាន​ព្រះឧណ្ហីសៈ (ក្បាំង) ដ៏ក្រហម​ច្រាល ល្អ​រុងរឿង​ដូច​ជាព្រះអាទិត្យ​ក្នុង​វេលាថ្ងៃ។ ឥឡូវនេះ ព្រះរាជា​ព្រមទាំង​នាយសារថី​ដេក​លក់​ក្នុង​វេលា​ថ្ងៃត្រង់ បើ​ដូច្នោះ យើងនឹង​យកគ្រឿង​ប្រដាប់​ទាំងពួង​របស់​ព្រះរាជា​នោះ​ដោយ​​រហ័ស។ ឥឡូវនេះ ស្តេច ព្រម​ទាំង​នាយសារថី ដេកលក់​ក្នុងទីស្ងាត់ ដូចនៅ​កណ្តាល​អធ្រាត្រ យើងនឹង​យកសំពត់​កែវមណី និងកុណ្ឌល ហើយ​សម្លាប់ រួចគ្រប​ដោយ​មែកឈើ។

[២៧២] (បតិកោលុម្ពចោរពោលថា) ម្នាលសត្តិគុម្ពៈ ឯង​និយាយ​ដូចជាឆ្កួត​ទេឬ ព្រោះថា ព្រះរាជា​ទាំងឡាយ យាងមក​អំពីចម្ងាយ ទ្រង់រុងរឿង​ដូចជា​ភ្លើង​កំពុងឆេះ។

[២៧៣] (សត្តិគុម្ពៈពោលថា) ម្នាលបតិកោលុម្ពៈ អ្នកឯង​ដូចជាបុគ្គល​ស្រវឹង ទើប​កំញើញ​យើង​យ៉ាងខ្លាំង អ្នក​ស្អប់ខ្ពើម (ចោរកម្ម) ព្រោះមាតា​របស់ខ្ញុំ​អាក្រាត​ឬអ្វី។

[២៧៤] (ព្រះរាជាត្រាស់ថា) នែនាយសារថីសំឡាញ់ ចូរអ្នក​រលះរលាំង​ក្រោក​ឡើង ចូរទឹម​រថទៅ យើងមិន​ពេញចិត្ត​នឹងបក្សីទេ យើងនឹង​ទៅកាន់​អាស្រម​ដទៃវិញ។

[២៧៥] (នាយសារថីទូលថា) បពិត្រមហារាជ ទូលព្រះបង្គំបាន​ទឹមរថ ​ទឹម​ពាហនៈ​ដ៏មាន​កំឡាំង​ហើយ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​ឡើងគង់​ចុះ យើងនឹង​ទៅកាន់​អាស្រម​ដទៃ។

[២៧៦] (សត្តិគុម្ព…) ពួកចោរក្នុងអាស្រម ទៅក្នុង​ទីណាអស់​ទៅ​អេះ ស្តេច​ក្នុងដែន​បញ្ចាលនុ៎ះ​ទៅផុត​អំពី​ការមិនឃើញ​របស់ពួក​ចោរទាំង​នោះហើយ។ អ្នកទាំង​ឡាយចូរ​ចាប់ធ្នូ ដាវ និងលំពែង ស្តេចក្នុង​ដែន​បញ្ចាលនុ៎ះ​កំពុងតែ​ទៅ អ្នកទាំងឡាយ​កុំលែង​ជីវិត​ឡើយ។

[២៧៧] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ក្នុងកាលនោះ សត្វសេក​ដទៃទៀត មាន​ចំពុះដ៏​ក្រហម បាន​ទទួល​រាក់ទាក់​ថា បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​ស្តេចមក​ស្រួល​ហើយ មួយទៀត ដំណើរ​មករបស់​ព្រះអង្គ​មិនទាស់​ទេ ព្រះអង្គ​ជាធំយាង​មកដល់​ហើយ សូម​ទ្រង់មាន​ព្រះបន្ទូល​ប្រាប់នូវ​ព្រះរាជ​បំណង ដែលមាន​ក្នុងដំណើរ​យាងមក​នេះចុះ។ បពិត្រ​ព្រះរាជា សូម​ព្រះអង្គ​សោយ​នូវផ្លែ​ទន្លាប់ ជាទីគាប់​ចិត្ត​ព្រះហឫទ័យ ផ្លែស្រគំ ​និងផ្លែដង្កៀប​ក្តាមតូចៗ ដ៏​ប្រសើរ​ប្រសើរ​ចុះ។ បពិត្រ​មហារាជ ទឹកនេះ​សោតក៏ត្រជាក់ ដែលពួក​ឥសី​នាំមក​អំពី​ជ្រោះភ្នំ សូម​ព្រះអង្គ​សោយ (នូវទឹក) អំពី​ជ្រោះនោះចុះ បើ​ព្រះអង្គ​ប្រាថ្នា។ ពួកឥសី​អ្នកនៅ​ក្នុងអាស្រម​នេះ ទៅកាន់​ព្រៃដើម្បី​ស្វែង​រក (អាហារ) ហើយ សូម​ព្រះអង្គ​ក្រោកឡើង យកដោយ​ព្រះអង្គ​ឯងចុះ ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​មិនមាន​ដៃថ្វាយទេ។

[២៧៨] (ព្រះរាជា…) សត្វបក្សីទ្វិជាតិនេះល្អ ប្រកប​ដោយធម៌​ណាស់តើ ចំឡែក​តែបក្សី​សេកក្រៅ​ពីនេះនុ៎ះ និយាយ​ពាក្យ​អាក្រក់ថា អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរសម្លាប់ ចូរចង​នូវស្តេច​នេះ អ្នកទាំងឡាយ​កុំលែង​ជីវិត​ឡើយ កាល​សេកនោះ​កំពុង​និយាយ​យ៉ាងនេះ យើង​ក៏បាន​ចេញមក​ដល់ទី​អាស្រមនេះ​ដោយ​សួស្តី។

[២៧៩] (សេកបុប្ផកៈ…) បពិត្រមហារាជ យើងខ្ញុំទាំងពីរ​ជាបងប្អូន​រួមផ្ទៃ ​មាន​មាតា​ជាមួយគ្នា ធំឡើង​នៅលើដើម​ឈើតែមួយ តែឃ្លាត​ទៅក្នុង​ខេត្ត​ផ្សេងគ្នា។ សត្តិគុម្ពៈ​ទៅក្នុង​សំណាក់​នៃពួកចោរ ឯខ្ញុំព្រះអង្គ​មកនៅ​ក្នុងសំណាក់​នៃពួក​ឥសី​ក្នុងទីនេះ សត្តិគុម្ពៈ (ចូលទៅ​កាន់​សំណាក់) នៃ​ពួក​អសប្បុរស ខ្ញុំព្រះអង្គ (ចូលមក​កាន់​សំណាក់) នៃ​ពួក​សប្បុរស (ហេតុ​នោះ) សត្តិគុម្ពៈ​និងខ្ញុំ មិនវៀរចាកធម៌⁵⁾ នោះទេ។

[២៨០] ការសម្លាប់ក្តី ចងក្តី ការបន្លំក្តី បញ្ឆោតក្តី ការប្លន់ក្តី ការ​កំហែងក្តី មាននៅ​ក្នុង​សំណាក់​ចោរណា សត្តិគុម្ពៈ រមែង​សិក្សា​អំពើ​ទាំងនោះ​ក្នុង​សំណាក់​ចោរនោះ។ សេចក្តី​​ពិតក្តី សុចរិតក្តី ការមិន​បៀតបៀន​ក្តី ការ​សង្រួម​សីលក្តី ការទូន្មាន​ឥន្រ្ទិយក្តី មាន​នៅ​ក្នុងទី​នេះ បពិត្រ​ព្រះភារតៈ ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​ធំឡើង​នៅលើ​ចង្កេះ​នៃពួក​ឥសីអ្នក​ឲ្យអាសនៈ​និងទឹក។

[២៨១] បពិត្រព្រះរាជា ពិតណាស់ បុគ្គលគប់រក​នូវបុគ្គល​ណា ទោះជា​សប្បុរស ឬ​អសប្បុរស មានសីល ឬឥតសីល រមែងលុះ​អំណាច​បុគ្គល​នោះឯង។ បុគ្គល​ធ្វើនូវ​បុគ្គល​បែបណា ឲ្យជាមិត្រ ចូលទៅ​គប់រកនូវ​បុគ្គល​បែបណា បុគ្គលនោះ ក៏មាន​អាការ​បែបនោះ ឯការ​នៅរួម​ក៏ប្រាកដ​ដូច្នោះ។ កូនសិស្ស​គប់រក​នូវអាចារ្យ​ផ្តេសផ្តាស អាចារ្យ​នោះដែល​កូន​សិស្សគប់​រកហើយ រមែង​ប្រឡាក់​កូនសិស្ស​ដែល​មិនប្រឡាក់ (ដោយ​បាបធម៌) ដូចសរ ដែលជ្រលក់​ដោយថ្នាំពិស​តែងប្រឡាក់​បំពង់សរ។ ព្រោះ​ភ័យ​អំពី​ការប្រឡាក់ អ្នកប្រាជ្ញ​ទើបមិន​យកបុគ្គល​លាមក​ជា​សំឡាញ់ ជនណា​ខ្ចប់នូវ​ត្រីស្អុយ​ដោយចុង​ស្បូវភ្លាំង សូម្បី​ស្បូវភ្លាំង​ក៏មាន​ក្លិនស្អុយ ផ្សាយចេញ ការគប់​រកនូវ​បុគ្គលពាល (របស់​ជននោះ) ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។ ជនណាខ្ចប់ខ្លឹមក្រស្នា​ដោយស្លឹកឈើ សូម្បី​ស្លឹកឈើ ក៏មាន​ក្លិនក្រអូប​ផ្សាយចេញ ការគប់​រកអ្នកប្រាជ្ញ (របស់​ជននោះ) ក៏យ៉ាងនោះ​ដែរ ព្រោះ​ហេតុនោះ បុគ្គល​ជាអ្នកប្រាជ្ញ ដឹងច្បាស់​នូវបញ្ញា​ចាស់ទុំ​របស់ខ្លួន ដូចជា​កញ្ចប់​ស្លឹកឈើ មិនគួរ​គប់រក​ពួក​អសប្បុរស គួរគប់​រកតែ​ពួកសប្បុរស (ដ្បិត) ពួក​អសប្បុរស តែង​នាំទៅ​នរក ពួកសប្បុរស​តែងផ្តល់​នូវសុគតិ។

[២៨២] (ព្រះមានព្រះភាគត្រាស់ថា) ព្រះរាជាព្រះនាម​ភល្លាតិយៈ បានលះ​បង់​នូវដែន ហើយត្រាច់​ចេញទៅ​កាន់ទី​សម្លាប់ម្រឹគ ព្រះអង្គ​បានយាង​ទៅ​ដល់ភ្នំ​ដ៏ប្រសើរ​ឈ្មោះ​គន្ធមាទន៍ មាន​ឈើផ្កា​រីកស្គុះស្គាយ​ដ៏ដេរដាស​ដោយពួក​កិន្នរ។ ព្រះអង្គ​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ពោល​ពាក្យ (នឹងពួក​កិន្នរ) ទើបហាម​ឃាត់​ហ្វូងឆ្កែ ហើយដាក់​ចុះនូវ​ធ្នូ និង​បំពង់ព្រួញ រួចចូល​ទៅត្រង់​កន្លែង​ដែលពួក​កិន្នរ​ឋិតនៅ។ (ព្រះរាជា​សួរថា) កាល​កន្លង​ហេមន្ត​រដូវទៅ​ហើយ ម្តេចឡើយ​អ្នកទាំង​ឡាយ​ឋិតនៅ​ក្នុងទីនេះ ប្រឹក្សា​គ្នារឿយៗ ប្របឆ្នេរ​ស្ទឹង​ហេមវតី យើងសូម​សួរពួកអ្នក ដែលមាន​រាងកាយ និង​សម្បុរ​ដូចជា​មនុស្ស គេស្គាល់​អ្នក​ទាំងឡាយ​បាន​ក្នុងមនុស្ស​លោក​ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច។

[២៨៣] (កិន្នរីឆ្លើយថា) ម្នាលព្រាន ពួកយើង​តែងត្រាច់​ទៅកាន់ភ្នំ ឈ្មោះ​មាលាគិរិ ភ្នំ​ឈ្មោះ​បណ្ឌរកៈ ភ្នំ​ត្រៃកូដ និង​ស្ទឹងមាន​ទឹកដ៏​ត្រជាក់ ពួកយើង​ជា​ម្រឹគមាន​ភេទប្រាកដ​ដូចជា​ពួកមនុស្ស គេស្គាល់​ពួកយើង​ថា​ជាកិន្នរ។

[២៨៤] (ព្រះរាជា…) អ្នកទាំងពីរ មានសភាពដូចជា​ទុក្ខក្រៃលែង ទួញយំ អ្នកគួរ​ជាទី​ស្រឡាញ់ ត្រូវនាង​កិន្នរី​ជាទី​ស្រឡាញ់ ឱបរិត​ហើយ យើងសូម​សួរនូវ​ពួកអ្នក ដែល​មានរាង​កាយ និងសម្បុរ​ដូចមនុស្ស អ្នក​ទាំងឡាយ អាក់អន់​ចិត្ត​ដូចម្តេច ទើប​ទួញយំ​ក្នុងព្រៃ​នេះ អ្នក​ទាំងពីរ​មាន​សភាព​ដូចជា​ទុក្ខក្រៃលែង ទួញយំ អ្នកគួរ​ជាទី​ស្រឡាញ់ ត្រូវនាង​កិន្នរី​ជាទី​ស្រឡាញ់​ឱបរិតហើយ យើងសូម​សួរនូវ​ពួកអ្នក ដែល​មាន​រាងកាយ និង​សម្បុរ​ដូចជា​មនុស្ស អ្នក​ទាំងឡាយ អាក់អន់​ចិត្ត​ដូចម្តេច ទើបយំ​រៀបរាប់​ក្នុង​ព្រៃនេះ។ អ្នកទាំងពីរ មានសភាព​ដូចជា​ទុក្ខក្រៃលែង ទួញយំ អ្នកគួរ​ជាទី​ស្រឡាញ់ ត្រូវនាង​កិន្នរី​ជាទីស្រឡាញ់​ឱបរិត​ហើយ យើងសូម​សួរនូវ​ពួកអ្នក ដែល​មានរាង​កាយ និង​សម្បុរ​ដូចជា​មនុស្ស អ្នកអាក់​អន់ចិត្ត​ដូចម្តេច ទើប​សោកស្តាយ​ក្នុងព្រៃនេះ។

[២៨៥] (កិន្នរី…) ម្នាលព្រាន យើងទាំងឡាយ ជាអ្នក​ព្រាត់បា្រស់​គ្នា អស់​មួយរាត្រី រលឹក​គ្នាទៅ​វិញទៅមក មិនដាច់​អាល័យ ក្តៅ​ក្រហាយ​នឹង​រាត្រីមួយ​នោះ ទើបយំសោក រាត្រីនោះ​នឹងមិន​មានទៀត។

[២៨៦] (ព្រះរាជា…) អ្នកទាំងឡាយក្តៅក្រហាយនឹង​រាត្រីមួយណា ដូច​បុគ្គល​ក្តៅ​ក្រហាយ​នឹងទ្រព្យ​ដែលបាត់ និង​មាតាបិតា ដែល​ទៅកាន់​បរលោក យើងសូម​សួរ​នូវពួក​អ្នកដែល​មានរាង​កាយ និង​សម្បុរដូច​មនុស្ស ចំពោះ​រាត្រី (នោះ) តើអ្នក​ទាំងឡាយ​សម្រេច​នូវទីនៅ​ផ្សេងគ្នា​ដូចម្តេច។

[២៨៧] (កិន្នរី…) អ្នកឃើញនូវស្ទឹងណា ដែលមាន​ខ្សែទឹក​ដ៏រហ័ស ជាស្ទឹង​បិទបាំង​ដោយ​ដើមឈើ​ផ្សេងៗ មានមាត់​ច្រាំង​ដ៏ហើយ​ដោយថ្ម កិន្នរ (ជាប្តី) ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​ខ្ញុំ បានហែល​ឆ្លងស្ទឹង​នោះ ក្នុងកាល​រដូវភ្លៀង ដោយគិត​ថា កិន្នរី​មកតាម​ក្រោយ​អាត្មាអញ​ដែរ។ ចំណែក​ខាងខ្ញុំ កំពុង​តែបេះផ្កាព្រូស ផ្កាទន្លា ផ្កាម្លិះរួត និងផ្កាយុថ្កា ដោយ​បំណង​ថា កិន្នរ (ជាប្តី) ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​អាត្មាអញ​នឹងបាន​ប្រដាប់​កម្រងផ្កា ទាំង​អាត្មាអញ​ជាអ្នក​ប្រដាប់​កម្រងផ្កា នឹងបាន​ចូលទៅ​រកកិន្នរ (ជាប្តី) នោះ (ក្នុង​ដំណេក)។ មួយ​ទៀត ខ្ញុំបេះផ្កា​កុរវកៈ ទាំងផ្កា​រាជព្រឹក្ស និង​ផ្កាច្រនៀងក៏ខ្ញុំបេះ ដោយ​បំណង​ថា កិន្នរ (ជាប្តី) ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​អាត្មាអញ នឹងជា​អ្នក​ប្រដាប់​កម្រងផ្កា ទាំង​អាត្មាអញ ក៏ជា​អ្នកប្រដាប់​កម្រងផ្កា នឹង​ចូលទៅ​រកកិន្នរ (ជាប្តី) នោះ (ក្នុង​ដំណេក)។ មួយ​ទៀត ខ្ញុំបាន​បេះនូវ​ផ្កាសាលព្រឹក្ស ដែល​រីកស្គុះស្គាយ ធ្វើជា​គ្រឿង​ប្រដាប់​ដោយ​បំណងថា ថ្ងៃនេះ​យើងនឹង​នៅក្នុង​ទីណា អស់​រាត្រីមួយ គ្រឿង​ប្រដាប់​នេះ នឹង​បានជា​កម្រាល​របស់យើង​ក្នុងទីនោះ។ មួយទៀត ខ្ញុំមាន​សភាព​ជាអ្នក​ធ្វេស​ប្រហែស ក្លិន​ខ្លឹមក្រស្នា និងខ្លឹម​ចន្ទន៍​លើថ្ម ដោយ​បំណងថា កិន្នរ​ជាប្តី​ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​អាត្មាអញ នឹង​បាន​លាបខ្លួន​ប្រាណ ទាំងខ្លួន​អញ ក៏បាន​លាបស្រឡាប ហើយ​នឹងចូល​ទៅ​រក​កិន្នរ​ជាប្តីនោះ​ក្នុងដំណេក។ លំដាប់នោះ ទឹកស្ទឹង​មានខ្សែ​ដ៏រហ័ស ហូរ​គួចយក​ផ្កាសាលព្រឹក្ស ផ្កាស្រល់ និង​ផ្កាកណ្ណិការ (ដែល​ខ្ញុំបេះទុក ក្នុងទី​ទៀប​មាត់ច្រាំង) មាន​ទឹកដ៏​ពេញ​ដោយ​មួយ​រំពេច ទាំងស្ទឹង​នោះ ខ្ញុំក៏ឆ្លង​បានដោយ​កម្រ​ក្រៃលែង។ គ្រានោះ យើង​ទាំងពីរ​នាក់​ក៏ឈរ​ប្របឆ្នេរ​ស្ទឹងម្ខាង​ម្នាក់ មើលឃើញ​គ្នាទៅវិញ​ទៅមក ម្តងយំ ម្តងសើច រាត្រីនោះ របស់​យើង​ក៏កន្លង​ទៅ​ដោយក្រ។ ម្នាលព្រាន កាលបើ​ព្រះអាទិត្យ​រះឡើង ក្នុងវេលា​ព្រឹក យើង​ទាំងពីរ​នាក់ក៏ឆ្លង​ស្ទឹងទទេ (ស្ទឹង​មិនមាន​ទឹក) ហើយ ឱបរឹតគ្នាទៅវិញ​ទៅមក ម្តងយំ ម្តងសើច។ ម្នាលព្រាន កាលមុន យើង​បានព្រាត់ប្រាស​គ្នាអស់​មួយរាត្រី កន្លង​មក​ចំនួន ៧០០ ខ្វះ ៣ ឆ្នាំ (៦៩៧ឆ្នាំ) ម្នាល​ភូមិបាល ជីវិត (របស់​អ្នក) នេះ ត្រឹមតែ​មួយ​រយឆ្នាំ អ្នកណាហ្ន៎ ក្នុង​លោកនេះ នៅផ្សេង​គ្នាអំពី​ភរិយា​ជាទី​ត្រេកអរ​បាន។

[២៨៨] (ព្រះរាជា…) នែសំឡាញ់ ចុះអាយុរបស់អ្នកទាំងឡាយ ចំនួន​ប៉ុន្មាន បើ​អ្នក​ដឹង ចូរអ្នក​ប្រាប់អាយុ (ដល់យើង) ទោះបី​អ្នកបានឮ (អំពី​អ្នកណា​មួយ) ក្តី ចាំតមក​អំពី​ពួកជន​ចាស់ទុំក្តី សូមអ្នក​កុំញញើត​ប្រាប់​សេចក្តី​នោះ​ដល់យើង។

[២៨៩] (កិន្នរី…) ម្នាលព្រាន អាយុរបស់យើងមួយពាន់ឆ្នាំ បើមិន​មានរោគ​ដ៏អាក្រក់ ក្នុង​ចន្លោះ​អាយុទេ ឯសេចក្តី​ទុក្ខមាន​ប្រមាណ​តិច សេចក្តី​សុខ​ហ្នឹង៝ឯង មាន​ច្រើន​ក្រៃលែង ពួកយើង​មិនប្រាសចាក​សេចក្តី​ត្រេកអរ (ស្រឡាញ់គ្នា) ទាល់តែលះ​ជីវិតទៅ។

[២៩០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះរាជាព្រះនាម​ភល្លាតិយៈ លុះ​ទ្រង់ព្រះ​សណ្តាប់​ពាក្យ​របស់​ពួកកិន្នរ​នេះហើយ ក៏វិល​ត្រឡប់មក (ព្រះរាជ​និវេសន៍) ដោយ​រំពឹង​ឃើញថា ជីវិត​នេះ មានប្រមាណ​តិចណាស់ រួចឈប់​ត្រាច់ទៅ​កាន់ទី​ជាទី​សម្លាប់​ម្រឹគទៀត ទ្រង់​បាន​បរិច្ចាគ​ទាន ទ្រង់បាន​ប្រើប្រាស់​នូវ​ភោគសម្បត្តិ (តាមធម្មតា)។

[២៩១] (ព្រះសាស្តាទ្រង់ឲ្យឱវាទថា) សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់​ព្រះសណ្តាប់​នូវ​ពាក្យ​របស់​ពួកកិន្នរ​នេះហើយ ចូររួសរាយ កុំធ្វើនូវ​ជម្លោះ​ឡើយ កំហុសនៃ​អំពើ​របស់ខ្លួន កុំដុត​កំដៅនូវ​ព្រះអង្គ ដូចជា​រាត្រីមួយ​របស់​ពួកកិន្នរ ដុត​កំដៅ​នូវកិន្នរ​ទាំងនោះ សូម​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ព្រះសណ្តាប់​នូវពាក្យ​របស់ពួក​កិន្នរ​នេះហើយ ចូររួសរាយ កុំធ្វើ​នូវការ​វិវាទឡើយ កំហុស​នៃអំពើ​របស់ខ្លួន កុំដុត​កំដៅនូវ​ព្រះអង្គ ដូចជា​រាត្រីមួយ​របស់​ពួកកិន្នរ ដុត​កំដៅនូវ​កិន្នរ​ទាំង​នោះ។

[២៩២] (ព្រះនាងមល្លិកាទេវីទូលថា) ខ្ញុំម្ចាស់មានចិត្ត​ត្រេកអរ​ស្តាប់​ធម្មទេសនា​មាន​ហេតុផ្សេងៗ គន្លង​នៃព្រះបន្ទូល​របស់​ព្រះអង្គ​ប្រកប​ដោយ​ប្រយោជន៍ ព្រះអង្គ​បញ្ចេញ​វាចា​បន្ទោបង់​សេចក្តី​ក្រវល់​ក្រវាយ​របស់ខ្ញុំ​ម្ចាស់ បពិត្រ​ព្រះសមណៈ ព្រះអង្គ​អ្នកនាំ​សេចក្តី​សុខមក​ឲ្យ សូមព្រះអង្គ​គង់ព្រះជន្ម​នៅអស់​កាលយូរ។

[២៩៣] (ព្រះបាទរេណុត្រាស់សួរថា) នរណាប្រហារ​លោក ជេរលោក ម្តេច​ក៏លោក​អាក់អន់ចិត្ត មិនត្រេកអរ សោក​សង្រេងម្ល៉េះ ថ្ងៃនេះ ចង់មាតា​បិតា​របស់​នរណា​ទួញយំ ថ្ងៃនេះ ចង់នរណា​ត្រូវគេ​បៀតបៀន​ដេកលើ​ផែនដី (ក៏លោក​មិនត្រូវ​ជា​អុកជា​ទុក្ខទេ)។

[២៩៤] (កុហកតាបស ឆ្លើយថា) បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព អាត្មាភាព​ត្រេកអរ ដោយ​ការបាន​ឃើញ​នូវព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះភូមិបាល អាត្មាភាព ឃើញព្រះអង្គ​យូរហើយ បពិត្រ​​ព្រះសម្មតិទេព​ព្រះនាម​រេណុ អាត្មាភាព មិនមែន​ជាអ្នក​បៀតបៀន​ទេ ប៉ុន្តែ​អាត្មាភាព ត្រូវ​ព្រះរាជបុត្រ​របស់​ព្រះអង្គ​ចូលមក​បៀតបៀន​ហើយ។

[២៩៥] (ព្រះរាជា…) ពួកអ្នកចាំទ្វារ មានព្រះខ័ន​កាន់ហើយ ពួក​ពេជ្ឈឃាដ​ចូរមក ចូរទៅ​ខាងក្នុង​បុរី ចូរសម្លាប់​សោមនស្សកុមារ​នោះ កាត់ក្បាល​ដ៏​ប្រសើរ នាំមក​ឲ្យអញ។ ពួក​រាជទូត ដែលព្រះរាជា​ទ្រង់បញ្ជូន​ទៅហើយ បាន​និយាយ​នឹង​ព្រះរាជកុមារ យ៉ាង​នេះថា បពិត្រ​ក្សត្រ ព្រះអង្គទ្រង់ឆ្លង​ផុតចាក​ឥស្សរភាព​ហើយ ព្រះអង្គ​ដល់​នូវសេចក្តី​ស្លាប់​ហើយ។ ព្រះរាជ​បុត្រនោះ ក៏ទ្រង់​បរិទេវនាការ ផ្គងក្រពុំ​ម្រាមព្រះហស្ត​ទាំង ១០ ថា បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំ​ជាងជន ចំណែក​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ចង់ឃើញ​ព្រះអង្គ អ្នកទាំង​ឡាយ​ចូរនាំ​យើងទាំង​រស់ទៅ​ក្រាបបង្គំ​ថ្វាយ (ដល់​ព្រះមហាក្សត្រ) ចុះ។

ពួករាជទូតបានស្តាប់វាចា​របស់ព្រះរាជបុត្រ​នោះហើយ ក៏នាំ​ព្រះរាជ​បុត្រទៅ​ថ្វាយ​ព្រះរាជា ចំណែក​ខាង​ព្រះរាជបុត្រ លុះបាន​ឃើញ​ព្រះរាជ​បិតាហើយ ក៏ក្រាប​បង្គំទូល​អំពី​ចម្ងាយ​ថា បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ ពួកអ្នក​ចាំទ្វារ មានព្រះខ័ន​កាន់ហើយ ពួកពេជ្ឈឃាដ​មក ដើម្បី​សម្លាប់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ថ្ងៃនេះ​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ មានកំហុស​ដូចម្តេច​ក្នុងរឿង​នេះ ទូល​ព្រះបង្គំ​សួរ​ហើយ សូមទ្រង់​ប្រាប់សេចក្តី​នុ៎ះ។

[២៩៦] (ព្រះរាជា…) ទិព្វចក្ខុតាបស ជាអ្នក​មិនធ្វេស​ប្រហែស ធ្វើការ​ស្រោច​ទឹកបូជា​ភ្លើង រាល់ពេល​ល្ងាចព្រឹក ព្រោះហេតុអ្វី​បានជា​ឯងហៅ​ទិព្វចក្ខុតាបស​នោះ ដែល​ជាអ្នក​មានសេចក្តី​សង្រួម ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្ត​នូវធម៌​ដ៏ប្រសើរ មានសភាព​ដូច្នោះ ថាជា​គហបតី។

[២៩៧] (សោមនស្សកុមារ…) បពិត្រព្រះសម្មតិទេព វត្ថុទាំងឡាយ​នៃ​កុលុបកៈ​នោះ មានច្រើន​យ៉ាងណាស់ គឺ​ផ្លែត្នោត​ផង ត្រាវ និងដំឡូងផង ផ្លែឈើ​វល្លិ៍ទាំងឡាយផង កុលុបកតាបស របស់​ព្រះអង្គនោះ ជាអ្នក​មិនមាន​សេចក្តី​ធ្វេស​ប្រហែស តែង​គ្រប់គ្រង​រក្សានូវ​វត្ថុ​ទាំងនោះ ព្រោះហេតុ​នោះ បានជា​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំហៅ​តាបស​នោះថា គហបតី។

[២៩៨] (ព្រះរាជា…) ម្នាលកុមារ អ្នកនិយាយពាក្យ​នេះពិតមែន របស់ទាំង​ឡាយ​នៃ​កុលុបកតាបស​នោះ មានច្រើន​យ៉ាង កុលុបកតាបស​នោះ ជាអ្នក​មិនធ្វេស​ប្រហែស តែង​គ្រប់គ្រង​រក្សានូវ​របស់​ទាំងនោះ ព្រោះ​ហេតុនោះ ព្រាហ្មណ៍​ក្លាយ​ជាគហបតី។

[២៩៩] (សោមនស្សកុមារ…) បរិស័ទ ព្រមទាំង​អ្នកនិគម អ្នកជនបទ ដែល​បានមក​ជួបជុំ​ទាំងអស់គ្នា ចូរស្តាប់​ពាក្យរបស់ខ្ញុំ ព្រះរាជា​នេះ ជាបុគ្គល​ពាល ស្តាប់​តែពាក្យ​តាបស​ពាល ប្រើ​គេឲ្យសម្លាប់​ខ្ញុំ ដោយការ​មិនសម​ហេតុ។

[៣០០] នាកាលឫសគល់ចំរើនមាំធំឡើង ឫស្សី​ដែលបែក​មែកហើយ បុគ្គល​មិនងាយ​នឹងគាស់​ចេញទេ បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ សូម​ថ្វាយបង្គំ​ព្រះបាទា​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព សូម​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​អនុញ្ញាត​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំសូម​ចេញបួស។

[៣០១] (ព្រះរាជា…) ម្នាលកុមារ អ្នកចូរបរិភោគនូវភោគៈ​ទាំងឡាយ​ដ៏ច្រើន​ចុះ បិតា​នឹងប្រគល់​ឥស្សរិយយស​ទាំងអស់​ដល់អ្នក អ្នកចូរ​សោយរាជ្យ ជាសេ្តច​របស់អ្នក​កុរុ ក្នុង​ថ្ងៃនេះឯង អ្នកកុំ​បួសឡើយ ដ្បិតថា បព្វជ្ជាជា​កិច្ចលំបាក​ណាស់។

[៣០២] (សោមនស្សកុមារ…) បពិត្រព្រះសម្មតិទេព ភោគសម្ប័ទ​របស់​ព្រះអង្គ រាប់ថា​មានដូច​មេ្តចកើត ក្នុងមនុស្ស​លោកនេះ ក្នុងកាលមុន ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ធ្លាប់​បានត្រេកអរ​ដោយរូប សំឡេង រស ក្លិន ផ្សព្វ ជាទី​សំរើបចិត្ត ក្នុងទេវលោក​មកហើយ។ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ឯ​ភោគសម្ប័ទ​ទាំងឡាយ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ធ្លាប់បរិភោគហើយ ក្នុង​ទេវលោក​ឈ្មោះ​តាវត្តិង្ស ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ជាបុគ្គល​ធ្លាប់មាន​ពួកស្រី​អប្សរ​ចោមរោម​ហើយ ឯទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ស្គាល់​ព្រះអង្គថា ជាមនុស្ស​ពាល ដែលត្រូវ​តែគេដឹក​នាំបាន (ទូន្មាន) ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំមិនត្រូវ​នៅក្នុង​រាជត្រកូល​បែបព្រះអង្គ​ទេ។

[៣០៣] (ព្រះរាជា…) នែកូន បើបិតាជាមនុស្សពាល ដែលត្រូវ​តែគេ​ដឹកនាំ ក៏​សូមអ្នក​អត់ទោស​កំហុស​ម្តងដល់​យើងចុះ ម្នាល​សោមនស្ស បើទោស​យ៉ាងនេះ​នឹងមាន​ម្តងទៀត ចូរអ្នក​ធ្វើតាមមតិចុះ។

[៣០៤] (សោមនស្សកុមារ…) ការងារដែលបុគ្គលមិនបានពិចារណា​ហើយ​ធ្វើ គំនិត​ដែលបុគ្គល​មិនកំណត់​ហើយគិត រមែង​មាន​ផលអាក្រក់ ដូចជា​ការផ្សំ​ថ្នាំខុស​ដូច្នោះ។ ឯការងារ​ដែលបុគ្គល​ពិចារណា​ហើយ​ទើបធ្វើ គំនិត​ដែលបុគ្គល​កំណត់​ត្រឹមត្រូវ​ហើយ​ទើបគិត រមែង​មានផល​ដ៏ចំរើន ដូចជា​ការផ្សំថ្នាំ​ត្រូវដូច្នោះ​ឯង។ គ្រហស្ថ​អ្នក​បរិភោគកាម ខ្ជិល មិនល្អ អ្នកបួស​មិនសង្រួម មិនល្អ ព្រះរាជា អ្នក​មិនពិចារណា​ហើយ​ធ្វើ មិនល្អ បណ្ឌិត​ដែលមាន​សេចក្តី​ក្រោធ ការក្រោធ​នោះ ក៏មិនល្អ​ឡើយ។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំ​ក្នុងទិស ក្សត្រ​ត្រូវ​ពិចារណា​ហើយ​សឹមធ្វើ មិនត្រូវ​ធ្វើទាំង​មិន​ពិចារណាទេ បពិត្រ​ព្រះរាជា ដ្បិតថា​យស និង​សេចក្តី​សរសើរ រមែង​ចំរើន​ដល់​បុគ្គល​អ្នក​ពិចារណា​ហើយ​ទើបធ្វើ។ បពិត្រ​ព្រះភូមិបាល បុគ្គល​ជាធំ ត្រូវតែ​ពិចារណា​ហើយ​សឹមដាក់​អាជ្ញា ការ​ដែល​បុគ្គលធ្វើ​ដោយ​រួសរាន់ រមែង​ក្តៅក្រហាយ ម្យ៉ាងទៀត ប្រយោជន៍​ទាំងឡាយ​ដែល​នរជន​ផ្គងឡើង​ត្រឹមត្រូវនោះ រមែង​ជាប្រយោជន៍ មិនក្តៅ​ក្រហាយ​ខាង​ក្រោយ។ ជន​ទាំងឡាយ បែងចែក​ហើយទើប​ធ្វើការងារ​ទាំងឡាយ ដែល​មិនមាន​សេចក្តី​ក្តៅ​ក្រហាយ​ក្នុងលោក ការងារ​ទាំងនោះ ជាអំពើ​ដែលអ្នក​ប្រាជ្ញសរសើរ​ហើយថា មាន​សេចក្តី​សុខជាកំរៃ ជាអំពើ​ដែលអ្នក​ប្រាជ្ញចុះ​អនុមតិហើយ។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ ជាធំជាង​ជន ពួក​ឆ្មាំទ្វារ មាន​ព្រះខាន់កាន់​ហើយ ពួក​ពេជ្ឈឃាត មកដើម្បី​សម្លាប់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បពិត្រ​ព្រះ​សម្មតិទេព ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ អង្គុយលើ​ព្រះឧរូ​នៃមាតា ត្រូវពួក​ទូតទាំង​នោះ ទង់ទាញ​មកដោយ​រហ័ស ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បានដល់​នូវ​មរណភ័យ ក៏​ក្តៅក្រហាយ​យ៉ាង​ចង្អៀត លំបាក​ក្រៃពេក បពិត្រ​ព្រះរាជា ជីវិត​ដែលជា​ទីស្រឡាញ់​ដូច​មធុរស ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​បានហើយ ថ្ងៃនេះ​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បានរួច​ចាកការ​សម្លាប់​ដោយលំបាក ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ មានចិត្ត​ឱនឆ្ពោះ​ទៅក្នុង​បព្វជ្ជា​តែម្យ៉ាង។

[៣០៥] (ព្រះរាជា…) ម្នាលសុធម្មាទេវី សោមនស្សកុមារ​ជាបុត្រ​របស់នាង​នេះ នៅក្មេង ជាអ្នក​អនុគ្រោះ ថ្ងៃនេះ​ខ្ញុំអង្វរ​ករកុមារ​នោះពុំ​បានសោះ ក្រែង​តែនាង​ទើប​អង្វរករ​នូវកុមារ​នោះបាន។

[៣០៦] (សុធម្មាទេវី…) ហៃបា ចូរអ្នក​ត្រេកអរ​ក្នុង​ភិក្ខាចរិយ​វត្តចុះ ចូរអ្នក​ពិចារណា​ធម៌ទាំង​ឡាយហើយ​បួសចុះ អ្នកចូរ​ទំលាក់​ចោលនូវ​អាជ្ញា​ក្នុងពួក​សត្វ​ទាំងអស់​ចេញ មិនមាន​អ្នកណា​និន្ទាបាន ហើយចូរ​ទៅកាន់​ឋាន​ព្រហ្មលោក​ចុះ។

(ព្រះរាជា…) ម្នាលនាងសុធម្មា នាងនិយាយពាក្យណា (ពាក្យនោះ) ជា​អស្ចារ្យ​ក្រៃពេក នាងឈ្មោះ​ថាញ៉ាំងខ្ញុំ​ដែលដល់​នូវសេចក្តី​ទុក្ខ ឲ្យរឹត​តែបាន​ទុក្ខឡើង កាល​ខ្ញុំនិយាយ​ថា ចូរនាង​អង្វរករ​បុត្រ នាងបែរ​ជាញ៉ាំង​កុមារ​ឲ្យប្រឹងប្រែង​វិញ។

[៣០៧] (សុធម្មាទេវី…) ព្រះអរិយៈទាំងឡាយណា រួចស្រឡះហើយ (ចាក​រាគាទិក្កិលេស) ជាអ្នក​បរិភោគ​នូវភោជន​មិនមាន​ទោស រំលត់ហើយ តែងត្រាច់​ទៅកាន់​លោកនេះ ខ្ញុំម្ចាស់​មិនអាច​ហាមឃាត់​ព្រះរាជកុមារ ដែល​កំពុង​ដើរទៅ​កាន់ផ្លូវ​របស់​ព្រះអរិយៈ​នោះបាន​ទេ។

[៣០៨] (ព្រះរាជា…) ជនទាំងឡាយណា ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា ជា​ពហុស្សូត ជាអ្នក​គិតនូវ​ហេតុច្រើន​ប្រការ នាង​សុធម្មាទេវី​នេះ ជាស្រ្តីមាន​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយតិច បា្រសចាក​សេចក្តី​សោក ព្រោះបាន​ស្តាប់ពាក្យ​សុភាសិត​ទាំងឡាយ​នៃពួក​ជនណា ជន​ទាំងនោះ គួរអ្នក​ផង​គប់រក​ដោយពិត។

[៣០៩] (ព្រះបាទពារាណសីត្រាស់សួរថា) នាងជាអ្វី មានពន្លឺ​ដូចជា​ផ្លេក​បន្ទោរ ឬដូចជា​ផ្កាយព្រឹក នាងជា​ស្ត្រីទេវតា ឬជា​ស្ត្រីគន្ធព្វ យើងមិន​សំគាល់​នាងថាជា​ស្ត្រីមនុស្ស​ទេ។

[៣១០] (នាងនាគីក្រាបបង្គំទូលថា) បពិត្រមហារាជ ខ្ញុំម្ចាស់​មិនមែន​ជាស្ត្រី​ទេវតា មិន​មែន​ជាស្ត្រីគន្ធព្វ មិនមែន​ជាស្ត្រី​មនុស្ស បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏ចំរើន ខ្ញុំ​ម្ចាស់ជា​នាគកញ្ញា មក​ក្នុង​​ទីនេះ​ដោយសេចក្តី​ត្រូវការ។

[៣១១] (ព្រះរាជា…) នាងមានចិត្តតក់ស្លុត មានឥន្រ្ទិយ​ញ័ររន្ធត់ តំណក់ទឹក​ភ្នែក​ទាំង​ឡាយ ហូរសស្រាក់​ចាកភ្នែក​ទាំងឡាយ​របស់នាង ចុះវត្ថុ​អ្វីរបស់​នាងបាត់ ម្នាលនារី នាង​ចង់​បានរបស់​អ្វី បានជា​មកក្នុង​ទីនេះ ចូរនាង​ប្រាប់​ហេតុនោះ​មកចុះ។

[៣១២] (នាងនាគី…) បពិត្រព្រះអង្គជា​ធំជាងជន ពួកជន​បានហៅ​សត្វណា ថា​ឧរគៈ មានតេជះ​ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ តែងហៅ​សត្វនោះថា​នាគ បុរស​អ្នកត្រូវ​ការចិញ្ចឹម​ជីវិត បាន​ចាប់​នាគ​នោះមក​ហើយ សូមព្រះអង្គ​លែងនាគ​នោះ​ពីចំណង​ទៅ នាគ​នោះ​ជាប្តី​របស់​ខ្ញុំម្ចាស់។

[៣១៣] (ព្រះរាជា…) នាគរាជនេះ បរិបូណ៌​ដោយកម្លាំង និងព្យាយាម ហេតុ​ដូចម្តេច ក៏សេ្តចមក​លុះក្នុង​កណ្តាប់ដៃ​នៃមនុស្ស​កំសត់​ទៅវិញ ម្នាលនាគ​កញ្ញា ចូរនាង​ប្រាប់​ហេតុ​នោះដល់​យើង ធ្វើម្តេច​ទើបយើង​ស្គាល់នាគ​ដែល​គេចាប់​មក (នោះ) បាន។

[៣១៤] (នាងនាគី…) ពិតដូច្នោះមែន នាគរាជ​នោះបរិបូណ៌​ដោយកំឡាំង និង​ព្យាយាម អាចធ្វើ​សូម្បីនូវ​នគរ​ឲ្យជាផេះ​បាន ប៉ុន្តែ​នាគរាជ​នោះគោរព​ធម៌ ព្រោះ​ហេតុ​នោះ ទើបខំ​តែធ្វើ​តបធម៌។

[៣១៥] បពិត្រព្រះរាជា នាគរាជជាអ្នករក្សា​ចាតុទ្ទសីឧបោសថ និង​បណ្ណរសី​ឧបោសថ នៅជិត​ផ្លូវ​ត្រឡែងកែង បុរស​អ្នកត្រូវ​ការ​ចិញ្ចឹមជីវិត បាន​ចាប់​នាគរាជ​នោះមក​ហើយ សូម​ព្រះអង្គ​លែងនាគរាជ​នោះពី​ចំណង នាគរាជ​នុ៎ះជា​ប្តីរបស់​ខ្ញុំម្ចាស់។

[៣១៦] នាងនាគជាស្រីស្នំរបស់នាគរាជ ដប់ប្រាំមួយពាន់ ពាក់​កុណ្ឌល​ជា​វិការៈ​នៃ​កែវមណី មានផ្ទះ​ជាទីដេក​ក្នុងទឹក នាងនាគ​ទាំងនោះ​ឯង ក៏ដល់​នូវនាគរាជ​នោះជា​ទី​ពឹង។ សូម​ព្រះអង្គ​លែង (នាគរាជ​នោះ) ដោយនូវ​គន្លងធម៌ ដោយអំពើ​មិនអាក្រក់ គឺ​ដោយ​​ស្រុកសួយ ដោយ​មាសឆ្តោរ ដោយគោ​មួយរយ ចូរ​ឲ្យនាគ​មានកាយ​រួចស្រឡះ​ហើយ ត្រាច់ទៅចុះ (នាគ) អ្នក​ត្រូវការ​ដោយបុណ្យ ចូររួច​ពីចំណង​ចុះ។

[៣១៧] (ព្រះរាជា…) យើងដោះលែង (នាគរាជ) ដោយ​នូវគន្លង​ធម៌ដោយ​អំពើ​មិន​អាក្រក់ គឺដោយ​ស្រុកសួយ ដោយ​មាសឆ្តោរ ដោយ​គោមួយរយ ចូរ​ឲ្យនាគ​មានកាយ​រួចស្រឡះ ហើយ​ត្រាច់ទៅចុះ (នាគ) អ្នកត្រូវការ​ដោយបុណ្យ ចូររួច​ពីចំណង​ចុះ។ ម្នាល​ព្រាន យើង​ឲ្យមាសឆ្តោរ​មួយរយ​ផង កុណ្ឌល​ជាវិការៈនៃ​កែវមណី​ដ៏ច្រើនផង បល្ល័ង្ក​មានជ្រុង ៤ មានពណ៌​ដូចផ្កា​ត្រកៀត​ផង ភរិយា​ស្មើគ្នា (ដោយ​វ័យជាដើម) នេះពីរ​នាក់​ផង គោ​ឧសភ​មួយរយផង នាគ​មានកាយ​រួចស្រឡះ​ហើយ ចូរត្រាច់​ទៅចុះ (នាគ) អ្នក​ត្រូវ​ការ​ដោយបុណ្យ ចូររួច​ពីចំណង​ចុះ។

[៣១៨] (អាលម្ពាយ…) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន ព្រះរាជ​ឱង្ការ​របស់​ព្រះអង្គ​វៀរចាក​ព្រះរាជ​អំណោយ​ក៏បាន ទូលព្រះបង្គំ​សូមលែង​នាគនោះ​អំពី​ចំណង នាគ​មានកាយ​រួចស្រឡះ​ហើយ ចូរត្រាច់នៅចុះ (នាគ) អ្នក​ត្រូវការ​ដោយបុណ្យ ចូររួច​ពីចំណង​ចុះ។

[៣១៩] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ចម្បេយ្យកនាគ បានរួច​ហើយ ក្រាបបង្គំ​ទូល​ព្រះរាជា​ថា បពិត្រ​ព្រះរាជា​ក្នុង​ដែនកាសី សូមថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះអង្គ អ្នក​ញ៉ាំង​ដែន​កាសី​ឲ្យចំរើន សូមថ្វាយ​បង្គំព្រះអង្គ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ សូមផ្គង​ក្រពុំ​ម្រាមដៃ​ចំពោះ​ព្រះអង្គ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ចង់បង្ហាញ​នូវលំនៅ​របស់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ (ដល់ព្រះអង្គ)។

[៣២០] (ព្រះរាជា…) មនុស្សស្និទ្ធស្នាលនឹងពួកអមនុស្ស ដោយហេតុណា អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ ពោលនូវ​ហេតុនុ៎ះថា ជាសេចក្តី​ស្និទ្ធស្នាល​អាក្រក់​ដោយពិត ប៉ុន្តែ​បើអ្នក​អង្វរ​រឿង​នុ៎ះ​នឹងយើង ម្នាលនាគ យើងនឹង​ទៅមើល​លំនៅ​របស់អ្នក។

[៣២១] (នាគរាជ…) បើទុកជាខ្យល់គួចយកភ្នំទៅបាន ព្រះចន្ទ្រ និងព្រះ​អាទិត្យ​ជ្រុះ​ចុះ​មកលើ​ផែនដី ទោះស្ទឹង​ទាំងពួង​ហូរច្រាស​បាន បពិត្រ​ព្រះរាជា ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ក៏​មិន​​ពោលពាក្យ​កុហកទេ។ ផ្ទៃអាកាស​បែកធ្លាយ​ក្តី សមុទ្រ​រីងស្ងួតក្តី ផែនដី​ជាទី​ទ្រសត្វ​ទ្រ​ទ្រព្យ គប្បីខ្មូរ ទាំងភ្នំមេរុ​សណ្តក​ឡើង ព្រមទាំង​ឫសក្តី បពិត្រ​ព្រះរាជា ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ មិន​​ពោលពាក្យ​កុហកទេ។

[៣២២] (ព្រះរាជា…) មនុស្សស្និទ្ធស្នាលនឹងពួកអមនុស្ស ដោយ​ហេតុណា អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ ពោលនូវ​ហេតុនុ៎ះថា ជាសេចក្តី​ស្និទ្ធស្នាល​អាក្រក់​ដោយពិត ប៉ុន្តែ​បើអ្នក​អង្វរ​រឿង​នុ៎ះនឹង​យើង ម្នាលនាគ យើងនឹង​ទៅមើល​លំនៅ​របស់​អ្នកដែរ។

[៣២៣] ពួកអ្នកសោត ក៏ជាសត្វមានពិសខ្លាំងក្លា​ពន្លឹកណាស់ មានតេជះ​ច្រើន ឆាប់​ខឹង អ្នករួច​អំពីចំណងបាន ព្រោះហេតុ​នៃយើង អ្នកគួរ​ដឹងនូវ​ឧបការ​គុណ ដែល​យើង​បាន​ធ្វើ​ហើយ។

[៣២៤] (នាគរាជ…) បុគ្គលណាមិនស្គាល់នូវបុគ្គលមាន​កុសលកម្ម​ធ្វើ​ហើយ (ធ្វើ​បុណ្យ) ប្រាកដ​ដូច​ព្រះអង្គ បុគ្គលនោះ​ចូរឆេះ​ក្នុងនរក មាន​សភាព​គួរស្បើម កុំ​ឲ្យបាន​សេចក្តី​សុខប្រព្រឹត្ត​ទៅក្នុង​កាយបន្តិច​បន្តួច​សោះ ចូរជាប់​នៅក្នុង​ទ្រុង ដល់​នូវ​សេចក្តី​ស្លាប់​ចុះ។

[៣២៥] (ព្រះរាជា…) ពាក្យប្តេជ្ញារបស់អ្នកនុ៎ះ ជាពាក្យសត្យ អ្នកចូរ​កុំមាន​សេចក្តី​ក្រោធ អ្នកចូរ​កុំចង​សេចក្តី​ក្រោធទុក ពួកគ្រុឌ​ក៏ចូរវៀរ​លែង​ត្រកូលនាគ​ទាំងអស់​របស់​អ្នក ដូចពួក​មនុស្ស​វៀរចាក​គំនរភ្លើង​ក្នុងគិម្ហសម័យ​ដូច្នោះ​ចុះ។

[៣២៦] (នាគរាជ…) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន ព្រះអង្គ​អនុគ្រោះនូវ​ត្រកូលនាគ ដូច​ជា​មាតា​អនុគ្រោះ​កូនប្រុស​តែម្នាក់​ដែលជា​ទីស្រឡាញ់​ស្មោះ ចំណែក​ខាងទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ព្រមទាំង​ត្រកូលនាគ នឹងធ្វើ​នូវការ​ខ្វល់ខ្វាយ​បំរើ ចំពោះ​ព្រះអង្គ​ដ៏លើស​លុប។

[៣២៧] (ព្រះរាជា…) នែវឺយ ពួកភ្នាក់ងារ​គ្រប់តំណែង ចូរទឹម​រាជរថ​ដ៏​វិចិត្រ​ដោយ​​ប្រពៃ ចូរទឹម​អស្សតរ​ដែលកើត​ក្នុងដែន​កម្ពុជៈ ជាពាហនៈ​ទូន្មាន​បានបទ​ល្អហើយ ចូរ​រៀប​ដំរី ប្រដាប់​ដោយ​គ្រឿងមាស យើង​នឹងទៅ​មើលលំនៅ​របស់នាគ។

[៣២៨] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ពួកស្គរធំ ស្គរតូច ត្រែ ស័ង្ខ​របស់​ព្រះរាជា​ព្រះនាម​ឧគ្គសេន ក៏លាន់​ឮឡើង ព្រះរាជា​ទ្រង់​ព្រះលំអ​ច្រើនប្រការ ទ្រង់​ស្តេចយាង​ទៅ​ក្នុង​កណ្តាល​​នៃពួកនារី​ដែលចោម​រោមជុំវិញ។

[៣២៩] ព្រះរាជាអ្នកញ៉ាំងដែនកាសី​ឲ្យចំរើន បានទត​ផែនដី​ដ៏វិចិត្រ​ដោយ​មាស និង​ប្រាសាទ​ទាំងឡាយ​ជាវិការៈ​នៃមាស ដែលក្រាល​ដោយ​បន្ទះ​កែវពៃទូរ្យ។ ព្រះរាជា​អង្គនោះ ទ្រង់ចូល​ទៅកាន់​នាគពិភព​ដ៏សម្បើម ជាទីនៅ​នៃ​ចម្បេយ្យនាគរាជ ដ៏ភ្លឺ​ស្វាង​ដូចជា​ពណ៌នៃ​ព្រះអាទិត្យ​មាន​រស្មីផ្លេកៗ ដូចផ្លេក​បន្ទោរ​ពណ៌មាស។ ព្រះបាទ​កាសីនោះ ទ្រង់​ទត​និវេសនដ្ឋាន​របស់​ចម្បេយ្យ​នាគរាជ ដ៏ដេរដាស​ដោយឈើ​ទាំងឡាយ​ផ្សេងៗ ដ៏​ផ្សព្វផ្សាយ​ដោយក្លិន​ក្រអូប​ផ្សេងៗ។ កាលដែល​ព្រះបាទ​កាសី ទ្រង់ចូល​ទៅហើយ តូរ្យតន្ត្រី​ទាំងឡាយ​ជាទិព្វ ក៏លាន់​ឮឡើង នាគកញ្ញា​ទាំងឡាយ​ក៏រាំថ្វាយ ក្នុង​រាជនិវេសន៍​នៃ​ចម្បេយ្យនាគរាជ។

ព្រះរាជនិវេសន៍នោះ ដេរដាស​ដោយពួកនៃ​នាគកញ្ញា ព្រះរាជា​កាសីទ្រង់​ជ្រះថ្លា ឡើងគង់​លើ​បល្ល័ង្ក ជាវិការៈ​នៃមាស មានបង្អែក​ដ៏លាបលន​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍។

[៣៣០] ព្រះបាទកាសីនោះ ទ្រង់សោយ ទ្រង់រីករាយ​ក្នុងនាគ​ពិភពនោះ ហើយ​មាន​ព្រះរាជឱង្ការ​ចំពោះ​ចម្បេយ្យ​នាគរាជ​ថា វិមានដ៏​ប្រសើរ​ទាំង​ឡាយរបស់​អ្នកនេះ មាន​ពណ៌ដូច​ព្រះអាទិត្យ​ដ៏ភ្លឺផ្លេកៗ ធម្មជាត​ប្រាកដ​ដូច្នេះ មិនមាន​ក្នុងមនុស្ស​លោកទេ ម្នាល​នាគ អ្នកធ្វើ​តបធម៌​ដើម្បីអ្វី។ ពួកនាង​នាគកញ្ញា​នោះ ពាក់នូវ​គ្រឿងប្រដាប់​មាស មាន​សម្លៀក​បំពាក់ដ៏​ល្អ មានម្រាម​ដៃមូល ប្រកប​ដោយផ្ទៃ (ដៃ និងជើង) ដ៏ក្រហម មាន​សម្បុរ​មិនអន់​អាប់ លើក (នូវទិព្វបានៈ) ទៅថ្វាយ​ដើម្បី​សោយ ធម្មជាត​ប្រាកដ​ដូច្នេះ មិនមាន​ក្នុងមនុស្ស​លោកទេ ម្នាលនាគ អ្នកធ្វើ​តបធម៌​ដើម្បីអ្វី។ ស្ទឹង​ទាំងឡាយ​មានទឹក​ត្រជាក់ មានត្រី​មានស្រកា​ក្រាស់ មាន​អាទាសបក្សី​យំពីរោះ មានកំពង់​ល្អ ធម្មជាត​ប្រាកដ​ដូច្នេះ មិនមាន​ក្នុង​មនុស្ស​លោកទេ ម្នាលនាគ អ្នកធ្វើ​តបធម៌​ដើម្បីអ្វី។ ហ្វូងក្រៀល ក្ងោក ហង្ស តាវ៉ៅ ដ៏ជា​ទិព្វ ស្រែកនូវ​សម្រែក​ដ៏ពីរោះ ហើរទំ​ពីព្រឹក្សា​មួយ ទៅរក​ព្រឹក្សា​មួយ ធម្មជាត​ដែលប្រាកដ​ដូច្នេះ មិនមាន​ក្នុង​មនុស្ស​លោកទេ ម្នាលនាគ អ្នកធ្វើ​តបធម៌​ដើម្បី​អ្វី។ ដើមស្វាយ ដើម​សាលព្រឹក្ស ដើមមៀន​ ដើមព្រីង ដើម​រាជព្រឹក្ស ដើម​ជ្រនៀង​ទាំងឡាយ មានផ្កា​រីកស្គុះស្គាយ រុក្ខជាត​ដែល​ប្រាកដ​ដូច្នេះ មិនមាន​ក្នុងមនុស្ស​លោកទេ ម្នាល​នាគ អ្នកធ្វើ​តបធម៌​ដើម្បីអ្វី។ ក្លិនដ៏ជាទិព្វ​ទាំងឡាយ រមែង​បក់ផ្សាយ​ជុំវិញ​ស្រះបោក្ខរណី​ទាំង​នេះជានិច្ច គន្ធជាត​ប្រាកដ​ដូច្នេះ មិនមាន​ក្នុងមនុស្ស​លោកទេ ម្នាល​នាគ អ្នកធ្វើ​តបធម៌​ដើម្បីអ្វី។

[៣៣១] (នាគរាជ…) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ធ្វើ​តបធម៌ មិនមែន​ព្រោះហេតុ​ចង់បានកូន មិនមែន​ចង់បាន​ទ្រព្យ ឬថា មិន​មែន​ព្រោះហេតុ​ចង់បាន​អាយុទេ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ចង់បាន​កំណើតជា​មនុស្ស ព្រោះ​ហេតុនោះ ទើបខំ​ប្រឹងធ្វើ​តបធម៌។

[៣៣២] (ព្រះរាជា…) អ្នកមានភ្នែកក្រហម មានរស្មីភ្លឺ​ច្រាលឆ្អៅ មានខ្លួន​ប្រដាប់​ហើយ មានសក់ និងពុកមាត់​កោរកាត់​ហើយ ប្រស់ព្រំ​យ៉ាងល្អ ដោយ​ចន្ទន៍ក្រហម ភ្លឺផ្សាយ​ទៅសព្វទិស ដូចជា​គន្ធព្វរាជ។ អ្នកមាន​ឫទ្ធិដូច​ជាទេវតា មាន​អានុភាព​ច្រើន បរិបូណ៌​ដោយកាម​ទាំងឡាយ​គ្រប់យ៉ាង។ ម្នាល​នាគរាជ មនុស្សលោក​ប្រសើរ​ដោយ​វិសេស​ជាងនាគ​ពិភពនេះ ដោយ​ហេតុអ្វី យើងសូម​សួរអ្នក​ចំពោះ​ហេតុនុ៎ះឯង។

[៣៣៣] (នាគរាជ…) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន សេចក្តីបរិសុទ្ធិក្តី ការ​សង្រួមក្តី បើវៀរ​ចាកមនុស្ស​លោកចេញ​ហើយ ឥតមានទេ បើទូល​ព្រះ​បង្គំជាខ្ញុំ បាន​កំណើត​ជាមនុស្ស​ហើយ នឹងធ្វើនូវ​ទីបំផុត​នៃជាតិ និងមរណៈ។

[៣៣៤] (ព្រះរាជា…) ពួកជនដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា ជា​ពហុស្សូត ជាអ្នក​គិតនូវ​ហេតុច្រើន​ប្រការ គេត្រូវ​គប់រក​ដោយពិត ម្នាល​នាគរាជ ចំណែក​ខាងយើង បាន​ឃើញនូវ​ពួកនាង​នារីផង នូវអ្នក​ផង នឹងធ្វើបុណ្យទាំង​ឡាយ​យ៉ាងច្រើន។

[៣៣៥] (នាគរាជ…) ពួកជនដែលប្រកបដោយប្រាជ្ញា ជា​ពហុស្សូត ជាអ្នក​គិតនូវ​ហេតុច្រើន​ប្រការ គេត្រូវ​គប់រក​ដោយពិត បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រះអង្គ​ទតឃើញ​នូវពួក​នាងនារី​ផង នូវទូលព្រះ​បង្គំជាខ្ញុំផង សូមព្រះអង្គ​ធ្វើនូវបុណ្យ​ទាំង​ឡាយ​យ៉ាងច្រើនចុះ។

[៣៣៦] បា្រក់របស់ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំនេះ​ច្រើនណាស់ ទាំង​គំនរមាស ក៏​ប្រហែល​កំពស់​ដើមត្នោត សូម​ព្រះអង្គ​ឲ្យរាជបម្រើ​នាំអំពី​នាគពិភព​នេះ ទៅកសាង​ព្រះរាជ​ដំណាក់ ជាវិការៈ​នៃមាស ពួកជាង​ចូរធ្វើ​កំពែងជា​វិការៈនៃ​ប្រាក់ចុះ។ គំនរ​កែវមុក្តា មាន​ប្រាំពាន់វាហៈ (រទេះ) គំនរ​កែវពៃទូរ្យ (ប្រាំពាន់វាហៈ) នេះ សូមពួក​ជននាំ​ទៅអំពីនាគ​ពិភព​នេះ ហើយ​ក្រាលលើ​ផែនដី​ខាងក្នុងបូរី ឲ្យជា​ទីមិន​មានភក់ មិនមាន​ធូលី។ បពិត្រ​ព្រះរាជា​ដ៏ប្រសើរ សូមព្រះអង្គ​គ្រប់គ្រង​ក្រុងពារាណសី ឲ្យជា​វិមាន​ប្រសើរ មានលំអ​ច្រើន​អន្លើ ជានគរ​ស្តុកស្តម្ភ ទូលំទូលាយ​ មានសភាព​ដូច្នេះចុះ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​មាន​ប្រាជ្ញា​មិនថោក​ថយ សូមព្រះអង្គ​សោយរាជ្យ​ចុះ។

[៣៣៧] (ព្រះមានព្រះភាគទ្រង់ត្រាស់សំដែងជាតក​នេះថា) ទេវបុត្រ​មានឫទ្ធិ​ច្រើន ច្យុតចាក​ព្រហ្មលោក បានកើត​ជាបុត្រ​នៃព្រះរាជា ទ្រង់ឋិត​នៅក្នុង​សម្បត្តិ​ជាគ្រឿង​ញ៉ាំង​សេចក្តី​ប្រាថ្នាទាំងពួង​ឲ្យសម្រេច។ កាមទាំង​ឡាយក្តី កាមសញ្ញា​ក្តី មិនមាន​ក្នុងព្រហ្មលោក​ទេ ព្រះរាជបុត្រ​នោះនឿយ​ណាយចាក​កាមទាំងឡាយ ព្រោះ​ឈាន​សញ្ញា (ដែល​កើតក្នុង​ព្រហ្ម​លោក) នោះឯង។ ក៏ក្នុង​ព្រះរាជវាំង​នៃព្រះរាជា​នោះ មាន​ព្រះរាជ​ដំណាក់​សម្រាប់​ចំរើនឈាន ដែល​គេកសាង​ហើយ​ដោយល្អ ព្រះរាជបុត្រ​នោះ ទ្រង់សម្ងំ​តែមួយ​ព្រះអង្គឯង ចំរើនឈាន​ក្នុងទីកំបាំង​ក្នុងព្រះរាជ​ដំណាក់នោះ។ ព្រះបាទ​កាសីនោះ ទ្រង់​បរិទេវនាការ​ចង្អៀតចង្អល់​ដោយ​សេចក្តី​សោក​ព្រោះ​ព្រះរាជបុត្រ​ថា ព្រះរាជបុត្រ​តែមួយ​របស់យើង​នេះ មិន​បរិភោគកាម។ ឧបាយ​ក្នុងរឿង​នេះ​ដូចម្តេចហ្ន៎ ឬថា នរណាហ្ន៎ ចេះ​ខ្វល់ខ្វាយ​ក្នុងរឿងនេះ អ្នកណា​អាចប្រលោម​កូនអញ ឲ្យប្រាថ្នា​កាមទាំង​ឡាយបាន។

[៣៣៨] ក្នុងព្រះរាជវាំងនោះឯង មានកុមារីម្នាក់ ជាស្ត្រីមាន​សម្បុរ និងរូប​ល្អ ជាស្ត្រី​ឈ្លាសវាងវៃ​ក្នុងការ​រាំច្រៀង ទាំងបាន​សិក្សាល្អ​ក្នុងការប្រគុំ កុមារីនោះ ចូលទៅ​គាល់ក្នុង​ទីនោះហើយ ក្រាបបង្គំ​ទូល (ព្រះរាជា) ថា បើ​ព្រះរាជ​ឱរស​នឹងបាន​ជាព្រះភស្តា​នៃ​ខ្ញុំម្ចាស់ ខ្ញុំម្ចាស់​អាចនឹង​ប្រលោម​ព្រះរាជឱរស​នោះ​ឲ្យខាង​តែបាន។

[៣៣៩] ព្រះរាជា ទ្រង់មានព្រះរាជឱង្ការដូច្នេះ​នឹងកុមារី​ដែលនិយាយ​ដូច្នោះ​នោះ​ថា ចូរនាង​ប្រលោម​ព្រះរាជឱរស​នោះចុះ ព្រះ​រាជឱរសនោះ នឹងជា​ភស្តា​របស់​នាង។

[៣៤០] កុមារីនោះក៏ទៅខាងក្នុងព្រះរាជវាំង ហើយ (ច្រៀង) នូវចម្រៀង ដែល​ប្រកប​ដោយកាម​ច្រើនប្រការ ពោលគាថា​ដ៏វិចិត្រ​ជាទីស្រឡាញ់ ជ្រួតជា្រប​ក្នុងហឫទ័យ។

[៣៤១] ចំណង់ក្នុងកាមកើតឡើង ដល់ព្រះរាជបុត្រ​នោះ ព្រោះបាន​ស្តាប់​សម្លេង​របស់នារី​ច្រៀងថ្វាយ​នោះឯង ព្រះរាជឱរស​នោះ ទ្រង់សាក​សួរជន​ថា យីអើ នុ៎ះជា​សម្លេង​នរណា ឬថា នរណានោះ​ពោលពាក្យ​ខ្ពស់ទាប​ច្រើន ដ៏ជ្រួតជ្រាប​ក្នុង​ហឫទ័យ​ ជាទី​ស្រឡាញ់ ជាសុខ​ត្រចៀក​របស់អញ។

[៣៤២] បពិត្រព្រះសម្មតិទេព នុ៎ះឯងជាស្ត្រី ស្រ្តីនុ៎ះចេះ​ល្បែងច្រើន​ប្រការ បើ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់សោយ​នូវកាម​ទាំងឡាយណា កាមទាំងឡាយ​នោះ នឹង​ញ៉ាំង​ព្រះអង្គ ឲ្យរឹង​រឹត​តែគាប់​ព្រះទ័យ។

[៣៤៣] អើបើដូច្នោះ ចូរកុមារីមកអាយចុះ ចូរច្រៀង​ក្នុងទីជិតចុះ ចូរច្រៀង​ក្នុងទី​ជិតអាស្រម​ក្នុងសំណាក់​នៃយើងចុះ។

[៣៤៤] កុមារីនោះ ច្រៀងក្នុងទីខាង​ក្រៅជញ្ជាំង ហើយចូល​ទៅក្នុងព្រះ​រាជ​ដំណាក់​សំរាប់​ចំរើនឈាន ដើម្បី​ចងព្រះរាជ​កុមារនោះ​តាមលំដាប់ ដូចជា​ហ្មដំរី​ចងដំរី​ក្នុង​ព្រៃ។

[៣៤៥] ធម៌ច្រណែនបានកើតព្រោះដឹងនូវ​កាមរស​នៃកុមារី​នោះ យើងត្រូវ​តែ​បរិភោគ​កាមទាំងឡាយ​តែម្នាក់ឯង​ប៉ុណ្ណោះ កុំ​ឲ្យមាន​បុរស​ដទៃឡើយ។ តពី​នោះទៅ ព្រះរាជកុមារ​ទ្រង់កាន់ដាវ ព្យាយាមដើម្បី​សម្លាប់​បុរសទាំង​ឡាយ ដោយគិតថា អញត្រូវ​បរិភោគ​កាមតែម្នាក់​ឯងប៉ុណ្ណោះ កុំគប្បី​មានបុរស​ដទៃ។

[៣៤៦] ក្នុងកាលនោះ អ្នកជនបទទាំងអស់​មកប្រជុំគ្នា កន្ទក់​កន្ទេញថា បពិត្រ​មហារាជ ព្រះរាជ​បុត្ររបស់​ព្រះអង្គនេះ បៀតបៀន​នូវជន​ដែលមិន​ប្រទូស្ត។

[៣៤៧] ព្រះរាជាជាក្សត្រ ទ្រង់បំបរបង់​ព្រះរាជបុត្រ​ចេញចាក​ដែននោះថា ទីដែន​របស់អញ​មានត្រឹម​ណា ឯង​មិនត្រូវ​នៅត្រឹម​នោះទេ។

[៣៤៨] លំដាប់នោះ ព្រះរាជកុមារនោះ ទ្រង់នាំ​ភរិយា​ចូលទៅ​ជិតសមុទ្រ ធ្វើនូវ​បណ្ណសាលា ហើយចូល​ទៅកាន់​ព្រៃដើម្បី​ស្វែងរក​ផលាផល។

[៣៤៩] លំដាប់នោះ ឥសីមកខាងលើៗ​សមុទ្រ​ដល់ក្នុងទីនុ៎ះ ឥសីនោះ​បាន​ឃើញផ្ទះ​របស់​ព្រះរាជកុមារ​នោះក្នុង​កាលភត្ត​ដល់ហើយ។

[៣៥០] ឯភរិយាក៏ប្រលោមតាបសនោះ (ម្នាលភិក្ខុ) អ្នកចូរ​មើលអំពើ​អាក្រក់​គួរស្បើម (នោះ) ចុះ តាបសនោះ​ឃ្លាតចាក​ព្រហ្មចរិយធម៌​ហើយ ក៏សាបសូន្យ​ចាកឫទ្ធិ។

[៣៥១] ចំណែកខាងព្រះរាជបុត្រ ដល់វេលា​ល្ងាច ក៏នាំយកមើមឈើ និងផ្លែ​ឈើជា​ច្រើន មកអំពីទី​ស្វែងរក​ផលាផល​ដោយអម្រែក ហើយចូល​ទៅ​កាន់អាស្រម។

[៣៥២] ឯឥសីបានឃើញសេ្តចហើយ ក៏ចូលទៅជិត​សមុទ្រ​ដោយ​គិតថា អញនឹង​ទៅកាន់​អាកាស តែឥសីនោះ លិចចុះ​ក្នុងសមុទ្រ។

[៣៥៣] មហាក្សត្របានឃើញឥសីកំពុង​លិចក្នុងសមុទ្រ ហើយពោល​គាថា​ទាំងនេះ ដោយសេចក្តី​អនុគ្រោះ​ដល់តាបស​នោះថា

[៣៥៤] តាបសមកលើទឹកមិនបែក ដោយឫទ្ធិខ្លួនឯង ហើយលិច​ក្នុងសមុទ្រ ព្រោះដល់​នូវសេចក្តី​ច្រឡូកច្រលំ​ដោយស្រ្តី។ ធម្មតា​ពួកស្រី ជាអ្នកនាំ​ឲ្យ​វិលវល់​ណាស់ មាន​មាយាច្រើន ជាអ្នកញ៉ាំង​ព្រហ្មចរិយធម៌​ឲ្យកម្រើក តែង​នាំពន្លិច បុគ្គល​ដឹងច្បាស់​នូវហេតុ​នោះហើយ គប្បី​វៀរអំពី​ចម្ងាយ។ ពួកស្រី​មានសំដី​ឥតទោស មាន​សំដីទន់ភ្លន់ ស្មើដោយ​ស្ទឹង ព្រោះគេ​បំពេញ​បានដោយ​កម្រ តែងនាំ​ពន្លិច បុគ្គល​អ្នកដឹង​ច្បាស់នូវ​ហេតុនោះ​ហើយ គប្បីវៀរ​ចេញអំពី​ចម្ងាយ។ ស្រីទាំង​នុ៎ះ ចូលទៅគប់​រកបុរសណា ព្រោះ​សេចក្តី​ពេញចិត្ត​ក្តី ព្រោះ​ទ្រព្យក្តី រមែងដុត​បំផ្លាញ​បុរសនោះ​យ៉ាងឆាប់ ដូច​ភ្លើងព្រៃ​ដុតនូវ​ឋានទី​របស់ខ្លួន។

[៣៥៥] សេចក្តីនឿយណាយ ក៏កើតមានឡើង​ដល់ឥសី ព្រោះបាន​ស្តាប់​ព្រះរាជ​បន្ទូល​របស់​មហាក្សត្រ ហើយត្រឡប់​បាននូវ​ផ្លូវចាស់ (ឈាន​វិសេស) ក៏ទៅ​តាម​អាកាស​វិញ។

[៣៥៦] ព្រះមហាក្សត្រជាអ្នកប្រាជ្ញ លុះបានឃើញ​ឥសីទៅ​តាមអាកាស​ហើយ ក៏បាន​នូវសេចក្តី​តក់ស្លុត ទ្រង់គាប់​ព្រះរាជ​ហ្ឫទ័យស៊ប់​ចំពោះ​បព្វជ្ជា។

លំដាប់នោះ ព្រះមហាក្សត្រនោះ ទ្រង់បព្វជ្ជាហើយ ក៏នឿយណាយ​ចាក​កាមរាគ លុះ​នឿយណាយ​ចាកកាម​រាគហើយ បានចូល​ទៅកើត​ក្នុង​ព្រហ្មលោក។

[៣៥៧] (ព្រះបាទវិទេហៈត្រាស់ថា) អ្នកប្រាជ្ញទាំង ៥ នាក់​មកជួបជុំគ្នា​ហើយ ប្រស្នាភ្លឺ​ច្បាស់​ដល់យើង អ្នកទាំងឡាយ​ចូរស្តាប់​ប្រស្នានោះ អ្នក​ផងគួរសំដែង (ប្រាប់) នូវ​សេចក្តី​ដែលគួរ​និន្ទា ឬគួរ​សរសើរ ដែលជា​អាថ៌​កំបាំង​ដល់នរណា។

[៣៥៨] (អាចារ្យសេនកៈទូលថា) បពិត្រព្រះភូមិបាល សូមព្រះអង្គ​ធ្វើ​ឲ្យជាក់​ច្បាស់ដល់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ទាំងឡាយ ព្រះអង្គ​ជាអ្នកចិញ្ចឹម ជាអ្នក​អត់ធន់​នូវរាជ​កិច្ច​ដ៏ធ្ងន់ សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់ពោល​ប្រស្នានុ៎ះ​មុន បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ អ្នក​ប្រាជ្ញទាំង ៥ នាក់​ពិចារណា​នូវរបស់​ជាទី​ស្រឡាញ់ និងជាទី​គាប់ព្រះទ័យ​របស់​ព្រះអង្គ ហើយនឹង​ក្រាបទូល​ក្នុងកាល​ជាខាង​ក្រោយ។

[៣៥៩] (ព្រះរាជា…) ភរិយាណា មានសីលពិត ដែលបុរស​ដទៃលួច (សម្ផស្ស) មិនបាន ជាស្រី​ប្រព្រឹត្តតាម​អំណាចនៃ​សេចក្តី​ប្រាថ្នារបស់​ភស្តា ជាទី​ស្រឡាញ់ ជាទីពេញ​ចិត្តនៃ​ភស្តា បុគ្គល​គួរប្រាប់​នូវសេចក្តី​ដែលគួរ​និន្ទា ឬគួរ​សរសើរ ដែលជា​អាថ៌កំបាំង ដល់​ភរិយា (នោះ) ឬ។

[៣៦០] (អាចារ្យសេនកៈ…) សំឡាញ់ណាជាទីរលឹក ជាគតិ ជាទីពឹង​របស់អ្នក ដែលដល់​នូវសេចក្តី​លំបាក អ្នកដែល​ក្តៅក្រហាយ បុគ្គលគួរ​ប្រាប់នូវ​សេចក្តី​ដែលគួរនិន្ទា ឬគួរ​សរសើរ​ដែលជា​អាថ៌កំបាំង​ដល់​សំឡាញ់ (នោះ)។

[៣៦១] (អាចារ្យបុក្កុសៈ…) បងប្អូនណា ទោះបីជាបងបង្អស់ក្តី កណ្តាល​ក្តី ជា​ប្អូន​ពៅក្តី បើបងប្អូន​នោះដំកល់​នៅស៊ប់​ក្នុងសីល មានចិត្ត​នឹងនួន បុគ្គល​គួរប្រាប់​នូវសេចក្តី​ដែល​គួរនិន្ទា ឬគួរ​សរសើរ ដែលជា​អាថ៌កំបាំង ដល់​បងប្អូន (នោះ)។

[៣៦២] (អាចារ្យកាមិន្ទ…) កូនប្រុស អ្នកប្រព្រឹត្ត​ទៅក្នុង​អំណាចនៃ​ហ្ឫទ័យ​របស់​បិតា ជាអ្នកធ្វើ​តាមពាក្យ ជា​អនុជាតបុត្រ មានប្រាជ្ញា​មិនអន់​ថយជាង​បិតា បុគ្គលគួរ​ប្រាប់​នូវសេចក្តី​ដែលគួរ​និន្ទា ឬគួរសរសើរ​ដែលជា​អាថ៌កំបាំង​ដល់កូនប្រុស (នោះ)។

[៣៦៣] (អាចារ្យទេវិន្ទ…) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន ដ៏ប្រសើរ​ជាងមនុស្ស មាតា​ណា​ចិញ្ចឹម​កូននោះ ដោយសេចក្តី​ស្រឡាញ់​ពេញចិត្ត បុគ្គល​គួរប្រាប់​នូវសេចក្តី​ដែលគួរ​និន្ទា ឬគួរសរសើរ​ដែលជា​អាថ៌កំបាំង ដល់មាតា (នោះ)។

[៣៦៤] (មហោសធបណ្ឌិត) សេចក្តីពិតថា ការលាក់​នូវអាថ៌កំបាំង ជា​ការប្រពៃ ការប្រាប់​នូវអាថ៌កំបាំង គេមិន​សរសើរទេ អ្នកប្រាជ្ញ កាលបើ​សេចក្តី​ប្រាថ្នា​មិនទាន់​សម្រេច​នៅឡើយ ត្រូវអត់​សង្កត់ទុក លុះ​សម្រេច​ប្រយោជន៍​ហើយ ទើបគួរ​និយាយ​តាម​សប្បាយ​ចុះ។

[៣៦៥] (នាងឧទុម្ពរាទេវី…) បពិត្រព្រះរាជាដ៏ប្រសើរ ព្រះអង្គ​ទ្រង់មាន​ព្រះ​ទ័យ​ប្រែប្រួលឬ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំជាង​មនុស្ស ខ្ញុំម្ចាស់​ស្តាប់​ព្រះតម្រាស់​របស់​ព្រះអង្គ​នោះហើយ តើព្រះអង្គ​ទ្រង់​ព្រះចិន្តា​ដូចម្តេច បានជា​ទ្រង់តូច​ព្រះទ័យ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិ​ទេព ខ្ញុំម្ចាស់មិនមាន​កំហុស​ទេឬ។

[៣៦៦] (ព្រះរាជា…) មហាសធ ត្រូវគេសម្លាប់​ព្រោះតែ​ប្រស្នា មហោសធ ជាអ្នក​មានប្រាជ្ញា​ដូច​ផែនដី ខ្ញុំបង្គាប់​គេ​ឲ្យសម្លាប់​ហើយ ខ្ញុំគិត​រឿងនោះ បានជា​តូចចិត្ត ម្នាល​នាងទេវី កំហុស​របស់នាង​មិនមាន​ទេ។

[៣៦៧] (ព្រះរាជា…) អ្នកឯង ទើបតែទៅផ្ទះក្នុងពេល​ព្រលប់​សោះ ឥឡូវ​នេះ ស្រាប់​តែមក​វិញភ្លាម អ្នកឯង​ឮដំណឹង​ដូចម្តេច ចិត្តរបស់​អ្នកឯង​រង្កៀស​ដូចម្តេច ម្នាលអ្នក​មានប្រាជ្ញា​ដូចផែនដី នរណា​បានប្រាប់​ដំណឹង​ដូចម្តេច​ដល់អ្នក យើងចង់​ស្តាប់​ពាក្យនោះ អ្នកចូរ​ប្រាប់ពាក្យ​នោះដល់​យើង។

[៣៦៨] (មហោសធ…) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន ព្រះអង្គ​ស្តេចទៅ​ក្នុងទី​ស្ងាត់ បានប្រាប់​នូវអាថ៌កំបាំង ដែលព្រះអង្គ​ប្រឹក្សា​ហើយ​ក្នុងពេល​ព្រលប់ ដល់ព្រះ​អគ្គមហេសីថា មហោសធ​ត្រូវគេ​សម្លាប់ ព្រោះតែ​ប្រស្នា ក្នុងកាល​ណា សេចក្តី​កំបាំង​ឈ្មោះថា​ព្រះអង្គ​ធ្វើ​ឲ្យប្រាកដ​ហើយ ក្នុងកាលនោះ សេចក្តី​កំបាំងនុ៎ះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំបាន​ឮហើយ។

[៣៦៩] អាចារ្យសេនកៈបានធ្វើអំពើអាក្រក់ ជាអំពើ​មានសភាព​មិនល្អក្នុង​ឱទ្យាន ដ៏ដេរដាស​ដោយដើម​សាលព្រឹក្ស បានទៅ​ក្នុងទីស្ងាត់ ហើយប្រាប់​ដល់សំឡាញ់ សេចក្តី​កំបាំង​ណាដែល​អាចារ្យសេនកៈ​ធ្វើ​ឲ្យប្រាកដ​ហើយ សេចក្តី​កំបាំងនោះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំបាន​ឮហើយ។

[៣៧០] បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន រោគ (ឃ្លង់) កើតឡើង​ដល់បុក្កុស​បុរស របស់​ព្រះអង្គ រោគនោះ​មិនសមគួរ​ដល់​ព្រះរាជាទេ គាត់បាន​ទៅ​ក្នុងទីស្ងាត់ ហើយប្រាប់​ដល់បង​ប្អូនប្រុស សេចក្តី​កំបាំងណា ដែល​អាចារ្យបុក្កសៈ​ធ្វើ​ឲ្យប្រាកដ​ហើយ សេចក្តី​កំបាំងនុ៎ះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំបាន​ឮហើយ។

[៣៧១] អាចារ្យកាមិន្ទនេះ មានអាពាធ​ដ៏អាក្រក់ គឺត្រូវ​នរទេវយក្ខចូល បានទៅ​ក្នុងទីស្ងាត់ ហើយប្រាប់​ដល់កូនប្រុស សេចក្តី​កំបាំងណា ដែល​អាចារ្យ​កាមិន្ទ​ធ្វើ​ឲ្យប្រាកដ​ហើយ សេចក្តី​កំបាំងនុ៎ះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំបានឮ​ហើយ។

[៣៧២] ព្រះឥន្ទ្របានថ្វាយមណិរតន៍​មានជ្រុង ៨ ដ៏ថ្លៃថ្លា (ដល់​ព្រះបាទ​កុសរាជ) ជា​ព្រះអយ្យកោ​របស់​ព្រះអង្គ ថ្ងៃនេះ​មណិរតន៍​នោះទៅ​នៅក្នុង​កណ្តាប់ដៃ​នៃអាចារ្យ​ទេវិន្ទ​ហើយ អាចារ្យទេវិន្ទ​ទៅក្នុទីស្ងាត់ ហើយប្រាប់​ដល់មាតា សេចក្តី​កំបាំងណា ដែល​អាចារ្យ​ទេវិន្ទធ្វើ​ឲ្យប្រាកដហើយ សេចក្តី​កំបាំងនុ៎ះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំបាន​ឮហើយ។

[៣៧៣] សេចក្តីពិតថា ការលាក់នូវអាថ៌កំបាំង ជាការប្រពៃ ការប្រាប់នូវ​អាថ៌កំបាំង គេមិន​សរសើរ​ទេ អ្នកប្រាជ្ញ កាលបើ​សេចក្តី​ប្រាថ្នាមិនទាន់​សម្រេច ត្រូវអត់​សង្កត់ទុក លុះ​សម្រេច​ប្រយោជន៍​ហើយ ទើបគួរ​និយាយ​តាមសប្បាយចុះ។ បុគ្គល​មិនគប្បី​បើក​នូវអាថ៌កំបាំង គប្បីរក្សា​នូវអាថ៌កំបាំង​នោះ ដូចជា​រក្សានូវ​កំណប់ ដ្បិតថា អាថ៌កំបាំង​ដែលបុគ្គល​អ្នកដឹង​ច្បាស់​មិនធ្វើ​ឲ្យប្រាកដ ជាការ​ប្រពៃ។ អ្នកប្រាជ្ញ​មិនគប្បី​និយាយ​ប្រាប់​នូវ​អាថ៌កំបាំង​ដល់ស្រី ដល់ជន​ជាសត្រូវ ដល់ជន​រឡឹបរឡប់​ដោយអាមិស ដល់ជន​លួចគំនិត​គ្នា ជនណា​តែងញ៉ាំង​អាថ៌កំបាំង ដែលមិន​ទាន់មាន​គេ​ដឹង ឲ្យគេដឹង អ្នកប្រាជ្ញ​តែងអត់​សង្កត់​មិនប្រាប់​ដល់ជន​នោះ ព្រោះខ្លាច​បែកការ​ដែល​គិតទុក ដូចជា​មនុស្ស​ខ្ញុំគេ។ ជនទាំងឡាយ​ប៉ុន្មាននាក់​ដឹងនូវ​មន្តជា​អាថ៌កំបាំង​របស់បុរស សេចក្តី​តក់ស្លុត​ប៉ុណ្ណោះ តែង​កើតឡើង​ដល់បុរស​នោះ ព្រោះហេតុ​នោះ អ្នកប្រាជ្ញ​មិនគប្បី​ផ្សាយ​នូវអាថ៌កំបាំង។

ក្នុងវេលាថ្ងៃ អ្នកប្រាជ្ញ គប្បីនិយាយ​អាថ៌កំបាំងក្នុង​ទីស្ងាត់ មិនគប្បី​បញ្ចេញ​សម្លេង​ក្នុងវេលា​យប់​ឲ្យហួសកម្រិត ព្រោះថា ពួកអ្នក​ឈ្លបស្តាប់ រមែងឮ​នូវអាថ៌កំបាំង ដែល​ប្រឹក្សាគ្នា ព្រោះហេតុ​នោះ គំនិត​នឹងដល់នូវការ​បែកធ្លាយ​យ៉ាងឆាប់។

[៣៧៤] (ហត្ថិបាលកុមារពោលថា) យូរណាស់ហើយ យើងទើប​នឹងឃើញ​ព្រាហ្មណ៍​មានភេទ​ដូចទេវតា មានផ្នួង​សក់ធំ មានធូលី​លើព្រះសិរ។ យូរណាស់​ហើយ យើងទើប​នឹងឃើញឥសី អ្នកតេ្រកអរ​ក្នុងធម្មគុណ ស្លៀក​ដណ្តប់​សំពត់​កាសាយៈ មានសំបក​ឈើជាគ្រឿង​បិទបាំង។ សូមលោក​ដ៏ចំរើន ទទួល​នូវអាសនៈ​ ទឹក និងប្រេង​សម្រាប់​លាបជើង​របស់​យើងខ្ញុំចុះ យើងខ្ញុំ​សូមសួរនូវ​របស់​មានតម្លៃ ចំពោះ​លោក​ដ៏​ចំរើន សូម​លោក​ដ៏ចំរើន ប្រាប់នូវ​របស់មាន​តម្លៃដល់​យើងខ្ញុំ។

[៣៧៥] (បុរោហិតជាឥសី…) ហៃបា អ្នកចូររៀន​នូវវេទ​ទាំងឡាយ ហើយ​ស្វែង​រកទ្រព្យ ដំកល់​ទុកនូវកូន​ទាំងឡាយ​ក្នុងផ្ទះ សោយនូវ​ក្លិន និងរស​ទាំង​ឡាយផង នូវ​វត្ថុកាម​គ្រប់បែប​ផង ព្រៃប្រពៃ​ដល់អ្នកបួស​ឯចាស់ បុគ្គល​នោះជា​អ្នកប្រាជ្ញ​ដែល​ព្រះអរិយៈ​ទាំងឡាយ​សរសើរ​ហើយ។

[៣៧៦] (ហត្ថិបាលកុមារ…) វេទទាំងឡាយជាសភាវៈ​មិនទៀង ការបាន​នូវ​ទ្រព្យ ក៏មិន​ទៀងដែរ ជនទាំងឡាយ​ឃាត់ជរា​ដោយការ​បាននូវ​កូនមិនបាន​ទេ សប្បុរស​ទាំងឡាយ​សរសើរ​នូវការរួច​ចាកក្លិន និងរស កិរិយា​សម្រេច​ផល រមែង​មានតាម​កម្មរបស់​ខ្លួន។

[៣៧៧] (ព្រះបាទឯសុការីជាឥសី…) ពាក្យរបស់អ្នកនុ៎ះ ជាពាក្យពិត ដ្បិតថា កិរិយា​សម្រេចផល រមែង​មានតាម​កម្មរបស់​ខ្លួន ប៉ុន្តែ​មាតា និងបិតា​របស់​អ្នកនេះ ចាស់​ហើយ លោកតែង​ចង់ឃើញ​នូវអ្នក ជាបុគ្គល​មិនមាន​រោគ​អស់រយ​នៃឆ្នាំ។

[៣៧៨] (ហត្ថិបាលកុមារ…) បពិត្រព្រះរាជា អ្នកទ្រទ្រង់​នូវសេចក្តី​ព្យាយាម​វិសេស​ជាងជន ភាពជា​សំឡាញ់​ដោយមរណៈ សេចក្តី​មេត្រី​ដោយជរា គប្បី​មានដល់​ជនណា ម្យ៉ាងទៀត ជនណា គប្បីដឹងថា អញនឹង​មិនស្លាប់​ក្នុងកាល​ណាមួយទេ មាតាបិតា​គួរឃើញ​នូវជន​នោះ ជាបុគ្គល​មិនមាន​រោគ​អស់រយ​នៃឆ្នាំ។ បុរស​ចែវទូក​ក្នុងទឹក នាំទូក​នុ៎ះទៅកាន់​ត្រើយ (ខាងនាយ) យ៉ាងណា សេចក្តី​ឈឺចាប់ និង​សេចក្តី​គ្រាំគ្រា រមែង​នាំសត្វ​ចូលទៅ​កាន់អំណាច​នៃសេចក្តី​ស្លាប់​អ្នកធ្វើ​នូវទីបំផុត​ជារឿយៗ យ៉ាង​នោះដែរ។

[៣៧៩] (អស្សបាលកុមារ…) កាមទាំងឡាយជាភក់ផង កាមទាំងឡាយ​ជា​ល្បាប់​ផង ជាគ្រឿង​នាំមកនូវ​សេចក្តី​ពេញចិត្ត ជាគ្រឿង​ឆ្លងបាន​ដោយ​កម្រ ជាលំនៅ​នៃមច្ចុ ពួកសត្វ​ដែល​លិចចុះ​ក្នុងភក់ ក្នុងល្បាប់នេះ ជាសត្វ​មានចិត្ត​ថោកទាប ជា​សភាវៈ​ឆ្លងទៅ​កាន់​ត្រើយ (ព្រះនិព្វាន) ពុំបាន​ឡើយ។ អត្តភាព​របស់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំនេះ បាន​ធ្វើនូវ​អំពើអាក្រក់​ក្នុងកាលមុន ផលនៃកម្មនោះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​បានកាន់​យក​ហើយ ការួច​ចាក​ផលអកុសល​នោះ មិនមាន​ដល់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំឡើយ។ ទូល​ព្រះបង្គំ នឹង​បិទរក្សា​នូវអត្តភាព​នោះ កុំ​ឲ្យអត្តភាព​នេះធ្វើអំពើ​អាក្រក់​ទៀតឡើយ។

[៣៨០] (គោបាលកុមារ…) បពិត្រព្រះរាជា ដូចបុរស​កាលមិន​ឃើញគោ ស្វែង​រកគោ​ដែលបាត់​ក្នុងព្រៃ យ៉ាងណា បពិត្រ​ព្រះរាជា​ទ្រង់ព្រះនាម​ឯសុការី ប្រយោជន៍ (បព្វជ្ជា) របស់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​វិនាសបាត់ទៅ ក៏​យ៉ាងនោះ​ដែរ បពិត្រ​ព្រះរាជា ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ មិនគប្បី​ស្វែងរក​ដូចម្តេច​បាន។

[៣៨១] បុរសបង្អង់ (នូវការងារដែលត្រូវធ្វើ) ថា ចាំថ្ងៃ​ស្អែកៗ ដូច្នេះ រមែង​សាប​សូន្យ អ្នកប្រាជ្ញ​ដឹងថា អនាគតនេះ​មិនមាន​ដូច្នេះហើយ អ្នកប្រាជ្ញ​ណា នឹង​បន្ទោបង់​នូវសេចក្តី​ប៉ុនប៉ង​ដែលកើត​ឡើង​ហើយបាន។

[៣៨២] (អជបាលកុមារ…) ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ បានឃើញ​កុមារីនៅក្មេង (ឡេះឡោះ) ដូចជា​មនុស្សឆ្កួត មានភ្នែក​ដូចត្របក​នៃផ្កាកាកែស ឋិតនៅ​ក្នុង​បឋមវ័យ មិនទាន់​បរិភោគ​នូវភោគៈ​ទាំងឡាយ ស្រាប់តែ​មច្ចុនាំ​យកកុមារី (នោះទៅ)។ ប្រុស​កម្លោះមាន​កំណើតល្អ មានមុខ​ស្រស់បស់ គួរជាទី​រមិលមើល មានសម្បុរលឿង​ដូចមាស មាន​ពុកមាត់​ដេរដាស​ដូច​កេសរនៃ​ផ្កាដកគាំ (មច្ចុបាននាំ​យកនូវ​ប្រុសកម្លោះ​នោះទៅ) ខ្ញុំព្រះអង្គ​នឹងលះបង់​នូវ​កាមទាំងឡាយ ហើយ​គេចចេញចាកផ្ទះ (ទៅបួស) បពិត្រ​ព្រះសម្មតិ​ទេព សូម​ព្រះអង្គ​អនុញ្ញាត​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​នឹងបួស។

[៣៨៣] (បុរោហិត…) អនុបាទិន្នកសង្ខារ បានឈ្មោះថា ដើមឈើ ព្រោះតែ​មែក​ទាំងឡាយ មួយទៀត ជនទាំង​ឡាយហៅ​នូវដើមឈើ​ដែលមាន​មែក​លះបង់​អស់ហើយ​ថា ដង្គត់ ម្នាលនាង​វាសេដ្ឋីដ៏​ចំរើន ថ្ងៃនេះ​ជាកាល​គួរ ដើម្បី​ត្រាច់ទៅ​ស្វែង​រកភិក្ខា​របស់ខ្ញុំ ដែលមាន​កូនលះបង់​ហើយ។

[៣៨៤] (ព្រាហ្មណីបន្លឺឧទានថា) ពួកក្រៀល ហើរទៅឰដ៏អាកាស ក្នុងរដូវ​អស់ទឹក​ភ្លៀង ហង្សទាំងឡាយ ទំលាយនូវមង​ដែលពីងពាង​ធ្វើហើយ យ៉ាងណា កូន​ទាំងឡាយ​ផង ប្តីផង​របស់អញ (ទំលាយ​មង គឺកាមហើយ) ក៏ទៅ យ៉ាងនោះដែរ អញនោះ កាល​បើដឹង​ច្បាស់ហើយ មិនទៅ​តាម​ដូចម្តេច​កើត។

[៣៨៥] (ព្រះរាជទេពី…) បក្សី (ត្មាត) ទាំងឡាយនេះ បរិភោគ (នូវសាច់) ហើយ​ក្អែចេញ ទើបហើរ​ចៀសចេញ​ទៅរួច ចំណែក​ខាងត្មាត​ទាំងឡាយ​ណា បរិភោគ​ហើយ​មិនក្អែ​ចេញទេ ត្មាត​ទាំងនោះ មកលុះ​ក្នុង​កណ្តាប់ដៃ​របស់ខ្ញុំ​ម្ចាស់ហើយ។ ព្រាហ្មណ៍​បានខ្ជាក់​ចោលនូវ​កាមទាំងឡាយ​ចេញហើយ ព្រះអង្គ​នោះ​ត្រឡប់​ជាលេប​វិញ បពិត្រ​ព្រះរាជា បុរសណា ស៊ីនូវ​កញ្ជាក់ បុរសនោះ​មិនគួរ​គេសរសើរ​ទេ។

[៣៨៦] (ព្រះរាជា…) បុរសអ្នកមានកំឡាំង អាចស្រង់​នូវបុរស​មានកំឡាំង​ខ្សោយ ដែល​លិចក្នុង​ភក់ល្បាប់​បាន យ៉ាងណា ម្នាល​រាជធីតា​របស់​ព្រះ​បាទបញ្ចាល​ដ៏ចំរើន នាង​ឯងក៏ញ៉ាំង​យើង​ឲ្យឆ្លងឡើង (ចាកកាម) ដោយ​គាថាទាំងឡាយ​ជាសុភាសិត យ៉ាង​នោះដែរ។

[៣៨៧] មហារាជទ្រង់ព្រះនាមឯសុការី ជាម្ចាស់​ក្នុងទិស ទ្រង់ត្រាស់​គាថា​នេះ​ហើយ ទ្រង់លះបង់​នូវដែន​ចេញទៅ ទ្រង់ព្រះផ្នួស ដូចជា​ដំរីដ៏​ប្រសើរ ផ្តាច់​នូវចំណង​ដូច្នោះ។

[៣៨៨] (មហាជន…) ព្រះរាជាមានព្យាយាមវិសេស​ជាងជន ទ្រង់សព្វព្រះ​រាជហ្ឫទ័យ​ចំពោះ​បព្វជ្ជា លះបង់​នូវដែន ចំណែក​ខាងព្រះនាង សូម​ដូចជា​ព្រះរាជា​របស់​យើងចុះ ព្រះនាង​ដែលពួក​យើងគ្រប់​គ្រងហើយ ចូរសោយ​រាជសម្បត្តិ​ចុះ។

[៣៨៩] (ព្រះរាជទេពី…) ព្រះរាជាមានព្យាយាម​វិសេស​ជាងជន ទ្រង់សព្វ​ព្រះរាជ​ហ្ឫទ័យ​ចំពោះបព្វជ្ជា ទ្រង់លះ​បង់នូវដែន ចំណែក​ខាងខ្ញុំ នឹងលះ​បង់នូវ​កាមទាំងឡាយ ដែល​ញ៉ាំងចិត្ត​ឲ្យត្រេកអរ​ចេញ ហើយជា​ស្ត្រីម្នាក់​ឯង ត្រាច់ទៅក្នុងលោក។ ព្រះរាជា​មាន​ព្យាយាម​វិសេស​ជាងជន ទ្រង់សព្វ​ព្រះរាជហ្ឫទ័យ​ចំពោះបព្វជ្ជា ទ្រង់លះបង់​នូវដែន ចំណែក​ខាងខ្ញុំ នឹងលះ​បង់នូវ​កាមទាំងឡាយ​តាមចំណែក ហើយជា​ស្ត្រីម្នាក់ឯង ត្រាច់ទៅ​ក្នុងលោក។ កាល​ទាំងឡាយ តែងកន្លង​ហួសទៅ រាត្រីទាំង​ឡាយ តែងញ៉ាំង (អាយុសង្ខារ) ឲ្យឆ្លងទៅ គំនរ​នៃវ័យ​ទាំងឡាយ រមែង​រលត់​ទៅតាម​លំដាប់ ចំណែក​ខាងខ្ញុំ នឹងលះបង់​នូវកាម​ទាំងឡាយ ជាទី​ញ៉ាំងចិត្ត​ឲ្យត្រេកអរ ហើយជា​ស្ត្រីម្នាក់ឯង ត្រាច់ទៅ​ក្នុងលោក។ កាល​ទាំងឡាយ រមែងកន្លង​ហួសទៅ រាត្រីទាំងឡាយ រមែងញ៉ាំង (អាយុសង្ខារ) ឲ្យឆ្លងទៅ គំនរនៃ​វ័យទាំងឡាយ រមែង​លះបង់​ទៅតាម​លំដាប់ ចំណែក​ខាងខ្ញុំ នឹងលះបង់​នូវកាម​ទាំងឡាយ​តាមចំណែក ហើយជា​ស្ត្រីម្នាក់ឯង ត្រាច់​ទៅក្នុង​លោក។ កាល​ទាំងឡាយ រមែងកន្លង​ហួសទៅ រាត្រី​ទាំងឡាយ រមែងញ៉ាំង (អាយុសង្ខារ) ឲ្យ​ឆ្លងទៅ គំនរនៃ​វ័យទាំងឡាយ រមែង​លះបង់​ទៅ​ជាលំដាប់ ចំណែក​ខាងខ្ញុំ នឹង​កន្លងបង់​នូវគ្រឿង​ថ្ពក់​ទាំងអស់ ហើយ​ជា​ស្ត្រីត្រជាក់ម្នាក់​ឯង ត្រាច់ទៅក្នុង​លោក។

[៣៩០] (អយោឃរកុមារពោធិសត្វ…) សត្វនៅក្នុងគភ៌ អស់រាត្រី​ណាមួយ​ជាដំបូង សត្វនោះ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ ដូចជា​ពពក​ដែលតាំង​ឡើង សត្វនោះ​កាល​ទៅ រមែង​មិនត្រឡប់​វិញទេ។

[៣៩១] មិនមែនពួកនរៈកាលច្បាំង មិនមែន​ពួកនរៈ​បរិបូរណ៍​ដោយ​កំលាំង មិនគ្រាំគ្រ មិនស្លាប់ទេ ព្រោះថា បាណមណ្ឌល​ទាំងអស់​នោះ គឺជាតិ និង​ជរា តែង​ចូលទៅ​ជិត​បៀតបៀន ហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់ទូល​ព្រះ​បង្គំជាខ្ញុំ​កើតឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្តធម៌។

[៣៩២] ព្រះរាជាទាំងឡាយ ជារដ្ឋាធិបតី គ្របសង្កត់នូវ​សេនា​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៤ ជា​សេនា​មានសភាព​គួរខ្លាច​ក្រៃពេក រមែងឈ្នះ​បាន ប៉ុន្តែ​មិនអាច​ឈ្នះនូវ​សេចក្តី​ស្លាប់បាន ព្រោះហេតុ​នោះ គំនិត​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំកើត​ឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៣៩៣] ព្រះរាជាទាំងឡាយអង្គខ្លះ ដែលមាន​ពលដំរី ពលសេះ ពលរថ ពល​ថ្មើរជើង​ចោមរោម​ហើយ រួច (អំពី​កណ្តាប់ដៃ​ពួកបច្ចាមិត្ត) បាន ប៉ុន្តែមិន​អាចរួច​ចាក​សេចក្តី​ស្លាប់បាន ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់ទូល​ព្រះ​បង្គំជាខ្ញុំ​កើតឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៣៩៤] ព្រះរាជាទាំងឡាយក្លៀវក្លា រមែង (ញ៉ាំងនគរ​ទាំងឡាយ​របស់ពួក​សេ្តច​ជា​បច្ចាមិត្ត) ឲ្យខ្ទេចខ្ទី ឲ្យខ្ចាត់ខ្ចាយ ដោយពលដំរី ពលសេះ ពលរថ ពលថ្មើរជើង​បាន ប៉ុន្តែ​មិនអាច​កំទេច​នូវមច្ចុ​បានទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ បាន​​ជា​គំនិត​របស់ទូល​ព្រះបង្គំជាខ្ញុំ កើតឡើង​ថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៣៩៥] ដំរីទាំងឡាយ ចុះប្រេង មានប្រេង​ធ្លាយហូរហៀរ តែង​ញ៉ាំញីនូវ​នគរ​ទាំងឡាយ សម្លាប់​នូវជនបាន ប៉ុន្តែ​មិនអាច​ញ៉ាំញីនូវ​សេចក្តី​ស្លាប់បាន​ទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ បាន​​ជា​គំនិត​របស់​ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ​កើតឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្តធម៌។

[៣៩៦] ខ្មាន់ធ្នូទាំងឡាយ ទុកជាមាន​ដៃហាត់ហើយ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា អាច​ញ៉ាំង​ព្រួញ​ឲ្យធ្លាក់​ក្នុងទី​ឆ្ងាយបាន បាញ់មិនខុស ក៏មិនអាច​បាញ់នូវមច្ចុ​បានទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់ទូល​ព្រះបង្គំជាខ្ញុំ កើតឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្តធម៌។

[៣៩៧] ទឹកស្រះទាំងឡាយ រមែងអស់ទៅ ផែនដី ព្រមទាំងភ្នំ និងដងព្រៃ រមែង​អស់ទៅ វត្ថុដែល​ប្រព្រឹត្តទៅ​ក្នុងអំណាច​នៃសង្ខារ​ទាំងអស់នោះ ក៏​រមែង​អស់ទៅ ក្នុងចន្លោះ​នៃកាល​ដ៏វែង ដ្បិតថា វត្ថុទាំង​អស់នោះ គប្បី​បាក់បែក​ក្នុង​កំណត់​កាលជា​ទីវិនាស ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិតរបស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៣៩៨] ជីវិតរបស់នារី និងនរៈក្នុងលោកនេះ​ទាំងអស់ តែង​ប្រែប្រួល​ដូចជា​សម្ពត់របស់អ្នកលេង⁶⁾ ដូចឈើ​ដុះក្បែរ​ច្រាំង យ៉ាងនោះ​ដែរ ព្រោះហេតុ​នោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើង​ថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៣៩៩] ផ្លែឈើទាំងឡាយ (រមែងជ្រុះចុះ) យ៉ាងណា មាណព​ទាំងឡាយ ទាំងក្មេង ទាំងចាស់ ទាំងស្រី ទាំងប្រុស ទាំង​មជ្ឈិមបុរស (បណ្ឌក និង​ឧភតោព្យញ្ជនក) រមែង​មានសរីរៈ​បែកធ្លាយ​ជ្រុះចុះ (យ៉ាងនោះ) ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើង​ថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​​ធម៌។

[៤០០] វ័យនេះ មិនដូចស្តេចផ្កាយ (ព្រះចន្ទ្រ) ទេ វ័យណា​កន្លងទៅ​ហើយ ឥឡូវនេះ វ័យនោះ ទៀងតែទៅ​មែនពិត បុគ្គល​ចាស់ឥត​មានតម្រេក (ក្នុង​កាមគុណ⁷⁾ ) សុខនឹង (មាន) មកពីណា ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើង​ថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​​ធម៌។

[៤០១] ពួកយក្ខ បិសាច ឬប្រេតទាំងនោះ​ខឹងហើយ រមែងផ្លុំ​សម្លាប់នូវ​ពួក​មនុស្ស ប៉ុន្តែ​មិនអាច​ផ្លុំសម្លាប់​នូវមច្ចុ​បានទេ ព្រោះហេតុ​នោះ បាន​ជាគំនិត​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើត​ឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​​ធម៌។

[៤០២] មនុស្សទាំងឡាយ រមែងធ្វើនូវការអង្វរករ​ចំពោះ​ពួកយក្ខ ពួកបិសាច ឬពួក​ប្រេត ដែលខឹង​ហើយ​នោះបាន ប៉ុន្តែ​មិនអាច​អង្វរករ​មច្ចុ​បានទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើងថា អញ​នឹង​ប្រព្រឹត្ត​​ធម៌។

[៤០៣] ព្រះរាជាទាំងឡាយ ទ្រង់ជ្រាបច្បាស់​នូវទោស ហើយ​ដាក់អាជ្ញា​ចំពោះ​ពួកជន​អ្នកមាន​កំហុស អ្នកប្រទូស្ត និងអ្នក​បៀតបៀន​បាន ប៉ុន្តែមិន​អាចដាក់​អាជ្ញា ដល់​មច្ចុ​បានទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិតរបស់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើង​ថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​​ធម៌។

[៤០៤] ពួកជនអ្នកមានកំហុស អ្នកប្រទូស្ត អ្នកបៀតបៀន តែង​អង្វរករ​ព្រះរាជា​ទាំងឡាយ​នោះបាន ប៉ុន្តែ ធ្វើនូវ​កិរិយា​អង្វរករ​មច្ចុ​ពុំបានទេ ព្រោះ​ហេតុ​នោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើត​ឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៤០៥] មិនថាក្សត្រ មិនថាព្រាហ្មណ៍ មិនថាអ្នក​ស្តុកស្តម្ភ អ្នកមាន​កំឡាំង អ្នកមាន​តេជះទេ សេចក្តី​យល់មុខ​របស់មច្ចុរាជ មិនមាន​ឡើយ ព្រោះហេតុ​នោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៤០៦] ខ្លាធំ ទាំងខ្លាដំបង តែងគំរាម​នូវជនដែល​កំពុង​ញាប់ញ័រ ហើយ​ទំពា​ស៊ីបាន ប៉ុន្តែ​មិនអាច​ទំពាស៊ី​នូវមច្ចុ​បានទេ ព្រោះហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​កើត​ឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្តធម៌។

[៤០៧] ពួកជនអ្នកធ្វើមាយា (អ្នកលេងកល) កាលធ្វើ (នូវមាយា) ក្នុង​ទីពាក់កណ្តាល​រង្គ រមែង​ធ្វើនូវ​ភ្នែកទាំង​ឡាយ​របស់ជន ឲ្យភាន់​ច្រឡំបាន​ដោយពិត ប៉ុន្តែ​មិនអាច​ញ៉ាំងមច្ចុ​ឲ្យភាន់​ច្រឡំ​បានឡើយ ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូល​ព្រះបង្គំ​​ជាខ្ញុំ កើតឡើង​ថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្តធម៌។

[៤០៨] សត្វអាសីពិសទាំងឡាយ មានតេជះ​ដ៏ក្លាខ្លាំង ខឹងហើយ រមែងចឹក​សម្លាប់​នូវមនុស្ស​ទាំងឡាយ​នោះក៏បាន ប៉ុន្តែ​មិនអាច​ចឹកនូវ​មច្ចុ​បានទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្តធម៌។

[៤០៩] សត្វអាសីពិសទាំងឡាយក្រោធហើយ ចឹក​នរណា ពួកពេទ្យ​អ្នក​រក្សា រមែង​កំចាត់​នូវពិស​នៃសត្វ​អាសីពិសទាំង​នោះបាន ប៉ុន្តែ​កំចាត់​នូវពិស​ដែល​មច្ចុ​ចឹក​ហើយ​​ពុំបានទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ បាន​ជាគំនិត​របស់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៤១០] ពេទ្យទាំងឡាយ ឈ្មោះធម្មន្តរី ១ វេត្តរុណ ១ ភោជៈ ១ សម្លាប់នូវ​ពិស​ទាំងឡាយ​នៃភុជង្គ (នាគ) បាន ពួកពេទ្យ​ទាំងនោះ គេឮថា ធ្វើមរណ​កាល​ទៅហើយ​ដូចគ្នា​ដែរ ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​គំនិត​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើត​ឡើងថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៤១១] ពួកវិជ្ជាធរ រៀននូវឃោរវិជ្ជា រមែងដល់​នូវការ​បំបាំងខ្លួន​ដោយថ្នាំទាំង​ឡាយបាន ប៉ុន្តែ​មិនដល់​នូវការ​បំបាំង​មច្ចុរាជ​បានទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ បាន​ជា​គំនិត​របស់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ កើតឡើង​ថា អញនឹង​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌។

[៤១២] ធម៌រមែងរក្សានូវបុគ្គលអ្នកប្រព្រឹត្តធម៌​ដោយពិត ធម៌ដែល​បុគ្គល​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​ល្អហើយ រមែង​នាំមក​នូវសេចក្តី​សុខ នេះជាអានិសង្ស​ក្នុង​ធម៌ ដែលបុគ្គល​ប្រព្រឹត្ត​ដោយ​ល្អហើយ បុគ្គល​អ្នកប្រព្រឹត្ត​ធម៌ រមែង​មិនទៅ​កាន់ទុគ្គតិ។

[៤១៣] សភាវៈទាំងឡាយពីរ គឺធម៌ ១ អធម៌ ១ មិនមែន​មានផល​ស្មើគ្នាទេ អធម៌​នាំសត្វ​ទៅកាន់​នរក ធម៌ញ៉ាំង​សត្វ​ឲ្យដល់​នូវសុគតិ។

មាតង្គជាតក ១ ចិត្តសម្ភូតជាតក ១ សីវិរាជជាតក ១ សិរិមន្តជាតក ១ រោហនមិគ​ជាតក ១ ហង្សជាតក ១ សត្តិគុម្ពជាតក ១ ភល្លាតិយជាតក ១ សោមនស្សជាតក ១ ចម្បេយ្យជាតក ១ មហាបលោភនជាតក ១ បញ្ចបណ្ឌិត​ជាតក ១ ហត្ថិបាលជាតក ១ អយោឃរជាតក ១។

[៤១៤] (ទេវតាពោលថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ លោកពេញ​ចិត្តនឹងអ្វី ប៉ុនប៉ង​អ្វី ប្រាថ្នាអ្វី ស្វែងរកអ្វី ទើបអង្គុយ​ម្នាក់ឯង​ក្នុងរដូវក្តៅ​ដោយ​ប្រយោជន៍​អ្វី។

[៤១៥] (តាបសពោលតបថា) ក្អមដាក់នូវទឹកដ៏ធំ មានទ្រង់​ទ្រាយស្អាត​បាត មាន​ឧបមា​យ៉ាងណា ផ្លែស្វាយទុំ ដ៏ឧតម្ត​ដោយពណ៌ និងក្លិន និងរស ក៏មាន​ឧបមេយ្យ​យ៉ាងនោះ។ ម្នាលនាង​មានអវយវៈ​ត្រង់កណ្តាល (ចង្កេះ) មិនមាន​មន្ទិល អាត្មា​បាន​ឃើញ​​ផ្លែស្វាយ​នោះ​អណ្តែត​តាមខ្សែទឹក ក៏​ចាប់ផ្លែស្វាយ​នោះដោយ​ដៃទាំងពីរ ហើយ​នាំ​យកទៅ​កាន់រោង​បូជាភ្លើង។ លំដាប់នោះ អាត្មា​បានដាក់​ផ្លែស្វាយ​លើស្លឹក​ចេកទាំង​ឡាយ​ដោយខ្លួនឯង ចិតនូវ​ផ្លែស្វាយ​នោះដោយ​កាំបិត ហើយ (ឆាន់) ផ្លែស្វាយ​នោះ នាំ​ចេញនូវ​សេចក្តី​ស្រេកឃ្លាន​របស់​អាត្មាបាន។ អាត្មានោះ​ ប្រាសចាក​សេចក្តី​ក្រវល់ក្រវាយ លុះ​ផ្លែស្វាយ​អស់ហើយ ក៏អត់ទ្រាំ​បាន​ដោយលំបាក មិន​បានសេចក្តី​ត្រេកអរ​ក្នុង​ផ្លែឈើ​ទាំងឡាយ​ឯទៀត​ណាមួយ។ ផ្លែស្វាយ​នោះ នឹងនាំ​មកនូវ​សេចក្តីស្លាប់​ដល់​អាត្មា​ដោយ​ពិត ព្រោះ​រីងស្គម​ព្រោះ​ផ្លែស្វាយ​មានរស​ឆ្ងាញ់ មាន​រសផ្អែម​លើសលប់ ជាទី​ពេញចិត្ត។ អាត្មា​បានស្រង់​ផ្លែស្វាយ​ដែលកំពុង​អណ្តែត​ក្នុងអន្លង់​ដ៏ធំ​អំពីស្ទឹង អាត្មានៅ (ដោយ​សេចក្តី​​ស្រេកឃ្លាន) ព្រោះហេតុ​ណា ហេតុនោះ​ទាំងអស់ អាត្មា​បានប្រាប់​ដល់នាង។ អាត្មា​អង្គុយ​អាស្រ័យ​នូវស្ទឹង​ជាទីរីករាយ ស្ទឹងនេះ​ធំទូលាយ ប្រកប​ដោយត្រី នាង​កុំអាល​រត់ទៅ ចូរប្រាប់​ខ្លួននោះ​ដល់អាត្មា​សិន។ ម្នាល​នាងកល្យាណី នាង​ជាអ្វី ម្នាលនាង​មានអវយវៈ​ត្រង់​កណ្តាល (ចង្កេះ) ដ៏ល្អ នាងមាន​រូបដូច​កដម្បារមាស​ដ៏រលីង (មាន​ដំណើរ) ដូចជា​កូនខ្លា​ដែលកើត​ក្នុងញកភ្នំ (មកក្នុង​ទីនេះ) ដើម្បីអ្វី។ នាង​នារី​ទាំងឡាយ​ណា ជាអ្នក​បំរើ​ពួកទេវតា ក្នុងទេវតា​ទាំងឡាយ​ផង ស្រី​ទាំងឡាយ​ណា​ប្រកប​ដោយរូប ក្នុង​មនុស្ស​លោកផង ស្រីទាំង​ឡាយនោះ ប្រាកដ​ស្មើដោយ​រូបនៃនាង មិនមាន​ក្នុង​ទេវគន្ធព្វ និង​មនុស្ស​លោកឡើយ ម្នាលនាង​មានអវយវៈ​ខាងដើម (ភ្លៅ) ដ៏ល្អ អាត្មា​សួរហើយ ចូរប្រាប់​នាម និងគោត្រ​ផង ផៅពង្ស​ទាំងឡាយ​ផង។

[៤១៦] (ទេវតា…) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ លោកគង់នៅ​អាស្រ័យ​ស្ទឹងឈ្មោះ​កោសិកី ជាទី​រីករាយ​ណា ខ្ញុំមាន​លំនៅត្រង់​ខ្សែទឹក​ដ៏កាច មានអន្លង់​ជាទី​ហូរទៅនៃទឹក​ដ៏ប្រសើរ អាស្រ័យ​នៅហើយ (ក្នុង​ស្ទឹងនោះ)។ ជ្រោះភ្នំដ៏​ច្រើន កុះករ​ដោយ​ឈើផ្សេងៗ រមែង​មានក្នុង​ទីចំពោះ​មុខខ្ញុំ រមែង​ហូរទៅ ក្នុងរដូវភ្លៀង។ ម្យ៉ាងទៀត ស្ទឹងដ៏ច្រើន មាន​ទឹកហូរ​ចេញ​អំពីព្រៃ ទ្រទ្រង់​នូវគំនរ​ទឹកដ៏ខៀវ ស្ទឹង​ដ៏ច្រើន មានរូបភាព​ដូចជានាគ រមែង​ញ៉ាំង​ខ្ញុំឲ្យពេញ​ដោយទឹក។ ដើមស្វាយ ដើមព្រីង ដើមខ្នុរសម្ល ដើមក្ទុម្ព ដើមត្នោត និងដើម​ល្វា ជលជាត​ទាំងឡាយ​ដ៏ច្រើន រមែង​ចូលទៅ​កាន់ស្ទឹង​ទាំងនោះ​រឿយៗ។ ផ្លែឈើ​ណាមួយ នៅក្បែរ​មាត់ច្រាំង​ទាំងពីរ រមែង​ជ្រុះទៅ​ក្នុងទឹក ផ្លែឈើ​នោះ រសាត់​ទៅតាម​អំណាចនៃ​ខ្សែ​ទឹក​ដោយ​ឥតសង្ស័យ។ បពិត្រ​លោកជា​អ្នកប្រាជ្ញ មាន​ប្រាជ្ញាច្រើន លោក​ជ្រាបហេតុ​នុ៎ះហើយ សូមស្តាប់​ពាក្យខ្ញុំចុះ បពិត្រ​ព្រះជនាធិបតី សូមលោក​កុំពេញចិត្ត​ឡើយ ចូរ​បដិសេធ​នូវការ​ជាប់ចំពាក់​ដោយតណ្ហា។ បពិត្រ​ព្រះរាជិសី​អ្នកញ៉ាំងដែន​ឲ្យចំរើន លោក​កំពុង​ចំរើន (ដោយ​សាច់ និងឈាម) ប្រាថ្នា​សេចក្តីស្លាប់ ដោយ​ហេតុណា ខ្ញុំពុំ​សំគាល់​នូវលោក​ថា ជាអ្នក​ចំរើន​ដោយប្រាជ្ញា​ដោយហេតុ​នោះទេ។ បិតា​ទាំងឡាយ (ព្រហ្ម) និង​គន្ធព្វ ព្រម​ទាំងទេវតា រមែង​ដឹងនូវ​ភាពនៃ​បុគ្គល​នោះថា ជាអ្នក​លុះក្នុង​អំណាច​នៃតណ្ហា ម្យ៉ាងទៀត ឥសី​ទាំងឡាយ​ណាក្នុងលោក ជាអ្នក​មានចិត្ត​សង្រួមហើយ មានតបៈ ឥសី​ទាំងឡាយ​នោះ រមែង​ដឹងឥត​សង្ស័យ (សូម្បី) ពួកអ្នក​មានយស​ជាអ្នក​បម្រើ (ឥសី​ទាំងនោះ ក៏ដឹងការ​នោះតៗ គ្នាទៀត)។

[៤១៧] (តាបស…) បើ (នរជនណា) មិនគិត​សម្លាប់បុគ្គល​នោះទេ បាបក៏​មិនចំរើន​ដល់​នរជន​នោះ ដែល​ដឹងច្បាស់​នូវធម៌​ទាំងពួង​របស់អ្នក​ប្រាជ្ញ យ៉ាងនេះផង ដឹងនូវ​ការ​បែកធ្លាយ និងច្យុតិ​នៃជីវិត​ផង ម្នាល​នាងជាធំ ដែលពួក​ឥសីដឹង​ច្បាស់ហើយ ប្រយោជន៍​នៃ​សត្វ​លោក នាង​ដឹងច្បាស់​ហើយ​យ៉ាងនេះ នាងឈ្មោះ​ថាស្វែង​រកនូវ​បាបកម្ម (ចំពោះ​ខ្លួន) ព្រោះ​ប្រទេច​ពាក្យ​មិនប្រសើរ។ ម្នាលនាង​ទេវធីតា​មាន​ត្រគាក​សាយល្អ បើយើង​នឹង​ស្លាប់​លើ​ត្រើយរបស់​នាង កាលបើ​យើង​ស្លាប់ហើយ ដំណិះ​ដំនៀល​នឹងបាន​មកនាងឯង ឥតសង្ស័យ​ឡើយ។ ម្នាលនាង​មានអវយវៈ​ត្រង់​កណ្តាល​ដ៏ល្អ ព្រោះហេតុនោះ នាងឯង​ចូររក្សា​នូវកម្ម​អាក្រក់ កាល​បើយើង​ស្លាប់ហើយ កុំ​ឲ្យជន​ទាំងអស់​ជេរប្រទេច​នាង ក្នុង​កាល​ជាខាង​ក្រោយឡើយ។

[៤១៨] (ទេវតា…) ហេតុនេះ ខ្ញុំម្ចាស់ដឹងច្បាស់​ហើយ ធម្មតា ស្តេចនេះ​មិន​ងាយ​អត់ទ្រាំ​បានទេ ណ្ហើយចុះ ខ្ញុំម្ចាស់​នឹងប្រគេន​នូវខ្លួន​ខ្ញុំម្ចាស់ផង ប្រគេន​នូវស្វាយ​នោះផង ដល់​លោកម្ចាស់ ដ្បិតលោកម្ចាស់​បានលះបង់​នូវកាមគុណ​ទាំងឡាយ ដែល​គេលះបង់​បាន​ដោយក្រ ហើយ​បាន​អធិដ្ឋាន​នូវសីល ជាគ្រឿង​ស្ងប់រម្ងាប់​ផង នូវសុចរិត​ធម៌ផង។

បុគ្គល​ណា លះបង់​នូវចំណង​ខាងដើម ហើយឋិត​នៅក្នុងចំណង​ខាងចុង​ផង ប្រព្រឹត្ត​នូវអធម៌​ផង បាបតែង​ចំរើន​ឡើងដល់​បុគ្គលនោះ។ សូមលោក​ម្ចាស់មកចុះ ខ្ញុំ​ម្ចាស់​​នឹងនាំ​លោកម្ចាស់​ទៅ​ឲ្យដល់​ព្រៃស្វាយ​នោះ សូម​លោកម្ចាស់​មានសេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ​តិចដោយ​ពិតចុះ ខ្ញុំម្ចាស់​នឹងនាំ​ទៅដាក់​ក្នុងព្រៃ​ស្វាយដ៏ត្រជាក់​នោះ សូម​លោកម្ចាស់​គង់នៅ​កុំមាន​សេចក្តី​ខ្វល់​ខ្វាយ។ បពិត្រ​អរិន្ទមៈ ព្រៃស្វាយនោះ ពួកសត្វ​បក្សីមាន​កក្ងក់ ស្រវឹង​ដោយ​រសនៃ​ផ្កាឈើ ស្រែកបន្លឺ​ឡើងហើយ ពួកក្រៀល ពួកក្ងោក ជាទិព្វ ពួកសត្វ​ស្លាបឈ្មោះ​កោយដ្ឋិ និងឈ្មោះ​មធុសាលិយៈ យំជា​មួយនឹងពួក​ហង្ស ពួកតាវៅ ដែលនៅ​ក្នុងព្រៃ​ស្វាយ​នោះ ក៏ញ៉ាំង​ពួកសត្វ​ទាំងនោះ​ឲ្យ​ភ្ញាក់ឡើង​ហើយ។ ដើមស្វាយ​ទាំងឡាយ​ក្នុងព្រៃ​នោះ មានចុង​មែកដាបចុះ (ព្រោះទម្ងន់ផ្លែ) ប្រាកដ​ស្មើដោយ​ទីលាន​ដែលពេញ​ដោយ​កណ្តាប់ស្រូវ ដើមដកគាំ ស្រល់ និង​កទម្ពទាំងឡាយ មានចង្កោម​ផ្លែសំយុងចុះ ដូចធ្លាយ​ផ្លែត្នោតទុំ។

[៤១៩] (តាបសនិយាយទៅនឹងប្រេតថា) អ្នកទ្រទ្រង់នូវ​ផ្កាកម្រង ទ្រទ្រង់​នូវឈ្នួត ប្រដាប់​ដោយគ្រឿង​អាភរណៈ ពាក់នូវ​ពាហុរក្សរ័ត្ន (កងកន់) ប្រស់ព្រំ​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍ ឲ្យគេ​បម្រើក្នុង​វេលាយប់ សោយនូវ​ទុក្ខវេទនា​ក្នុង​វេលាថ្ងៃ។ ស្រីទាំង​ឡាយ ១៦០០០ នេះ ជាស្រី​បំរើ​របស់អ្នក អ្នកជា​បុគ្គលមាន​អានុភាព​ច្រើនយ៉ាងនេះ អស្ចារ្យ​គួរ​ឲ្យព្រឺរោម។ ក្នុង​កាលមុន អ្នកបានធ្វើ​អំពើបាប​នាំមកនូវ​ទុក្ខដល់​ខ្លួនដូចម្តេច ដែលអ្នក​ធ្វើក្នុង​មនុស្ស​លោក បានជា​ស៊ីនូវ​សាច់ខ្នង (របស់ខ្លួន)។

[៤២០] (ប្រេត…) ខ្ញុំបានរៀននូវវេទទាំងឡាយ ហើយជាប់​ចំពាក់​ក្នុងកាម​ទាំងឡាយ បានប្រព្រឹត្ត​មិនជា​ប្រយោជន៍​ដល់ជន​ដទៃ អស់កាល​ដ៏យូរអង្វែង។ បុគ្គល​ណា ជាអ្នក​ស៊ីនូវ​សាច់ខ្នង (ញុះញង់​គេ) បុគ្គលនោះ ក៏​ខ្វារស៊ីនូវ​សាច់ខ្នង​របស់ខ្លួន ដូចខ្ញុំ​ស៊ីក្នុង​ថ្ងៃនេះ​ដែរ។

[៤២១] (ព្រះបាទសព្វមិត្ត ត្រាស់សួរថា) អ្នកជាអ្វី មកប្រាកដ​អំពីភព​តាវត្តិង្ស (ប្រតិស្ឋាន) លើ​អាកាសនេះ រស្មី​ទាំងឡាយ​របស់អ្នក ផ្សាយ​ចេញអំពី​ខ្លួន ដូចព្រះចន្ទ ភ្លឺស្វាង​ក្នុងវេលា​យប់ ឬដូច​ផ្លេកបន្ទោរ ឆ្វៀលឆ្វាត់ឰដ៏​អាកាស។ អ្នកឯង​ដើរទៅ​មិនមាន​ខ្យល់ ឰដ៏អាកាស អ្នកដើរក្តី ឈរក្តី ឰដ៏អាកាស ឫទ្ធិរបស់​ពួកទេវតា ដែលមិន​បាច់ដើរ​ទៅកាន់​ផ្លូវឆ្ងាយ (ដោយជើង) អ្នក​បានធ្វើ​ឲ្យដូច​ជាទីដំកល់ ចំរើនល្អ។ អ្នកឋិតនៅ ព្រោះ​អាស្រ័យ​នូវការ​ទៅឰដ៏អាកាស តើអ្នកជាអ្វី (អ្នកនិយាយ) នូវសេចក្តី​ណាថា អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរទិញ​ឆ្នាំងចុះ ដូច្នេះ តើឆ្នាំង​នេះសម្រាប់​ធ្វើអ្វី ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ អ្នកចូរ​ប្រាប់សេចក្តី​នុ៎ះ​ដល់ខ្ញុំ។

[៤២២] (ព្រះឥន្ទ្រាធិរាជតបថា) នេះមិនមែនជា​ក្អមសប្បិ​ទេ មិនមែន​ជាក្អម​ប្រេងទេ មិនមែន​ជាក្អម​ស្ករអំពៅ​ទេ មិនមែន​ជាក្អម​ទឹកឃ្មុំទេ ទោស​របស់​ក្អមមានច្រើន សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់​ព្រះសណ្តាប់​នូវទោស​ដ៏ច្រើន ដែលតាំង​នៅក្នុង​ក្អមចុះ។ បុគ្គល​ដើរភ្លាត់​ធ្លាក់ជ្រោះ​រណ្តៅ គុហា អណ្តូងជ្រាំ រណ្តៅជ្រាំ ទាំង​បរិភោគ​នូវរបស់​ដែល​មិនគួរ​បរិភោគ​ដ៏ច្រើន ព្រោះផឹក​នូវសុរាណា សូមព្រះអង្គ​ទិញនូវ​ក្អម​នេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​សុរានោះចុះ។ បុគ្គល​មិនជា​ធំក្នុងចិត្ត តែងដើរ​ចប្រប់ ដូចគោ​ស៊ីនូវ​បាយ សុរា ជាអ្នក​មិនមាន​ទីពឹង តែងចូល​ទៅច្រៀង ឬរាំ ព្រោះផឹក​នូវ​សុរាណា សូមព្រះអង្គ​ទិញនូវ​ក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​សុរា​នោះចុះ។ បុគ្គល​អាក្រាត ដូចជា​ពួកអចេលកៈ ដើរទៅ​កាន់ចន្លោះ​ថ្នល់ ក្នុង​ស្រុក មានចិត្ត​វង្វេង ដេកហួស​វេលា ព្រោះផឹក​នូវសុរា​ណា សូមព្រះអង្គ​ទិញ​នូវក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​សុរានោះ​ចុះ។ បុគ្គលក្រោក​ឡើង​ទេ្រតទ្រោត ញ័រក្បាល ញ័រ​ដើមដៃ បុគ្គល​នោះ រាំដូច​ជារូបយន្ត​ដែលធ្វើ​ដោយឈើ ព្រោះ​ផឹកនូវ​សុរាណា សូមព្រះអង្គ​ទិញ​ក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ ជន​ទាំងឡាយ ត្រូវភ្លើងឆេះ រមែង​ដេកនៅ ឬត្រូវ​ពួកចចក​ខាំស៊ី បានដល់​នូវ​ទោសត្រូវ​គេចង គេសម្លាប់ ទាំងសាប​សូន្យនូវ​ភោគៈ ព្រោះ​តែផឹកនូវ​សុរាណា សូមព្រះអង្គ​ទិញនូវ​ក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ បុគ្គល​និយាយ​នូវពាក្យ ដែលគេ​មិនគួរ​និយាយ អង្គុយ​ក្នុងទីប្រជុំ របូតសំពត់​ស្លៀក ​ប្រឡាក់​ប្រឡូស ដេកជ្រមុជ​ក្នុងកំអួត ដល់នូវ​សេចក្តី​វិនាស​ព្រោះ​ផឹកសុរាណា សូមព្រះអង្គ​ទិញ​ក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ បុគ្គល​លើកកំពស់ មានភ្នែក​ក្រហម សំគាល់ថា ផែនដី​ទាំងមូល​សុទ្ធតែ​ជារបស់អញ សូម្បី​ស្តេចជា​ធំលើ​ផែនដី មាន​សមុទ្រ​ទាំង ៤ ជាទីបំផុត ក៏​មិនស្មើ​នឹងអញដែរ ព្រោះផឹក​នូវសុរាណា សូម​ព្រះអង្គ​ទិញ​ក្អម​នេះ ដ៏ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ សុរាណា ដែលនាំ​ឲ្យកើត​មានះ និងការ​មើលងាយ នាំ​ឲ្យឈ្លោះ​ប្រកែក នាំ​ឲ្យញុះញង់ នាំ​ឲ្យមាន​ពណ៌សម្បុរ​អាក្រក់ នាំ​ឲ្យ​អាក្រាត​សំពត់ ឲ្យ​រត់​​ផ្តេសផ្តាស ជាគតិ ជាលំនៅ​របស់ពួក​អ្នក​លេងជាន់​ចាស់ សូម​ព្រះអង្គ​ទិញ​ក្អមនេះ ដ៏​ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ ត្រកូល​ទាំងឡាយ​ស្តុកស្តម្ភ សាយភាយ (ដោយសំពត់ និង​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ) មានទ្រព្យ​ច្រើនពាន់ ត្រូវ​សុរានេះ ធ្វើ​កេរ្តិ៍មត៌ក ឲ្យដាច់​សូន្យក្នុង​លោក សូម​ព្រះអង្គ​ទិញ​ក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​សុរានោះ​ចុះ។ ជនទាំង​ឡាយ ញ៉ាំទ្រព្យ​សម្បត្តិ ប្រាក់​មាស ស្រែចម្ការ និងគោក្របី ឲ្យវិនាស​អស់ ព្រោះតែ​សុរាណា (ម្យ៉ាងទៀត សុរា​ណា) ផ្តាច់បង់​នូវត្រកូល​អ្នកមាន​ទ្រព្យ​ទាំងឡាយ សូម​ព្រះអង្គ​ទិញ​នូវក្អម​នេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​​សុរានោះ​ចុះ។ បុរសមាន​សភាព​ភ្លើតភ្លើន តែងជេរ​នូវមាតា និងបិតា ទាំងចាប់​ទោស​​ម្តាយក្មេក ឬចាប់​ទោស​កូនប្រសាស្រី ព្រោះផឹក​សុរាណា សូមព្រះអង្គ​ទិញនូវ​ក្អម​នេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​សុរា​នោះចុះ។ ស្រីមាន​សភាព​ភ្លើតភ្លើន តែងជេរ​នូវ​ឪពុកក្មេក និង​ប្តី ចាប់​ទោស​ខ្ញុំប្រុស ចាប់ទោស​អ្នកបំរើ ព្រោះ​តែផឹក​សុរាណា សូមព្រះ​អង្គ​ទិញនូវក្អម​នេះ ដ៏​ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ បុគ្គល​បៀតបៀន​សមណៈ ឬព្រាហ្មណ៍​ដែលតាំង​នៅក្នុង​ធម៌ តែងទៅ​កាន់អបាយ ដែល​មាន​សេចក្តី​បៀតបៀន​នោះជា​ហេតុ ព្រោះ​ផឹកសុរា​ណា សូម​ព្រះអង្គ​ទិញ​នូវ​ក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ ជនទាំងឡាយ​ប្រពឹត្តអាក្រក់ ដោយ​កាយ វាចា និងចិត្ត លុះប្រព្រឹត្ត​អាក្រក់​ហើយ ទៅកាន់​នរក ព្រោះ​ផឹកសុរា​ណា សូម​ព្រះអង្គ​ទិញនូវ​ក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ ជន​ទាំងឡាយ​សូម្បីចំណាយ​ប្រាក់​ដ៏ច្រើន អង្វរ​មិនបាន​នូវ​បុរសណា (ដែលមិន​ទាន់ផឹកសុរា) ក្នុងកាល​មុនថា (អ្នកចូរ​ពោលមុសាវាទ) បុរសនោះ លុះ​ផឹកនូវ​សុរានោះ​រួចហើយ ក៏ពោល​នូវពាក្យ​មុសាវាទ​បាន សូម​ព្រះអង្គទិញ​នូវក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ កាលបើ​កិច្ចប្រញាប់​កើតហើយ បុគ្គលនោះ​គេបញ្ជូន​ទៅក្នុង​ការបម្រើ ត្រូវគេ​សួរថា (អ្នកឯង​មករកអ្វី) រមែង​មិនដឹង​សេចក្តី (ដែល​គេសួរ) ព្រោះផឹក​នូវសុរាណា សូម​ព្រះអង្គ​ទិញ​នូវក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​សុរា​​នោះចុះ។ ពួកជន​មានចិត្ត​ប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​អៀនខ្មាស ធ្វើនូវភាព​ជាអ្នក​មិន​អៀនខ្មាស​ឲ្យប្រាកដ​ក្តី ពួក​ជនជា​អ្នកប្រាជ្ញ មានចិត្ត​ស្ងប់រម្ងាប់ ទៅជា​អ្នកប្រមាទ​ដោយ​សេចក្តី​ស្រវឹង ហើយ​និយាយ​ពាក្យច្រើន​ក្តី ព្រោះផឹក​នូវសុរា​ណា សូមព្រះអង្គ​ទិញនូវក្អម​នេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​សុរានោះ​ចុះ។ ពួកជន​ដេកប្រគរ​គ្នា (ដូចជា​កូនជ្រូក) មិន​ស៊ីបាយ ដល់​នូវ​​ការដេក​ជាទុក្ខលើ​ផែនដី​ផង ដល់នូវ​ភាពជា​អ្នកមាន​សម្បុរ​អាក្រក់ផង ដល់នូវ​ដំណិះដំនៀល​ផង ព្រោះផឹក​នូវ​សុរាណា សូម​ព្រះអង្គ​ទិញនូវក្អម​នេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​សុរា​នោះចុះ។ ពួកជន​ដេកធ្លាក់ក​ទន់​រងៀក ដូចជាគោ​ដែលគេ​សំពង​នឹងញញួរ កម្លាំង​នៃ​សុរា មិនមែន​នរជន គ្របសង្កត់​បានដោយ​ងាយទេ ព្រោះផឹក​នូវសុរាណា សូម​ព្រះអង្គ​​ទិញនូវក្អម​នេះ ដ៏ពេញ​ដោយ​សុរានោះ​ចុះ។ ពួកមនុស្ស វៀរបង់​នូវសុរា​ណា ដូច​ជា​​វៀរនូវពស់ ដែលមាន​ពិសដ៏ពន្លឹក នរជន​ណា គួរផឹក​នូវសុរា​នោះ ដែល​មានពិស ស្មើដោយ​ថ្នាំពិស​ក្នុងលោក សូម​ព្រះអង្គ​ទិញនូវ​ក្អមនេះ ដ៏ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ ព្រះរាជបុត្ត​របស់​ព្រះបាទអន្ធកវេណ្ឌៈ (ជា​បងប្អូន​គ្នា) បានយាង​ទៅក្បែរ​ឆ្នេរសមុទ្រ ក៏​ប្រហារ​គ្នាទៅ​វិញទៅមក​ដោយ​អង្រែ​ទាំងឡាយ ព្រោះផឹក​នូវសុរា​ណា សូម​ព្រះអង្គ​ទិញ​នូវក្អម​នេះ ដ៏ពេញ​ដោយសុរា​នោះចុះ។ ពួកអសុរ​ជាអ្នកស្រវឹង ហើយ​ច្យុតចាក​តាវត្តិង្ស​ទេវលោក ដែល​ទៀងទាត់ (ដោយ​អាយុ) ព្រមទាំង​មាយា (របស់​អសុរ) ព្រោះផឹក​នូវ​សុរា​ណា បពិត្រ​មហារាជ អ្នកប្រាជ្ញ​កាលដឹង​នូវទឹក​ស្រវឹង​នេះថា ជារបស់​ឥត​ប្រយោជន៍ ប្រាកដ​​ដូច្នោះ តើគួរ​ផឹកនូវ​ទឹក​ស្រវឹងនោះ​ដូចម្តេច​កើត។ ទឹកដោះជូរ ឬទឹកឃ្មុំ មិនមាន​ក្នុង​ក្អម​នោះទេ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រះនាម​សព្វមិត្រ ព្រះអង្គ​ជ្រាបច្បាស់​យ៉ាងនេះ​ហើយ សូម​​ព្រះអង្គ​ទិញ​នូវសុរា​ក្នុងក្អមនេះ ដែល​ខ្ញុំព្រះអង្គ​កា្របទូល​តាម​សភាវៈ​យ៉ាងនេះ​ចុះ។

[៤២៣] (ព្រះរាជា…) លោកមិនមែនជាឪពុក ឬម្តាយ​របស់ខ្ញុំទេ ជាបុគ្គល​ទីទៃពីគ្នា តែ​ជាអ្នក​សង្គ្រោះ​ដោយ​ប្រយោជន៍ លោកបា្រថ្នា​នូវប្រយោជន៍​ដ៏ឧត្តម ខ្ញុំនោះ​នឹងធ្វើ​តាម​ពាក្យ​លោកក្នុង​ថ្ងៃនេះ។ ខ្ញុំនឹង​ឲ្យនូវ​ស្រុកសួយ ៥ ផង ខ្ញុំស្រី ១០០ ផង គោ ៧០០ ផង រាជរថ ១០ ទឹមដោយ​សេះ​អាជានេយ្យ​ទាំងនេះ​ផង ដល់​លោក ៗជាអាចារ្យ ជាអ្នក​ប្រាថ្នា​នូវ​​ប្រយោជន៍​ដល់ខ្ញុំ។

[៤២៤] (ព្រះឥន្រ្ទ…) បពិត្រព្រះរាជា ខ្ញុំស្រី ១០០ ចូរជារបស់​ព្រះអង្គ​វិញចុះ ស្រុក​សួយ និងគោ​ទាំងឡាយ ចូរជា​របស់ព្រះអង្គ​វិញចុះ រាជរថ​ទាំងឡាយ ដែល​ទឹម​ដោយ​​សេះ​អាជានេយ្យ ចូរជា​របស់​ព្រះអង្គ​វិញដែរ ខ្ញុំជា​ព្រះឥន្ទ្រ ជាធំជាង​ទេវតា​ជាន់​តាវត្តិង្ស។ សូម​ព្រះអង្គ​សោយនូវ​ក្រយាស្ងោយ ដែល​លាយដោយ​សាច់ផង នូវបាយាស​ដែលលាយ​ដោយ​​សប្បិផង សូម​ព្រះអង្គ​សោយ​នូវនំសណ្តែក​ទាំងឡាយ​ដ៏ផ្អែមផង បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ សូម​​ព្រះអង្គ​ត្រេកអរ​ក្នុងធម៌​យ៉ាងនេះ អ្នកផង​មិនតិះដៀល​ទេ ទៅកើត​ក្នុង​ឋានសួគ៌​ចុះ។

[៤២៥] (មនុស្សយក្ស⁸⁾ ពោលថា) យូរណាស់​ហើយ អាហារ​ដ៏ច្រើន​ទើបកើត​ឡើង​ដល់យើង​ក្នុងពេល​បាយ ក្នុង​ថ្ងៃទី ៧ នាថ្ងៃនេះ អ្នកទើប​នឹងមក​ពីណា មួយទៀត អ្នកជាអ្វី អ្នកចូរ​ប្រាប់រឿង​នោះ (ដល់យើង) អ្នកចូរ​ប្រាប់ជាតិ ល្មម​ឲ្យយើង​ដឹងបាន។

[៤២៦] (ព្រះបាទជយទ្ទិសៈ​ទ្រង់តបថា) ខ្ញុំជាសេ្តច​ក្នុងក្រុង​បញ្ចាល ឈ្មោះ​ជយទ្ទិសៈ បើអ្នក​ឮហើយ ចូលមកកាន់​ទីសម្លាប់​ម្រឹគ ត្រាច់ទៅ​កាន់ទីខាង​ភ្នំ និងព្រៃ​ទាំងឡាយ សូមអ្នក​ពិសាបសទម្រឹគ⁹⁾ នេះចុះ សូមលែង​ខ្ញុំក្នុង​ថ្ងៃនេះ។

[៤២៧] (យក្ស…) អ្នកឯងបៀតបៀនលោះ (នូវខ្លួន) ដោយម្រឹគ​ជារបស់​យើង​ដដែល អ្នកពោល​នូវ​បសទម្រឹគ​ណា បសទម្រឹគ​នុ៎ះ​ជាអាហារ​របស់​យើងស្រាប់ យើងស៊ី​នូវ​បសទម្រឹគ​នោះ បើចង់ស៊ី នឹងស៊ី​ជាខាងក្រោយ កាលនេះ មិនមែន​ជាកាល​វិលាបទេ។

[៤២៨] (ព្រះរាជា…) បើខ្ញុំមិនរួចដោយការ​លោះទេ (អ្នកចូរ​កាន់​យកពាក្យ​ប្តេជ្ញា) ដើម្បី (ឲ្យខ្ញុំ) ទៅហើយ​ត្រឡប់​មកវិញ​ក្នុង​ពេលព្រឹក ខ្ញុំជា​អ្នករក្សា​នូវពាក្យ​សច្ចៈ ឲ្យនូវ​ពាក្យប្តេជ្ញា​នោះ​ដល់ព្រាហ្មណ៍ ហើយនឹង​ត្រឡប់​មកវិញ។

[៤២៩] (យក្ស…) បពិត្រព្រះរាជា កម្មដូចម្តេច ដុតកំដៅ​ព្រះអង្គ​ដែលចូល​មក​កៀក​​នឹងសេចក្តី​ស្លាប់ហើយ សូមព្រះអង្គ​ប្រាប់​ដល់ខ្ញុំ ក្រែងយើង​អាច​អនុញ្ញាត​ឲ្យ​ព្រះអង្គ​​ត្រឡប់​មកក្នុង​វេលាព្រឹក​បាន។

[៤៣០] (ព្រះរាជា…) គោលបំណងក្នុងទ្រព្យ ខ្ញុំបានធ្វើ​ហើយ ចំពោះ​ព្រាហ្មណ៍ ពាក្យ​ប្តេជ្ញា​នោះ ក៏ជាប់​នៅមិនទាន់​ដោះ ខ្ញុំជាអ្នក​រក្សានូវសច្ចៈ ឲ្យ​នូវពាក្យ​ប្តេជ្ញានោះ ដល់​ព្រាហ្មណ៍​ហើយ នឹងត្រឡប់​មកវិញ។

[៤៣១] (យក្ស…) គោលបំណងក្នុងទ្រព្យ ព្រះអង្គបាន​ធ្វើហើយ ចំពោះ​ព្រាហ្មណ៍ ពាក្យ​ប្តេជ្ញានោះ ក៏ជាប់នៅ​មិនទាន់​ដោះ ព្រះអង្គ​ជាអ្នក​រក្សានូវ​សច្ចៈ ឲ្យនូវ​ពាក្យប្តេជ្ញា​នោះ ដល់ព្រាហ្មណ៍ ហើយចូរ​ត្រឡប់​មកវិញ។

[៤៣២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះបាទជយទ្ទិសៈ​នោះ មានសេចក្តី​ប្រាថ្នា​ក្នុង​កាម បានរួច​អំពីដៃ​បោរិសាទៈ (អ្នកស៊ី) ហើយ យាង​ទៅកាន់​ព្រះរាជមន្ទីរ​របស់​ព្រះអង្គ ប្រទាន​ពាក្យប្តេជ្ញា​នោះដល់​ព្រាហ្មណ៍ ហើយក៏​ត្រាស់ហៅ​ព្រះរាជបុត្ត​ព្រះនាម​អលីនសត្តុ​មក​ថា។ (នែកូន យើងប្រគល់) នូវរាជ​សម្បត្តិ (ដល់អ្នកឯង) ក្នុង​ថ្ងៃនេះ បាឯង​ចូរ​អភិសេក​ចុះ បា​ឯង ចូរ (រក្សា) ធម៌ ក្នុងដែន​ទាំងឡាយ​ផង ក្នុងពួក​ប្រជាជន​ផង ជនអ្នក​មិនរក្សា​ធម៌ កុំ​ឲ្យ​មានក្នុង​ដែនរបស់​បាឯងឡើយ យើងនឹង​ទៅក្នុង​សំណាក់នៃ​បោរិសាទ។

[៤៣៣] (អលីនសត្តុកុមារ) បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ធ្វើអំពើ​ដូចម្តេច ទៀបព្រះបាទា​នៃព្រះអង្គ ឲ្យព្រះអង្គ​មិនសប្បាយ​ព្រះហឫទ័យ ព្រះអង្គ​ឲ្យទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​តាំងនៅ​ក្នុងរាជ្យ​ក្នុងថ្ងៃនេះ ដោយអំពើ​ដែលនាំ​ឲ្យព្រះអង្គ​មិនសប្បាយ​ណា ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ចង់ស្តាប់នូវ​អំពើ​ដែលនាំ​ឲ្យ​ព្រះអង្គ​មិនសប្បាយ​នោះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បើ​វៀរចាក​ព្រះអង្គ​ហើយ មិន​ចង់បាន​នូវរាជ្យទេ។

[៤៣៤] (ព្រះរាជា…) ម្នាលកូន យើងនឹកមិនឃើញ​កំហុស​របស់អ្នក ព្រោះ​អំពើ និង​វាចា​នេះទេ តែយើង​បានធ្វើ (ពាក្យសច្ចៈ) ជាមួយ​នឹង​បោរិសាទ យើង​ជាអ្នក​រក្សានូវ​ពាក្យសច្ចៈ នឹងវិល​ទៅវិញ។

[៤៣៥] (ព្រះរាជកុមារ…) ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំនឹងទៅ សូមព្រះអង្គ​គង់នៅ​ក្នុងទីនេះចុះ ការរួច​អំពី​សំណាក់​នៃ​បោរិសាទៈ​នោះ មិនមាន​ដល់បុគ្គល​កាលរស់នៅ​ទេ បពិត្រ​ព្រះរាជា បើព្រះអង្គ​យាងទៅ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ក៏ទៅដែរ ព្រះអង្គ និងទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ទាំង​ពីរនាក់ នឹងមិន​នៅទេ។

[៤៣៦] (ព្រះរាជា…) ម្នាលកូន ធម៌នុ៎ះ ជាធម៌របស់​ពួកសប្បុរស​មែនហើយ ប៉ុន្តែ​យក្ស​មានជើង​ពពាល ដុតឆ្អើរ​អ្នកឯង​ជិតគល់​ឈើស្រួច ហើយ​កំហែង​ស៊ីពេញ​ទំហឹង ក្នុង​កាលណា ការនោះ ទុកជា​សេចក្តី​ស្លាប់របស់​យើង​ក្នុងកាលនោះ។

[៤៣៧] (អលីនសត្តុកុមារ) ទូលព្រះបង្គំជាខ្ញុំ នឹងយកជីវិត​ទៅប្តូរ​ជីវិត​របស់​ព្រះអង្គ សូម​ព្រះអង្គ​កុំយាងទៅ​ក្នុងសំណាក់​នៃបោរិសាទៈ​ឡើយ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ នឹងយក​ជីវិតនោះ​ទៅប្តូរ​ជីវិត​របស់​ព្រះអង្គ ហេតុនោះ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ប្រាថ្នា​នូវសេចក្តី​ស្លាប់ ដើម្បី​ជីវិត (របស់​ព្រះអង្គ)។

[៤៣៨] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះឯង ព្រះរាជបុត្ត​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា ក៏​ក្រាបថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះបាទា​មាតា និងបិតា (ហើយ​ចេញទៅ)។ ព្រះមាតានៃ​ព្រះរាជកុមារ​នោះ មាន​សេចក្តី​ទុក្ខ ក៏ដួល​ក្រាបលើ​ប្រឹថពី ឯព្រះបិតា​នៃព្រះ​រាជកុមារ​នោះ ផ្គង​ព្រះហស្ត​ហើយ​ទ្រង់​ព្រះកន្សែង។

[៤៣៩] ព្រះបិតាជ្រាបនូវព្រះរាជកុមារនោះ​កំពុង​យាងទៅ (ថាកូន​របស់​អញ) ទៅក្នុង​ទីកំបាំង​មុខ ហើយ​ទ្រង់ផ្គង​អញ្ជលី ថ្វាយបង្គំ​ទេវតាថា សូម​ឲ្យព្រះរាជា​ព្រះនាម​សោមៈ ព្រះរាជា​ព្រះនាម​វរុណៈ ព្រះរាជា​ព្រះនាម​​បជាបតិ ព្រះចន្រ្ទ និង​ព្រះអាទិត្យ​ទាំងនុ៎ះ គ្រប់គ្រង​អ្នក ម្នាលកូន អ្នក (ដែលយក្ស) អនុញ្ញាត​ហើយ ចូរត្រឡប់​មកអំពី​សំណាក់​បោរិសាទៈ​ដោយ​សុវត្ថិភាព​ចុះ។

[៤៤០] (ព្រះមាតា…) មាតានៃបុរសឈ្មោះ​រាមៈ ដែលទៅ (ក្នុងដែន) នៃព្រះ​រាជា​ទណ្ឌកី ជាស្ត្រី​គ្រប់គ្រង​ល្អ បានធ្វើ​នូវសួស្តី​ណា យើងក៏​ធ្វើនូវសួស្តី​នោះដល់​អ្នក ទេវតា​ទាំងឡាយ សូមរលឹក​ឃើញដោយ​ពាក្យពិត​នោះចុះ ម្នាលកូន បើយក្ស​អនុញ្ញាត​ឲ្យហើយ អ្នកចូរ​ត្រឡប់​មកវិញ​ដោយសួស្តី​ចុះ។

[៤៤១] (ព្រះកនិដ្ឋភគិនី…) ខ្ញុំមិនរលឹកឃើញនូវសេចក្តី​ប្រទូស្ត​ក្នុងចិត្ត​ចំពោះ​អលីនសត្តុកុមារ ក្នុងទី​ចំពោះ​មុខ ឬកំបាំង​មុខ​ដោយពិត សួម​ពួកទេវតា​រលឹក​ឃើញ​ដោយពាក្យ​ពិតនោះ​ចុះ បពិត្រ​អ្នកបង បើយក្ស​អនុញ្ញាត សូម​អ្នកបង​ត្រឡប់​មកដោយ​សួស្តី​ចុះ។

[៤៤២] (អគ្គមហេសី…) បពិត្រស្វាមី ព្រះអង្គមិនប្រព្រឹត្ត​កន្លងចិត្ត​ខ្ញុំម្ចាស់​ផង ព្រះអង្គ​មិនមែន​មិនជាទី​ស្រឡាញ់​ដោយចិត្ត​របស់ខ្ញុំ​ម្ចាស់ផង ដោយ​ហេតុណា (ហេតុ​នោះ) សូមទេវតា​ទាំងឡាយ​រលឹក​ឃើញដោយ​ពាក្យ​សច្ចៈនុ៎ះចុះ បពិត្រស្វាមី បើយក្ស​អនុញ្ញាត​ហើយ សូមព្រះអង្គ​ត្រឡប់មក​វិញ​ដោយសួស្តី​ចុះ។

[៤៤៣] (យក្ស…) អ្នកជាបុគ្គលមានមាឌធំ មានកាយត្រង់ មានមុខស្រស់ តើអ្នក (មក) អំពីទីណា អ្នកមិន​ដឹងនូវយើង​ដែលនៅ​ក្នុងព្រៃទេ (ឬ) អ្នក​ណាដឹង​នូវយើង​ជា​បុគ្គល​អាក្រក់ ជាអ្នក​ស៊ីនូវ​បុរស ហើយ​គប្បីមកក្នុង​ទីនេះ អ្នកទំនង​ជាមិនដឹង​នូវ​សុវត្ថិភាព បាន​ជាមក​ឬ។

[៤៤៤] (អលីនសត្តុកុមារ) បពិត្រព្រានព្រៃ ខ្ញុំស្គាល់ថា អ្នកជា​បុគ្គល​ស៊ីនូវ​បុរស ខ្ញុំមិន​មែនជាមិន​ស្គាល់អ្នក​ដែលនៅ​ក្នុងព្រៃទេ ឯខ្ញុំជា​ព្រះរាជបុត្ត​នៃ​ព្រះបាទ​ជយទ្ទិសៈ សូម​អ្នក​ពិសាខ្ញុំ​ក្នុងថ្ងៃ​នេះចុះ ឲ្យតែព្រះបិតារួច។

[៤៤៥] (យក្ស…) ខ្ញុំស្គាល់ថា អ្នកជាបុត្ត​របស់​ព្រះបាទ​ជយទ្ទិសៈ សម្បុរ​មុខ របស់​អ្នកទាំង​ពីរ​ក៏ដូចគ្នា អ្នកណា​ប្រាថ្នាស្លាប់ ព្រោះ​ឲ្យតែ​បិតារួច អំពើ​របស់​អ្នកនោះ ដែលអ្នក​ធ្វើហើយ ជាអំពើ​ដែលគេ​ធ្វើបាន​ដោយកម្រ​ក្រៃពេក។

[៤៤៦] (ព្រះរាជកុមារ…) ខ្ញុំមិនសំគាល់​នូវអំពើ​បន្តិចបន្តួច​ថា គេធ្វើបាន​ដោយ​ក្រក្នុង​ហេតុនេះ​ទេ បុគ្គលណា ប្រាថ្នា​ស្លាប់ ព្រោះ​ឲ្យតែ​បិតារួច​ផង ព្រោះ​ហេតុនៃ​មាតា​ផង បុគ្គល​នោះ លុះទៅ​កាន់​បរលោក ក៏ប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​សុខ​ក្នុងឋានសួគ៌។

[៤៤៧] ខ្ញុំរលឹកមិនបាន នូវកិរិយា​អាក្រក់​របស់ខ្លួន ក្នុងទីវាល ឬទីកំបាំង​ដោយពិត ខ្ញុំជា​អ្នកមាន​ការកើត និងសេចក្តី​ស្លាប់កំណត់​ដឹងហើយ ខ្ញុំ (មិន​ផុតពី​សេចក្តីស្លាប់) ក្នុង​លោកនេះ​យ៉ាងណា ក្នុង​លោកខាង​មុខក៏យ៉ាង​នោះដែរ។ បពិត្រ​លោក​មានអានុភាព​ច្រើន ឥឡូវនេះ លោកចូរ​ពិសាខ្ញុំ​ក្នុង​ថ្ងៃនេះចុះ ចូរលោក​ធ្វើនូវ​កិច្ច​ទាំងឡាយ ចំពោះ​សរីរៈ​​នេះចុះ មួយទៀត ខ្ញុំនឹង​ទម្លាក់ខ្លួន​អំពី​ចុងឈើ​ជូនលោក កាលលោក​ឃ្លាន ចូរ​ពិសា​សាច់ខ្ញុំ​ចុះ។

[៤៤៨] (យក្ស…) បពិត្ររាជបុត្ត អ្នកពេញចិត្ត​នឹងអំពើ​នេះ អ្នក​លះបង់​នូវ​ជីវិត ព្រោះ​ឲ្យបិតា​រួច ព្រោះហេតុ​នោះ អ្នកចូរ​ជាអ្នកមាន​សភាព​រួសរាន់ កាប់​ឧសបង្កាត់​ភ្លើង​ចុះ។

[៤៤៩] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះឯង ព្រះរាជបុត្តមាន​ប្រាជ្ញា ក៏ប្រមូល​នូវឧស ហើយ​ដុតភ្លើង​ឲ្យឆេះ​ធំឡើង រួចប្រាប់​យក្សថា ឥឡូវនេះ ភ្លើងដ៏ធំ​នេះ ខ្ញុំបាន​បង្កាត់​ឆេះហើយ។

[៤៥០] ឥឡូវនេះ លោកជាអ្នកធ្វើនូវ​ការកំហែង​ខ្ញុំ ចូរពិសា​ខ្ញុំក្នុងថ្ងៃ​នេះចុះ លោក​ព្រឺរោម​ហើយ​សម្លឹង​ខ្ញុំញយៗ តើព្រោះ​ហេតុអ្វី លោកឃ្លាន​ចង់ស៊ី​ខ្ញុំយ៉ាង​ណាៗ ខ្ញុំនឹង​ធ្វើតាម​ពាក្យរបស់​លោក​យ៉ាងនោះៗ។

[៤៥១] (យក្ស…) នរណា គួរស៊ីបុគ្គល​តាំងនៅ​ក្នុងធម៌ និយាយ​ពាក្យពិត ដឹង​នូវពាក្យ​ពេចន៍​បែបអ្នក បុគ្គលណា ហ៊ានស៊ី​នូវបុគ្គល​ពោលពាក្យ​សច្ចៈ​បែបអ្នក ក្បាល​របស់​បុគ្គលនោះ​នឹងបែក​ជា ៧ ភាគ។

[៤៥២] (ព្រះរាជកុមារ…) អម្បាលដូចជាទន្សាយនោះ កាលសំគាល់​នូវ​ហេតុនេះ បាន​ញ៉ាំង​ឥន្ទព្រាហ្មណ៍ ឲ្យនៅ (ដើម្បី​ឲ្យ) សរីរៈនៃ​ខ្លួន ម្នាលយក្ស ហេតុ​នោះឯង បាន​ជា​ចន្ទិមទេវបុត្ត បង្ហូរចេញ​នូវសេចក្តី​ប្រាថ្នា​នោះ មានរូប​ទន្សាយ​ឋិតនៅ​សព្វថ្ងៃនេះ។

[៤៥៣] (យក្ស…) ព្រះចន្ទ្រ និងព្រះអាទិត្រ​រួចអំពី​មាត់រាហូ ហើយ​រុងរឿង​ក្នុងថ្ងៃ ១៥ កើត យ៉ាង​ណាមិញ បពិត្រ​អ្នកមាន​អានុភាព​ច្រើន អ្នកបាន​រួចអំពី​យើង​ឈ្មោះ​បោរិសាទ​ហើយ ចូររុងរឿង​ក្នុងក្រុង​កបិល្លពស្តុ​ចុះ រួចចូរ​ញ៉ាំង​បិតា និងមាតា​ឲ្យរីករាយ ទាំង​ពួកញាតិ​ទាំងអស់​របស់អ្នក ក៏ចូរ​ត្រេកអរ​ចុះ។

[៤៥៤] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះឯង ព្រះរាជបុត្ត​មានប្រាជ្ញា ព្រះនាម​អលីនសត្តុ ដែល​បោរិសាទ​នោះ​អនុញ្ញាត​ហើយ ក៏ធ្វើ​អញ្ជលី​ផ្គងឡើង​ចំពោះ​បោរិសាទ រួចត្រឡប់​មកកាន់​នគរ​កបិល្លពស្តុ​វិញ​ដោយសួស្តី បាន​សេចក្តីសុខ ឥតមាន​រោគឡើយ។

[៤៥៥] ពួកមនុស្សនៅក្នុងនិគមក្តី ពួកមនុស្ស​នៅក្នុង​ជនបទ​ក្តី ពួក​ពលដំរី​ក្តី ពលរថ​ក្តី ពលថ្មើរជើង​ក្តីទាំងអស់ ក៏ប្រណម្យ​អញ្ជលី​នមស្ការ ចូលទៅ​ជិត​អលីនសត្តុ​កុមារ​ថា យើងខ្ញុំ​សូមថ្វាយ​បង្គំចំពោះ​ព្រះអង្គ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ធ្វើនូវ​អំពើ​ដែលគេ​ធ្វើបាន​ដោយក្រ។

[៤៥៦] (ព្រះបាទពារាណសីត្រាស់សួរថា) ម្នាលនាងសុភទ្ទា ជាស្រីមាន​អវយវៈ​ដូចមាស មានសម្បុរ​លឿងខ្ចី មានសម្បុរ​ដ៏ប្រសើរ ថ្វីក៏បាន​ជានាង​សោយសោក ម្នាលនាង​មានភ្នែក​ពិសាល ថ្វីក៏បាន​ជានាង​ស្រពោន ដូចផ្កា​ឈូក​ដែលគេ​ច្របាច់។

[៤៥៧] (នាងសុភទ្ទាទេវីទូលថា) បពិត្រមហារាជ ចំណង់ប្លែក កើតឡើង​ដល់​ខ្ញុំម្ចាស់​ដោយការ​យល់សប្តិ តែចំណង់​ប្លែករបស់​ខ្ញុំម្ចាស់​នោះ ហាក់​ដូចជា​មិនងាយ​រក​បានទេ។

[៤៥៨] (ព្រះរាជា…) កាមគុណទាំងឡាយ​ណាមួយ​ជារបស់​មនុស្ស​ក្នុង​លោក​ជាទី​ត្រេកអរ​នេះ កាមគុណ​ទាំងអស់​នោះ មានច្រើន​សុទ្ធតែជា​របស់​យើង យើងនឹង​ឲ្យនូវ​ចំណង់​ប្លែកដល់​នាង។

[៤៥៩] (នាងសុភទ្ទាទេវី…) បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព សូម​ឲ្យព្រាន​ទាំងឡាយ ដែល​មាននៅ​ក្នុងដែន​របស់ព្រះអង្គ មកប្រជុំគ្នា ខ្ញុំម្ចាស់នឹង​ប្រាប់នូវ​ចំណង់ប្លែក​របស់​ខ្ញុំម្ចាស់ ដល់​ព្រាន​ទាំងឡាយ​នុ៎ះ។

[៤៦០] (ព្រះរាជា…) ម្នាលនាងទេវី ពួកព្រានព្រៃ​ទាំងនេះ ជាអ្នក​មានថ្វីដៃ ជា​អ្នក​ក្លៀវក្លា ស្គាល់ព្រៃផង ស្គាល់​ម្រឹគផង សឹងតែ​ជាអ្នក​ស៊ូលះបង់​នូវជីវិត ក្នុង​ប្រយោជន៍​របស់យើង។

[៤៦១] (នាងសុភទ្ទាទេវី…) ម្នាលលុទ្ទបុត្រ​ទាំងឡាយ អ្នក​ទាំងឡាយ ទាំង​ប៉ុន្មាន​នាក់ ដែលមកប្រជុំគ្នា​ក្នុងទីនេះ ចូរស្តាប់ (ពាក្យ​របស់​ខ្ញុំចុះ) ខ្ញុំបានយល់​សប្តិ៍​ឃើញដំរីស មាន​ភ្លុកប្រាំមួយ ខ្ញុំត្រូវការ​ដោយ​ភ្លុកដំរីស​នោះ ជីវិត (របស់ខ្ញុំ) នឹង​មិនមាន ព្រោះការ​មិនបាន​ភ្លុកនោះ។

[៤៦២] (ពួកលុទ្ទបុត្រ…) បិតា និងជីតារបស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ មិនដែល​ឃើញ មិន​ដែលឮ នូវដំរី​មានភ្លុក​ប្រាំមួយ ដែល​ព្រះរាជបុត្រី​បានទ្រង់​ព្រះ​សុបិន​ឃើញ​នោះទេ សូម​ព្រះនាង​ទ្រង់​សវនិយ​ប្រាប់នូវ​ដំរីដ៏​ប្រសើរ​ប្រាកដ​ដូច្នោះ ដល់ពួក​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំចុះ។

[៤៦៣] បណ្តាទិសទាំង ១០ នេះគឺ ទិសធំ ៤ ទិសតូច ៤ ទិសខាងលើ ១ ទិសខាង​ក្រោម ១ តើព្រះរាជបុត្រី​ទ្រង់ព្រះសុបិន​ឃើញ​ដំរីដ៏​ប្រសើរ មាន​ភ្លុកប្រាំមួយ ឋិតនៅ​ក្នុង​ទិសណា។

[៤៦៤] (ព្រះនាងសុភទ្ទាទេវី…) អ្នកចេញអំពីទីនេះ ដើរត្រង់​ទៅទិស​ខាង​ជើង រំលង​ភ្នំធំទាំង ៧ ទៅ នឹងឃើញ​ភ្នំធំលើសលុប​មួយឈ្មោះ​សុវណ្ណបស្សៈ ជាភ្នំ​មាន​ផ្កាឈើ​រីកព្រោង​ព្រាត កុះករ​ដោយ​ពួកកិន្នរ។ អ្នកចូរ​ឡើងកាន់ភ្នំ ជាលំនៅ​របស់​ពួកកិន្នរនោះ ហើយ​រមិលមើល​នូវទីជិត​នៃជើងភ្នំ គ្រានោះ អ្នកនឹង​ឃើញនូវ​ស្តេចជ្រៃ​មួយដើម មាន​ឫស ៨០០០ មានពណ៌​ប្រាកដ​ស្មើដោយមេឃ។ ឯស្តេច​ដំរីមាន​ភ្លុកប្រាំមួយ មានខ្លួន​សសុទ្ធ ដែល​ពួកដំរី​ដទៃគ្រប​សង្កត់​បានដោយ​ក្រ តែងនៅ​ជិតដើមជ្រៃ​នោះ ដំរី​ទាំងឡាយ ៨០០០ មានភ្លុក​ងដូច​ចន្ទោល​រទេះ មានប្រក្រតី​ទៅប្រហារ​ដោយសន្ទុះ​ដូច​ជា​ខ្យល់ តែងរក្សា​នូវស្តេច​ដំរីនោះ។ ពួក​ដំរីទាំង ៨០០០ នោះ ឈរដក​ដង្ហើមខ្លាំងៗ តែង​ក្រោធ​ចំពោះ​វត្ថុ សូម្បី​ដែលខ្យល់​បក់ត្រូវហើយ មួយ​ទៀត បើ​វាឃើញ​មនុស្ស​ក្នុងទី​នោះហើយ ក៏ធ្វើ​ឲ្យទៅ​ជាផេះ សូម្បី​តែ​ធូលី គឺផេះ​របស់​មនុស្សនោះ ក៏មិន​ឲ្យមាន​ឡើយ។

[៤៦៥] (សោណុត្តរព្រានព្រៃ…) បពិត្រ​ព្រះនាងទេវី គ្រឿង​ប្រដាប់​ទាំង​ឡាយ​ដ៏ច្រើន ដែលគេ​ធ្វើដោយ​មាសក្តី កែវមុក្តា​ក្តី កែវមណី​ក្តី គ្រឿង​ប្រដាប់​ជាវិការៈ​នៃ​កែវពៃទូរ្យ​ក្តី សឹងមាន​ក្នុង​រាជត្រកូល ចុះ​ព្រះនាង​មាន​ប្រាថ្នា​នឹងសម្លាប់​ដំរី​មានភ្លុក​ប្រាំមួយ យកមក​ធ្វើគ្រឿង​ប្រដាប់​ជាវិការៈ​នៃភ្លុកឬ ឬក៏ព្រះនាង​ចង់សម្លាប់​ពួកលុទ្ទបុត្រ (កូនព្រាន)។

[៤៦៦] (ព្រះនាងសុភទ្ទាទេវី…) ម្នាលព្រានព្រៃ (មិនមែន​ដូច្នោះទេ) យើងជា​ស្រី​ច្រណែន​ផង ជាស្រី​ដល់នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខផង យើង​រឭក​ឃើញ (នូវពៀរ) ក្នុង​ខាងដើម (ដែល​ដំរីនោះ​ធ្វើហើយ​ដល់យើង) ផង បានជា​ចេះតែស្គាំង​ស្គម ម្នាល​ព្រានព្រៃ អ្នក​ចូរធ្វើ​សេចក្តី​នេះដល់​យើងចុះ យើងនឹង​ឲ្យស្រុក​សួយ ៥ ដល់អ្នក។

[៤៦៧] (សោណុត្តរព្រានព្រៃ…) ដំរីឆទ្ទន្ត​នោះ តែងនៅ​ត្រង់ទីណា តែងចូល​ទៅឈរ​ក្នុងកន្លែង​ណា ផ្លូវដូចម្តេច​ដែល​ដំរីឆទ្ទន្ត​ចុះទៅ​ងូតទឹក ស្តេចដំរី​ឆទ្ទន្ត​នោះ ងូតទឹក​តើដូចម្តេច យើងខ្ញុំ​ធ្វើម្តេច​នឹងដឹង​ដំណើរ​នៃដំរីនោះ​បាន។

[៤៦៨] (ព្រះនាងសុភទ្ទាទេវី…) ត្រង់ទីកន្លែងដែល​ដំរីនៅនោះ មានស្រះ​បោក្ខរណី​នោះ​នៅជិត ជាស្រះគួរ​រីករាយផង មាន​កំពង់ទឹក​ដ៏ល្អផង មាន​ទឹកដ៏​ច្រើនផង (មាន​កុមុទ ឧត្បល និងឈូក) មានផ្កា​រីកស្គុះស្គាយ​ផង ដេរដាស​ដោយពួក​ភមរជាតិ​ផង ស្តេចដំរី​ដ៏ប្រសើរ​នោះ តែង​ងូតទឹក​ក្នុង​ស្រះនុ៎ះឯង។ ដំរីឆទ្ទន្ត​នោះ ជាដំរីស​សុទ្ធ មាន​ស្បែក និង​អវយវៈ​ស ដូចផ្កា​ឈូកស លាងជំរះ​នូវក្បាល រួចហើយ​ក៏ទ្រទ្រង់​នូវផ្កា​ឧត្បល​ជាដើម ត្រេកអរ​រីករាយ​ពន់ពេក ក៏​ឲ្យមេដំរី​ជាមហេសី​ឈ្មោះនាង​សព្វសុភទ្ទា ដើរ​ពីខាងមុខ ហើយ​ដើរសំដៅ​ទៅកាន់​ទីកន្លែង​នៅរបស់​ខ្លួន។

[៤៦៩] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រានព្រៃនោះ បានរៀន​ពាក្យក្នុង​ទីនោះហើយ ក៏​ចាប់​យកនូវ​បំពង់ព្រួញ និងធ្នូ (ដើររម្លង) ភ្នំធំទាំង ៧ ក៏ពិចារណា​មើលទៅ (ឃើញ) ភ្នំធំ​ខ្ពស់​មួយ ឈ្មោះ​សុវណ្ណបស្សៈ។ ព្រានព្រៃ​បានឡើង​ទៅកាន់​ភ្នំ ជាកន្លែង​នៅនៃ​ពួកកិន្នរ ក៏​រមិល​មើល​នូវទីជីត​នៃជើងភ្នំ បាន​ឃើញស្តេច​ជ្រៃធំ​មួយដើម មាន​សម្បុរ​ប្រាកដ​ស្មើដោយ​មេឃ មានឫស ៨០០០ ជិត​ជើងភ្នំ​នោះ។ បានឃើញ​ដំរីមាន​ភ្លុក ៦ ជា​ដំរីស​សុទ្ធ ដែល​ពួកដំរី​ដទៃ គ្រប​សង្កត់​បានដោយ​ក្រ នៅក្រោម​ដើមជ្រៃ​នោះ ពួកដំរី​ទាំង ៨០០០ មាន​ភ្លុកង ដូចជា​ចន្ទោលរថ មាន​ប្រក្រតី​ទៅប្រហារ​ពួកដំរី​ជាបច្ចាមិត្ត ដោយ​សន្ទុះ​ដ៏​លឿន​ដូចជា​ខ្យល់ តែងរក្សា​នូវស្តេច​ដំរីនោះ។ បានឃើញ​ស្រះបោក្ខរណី នៅជិត​ដើមជ្រៃ​នោះ ជាទីគួរ​រីករាយ មានកំពង់​ទឹកដ៏ល្អ​ផង មានទឹកដ៏​ច្រើនផង (មាន​ផ្កាកុមុទ ឧត្បល និងឈូក) រីកស្គុះស្គាយ​ផង ដេរដាស​ដោយពួក​ភមរជាតិ​ផង ជាទី​សម្រាប់​ងូតរបស់​ស្តេចដំរី​ដ៏ប្រសើរ​នោះ។ បានឃើញនូវ​ការដើរ​ទៅ និងការ​ឈរនៅ នៃ​ដំរីដ៏​ប្រសើរ​ផង ឃើញផ្លូវ​របស់​ដំរីដ៏ប្រសើ​នោះ​ទៅងូត​ទឹកផង ព្រានព្រៃ​ជា​អនរិយជន បាន​ប្រកប (កិច្ចការ​ស្រេច) ដោយ​ការលុះ​ក្នុងអំណាច​នៃចិត្ត ក៏បាន​ជីករណ្តៅ។

[៤៧០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រានព្រៃ ជាអ្នកធ្វើ​អំពើអាក្រក់ ជីករណ្តៅ​ហើយ គ្រប​ដោយ​ផែនក្តារ​ទាំងឡាយ រួចបញ្ចូល​ខ្លួន និងធ្នូរ (ទៅក្នុង​រណ្តៅ​នោះ) ហើយ​បាញ់នូវដំរី ដែល​ដើរមក​ក្បែរខាង (រណ្តៅ​របស់ខ្លួន) ដោយ​ព្រួញ​ដ៏ថ្លោស។ ដំរីដ៏​ប្រសើរ ត្រូវព្រាន​ព្រៃបាញ់​ហើយ ក៏បន្លឺ​នូវ​កោញ្ចនាទ​ដ៏ពន្លឹក ពួកដំរី​ទាំងអស់ ក៏​បន្លឺនូវ​សម្លេង​មាន​សភាព​ដ៏ពន្លឹក ដំរី​ទាំងនោះ ក៏​ធ្វើនូវស្មៅ និង​មែកឈើ​ឲ្យខ្ទេចខ្ទី ហើយ​ស្ទុះស្ទារ​ទៅទាំង ៨ ទិស​ជុំវិញ។ ដំរីដ៏​ប្រសើរ ក៏ចាប់​ព្រាននោះ ដោយ​បំណងថា អញ​នឹងសម្លាប់​ព្រានព្រៃនុ៎ះ ក៏​ឃើញ​នូវសំពត់​កាសាវៈ ដែលជា​ទង់ជ័យ​របស់​ពួកឥសី ដំរីដ៏​ប្រសើរ​ត្រូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ​ប៉ះពាល់​ហើយ ក៏មាន​សញ្ញាកើត​ឡើងថា ធម្មតា បុគ្គលប្រើ​ប្រាស់​ទង់ជ័យ​ព្រះអរហន្ត មាន​សភាព​ដែលសប្បុរស​មិនគួរ​សម្លាប់។

[៤៧១] (ដំរីឆទ្ទន្ត…) បុគ្គលណា មិនទាន់​អស់ទឹកចត់ គឺកិលេស ជាអ្នក​ប្រាស​ចាក​ការទូន្មាន​នូវឥន្ទ្រិយ និង​វចីសច្ចៈ និងស្លៀក​ដណ្តប់​សំពត់​កាសាវៈ បុគ្គលនោះ មិនគួរ​នឹង​ស្លៀក​ដណ្តប់​សំពត់​កាសាវៈ​ទេ។ ចំណែក​បុគ្គលណា ខ្ជាក់ចោល​នូវទឹកចត់ គឺ​កិលេស តាំងមាំ​ក្នុងសីល​ទាំងឡាយ ជាអ្នក​ប្រកប​ដោយ​ការទូន្មាន​នូវឥន្ទ្រិយ និងវចីសច្ចៈ បុគ្គល​នោះឯង ទើបគួរនឹង​ស្លៀកដណ្តប់​សំពត់​កាសាវៈ។

[៤៧២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ដំរីដ៏ប្រសើរ ត្រូវព្រានព្រៃ​បាញ់ហើយ​ដោយ​សរដ៏​ថ្លោស មិនមាន​ចិត្តប្រទូស្ត បាននិយាយ​នឹងព្រានព្រៃ​ថា នែសម្លាញ់ អ្នកត្រូវ​ការអ្វី តើព្រោះហេតុ​អ្វី បានជា​អ្នកសម្លាប់​យើង ម្យ៉ាងទៀត ការប្រកប​នេះ របស់​បុគ្គលណា។

[៤៧៣] (ព្រានព្រៃ…) បពិត្រដំរីដ៏ចំរើន ព្រះមហេសី​របស់​ស្តេចក្នុង​ដែនកាសី​នោះ ឈ្មោះនាង​សុភទ្ទា ដែលគេ​បូជាហើយ​ក្នុង​រាជត្រកូល ព្រះនាង​បាន​ឃើញ​អ្នក ហើយ​ប្រាប់ខ្ញុំ ព្រះនាង​ក៏មាន​ព្រះសវនីយ​នឹងខ្ញុំថា យើងត្រូវ​ការ​ដោយភ្លុក​ទាំងឡាយ។

[៤៧៤] (ដំរីឆទ្ទន្ត…) ព្រះរាជបុត្រីនោះ ដឹងថា គូនៃភ្លុក​ទាំងឡាយ​របស់បិតា និង​ជីតា​ទាំងឡាយ​របស់​យើង មាន​ច្រើនណាស់ តែនាង​ជាស្រីក្រោធ ត្រូវការ​សម្លាប់ ជា​ស្រីល្ងង់ បានចងពៀរ (នឹងយើង)។ នែព្រានព្រៃ អ្នកចូរ​ក្រោក​ឡើង ចាប់​នូវរណារ ហើយ​អារនូវ​ភ្លុកទាំងគូ​នេះចុះ ទាន់ខ្ញុំ​មិនទាន់​ស្លាប់ អ្នកឯង​គប្បីទូល​ព្រះរាជបុត្រី ដែល​មាន​សេចក្តី​ក្រោធនោះ​ថា ដំរីដ៏ប្រសើរ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​បានសម្លាប់​ហើយ សូម​ព្រះនាង​ទទួល​យក នេះជាភ្លុក​របស់ដំរី​នោះ។

[៤៧៥] ព្រានព្រៃនោះ ក្រោកឈរឡើង ហើយចាប់​រណារ អារនូវ​ភ្លុកនៃដំរីដ៏​ប្រសើរ ហើយ​ក៏យក​នូវភ្លុកដ៏​ល្អស្អាត មិនមាន​ភ្លុកឯទៀត​ប្រៀបផ្ទឹម​បាន​លើផែនដី រួច​ដើរចៀស​ចេញទៅ​អំពី​ទីនោះ​យ៉ាងឆាប់។

[៤៧៦] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ពួកដំរី ត្រូវភ័យ (អំពី​សេចក្តី​ស្លាប់) បៀតបៀន​ហើយ ដល់​នូវសេចក្តី​ទុក្ខព្រួយ ព្រោះគេ​សម្លាប់នូវ​ដំរីដ៏ប្រសើរ បានស្ទុះ​ទៅ​គ្រប់ទិស​ទាំង ៨ លុះមិន​ឃើញបុរស​ជាសត្រូវ​នឹងដំរី ក៏ត្រឡប់​មកកាន់​ទី​របស់ស្តេច​ដំរីដ៏​ប្រសើរ​វិញ។

[៤៧៧] ដំរីដ៏ប្រសើរទាំងនោះ កន្ទក់កន្ទេញ រោទ៍ក្នុង​ទីនោះ ហើយ​រោយរាយ​នូវ​អាចម៍ដី លើក្បាល​របស់ខ្លួន ដំរីទាំង​អស់នោះ ក៏​ឲ្យមេដំរី​ជាមហេសី ឈ្មោះ​សព្វសុភទ្ទា ដើរ​មុខ មកកាន់​ទីនៅ​របស់ខ្លួន។

[៤៧៨] ព្រានព្រៃនោះ បាន​នាំយកភ្លុក​ទាំងឡាយ​នៃដំរី​ដ៏ប្រសើរ ជាភ្លុកល្អ​ស្អាត មិនមាន​ភ្លុកឯទៀតប្រៀប​ផ្ទឹមបាន​លើផែនដី ភ្លឺសព្វ​ដោយរស្មី​មានពណ៌​ដូចជាមាស ហើយ​ចូលទៅ​កាន់​កាសីបុរី ព្រានព្រៃ​នោះ ក៏បង្អោន​នូវភ្លុក​ទាំងឡាយ​ថ្វាយ​ព្រះរាជកញ្ញា​ថា ដំរីដ៏​ប្រសើរ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​សម្លាប់បាន​ហើយ សូមព្រះនាង​ទទួលយក នេះជា​ភ្លុករបស់​ដំរីនោះ។

[៤៧៩] ព្រះរាជកញ្ញានោះ ទតឃើញភ្លុកទាំងឡាយ​នៃដំរី​ដ៏ប្រសើរ ដែល​ធ្លាប់​ជាប្តី​ជាទី​ស្រឡាញ់​អំពី​ជាតិមុន ក៏បែក​ហឫទ័យ​ក្នុងទី​នោះឯង ហេតុ​នោះ ព្រះនាង​ជា​ស្រីល្ងង់ បានសោយ​ព្រះវិលាល័យ​ទៅ។

[៤៨០] (ព្រះធម្មសង្គាហកត្ថេរ…) ព្រះពុទ្ធ ព្រះអង្គបានសម្រេច​នូវ​សម្ពោធិញ្ញាណ​ផង មានអានុភាព​ច្រើនផង បានធ្វើ​នូវការ​ញញឹម​ក្នុង​កណ្តាល​ពពួក​បរិស័ទ ពួកភិក្ខុ​មាន​ចិត្តរួច​ស្រឡះ ក៏ក្រាប​បង្គំទូល​សួរថា ព្រះពុទ្ធ​ទាំងឡាយ មិនដែល​ធ្វើ​នូវការ​ញញឹម ឲ្យ​ប្រាកដ​ដោយឥត​ហេតុទេ។

អ្នកទាំងឡាយ បានឃើញ​នាងកុមារី​ណានៅ​ជំទង់ ស្លៀក​សំពត់​កាសាវៈ ជាអ្នក​បួស នាងកុមារី​នោះ ក្នុងកាល​នោះ គឺព្រះរាជ​កញ្ញា ឯស្តេច​ដំរីក្នុង​កាល​នោះ គឺតថាគត​ឯង ព្រានព្រៃណា កាន់យក​នូវភ្លុក​ទាំងឡាយ​នៃដំរីដ៏​ប្រសើរ ជាភ្លុក​ដ៏ល្អស្អាត មិនមាន​ភ្លុកឯទៀត​ប្រៀបផ្ទឹម​បាន​លើផែនដី ហើយចូល​ទៅកាន់​កាសីបុរី ព្រានព្រៃ​នោះ​ក្នុង​កាលនោះ គឺ​ទេវទត្ត។ ព្រះពុទ្ធ ព្រះអង្គ​ប្រាសចាក​សេចក្តី​ក្រវល់​ក្រវាយ ប្រាស​ចាក​សេចក្តី​សោក ប្រាសចាក​នូវកូន​សរ គឺរាគៈ បានជ្រាប​ច្បាស់​ដោយ​ព្រះអង្គឯង ហើយ​ទ្រង់សំដែង​នូវចរិត​ខ្ពស់ និងទាប​អំពី​ដើមនេះ ដែល​អន្ទោលទៅ​អស់​កាលដ៏យូរ ហាក់ដូច​មិនកន្លង​ថ្ងៃ។

ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កាលនោះ តថាគតនៅ​ក្នុងទីនោះ កាលនោះ តថាគត​ជា​ស្តេចដំរី អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរចាំ​ទុកនូវ​ជាតក​យ៉ាងនេះ​ចុះ។

[៤៨១] (ព្រះបាទធនញ្ជយកោរព្យៈ ត្រាស់សួរថា) នែសុចីរតៈ យើង​បាននូវ​រាជសម្បត្តិ​ផង បាននូវ​ភាពជា​ធំផង យើងប្រាថ្នា​ដើម្បីដល់​នូវភាព​ជាធំ ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ត្រួតត្រា​នូវផែនដី​នេះ។ (យើង​ប្រកប) ដោយធម៌ មិនប្រកប​ដោយអធម៌​ទេ ព្រោះ​អធម៌​មិនពេញ​ចិត្តដល់​យើងឡើយ ម្នាលសុចីរតៈ ធម៌ជា​ចរិត​របស់​ព្រះរាជា ពួកជន​ត្រូវតែ​ធ្វើ។ នែព្រាហ្មណ៍ យើងដែលពួក​ជនមិន​និន្ទា ក្នុងលោកនេះ ដោយអត្ថ និងធម៌​ណាផង មិន​និន្ទាក្នុង​បរលោក ដោយអត្ថ និងធម៌​ណាផង គប្បីដល់​នូវ​ឥស្សរិយយស ក្នុងទេវ​លោក និង​មនុស្សលោក ដោយអត្ថ និងធម៌​ណាផង។ នែព្រាហ្មណ៍ យើង​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ធ្វើនូវអត្ថ និងធម៌​នោះៗ នែព្រាហ្មណ៍ អ្នកដែល​យើងសួរ​ហើយ ចូរប្រាប់​នូវអត្ថ និង​ធម៌​នោះ។

[៤៨២] (សុចីរតព្រាហ្មណ៍ ក្រាបទូលថា) បពិត្រ​ព្រះខត្តិយរាជ ព្រះអង្គ​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ធ្វើនូវ​អត្ថ និងធម៌​ណា តែវៀរចាក​វិធុរព្រាហ្មណ៍​ហើយ បុគ្គល​ដទៃ មិនគួរ​នឹង​ប្រាប់​នូវអត្ថ និងធម៌​នោះបានទេ។

[៤៨៣] (ព្រះរាជា…) នែសុចីរតៈ អ្នកចូរមកនេះ អ្នកឯង​ត្រូវយើង​ប្រើទៅ អ្នក​ចូរទៅ​កាន់សំណាក់​នៃ​វិធុរព្រាហ្មណ៍ ចូរនាំ​យកនូវ​ឆ្ពោរនៃមាស​នេះ​ទៅ​ចុះ អ្នកចូរ​ឲ្យនូវ​ឆ្ពោរនៃមាស​នេះ ជាគ្រឿង​បូជា​ដល់ការ​ប្រៀនប្រដៅ​នូវអត្ថ និងធម៌។

[៤៨៤] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) សុចីរតព្រាហ្មណ៍ ជាភារទ្វាជគោត្រ​នោះ បាន​ទៅកាន់​សំណាក់​នៃ​វិធុរព្រាហ្មណ៍ សុចីរតៈ ជាមហាព្រាហ្មណ៍ ក៏បាន​ឃើញ​វិធុរព្រាហ្មណ៍​នោះ កំពុង​តែបរិភោគ​ក្នុងផ្ទះ​របស់ខ្លួន។

[៤៨៥] (សុចីរតព្រាហ្មណ៍…) ខ្ញុំជាទូត​របស់​ព្រះបាទកោរព្យៈ​ដ៏មានយស ទ្រង់​ប្រើមក ព្រះបាទ​ធនញ្ជយកោរព្យៈ ជា​យុធិដិ្ឋលគោត្រ ទ្រង់មានព្រះ​ឱង្ការថា អ្នក​ចូរសួរ​នូវអត្ថ និងធម៌ បពិត្រ​វិធុរ អ្នកដែល​ខ្ញុំសួរហើយ ចូរ​ប្រាប់នូវអត្ថ និងធម៌នោះ។

[៤៨៦] (វិធុរព្រាហ្មណ៍…) ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំ (គិតថា) អញនឹង​បិទនូវទន្លេ​គង្គា តែមិនអាច​បិទនូវ​ទន្លេដ៏ធំ​នោះបាន ព្រោះ​ហេតុនោះ ឱកាសនោះ នឹង​មានដូច​ម្តេចកើត ខ្ញុំដែល​អ្នកសួរ​ហើយ មិនអាច​ដើម្បីប្រាប់​នូវអត្ថ និងធម៌​បានទេ។ តែខ្ញុំ​មាន​កូនប្រុស​មួយ​ឈ្មោះ​ភទ្រការ ជាឱរស ជាកូន​បង្កើត​របស់ខ្ញុំ ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ព្រោះហេតុ​នោះ អ្នកចូរ​ទៅសួរ​អត្ថ និងធម៌ ចំពោះ​ភទ្រការ​នោះចុះ។

[៤៨៧] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) សុចីរតព្រាហ្មណ៍ ជាភារទ្វាជគោត្រ​នោះ បាន​ទៅកាន់​សំណាក់​ភទ្រការកុមារ សុចីរតៈ ជា​មហាព្រាហ្មណ៍​បានឃើញ​ភទ្រការកុមារ​នោះ កំពុង​អង្គុយនៅ​ក្នុងផ្ទះ​របស់ខ្លួន។

[៤៨៨] (សុចីរតព្រាហ្មណ៍…) ខ្ញុំជាទូតរបស់​ព្រះបាទកោរព្យៈ​ដ៏មានយស ទ្រង់​ប្រើមក ព្រះបាទ​កោរព្យៈ ជាយុធិដិ្ឋលគោត្រ ទ្រង់​ត្រាស់ថា អ្នកចូរ​សួរនូវអត្ថ និងធម៌ ម្នាល​ភទ្រការកុមារ ព្រោះហេតុ​នោះ អ្នកចូរ​ប្រាប់​នូវអត្ថ និងធម៌​ដល់ខ្ញុំ។

[៤៨៩] (ភទ្រការកុមា…) ខ្ញុំទើបទម្លាក់ចោលនូវអម្រែក​សាច់​ហើយ​ ដេញតាម​នូវ​ទន្សង ខ្ញុំដែល​អ្នកសួរ​ហើយ មិនអាច​នឹងប្រាប់​នូវអត្ថ និងធម៌បានទេ។ បពិត្រ​សុចីរតព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំមាន​ប្អូនប្រុស​ម្នាក់ឈ្មោះ​សញ្ជ័យ បពិត្រ​សុចីរតព្រាហ្មណ៍ ព្រោះ​ហេតុនោះ អ្នក​ចូរទៅ​សួរ​នូវអត្ថ និងធម៌ ចំពោះ​សញ្ជ័យ​នោះចុះ។

[៤៩០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) សុចីរតព្រាហ្មណ៍ ជាភារទ្វាជគោត្រនោះ បាន​ទៅ​កាន់​សំណាក់​សញ្ជយកុមារ សុចីរតៈ ជាមហាព្រាហ្មណ៍ បានឃើញ​នូវ​សញ្ជ័យកុមារ​នោះ អង្គុយ​ក្នុងកណ្តាល​បរិស័ទ​របស់ខ្លួន។

[៤៩១] (សុចីរតព្រាហ្មណ៍…) ខ្ញុំជាទូត ព្រះបាទ​ធនញ្ជយកោរព្យៈ​ដ៏មានយស ទ្រង់​ប្រើមក ព្រះបាទ​ធនញ្ជយកោរព្យៈ ជាយុធិដ្ឋិលគោត្រ មានព្រះឱង្ការ​ថា អ្នកចូរ​សួរនូវអត្ថ និងធម៌ ម្នាល​សញ្ជយកុមារ ព្រោះហេតុនោះ អ្នក​ដែលខ្ញុំ​សួរហើយ ចូរប្រាប់​នូវអត្ថ និងធម៌។

[៤៩២] (សញ្ជយកុមារ…) បពិត្រសុចីរតព្រាហ្មណ៍ មច្ចុតែងលេប​ខ្ញុំរាល់​ល្ងាច​រាល់​ព្រឹក សព្វៗ កាល ខ្ញុំដែលអ្នក​សួរហើយ មិនអាច​នឹងប្រាប់​នូវអត្ថ និង​ធម៌​ដល់អ្នក​បានទេ។ បពិត្រ​សុចីរតព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំមានប្អូន​ប្រុសម្នាក់ ឈ្មោះសម្ភវៈ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ ព្រោះហេតុ​នោះ អ្នកចូរ​ទៅសួរ​នូវអត្ថ និង​ធម៌​ចំពោះ​សម្ភវៈ​នោះចុះ។

[៤៩៣] (សុចីរតព្រាហ្មណ៍…) ម្នាលអ្នក​ដ៏ចំរើន បញ្ហាធម៌​ក៏អស្ចារ្យម្ល៉េះ សម្ភវកុមារ​នេះ យើងមិន​ពេញចិត្តទេ ព្រោះជន ៣ នាក់ ឪពុក និងកូន​ទាំង​នោះ មិន​ដឹងច្បាស់​ដោយ​ប្រាជ្ញា​ទៅហើយ។ អ្នកទាំងឡាយ​ដែលខ្ញុំសួរ​ហើយ មិនអាច​ប្រាប់នូវ​អត្ថ និង​ធម៌បាន ចំណង់​បើកូនក្មេង ដែលខ្ញុំ​សួរអត្ថ និងធម៌​ហើយ គប្បីដឹង​ដូចម្តេចកើត។

[៤៩៤] (សញ្ជយកុមារ…) បពិត្រ​សុចីរតព្រាហ្មណ៍ លោកកុំ​សំគាល់​សម្ភវ​កុមារ​នោះថា នៅក្មេង ហើយមិនសួរ ត្រូវតែសួរ​នូវ​សម្ភវកុមារ ទើបដឹងនូវ​អត្ថ និងធម៌។ ព្រះចន្រ្ទ ប្រាសចាក​មន្ទិល កាលដើរ​ទៅតាម​អាកាសធាតុ រុងរឿង​កន្លង​នូវពួក​ផ្កាយ​ទាំងអស់​ក្នុងលោក ដោយពន្លឺ​យ៉ាងណា​មិញ បពិត្រ​សុចីរតព្រាហ្មណ៍ សម្ភវកុមារ ពិតជា​នៅក្មេង​មែន (តែរុង​រឿងកន្លង​នូវពួក​បណ្ឌិត​ដ៏សេស) ដោយបញ្ញា និង​ការព្យាយាម ក៏យ៉ាង​នោះដែរ លោកកុំ​សំគាល់​នូវ​សម្ភវកុមារ​នោះថា​នៅក្មេង ហើយ​មិនសួរ ត្រូវតែសួរ​នូវ​សម្ភវកុមារ ទើបដឹង​នូវអត្ថ និងធម៌។ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ បណ្តាខែខាង​គិម្ហរដូវ​ទាំង​ឡាយ ខែចែត្ររុងរឿង​ដោយផ្កាឈើ​ទាំងឡាយ ជាងខែទាំង​ឡាយដទៃ​ឯទៀត យ៉ាង​ណាមិញ។ សម្ភវកុមារ ពិតមែន​តែនៅក្មេង (តែ​រុងរឿងកន្លង​នូវពួក​បណ្ឌិត​ដ៏សេស) ដោយ​បញ្ញា និង​ការព្យាយាម ក៏យ៉ាង​នោះដែរ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ លោក​កុំសំគាល់​សម្ភវកុមារ​នោះថានៅ​ក្មេង ហើយ​មិនសួរ ត្រូវតែសួរ​នូវ​សម្ភវកុមារ ទើបដឹង​នូវអត្ថ និង​ធម៌។ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ ភ្នំគន្ធមាទនៈ​មានទឹក​សន្សើម ជាលំនៅ​នៃពពួក​ទេវតា ដេរដាស​ដោយ​ដើមឈើ​ផ្សេងៗ​ទាំងឡាយ​ផង ដោយ​ឱសធ​ជាទិព្វ​ទាំងឡាយ​ផង រមែង​ញ៉ាំង​ទិស​ទាំងឡាយ​ឲ្យភ្លឺ​ច្បាស់ផង ផ្សាយទៅ​កាន់ទិស​ទាំងឡាយ (ដោយ​ក្លិនក្រអូប) ផង យ៉ាង​ណាមិញ។ សម្ភវកុមារ ពិតមែន​តែនៅក្មេង (តែ​រុងរឿង​កន្លងនូវ​ពួកបណ្ឌិត​ដ៏សេស) ដោយ​បញ្ញា និង​ការព្យាយាម ក៏​យ៉ាងនោះដែរ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ លោក​កុំសំគាល់នូវ​សម្ភវកុមារ​នោះថា​នៅ​ក្មេង ហើយ​មិនសួរ ត្រូវតែ​សួរនូវ​សម្ភវកុមារ ទើបដឹង​នូវអត្ថ និងធម៌។ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ ភ្លើង​ប្រក្រតី ប្រកប​ដោយអណ្តាត មានអំណាច កាល​ឆេះនូវ​គុម្ពឈើ​ក្នុងព្រៃ មិនចេះឆ្អែត រមែងញ៉ាំង​ពណ៌ខ្មៅ​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅ ជាសភាវៈ​ឆេះនូវខ្លាញ់ មាន​ផ្សែង​ជាទង់ ឆេះនូវដង​ព្រៃស្តុក មានរបស់​សម្រាប់​ឆេះដ៏ច្រើន រមែង​រុងរឿង​លើកំពូល​ភ្នំ ក្នុងវេលា​យប់​យ៉ាងណា​មិញ។ សម្ភវកុមារ ពិតមែន​តែនៅក្មេង (តែ​រុងរឿង​កន្លង​នូវពួក​បណ្ឌិត​ដ៏សេស) ដោយបញ្ញា និង​ការព្យាយាម ក៏​យ៉ាងនោះដែរ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ លោកកុំ​សំគាល់​នូវសម្ភវកុមារ​នោះថានៅ​ក្មេង ហើយមិន​សួរ ត្រូវតែសួរ​នូវ​សម្ភវកុមារ ទើបដឹង​នូវអត្ថ និងធម៌។ ជនទាំងឡាយ ស្គាល់សេះ​ដ៏ចំរើន​ដោយ​ល្បឿន​ផង ស្គាល់​គោបម្រើ​ក្នុងការផ្ទុកផង ស្គាល់​មេគោ​ដោយរឺតនូវ​ទឹកដោះ​ផង ស្គាល់​អ្នកប្រាជ្ញ​កាល​និយាយផង យ៉ាង​ណាមិញ។ សម្ភវកុមារ ពិត​មែនតែ​នៅ​ក្មេង (តែ​រុងរឿង​កន្លង​នូវពួក​បណ្ឌិត​ដ៏សេស) ដោយបញ្ញា និង​ការព្យាយាម ក៏​យ៉ាងនោះដែរ បពិត្រ​ព្រាហ្មណ៍ លោក​កុំសំគាល់នូវ​សម្ភវកុមារ​នោះ​ថានៅ​ក្មេង ហើយ​មិនសួរ ត្រូវតែសួរ​នូវសម្ភវកុមារ ទើប​ដឹងនូវ​អត្ថ និងធម៌។

[៤៩៥] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) សុចីរតព្រាហ្មណ៍ ជាភារទ្វាជគោត្រ​នោះ បាន​ទៅកាន់​សំណាក់​នៃ​សម្ភវកុមារ សុចីរតៈ ជាមហា​ព្រាហ្មណ៍ បានឃើញ​នូវ​សម្ភវកុមារ​នោះ កំពុង​លេងខាង​ក្រៅទីលំនៅ។

[៤៩៦] (សុចីរតព្រាហ្មណ៍…) ខ្ញុំជាទូតរបស់​ព្រះបាទ​កោរព្យៈ​ដ៏មានយស ទ្រង់​ប្រើមក ព្រះបាទ​កោរព្យៈ ជា​យុធិដ្ឋិលគោត្រ ទ្រង់ត្រាស់​ថា អ្នកចូរ​សួរនូវ​អត្ថ និងធម៌ នែសម្ភវ​កុមារ ព្រោះហេតុ​នោះ នាងឯង ដែលខ្ញុំសួរ​ហើយ ចូរប្រាប់​នូវអត្ថ និងធម៌។

[៤៩៧] (សម្ភវកុមារ…) បើដូច្នោះ អ្នកឈ្លាសវៃ (និយាយ) យ៉ាងណា ខ្ញុំនឹង​ប្រាប់អ្នក​យ៉ាងនោះ ព្រះរាជា​នឹងទ្រង់ជ្រាប​នូវប្រស្នា​នោះ ទោះបី​ព្រះអង្គ​ធ្វើតាមក្តី មិនធ្វើ​តាមក្តី។

[៤៩៨] បពិត្រសុចីរតព្រាហ្មណ៍ បុគ្គលដែល​ព្រះរាជា​សួរថា (យើងធ្វើ​កុសល) ក្នុង​ថ្ងៃនេះឬ គប្បី​ក្រាបទូលថា ក្នុងថ្ងៃ​ស្អែកវិញ កាលបើ​សេចក្តីត្រូវ​ការ កើតឡើង​ហើយ ព្រះបាទ​កោរព្យៈ ជា​យុធិដ្ឋិលគោត្រ កុំធ្វើ​តាមពាក្យ (នោះ) ហើយនៅ​ស្ងៀម​ឡើយ បុគ្គល​ដែល​ព្រះរាជា​សួរហើយ គប្បីក្រាប​បង្គំទូល​នូវ​ខន្ធបញ្ចកៈ ជាខាង​ក្នុងតែម្យ៉ាង សូម​ព្រះរាជា​កុំសេព​នូវផ្លូវ​ខុស ដូចបុគ្គល​វង្វេង​ដោយ​ឥតចេតនា។ ព្រះរាជា​កុំប្រព្រឹត្ត​កន្លង​នូវអត្តភាព កុំ​ប្រព្រឹត្ត​នូវអធម៌ កុំចម្លង​គេក្នុងទី​មិនមែន​ជាកំពង់ កុំប្រកប​ក្នុងសេចក្តី​វិនាសឡើយ។ លុះ​តែ​ក្សត្រិយ៍ណា ទ្រង់ជ្រាប​ហើយ ធ្វើនូវ​ហេតុទាំង​ឡាយនេះ ព្រះរាជា​នោះ​ទើប​ចំរើន​រាល់ពេល ដូចជា​ព្រះចន្ទ្រ​ក្នុង​សុក្កបក្ស។ ព្រះរាជា​នោះ ប្រកប​ដោយប្រាជ្ញា រមែង​ជាទី​ស្រឡាញ់​នៃពួក​ញាតិផង រុង​រឿងក្នុង​ពួកមិត្តផង លុះបែក​ធ្លាយ​រាងកាយ រមែង​ទៅកើត​ក្នុងឋាន​សួគ៌។

[៤៩៩] (ព្រះសាស្តាទ្រង់សំដែងថា) ព្រះរាជា​ក្នុងក្រុង​ពារាណសី ព្រះអង្គ​ញ៉ាំងដែន​របស់ពួក​ជនអ្នក​ដែនកាសី​ឲ្យចំរើន ព្រះអង្គ​មានពួកមិត្ត និង​អាមាត្យ​ហែហម​ហើយ ស្តេចទៅ​កាន់​មិគាជិនឧទ្យាន។ បានទត​ឃើញ​ព្រាហ្មណ៍ម្នាក់ កើតឃ្លង់ស ឃ្លង់​ពពាល កើតស្រែង មានសាច់លៀន​ចេញ ដូចជា​ផ្ការលួសផ្អុង ស្គមឡើងសរសៃ​រវាម ក្នុង​មិគាជិនឧទ្យាន​នោះ។ ព្រះរាជា​ទ្រង់ទតឃើញ​ជនមាន​សេចក្តី​លំបាក ដល់នូវ​ភាពគួរ​អាណិត​ក្រៃលែង ទ្រង់ស្ញើប ទ្រង់ត្រាស់​សួរថា បណ្តា​ពួកយក្ស អ្នកជា​យក្សអ្វី។ ដៃ និងជើង​របស់​អ្នក​សផង ក្បាលរបស់​អ្នក សលើស​ជាងដៃ និងជើង​នោះផង ខ្លួន​របស់អ្នក មាន​សម្បុរ​ពព្រុះផង មានស្រែង​ដ៏ច្រើន​ផង។ ខ្នងរបស់​អ្នក រដិបរដុប ដូចជា​លួសដែល​វេញ​ផង អវយវៈ​របស់អ្នក ដូច​វល្លិ៍លែនពែន​ផង យើងមិន​ដែលឃើញ​បុគ្គល​ដទៃ​បែប​នេះឡើយ។ អ្នក​មានជើង​ប្រឡាក់​ដោយធូលី ជាអ្នក​តក់ស្លុត ស្គម ឡើង​សរសៃ​រវាម ស្រេក​ឃ្លាន មានសភាព​ជាអ្នក​មិនឆ្អែត តើអ្នក​មកអំពី​ទីណា នឹងទៅ​ក្នុងទីណា។ អ្នកជា​បុគ្គល​លំបាក​មើល មិនមាន​ទ្រង់ទ្រាយ មានសម្បុរ​មិនល្អ មើលទៅ​គួរខ្លាច សូម្បីតែ​មាតា​បង្កើត​របស់អ្នក ក៏មិនចង់​ឃើញអ្នក​ដែរ។ អ្នកបាន​ធ្វើនូវអំពើ​ដូចម្តេច​ក្នុងកាលមុន អ្នកបាន​បៀតបៀន​នូវសត្វ​ដែល​មិនគួរ​សម្លាប់​ដូចម្តេច អ្នកធ្វើ​នូវអំពើ​អាក្រក់ណា ក៏បាន​នូវសេចក្តី​ទុក្ខនេះ។

[៥០០] (ព្រាហ្មណ៍ក្រាបបង្គំទូលថា) បើដូច្នោះ អ្នកឈ្លាសវៃ (និយាយ) យ៉ាងណា ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំនឹង​ទូលយ៉ានោះ ព្រោះថា ក្នុងលោក​នេះ អ្នក​ប្រាជ្ញា​ទាំងឡាយ តែង​សរសើរ​បុគ្គលអ្នក​និយាយ​ពាក្យពិត។ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​តែម្នាក់ឯង កាល​ដើររកគោ ក៏វង្វេង​ដើរចូល​ទៅក្នុង​ព្រៃសូន្យ​សុង ជា​ព្រៃដាច់ទឹក ព្រៃស្ងាត់​ឈឹង ដែលពួក​ដំរីផ្សេងៗ នៅ​ហើយ។ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ វង្វេង​ផ្លូវ​ក្នុងព្រៃ ដែលពួក​ម្រឹគកាច​ដើរទៅមក ជាអ្នក​មាន​សេចក្តី​ស្រេកឃ្លាន អស់ ៧ ថ្ងៃ ដើរទៅ​ក្នុងព្រៃ​នោះ។ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ត្រូវ​សេចក្តី​ស្រេកឃ្លាន​គ្របសង្កត់ ក៏បាន​ឃើញ​ដើមទន្លាប់​ក្នុងព្រៃនោះ ដុះនៅ​ក្នុងទី​មិន​ស្មើ សំយុង​ទៅកាន់​ជ្រោះ ជាឈើ​ទ្រទ្រង់​នូវផ្លែ​មានរស​ផ្អែម។ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បាន​ទទួល​ទាន​ផ្លែឈើ​ទាំង​ឡាយ ដែលខ្យល់​បក់ធ្លាក់​ចុះមក ផ្លែឈើ​ទាំងនោះ ពេញចិត្ត​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​យ៉ាង​ក្រៃលែង ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំមិន​ឆ្អែត ក៏ឡើង​លើដើម ដោយគិត​ថានឹងស៊ី​ឲ្យឆ្អែត​ស្កប់ស្កល់​លើដើម​នោះ។ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ទទួល​ទានផ្លែ​ទន្លាប់មួយ​ហើយ ប្រាថ្នា​ផ្លែជា​គំរប់​ពីរទៀត លំដាប់​នោះ មែកឈើនោះ ក៏បាក់​ហាក់ដូច​ជាគេកាប់​នឹងប៉ូវថៅ។ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​នោះ ក៏ជាប់​មកជាមួយ​នឹងមែក​ឈើ មានជើង​ឡើងលើ មាន​ក្បាល​ចុះក្រោម ធ្លាក់ចុះ​ទៅក្នុង​ជ្រោះភ្នំ ដែលមិន​មានទីឈរ មិនមានទី​តោង។ ទឹកជ្រៅ មានត្រឹម​ណា ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​មិនធ្លាក់​ដល់​ត្រឹមណោះទេ មិនមាន​សេចក្តី​ត្រេកអរ មិនមាន​ទីពឹង ដេកក្នុង​ជ្រោះនោះ​អស់ ១០ រាត្រីគត់។ គ្រានោះ ស្វាមានកន្ទុយ ដូចជា​កន្ទុយគោ ត្រាច់ទៅ​តាមជ្រោះភ្នំ មកដល់​ទីនោះ លោតពី​មែកមួយ ទៅកាន់​មែកមួយ បានស៊ីនូវ​ផ្លែឈើ ស្វានោះ​បានឃើញ​នូវទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ដែល​ស្គម​ស្លេកស្លាំង ក៏​ធ្វើនូវ​សេចក្តី​ករុណា​ចំពោះ​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ។ សួរថា ម្នាលអ្នក​ដ៏ចំរើន អ្នកឯង​នេះជាអ្វី ត្រូវទុក្ខ​គ្រប​សង្កត់​ក្នុងទី​នេះ​យ៉ាងនេះ អ្នកជា​មនុស្ស ឬមិនមែន​មនុស្ស ចូរប្រាប់​ខ្លួន​ដល់យើង។ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ក៏ប្រណម្យ​អញ្ជលី​ចំពោះ​ស្វានោះ ហើយពោល​នូវពាក្យ​នេះថា ខ្ញុំជា​មនុស្ស​ដល់នូវ​អំណាច​នៃ (សេចក្តីវិនាស) ខ្ញុំទៅ​អំពីទីនេះ​មិនបានទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ ខ្ញុំ​ជំរាប​អ្នក សូម​សេចក្តី​ចំរើន​មានដល់​អ្នក សូមអ្នក​ជាទីពឹង​របស់ខ្ញុំ។ ស្វា​ដ៏ប្រសើរ ត្រាច់​ទៅ​លើភ្នំ ក៏យក​នូវថ្មដ៏ធ្ងន់ ចងខ្សែ​នឹងថ្ម ហើយ​ពោលនូវ​ពាក្យនេះថា អ្នកចូរមក ចូរឡើង​ជិះខ្នងខ្ញុំ ហើយ​តោងក​ខ្ញុំដោយ​ដៃទាំងពីរ ខ្ញុំនឹង​ស្រង់អ្នក​ចាក​ជ្រោះភ្នំ​ដោយ​កម្លាំង។ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បានឮពាក្យ​ស្តេចស្វា​ដ៏មាន​សិរីនោះ ក៏ឡើង​ជិះខ្នង​នៃស្វា​ជាអ្នក​ប្រាជ្ញ ហើយ​តោងក ដោយដៃ​ទាំងពីរ។ ស្វានោះ មាន​តេជះ មានកម្លាំង នឿយហត់ ដោយ​សេចក្តី​លំបាក បានស្រង់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ចាកជ្រោះភ្នំ​ដោយរហ័ស។ ស្វា​ជាសប្បុរស​ដ៏ប្រសើរ លុះស្រង់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​រួចហើយ ក៏ពោល​នូវពាក្យ​នេះថា នែសំឡាញ់ អ្នកចូរ​រក្សានូវ​ខ្ញុំផង ខ្ញុំនឹង​សម្រាក​មួយរំពេច។ បើពួក​សត្វ​រាជសីហ៍​ក្តី ពួកខ្លា​ធំក្តី ពួកខ្លា​ដម្បងក្តី ពួកខ្លា​ឃ្មុំក្តី ពួក​ឆ្កែព្រៃក្តី ពួក​ខ្លារខិន​ក្តី ពួកសត្វ​កាចទាំង​នោះ មក​បៀតបៀន​ខ្ញុំដែល​ធ្វេសប្រហែស​ហើយ បើអ្នក​ឃើញនូវ​សត្វសាហាវ​ទាំងនោះ ចូររារាំង​ផង។ ស្វានោះ ត្រូវទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​ការពារ​យ៉ាងនេះ ហើយ​ក៏ដេកលក់​មួយស្របក់​ទៅ គ្រានោះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បាន​ទិដ្ឋិដ៏លាមក​ដោយ​មិនត្រូវ​ទំនងថា ស្វានេះ ជាអាហារ​របស់​ពួក​មនុស្ស ដូចពួក​ម្រឹគដទៃ​ក្នុងព្រៃដែរ បើដូច្នោះ អាត្មា​អញឃ្លាន​ហើយ គប្បីសម្លាប់​នូវស្វា​នេះស៊ី។ អញ​ស៊ីហើយ នឹង​យកសាច់​ជាស្បៀង​ដើរទៅ នឹងឆ្លង​ផ្លូវឆ្ងាយ ស្បៀងអញ​ក៏មាន​ស្រាប់។ លំដាប់​នោះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ចាប់យក​ដុំថ្មគប់​ក្បាល (ស្វានោះ) កាលទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ លំបាក​ដោយបាយ ការប្រហារ ក៏មាន​កំឡាំងថយ។ ឯស្វានោះ ក៏ស្ទុះ​ក្រោកឡើង​ដោយរហ័ស ប្រឡាក់​ដោយឈាម មានភ្នែក​ពេញដោយទឹក​ភ្នែក យំសម្លឹង​មើលទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ។ និយាយថា បពិត្រ​អ្នកដ៏ចំរើន អ្នក​ជាម្ចាស់ កុំធ្វើ​បាបខ្ញុំ​ឡើយ អ្នកឯង​ធ្វើអំពើ​អាក្រក់​បែបនេះ ម្នាលអ្នកដ៏​មាន​អាយុវែង អ្នកឯង​គួរតែ​ហាមឃាត់​នូវពួក​សត្វដទៃ។ យីអើហ្ន៎ នែ​បុរសចង្រៃ ជាមនុស្ស​ធ្វើអំពើ​អាក្រក់​ដល់ម្ល៉េះ អញបាន​ស្រង់ឯង ឲ្យរួចពី​ជ្រោះជ្រៅ​ស្រឡូងបែបនេះ។ អញនាំ​អ្នកឯងមក (នេះ) ដូចជា​នាំមក​ពីបរលោក អ្នកឯង​សំគាល់​យើងថា គួរប្រទូស្ត អំពើ​ដ៏លាមក​នោះ អ្នកឯង​នោះជា​មនុស្ស​លាមក ជាមនុស្ស​បាប គិតហើយ។ នែអ្នក​មិនឋិត​នៅក្នុងធម៌ អ្នកឯង​កុំប៉ះពាល់​នូវ​ទុក្ខវេទនា​ដ៏ខ្លោច​ផ្សាឡើយ អំពើ​ដ៏លាមក​នោះ កុំ​សម្លាប់អ្នក​ឯង​ដូចជា​ផ្លែឫស្សី ដែល​សម្លាប់​ដើមឯង​វិញឡើយ។ នែអ្នកជា​មនុស្ស​មានធម៌​ដ៏លាមក មិន​សង្រួម យើងលែង​មាន​សេចក្តី​ទុកចិត្ត​ចំពោះ​អ្នក អ្នកឯង​ចូរមក អ្នកឯង​ចូរមាន​សរីរៈប្រាកដ​ក្នុងទីជិត ដើរតាម​ក្រោយ​យើងចុះ។ អ្នកឯង​រួចផុត​ពីកណ្តាប់ដៃ​នៃពួក​ម្រឹគ​កាចហើយ អ្នកឯងបាន​ដល់​ឧបចារៈ​ជារបស់​នៃមនុស្ស​ហើយ នែអ្នក​មិនឋិត​នៅក្នុង​ធម៌ នុ៎ះផ្លូវ អ្នក​ឯង​ចូរដើរទៅ​ឲ្យសុខ​សប្បាយ​តាមផ្លូវនោះចុះ។ ស្វាដែល​ត្រាច់ទៅ​លើភ្នំ លុះបាន​ពោលពាក្យ​នេះហើយ ទើប​លាង​ឈាមក្បាល​របស់ខ្លួន ហើយជូត​ទឹកភ្នែក​ឲ្យជ្រះ លំដាប់នោះ ក៏លោត​ឡើងទៅ​លើភ្នំ។ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំនោះ ជា​បុគ្គល​ដែលស្វា​នោះផ្តាសា​ហើយ ត្រូវសេចក្តី​ក្តៅក្រហាយ​បៀតបៀន មាន​ខ្លួនក្តៅ​អន្ទះអន្ទែង បានចូល​ទៅរក​ទទួល​ទានទឹក។ អន្លង់​ទឹក​ទាំងអស់ ក៏​ក្តៅសព្វ ហាក់ដូច​ជាភ្លើងឆេះ ជាអន្លង់​ហាក់ដូច​ជាប្រឡាក់​ឈាម ហាក់​ដូចជា​ខ្ទុះ និងឈាម​ប្រាកដ​ដល់ខ្ញុំ។ ដំណក់​ទឹកមាន​ចំនួនប៉ុន្មាន ស្រក់លើ​កាយរបស់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បូសមាន​ចំនួន​ប៉ុណ្ណោះ ប្រាកដស្មើ​ដោយផ្លែ​ព្នៅមួយ​ចំហៀង ក៏កើតឡើង។ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ទៅក្នុង​ស្រុក និងនិគម​ទាំងឡាយ តាម​ផ្លូវណាៗ បូសទាំងឡាយ​ក៏បែក​ធ្លាយ ខ្ទុះ និងឈាម​ដ៏ស្អុយ​ហូរចេញ (ពីសរីរៈ) របស់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ (តាមផ្លូវនោះៗ)។ ពួកស្ត្រី និង​បុរស មានដំបង​ក្នុងដៃ ដែលត្រូវ​ក្លិនស្អុយ​គ្របសង្កត់​ហើយ ឃាត់ទូល​ព្រះ​បង្គំជា​ខ្ញុំថា អ្នកឯង​កុំចូល​មកខាង​អាយឡើយ។ សេចក្តី​ទុក្ខលំបាក​នេះ ប្រាកដ​ដូច្នេះ មានដល់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ អស់ ៧ ឆ្នាំ​ ហើយដល់មកឥឡូវ​នេះ ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ នៅតែ​ទទួល​រង​កម្មជា​របស់ខ្លួន ដែល​ខ្លួនធ្វើ​អាក្រក់ហើយ​ក្នុងកាលមុន។ ព្រោះ​ហេតុនោះ ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ សូមក្រាប​បង្គំទូល​ចំពោះ​ព្រះអង្គ សូមសេចក្តី​ចំរើន​មានដល់​ព្រះអង្គ ពួកអ្នក​ដែលមក​ជួបជុំ​គ្នាក្នុង​ទីនេះ សូមកុំ​ប្រទូស្ត​ពួកមិត្ត​ឡើយ ព្រោះថា បុគ្គលប្រទូស្ត​មិត្ត ជាមនុស្ស​អាក្រក់។

(អភិសម្ពុទ្ធគាថា) បុគ្គលណា ប្រទូស្តមិត្តទាំងឡាយ ក្នុងលោកនេះ បុគ្គលនោះ រមែង​កើតឃ្លង់ផង កើត​ស្រែងផង បុគ្គល​អ្នក​ប្រទូស្តមិត្ត​នោះ លុះបែក​ធ្លាយរាង​កាយ រមែងទៅ​កើតក្នុង​នរក។

[៥០១] (នាងភេរីបរិញ្វជិកាសួរថា) កាលពួកជនទាំង ៧ នាក់¹⁰⁾ របស់​ព្រះអង្គ រសាត់ទៅ​ក្នុងអន្លង់​ទឹកជ្រៅ អារក្ស​ទឹក​កាលស្វែង​រកគ្រឿង​បូជា​របស់មនុស្ស គប្បី​ចាប់ទូក (ព្រះអង្គ​ព្រះរាជ​ទាននូវជន) តាម​លំដាប់​ដូច​ម្តេច ទើបរួច​អំពីអារក្ស​ទឹកបាន។

[៥០២] (ព្រះបាទចូឡនីត្រាស់ថា) ខ្ញុំ​ឲ្យមាតាជាមុន រួច​ឲ្យភរិយា ឲ្យប្អូន លំដាប់​អំពីនោះ ឲ្យសំឡាញ់ និង​ឲ្យព្រាហ្មណ៍​ជាគំរប់ ៥ ទើប​ឲ្យខ្លួនជា​គំរប់ ៦ មិន​ឲ្យ​មហោសធ​ទេ។

[៥០៣] (នាងភេរី…) ព្រះមាតាជាអ្នកចិញ្ចឹមព្រះអង្គ​ផង ជាអ្នក​បង្កើតផង អនុគ្រោះ​ព្រះអង្គ​អស់កាល​ដ៏យូរផង កាលបើ​ឆព្ភិព្រាហ្មណ៍​ប្រទូស្ត​ចំពោះ​ព្រះអង្គ ព្រះមាតា​ជាបណ្ឌិត ជាអ្នក​ស្គាល់ឧបាយ ធ្វើនូវ​របស់​ដទៃជា​គ្រឿងបន្លំ ហើយ​ដោះ​ព្រះអង្គ ឲ្យរួច​អំពី​ការសម្លាប់ ព្រះអង្គ​ព្រះរាជទាន​ដល់អារក្ស​ទឹកនូវ​ព្រះមាតា ដែល​មាន​ព្រះគុណ​ប្រាកដ​ដូច្នោះ ជាអ្នក​ឲ្យនូវ​ជីវិត ជាអ្នក​ឲ្យព្រះអង្គ​កើត​អំពីឱរា ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់​នូវ​គភ៌​នោះ តើព្រោះ​ទោសដូច​ម្តេច។

[៥០៤] (ព្រះរាជា…) ព្រះមាតាខ្ញុំ ទ្រទ្រង់គ្រឿង​អលង្ការ​ដែលមិន​គួរតាក់​តែង​ដូចស្ត្រីក្មេង សើចក្អាកក្អាយ​ហួសវេលា (ជាមួយ) នឹង​នាយឆ្មាំទ្វារ និង​ពពួក​ពលសេនា មិនតែ​ប៉ុណ្ណោះ ថែមទាំង​បញ្ជូននូវ​ទូតទាំងឡាយ​ដល់ពួក​បដិរាជ (ព្រះរាជា​នៅក្រោម​អំណាច) ដោយ​ខ្លួនឯង ខ្ញុំ​ឲ្យព្រះមាតា​ដល់​អារក្សទឹក ព្រោះទោស​នោះឯង។

[៥០៥] (នាងភេរី…) អគ្គមហេសី ជាស្រ្តីប្រសើរ​ជាងពួកស្ត្រី ពោលពាក្យ​ជាទី​ស្រឡាញ់​ដ៏ក្រៃលែង ជាស្ត្រី​មានសណ្តាប់​ធ្នាប់ មានសីល​ធម៌ ធ្លាប់​ជាប់តាម (ព្រះអង្គ) ដូចជា​ស្រមោល ជាស្រី្ត​មិន​ក្រេវក្រោធ ជាអ្នកមាន​បុណ្យ ជាបណ្ឌិត​ឃើញនូវ​ប្រយោជន៍ ព្រះអង្គ​ព្រះរាជទាន​នាងឧព្វរី​ដល់​អារក្សទឹក តើព្រោះទោស​ដូចម្តេច។

[៥០៦] (ព្រះរាជា…) នាងនន្ទាទេវីនោះ (បានដឹងច្បាស់) នូវខ្ញុំ ថាជាអ្នក​ប្រកប​ដោយ​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ក្នុងល្បែង ទាំងជា​អ្នកលុះ​អំណាច​នៃកិលេស ដែល​មិនមាន​ប្រយោជន៍ នាងបាន​សូមចំពោះខ្ញុំ​នូវទ្រព្យ​នៃកូន​ទាំងឡាយ​របស់​ខ្លួន ដែលជា​ទ្រព្យ​មិន​គួរសូម ខ្ញុំនោះ​កំពុង​ត្រេកត្រអាល ក៏បាន​ឲ្យទ្រព្យ​ប្រសើរ និង​ថោកទាប​ច្រើនយ៉ាង លុះខ្ញុំ​លះបង់​នូវទ្រព្យដែល​គេលះបង់​បាន​ដោយក្រហើយ ក៏មាន​ចិត្តអាក់អន់​សោកស្តាយ​ក្នុងកាល​ជាខាង​ក្រោយ ខ្ញុំ​ឲ្យនាង​ឧព្វរី​ដល់​អារក្សទឹក ព្រោះទោស​នោះឯង។

[៥០៧] (នាងភេរី…) ពួកអ្នកជនបទចំរើន​ហើយ ព្រោះ​ព្រះកនិដ្ឋភាតា​ណា ទាំងព្រះអង្គ​ដែល​ព្រះកនិដ្ឋភាតា​ណា នាំមកកាន់​ព្រះរាជ​ដំណាក់វិញ ព្រះ​រាជទ្រព្យ​ជាច្រើន​យ៉ាង ដែល​ព្រះកនិដ្ឋភាតា​ណា រឹបជាន់​នាំមក​អំពីពួក​ស្តេចដទៃ ព្រះអង្គ​ព្រះរាជ​ទាន​ព្រះកនិដ្ឋភាតា ជាបុគ្គល​ប្រសើរ​ជាងពួក​ខ្មាន់ធ្នូ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា មានប្រាជ្ញា​ដ៏មុត (នោះ) ដល់​អារក្សទឹក តើព្រោះ​ទោស​ដូចម្តេច។

[៥០៨] (ព្រះរាជា…) ពួកអ្នកជនបទចំរើនហើយ ព្រោះ​កនិដ្ឋភាតាណា ទាំងខ្ញុំ (ដែល​កនិដ្ឋភាតាណា) នាំមកកាន់​ដំណាក់​វិញ ព្រះរាជទ្រព្យ​ជាច្រើនយ៉ាង (ដែល​កនិដ្ឋភាតាណា) រឹបជាន់​ហើយ នាំមកអំពី​ពួកសេ្តច​ដទៃ កនិដ្ឋភាតា​នោះ មើលងាយ​ថា អញ​ប្រសើរ​ជាងពួក​ខ្មាន់ធ្នូ ជាអ្នក​ក្លៀវក្លា មានប្រាជ្ញា​ដ៏មុត ឯព្រះរាជា​នេះដូច​ជាក្មេង បាន​សេចក្តី​សុខ​ព្រោះតែអញ បពិត្រនាង​ជាម្ចាស់ មិនតែប៉ុណ្ណោះ កនិដ្ឋភាតា​នោះ មិនមក​កាន់ទី​បំរើខ្ញុំ​ដូចក្នុងកាល​ពីដើមទេ ខ្ញុំ​ឲ្យកនិដ្ឋភាតា (នោះ) ដល់​អារក្សទឹក ព្រោះទោស​នោះឯង។

[៥០៩] (នាងភេរី…) ជនទាំងពីរនាក់ គឺព្រះអង្គ និង​ធនុសេខកុមារ ជា​សំឡាញ់​មានវ័យ​ស្មើគ្នា ធ្លាប់នៅ​ក្នុង​បញ្ចាលនគរ ជាបុគ្គល​ពីរនាក់ កើត​ក្នុង​បញ្ចាលនគរ​នេះ ក្នុង​រាត្រី​តែមួយ ធនុសេខកុមារ មានទុក្ខ​សុខជាមួយ​គ្នានឹង​ព្រះអង្គ ជាប់តាម​ព្រះអង្គ ក្នុងការ​ត្រាច់​ទៅកាន់ (ជនបទ) ជាអ្នកខ្មី​ឃ្មាត ខ្វល់ខ្វាយ​ក្នុងកិច្ច​ទាំងពួង ដើម្បី​ព្រះអង្គ​ទាំងថ្ងៃ​ទាំង​យប់ ព្រះ​អង្គព្រះ​រាជទាន​សំឡាញ់​នេះដល់​អារក្សទឹក តើព្រោះ​ហេតុដូចម្តេច។

[៥១០] (ព្រះរាជា…) បពិត្រនាងម្ចាស់ ធនុសេខកុមារនេះ (ជាប់តាម) ខ្ញុំ ក្នុង​ការត្រាច់​ទៅ (កាន់ជនបទ) សើចក្អាកក្អាយ​ជាមួយនឹង​ខ្ញុំក្នុង​កាលមុន សូម្បី​ក្នុងថ្ងៃនេះ ក៏នៅ​តែសើច​ក្អាកក្អាយ ហួស​វេលា​តាមទំនង​នោះដែរ បពិត្រ​នាងម្ចាស់ ខ្ញុំនៅ​ក្នុងទីស្ងាត់ កំពុង​ប្រឹក្សា​ជាមួយ​នឹងនាង​ឧព្វរី ឯ​សេខកុមារ ខ្ញុំមិន​បានហៅ មិនបាន​ឲ្យដំណឹង​ខ្ញុំជា​មុនទេ ស្រាប់តែ​ចូលមក ជាបុគ្គល​មានទ្វារ​បានហើយ មាន​ឱកាសធ្វើ​ឲ្យហើយ ខ្ញុំ​ឲ្យនូវ​សំឡាញ់ ជា​មនុស្ស​មិនមាន​សេចក្តី​អៀនខ្មាស មិនអើពើ ដល់​អារក្សទឹក ព្រោះទោស​នោះឯង។

[៥១១] (នាងភេរី…) ព្រាហ្មណ៍បុរោហិត ជាអ្នកឈ្លាសវៃ​ក្នុងនិមិត្ត​ទាំងពួង ជាអ្នក​ដឹងនូវ​សំឡេង​ស្រែក ជាអ្នកឈ្លាស​ក្នុងឧត្បាទ ជាអ្នក​ចេះកាត់​សុបិន ជាអ្នក​ឈ្លាសវៃ​ក្នុងការ​ចេញ និងការ​ចូលផង លើផែនដី និងលើ​អាកាស​ផង ជាអ្នក​ឈ្លាវៃ ក្នុង​ចំណែក​នក្ខត្តឫក្ស ព្រះអង្គ​ព្រះរាជទាន​ព្រាហ្មណ៍​បុរោហិត ដល់​អារក្សទឹក តើព្រោះទោស​ដូចម្តេច។

[៥១២] (ព្រះរាជា…) បពិត្រនាងម្ចាស់ ព្រាហ្មណ៍បុរោហិត បើកភ្នែក​សំឡក់​ចំពោះខ្ញុំ​ក្នុង​កណ្តាល​បរិស័ទ ព្រោះហេតុ​នោះ ទើបខ្ញុំ​ឲ្យបុរោហិត​អាក្រក់ មាន​ចិញ្ចើម​ក្រញូវ ដល់​អារក្សទឹក។

[៥១៣] (នាងភេរី…) ព្រះអង្គគ្រប់គ្រងនូវ​ផែនដីដ៏ធំ មាន​សមុទ្រព័ទ្ធ​ជុំវិញ ជា​កុណ្ឌល​របស់​សាគរ ព្រះអង្គ​មាន​អាមាត្យ​ចោមរោម ជាឥស្សរៈ​លើ​ផែនដី មាន​សមុទ្រទាំង ៤ ជាទី​បំផុត មានដែន​ដ៏ច្រើន ជាអ្នក​ឈ្នះសង្គ្រាម មាន​ពលច្រើន ជា​ព្រះរាជា​ឯក​លើផែនដី យសរបស់​ព្រះអង្គ​ក៏ដល់​នូវភាព​ដ៏ធំថ្កើង មាន​ពួកនារី​មកអំពី​ជនបទ​ផ្សេងៗ ជាស្ត្រីស្នំ ១៦ ពាន់ ពាក់គ្រឿង​កុណ្ឌល​ជាវិការៈ​នៃកែវមណី ល្អល្អះ​ដូចស្រី​ទេពកញ្ញា បពិត្រក្សត្រ អ្នក​ប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ​បានពោល​ចំពោះ​ជីវិត​ដែលវែង បរិបូណ៌ដោយអង្គ​ទាំង​ពួង សម្រេច​នូវសេចក្តី​ប្រាថ្នា​ទាំងពួងថា ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​សត្វទាំង​ឡាយ អ្នកដល់​នូវសេចក្តី​សុខយ៉ាងនេះ កាលបើ​ដូច្នោះ ព្រះអង្គ​រក្សា​ទុកនូវ​បណ្ឌិត ត្រឡប់​ជាលះបង់​ព្រះជន្ម ដែលគេ​លះបង់​បាន​ដោយកម្រ តើ​ដោយដំណើរ​ដូចម្តេច ឬក៏ដោយហេតុ​ដូចម្តេច។

[៥១៤] (ព្រះរាជា…) បពិត្រនាងម្ចាស់ តាំងអំពីកាលដែល​មហោសធ​បណ្ឌិត មកតាំង​នៅក្នុង​កណ្តាប់​ដៃនៃខ្ញុំ ខ្លួនខ្ញុំ​ក៏មិនដែល​ឃើញនូវ​អំពើ​អាក្រក់ សូម្បី​បន្តិច​បន្តួច​របស់​មហោសធ​បណ្ឌិត​ជាអ្នក​ប្រាជ្ញទេ ថាបើ​សេចក្តី​ស្លាប់គប្បី​មានដល់​ខ្ញុំមុន​ ក្នុង​កាល​ណាមួយ មហោសធ​បណ្ឌិត គប្បីញ៉ាំង​បុត្រ​ទាំងឡាយ និងចៅ​ទាំងឡាយ​របស់ខ្ញុំ ឲ្យសុខ មហោសធ​បណ្ឌិត តែងពិចារណា​ឃើញនូវ​ប្រយោជន៍​ទាំងពួង ក្នុង​អនាគត និង​បច្ចុប្បន្ន (ព្រោះ​ហេតុនោះ) ខ្ញុំមិន​ឲ្យនូវ​មហោសធ​បណ្ឌិត​ជាអ្នកមាន​ការងារ​មិនដែល​មានកំហុស (ដល់​អារក្សទឹក​ទេ)។

[៥១៥] (នាងភេរី…) ពួកអ្នកនគរបញ្ចាលទាំងឡាយ ចូរស្តាប់​នូវភាសិត​នេះ របស់​ព្រះបាទ​ចូឡនីចុះ ព្រះរាជា​ទ្រង់រក្សា​នូវបណ្ឌិត ស៊ូលះបង់​នូវព្រះជន្ម ដែល​គេលះ​បាន​ដោយក្រ ព្រះរាជា​ក្នុង​បញ្ចាលនគរ​លះបង់​នូវជីវិត​របស់​ជន ៦ រូប គឺ​ព្រះមាតា ១ ព្រះមហេសី ១ ព្រះកនិដ្ឋភាតា ១ សំឡាញ់ ១ ព្រាហ្មណ៍ ១ ព្រះអង្គ ១ បញ្ញាជា​គុណជាតិ​ដ៏ល្អិត សម្រាប់​គិតនូវ​ប្រយោជន៍​ដ៏ល្អ មានឫទ្ធិ​ច្រើន​យ៉ាងនេះ ប្រព្រឹត្ត​ទៅដើម្បី​ប្រយោជន៍​ក្នុង​បច្ចុប្បន្ន​នេះផង ដើម្បី​សេចក្តី​សុខក្នុង​បរលោក​ផង។

[៥១៦] (បណ្ឌរកនាគរាជពោលថា) ភ័យខ្លួនឯង រមែងជាប់តាម​នូវបុគ្គល​ដែល​មានវាចា​ល្ហហាច មានមន្ត​មិនលាក់​ទុក ជាអ្នក​មិនសង្រួម មិនចេះ​ពិចារណា ជាអ្នក​ល្ងង់នោះ ដូចជា​គ្រុឌចាប់​យកនាគ​ឈ្មោះ​បណ្ឌរកៈ។ ជនណា​រីករាយ​ប្រាប់មន្ត​ដែល​គួរលាក់ គួររក្សាទុក ព្រោះសេចក្តី​វង្វេង ភ័យ​រមែង​ជាប់តាម​នូវជន​ដែល​មានមន្ត​បែកធ្លាយ​នោះដោយ​ឆាប់ ដូចជា​គ្រុឌចាប់​យកនាគ​ឈ្មោះ​បណ្ឌរកៈ។

មិត្តគ្រាន់តែបណ្តោយតាម គេ​មិនគួរ​ឲ្យដឹងនូវ​ហេតុជា​ទម្ងន់ដែល​គួរលាក់ ទាំង​មិត្តល្អ ជាអ្នក​មិនយល់​ការ ឬយល់​ការដែរ តែជា​អ្នកមិន​ប្រព្រឹត្ត​ប្រយោជន៍ (ក៏គេ​មិនគួរ​ឲ្យដឹងដែរ)។

អញដល់នូវសេចក្តីទុកចិត្តអចេល អចេលនេះ ជាសមណៈ គេរាប់អាន​ហើយ មានចិត្ត​ចំរើនហើយ អញក៏​ប្រាប់ បើកនូវ​អាថ៌កំបាំង​ដល់​អចេល​នោះ បានជា​អញមាន​ប្រយោជន៍​កន្លងហួស ហើយទួញយំ​កំព្រា​ម្នាក់ឯង។ បពិត្រ​គ្រុឌដ៏​ប្រសើរ ព្រោះខ្ញុំ​មិនអាច​នឹងសង្រួម​វាចាដ៏​ប្រសើរ​កំបាំង​នេះ ដល់អចេល​នោះ បានជា​ភ័យ​មកដល់ខ្ញុំ អំពី​ចំណែក​នៃអចេល​នោះ ទើបខ្ញុំ​ជាបុគ្គល​មានប្រយោជន៍​កន្លង​ហួស កំព្រា ហើយទួញយំ។ ជនណា​សំគាល់​នូវបុគ្គល​ថា មានចិត្តល្អ ប្រាប់នូវ​អាថ៌កំបាំង​ចំពោះ​ជនមាន​ត្រកូល​ដ៏អាក្រក់ ព្រោះ​ទោសាគតិ ភយាគតិ ឬត្រេកអរ​ដោយ​អំណាច​រាគៈ ជននោះ​ជាមនុស្ស​ល្ងង់ ឈ្មោះថា ភ្លាត់ហើយ​ដោយ​ឥតសង្ស័យ។ ជនណា​មានវាចា​ចេញទៅ​ខាងក្រៅ រាប់ចូល​ក្នុងពួក​អសប្បុរស កំចាយ​នូវពាក្យ (កំបាំង​របស់គេ) ក្នុងទី​ប្រជុំ អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ ហៅជន​នោះថា ជាអ្នក​មានមាត់​អាក្រក់ ដូច​អាសីពិស បុគ្គល​គប្បី​ថយចាក​បុគ្គល​បែប​នោះ​ឲ្យឆ្ងាយ​ចេញអំពី​ចម្ងាយ។ យើងលះបង់​នូវកាម​ទាំងពួង គឺ​បាយ ទឹក សំពត់​ក្នុង​ដែនកាសី និង​ខ្លឹមចន្ទន៍ ពួកស្ត្រី​ជាទី​គាប់ចិត្ត កម្រងផ្កា និង​គ្រឿង​ប្រស់ព្រំ បពិត្រ​សុបណ្ណៈ យើងសូម​ដល់នូវលោក (ជាទីពឹង) ស្មើ​ដោយ​ជីវិត។

[៥១៧] (សុបណ្ណរាជសួរថា) ម្នាលនាគរាជ បណ្តាជន​ទាំង ៣ នាក់ ក្នុងទី​នេះ តើសត្វ​ណា គឺ​សមណៈ ឬគ្រុឌ ឬអ្នកឯង​គួរដល់​នូវ​សេចក្តីតិះ​ដៀល​បាន ក្នុងលោកនេះ ម្នាល​បណ្ឌរកៈ (អ្នកឯង​ត្រូវខ្ញុំ) ចាប់បាន ព្រោះ​ហេតុ​ដូចម្តេច។

[៥១៨] (បណ្ឌរកៈ…) អចេលជាសមណៈ ជាបុគ្គល​មានសភាព​ដែល​ខ្ញុំរាប់​អាន​ហើយ ជាទី​ស្រឡាញ់​ដោយចិត្ត​របស់ខ្ញុំ មានខ្លួន​ចំរើនហើយ ខ្ញុំប្រាប់​បើក​អាថ៌កំបាំង​ដល់​សមណៈ​នោះ ទើបខ្ញុំ​ជាបុគ្គល​មានប្រយោជន៍​កន្លង​ហួស កំព្រា ហើយទួញយំ។

[៥១៩] (សុបណ្ណរាជ…) ធម្មតា សត្វលើផែនដី ឈ្មោះថា​មិនស្លាប់ មិនមាន​ទេ ចំណែក​នៃបញ្ញា ជាធម្មជាតិ​ដែលបុគ្គល​មិនគួរ​តិះដៀល នរជន​ក្នុង​លោកនេះ រមែង​នាំមក​នូវគុណ​វិសេស​ដែលបុគ្គល​មិនគួរ​បាន ដោយ​វចីសច្ចៈ ១ ដោយ​សុចរិតធម៌ ១ ដោយ​ធិតិ គឺបញ្ញា ១ ដោយការ​ទូន្មាន​នូវ​ឥន្ទ្រិយ ១។ មាតាបិតា ជាបុគ្គល​ប្រសើរ​ជាង​ផៅពង្ស​ទាំងឡាយ សត្វជា​គំរប់ ៣ (ក្រៅ​អំពី​មាតាបិតា) ឈ្មោះថា​ជាអ្នក​អនុគ្រោះ​ដល់​បុគ្គលនោះ​មិនមាន​ទេ បុគ្គល​កាលរង្កៀស​នូវការ​បែកធ្លាយ​នៃមន្ត មិនគប្បី​ប្រាប់ការ​ស្ងាត់​កំបាំង​ក្រៃលែង​ដល់​មាតាបិតា។ មាតាបិតា បងប្អូនស្រ្តី បងប្អូន​ប្រុស និងសំឡាញ់ ឬញាតិ​ទាំងពីរ​ប៉ែក របស់​បុគ្គលនោះ បុគ្គល​កាល​រង្កៀស​នូវការ​បែកធ្លាយ​មន្ត មិនគប្បី​ប្រាប់​នូវការ​ស្ងាត់កំបាំង​ដ៏ក្រៃលែង ដល់​មាតាបិតា ជាដើម​នោះឡើយ។ បើទុក​ជាភរិយា ជាស្រី​ក្មេង ពោល​ពាក្យជាទី​ស្រឡាញ់ មាន​បុត្រមាន​រូបល្អ មានយស ដែលពួក​ញាតិ​ចោម​រោម ជាស្រ្តី​វៀរបុរស (ដទៃ) បុគ្គល​កាលបើ​វៀរនូវ​ការបែកធ្លាយ​នៃមន្ត មិនគប្បី​ប្រាប់នូវ​ការស្ងាត់​កំបាំង​ដ៏ក្រៃលែង​ដល់ភរិយា​នោះទេ។

[៥២០] បុគ្គលមិនគប្បីបើកនូវអាថ៌កំបាំងទេ គប្បីរក្សា​នូវ​អាថ៌កំបាំង ឲ្យ​ដូចជា​រក្សា​កំណប់ ដ្បិត​អាថ៌កំបាំង​ដែលបុគ្គល​អ្នកដឹង​ច្បាស់ មិន​ប្រាប់គេ ជាការ​ប្រពៃ។ អ្នកប្រាជ្ញ មិនគប្បី​និយាយ​ប្រាប់​អាថ៌កំបាំង​ដល់ស្រី្ត ដល់​ជនជា​សត្រូវ ដល់​ជន​រឡិបរឡប់​ដោយ​អាមិសៈ ដល់ជន​លួចគំនិត​គ្នា។ ជនណា​ញ៉ាំងគេ​ឲ្យដឹង​អាថ៌កំបាំង​ដែលគេ​មិនទាន់ដឹង អ្នកប្រាជ្ញ​តែងអត់​សង្កត់​មិនប្រាប់​ដល់​ជននោះ ព្រោះខ្លាច​បែកការ​ដែល​គិតទុក ដូច​មនុស្ស​ខ្ញុំ​គេ។ ជនទាំងឡាយ​មានចំនួន​ប៉ុន្មាននាក់ ដឹងនូវ​មន្តជា​អាថ៌កំបាំង​របស់​បុរស សេចក្តី​តក់ស្លុត​មានចំនួន​ប៉ុណ្ណោះ តែង​កើតឡើង​ដល់បុរស​នោះ ព្រោះ​ហេតុនោះ អ្នក​ប្រាជ្ញ​មិនគប្បី​ផ្សាយនូវ​អាថ៌កំបាំង​ឡើយ។

នៅវេលា​ថ្ងៃ អ្នកប្រាជ្ញ​គប្បី​និយាយ​អាថ៌កំបាំង​ក្នុង​ទីដ៏ស្ងាត់ នៅ​វេលារាត្រី មិន​គប្បី​បញ្ចេញ​សម្លេង​ឲ្យហួស​កម្រិត ព្រោះថា ពួកជន​អ្នក​ឈ្លបស្តាប់ រមែង​ឮនូវមន្ត¹¹⁾ ព្រោះ​ហេតុនោះ មន្ត​ក៏រមែង​ដល់នូវ​ការបែក​ធ្លាយ​ដោយ​ឆាប់។

[៥២១] ក្រុងប្រកបដោយកំពែងដែក​ដ៏ធំ មិនមានទ្វារ (ចេញចូល​មិនបាន) ធ្វើអំពើ​ដែល​ប្រកប​ដោយ​សាលា គឺរានផ្សារ​ដ៏ល្អ ប្រកប​ដោយ​គូដែលគេ​ជីកដោយ​ជុំវិញ យ៉ាងណា បុរស​មានមន្ត​ដែលគួរ​លាក់ទុក​ក្នុង​លោកនេះ ប្រាកដ​ដល់ខ្ញុំ​យ៉ាងនោះ​ដែរ។ ម្នាល​អ្នកមាន​អណ្តាតពីរ ពួកជន​ណាជាអ្នក​មានមន្ត​គួរលាក់​ទុក មានវាចា​មិន​ល្ហល្ហាច ជាអ្នក​មាំមួន​ក្នុង​ប្រយោជន៍​របស់ខ្លួន សត្រូវ​ទាំងឡាយ​រមែងចៀស​ចេញឆ្ងាយ​អំពី​ពួកជននោះ ដូច​ពពួក​នៃសត្វ ចៀសចេញ​អំពី​អាសីពិស។

[៥២២] (បណ្ឌរកៈ…) អចេល ជាអ្នកបួសលះបង់​ផ្ទះ អាក្រាត ត្រងោល ប្រព្រឹត្ត ព្រោះហេតុ​តែអាហារ ខ្ញុំបើក​បង្ហាញនូវ​អាថ៌កំបាំង​ចំពោះ​អចេល​នោះឯង (ព្រោះ​ហេតុ​នោះ) បានជា​យើង​ឃ្លាតចាក​អត្ថ និងធម៌។ បពិត្រ​សុបណ្ណរាជ បុគ្គល​ធ្វើដូចម្តេច មាន​សីលធម៌​ដូចម្តេច ប្រព្រឹត្ត​វ័ត​ដូចម្តេច ឈ្មោះថា​សមណៈ ប្រព្រឹត្ត​លះបង់​នូវសេចក្តី​រាប់អាន (តណ្ហា) សមណៈ​នោះ ធ្វើដូចម្តេច ទើបទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។

[៥២៣] (សុបណ្ណរាជ…) បុគ្គលប្រកបដោយហិរិ ដោយខន្តិ គឺសេចក្តី​អត់​ធន់ ដោយ​ការទូន្មាន (នូវឥន្ទ្រិយ) ជាអ្នក​មិនខឹង លះបង់​នូវពាក្យ​ញុះញង់ ទើប​ឈ្មោះថា​សមណៈ ប្រព្រឹត្ត​លះបង់​នូវសេចក្តី​រាប់អាន ឯសមណៈ​នោះ ធ្វើយ៉ាង​នេះឯង ទើប​ចូលទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌​បាន។

[៥២៤] (បណ្ឌរកៈ…) មាតាឃើញកូនខ្ចី​ដែលកើត​អំពីខ្លួន ហើយ​បបោស​អង្អែល​សព្វ​សព៌ាង្គកាយ យ៉ាងណាមិញ បពិត្រ​លោកជា​ធំជាង​បក្សី លោកជា​អ្នក​អនុគ្រោះ ប្រាកដ​ដល់ខ្ញុំ​ដូច​ជាមាតា (អនុគ្រោះ) នូវបុត្រ​យ៉ាងនោះ។

[៥២៥] (សុបណ្ណរាជ…) នែអ្នកមាន​អណ្ឌាតពីរ អ្នកចូរ​រួចអំពី​ការសម្លាប់​ក្នុងថ្ងៃ​នេះចុះ ព្រោះថា បុត្តមាន ៣ គឺ សិស្ស ១ កូនគេ​ឲ្យ ១ កូនកើត​អំពីខ្លួន ១ បុត្តក្រៅ​ពីនេះ​មិនមាន​ឡើយ អ្នកចូរ​ត្រេកអរ​ចុះ អ្នកទុក​ជាបុត្ត​ណាមួយ​របស់ខ្ញុំ​ហើយ។

[៥២៦] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ស្តេចគ្រុឌមានកំណើតពីរ (លុះ​ពោលពាក្យ) យ៉ាង​នេះ​ហើយ ក៏ឋិតនៅ​លើផែនដី​ លែងសត្វ​មាន​អណ្តាតពីរ ដោយពាក្យ​ថា អ្នករួច​ក្នុងថ្ងៃនេះ កន្លង​នូវភ័យ​ទាំងពួង​ហើយ អ្នកត្រូវ​តែខ្ញុំ​គ្រប់គ្រង​ក្នុងទីគោគ និង​ទឹកហើយ។ ខ្ញុំជា​ទីពឹង​របស់អ្នក ដូចជា​ពេទ្យដ៏ឈ្លាស (ជា​ទីពឹង) របស់​ពួកអ្នក​មានជម្ងឺ ឬដូចជា​អន្លង់ទឹក​ត្រជាក់ (ជា​ប្រយោជន៍) របស់​ពួកអ្នក​ស្រេកទឹក ឬក៏​ដូចផ្ទះ (ជាទី​ត្រូវការ) របស់​ពួកបុគ្គល​ដែល​លំបាក​ដោយ​សន្សើម​ត្រជាក់។

[៥២៧] (សុបណ្ណរាជ…) ម្នាលអ្នកជាជលាពុជៈ អ្នកធ្វើ​សេចក្តី​ស្និទ្ធស្នាល ជាមួយ​នឹង​អណ្ឌជៈ​ជាសត្រូវ ហើយនៅ​បើក​បង្ហាញចង្កូម (ធ្វើ​អ្វីទៀត) ភ័យ​នឹងមក​ដល់អ្នក​អំពី​ទីណា។

[៥២៨] (បណ្ឌរកៈ…) បុគ្គលត្រូវតែរង្កៀស​ក្នុងបុគ្គល​ជាសត្រូវ មិនត្រូវ​ទុកចិត្ត​បុគ្គល​សូម្បី​ជាមិត្ត (ព្រោះ) ភ័យ​រមែង​កើតឡើង​អំពីបុគ្គល​ដែល​មិន​គួរភ័យ រមែងកាត់ សូម្បី​នូវ​ឫសគល់ (ជីវិត)។ បុគ្គល​ធ្វើនូវ​ជំលោះ​នឹង​ជនណា គប្បី​ទុកចិត្ត​ជននោះ​ដូចម្តេច​កើត បុគ្គល​គប្បីឋិតនៅ​ដោយ​ប្រុងប្រយ័ត្ន​ជានិច្ច បុគ្គល​នោះ រមែង​មិនត្រេកអរ​នឹង​សត្រូវ។

បុគ្គលគប្បីធ្វើឲ្យគេទុកចិត្ត ប៉ុន្តែមិនត្រូវទុកចិត្តគេ បុគ្គល​ដែលគេ​មិន​រង្កៀស​ហើយ ប៉ុន្តែ​គប្បី​រង្កៀស​នឹងគេ បុគ្គលដទៃ​មិនដឹង​នូវភាព (របស់ខ្លួន) យ៉ាង​ណាៗ វិញ្ញូបុរស គប្បី​ប្រឹងប្រែង​ដោយប្រការ​យ៉ាងនោះៗ។

[៥២៩] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) បុរិសនាគទាំងពីរនោះ មានវណ្ណៈ​ដូចជា​ទេវតា មាន​សភាព​ជា​សុខុមាលជាតិ​ស្មើគ្នា មានវ័យ​ដ៏ល្អ មានគំនរ​នៃបុណ្យ កៀក​ដៃគ្នា ដូចជា​សេះគេ​ទឹម បានចូល​ទៅកាន់​សំណាក់​នៃ​អចេល ឯកំពង់​ករម្បិយៈ។

[៥៣០] លំដាប់នោះឯង បណ្ឌរកនាគរាជ បានចូលទៅ​កាន់​សំណាក់នៃ​អចេល​ដោយ​ខ្លួនឯង ហើយ​ពោលពាក្យ​នេះថា ខ្ញុំរួច (អំពី​ការសម្លាប់) កន្លង​នូវភ័យ​ទាំងពួង​ក្នុងថ្ងៃ​នេះហើយ យើងមិន​ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​លោកដោយ​ចិត្តពិត​ប្រាដកទេ។

[៥៣១] (អចេល…) សុបណ្ឌរាជ ជាទីស្រឡាញ់​របស់ខ្ញុំ ជាង​បណ្ឌរកនាគ​រាជមែន ឥត​សង្ស័យ (នេះ) ជាពាក្យ​ពិត ខ្ញុំនោះ​ជាអ្នក​ត្រេកអរ​ដោយរាគៈ ជាអ្នក​ដឹងច្បាស់ បានធ្វើ​នូវអំពើ​អាក្រក់នុ៎ះ មិនមែន​ព្រោះ​មោហៈទេ។

[៥៣២] (បណ្ឌរកៈ…) បព្វជិត កាលឃើញច្បាស់នូវលោកនេះ និង​លោក​ខាងមុខ រមែង​មិនមាន​គំនិតថា វត្ថុជាទី​ស្រឡាញ់ ឬ​មិនជាទីស្រឡាញ់​របស់​អញ​ដូច្នេះទេ អ្នកជា​បុគ្គល​មិន​សង្រួម ប្រព្រឹត្ត​ក្នុងលោក​នេះ ដោយ​ភេទ​របស់បុគ្គល​អ្នក​សង្រួមល្អ។ អ្នកឯង​បន្លំជា​អរិយៈ តែមិនមែន​ជា​អរិយៈ​ទេ អ្នកមិន​សង្រួម តែមាន​ភាពហាក់​ដូចជា​អ្នកសង្រួម មាន​ជាតិខ្មៅ មានសភាព​មិនប្រសើរ បានប្រព្រឹត្ត​នូវអំពើ​ដ៏លាមក​ទុច្ចរិត​ច្រើនយ៉ាង។

[៥៣៣] ម្នាលអ្នកប្រទូស្ត អ្នកជាបុគ្គលប្រទូស្តមិត្ត​ដែលមិន​បានប្រទូស្ត​វិញ​ផង ជាអ្នក​ញុះញង់ផង ដោយពាក្យ​សច្ចៈនេះ សូម​ឲ្យក្បាល​របស់​អ្នកឯង បែកជា ៧ ភាគ។

[៥៣៤] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រោះហេតុនោះ បុគ្គលមិន​ត្រូវប្រទូស្ត​មិត្តទាំង​ឡាយ​ឡើយ ព្រោះថា សភាវៈ​ដទៃ លាមក​ជាង​ការទ្រុស្តមិត្ត មិន​មានទេ អចេល​អ្នកសង្រួម ត្រូវសត្វ​អាសីពិស​ប្រទេច​ផ្តាសា ក៏ខ្ចាត់​ចេញអំពី​ផែនដី វិនាស​តាមពាក្យ​របស់​នាគរាជ​ដ៏ប្រសើរ។

[៥៣៥] (ទានវៈ¹²⁾ សួរថា) ម្នាលនាងមានភ្លៅមូល នាង​ឈ្មោះអ្វី រងាញ័រ​លើ​ជ្រោះនៃភ្នំ ឈរនៅ​តែម្នាក់ឯង ម្នាលនាង​មានអវយវៈ​ត្រង់​កណ្តាល​គួរ​វាស់​ដោយដៃ (ចង្កេះរៀវ) យើង​សួរហើយ នាងចូរ​ប្រាប់​នូវនាម និងផៅ​ពង្ស​ដល់យើង។ ម្នាល​នាង​កល្យាណី នាងជាអ្វី ម្នាលនាង​មានអវយវៈ​ពាក់​កណ្តាលដ៏ល្អ នាងជា​ធីតា​របស់​អ្នកណា នាងញ៉ាំង​ព្រៃជា​ទីរីករាយ ដែល​សីហៈ និងខ្លាធំ​អាស្រ័យនៅ ឲ្យភ្លឺ​រុងរឿង ម្នាល​នាង​ដ៏ចំរើន យើង​ឈ្មោះទានវៈ សូមសំពះនាង សូមគោរព​ចំពោះនាង។

[៥៣៦] (នាងសម្ពុលាឆ្លើយថា) អ្នកណាជាបុត្រ​របស់ព្រះរាជា​ក្នុងដែន​កាសី អ្នកផង​តែងស្គាល់​អ្នកនោះថា ព្រះនាម​សោត្ថិសេន ខ្ញុំឈ្មោះនាង​សម្ពុលា ជាភរិយា​របស់​ព្រះរាជបុត្ត​ព្រះនាម​សោត្ថិសេន​នោះ បពិត្រ​ទានវៈ លោកចូរ​ដឹងយ៉ាង​នេះចុះ បពិត្រ​លោក​ដ៏ចំរើន ខ្ញុំឈ្មោះ​សម្ពុលា សូមសំពះ សូមគោរព​ចំពោះ​លោក។ បពិត្រ​លោក​ដ៏ចំរើន ព្រះរាជបុត្រ​របស់​ព្រះរាជា​វិទេហៈ ប្រឈួន​ក្តៅក្រហាយ គង់នៅ​ក្នុងព្រៃ ខ្ញុំជា​ស្រ្តីម្នាក់​ឯង បំរើ​ព្រះរាជបុត្រ ដែលមាន​រោគបៀតបៀន​មួយអង្គ​ឯងនោះ។ មិន​តែប៉ុណ្ណោះ ខ្ញុំ (ត្រាច់ទៅ) ដើម្បី​ស្វែងរក​ផ្លែឈើ​ក្នុងព្រៃ នាំមក​នូវ​ទឹកឃ្មុំ និង​សាច់​ដែលជា​អម្ពា​របស់​ម្រឹគណា (ស្វាមី​របស់ខ្ញុំ) មានទឹកឃ្មុំ និងសាច់ ជាអម្ពា​របស់ម្រឹគ​នោះ ជា​អាហារ (កាលបើ​មិនមាន​អាហារ​ទេ សរីរៈ) របស់​ស្វាមីខ្ញុំនោះ នឹងទ្រាំទ្រ​មិនបាន ក្នុងថ្ងៃ​នេះ​ដោយពិត។

[៥៣៧] (ទានវៈ…) ម្នាលនាងសម្ពុលា នាងធ្វើ (នូវការ​មូលមិត្ត) នឹង​ព្រះរាជ​បុត្រ ប្រឈួន​ក្តៅក្រហាយ ដែលរោគ​ប៉ះពាល់​នៅក្នុង​ព្រៃធ្វើអ្វី ខ្ញុំសូមជា​ភស្តា​របស់នាង។

(នាងសម្ពុលា…) ខ្ញុំរាប់ថាមានរូបដូចម្តេចកើត ព្រោះខ្ញុំ​ជាស្ត្រីមាន​សេចក្តី​សោក​គ្រប​សង្កត់ មានខ្លួន​ដ៏លំបាក បពិត្រ​លោក​ដ៏ចំរើន លោកចូរ​ស្វែងរក​ស្ត្រីឯទៀត ដែល​ល្អជាង​ខ្ញុំចុះ។

(ទានវៈ…) នាងចូរមកចុះ ចូរឡើងកាន់ភ្នំនេះ ប្រពន្ធ​របស់ខ្ញុំ​មាន ៤០០ នាក់ នាងចូរ​ជាស្ត្រី​ដ៏ប្រសើរ​ជាង​ភរិយា​ទាំងនោះ ចូរសម្រេច​តាមសេចក្តី​ប្រាថ្នា​គ្រប់យ៉ាង។ ម្នាល​នាង​មានពន្លឺ​ដូចផ្កាយ នាងប្រាថ្នា​ក្នុងចិត្ត​ចំពោះ​វត្ថុ​ណាមួយ វត្ថុទាំង​អស់នោះ​របស់ខ្ញុំ​មាន​គរគោគ ចូរនាង​ត្រេកអរ​ជាមួយ​នឹងយើង​ក្នុងថ្ងៃ​នេះចុះ។ ម្នាលនាង​សម្ពុលា បើនាង​មិនធ្វើ​នូវភាពជា​មហេសី​របស់ខ្ញុំទេ នាងគួរ​ជាអាហារ​ក្នុង​ពេលព្រឹក នឹងជា​ចំណី​របស់ខ្ញុំ​អំពី​ព្រហាម។

ចំណែកទានវៈ មានភ្នួងសក់ ៧ ជាន់ ជាជាតិអាក្រក់ មាន​ចង្កូម ជាអ្នក​ស៊ីនូវបុរស បានចាប់​នាង​សម្ពុលានោះ​ត្រង់ដើមដៃ ដែលមិន​ឃើញនូវ​ទីពឹង​ក្នុងព្រៃ។ នាង​សម្ពុលា ដែល​បិសាច​អាក្រក់ មាន​ភ្នែកប្រកប​ដោយ​អាមិស​គ្របសង្កត់ ជាស្រ្តី​លុះក្នុង​អំណាច​នៃសត្រូវ​ហើយ ក៏សោកសៅ រកតែស្វាមី​ថា

យក្សស៊ីនូវខ្ញុំដោយហេតុណា ហេតុនេះ មិនមែនជា​ទុក្ខនៃ​ខ្ញុំទេ ក្រែងតែ​ព្រះហ្ឫទ័យ​នៃ​អយ្យបុត្ត​របស់ខ្ញុំ ទៅជា​បការៈ​ដទៃ (ប្រច័ណ្ឌ) ដោយ​ហេតុណា ហេតុនោះ (ទើបជា​ទុក្ខនៃខ្ញុំ)។ មិន​មាន​ពួកទេវតា​នៅគ្រប់គ្រង​ដោយពិត ទាំងពួក​ទេវតា អ្នក​រក្សាលោក ក្នុងលោកនេះ ក៏មិនមាន​ដោយពិត ទេវតា​ទាំងឡាយ អ្នកហាម​ឃាត់​នូវ​ពួកជន​ជាអ្នក​មិនសង្រួម ជាអ្នក​ធ្វើដោយ​ការកំហែង ក៏មិនមាន​ដោយ​ពិត។

[៥៣៨] (សក្កៈ…) ស្រ្តីនេះជាស្រ្តីមានយស ជាស្ត្រីប្រសើរ​ជាងស្រី្ត​ទាំង​ឡាយ ជាស្រ្តី​ស្ងប់ស្ងៀម មានកិរិយា​ដ៏ស្មើ មានតេជះ​រុងរឿង​ដូចជាភ្លើង បើអ្នក​ឯងស៊ី​នាង​កញ្ញានោះ ក្បាលអ្នក​ឯងនឹង​បែកជា ៧ ភាគ​មិនខាន អ្នក​ឯង​កុំកំដៅ (នូវនាង​សម្ពុលា) អ្នកឯង​ចូរលែង​នាងទៅ ព្រោះនាង​ជាស្រ្តី​គោរពប្តី។

[៥៣៩] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) នាងសម្ពុលា លុះរួចអំពីបោរិសាទ បានត្រឡប់​មកកាន់​អាស្រម​វិញ ដូចជា​មេបក្សី​បែកខ្ញែកកូន ហើរមក​កាន់ទ្រនំ ឬដូច​មេគោ មកកាន់​លំនៅ (ដែល​មានកូនទៅ​បាត់ហើយ)។ ព្រះរាជបុត្រី​នោះ ជា​ស្រ្តីមានយស ព្រះនាម​សម្ពុលា មានភ្នែក​ស្រទន់ ព្រោះរដូវ កាលមិន​ឃើញ​ព្រះស្វាមី​ជាទីពឹង​ក្នុងព្រៃ​ហើយ ក៏ទ្រង់​ព្រះកន្សែង​ក្បែរ​អាស្រម​នោះថា ខ្ញុំមិនឃើញ​ព្រះរាជបុត្រ សូមថ្វាយ​បង្គំពួក​សមណ​ព្រាហ្មណ៍ និង​ឥសី​ទាំងឡាយ ដែលមាន​ការប្រព្រឹត្តិ​បរិបូណ៌ ខ្ញុំសូម​ដល់នូវ​លោក​ជា​ទីពឹង។ ខ្ញុំមិន​ឃើញ​ព្រះរាជបុត្រ សូមថ្វាយ​បង្គំនូវ​ពួកសីហៈ ខ្លាធំ និងពួកម្រឹគ​ដទៃ​ក្នុងព្រៃ ខ្ញុំសូម​ដល់នូវ​លោកជា​ទីពឹង។ ខ្ញុំមិនឃើញ​ព្រះរាជបុត្រ សូមថ្វាយ​បង្គំ​ស្មៅ វល្លិ៍ ឈើជា​ឱសធ​ភ្នំ និងព្រៃ​ទាំងឡាយ ខ្ញុំសូម​ដល់នូវ​លោកជា​ទីពឹង។ ខ្ញុំមិន​ឃើញ​ព្រះរាជបុត្រ សូមថ្វាយ​បង្គំនូវ​របៀបផ្កាយ​ក្នុងរាត្រី ដែលមាន​ពណ៌ដូច​ជាផ្កា​រាជព្រឹក្ស ខ្ញុំសូម​ដល់នូវ​លោកជា​ទីពឹង។ ខ្ញុំមិនឃើញ​ព្រះរាជបុត្រ សូមថ្វាយ​បង្គំនូវ​ស្ទឹង​ឈ្មោះ​ភគិរសី ជាទីទទួល​នូវស្ទឹង​ទាំងឡាយ​ដែល​ហូរមក ខ្ញុំសូម​ដល់នូវ​លោក​ជាទីពឹង។ ខ្ញុំមិន​ឃើញ​ព្រះរាជបុត្រ សូមថ្វាយ​បង្គំនូវ​ភ្នំហិមពាន្ត ជាស្តេចភ្នំ​ដ៏ប្រសើរ ខ្ញុំ​សូមដល់​នូវលោក​ជាទីពឹង។

[៥៤០] (សោត្ថិសេន…) រាជបុត្រី ជាស្រ្តីមានយស មកក្នុង​វេលា​ល្ងាចម្ល៉េះ តើថ្ងៃ​នេះ នាងជួប​ប្រទះនឹង​អ្នកណាហ្ន៎ អ្នកណា​ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់នាង​ជាងខ្ញុំ។

[៥៤១] (នាងសម្ពុលា…) ខ្ញុំម្ចាស់ដែលសត្រូវ​នោះចាប់បាន ក៏បាន​ពោល​ពាក្យនេះ​ថា យក្សទំពា​ស៊ីខ្ញុំម្ចាស់​ដោយ​ហេតុណា ហេតុនោះ​មិនមែន​ជាទុក្ខ​នៃខ្ញុំម្ចាស់ទេ ក្រែងតែ​ព្រះហ្ឫទ័យ​ព្រះអយ្យបុត្រ​របស់ខ្ញុំ​ម្ចាស់ទៅ​ជា​បការៈដទៃ ដោយ​ហេតុណា ហេតុនោះ (ទើបជា​ទុក្ខនៃ​ខ្ញុំម្ចាស់)។

[៥៤២] (សោត្ថិសេន…) ពាក្យសច្ចៈក្នុងពួកស្រីចោរ មានមាយាច្រើន គេ​រកបាន​ដោយ​ក្រណាស់ ភាព គឺឫកមារយាទ​របស់ស្រ្តី​ទាំងឡាយ គេដឹង​បានដោយក្រ ដូច​ដំណើរ​នៃត្រី​ក្នុងទឹក។

[៥៤៣] (នាងសម្ពុលា…) ខ្ញុំម្ចាស់មិនធ្លាប់ស្គាល់នូវបុគ្គល​ដទៃ​ជាទី​ស្រឡាញ់​ជាង​ព្រះអង្គ​យ៉ាងណា បើ (ដំណើរ) របស់ខ្ញុំម្ចាស់ (នោះ) ជាសច្ចៈ យ៉ាងនោះ សូម​សច្ចៈ​រក្សា​ព្រះអង្គ ទាំងរក្សា​នូវខ្ញុំម្ចាស់ ដោយពាក្យ​សច្ចៈនេះ សូមព្យាធិ​របស់​ព្រះអង្គ​ស្ងប់រម្ងាប់។

[៥៤៤] (តាបស…) ដំរីទាំងឡាយច្រើនប្រមាណ ៧០០ មានអាវុធដែល​យោធា​ប្រកប​ហើយ ទាំងពួកខ្មាន់ធ្នូ​មួយពាន់​ប្រាំមួយរយ តែងរក្សា​ទាំង​យប់ទាំង​ថ្ងៃ ម្នាល​នាងដ៏ចំរើន តើនាង​នៅឃើញ​ពួកសត្រូវ​ដូចម្តេច។

[៥៤៥] (នាងសម្ពុលា…) ស្វាមីឃើញពួកស្រ្តី ដែលតាក់​តែងកាយ មាន​សម្បុរ​ស្បែកល្អ ដូចស្រទាប់​ផ្កាឈូក មាន​ចង្កេះរៀវ មានសំឡេង​ដូចហង្ស ទ្រង់​ព្រះសណ្តាប់​នូវចម្រៀង និងប្រគំ​ដែលគេ​គួររាប់ របស់​ពួកស្រ្តីទាំង​នោះ បពិត្រ​ព្រះបិតា ឥឡូវនេះ ព្រះស្វាមី​របស់​ខ្ញុំម្ចាស់ មិនប្រព្រឹត្ត​ដូចកាល​មុន យ៉ាងនោះ​ទេ។ បពិត្រ​ព្រះបិតា ពួក​ស្ត្រីមាន​រូបល្អ ទ្រទ្រង់​នូវប្រដាប់​សម្រាប់​រឹតដោះ ជាវិការៈ​នៃមាស តាក់តែង​ខ្លួន ជាស្រ្តី​មនុស្ស ដូចស្រ្តី​ទេព​អប្សរ ជាទីស្រឡាញ់​នៃ​ព្រះរាជា​ព្រះនាម​សោត្ថិសេន ជាស្រ្តី​មាន​រាងកាយ​តិះដៀល​មិនបាន ជា​ខត្តិយកញ្ញា តែងប្រលោម​ព្រះរាជា​នោះ។ បពិត្រ​ព្រះ​បិតា ប្រសិន​បើខ្ញុំម្ចាស់​ចិញ្ចឹម​ព្រះស្វាមី​នោះ ដោយការ​ស្វែងរក​នូវផ្លែឈើ​ក្នុងព្រៃ ដូចក្នុង​កាលមុន​យ៉ាងនោះ​ទៀត ព្រះស្វាមី​គប្បីរាប់​អានខ្ញុំម្ចាស់ ទាំងមិន​មើលងាយ​ខ្ញុំម្ចាស់ទេ បពិត្រ​ព្រះបិតា ព្រោះ​ហេតុនោះ (ព្រៃ) របស់​ខ្ញុំម្ចាស់ (នោះឯង) ប្រសើរ​ជាង​រាជសម្បត្តិ ក្នុង​ក្រុងពារាណសី​នេះ។ នារី​ណា (កើតក្នុង​ផ្ទះត្រកូល) មានបាយ និងទឹក​បរិបូណ៌ ដែលគេ​ចាត់ចែង​ហើយ ជាស្ត្រីមាន​គ្រឿងប្រដាប់​ដ៏ស្អាត​វិសេស តាក់តែង​ខ្លួន​ប្រកប​ដោយ​អង្គគ្រប់យ៉ាង តែមិន​ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់ប្តី បាន​សំឡាប់ (ខ្លួន) ហើយ សេចក្តី​ស្លាប់​របស់​នារីនោះ ប្រសើរ​ជាងការ​រស់នៅ​ជាឃរាវាស​នោះទៅ​ទៀត។ បើស្ត្រីណា ទ័លក្រ កំព្រា មិនមាន​បបុស គឺមានះ មានតែ​កន្ទេល​ជាគំរប់​ពីរ តែស្ត្រីនោះ​ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់ប្តី ស្រ្តីណា​ទោះកំព្រា តែជាទី​ស្រឡាញ់ (របស់ប្តី) ស្រ្តីនេះឯង​ប្រសើរ​ជាងស្ត្រី​ដែល​ប្រកប​ដោយអង្គ​គ្រប់យ៉ាង ដែលមិន​ជាទី​ស្រឡាញ់ (របស់ប្តី)។

[៥៤៦] (តាបស…) ស្រ្តីណាជាគុណរបស់បុរស ស្ត្រីនោះគេ​រកបាន​ក្រក្រៃ​លែង ភស្តា​ណាជា​គុណ​របស់ស្ត្រី ភស្តានោះ​គេរក​បានដោយ​ក្រ ម្នាលបា ជាធំ​ជាងជន ភរិយា​របស់​អ្នក ជាគុណ (នៃអ្នក) ផង ជាស្ត្រី​មាន​សីលផង អ្នកចូរ​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌ចំពោះ​នាង​សម្ពុលា។

[៥៤៧] (ព្រះរាជាសោត្ថិសេន…) ម្នាលនាងសម្ពុលា​មានភោគៈ​បានហើយ​ដ៏ច្រើន បើនាង​ឆ្លងផុត​ចាកសេចក្តី​ប្រាថ្នា ដល់នូវ​មរណៈ អញ និងពួករាជ​កញ្ញា​ទាំងអស់​របស់​នាងនេះ នឹងធ្វើ​តាមពាក្យ​របស់នាង។

[៥៤៨] (ភណ្ឌុតិណ្ឌុកទេវតាពោធិសត្វពោលថា) សេចក្តី​មិនប្រហែស​ជា​ឧបាយ​ឲ្យបាន​នូវព្រះនិព្វាន ឈ្មោះអមតៈ សេចក្តី​ប្រហែស ជាផ្លូវ​នៃសេចក្តី​ស្លាប់ ពួកជន​អ្នកមិន​ប្រហែស ឈ្មោះថា​មិនស្លាប់ ពួកជន​ណា ជាអ្នក​ប្រហែស ពួកជន​នោះដូច​ជាស្លាប់​ហើយ។ សេចក្តី​ប្រហែស រមែងកើត​ឡើង ព្រោះ​សេចក្តី​ស្រវឹង ការអស់​ទៅ (នៃញាតិ​ជាដើម) រមែង​កើតឡើង ព្រោះ​សេចក្តី​ប្រហែស សេចក្តី​ប្រទូស្ត​ទាំងឡាយ រមែង​កើត​ឡើង ព្រោះ​ការអស់​ទៅ (នៃញាតិ​ជាដើម) បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏ប្រសើរ មានភារៈ (ក្នុងដែន) ព្រះអង្គ​កុំប្រហែស​ឡើយ។ ពួកក្សត្រិយ៍​ច្រើនអង្គ មានសេចក្តី​ប្រហែស ញ៉ាំង​សេចក្តី​ចំរើន និង​ញ៉ាំងដែន​ឲ្យវិនាស ចំណែក​ពួកមេស្រុក អ្នកស្រុក អ្នកបួស គ្រហស្ថ ក៏វិនាស។ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រះអង្គ​ញ៉ាំងដែន​ឲ្យចំរើន ភោគៈ​ទាំងអស់​ក្នុងដែន​របស់​ក្សត្រ​ជាអ្នក​ប្រហែស រមែងវិនាស សេចក្តី​វិនាស​នោះ ជាទុក្ខ​របស់​ព្រះរាជា។ បពិត្រ​មហារាជ សេចក្តី​ប្រហែស​នេះ មិនមែន​ជាធម៌ (របស់ពួក​ព្រះរាជា​បុរាណ​ទេ) ព្រះអង្គ​ប្រហែសហួស​ប្រមាណ ពួកចោរ​កំចាត់​នូវជនបទ​ដែល​សម្បូណ៌​ថ្កុំថ្កើងនោះ។ ពួកបុត្រ​របស់​ព្រះអង្គ​មិនមាន ទាំងប្រាក់​ក៏មិនមាន ទាំងទ្រព្យ​ក៏មិនមាន កាលបើ​ចោរប្លន់​រាស្រ្ត (យ៉ាងនេះ) ព្រះអង្គ​នឹងសាបសូន្យ​ចាកភោគៈ​គ្រប់យ៉ាង។ ពួកញាតិ​មិត្រ និង​សំឡាញ់ រមែង​មិនទទួល​ដឹង​នូវក្សត្រ​នោះ ដែលជា​ព្រះរាជា​សាបសូន្យ​ចាកភោគៈ​ទាំងពួង ជាបុគ្គល​ដែលគួរ​ទទួល​ដឹងទេ។ ពួក​ពលដំរី ពួកសេនា ពលរថ ពលថ្មើរជើង និងពួក​កម្មករ ដែល​អាស្រ័យ​ចិញ្ចឹមជីវិត​នឹង​ព្រះរាជា​នោះឯង ក៏មិន​ទទួលដឹង​នូវព្រះរាជា​ដែល​គួរទទួល​ដឹងនោះ។ សិរី គឺយសសម្បត្តិ រមែងលះបង់​នូវបុគ្គល​ពាល អ្នក​មិនចាត់​ចែងនូវ​ការងារ មាន​គំនិត​អាក្រក់ អាប់ឥត​ប្រាជ្ញា ដូចជា​ពស់លះបង់នូវ​សំណក​ចាស់។ ភោគៈ​ទាំងអស់ រមែង​ចំរើន​ដល់បុគ្គល​អ្នកចាត់​ចែងការ​ងារដោយ​ល្អ ក្រោកឡើង​ទាន់កាល ជាអ្នក​មិនខ្ជិល​ច្រអូល ដូចជាគោ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​មួយអន្លើ​ដោយ​គោឧសភ។ បពិត្រ​មហារាជ សូម​ព្រះអង្គ​យាងទៅ​កាន់ទី​ជាទី​ចាំស្តាប់ ក្នុងជនបទ ក្នុងដែន លុះទត​ឃើញ និងទ្រង់​ព្រះសណ្តាប់ ក្នុងដែន​នោះហើយ ក៏យក​ការណ៍ តាម​រាជកិច្ចនោះ តាម​ដំណើរ​នោះ។

[៥៤៩] (បុរសចាស់ម្នាក់ជេរថា) ខ្លួនអញត្រូវបន្លាមុតហើយ វេទនា​ក្នុងថ្ងៃ​នេះ​យ៉ាងណា សូម​ឲ្យព្រះបាទ​បញ្ចាល ត្រូវសរក្នុង​សង្គ្រាម ហើយវេទនា​យ៉ាងនោះដែរ។

[៥៥០] (បុរោហិតសួរថា) អ្នកជាមនុស្សចាស់ មានភ្នែកទុព៌ល មើល​រូបមិន​ឃើញដោយ​ស្រួលទេ បន្លាមុត​អ្នកឯង ដោយ​ហេតុណា (ទោស) របស់​ព្រះរាជា​ព្រហ្មទត្ត​ចំពោះ​ហេតុនោះ តើ​ដូចម្តេច។

[៥៥១] (បុរសចាស់…) ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ក្នុងហេតុនេះ ទោសរបស់​ព្រះរាជា​ព្រហ្មទត្ត មានច្រើន (បានជា) ខ្ញុំនោះ (ធ្លាក់) ក្នុងផ្លូវ (មានបន្លា) ព្រោះពួក​អ្នកជនបទ ព្រះរាជា​មិនរក្សា ទ្រង់បៀតបៀន​ដោយ​ពលិកម្ម (សួយសារ​អាករ) មិនប្រកប​ដោយធម៌។ ក្នុង​វេលាយប់ ពួកចោរស៊ី (ប្លន់) ក្នុងវេលា​ថ្ងៃ ពួកអ្នក​រាជការ​បៀតបៀន​ស៊ី ក្នុងដែន​របស់​ព្រះរាជា​ខូចកាច ជនមិន​ប្រកប​ដោយធម៌ មានច្រើន។ ម្នាលអ្នក កាលបើ​ភ័យបែបនេះ កើត​ហើយ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ដែលត្រូវ​ភ័យគ្របសង្កត់ តែងនាំ​យកនូវ​បន្លាក្នុងព្រៃ មកធ្វើ​ជាទី​សម្រាប់​ពឹងពួន។

[៥៥២] (ស្ត្រីទុគ៌តម្នាក់ ជេរថា) ពួកកុមារីជាស្ត្រីគ្មានប្តី​រហូតចាស់ ក្នុង​ដែន​នៃ​ព្រះរាជា​ព្រហ្មទត្តណា កាលណាហ្ន៎ ព្រះរាជា​ព្រហ្មទត្ត​នេះ នឹងស្លាប់ទៅ។

[៥៥៣] (បុរោហិតឃាត់ថា) នែនាងលាមក ជាស្ត្រី​មិនឈ្លាស​ក្នុងឧបាយ​នៃសេចក្តី​ចំរើន ពាក្យនាង ជាពាក្យ​អាក្រក់ ព្រះរាជា​នឹងស្វែង​រកប្តី​ឲ្យពួក​នាងកុមារី​ក្នុងទីណា។

[៥៥៤] (ស្រ្តីចាស់…) នែព្រាហ្មណ៍ ពាក្យរបស់ខ្ញុំមិនអាក្រក់ទេ ខ្ញុំជាស្រ្តី​ឈ្លាសវៃ​ក្នុងផ្លូវ​ចំរើន ព្រោះពួក​អ្នកជនបទ សេ្តច​មិនរក្សា ទ្រង់បៀតបៀន​ដោយ​សារសួយអាករ មិន​ប្រកប​ដោយធម៌។ ក្នុងវេលាយប់ ពួកចោរស៊ី (ប្លន់) ក្នុងវេលាថ្ងៃ ពួកអ្នក​រាជការ​បៀតបៀន​ស៊ី​ក្នុងដែន​ព្រះរាជា​ខូចកាច ជនមិន​ប្រកប​ដោយធម៌​មានច្រើន កាលបើ​រាស្ត្ររស់​នៅដោយ​លំបាក ចិញ្ចឹម​ប្រពន្ធ​បានដោយ​លំបាក តើពួក​នាងកុមារី​បានប្តី​អំពីណា។

[៥៥៥] (អ្នកភ្ជួរជេរថា) គោឈ្មោះសាលិយៈនេះ ត្រូវផាលមុត​ហើយ ដេក​ស្រតឹក​យ៉ាងណា សូម​ឲ្យព្រះរាជា​ក្រុងបញ្ចាល ត្រូវគេ​សម្លាប់​ដោយ​លំពែងក្នុង​សង្គ្រាម ដេក​យ៉ាងនោះ​ចុះ។

[៥៥៦] (បុរោហិត…) នែបុរសលាមក អ្នកណា​ខុសខ្លួនឯង ហើយ​ផ្តាសា​ព្រះរាជា អ្នក (នោះ) ឈ្មោះថា​ ខឹងចំពោះ​ព្រះរាជា​ព្រហ្មទត្ត​ដោយហេតុ​មិន​ត្រូវតាម​ធម៌ទេ។

[៥៥៧] (អ្នកភ្ជួរ…) ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំខឹងចំពោះ​ព្រះរាជា​ព្រហ្មទត្ត ដោយ​ហេតុត្រឹម​ត្រូវ​តាមធម៌ (ព្រោះថា) ពួកអ្នក​ជនបទ ស្តេច​មិនរក្សា ទ្រង់​បៀតបៀន ដោយ​សួយ​សារអាករ មិនប្រកប​ដោយធម៌។ ក្នុង​វេលាយប់ ពួកចោរស៊ី ក្នុងវេលាថ្ងៃ ពួកអ្នក​រាជការ​បៀតបៀន​ស៊ី​ក្នុងដែន​ព្រះរាជា​ខូចកាច ជនមិន​ប្រកប​ដោយធម៌​មានច្រើន។ ​ស្រ្តីជា​អ្នកនាំ​បាយមក​នោះ ប្រាកដជា​ដាំម្តងទៀត បានជា​នាំបាយ​មកក្នុង​វេលារសៀល ខ្ញុំកំពុង​រកមើល​នូវស្ត្រី​អ្នកនាំ​បាយមក គោឈ្មោះ​សាលិយៈ ក៏ត្រូវ​ផាលមុត។

[៥៥៨] (អ្នករូតទឹកដោះជេរថា) ក្នុងថ្ងៃនេះ ខ្លួនអញ (ត្រូវមេគោ) ធាក់ ទាំង​ទឹកដោះ​របស់អញ​កំពប់​ទៅយ៉ាងណា សូម​ឲ្យព្រះរាជា​បញ្ចាលនគរ ត្រូវ​គេសម្លាប់​ដោយ​ដាវក្នុង​សង្គ្រាម វិនាស​យ៉ាងនោះចុះ។

[៥៥៩] (បុរោហិត…) សត្វចិញ្ចឹមនេះ ចាក់ចោល​នូវទឹកដោះ សត្វចិញ្ចឹម​បៀត​បៀន​នូវផាល អ្នកដ៏ចំរើន​តិះដៀល​យើង ដោយ​ហេតុណា កំហុស​ដូចម្តេច របស់​ព្រះរាជា​ព្រហ្មទត្ត​ក្នុងហេតុ​នោះ។

[៥៦០] (អ្នករូតទឹកដោះ…) ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ព្រះរាជាបញ្ចាលនគរ​របស់រាជ​ត្រកូល​ព្រហ្មទត្ត គួរអ្នក​ផងតិះដៀល​ហើយ ព្រោះថា ពួកអ្នក​ជនបទ ព្រះ​រាជា​មិនរក្សា ទ្រង់​បៀត​បៀន ដោយសួយ​អាករ មិនប្រកប​ដោយធម៌។ ក្នុងវេលាយប់ ពួកចោរស៊ី ក្នុង​វេលាថ្ងៃ ពួកអ្នក​រាជការ​បៀតបៀន​ស៊ី​ក្នុង​ដែន​ព្រះរាជា​ខូចកាច ជនមិន​ប្រកប​ដោយ​ធម៌មាន​ច្រើន។ មេគោ​កាច ផ្លាង យើងមិន​បានរូតនូវ​ទឹកដោះ​ណា ក្នុងកាលមុន ​ក្នុង​ថ្ងៃនេះ ឥឡូវនេះ ពួកយើង​ក៏ត្រូវ​ពួករាជបុរស​អ្នកប្រាថ្នា​នូវទឹកដោះ​មក​រឹបជាន់ ទើបរូត​នូវ​ទឹកដោះ​នោះ។

[៥៦១] (ពួកក្មេងអ្នកស្រុកជេរថា) មេគោកំព្រា ជាសត្វព្រាត់ប្រាសនេះ ស្ទុះ​ឆ្លេឆ្លា​យ៉ាងណា សូម​ឲ្យព្រះរាជា​បញ្ចាលនគរ ព្រាត់ប្រាសនិរាស រីងស្ងួត កន្ទក់កន្ទេញ យ៉ាង​នោះចុះ។

[៥៦២] បុរោហិត…) សត្វចិញ្ចឹមរបស់អ្នក​រក្សានូវ​សត្វចិញ្ចឹម ស្ទុះឆ្លេឆ្លាក្តី ស្រែកក្តី ដោយ​ហេតុណា កំហុស​ដូចម្តេច​របស់​ព្រះរាជា​ព្រហ្មទត្ត ក្នុង​ហេតុ​នេះ។

[៥៦៣] (ពួកក្មេងអ្នកស្រុក…) បពិត្រមហាព្រាហ្មណ៍ កំហុស​របស់​ព្រះរាជា​ព្រហ្មទត្ត (មានពិត) ព្រោះថា ពួកអ្នក​ជនបទ ព្រះរាជា​មិនរក្សា ទ្រង់​បៀត​បៀន ដោយសួយ​សារអាករ មិនប្រកប​ដោយធម៌។ ក្នុងវេលា​យប់ ពួកចោរ​ស៊ី ក្នុងវេលាថ្ងៃ ពួកអ្នក​រាជការ​បៀតបៀន​ស៊ី​ក្នុង​ដែន​ព្រះរាជា​ខូច​កាច ជន​មិនប្រកប​ដោយធម៌​មានច្រើន ហេតុដូច​ម្តេចហ្ន៎ កូនគោ​របស់​យើងកំពុង​បៅដោះ មានប្រយោជន៍​ដល់​ស្រោមដាវ ត្រូវ​រាជបុរស​សម្លាប់។

[៥៦៤] (កង្កែបជេរថា) អញជាសត្វកើតក្នុងព្រៃ ត្រូវពួកក្អែក​ក្នុង​ស្រុកចឹក​ស៊ីក្នុងថ្ងៃ​នេះ​យ៉ាងណា សូម​ឲ្យស្តេច​បញ្ចាលនគរ ព្រមទាំង​បុត្រ ត្រូវគេ​កាប់ក្នុង​ចម្បាំង​ដាច់ខ្ទេចខ្ទី យ៉ាងនោះ​ចុះ។

[៥៦៥] (បុរោហិត…) នែដង្កែប ព្រះរាជាទាំងឡាយ ក្នុងមនុស្សលោក មិន​ចាត់ចែង​នូវការ​រក្សាក្នុង​ពួកសត្វ​ទាំងពួងទេ ពួកក្អែក​ស៊ីនូវ​សត្វទាំងរស់​ដូចជា​ឯង ដោយ​ហេតុណា ព្រះរាជា​មិនឈ្មោះ​ថាមិន​ប្រព្រឹត្តធម៌ ដោយហេតុ​មានប្រមាណ​ប៉ុណ្ណេះ។

[៥៦៦] (កង្កែប…) ឱអ្នកជាព្រហ្មចារី តែមានសភាព​មិនប្រកប​ដោយធម៌​សោះ ពោលនូវ​ពាក្យសរសើរ​ចំពោះ​ក្សត្រិយ៍ កាលបើ​ប្រជាជន​ជាច្រើន ដែល​ព្រះរាជា​រឹបជាន់ អ្នកនៅ​តែបូជា​ចំពោះ​ព្រះរាជា ជាអ្នក​មានវាទៈ​ដ៏ក្រៃ​លែង។ នែព្រហ្មណ៍ ប្រសិនបើ​ដែននេះ​មានអ្នក​រាជការ​ល្អ រមែង​ជាដែន​ស្តុកស្តម្ភ មានរាស្ត្រ​រីករាយ​ជ្រះថ្លា ទាំងពួង​ក្អែក ក៏ស៊ី​នូវដុំបាយ​ដ៏ប្រសើរ ជាគ្រឿង​បូជា (របស់​មនុស្ស) ពួកក្អែក​មិនគប្បី​ស៊ីសត្វ​ទាំងរស់​ប្រាកដ​ដូច​ជាខ្ញុំទេ។

និយាយអំពីកឹឆន្ទជាតក ១ កុម្ភជាតក ១ ជយទ្ទិសជាតក ១ ឆទ្ទន្តជាតក ១ សម្ភវជាតក ១ មហាកបិជាតក ១ ទករក្ខសជាតក ១ នាគដ៏ប្រសើរ​ឈ្មោះ​បណ្ឌរកៈ ១ សម្ពុលាជាតក ១ តិណ្ឌុកជាតក ១។

[៥៦៧] (ព្រះបាទព្រហ្មទត្តសួរថា) ម្នាលសត្វស្លាប អញសូម​សួរអ្នកឈ្មោះ​វេស្សន្តរៈ សេចក្តី​ចំរើន ចូរមាន​ដល់អ្នក កិច្ចដូចម្តេច​ដែលអញ​ជាអ្នកប្រាថ្នា​ដើម្បី​សោយរាជ្យ ធ្វើហើយ​ប្រសើរ។

[៥៦៨] (មៀមឈ្មោះវេស្សន្តរៈទូលថា) យូរណាស់ហើយ បិតា​របស់ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​ព្រះនាម កំសៈ ជាអ្នក​សង្គ្រោះ​ក្រុង​ពារាណសី ទ្រង់ប្រហែស ជាបិតា​ចិញ្ចឹម បានចោទ​សួរនូវ​ខ្ញុំព្រះអង្គ ជាកូន​មិន​ប្រហែស។

[៥៦៩] (ខ្ញុំទូលថា) មុនដំបូង ព្រះរាជា​ត្រូវហាម​ឃាត់នូវ​ពាក្យឃ្លៀងឃ្លាត សេចក្តី​ក្រោធ និងការសើច​រឡេះរឡោះ តពីនោះ គប្បីធ្វើ​នូវកិច្ច​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ក្សត្រ បុរាណ​ក​បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ បានពោល​នូវពាក្យ​ដែលខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​ក្រាបទូល​នោះ ថាជាវត្ត។ បពិត្រ​ព្រះបិតា កម្ម​ចំពោះ​ហេតុដ៏​ក្តៅក្រហាយ​ណា ដែល​ព្រះអង្គ​ធ្វើហើយ ក្នុងកាលមុន ឥត​សង្ស័យ ព្រះអង្គ​ត្រេកត្រអាល​ក្តី ទ្រង់ខ្ញាល់ក្តី ធ្វើនូវ​កម្មណា ព្រះអង្គ​មិនត្រូវធ្វើ​នូវកម្ម​នោះ តទៅ​ទៀតទេ។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​អ្នកញ៉ាំង​រាស្ត្រ​ឲ្យចំរើន កាល​បើក្សត្រិយ៍​ប្រហែស​ហើយ ភោគសម្បត្តិ​ទាំងអស់​ក្នុងដែន នឹងវិនាស​ទៅ សេចក្តី​វិនាស​នោះ លោក​ពោលថា​ជាទុក្ខ​របស់​ព្រះរាជា។ បពិត្រ​ព្រះបិតា បុគ្គល​មានសិរី និងបុគ្គល​មានបុណ្យ ដែល​សុចិបរិវារ​សេដ្ឋី​សួរហើយ បាន​ពោលពាក្យ​នេះថា ខ្ញុំត្រេកអរ​ចំពោះ​បុរស​មាន​សេចក្តី​ខ្មីឃ្មាត មានសេចក្តី​ប្រឹងប្រែង ជាអ្នក​មិនច្រណែន។ បពិត្រ​មហារាជ បុគ្គល​កាឡកណ្ណី ជា​អ្នកកាច់​បំបាក់នូវ​ចក្រ គឺកុសល តែងត្រេកអរ​ក្នុងបុរស​ជាអ្នក​ច្រណែន មានចិត្ត​អាក្រក់ ជាអ្នក​ប្រទូស្ត​ចំពោះ​កល្យាណកម្ម។ សូមព្រះអង្គ​មាន​ហ្ឫទ័យ​ល្អចំពោះ​ពួកជន​ទាំងពួង សូមព្រះអង្គ​រក្សានូវ​ពួកជន​ទាំងពួង បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​បណ្តេញ​នូវបុគ្គល​ឥតបុណ្យ​ចេញ សូមព្រះអង្គ​យកបុគ្គល​មានបុណ្យ មកជា​ទីពំនាក់វិញ។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាម្ចាស់​ដែនកាសី ព្រោះថា​បុរស​មានបុណ្យ បរិបូណ៌​ដោយបញ្ញា តាំងនៅក្នុង​អធ្យា​ស្រ័យ​ដ៏ធំ រមែង​កាត់បង់​នូវគល់ និងចុង នៃសត្រូវ​ទាំងឡាយ​បាន។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាម្ចាស់​នៃមនុស្ស ដូចយ៉ាង​ព្រះឥន្ទ្រ​ក៏មិន​ប្រហែស​ក្នុងការ​ខ្មីឃ្មាត​ដែរ លោកធ្វើ​នូវការ​ព្យាយាម​ចំពោះ​កម្មដ៏ល្អ ទាំងធ្វើ​ព្រះហ្ឫទ័យ​ក្នុងការខ្មីឃ្មាត (ជាដរាប)។ ពួកគន្ធព្វ ពួកបិតា (ព្រហ្ម) ពួកទេវតា មាន​អាជីវៈ​អាស្រ័យ​នឹងព្រះរាជា ដែលមាន​អំណរ​នឹងបុញ្ញកម្ម​យ៉ាងនោះ ពួក​ទេវតា​តែងតាមថែ (រក្សា) នូវ​ព្រះរាជា ជាអ្នកខ្មី​ឃ្មាតមិន​ប្រហែស។ បពិត្រ​ព្រះបិតា ព្រះអង្គ​ជាអ្នក​មិនប្រហែស មិនក្រោធ សូមធ្វើ​នូវកិច្ចទាំង​ឡាយចុះ សូមព្រះអង្គ​ប្រឹងប្រែង​ក្នុងកិច្ច​ទាំងឡាយ​របស់​ព្រះអង្គ បុគ្គល​ខ្ជិលច្រអូស រមែង​មិនបាន​សេចក្តី​សុខទេ។ នោះជា​វត្តបទ​ក្នុងបញ្ហានោះ​ឯង នុ៎ះឯង​ជា​អនុសាសនី (របស់​ព្រះអង្គ) ព្រះរាជា កាលប្រព្រឹត្ត​យ៉ាងនេះ ទើបអាច​ញ៉ាំងពួក​មិត្ត ឲ្យបាន​សុខផង អាចញ៉ាំង​ពួកសត្រូវ ឲ្យបាន​ទុក្ខ​ផង។

[៥៧០] (ព្រះរាជា…) ម្នាលនាងកុណ្ឌលិនី នាងអាច (ឆ្លើយ​ប្រស្នាបាន) នាង​ជាពង្ស​នៃមហា​សេនគុត្ត¹³⁾ ឈ្មោះ​ខត្តៈ ដឹង (នូវ​អាថ៌ប្រស្នា) កិច្ចដូចម្តេច​ដែលយើងប្រាថ្នាដើម្បី​សោយរាជ្យ ធ្វើហើយ​ប្រសើរ។

[៥៧១] (សារិកាឈ្មោះកុណ្ឌលិនី) បពិត្រព្រះបិតា ប្រយោជន៍ និង​សេចក្តី​សុខ​ទាំងអស់ តាំងនៅ​ក្នុងបទណា បទនោះ​មាន​ពីរយ៉ាង គឺការ​បាននូវ​របស់​ដែល​មិនធ្លាប់​បាន ១ រក្សានូវ​របស់ដែល​បានមក​ហើយ ១។ បពិត្រ​ព្រះបិតា សូម​ព្រះអង្គជ្រាប​នូវ​អាមាត្យ​ទាំង​ឡាយ ដែលមាន​ប្រាជ្ញា​ឈ្លាសវៃ​ចំពោះ​ប្រយោជន៍ បពិត្រ​ព្រះបិតា សូម​ព្រះអង្គ​ជ្រាបនូវ​អាមាត្យ​ទាំង​ឡាយ ដែលមិន​លេងល្បែង​ភ្នាល់ មិនបោក​ប្រាស មិនជា​អ្នកលេង​ស៊ីផឹក មិនជាអ្នក​បំផ្លាញ​ព្រះរាជទ្រព្យ។ បពិត្រ​ព្រះបិតា អាមាត្យ​ណាគប្បី​រក្សា​នូវទ្រព្យ​របស់​ព្រះអង្គ​ដែលមាន ដូចនាយ​សារថី​ប្រុងប្រយ័ត្ន​នូវរថ អាមាត្យ​នោះ ព្រះអង្គ​គប្បី​ឲ្យធ្វើ​នូវកិច្ចការ​ទាំងឡាយ​របស់​ព្រះអង្គ។ សូមព្រះអង្គ​ដែលមាន​ជនខាង​ក្នុង​សង្គ្រោះ​ល្អ ត្រួតត្រា​មើល​នូវព្រះរាជ​ទ្រព្យ​ដោយ​ព្រះអង្គឯង មិនគួរ​ធ្វើនូវកំណប់​ទ្រព្យ និងការ​ឲ្យជា​បំណុល​ដោយជឿ​អ្នកដទៃ​ទេ។ ព្រះអង្គ​គប្បីជ្រាប​នូវសេចក្តី​ចំរើន និង​សេចក្តី​វិនាស​ដោយ​ព្រះអង្គ​ឯង គប្បី​ជ្រាបនូវ​កិច្ចការ​ដែលបាន​ធ្វើ និងមិន​បានធ្វើ​ដោយ​ព្រះអង្គឯង គប្បី​សង្កត់សង្កិន​នូវបុគ្គល​ដែលគួរ​សង្កត់សង្កិន គប្បី​លើក​តំកើង​នូវបុគ្គល​ដែល​គួរ​លើក​តំកើង។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំ​លើរថ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រៀនប្រដៅ​នូវ​ប្រយោជន៍​ដល់អ្នក​ជនបទ​ដោយ​ព្រះអង្គឯង ពួក​រាជបុរស​អ្នកប្រកប​ការមិន​ត្រឹមត្រូវ​តាមធម៌ សូមកុំ​ឲ្យញ៉ាំង​ទ្រព្យ និង​ដែន​របស់​ព្រះអង្គ​ឲ្យវិនាស។ មួយទៀត សូមព្រះអង្គ​កុំធ្វើ ឬប្រើគេ​ឲ្យ​ធ្វើ​នូវរាជកិច្ច​ទាំងឡាយ​ដោយ​រួសរាន់ ព្រោះ​មនុស្ស​ល្ងង់ខ្លៅ តែងក្តៅ​ក្រហាយ​រឿយៗ ក្នុង​កាលខាង​ក្រោយ ចំពោះ​ការងារ​ដែលខ្លួន​ធ្វើដោយ​រួសរាន់។ សូមព្រះអង្គ​កុំបញ្ចេញ​នូវ​ព្រះហ្ឫទ័យ​ក្រោធខ្លាំង​ពេក​ចំពោះ​អកុសល (របស់​អ្នកដទៃ) ដែល​ប្រព្រឹត្ត​កន្លង (នូវ​ការ​កុសល) ព្រោះថា ត្រកូល​ទាំងឡាយ​ដែល​ថ្កុំថ្កើង​ហើយ ច្រើនដល់​នូវភាវៈ​មិនមែន​ជា​ត្រកូល​ទៅវិញ ព្រោះ​សេចក្តី​ក្រោធ។ បពិត្រ​ព្រះបិតា សូមព្រះអង្គ​កុំបណ្តោយ (មហាជន) ឲ្យធ្លាក់​ទៅក្នុង​សេចក្តី​វិនាស ដោយ​គិតថា ខ្លួនអញ​ជា​ឥស្សរៈ ការកើត​ឡើងនៃ​ទុក្ខលំបាក កុំ​ឲ្យមាន​ដល់ស្រ្តី​បុរស​ទាំងឡាយ​ក្នុងដែន​របស់​ព្រះអង្គ។ ភោគ​សម្បត្តិ​​ទាំងអស់​របស់​ព្រះរាជា ជាអ្នក​ប្រាសចាក​ការព្រឺរោម (ឥតកោត​ញញើត) តាម​ចំណង់ នឹង​វិនាសទៅ (ដោយពិត) ការវិនាស​នោះ លោក​ពោលថា​ជាទុក្ខ​របស់​ព្រះរាជា។ នោះជា​វត្តបទក្នុង​បញ្ហានោះ​ឯង នុ៎ះឯង​ជា​អនុសាសនី ឥឡូវ​នេះ សូម​ព្រះអង្គ​សង្វាត​ធ្វើ​បុណ្យ កុំជា​អ្នកលេង កុំញុំាង​ប្រយោជន៍​ឲ្យវិនាស បពិត្រ​មហារាជ សូម​ព្រះអង្គ​មានសីល (ព្រោះថា) បុគ្គល​អ្នក​ទ្រុស្តសីល ឈ្មោះថា​ជាអ្នក​ញ៉ាំង​ខ្លួន​ឲ្យធ្លាក់ចុះ។

[៥៧២] (ព្រះរាជា…) អញបានសួរវេស្សន្តរៈ ជា​កោសិយគោត្រ និងនាង​កុណ្ឌលិនី ដោយ​ប្រការ​ដូច្នោះ​ហើយ ម្នាល​ជម្ពុកៈ ឥឡូវនេះ អ្នកចូរពោល​នូវកំឡាំង​ដ៏​ឧត្តម ជាង​កំឡាំង​ទាំងឡាយ។

[៥៧៣] (សេកជម្ពុកពោធិសត្វ…) កំឡាំងក្នុង​លោក មាន ៥ យ៉ាង រមែង​មានក្នុង​បុរស​ដែល​មាន​អធ្យាស្រ័យ​ធំ បណ្តា​កំឡាំង​ទាំងនោះ កំឡាំង​ដៃ (កាយ) បណ្ឌិត​ពោល​ថា​ជាកំឡាំង​ថោកទាប បពិត្រ​ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះជន្ម​វែង កំឡាំង​ភោគៈ បណ្ឌិត​ពោលថា​ជា​កំឡាំង ទី ២។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​មាន​ព្រះជន្មវែង កំឡាំង​អាមាត្យ បណ្ឌិត​ពោលថា​ជា​កំឡាំងទី ៣ កំឡាំង​ជាតិ​ខ្ពស់ ជាកំឡាំង​ទី ៤ ឥត​សង្ស័យ បុគ្គល​ជាបណ្ឌិត រមែង​គ្របសង្កត់​នូវ​កំឡាំង​ទាំងអស់​នេះ។ កំឡាំង​បញ្ញា​នោះ ជា​កំឡាំង​ប្រសើរ ជាកំឡាំង​ខ្ពង់​ខ្ពស់​ជាង​កំឡាំង​ទាំងឡាយ បណ្ឌិត​ដែលមាន​កំឡាំង​បញ្ញា​ជ្រោមជ្រែង​ហើយ រមែង​បាននូវ​សេចក្តី​ចំរើន។ បុគ្គល​មាន​បញ្ញាទន់ ទោះបី​បាននូវ​ផែនដី​ស្តុកស្តម្ភ​ប្រសើរ កាលបើ​បុគ្គល​មានបញ្ញា​ទន់នោះ មិនមាន​ប្រាថ្នា បុគ្គល​ដែលមាន​បញ្ញាដទៃ ធ្វើនូវ​ការ​កំហែង ហើយ​គ្រប់គ្រង​នូវផែនដី​នោះ។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាម្ចាស់​ដែនកាសី បើទុក​ជាបុគ្គល​មានជាតិ​ខ្ពង់ខ្ពស់ ជា​ក្សត្រ​បាន​នូវរាជ្យ តែ​អ័ប្បបញ្ញា ក៏រមែង​មិនរស់​នៅ ដោយ​រាជ្យ​ទាំងពួង​បាន។ បញ្ញាជា​ធម្មជាតិ​សម្រាប់​វិនិច្ឆ័យ​ក្នុង​សេចក្តី​ដែលបាន​ស្តាប់ បញ្ញា​ជា​គ្រឿង​ញ៉ាំង​កេរ្តិ៍ឈ្មោះ និង​លាភសក្ការៈ​ឲ្យចំរើន នរជន​ប្រកប​ដោយ​បញ្ញា ក្នុងលោកនេះ សូម្បីទុក្ខ (កើតឡើង) ក៏រមែង​បានសុខ​ទាំងឡាយ​វិញ។ មួយ​ទៀត បុគ្គល​ណាមួយ មិនស្តាប់​ដោយគោរព មិនជឿ​នូវបុគ្គល​ជា​ពហុស្សូត មិន​ឈ្វេង​យល់​នូវកិច្ចការ​ដែល​ឋិត​នៅក្នុង​សភាវៈ រមែង​មិនបាន​នូវ​បញ្ញា។ លុះតែ​បុគ្គល​ណា​ជាអ្នក​ដឹងនូវ​ចំណែក​នៃ​ធម៌ ប្រឹងប្រែង​ក្នុងកាលគួរ មិនខ្ជិល​ច្រអូស ប្រឹងប្រែង​រឿយៗ តាម​កាល​គួរ ផលកើត​អំពីការងារ ទើប​សម្រេច​ដល់បុគ្គល​នោះ។ កាល​បុគ្គលមិន​មានសីល​ជាទីកើត (នៃលាភ យស សុខ) សេពគប់​នូវបុគ្គល​ទ្រុស្តសីល មិនជា​ទីកើត (នៃ​លាភ យស សុខ) ធ្វើការ​ធុញទ្រាន់ ប្រយោជន៍​រមែងមិន​ឲ្យផល​ដោយ​ប្រពៃទេ។ លុះតែ​បុគ្គល​ប្រកប​កិច្ចខាង​ក្នុង​សន្តាន សេព​គប់នូវ​បុគ្គល​មានសីល​ជាទីកើត (នៃ​លាភ យស សុខ) ដូច្នោះ ធ្វើ​ការងារ​មិនធុញ​ទ្រាន់ ប្រយោជន៍​រមែង​ឲ្យផល​ដោយប្រពៃ។ បពិត្រ​បិតា សូម​ព្រះអង្គ​គប់រក​នូវហេតុ​ទាំងឡាយ​នោះ គឺបញ្ញា​ជាចំណែក​នៃ​ព្យាយាម ក្នុង​ហេតុ​ដែល​គួរប្រកប និងការ​ថែទាំទុក​នូវទ្រព្យ​ដែល​ព្រះអង្គ​បាន ព្រះអង្គកុំ (ញ៉ាំង​ទ្រព្យ) ឲ្យ​វិនាស ដោយ​ការងារ​មិនគួរ ព្រោះថា បុគ្គល​ឥតបញ្ញា រមែង​លិចចុះ (ក្នុង​សេចក្តី​វិនាស) ដោយ​ហេតុមិន​មែនជា​ការងារ ដូចផ្ទះ​ដែលគេ​ធ្វើដោយ​ដើមបបុស។

[៥៧៤] បពិត្រមហារាជជាក្សត្រ សូមព្រះអង្គ​ប្រពឹ្រត្ត​ធម៌ គឺការ​បំរើមាតា​បិតា​ទាំង​ឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ក្នុង​លោកនេះ​ហើយ នឹង​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ​ជាក្សត្រ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌ គឺការ​សង្គ្រោះ​ចំពោះ​បុត្ត​ភរិយា​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ក្នុងលោក​នេះហើយ នឹង​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ​ជាក្សត្រ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌ ចំពោះ​មិត្រ និង​អាមាត្រ​ទាំង​ឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ក្នុងលោក​នេះហើយ នឹងទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះ​ពាហនៈ និង​ពល​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះ​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌ក្នុង​លោកនេះ​ហើយ នឹងទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះ​ជនអ្នក​ស្រុក និង​អ្នកនិគម​ទាំង​ឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះ​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌​ក្នុង​លោក​នេះហើយ នឹងទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូម​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះ​អ្នកដែន និងអ្នក​ជនបទ​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះ​រាជា លុះព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ក្នុង​លោកនេះ​ហើយ នឹងទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ចំពោះ​ពួកសមណៈ និង​ព្រាហ្មណ៍​ទាំង​ឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះ​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ក្នុងលោក​នេះហើយ នឹង​ទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ​ជាក្សត្រ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌ គឺ​ឲ្យអភ័យ​ចំពោះ​ពួកម្រឹគ និង​សត្វបក្សី​ទាំងឡាយ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះ​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌​ក្នុងលោក​នេះហើយ នឹង​ទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌ (ព្រោះថា) ធម៌ដែល​ព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្ត​ហើយ រមែង​នាំមកនូវ​សេចក្តី​សុខ បពិត្រ​ព្រះរាជា លុះព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្ត​ធម៌ក្នុង​លោកនេះ​ហើយ នឹងទៅ​កាន់​ឋានសួគ៌។ បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​ប្រព្រឹត្តធម៌ ព្រោះ​ពួក​ព្រះឥន្ទ្រ ទេវតា ព្រមទាំង​ព្រហ្ម បានដល់​នូវ​ទិព្វសម្បត្តិ ដោយធម៌​ដែលខ្លួន​ប្រព្រឹត្តល្អ បពិត្រ​ព្រះរាជា សូមព្រះអង្គ​កុំ​ប្រហែស​ចំពោះ​ធម៌។ នោះជា​វត្តបទ​ក្នុងបញ្ហា​នោះឯង នុ៎ះឯង​ជា​អនុសាសនី សូមព្រះអង្គ​សេពគប់​នូវបុគ្គល​មានបញ្ញា សូមមាន​គុណធម៌​ដ៏ល្អ ជ្រាបច្បាស់​នូវធម៌នោះ​ដ៏បរិបូណ៌​ដោយ​ព្រះអង្គឯង (ប្រតិបត្តិ​តាម​ពាក្យ​ប្រៀនប្រដៅ​ចុះ)។

[៥៧៥] (អនុសិស្សតាបសសួរថា) បពិត្រលោក រថទាំងឡាយ​ប្រសើរ លោក​ទាំង​ឡាយ មានខ្លួន​ប្រដាប់​ហើយ មានកុណ្ឌល មានសំពត់​ស្លៀកល្អ សៀត​ព្រះខ័ន​មានដង​ប្រដាប់​ដោយ​កែវពៃទូរ្យ និង​កែវមុក្តា ឈរនៅ (លើ​រថតែមួយ) លោកទាំង​ឡាយ​ឈ្មោះអ្វី ពួកជន​ក្នុង​មនុស្សលោក ស្គាល់​លោកទាំង​ឡាយ​ដូចម្តេច។

[៥៧៦] (ព្រះរាជាព្រះនាមអដ្ឋកៈត្រាស់ថា) ខ្ញុំជា​ព្រះរាជា​ឈ្មោះ​អដ្ឋកៈ នេះ​ជា​ព្រះរាជា​ព្រះនាម​ភីមរថ នេះជា​ព្រះរាជា​ព្រះនាម​កាលិង្គ ដែល​មាន​តេជា​នុភាព មាន​កិត្តិស័ព្ទ​ល្បីល្បាញ យើងទាំង​ឡាយមក​ក្នុងទី​នេះ ដើម្បីឃើញ​នូវឥសី​ទាំងឡាយ​ដែល​សង្រួមល្អ​ហើយ ដើម្បី​សួរនូវ​ប្រស្នា​ទាំងឡាយ។

[៥៧៧] (អនុសិស្សតាបស…) លោកឋិតនៅឰដ៏​អាកាស ជាទី​រីករាយ​នៃ​សត្វស្លាប ដូច​ព្រះចន្ទ្រ​ក្នុងថ្ងៃ ១៥ កើត ដែល​ឋិតនៅ​នា​គន្លង​ផ្លូវឆ្ងាយ (អាកាស) បពិត្រ​យក្ស អាត្មាសូម​សួរលោក​ដែលមាន​អានុភាព​ធំ ពួក​ជនក្នុង​មនុស្ស​លោក នឹង​ស្គាល់​លោក​ដូចម្តេច។

[៥៧៨] (សក្កទេវរាជ…) ទេវតាទាំងឡាយ​ក្នុង​ពួកទេវតា បានហៅ​ខ្ញុំណា​ថា មឃវា ខ្ញុំនោះ ជាទេវរាជ​មកកាន់​ទីនេះ ក្នុងថ្ងៃ​នេះ ដើម្បី​ឃើញឥសី​ទាំងឡាយ អ្នក​សង្រួម​ល្អហើយ។

[៥៧៩] ឥសីទាំងឡាយរបស់យើងខ្ញុំ ដែលជួប​ជុំគ្នា មានឫទ្ធិធំ ប្រកប​ដោយ​គុណ គឺឫទ្ធិ ល្បីទៅក្នុង​ទីឆ្ងាយ ខ្ញុំមាន​ចិត្តជ្រះថ្លា សូម​ថ្វាយបង្គំ​លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ ដែល​ប្រសើរ​ក្នុងពួក​មនុស្ស​ក្នុងជីវលោក​នេះ។

[៥៨០] (អនុសិស្សតាបស…) ក្លិនរបស់ឥសី​ទាំងឡាយ​ដែល​បួសយូរ រមែង​ផ្សាយ​ចេញ​ចាកកាយ​ទៅតាម​ខ្យល់ បពិត្រ​សហស្សនេត្ត សូម​ព្រះអង្គ​ថយចេញ​ចាកទីនេះ បពិត្រ​ទេវរាជ ក្លិនរបស់​ឥសី​ទាំងឡាយ​មិនស្អាត​ទេ។

[៥៨១] (សក្កទេវរាជ…) ក្លិនរបស់ឥសី​ទាំងឡាយ​ដែលបួស​យូរ ចូរផ្សាយ​ចេញ​ចាកកាយ​ទៅតាម​ខ្យល់ចុះ បពិត្រ​លោក​ដ៏ចំរើន យើងខ្ញុំ​រមែង​ប្រាថ្នា​នូវក្លិននុ៎ះ ដូច​បុគ្គល​ប្រាថ្នានូវ​កម្រងផ្កា មានផ្កា​ដ៏វិចិត្រ មានក្លិន​ក្រអូប ព្រោះទេវតា​ទាំងឡាយ ជាអ្នក​មិនមាន​សេចក្តី​សំគាល់​ក្នុងក្លិន​នុ៎ះ ថាជា​បដិកូល​ទេ។

[៥៨២] (អនុសិស្សតាបស…) ទេវរាជនោះ​ឈ្មោះ​បុរិន្ទទៈ ឈ្មោះ​ភូតបតី ជា​អ្នក​មានយស ឈ្មោះ​ទេវានមិន្ទៈ ឈ្មោះ​មឃវា ឈ្មោះ​សុជម្បតិ ជាអ្នក​ញាំ​ញី (នូវពួក) អសុរ ទ្រង់ប្រាថ្នា​នូវឱកាស​ដើម្បី​សួរប្រស្នា។ ក្នុង​ទីនេះ បណ្តា​ឥសីជា​បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​នេះ បណ្ឌិត​ណាហ្ន៎ ដែល​ព្រះរាជា​ទាំង ៣ ព្រះអង្គ ជាធំ​ជាង​មនុស្ស និង​ព្រះវាសវៈ​ជាធំជាង​ពួក​ទេវតា ត្រាស់​សួរប្រស្នា​ដ៏​ល្អិតហើយ នឹងឆ្លើយ​បាន។

[៥៨៣] (ពួកឥសី…) ឥសីឈ្មោះ​សរភង្គៈ​នេះ មានតបៈ ជាអ្នកវៀរចាក​មេថុនធម្ម តាំង​អំពី​កើតមក ជាបុត្រ​នៃបុរោហិត​ដែលជា​អាចារ្យ (របស់​ព្រះរាជា​ពារាណសី) មាន​សភាព​រៀបរយ​ល្អហើយ ឥសី​ឈ្មោះ​សរភង្គៈ​នោះ នឹងឆ្លើយ​នូវប្រស្នា​ទាំងឡាយ​របស់​ព្រះរាជា​ទាំងនោះ​បាន។

[៥៨៤] (អនុសិស្សតាបស…) បពិត្រ​កោណ្ឌញ្ញៈ សូមលោក​ឆ្លើយនូវ​ប្រស្នា​ទាំងឡាយ ឥសី​ទាំងឡាយ​មានសភាព​ដ៏ល្អ អារាធនា​លោក បពិត្រ​កោណ្ឌញ្ញៈ ការដោះ​ប្រស្នា​នុ៎ះ ជាទំនៀម​តែងមាន​ក្នុងពួក​មនុស្ស ប្រស្នា​ណា មកកាន់​សេចក្តី​ចំរើន ប្រស្នានុ៎ះ ជាភារៈ​របស់លោក។

[៥៨៥] (សរភង្គតាបស…) លោកដ៏ចំរើន​ទាំងឡាយ ខ្ញុំធ្វើឱកាស​ឲ្យហើយ ចូរសួរ​នូវប្រស្នា​ណានីមួយ ដែលលោក​ទាំងឡាយ​ប្រាថ្នា​ហើយ​ដោយចិត្ត​ចុះ ព្រោះថា ខ្ញុំដឹង​នូវ​លោកនេះ និង​លោក​ខាងមុខ​ដោយ​ខ្លួនឯង នឹងឆ្លើយ​នូវប្រស្នា​នោះៗ ប្រាប់​លោក​ទាំងឡាយ​បាន។

[៥៨៦] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះ ទេវរាជ​បុរិន្ទទៈ មឃវា សក្កៈ អ្នក​ឃើញនូវ​ប្រយោជន៍ បាន​សួរប្រស្នា​ជាដំបូង​ដែលខ្លួន​ប៉ងទុក​ហើយថា បុគ្គល​សម្លាប់អ្វី​មិន​ក្រៀមក្រំ ក្នុងកាល​ណាម្តង​ឡើយ ឥសីទាំងឡាយ សរសើរ​នូវការ​លះបង់អ្វី បុគ្គល​គប្បី​អត់ធន់​ចំពោះ​ពាក្យអាក្រក់ ដែល​បុគ្គល​ណាពោល​ហើយក្នុង​លោកនេះ បពិត្រ​កោណ្ឌញ្ញៈ សូម​លោកប្រាប់​សេចក្តី​នុ៎ះដល់ខ្ញុំ។

[៥៨៧] (សរភង្គតាបស…) បុគ្គលសម្លាប់សេចក្តី​ក្រោធ រមែង​មិនក្រៀម​ក្រំក្នុង​កាលណា​ម្តងឡើយ ឥសី​ទាំងឡាយ រមែង​សរសើរ​នូវការ​លះបង់​នូវសេចក្តី​លុបគុណគេ បុគ្គល​គប្បី​អត់ធន់​ចំពោះ​ពាក្យអាក្រក់ ដែល​បុគ្គល​ទាំងពួង​ពោលហើយ ពួក​សប្បុរស​ពោលនូវ​សេចក្តី​អត់ធន់នុ៎ះ ថាជា​គុណជាតិ​ដ៏ឧត្តម។

[៥៨៨] (សក្កទេវរាជ…) បុគ្គលអាចអត់ធន់នូវពាក្យ​របស់ជន​ទាំងពីរ​ពួក​បាន គឺបុគ្គល​ស្មើគ្នា និងបុគ្គល​ប្រសើរ​ជាង ចុះបុគ្គល​អត់ធន់​នូវពាក្យ​របស់បុគ្គល​ថោកទាប តើដូច​ម្តេច បពិត្រ​កោណ្ឌញ្ញៈ សូមលោក​ប្រាប់​សេចក្តី​នុ៎ះដល់ខ្ញុំ។

[៥៨៩] (សរភង្គតាបស…) បុគ្គលអត់ធន់នូវពាក្យ​របស់បុគ្គល​ដ៏ប្រសើរ ព្រោះ​សេចក្តី​ខ្លាច ឯបុគ្គល​អត់ធន់​នូវពាក្យ​របស់បុគ្គល​ស្មើៗ គ្នា ព្រោះ​ហេតុនៃ​ការប្រណាំង​ប្រជែង ចំណែក​បុគ្គលណា ក្នុង​លោកនេះ អត់ធន់​នូវពាក្យ​របស់​បុគ្គល​ថោកទាប​បាន សប្បុរស​ទាំងឡាយ ពោលនូវ​សេចក្តី​អត់ធន់​នុ៎ះ (របស់​បុគ្គលនោះ) ថាជា​គុណជាតិ​ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់។

[៥៩០] ធ្វើដូចម្តេច បុគ្គលគប្បីដឹងច្បាស់​នូវបុគ្គល​ប្រសើរជាង ឬ​បុគ្គល​ស្មើៗ គ្នា ឬក៏​បុគ្គល​ថោកទាប ដែល​មានសភាព​បិទបាំង​ដោយ​ឥរិយាបថ ៤ បាន សប្បុរស​ទាំង​ឡាយ តែង​ប្រព្រឹត្ត​តាមរូប​នៃបុគ្គល​ផ្សេងៗ គ្នា ព្រោះ​ហេតុនោះ បុគ្គល​គួរអត់ធន់​នូវពាក្យ​របស់​បុគ្គល​ទាំងពួង។

[៥៩១] សប្បុរសអ្នកមានខន្តី គប្បីបាន​នូវសេចក្តី​ចំរើនណា សេនាធំ​ព្រម​ដោយ​ព្រះរាជា កាល​ច្បាំងគ្នា មិនគប្បី​បាននូវ​សេចក្តី​ចំរើននុ៎ះ​ទេ ពៀរទាំង​ឡាយ​របស់​បុគ្គល​អ្នកមាន​ខន្តីជា​កំឡាំង រមែង​ស្ងប់រម្ងាប់​បាន។

[៥៩២] (សក្កទេវរាជ…) ខ្ញុំរីករាយនឹងសុភាសិត​របស់​លោកហើយ សូម​សួរប្រស្នា​ដទៃ​នឹងលោក​ទៀត សូមលោក​ពោល​ប្រស្នានោះ ដូចយ៉ាង​ព្រះ​បាទ​ទណ្ឌកី ព្រះបាទ​នាលិកីរៈ ព្រះបាទ​អជ្ជុនៈ និង​ព្រះបាទ​កលាពុ សូម​លោកបា្រប់​នូវគតិ​របស់​ស្តេច​ទាំង​នោះ ដែល​មាន​បាបកម្ម​ដ៏ធ្ងន់ តើព្រះ​រាជា​ទាំងនោះ ជាអ្នក​បៀតបៀន​នូវឥសី​ទាំងឡាយ ទៅកើត​ក្នុងទីណា។

[៥៩៣] (សរភង្គតាបស…) ព្រះបាទទណ្ឌកី ព្រមទាំង​ជន ទាំង​អ្នកដែន បានស្តោះ​ដាក់​តាបស​ឈ្មោះ​កីសវច្ឆៈ ព្រះអង្គ​មានមូល​ដាច់ហើយ ឆេះក្នុង​នរក​ឈ្មោះ​កុក្កូលៈ រងើកភ្លើង​ទាំងឡាយ​ធ្លាក់មិន​ដាច់ លើកាយ​នៃព្រះអង្គ។ ព្រះបាទ​នាលិកីរៈ​ណា បាន​បៀតបៀន​បព្វជិត​ទាំងឡាយ ជាអ្នក​សង្រួម ជាអ្នក​រម្ងាប់បាប មិនប្រទូស្ត កំពុង​សំដែង​ធម៌ ឆ្កែទាំងឡាយ​ចោមខាំ​ស៊ីនូវព្រះបាទ​នាលិកីរៈនោះ ឲ្យអន្ទះ​អន្ទែង​ក្នុងបរលោក។ ឯ​ព្រះបាទ​អជ្ជុនៈ មានព្រះសិរ​ចុះក្រោម មានព្រះបាទ​ឡើងលើ ធ្លាក់​ក្នុងនរក​ឈ្មោះ​សត្តិសូលៈ ព្រោះតែ​បៀតបៀន​នូវឥសី​ឈ្មោះ​អង្គីរសៈ ជា​គោតមគោត្រ ជាអ្នក​អត់ធន់ មានតបៈ ប្រព្រឹត្តធម៌​ដ៏ប្រសើរ​អស់កាល​យូរ។ ព្រះបាទ​កលាពុ​ណា បាន​កាត់​ឲ្យជា​កំណាត់​តូច និង​កំណាត់ធំ នូវបព្វជិត​ដែលពោល​នូវខន្តិ ជាអ្នក​រម្ងាប់បាប ជាអ្នក​មិន​ប្រទូស្ត ព្រះបាទ​កលាពុ (នោះ) ក៏កើត​ឆេះនៅក្នុង​នរកឈ្មោះ​អវីចិ មានកំដៅ​ដ៏ខ្លាំង មាន​វេទនា​ដ៏ផ្សាក្តៅ ជាទី​គួរខ្លាច។ បណ្ឌិត​បានឮ​នូវនរក​ទាំងឡាយ​នេះផង នូវនរក​ទាំងឡាយ​ដទៃ ដ៏លាមក​លើសជាង​នរក​នេះផង គួរប្រព្រឹត្តធម៌​ក្នុង​សមណ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ លុះ​ធ្វើយ៉ាង​នេះហើយ រមែងកើត​ក្នុងឋានសួគ៌។

[៥៩៤] (សក្កទេវរាជ…) ខ្ញុំត្រេកអរនឹងសុភាសិត​របស់​លោកម្ចាស់​ហើយ សូម​សួរនូវ​ប្រស្នា​ដទៃ ចំពោះ​លោកម្ចាស់​ទៀត សូមលោក​ម្ចាស់ប្រាប់​នូវប្រស្នា​នោះ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​ពោលនូវ​បុគ្គល​បែបដូចម្តេច ថាជាអ្នក​មានសីល ពោលនូវ​បុគ្គល​បែបដូចម្តេច ថាជា​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា ពោលនូវ​បុគ្គល​បែបដូចម្តេច ថាជា​សប្បុរស សិរីមិន​លះបង់​នូវបុគ្គល​បែប​ដូចម្តេច។

[៥៩៥] (សរភង្គតាបស…) បុគ្គលណាក្នុងលោកនេះ ជាអ្នក​សង្រួម​ដោយ​កាយ ដោយ​វាចា ទាំងមិន​ធ្វើនូវ​បាបតិច​តួចដោយ​ចិត្ត មិនពោល​ពាក្យឡេះ​ឡោះ ព្រោះ​ហេតុនៃ​ខ្លួន បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ ពោលនូវ​បុគ្គល​បែបនោះ ថាជា​អ្នក​មានសីល។ បុគ្គល​ណា កាលគិត​នូវប្រស្នា​ដ៏ជ្រាលជ្រៅ​ដោយចិត្ត ហើយមិន​ធ្វើនូវ​អំពើ​អាក្រក់ ដែល​កន្លង​នូវ​ប្រយោជន៍ មិនលះ​បង់នូវ​ចំណែក​នៃប្រយោជន៍ ដែលមក​ក្នុង​កាលគួរ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ ពោល​នូវ​បុគ្គលបែប​នោះ ថាជា​អ្នកមាន​បញ្ញា។ បុគ្គលណា ជា​កតញ្ញូកតវេទី មាន​ប្រាជ្ញា មានមិត្រល្អ មានការ​សេពគប់​មាំ ធ្វើនូវ​កិច្ចដោយ​គោរព ចំពោះ​បុគ្គល​អ្នកដល់​នូវ​សេចក្តីទុក្ខ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ ពោលនូវ​បុគ្គល​បែបនោះ ថាជា​អ្នកសប្បុរស។ បុគ្គល​ណា ជាអ្នក​ប្រកប​ដោយគុណ​ទាំងពួង​នេះ ជាអ្នក​មានសទ្ធា មាន​ចិត្តទន់ ជាអ្នក​ចែក​រំលែក ជាអ្នក​ដឹងនូវពាក្យ (របស់​ស្មូម) សិរី​មិនលះបង់​នូវបុគ្គល​ជាអ្នក​សង្រ្គោះ មាន​វាចាពីរោះ មានវាចា មដ្ឋចត់​បែបនោះ​ទេ។

[៥៩៦] (សក្កទេវរាជ…) ខ្ញុំរីករាយនឹងសុភាសិត​របស់​លោកហើយ សូម​សួរនូវ​ប្រស្នា​ដទៃនឹង​លោកទៀត សូមលោក​ម្ចាស់ប្រាប់​នូវប្រស្នា​នោះ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ ពោលនូវ​សីលផង សិរីផង ធម៌របស់​សប្បុរស​ផង ប្រាជ្ញា​ផង តើគុណជាតិ​ណាប្រសើរ​បំផុត។

[៥៩៧] (សរភង្គតាបស…) អ្នកឈ្លាសវៃទាំងឡាយ ពោលថា​ប្រាជ្ញា​ជាគុណ​ជាតិ​ប្រសើរ​បំផុត ដូចស្តេច​នៃផ្កាយ (ព្រះចន្រ្ទ) ដ៏ប្រសើរ​ជាងផ្កាយ​ទាំង​ឡាយ ទុកជា​សីលក្តី សិរីក្តី ធម៌របស់​សប្បុរស​ក្តី ក៏ប្រព្រឹត្ត​ទៅតាម​បុគ្គលអ្នក​មានប្រាជ្ញា។

[៥៩៨] (សក្កទេវរាជ…) ខ្ញុំរីករាយនឹងសុភាសិត​របស់​លោកហើយ សូម​សួរ​ប្រស្នា​ដទៃនឹង​លោកទៀត សូមលោក​ប្រាប់ប្រស្នា​នោះ បុគ្គល​ក្នុងលោក​នេះ ធ្វើដូចម្តេច ធ្វើការងារ​អ្វី ប្រព្រឹត្ត​ដូចម្តេច សេព​នូវអ្វី ទើប​បាន​នូវប្រាជ្ញា សូមលោក​ម្ចាស់ ប្រាប់​នូវបដិបទា​នៃប្រាជ្ញា​ក្នុងកាល​ឥឡូវ​នេះ ​បុគ្គល​ធ្វើដូចម្តេច ទើបជា​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា។

[៥៩៩] (សរភង្គតាបស…) បុគ្គលគប្បីសេពគប់នូវពួក​អ្នកចំរើន (ដោយ​ប្រាជ្ញា) អាចដឹង​នូវហេតុដ៏ល្អិត ជា​ពហុស្សូត គប្បីជា​អ្នករៀនផង ជាអ្នក​សាកសួរផង គប្បីស្តាប់​នូវសុភាសិត​ទាំងឡាយ​ដោយ​គោរពផង បុគ្គល​ធ្វើយ៉ាងនេះ ទើបជា​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា។ បុគ្គល​ជាអ្នក​ប្រាជ្ញនោះ ឃើញ​ច្បាស់នូវ​កាមគុណ​ទាំងឡាយ ថា​មិនទៀង ថាជាទុក្ខ ថាជា​រោគ បុគ្គល​ឃើញច្បាស់​យ៉ាងនេះ ទើបលះ​បង់នូវឆន្ទៈ ក្នុងកាម​ទាំងឡាយ ដែលជា​ទុក្ខ ជាភ័យ​ធំបាន។ បុគ្គលនោះ ប្រាសចាក​រាគៈ កំចាត់បង់​នូវទោសៈ​ហើយ គប្បី​ចំរើន​នូវមេត្តចិត្ត រកប្រមាណ​មិនបាន ដាក់ចុះ​នូវអាជ្ញា ក្នុង​សត្វ​ទាំងពួង ជាអ្នក​ គឺ​បុគ្គល​ណាមួយ​តិះដៀល​មិនបាន រមែង​ទៅកើត​ក្នុង​ឋានព្រហ្ម។

[៦០០] បពិត្រព្រះបាទអដ្ឋកៈ ការយាងមក​នៃព្រះអង្គ​ផង នៃព្រះបាទ​ភីមរថៈផង នៃ​ព្រះបាទ​កាលិង្គៈ ដែល​មាន​តេជានុភាព​ដ៏រុងរឿង​ផង ជាព្រះ​រាជដំណើរ​មាន​ឫទ្ធិដ៏​ច្រើន (ព្រោះ) កាមរាគ​នៃព្រះអង្គ​ទាំងអស់ បានលះ​បង់ហើយ។

[៦០១] (ព្រះរាជាទាំង ៣ ព្រះអង្គ ទ្រង់សរសើរ​ថា) លោកម្ចាស់​បានដឹង​ច្បាស់នូវ​ចិត្តរបស់​បុគ្គលដទៃ​នុ៎ះយ៉ាង​នេះឯង ឯកាមរាគ យើងខ្ញុំ​ទាំងអស់​គ្នាបាន​លះហើយ សូម​លោកម្ចាស់​ធ្វើឱកាស ដើម្បី​អនុគ្រោះ (បព្វជ្ជា) ឲ្យ​យើងខ្ញុំ​បានដល់​នូវគតិ​របស់លោក។

[៦០២] (សរភង្គតាបស…) អាត្មាភាពធ្វើឱកាស​ដើម្បី​អនុគ្រោះ ព្រោះថា មហារាជ​ទាំងឡាយ​បានលះបង់​នូវកាមរាគ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នោះមែន មហារាជ​ទាំងឡាយ ចូរញ៉ាំង​កាយ ឲ្យជ្រួត​ជ្រាប​ដោយបីតិ​ដ៏កើត (អំពីឈាន) ដ៏​ធំទូលាយ ឲ្យ​មហារាជ​ទាំងឡាយ​បានដល់​នូវគតិ​របស់​អាត្មាភាព។

[៦០៣] (ព្រះរាជាទាំង ៣ ព្រះអង្គ…) បពិត្រលោក អ្នក​មានប្រាជ្ញា​ដូចផែនដី លោកម្ចាស់​ពោលពាក្យ​ណាៗ យើងខ្ញុំ​នឹងធ្វើ​តាមពាក្យ​របស់លោក​ទាំងអស់​នោះៗ យើងខ្ញុំ​នឹង​ញ៉ាំងកាយ​ឲ្យជ្រួតជ្រាប​ដោយបីតិ​ដ៏ធំ​ទូលាយ ឲ្យយើង​ខ្ញុំបាន​ដល់នូវ​គតិ​របស់​លោក។

[៦០៤] (សរភង្គតាបស…) ការបូជានេះ ពួកឥសី​បានធ្វើ​ហើយ ដល់ឥសី​ឈ្មោះ​កីសវច្ឆៈ ឥសី​ទាំងឡាយ​ដ៏ចំរើន មាន​សភាពល្អ ចូរទៅចុះ អ្នកទាំង​ឡាយ ចូរត្រេកអរ​ក្នុង​ឈាន មានចិត្ត​តាំងមាំ​សព្វៗ​កាលចុះ នេះជា​សេចក្តី​ត្រេកអរ​ដ៏ប្រសើរ​របស់​បព្វជិត។

[៦០៥] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ទេវតាទាំងឡាយនោះ មានយស បានស្តាប់នូវ​គាថា​ទាំងឡាយ​ដ៏ប្រកប​ដោយ​ប្រយោជន៍​ដ៏ក្រៃលែង ដែល​ឥសីជា​បណ្ឌិត ពោល​ល្អហើយ ជាអ្នក​បានចេះ​ដឹងហើយ អនុមោទនា ចៀសចេញ​ទៅកាន់​ទេវបុរី។ គាថា​ទាំងឡាយ​នេះ មាន​អត្ថ មាន​ព្យញ្ជនៈ​ដ៏បរិសុទ្ធ ដែល​ឥសីជា​បណ្ឌិត​ពោលល្អ​ហើយ បុគ្គល​ឯណានីមួយ ស្តាប់គាថា​ទាំងឡាយ​នេះ ធ្វើ​ខ្លួន​ឲ្យមាន​ប្រយោជន៍ រមែង​បាននូវ​គុណវិសេស​ខាងដើម និង​ខាងចុង លុះ​បាន​គុណវិសេស ខាងដើម និងខាង​ចុងហើយ គប្បី​ដល់នូវ​ព្រះនិព្វាន ជា​គុណ​មិនឃើញ​នូវមច្ចុរាជ។

[៦០៦] (ទ្រង់ប្រជុំជាតកថា) សាលិស្សរតាបស គឺសារីបុត្រ មេណ្ឌិស្សរតាបស គឺ​កស្សប បព្វតតាបស គឺ​អនុរុទ្ធ ទេវិលតាបស គឺ​កច្ចាយនៈ អនុសិស្សតាបស គឺ​អានន្ទ កីសវច្ឆតាបស គឺ​កោលិតៈ នារទតាបស គឺ​ឧទាយិត្ថេរ បរិស័ទ (របស់​ពួកតាបស) គឺ​ពុទ្ធបរិស័ទ សរភង្គតាបស ជា​ពោធិសត្វ គឺ​តថាគត អ្នកទាំងឡាយ ចូរចាំ​ទុកនូវ​ជាតក​យ៉ាង​នេះចុះ។

[៦០៧] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) គ្រានោះ ព្រះឥន្ទ្រជាធំ គ្របសង្កត់នូវ​អសុរ​ឈ្មោះវត្រៈ ទ្រង់​ជាបិតា​របស់​ទេវបុត្រ អ្នកឈ្នះ (សង្គ្រាម) ទ្រង់ឈ្វេង​យល់​នូវនាងទេវ​កញ្ញា​ឈ្មោះ​អលម្ពុសា ដែលនៅ​ក្នុងរោង​ឈ្មោះ​ធម្មសភា ហើយបាន​ត្រាស់ថា

[៦០៨] ម្នាលនាង (អ្នកធ្វើបុរស) ឲ្យច្រឡូកច្រឡំ (ដោយកិលេស) ទេវតា​ទាំង​ឡាយ ក្នុង​ជាន់​តាវត្តិង្ស ព្រមទាំង​ព្រះឥន្ទ្រ អង្វរនាង ម្នាលនាង​អលម្ពុសា ជាស្រ្តី​លួង​លោម​នូវឥសី ចូរនាង​ទៅរក​ព្រះឥសីសិង្គៈ។¹⁴⁾

[៦០៩] តាបសនេះ មានវ័ត មាន​ព្រហ្មចរិយធម៌ ត្រេកអរ​ក្រៃលែង​ក្នុងព្រះ​និព្វាន ជាអ្នក​ចំរើន (ដោយគុណ) កុំ​ឲ្យលោក​ប្រព្រឹត្ត​កន្លងនូវ​យើងទាំង​ឡាយ​បានមុន នាងចូរ​បិទផ្លូវ​ទាំងឡាយ​របស់លោក។

[៦១០] (នាងអលម្ពុសា…) បពិត្រទេវរាជ ហេតុអ្វី​ព្រះអង្គ​ធ្វើយ៉ាងនេះ ព្រះអង្គ​ឃើញ​ខ្ញុំម្ចាស់​ហើយ​ក៏ត្រាស់ថា ម្នាលនាង ជាស្រី​លួងលោម​ឥសី នាងចូរ​ទៅចុះ ដូច្នេះ ដ្បិត​ស្រីអប្សរ​ទាំងឡាយ​ដទៃ​ប្រហែលនឹង​ខ្ញុំម្ចាស់ ទាំងប្រសើរ​ជាងខ្ញុំមា្ចស់ ក៏មាន ក្នុងព្រៃ​ដែល​មិនមាន​សេចក្តី​សោក មាន​តែ​សេចក្តី​រីករាយ សូមផ្លាស់​ឲ្យស្រី​ទេពអប្សរ​ទាំងឡាយ​នោះ​ទៅវិញ ស្រី​អប្សរ ជាអ្នក​អាចលួង​លោមទាំង​នោះ ចូរទៅចុះ។

[៦១១] (សក្កទេវរាជ…) នាងពោលនូវពាក្យពិតមែន ឯស្រីអប្សរ​ទាំងឡាយ​ដទៃ ប្រហែល​ដូចនាង ទាំងប្រសើរ​ជាងនាង ក៏មាន​ក្នុងព្រៃ មិនមាន​សេចក្តី​សោក មានតែ​សេចក្តី​រីករាយ។ ម្នាលនារី មានអវយវៈ​ទាំងពួងដ៏​ល្អ នាងដឹង​នូវការ​ផ្គាប់ (ប្រុស) ប្រាកដ យ៉ាងណា នាង​ទេពអប្សរ​ទាំង​ឡាយនោះ ទៅដល់​ប្រុសហើយ រមែង​មិនដឹង​នូវការផ្គាប់ យ៉ាងនោះ​ទេ។ ម្នាលនាង​កល្យាណី នាងឯង​ចូរទៅចុះ ព្រោះថា នាងជា​ស្រី្តប្រសើរ​ជាង​ស្រី្តទាំង​ឡាយ នាងនឹង​ញ៉ាំង (តាបស) ឲ្យលុះ​អំណាច​ដោយវណ្ណៈ និងរូប​របស់នាង។

[៦១២] (នាងអលម្ពុសា…) ខ្ញុំម្ចាស់ដែលព្រះអង្គ​ជាទេវរាជ​ទ្រង់ប្រើ​ហើយ នឹងខាន​ទៅ​មិនបាន ប៉ុន្តែខ្ញុំម្ចាស់​ខ្លាចចំពោះ​ឥសីសិង្គៈនោះ​តេ្រកអរ ព្រោះថា ឥសីសិង្គនោះ ជា​ព្រាហ្មណ៍ មាន​តេជះ​ខ្ពង់ខ្ពស់។ ជនទាំងឡាយ​ច្រើននាក់ ញ៉ាំងឥសី​ឲ្យត្រេកអរ ហើយ​ទៅកាន់​នគរ បានដល់​នូវការ​អន្ទោល​វែង​ឆ្ងាយ ព្រោះសេចក្តី​វង្វេង ហេតុនោះ​ទើបខ្ញុំ​ម្ចាស់​ព្រឺរោម។

[៦១៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ស្រីអប្សរឈ្មោះ​អលម្ពុសា មានវណ្ណៈ​គួរប្រាថ្នា ជាស្រី​ញ៉ាំងបុរស​ឲ្យច្រឡូក​ច្រឡំ ប្រាថ្នា​ញ៉ាំងឥសី​សិង្គៈឲ្យច្រឡូកច្រឡំ (ដោយកិលេស) លុះ​ពោលនូវ​ពាក្យនេះ​ហើយ ក៏ចៀស​ចេញទៅ។ នាង​អលម្ពុសា​នោះ ចូលទៅ​កាន់ព្រៃ​ដែល​ឥសីសិង្គៈ​រក្សាហើយ​នោះ ជាព្រៃដេរ​ដាស​ដោយវល្លិ៍​បាសក្រហម​មាន​ទំហំកន្លះ​យោជន៍​ដោយ​ជុំវិញ។ នាង​ចូលទៅ​រកឥសីសិង្គៈ ដែលកំពុង​បោសរោងភ្លើង ជិត​សម័យ​ជាទី​រះឡើង​នៃព្រះអាទិត្យ ក្នុងវេលា​មុនបរិភោគ​អាហារ ក្នុងពេល​ព្រឹកព្រហាម។

[៦១៤] (ឥសីសិង្គៈ…) នាងជាអ្វី មានគ្រឿងប្រដាប់ដៃ​ដ៏វិចិត្រ ពាក់​កុណ្ឌលជា​វិការៈ​នៃកែវមណី ភ្លឺដូច​ផ្លេកបន្ទោរ ឬដូច​ផ្កាយព្រឹក។ នាងមាន​សម្បុរ​ប្រហែល​ពណ៌នៃ​ព្រះអាទិត្យ មានក្លិន​ក្រអូប​ដូចខ្លឹម​ចន្ទន៍ក្រហម មានភ្លៅ​មូលល្អ មាន​មាយាច្រើន ជាកុមារី​មាន​លំអគួរ​មើល។ ជើងទាំងឡាយ​របស់នាង មិនខូង​កណ្តាល ជាជើង​ទន់ល្មើយ ស្អាត ជាន់​ស៊ប់ល្អ ជើងទាំង​ពីរនោះ កាល​ដើរទៅ គួរ​ឲ្យប្រាថ្នា ដឹកនាំ​នូវចិត្ត​របស់​អាត្មា​បាន។ ភ្លៅ​ទាំងឡាយ​របស់នាង រៀវជា​លំដាប់ ប្រៀបស្មើ​ដោយ​ប្រមោយដំរី ត្រគាក​របស់នាង​សាយ ដូចជា​ផែន​នៃមាស។ ផ្ចិតរបស់​នាង​ស្និទ្ធល្អពេញ ដូច​បណ្តូល​ផ្កាឧប្បល ប្រាកដ​អំពីចម្ងាយ​ដូចជា​ផ្កាអញ្ជ័ន​ដ៏ខៀវ។ ដោះ​ទាំងពីរ កើតឰដ៏ទ្រូង ជាដោះ​មិនមាន​ទង លៀន​ចេញល្អ ទ្រទ្រង់​នូវទឹកដោះ មិន​ធ្លាក់យារ (ដោះក្បំ) បា្រកដ​ស្មើដោយ​ផ្លែឃ្លោក​ពាក់​កណ្តាល។ ក (របស់​នាង) ប្រហែល​ដម្បារមាស វែងដូច​កទ្រាយ បបូរ​មាត់ល្អ ដូចជា​ចិត្តជា​គំរប់ ៤ គឺអណ្តាត។ ធ្មេញ​ទាំងឡាយ​របស់នាង មិនមាន​ទោស ជាធ្មេញ​ដុះស្មើ​ទាំងពីរ​ខាង ទាំងខាង​លើ ទាំងខាង​ក្រោម ដែលជំរះ​ហើយដោយ​ឈើស្ទន់ ជាធ្មេញ​គួររមិល​មើលក្រៃ​ពេក។ ភ្នែក​ទាំងឡាយ​របស់នាងដ៏​ខ្មៅ មានចុង​ក្រហម ប្រហែល​ដោយផ្លែ​ទំពាំងបាយជូរ ដ៏វែង​ទូលាយ ជា​ភ្នែកគួរ​រមិលមើល​ក្រៃពេក។ សក់​ទាំងឡាយ​របស់នាង ដែលដុះ​លើ​ក្បាលមិន​វែងពេក ជាសក់​រលើប ដែលសិត​ដោយ​ក្រាសមាស ក្រអូប​សាយដោយ​ក្លិននៃ​ខ្លឹមចន្ទន៍។ ការភ្ជួររាស់ និង​ការរក្សាគោ (នៃជន​ទាំង​ឡាយណា) ក្តី គតិណា​នៃពាណិជ​ទាំងឡាយក្តី សេចក្តី​ព្យាយាម (ណា) នៃ​ឥសី​ទាំងឡាយ​អ្នកសង្រួម អ្នកមាន​តបៈក្តី កាលប្រព្រឹត្ត​ទៅ អាត្មាមិន​ឃើញនូវ​ជនទាំងនោះ លើ​មណ្ឌល​នៃផែនដី​នេះ ឲ្យសមស្មើ (នឹងនាង) អ្នក​ជាអ្វី ជាកូន​នៃអ្នកណា យើងនឹង​ដឹងនូវ​អ្នកដូច​ម្តេចបាន។

[៦១៥] (នាងអលម្ពុសា…) បពិត្រកស្សបដ៏ចំរើន កាលបើចិត្ត​របស់លោក​ប្រព្រឹត្ត​ទៅហើយ​យ៉ាងនេះ កាលនេះ​មិនមែន​ជាកាល​នៃប្រស្នាទេ នែ​សំឡាញ់ លោកចូរមក យើងទាំង​ពីរនាក់​នឹងត្រេក​ត្រអាល​ក្នុងអាស្រម​របស់យើង លោកចូរ​មក ខ្ញុំនឹង​ឱបលោក ចូរលោក​ជាអ្នក​ឈ្លាសក្នុង​សេចក្តី​ត្រេកអរ។

[៦១៦] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ស្រីអប្សរឈ្មោះ​អលម្ពុសា មានវណ្ណៈ​គួរប្រាថ្នា ជាស្រី​ធ្វើបុរស​ឲ្យច្រឡូក​ច្រឡំ កាលប្រាថ្នា​នឹងញ៉ាំង​ឥសីសិង្គៈ​ឲ្យច្រឡូក​ច្រឡំ (ដោយកិលេស) លុះពោល​ពាក្យនេះ​ហើយ ក៏ចៀស​ចេញទៅ។

[៦១៧] ឯឥសីសិង្គៈនោះ ក៏ផ្តាច់បង់នូវ​សេចក្តី​ខ្នះខ្នែង​ដ៏យឺត ហើយ​ស្ទុះទៅ​ដោយ​ប្រញាប់​ប្រញាល់ ដល់ហើយ ក៏ស្ទាប​អង្អែលនាង​អលម្ពុសា​នោះ ឰដ៏​ភ្នួងសក់​ដ៏ឧត្តម។ នាង​កល្យាណី មានលំអ​ដ៏ល្អ ងាកមក​ឱបរឹត​តាបស​នោះដែរ តាបស​នោះ ឃ្លាតចាក​ព្រហ្មចារ្យ​នោះ ព្រោះ​លោកត្រេក​ត្រអាល​ចំពោះនាង ក្នុងកាល​នោះ (ដូចចំណង​ដែល​សក្កទេវរាជ​ប្រាថ្នា​ហើយ​នោះ)។ នាងក៏នឹក​ដល់ព្រះឥន្ទ្រ ដែលកំពុង​ប្រថាប់​នៅ​ក្នុង​នន្ទនវ័ន ឯ​ឃវាទេវកុញ្ជរ ក៏ជ្រាប​នូវសេចក្តី​ត្រិះរិះ​របស់នាង​ហើយ ទ្រង់បញ្ជូន​បល្ល័ង្ក​មាស មានទាំង​បរិវារ មានទាំង​សំពត់​សម្រាប់​គ្របបិទទ្រូង ៥០ មាន​ទាំងកម្រាល ១០០ ដ៏ឆាប់ នាងល្អ ក៏ផ្តេក​នូវតាបស​នោះ​លើទ្រូង លើ​បល្ល័ង្កទិព្វ​នោះ។ នាង​អលម្ពុសា ផ្តេកតាបស​នោះទុក​អស់ ៣ ឆ្នាំ ហាក់​ដូចជា​មួយរំពេច ព្រាហ្មណ៍ (ដេកលើ​ទូ្រងនាង​អលម្ពុសា) អស់ ៣ ឆ្នាំ ក៏​បាត់សន្លប់​ភ្ងាឡើង​វិញ។ បានឃើញ​ពួកឈើ​មានស្លឹកខៀវ (ដុះព័ទ្ធ) រោងភ្លើង​ជុំវិញ និងព្រៃ​ដ៏ដេរដាស​ដោយ​ស្លឹកថ្មីៗ មាន​ផ្ការីក ដ៏គឹកកង ដោយ​ពួកតាវ៉ៅ។ តាបស​ក្រឡេក​មើលឃើញ​ច្បាស់​ជុំវិញហើយ ក៏យំ​សម្រក់​ទឹកភ្នែកថា អាត្មាអញ​មិនបូជា​ភ្លើង មិនរាយមន្ត ការបូជា​ភ្លើងក៏​សាបសូន្យ​អស់។ បុគ្គល​ណាហ្ន៎ លួងលោម​ចិត្តរបស់​អាត្មាអញ ដោយ​ការផ្គាប់ក្នុង​កាលមុន កាលអាត្មាអញ​នៅក្នុងព្រៃ បុគ្គល​ណាញ៉ាំង​ឈានគុណ ដែល​កើតព្រម​ដោយ​តេជានុភាព​របស់​អាត្មាអញ​ឲ្យវិនាស ដូចជា​បុគ្គលញ៉ាំង​ទូកដ៏ពេញ​ដោយកែវ​ផ្សេងៗ ឲ្យវិនាស​ក្នុងសមុទ្រ បុគ្គល​នោះឈ្មោះ​អ្វីហ្ន៎។

[៦១៨] (នាងអលម្ពុសា…) ខ្ញុំដែលទេវរាជ​ត្រាស់ប្រើមក ដើម្បី​ផ្គាប់លោក បាន​សម្លាប់ចិត្ត (របស់​លោក) ដោយចិត្ត (របស់ខ្ញុំ) លោក​មិនជ្រាប ព្រោះ​តែសេចក្តី​ធ្វេស​ប្រហែស។

[៦១៩] (តាបស…) បានស្តាប់មកថា កស្សប​ជាបិតា បានប្រៀន​ប្រដៅនូវ​ពាក្យ​ទាំង​នេះ​ចំពោះ​អាត្មាអញ​ថា នែមាណព ស្រី្តទាំងឡាយ​ប្រាកដស្មើ​ដោយផ្កា​នារីផល អ្នក​គប្បី​ស្គាល់នូវ​ស្ត្រីទាំង​ឡាយនោះ​ចុះ។ នែមាណព អ្នកគប្បី​ស្គាល់នូវ​ស្រី្ត​ទាំងឡាយ​ដែលមាន​បូសពីរ​ឰដ៏ទ្រូង អ្នកគប្បី​ស្គាល់​ថា ស្រ្តីទាំង​ឡាយនោះ បិតា​ទំនុក​បម្រុង​អាត្មាអញ យ៉ាង​ណា ក៏ប្រៀន​ប្រដៅ​អាត្មាអញ​យ៉ាងនោះ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នោះ។ តែអាត្មាអញ​មិនបាន​ធ្វើតាម​ពាក្យ​ប្រដៅ​របស់បិតា​ជាអ្នក​ចំរើន​ដោយគុណ​សម្បត្តិនោះ​ឡើយ ថ្ងៃ​នេះ​អាត្មាអញ​តែម្នាក់ឯង សញ្ជប់​សញ្ជឹង​ក្នុងព្រៃ​ដែល​មិនមាន​មនុស្ស។ ថ្វឺយ ជិវិត​របស់អញ គួរ​តិះដៀល អញនឹង​ធ្វើយ៉ាង​នោះវិញ តែបើ​អញជា​បុគ្គល​មានឈាន​ប្រាកដ​ដូច្នោះ​ទៀត សេចក្តី​ស្លាប់ នឹងមាន​ដល់អញ។

[៦២០] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) នាងអលម្ពុសា លុះដឹង​នូវតេជះ នូវសេចក្តី​ព្យាយាម និងប្រាជ្ញា​ដ៏ខ្ជាប់ខ្ជួន របស់​ឥសីសិង្គៈ​នោះហើយ ក៏ឱនក្បាល​ទៀប​ជើង​ឥសីសិង្គៈ​ ពោលថា បពិត្រ​លោក អ្នកមាន​ព្យាយាមធំ សូម​លោកកុំ​ខ្ញាល់នឹង​ខ្ញុំ បពិត្រ​មហាឥសី សូមលោក​កុំខ្ញាល់​នឹងខ្ញុំ ដ្បិត​ប្រយោជន៍​ដ៏ធំ ខ្ញុំបាន​ប្រព្រឹត្ត​ហើយ ដើម្បី​ទេវតា​ទាំងឡាយ​ជាន់​តាវត្តិង្ស ជាអ្នក​មានយស ឯ​ទេវបុរី​ទាំងមូល លោកបាន​ឲ្យកំរើក​ញាប់ញ័រ​ហើយ ក្នុង​កាលនោះ។

[៦២១] (ឥសីសិង្គៈ…) ម្នាលនាងដ៏ចំរើន ទេវតា​ទាំងឡាយ​ក្នុងជាន់តាវត្តិង្ស​ក្តី ព្រះវាសវៈ (ជាឥស្សរៈ) របស់​ទេវតា​ទាំងឡាយ​ជាន់​តាវត្តិង្ស​ក្តី ខ្លួននាង​ក្តី ចូរមាន​សេចក្តី​សុខចុះ ម្នាល​នាងកញ្ញា នាងចូរ​ទៅតាម​សប្បាយចុះ។

[៦២២] នាងអលម្ពុសា ឱនក្បាល​ទៀបជើង​នៃតាបស រួចធ្វើ​ប្រទក្សិណ​តាបស​នោះ ប្រណម្យ​អញ្ជលី ហើយចៀស​ចេញទៅ​ចាក​ទីនោះ។ បល្ល័ង្ក​មាសណា ដែល​មាន​ទាំង​បរិវារ មាន​ទាំងសំពត់​សំរាប់​គ្របបិទទ្រូង ៥០ មាន​ទាំងកម្រាល ១០០០ របស់​នាង នាង​ក៏ឡើង​កាន់បល្ល័ង្ក​មាសនោះ ហើយទៅ​ក្នុងសំណាក់​នៃទេវតា​ទាំងឡាយ។ សក្កទេវិន្ទ​ទ្រង់​មានបីតិ​សោមនស្ស​រីករាយ​ព្រះទ័យ ចំពោះ​នាងអលម្ពុសា​នោះ ដែល​មកដូចកោះ រុងរឿង​ដូចផ្លេក​បន្ទោរ ហើយ​ប្រទានពរ។

[៦២៣] (នាងអលម្ពុសា…) បពិត្រសក្កទេវរាជ ជាឥស្សរៈ​ជាងភូត​ទាំងពួង បើព្រះអង្គ​ប្រទាន​ពរដល់​ខ្ញុំម្ចាស់ ខ្ញុំម្ចាស់​សូមកុំ​បានទៅ​ប្រលោម​លួង​លោម​ឥសីទៀត បពិត្រ​សក្កទេវរាជ ខ្ញុំម្ចាស់​សូមពរ​នេះ។

[៦២៤] (ព្រះបាទពារាណសីត្រាស់សួរថា) លោកជា​អ្នកមាន​ឱកាសនៃ​សរីរៈ​ដ៏ប្រសើរ មាន​ព្រះនេត្រថ្លា ខ្ញុំសំគាល់​ថា លោក​ដ៏ចំរើន ជាអ្នក​ចេញ​ចាកត្រកូល ហើយ​បួស ចុះលោក​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា លះបង់​នូវទ្រព្យ និង​ភោគៈ​ទាំងឡាយ ចេញចាក​ផ្ទះ​ហើយបួស តើដោយ​ហេតុ​ដូចម្តេច។

[៦២៥] (អាឡារតាបស ថ្វាយព្រះពរថា) បពិត្រ​ព្រះរាជា ជានរទេព អាត្មា​ភាពជា​អ្នកបួស​ដោយ​សទ្ធា ព្រោះបាន​ឃើញវិមាន​របស់​ពស់ធំ (នាគ) ដែល​មានអានុភាព​ច្រើន ដោយ​ខ្លួនឯង​ផង ព្រោះបាន​ឃើញផល​ដ៏ធំ នៃ​បុណ្យ​ទាំងឡាយ​ផង។

[៦២៦] (ព្រះរាជា…) បព្វជិតទាំងឡាយ មិនពោល​នូវវាចា​កុហក​ព្រោះ​ប្រាថ្នា​កាម ព្រោះខ្លាច ​ព្រោះទោសៈ​ទេ ខ្ញុំសួរ​ហើយ សូមលោក​ប្រាប់​សេចក្តីនុ៎ះ សេចក្តី​ជ្រះថ្លា​នឹងកើត​ដល់ខ្ញុំ​ព្រោះស្តាប់។

[៦២៧] (អាឡារតាបស…) បពិត្រព្រះអង្គជាធំក្នុងដែន អាត្មាភាព កាល​នៅ (ជាគ្រហស្ថ) កំពុង​ដើរទៅ​ដោយ​បំណងថា (អញនឹងធ្វើ) នូវជំនួញ ក៏​បានឃើញ​នូវពួក​ភោជបុត្រ¹⁵⁾ ក្នុងផ្លូវ​ សែង​ពស់ដ៏ធំ មានកាយ​ធាត់ កំពុង​សប្បាយ​រីករាយ​ដើរ។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំជាង​ជន លុះអាត្មាភាព​នោះ មកជួប​នឹងពួក​ភោជបុត្រ​ទាំងនោះ​ហើយ ក៏​ព្រឺរោម​ខ្លាច ហើយសួរថា ម្នាល​ពួកភោជបុត្រ នាគនេះ មានកាយ​គួរខ្លាច តើអ្នក​ទាំងឡាយ​នាំទៅ​ក្នុងទីណា អ្នក​ទាំងឡាយ នឹងយក​នាគនេះទៅ​ធ្វើអ្វី។

(ពួកភោជបុត្រប្រាប់ថា) នាគដ៏ធំ ជាសត្វទៅ​ដោយទ្រូង មានកាយ​ដ៏​ធាត់នេះ យើង​យកទៅ​បរិភោគ (ព្រោះ) សាច់វា មានរសឆ្ងាញ់​ផង ក្រាស់​ផង ទន់ផង នែកូន​អ្នកស្រុក​វិទេហៈ អ្នកមិន​ដឹងនូវ​រសទេ​ឬ។ ពួកយើង​ចេញអំពី​ទីនេះ ទៅកាន់​លំនៅ​របស់​ខ្លួន ហើយ​យកកាំបិត​ចិញ្ច្រាំ​សាច់​ទាំងឡាយ ហើយ​បរិភោគ​រីករាយ​សប្បាយ ព្រោះថា ពួក​យើងជា​សត្រូវ​ចំពោះ​នាគ​ទាំងឡាយ។

(អាត្មាភាព ពោលថា) ពស់ដ៏ធំនេះ ជាសត្វ​ទៅដោយ​ទ្រូង មានកាយ​ដ៏ធាត់ ប្រសិន​បើអ្នក​ទាំងឡាយ យកនាគ​នេះទៅ​បរិភោគ យើងនឹង​ឲ្យគោ​បម្រើ ១៦ ដល់​អ្នកទាំង​ឡាយ​ជំនួស​នាគ អ្នកទាំងឡាយ​ចូរស្រាយ​នាគនេះ​អំពី​ចំណងចុះ។

(ពួកភោជបុត្រពោលថា…) ពស់នេះជាអាហារ​ជាទីពេញ​ចិត្តរបស់​ពួក​យើង​ណាស់ តែពស់​ជាច្រើន ពួកយើង​ធ្លាប់​បរិភោគ​ហើយ បពិត្រ​អាឡារៈ ពួកយើង​នឹងធ្វើ​តាមពាក្យ​របស់​អ្នកនោះ នែកូនអ្នក​ស្រុកវិទេហៈ អ្នកចូរ​ជាមិត្រ​របស់យើង​ទាំងឡាយ។

ពួកភោជបុត្រទាំងនោះ ក៏ស្រាយនាគរាជ​នោះអំពី​ចំណង (ដែលគេ​ដោតចូល) ទៅតាម​ច្រមុះ ហើយ​បញ្ចូល​ទៅក្នុង​អន្ទាក់ ឯនាគរាជ​នោះ លុះរួច​អំពី​ចំណងហើយ ក៏មាន​មុខឆ្ពោះ​ទៅកាន់​បាចីនទិស ចៀសចេញ​ទៅមួយ​រំពេច។ នាគរាជ​នោះ មាន​មុខឆ្ពោះ​ទៅកាន់​បាចីនទិស លូន​ទៅមួយ​រំពេច មានភ្នែក​ពេញដោយ​ទឹកភ្នែក ហើយ​សំឡឹង​មើល​អាត្មាភាព កាលនោះ អាត្មាភាព បានដើរ​ទៅតាម​ក្រោយនៃ​នាគនោះ ហើយ​ផ្គង​ម្រាមទាំង ១០ (ពោលថា) អ្នកចូរ​ប្រញាប់​ទៅចុះ កុំ​ឲ្យពួក​សត្រូវ​ចាប់អ្នក​ទៀត ព្រោះថា ការជួប​ប្រទះ​ដោយព្រាន​ទាំងឡាយ​ម្តងទៀត រមែង​នាំមក​នូវសេចក្តី​ទុក្ខ អ្នកចូរ​ទៅកាន់​ទី​ដែលពួក​ភោជបុត្រ​មិនឃើញ។ នាគរាជ​នោះ បានទៅ​កាន់អន្លង់​ទឹកដ៏ថ្លា មាន​ពណ៌ខៀវ មាន​កំពង់ល្អ​គួររីករាយ ដ៏ទន់​ទោរដោយ​ជម្ពូព្រឹក្ស និង​វេទិសាព្រឹក្ស ជាសត្វ​មិនមាន​ភ័យ មានតែការ​រីករាយ ក៏ចូលទៅ (កាន់​នាគពិភព)។ បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ្រ នាគ​នោះ លុះចូល​ទៅកាន់​ភពនាគ​នោះហើយ មិន​យូរប៉ុន្មាន ក៏វិល​មកប្រាកដ (ខាងមុខ) នៃ​អាត្មាភាព ដោយ​បរិវារ​ជាទិព្វ ហើយបំរើ​អាត្មាភាព ហាក់ដូច​កូន​បំរើបិតា បាន​ពោល​នូវពាក្យ​ត្រូវចិត្ត ស្រួល​ត្រចៀកថា បពិត្រ​អាឡារៈ លោកទុក​ដូចមាតា និង​បិតា​របស់ខ្ញុំ លោក​ប្រាដក​ស្មើដោយ​សាច់ខាង​ក្នុង គឺដួងហឫទ័យ ជាអ្នក​ឲ្យនូវ​ជីវិត ជា​សំឡាញ់ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំត្រឡប់​បាន​នូវឫទ្ធិ​របស់ខ្លួន បពិត្រ​អាឡារៈ សូមលោក​មើល​និវេសនដ្ឋាន​របស់​ខ្ញុំ ភពនាគ​មានចំណី​ច្រើន មានបាយ​ទឹកដ៏ច្រើន ដូច​មសក្កសារ គឺ​ទេពនគរ របស់​វាសវ​ទេវរាជ​ដូច្នោះ។

[៦២៨] ពភនាគនោះ ប្រកបដោយ​ភូមិភាគ ជាភូមិ​មិនមានក្រួស ទន់ល្អ មាន​ស្មៅដ៏ទាប មិនមាន​ធូលី ជាទីនាំ​មកនូវ​សេចក្តី​ជ្រះថ្លា ជាទី​លះបង់​នូវ​សេចក្តី​សោកបាន។ (ក្នុង​ភពនាគ​នោះ មាន​ស្រះបោក្ខរណី) មិនក្រហេង​ក្រហូង មាន​កែវពៃទូរ្យ​ពណ៌ខៀវ មាន​សួនស្វាយ គួរជា​ទីរីករាយ​ដោយ​ប្រពៃ តាំងនៅ​ក្នុងទិស​ទាំង ៤ (នៃ​ស្រះបោក្ខរណី) ដើមស្វាយ​ទាំងឡាយ ក្នុង​អម្ពវ័ននោះ មានផ្លែ​ទុំក៏មាន ផ្លែស្រគាល​ក៏មាន ផ្លែខ្ចី​ក៏មាន ក្តឹប​ក៏មាន ជាឈើ​មានផ្លែ​សព្វៗ រដូវ។

[៦២៩] បពិត្រព្រះនរទេព លំនៅជាវិការៈ​នៃមាស មាន​សន្ទះទ្វារ​ជាវិការៈ​នៃ​ប្រាក់ មាន​រស្មីផ្លេកៗ រុងរឿង​ក្រៃលែង​ក្នុងកណ្តាល​នៃព្រៃឈើ​ទាំងឡាយ​នោះ ដូចជា​ផ្លេកបន្ទោរ​ឰដ៏អាកាស។ បពិត្រ​ព្រះរាជា (ក្នុងប្រាសាទ​នោះ មានផ្ទះ​កំពូល និងល្វែង) ជាវិការៈ​នៃ​កែវមណី ទាំងជា​វិការៈ​នៃមាស រុង​រឿង​ដ៏វិចិត្រ​ជាអនេក ដែល​និម្មិតល្អ​ហើយ​រឿយៗ ពេញដោយ​ពួកនាង​កញ្ញា ដ៏ទ្រទ្រង់​ដោយគ្រឿង​ប្រដាប់មាស។ សង្ខបាល​នាគរាជ​នោះ មាន​សម្បុរ​មិនថោកទាប (បានចាប់​ដៃអាត្មាភាព) មាន​សភាព​រួសរាន់ ឡើង​កាន់​ប្រាសាទ​ដែលមាន​សសរ​មួយពាន់ មាន​អានុភាព​ថ្លឹងមិនបាន ដែលជា​ទីនៅ​នៃ​ភរិយា ជា​មហេសី​របស់​សង្ខបាល​នាគរាជ​នោះ។ នាងនារីម្នាក់ មាន​សភាព​រួសរាន់ កាន់​យកនូវ​កែវមណី​ដ៏ស្អាត ប្រកប​ដោយ​កែវមណី​ដទៃ មាន​ជាតិសុទ្ធ ជាស្រ្តី​ដែល​នាគរាជ​នោះ​មិនបាច់​តឿន ក៏ក្រាល​នូវ​អាសនៈ ជាវិការៈ​នៃកែវពៃទូរ្យ​មានតម្លៃ​ច្រើន។ លំដាប់​នោះ នាគរាជ​ចាប់ដៃ​អាត្មាភាព ឲ្យអង្គុយ​លើអាសនៈ​ជាប្រមុខ (ពោលថា) នេះ​អាសនៈ សូម​លោកដ៏​ចំរើន​អង្គុយ​លើ​អាសនៈ​នេះ ព្រោះថា បណ្តា​បុគ្គល​ដែលគួរ​គោរព​ទាំងឡាយ លោក​ដ៏ចំរើន ទុកជា​បុគ្គល​គួរគោរព​មួយ​របស់ខ្ញុំ។ បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ្រ នាង​នារីដទៃ​មាន​សភាព​រហ័ស​រហួន នាំទឹក​ចូល​មកលាង​ជើង​អាត្មាភាព ដូចជា​ប្រពន្ធ​លាងជើង​ភស្តា​ជាទី​ស្រឡាញ់។ មាននាង​នារីម្នាក់ទៀត មានសភាព​រួសរាន់ បានលើក​នូវបាយ មាន​សម្លដ៏ច្រើន និង​ម្ហូបក្រៀម​ផ្សេងៗ ដោយ​ភាជន៍ ជាវិការៈ​នៃមាស ហើយ​បង្អោន​ចូលមក​ជិត។ បពិត្រ​ព្រះភារតៈ នាងនារី​ទាំងឡាយ បានដឹង​នូវចិត្តនៃ​ព្រះភស្តា (របស់​ខ្លួន) ហើយ​បំរើ​អាត្មាភាព ដែលជា​អ្នកបរិភោគ​រួចហើយ ដោយតូរ្យ​តន្ត្រី​ទាំងឡាយ នាគរាជ​នោះ ប្រណិប័តន៍​អាត្មាភាព ដោយ​កាមគុណ​ជា​ទិព្វដ៏​ឱឡារិក​មាន​ប្រមាណ​ច្រើន ដ៏ក្រៃលែង​ជាង​តូរ្យតន្ត្រី​នោះ។

[៦៣០] បពិត្រអាឡារៈ ភរិយាទាំងឡាយ​របស់​ខ្ញុំនុ៎ះ ៣០០ នាក់ ភរិយា​ទាំង​អស់ មាន​ពាក់​កណ្តាលខ្លួន (រៀវល្អ) មានរស្មី​ដ៏ក្រៃលែង ហាក់​ដូចជា​ពណ៌​នៃផ្កាឈូក បពិត្រ​អាឡារៈ លោកចូរ​ធ្វើសេចក្តី​ស្រឡាញ់​ចំពោះ​ស្រ្តីទាំង​នុ៎ះ ខ្ញុំនឹង​ឲ្យដល់​លោក ៗ ចូរ​ឲ្យស្រ្តី​ទាំងនោះ​បំរើចុះ។

[៦៣១] អាត្មាភាពបានទទួលដឹងរសនៃកាមគុណ​ជាទិព្វ អស់​មួយឆ្នាំ កាល​នោះ អាត្មាភាព​សួរតទៅ​ទៀតថា ព្រះអង្គ​ជានាគ បាននូវ​សម្បត្តិ​នេះ ព្រោះ​ធ្វើនូវ​កម្មអ្វី ព្រះអង្គ​បានវិមាន​ដ៏ប្រសើរ ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច។ ព្រះអង្គ​បានដោយ​មិនមាន​ហេតុ ឬកើត​អំពីបុគ្គល​ណាមួយ បង្អោន​មកថ្វាយ​ព្រះអង្គ ព្រះអង្គ​ធ្វើឯង ឬពួក​ទេវតា​ថ្វាយ បពិត្រ​នាគរាជ ខ្ញុំសួរ​សេចក្តីនេះ​នឹងព្រះអង្គៗ បានវិមាន​ដ៏ប្រសើរ ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច។

[៦៣២] វិមាននេះ មិនមែនខ្ញុំបានដោយ​មិនមាន​ហេតុទេ មិនមែន​កើតអំពី​បុគ្គល​ណា​បង្អោន​មកថ្វាយ​ខ្ញុំទេ ខ្ញុំមិនមែន​ធ្វើដោយ​ខ្លួនឯង ទាំង​មិនមែន​ទេវតា​ឲ្យខ្ញុំទេ វិមាន​នេះ ខ្ញុំបាន​ដោយកម្ម​របស់ខ្លួន ជាអំពើ​ឥតបាប គឺជា​បុណ្យ។

[៦៣៣] វត្តរបស់ព្រះអង្គដូចម្តេច ព្រហ្មចារ្យ តើដូចម្តេច នេះជា​វិបាក​នៃកម្ម​ដែល​ប្រព្រឹត្ត​ល្អហើយ​ដូចម្តេច បពិត្រ​នាគរាជ សូមព្រះអង្គ​ប្រាប់​សេចក្តី​នុ៎ះដល់​ខ្ញុំ វិមាននេះ តើព្រះអង្គ​បានហើយ ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេច។

[៦៣៤] ខ្ញុំជាសេ្តចឈ្មោះទុយ្យោធនៈ ជាធំក្នុងដែន​មគធៈ មាន​អានុភាពធំ ខ្ញុំ​នោះបាន​ដឹងច្បាស់​នូវជីវិត ជារបស់​ថោកទាប​មិនទៀង មាន​សេចក្តីប្រែ​ប្រួល​ជាធម្មតា។ ខ្ញុំមាន​ចិត្តជ្រះថ្លា បាន​ឲ្យបាយ និងទឹក​ជាទាន​បរិបូណ៌​ដោយគោរព ក្នុងកាលនោះ ផ្ទះរបស់ខ្ញុំ ជាទីប្រជុំ​របស់​សមណៈ (ព្រាហ្មណ៍) ដូចជា​អណ្តូង ព្រោះថា សមណ​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ ខ្ញុំបាន​ឲ្យ​ឆ្អែតស្កប់​ស្កល់ហើយ។ ខ្ញុំបាន​ឲ្យផ្កាកម្រង គ្រឿង​ក្រអូប គ្រឿងលាប ប្រទីប យាន លំនៅ សំពត់​សម្រាប់​ស្លៀក​ដណ្តប់ ទីដេក និងបាយ​ទឹក ជា​ទាន​ដោយគោរព​ក្នុងទីនោះ។ អំពើនោះ ជាវត្ត​របស់ខ្ញុំ អំពើនោះ​ជាព្រហ្ម​ចារ្យ​របស់ខ្ញុំ នេះជា​វិបាក​នៃកម្ម​ដែលប្រព្រឹត្ត​ល្អហើយនោះ ព្រោះ​ហេតុនោះ​ឯង វិមាននេះ ទើបមាន​ចំណី​ដ៏ច្រើន មានបាយ និងទឹក​ដ៏ច្រើន ដែល​ខ្ញុំបាន​ហើយ។

[៦៣៥] វិមាននេះ សម្បូរដោយការរាំ ទាំងសម្បូរ​ដោយការ​ច្រៀង តាំងនៅ​អស់កាល​យូរ តែមិន​ទៀងទាត់​សោះទេ ពួកអ្នក​មាន​អានុភាពតិច មិនមាន​តេជះ រមែង​បៀតបៀន​ព្រះអង្គ ដែលមាន​អានុភាព​ច្រើន មានតេជះ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​មាន​ចង្កូម​ជា​អាវុធ ព្រះអង្គ​មកលុះ​កណ្តាប់ដៃ​នៃពួក​ភោជបុត្រ តើព្រោះអាស្រ័យ​អ្វី ព្រោះហេតុអ្វី។ តេជះ​របស់​ព្រះអង្គ​ទៅតាម​ភ័យ​ដ៏ធំឬ ឬ​ពិសរបស់​ព្រះអង្គ​ទៅតាម​គល់ធ្មេញ បពិត្រ​ព្រះអង្គ មាន​ចង្កូមជា​អាវុធ ព្រះអង្គ​ដល់នូវ​សេចក្តី​លំបាក (ក្នុង​សំណាក់) នៃពួក​ភោជបុត្រ តើព្រោះ​អាស្រ័យ​អ្វី ព្រោះ​ហេតុអ្វី។

[៦៣៦] តេជះរបស់ខ្ញុំមិនមែនទៅតាមភ័យ​ដ៏ធំទេ តេជះ គឺពិស​របស់ខ្ញុំ ពួក​ភោជបុត្រ​ទាំងនោះ មិនអាច​នឹងបៀត​បៀនទេ ធម៌ទាំងឡាយ ពួក​សប្បុរស​សំដែង​ល្អហើយ ជាធម៌​លះបង់​បានដោយ​ក្រ ដូចច្រាំង​សមុទ្រ។ បពិត្រ​អាឡារៈ ខ្ញុំរក្សា​ឧបោសថ ក្នុងថ្ងៃទី ១៤ និងថ្ងៃទី ១៥ ជានិច្ច គ្រានោះ ពួក​ភោជបុត្រ ១៦ នាក់ កាន់ខ្សែ និង​អន្ទាក់​ដ៏មាំ​ដើរមក។ ព្រាន​ទាំងឡាយ​ទំលាយ (សរីរៈ) យកខ្សែ​ខ្លុសច្រមុះ ហើយ​សែង​នាំយក​ខ្ញុំទៅ ខ្ញុំញ៉ាំង​ឧបោសថ មិន​ឲ្យកម្រើក ខំអត់ទ្រាំ​នូវសេចក្តី​ទុក្ខទាំងនេះ។

[៦៣៧] (ពួកភោជបុត្រទាំងនោះ) បានឃើញព្រះអង្គ​ជាអ្នក​បរិបូណ៌​ដោយ​កំឡាំង និងសម្បុរ ក្នុងផ្លូវ​ជាទីដើរ​ទៅនៃ​បុគ្គល​តែម្នាក់ ព្រះអង្គ​ជាអ្នក​ចំរើន​ដោយសិរី និងបញ្ញា បពិត្រ​នាគរាជ ព្រះអង្គ​ខំប្រឹង​ធ្វើតបៈ តើដើម្បី​អ្វី។

[៦៣៨] បពិត្រអាឡារៈ (ខ្ញុំធ្វើតបៈ) មិនមែនព្រោះ​ហេតុកូន មិនមែន​ព្រោះ​ហេតុ​ទ្រព្យ មិនមែន​ព្រោះហេតុ​អាយុទេ ខ្ញុំប្រាថ្នា​ចំពោះ​កំណើត​នៃមនុស្ស ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជា​ខ្ញុំប្រឹងប្រែង​ធ្វើតបៈ។

[៦៣៩] ព្រះអង្គមានចក្ខុក្រហម មានរស្មីព្រោងព្រាត មានខ្លួន​ប្រដាប់ហើយ មានសក់ និងពុកមាត់​កាត់កោរ​ហើយ លាបដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍​ក្រហម ហើយ​ញ៉ាំងទិស​ទាំង​ឡាយ ឲ្យភ្លឺច្បាស់​ដូចស្តេច​គន្ធព្វ។ ព្រះអង្គ​ដល់នូវ​ឫទ្ធិដូច​ជាឫទ្ធិនៃ​ទេវតា មាន​អានុភាព​ធំ ប្រកប​ដោយកាម​ទាំងពួង បពិត្រ​នាគរាជ ខ្ញុំសូម​សួរនូវ​សេចក្តីនុ៎ះ ចំពោះ​ព្រះអង្គថា មនុស្ស​លោក​ប្រសើរជាង​ភពនាគ​នេះ តើដោយ​ហេតុអ្វី។

[៦៤០] បពិត្រអាឡារៈ សេចក្តីបរិសុទ្ធិក្តី ការសង្រួមក្តី វៀរចាក​មនុស្ស​លោក​ហើយ រមែង​មិនមាន​ឡើយ ខ្ញុំបើ​បានកំណើត​នៃមនុស្ស​ហើយ នឹងធ្វើ​នូវទីបំផុត​នៃជាតិ និង​មរណៈ។

[៦៤១] ខ្ញុំនៅក្នុងសំណាក់នៃព្រះអង្គអស់​មួយឆ្នាំ​ហើយ ព្រះអង្គ​ក៏បាន​ទំនុក​បំរុង​ដោយបាយ និងទឹក បពិត្រ​នាគរាជ ខ្ញុំសូម​លាត្រឡប់​ទៅវិញ បពិត្រ​ព្រះជនិន្ទ ខ្ញុំឃ្លាត (ពីមនុស្ស​លោក) យូរហើយ។

[៦៤២] កូនប្រពន្ធ និងពួកជនជាអ្នករស់នៅ​ដោយសារខ្ញុំៗ បាន​ប្រៀនប្រដៅ​ជានិច្ច ឲ្យបំរើលោក តើអ្នក​ណាមួយ មិនបាន​ថែទាំ​លោកខ្លះ​ឬទេ បពិត្រ​អាឡារៈ ព្រោះថា​ខ្ញុំមាន​ការស្រឡាញ់​ពេញចិត្ត​ចំពោះ​ការជួប​ប្រទះនូវ​លោក។

[៦៤៣] បពិត្រនាគរាជ ដូចយ៉ាងកូនជាទី​ស្រឡាញ់​របស់មាតា និងបិតា ដែល​មាតាបិតា​បាន​ថែរក្សា​ហើយ ឲ្យនៅ​ក្នុងផ្ទះ (ការនៅ) របស់​ខ្ញុំក្នុងទី​នេះ ប្រសើរ​ជាងការ​នៅ​របស់​កូននោះ​ទៅទៀត ព្រោះថា ចិត្តរបស់​អ្នក​ជ្រះថ្លា​ចំពោះខ្ញុំ។

[៦៤៤] កែវមណីរបស់ខ្ញុំមានពណ៌ក្រហម ជាគ្រឿងនាំ​មកនូវ​ទ្រព្យ លោក​ចូរយក​កែវមណី​ដ៏ថ្លៃថ្លា ទៅផ្ទះ​របស់ខ្លួន​ចុះ លុះបាន​ទ្រព្យហើយ ចូរទុក​កែវមណី​នោះ (ក្នុង​ពាងទឹក)។

[៦៤៥] បពិត្រព្រះរាជា កាមគុណទាំងឡាយ សូម្បីជា​របស់​មនុស្ស អាត្មា​ភាពបាន​ឃើញ​ហើយ ថាជារបស់​មិនទៀង មានសេចក្តី​ប្រែប្រួល​ជា​ធម្មតា លុះអាត្មាភាព​ឃើញ​ទោស​ក្នុងកាមគុណ​ទាំងឡាយ ទើបបួស​ដោយសទ្ធា។ បពិត្រ​ព្រះរាជា មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ ក្មេងក្តី ចាស់ក្តី កាលមាន​សរីរៈ​បែកធ្លាយ​ហើយ រមែង​ធ្លាក់ចុះ ដូចជា​ផ្លែឈើ​ទាំងឡាយ​ដូច្នោះដែរ អាត្មាភាព​ឃើញហេតុ​នេះហើយ ទើប​ចេញបួស សាមញ្ញ​គុណ គឺបព្វជ្ជា ជាធម៌​ប្រតិបត្តិ​មិនខុស ជាធម៌​ដ៏ប្រសើរ។

[៦៤៦] (ព្រះរាជា…) ពួកជនណាមានប្រាជ្ញា ជាពហុស្សូត ជាអ្នក​គិតនូវ​ហេតុ​ដ៏ច្រើន ពួកជន​នោះ បុគ្គល​គប្បី​សេពគប់ បពិត្រ​អាឡារ​តាបស ខ្ញុំ​នឹងធ្វើ​នូវបុណ្យ​ដ៏ច្រើន ព្រោះ​បានស្តាប់ (នូវពាក្យ) របស់​នាគរាជ​ផង របស់​លោកផង។

[៦៤៧] (អាឡារតាបស…) ពួកជនណា មានប្រាជ្ញា ជាពហុស្សូត ជាអ្នក​គិត​នូវ​ហេតុ​ដ៏ច្រើន ពួកជននោះ បុគ្គល​គប្បី​សេពគប់ បពិត្រ​ព្រះរាជា ព្រះ​អង្គ​ទ្រង់​ព្រះសណ្តាប់​ពាក្យ​របស់អាត្មាភាព និង​នាគហើយ សូម​ព្រះអង្គ​ធ្វើបុណ្យ​ឲ្យច្រើន។

[៦៤៨] (ព្រះបាទសុតសោម ត្រាស់ថា) ខ្ញុំប្រាប់អ្នកនិគម មិត្រអាមាត្យ និង​បរិស័ទ​ឲ្យដឹង​ថា ស្កូវកើតលើ​ក្បាល​ហើយ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំពេញ​ចិត្តនឹង​បព្វជ្ជា។

[៦៤៩] (អាមាត្យម្នាក់ ក្រាបទូលថា) ព្រះអង្គ​ទ្រង់ត្រាស់​ព្រះឱង្ការ មិនចំរើន​ដល់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រះអង្គ​ហាក់ដូច​ជាញ៉ាំងកូន​សរ ឲ្យ​ប្រហារ​ត្រង់​ដើមទ្រូង​របស់​ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ ចុះ​ស្រីស្នំ​របស់​ព្រះអង្គ​​ចំនួន​ ៧០០ នាក់ ស្រីស្នំ​របស់​ព្រះអង្គ​ទាំងនោះ នឹងទៅ​ជា​ដូចម្តេច។

[៦៥០] (ព្រះរាជា…) ស្រីស្នំក្មេងៗ ទាំងនេះ នឹងប្រាកដ (តាមអំពើ​របស់ខ្លួនៗ) ឬក៏​ស្រីស្នំ​ទាំងនោះ នឹងទៅ​រកស្តេច​ដទៃ ឯខ្ញុំប្រាថ្នា​ឋានសួគ៌ ព្រោះហេតុ​នោះ ខ្ញុំនឹង​បួស។

[៦៥១] (ព្រះវររាជមាតា…) នែសុតសោម ខ្ញុំបានអ្នក​ដោយ​កម្រណាស់ នែ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រោះខ្ញុំ​ជាមាតា​របស់អ្នក កាលខ្ញុំ​កំពុង​យំសោក អ្នកឥត​មាន​សេចក្តី​អាឡោះ​អាល័យ (ចេញទៅ) បួស។ នែសុតសោម ខ្ញុំបានអ្នក​ដោយ​កម្រណាស់ នែព្រះសម្មតិទេព ខ្ញុំបាន​ប្រសូត​អ្នកមក កាលខ្ញុំ​កំពុងយំ​សោក អ្នកឥត​មានសេចក្តី​អាឡោះ​អាល័យ (ចេញទៅ) បួស។

[៦៥២] (ព្រះវររាជបិតា…) នែសុតសោម នេះជា​ទំនៀម​ឈ្មោះអ្វី បព្វជ្ជា​ឈ្មោះអ្វី នែ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រោះអ្នក​ជាកូន​របស់យើង លះបង់​នូវយើង​ដែលជា​មនុស្ស​ចាស់ជរា ឥត​អាឡោះ​អាល័យ​សោះ (ចេញទៅ) បួស។

[៦៥៣] បុត្រ និងធីតា​របស់អ្នក​មានច្រើន ហើយ​នៅក្មេង មិនទាន់​ដល់នូវ​វ័យ មាន​ពាក្យពីរោះ យើង​យល់ថា បុត្រ និងធីតា​ទាំងនោះ កាល​មិនឃើញ​អ្នក និង​ដល់នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ។

[៦៥៤] (ព្រះរាជា…) ការតាំងនៅអស់កាលយូរ ហើយព្រាត់​ប្រាសចាក​បុត្រ និង​ធីតា​របស់ខ្ញុំ​ទាំងនុ៎ះ ដែលនៅ​ក្មេង​មិនទាន់​ដល់នូវវ័យ មាន​ពាក្យ​ពីរោះផង ចាក​សង្ខារ​ទាំងពួង​ផង ចាក​ព្រះអង្គផង (ជាសភាវៈ​ទៀង)។

[៦៥៥] (ស្រីស្នំទាំង ៧០០ នាក់…) ព្រះហឫទ័យ​របស់​ព្រះអង្គ​កាត់ដាច់​ហើយ​ឬ ឬថា​មិនមាន​សេចក្តី​ករុណា​ចំពោះពួក​យើង​ទាំងឡាយទេ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រះអង្គ (លះបង់) ពួកយើង ដែល​កំពុង​កន្ទក់​កន្ទេញ ព្រះអង្គ​ឥតមាន​សេចក្តី​អាឡោះ​អាល័យ (ចេញទៅ) បួស។

[៦៥៦] (ព្រះរាជា…) ហឫទ័យរបស់យើងមិនបានកាត់ ទាំងសេចក្តី​ករុណា​របស់យើង ក៏នៅ​មានក្នុង​ពួកនាង តែយើង​ប្រាថ្នានូវ​ឋានសួគ៌ ព្រោះហេតុ​នោះ បានជា​យើង​នឹងបួស។

[៦៥៧] (អគ្គមហេសី…) បពិត្រព្រះអង្គ ទ្រង់ព្រះនាម​សុតសោម (ទី​អគ្គមហេសី) ឈ្មោះថា​ខ្ញុំម្ចាស់​បាន​ដោយកម្រ ខ្ញុំម្ចាស់​ជា​អគ្គមហេសី​របស់​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព កាលខ្ញុំម្ចាស់​កំពុងតែ​យំសោក ព្រះអង្គ​ឥត​មាន​សេចក្តី​អាឡោះ​អាល័យ (ចេញទៅ) បួស។ បពិត្រ​ព្រះអង្គ ទ្រង់ព្រះ​នាម​សុតសោម (ទី​អគ្គមហេសី) ឈ្មោះថា​ខ្ញុំម្ចាស់​បានដោយ​កម្រ ខ្ញុំម្ចាស់​ជា​អគ្គមហេសី​របស់​ព្រះអង្គ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ព្រះអង្គ (លះបង់) នូវ​បដិសន្ធិ​ក្នុងផ្ទៃ​របស់​ខ្ញុំម្ចាស់ ឥតមាន​សេចក្តី​អាឡោះ​អាល័យ (ចេញទៅ) បួស។ គភ៌ដែល​តាំងនៅ​ក្នុងផ្ទៃ​របស់ខ្ញុំ​ម្ចាស់ ចាស់ហើយ (សូមព្រះអង្គ​រង់ចាំ) ទំរាំ​ខ្ញុំម្ចាស់​ប្រសូត​គភ៌នោះសិន កុំ​ឲ្យខ្ញុំម្ចាស់​ជាស្រី្ត​មេមាយ​ម្នាក់​ឯង បានឃើញ​សេចក្តី​ទុក្ខក្នុង​កាលជា​ខាងក្រោយ​ឡើយ។

[៦៥៨] (ព្រះរាជា…) គភ៌ដែលតាំងនៅក្នុងផ្ទៃរបស់នាង​ចាស់ហើយ ណ្ហើយ នាង​ចូរប្រសូត​បុត្រ ដែល​មានសម្បុរ​មិនថោកទាប (ដោយ​សួស្តី) យើងនឹង​លះបង់​បុត្រ ហើយ (ចេញទៅ) បួស។

[៦៥៩] ម្នាលនាងចន្ទាទេវី មានព្រះនេត្រស្មើដោយ​ផ្កាកណ្ណិការភ្នំ នាង​កុំយំ កុំសោក​ឡើយ ចូរឡើង​កាន់ប្រាសាទ​ដ៏ប្រសើរ​វិញចុះ យើង​មិនមាន​សេចក្តី​អាឡោះ​អាល័យ​ទេ នឹងចេញ​ទៅ (បួស)។

[៦៦០] (ព្រះរាជបុត្រច្បង…) បពិត្រព្រះមាតា បុគ្គល​ណាធ្វើ​ឲ្យព្រះមាតា ទ្រង់​ព្រះក្រោធ ព្រះមាតា​ទ្រង់​ព្រះកន្សែង​ផង ទ្រង់សំឡក់​ចំពោះ​ខ្ញុំយ៉ាង​ខ្លាំងផង តើ​ព្រោះ​ហេតុអ្វី បណ្តា​ញាតិដែល​កំពុង​រមិលមើល ខ្ញុំសម្លាប់​ញាតិណា ដែលជា​មនុស្ស​ដែលគេ​មិនគួរ​សម្លាប់។

[៦៦១] (ព្រះរាជមាតា…) ម្នាលកូន បុគ្គលណាជា​អ្នក​ឈ្នះសង្គ្រាម ញ៉ាំង​អញ​ឲ្យ​ក្រោធ បុគ្គលនោះ កូនឯង​មិនអាច​សម្លាប់​បានទេ ម្នាលកូន ព្រះរាជបិតា​របស់​កូនឯង បាន​ត្រាស់​នឹងម្តាយថា យើងមិន​មានសេចក្តី​អាឡោះ​អាល័យទេ នឹងទៅ (បួស)។

[៦៦២] (ព្រះរាជឱរសច្បង…) ក្នុងកាលមុន ខ្ញុំទៅកាន់​សួនឱទ្យាន​ដោយរថ បានច្បាំង​នឹងដំរី​ចុះប្រេង​ទាំងឡាយ កាលបើ​ព្រះបិតា​ទ្រង់​ព្រះនាម​សុតសោម ទ្រង់​ព្រះផ្នួស​ហើយ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំនឹងធ្វើ​ដូចម្តេច​ហ្ន៎។

[៦៦៣] (ព្រះរាជឱរសប្អូន…) កាលព្រះមាតា​របស់ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​កំពុង​ទ្រង់​ព្រះកន្សែង​ផង កាល​ព្រះជេដ្ឋភាតា​នៃទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​មិនប្រាថ្នា (នឹងឲ្យ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ព្រះផ្នួស) ផង ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​នឹងចាប់​ព្រះហស្ត​របស់ព្រះ​អង្គទុក កាលបើ​ពួកទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​មិនចង់​ឲ្យព្រះអង្គ​ទ្រង់ផ្នួស ព្រះអង្គ​នឹងយាង​ទៅមិន​បានទេ។

[៦៦៤] (ព្រះបិតា…) ម្នាលមេនំ នាងចូរក្រោកឡើង (ចូរកាន់​យកនូវកែវ​មណីនេះ) ហើយ​ញ៉ាំង​កុមារនេះ​ឲ្យត្រេកអរ​ក្នុងទី​ដទៃចុះ កាលបើ​អញ​កំពុងប្រាថ្នា​ឋានសួគ៌ កុំ​ឲ្យ​កុមារនេះ ធ្វើនូវ​សេចក្តី​អន្តរាយ​ដល់អញ​ឡើយ។

[៦៦៥] (ស្រីមេនំ…) ណ្ហើយចុះ អញនឹងថ្វាយ​នូវកែវមណី​មានរស្មី​ល្អនេះទៅ​វិញចុះ កែវមណី​នេះមាន​ប្រយោជន៍អ្វី​ដល់អញ កាលបើ​ព្រះរាជា​ទ្រង់ព្រះ​នាម​សុតសោម ទ្រង់​ព្រះផ្នួស​ហើយ អញនឹង​ធ្វើ​កែវមណី​នេះ​ដូចម្តេច។

[៦៦៦] (មហាសេនគុត្ត…) បពិត្រព្រះសម្មតិទេព ឃ្លាំងតូច​របស់​ព្រះអង្គ​ពេញ ឃ្លាំងធំ​របស់​ព្រះអង្គ​ពេញ ទាំងផែនដី ព្រះអង្គ​ក៏ទ្រង់​ឈ្នះហើយ សូម​ព្រះអង្គ​ទ្រង់រីករាយ សូម​ព្រះអង្គ​កុំទ្រង់​ព្រះផ្នួស។

[៦៦៧] (ព្រះរាជា…) ឃ្លាំងតូចរបស់ខ្ញុំក៏ពេញ ឃ្លាំងធំ​របស់ខ្ញុំ​ក៏ពេញ ទាំង​ផែនដី ខ្ញុំក៏​បានឈ្នះ​ហើយ ខ្ញុំនឹង​លះបង់​នូវទ្រព្យ​ទាំងនោះ ហើយ​ទៅបួស។

[៦៦៨] (កុលពន្ធនសេដ្ឋី…) បពិត្រព្រះសម្មតិទេព ទ្រព្យរបស់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជា​ខ្ញុំមាន​ច្រើន ទូលព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​មិនអាច​នឹងរាប់​បាន ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​នឹងថ្វាយ​ទ្រព្យ​ទាំងនោះ​ដល់​ព្រះអង្គ សូមព្រះអង្គ​ទ្រង់ត្រេកអរ សូមកុំ​ទ្រង់​ព្រះផ្នួស។

[៦៦៩] (ព្រះរាជា…) ម្នាលកុលពន្ធនវឌ្ឍនៈ ខ្ញុំដឹងថាទ្រព្យ​របស់​អ្នកមាន​ច្រើន អ្នក​បូជា​ខ្ញុំហើយ ក៏ប៉ុន្តែ​ខ្ញុំប្រាថ្នា​ឋានសួគ៌ ហេតុនោះ ខ្ញុំនឹង​បួស។

[៦៧០] ម្នាលសោមទត្ត ខ្ញុំជាអ្នកអផ្សុកយ៉ាងខ្លាំង សេចក្តី​មិន​ត្រេកអរ (ក្នុងការ​គ្រប់គ្រង​ផ្ទះ) មកគ្រប​សង្កត់​ខ្ញុំហើយ សេចក្តី​អន្តរាយមាន​ច្រើន​ណាស់ ខ្ញុំនឹង​បួសក្នុង​ថ្ងៃនេះ​មិនខាន។

[៦៧១] (ព្រះកនិដ្ឋភាតាព្រះនាម​សោមទត្ត…) បពិត្រព្រះរាជា​ទ្រង់​ព្រះនាម​សុតសោម បព្វជ្ជាកម្មនេះ ព្រះអង្គ​ទ្រង់ពេញ​ព្រះទ័យ​ហើយ ឥឡូវនេះ សូម​ព្រះអង្គ​បួសក្នុង​ថ្ងៃនេះចុះ ទាំងទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ​សោតទៀត ក៏នឹង​បួសដែរ (ព្រោះ) ទូលព្រះ​បង្គំជាខ្ញុំ បើវៀរ​ចាកព្រះអង្គ​ហើយ នឹងមិន​អាចឋិត​នៅបាន​ទេ។

[៦៧២] (ព្រះរាជា…) អ្នកឯងមិនអាចនឹងបួស​បានទេ ព្រោះថា បុគ្គល​នីមួយ​ក្នុង​នគរ ឬក្នុង​ជនបទ នឹងមិន​នាំគ្នា​ចំអិន​អាហារ​ឡើយ។

[៦៧៣] (មហាជន…) កាលបើព្រះបាទសុតសោម​ទ្រង់ព្រះផ្នួស​ហើយ តើ​ឥឡូវ​នេះ ពួកយើង​នឹងធ្វើ​ដូចម្តេច​ហ្ន៎។

[៦៧៤] (ព្រះរាជា…) យើងសំគាល់ថា ជីវិតនេះ រមែងរីង​ស្ងួតទៅ ដូច​ទឹកដ៏​តិច (ដែល​គេដាក់) ក្នុង​ពាងធ្លុះ កាលបើ​ជីវិត​តិចយ៉ាង​នេះ កាល​នេះមិន​មែនជា​កាលគួរ​ប្រមាទ​ឡើយ។ យើង​សំគាល់ថា ជីវិត​នេះ រមែង​រីងស្ងួត​ទៅ ដូចទឹក​ដ៏តិច​ក្នុង​ពាងធ្លុះ កាល​ជីវិត​តិចយ៉ាង​នេះ កោតតែ​ជនពាល​ទាំងឡាយ​ប្រមាទ។ ជនពាល​ទាំងនោះ រមែង​ញ៉ាំង​នរក តិរច្ឆាន​កំណើត និង​បេតវិស័យ ឲ្យចំរើន ជាអ្នក​ជាប់ដោយ​គ្រឿងចង គឺតណ្ហា រមែង​ញ៉ាំង​អសុរកាយ​ឲ្យចំរើន។

[៦៧៥] (មហាជន…) គំនរធូលី ហុយឡើងក្នុងទីជិត​បុប្ផកប្រាសាទ ពួក​យើង​សំគាល់​គំនរ​ធូលីនោះ​ថាជា​ព្រះកេសា​ដែល​ព្រះធម្មរាជ ព្រះអង្គ​មានយស របស់យើង ទ្រង់កាត់​ហើយ។

[៦៧៦] ព្រះរាជា ដែលពួកស្រីស្នំហែហមហើយ យាងទៅក្នុងប្រាសាទណា ប្រាសាទនេះ​របស់​ព្រះរាជា​នោះ​ដ៏ដេរដាស​ដោយផ្កាមាស និងកម្រងផ្កា​ផ្សេងៗ។ ព្រះរាជា​ដែលពួក​ព្រះញាតិ​ហែហម​ហើយ យាងទៅ​ក្នុង​ប្រាសាទណា ប្រាសាទនេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ ដ៏ដេរដាស​ដោយ​ផ្កាមាស និង​កម្រងផ្កា​ផ្សេងៗ។ ព្រះរាជា​ដែលពួក​ស្រីស្នំ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់យាង​ទៅក្នុង​បន្ទប់​សម្រាប់ផ្ទំណា បន្ទប់​សម្រាប់​ផ្ទំនេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ ដ៏ដេរដាស​ដោយ​ផ្កាមាស និង​កម្រងផ្កា​ផ្សេងៗ។ ព្រះរាជា​ដែលពួក​ញាតិ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់យាង​ទៅក្នុង​បន្ទប់​សម្រាប់​ផ្ទំណា បន្ទប់សម្រាប់ផ្ទំនេះ របស់ព្រះរាជា​នោះ ដ៏ដេរដាស​ដោយ​ផ្កាមាស និង​កម្រងផ្កា​ផ្សេងៗ។ ព្រះរាជា​ដែលស្រី​ស្នំ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់​យាងទៅ​ក្នុងទី​ព្រៃឈើ​អសោក​ណា ទីព្រៃឈើ​អសោក​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មាន​ផ្ការីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទី​រីករាយ​ចិត្ត។ ព្រះរាជា​ដែល​ពួកញាតិ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់យាង​ទៅ​ក្នុងទី​ព្រៃឈើ​អសោក​ណា ទីព្រៃឈើ​អសោក​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មាន​ផ្ការីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទី​រីករាយ​ចិត្ត។ ព្រះរាជា​ដែលពួក​ស្រីស្នំ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់​យាងទៅ​ក្នុង​ឱទ្យាន​ណា ឱទ្យាននេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មានផ្កា​រីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទីរីករាយ​ចិត្ត។ ព្រះរាជា​ដែលពួក​ញាតិហែហម​ហើយ ទ្រង់​យាងទៅ​ក្នុង​ឱទ្យាន​ណា ឱទ្យាន​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មានផ្កា​រីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទី​រីករាយ​ចិត្ត។ ព្រះរាជា​ដែលពួក​ស្រីស្នំ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់យាង​ទៅក្នុង​ព្រៃឈើ​កណិការ​ណា ព្រៃឈើ​កណិការ​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មានផ្កា​រីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទីរីករាយ​ចិត្ត។ ​ព្រះរាជា​ដែលពួក​ញាតិហែហម​ហើយ ទ្រង់យាង​ទៅក្នុង​ព្រៃឈើ​កណិការ​ណា ព្រៃឈើ​កណិការ​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មានផ្កា​រីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទីរីករាយ​ចិត្ត។ ព្រះរាជា​ដែលពួក​ស្រីស្នំ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់យាង​ទៅ​ក្នុងព្រៃ​ច្រនៀង​ណា ព្រៃ​ច្រនៀង​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មានផ្កា​រីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទីរីករាយ​ចិត្ត។ ព្រះរាជា​ដែលពួក​ញាតិហែហម​ហើយ ទ្រង់យាង​ទៅ​ក្នុងព្រៃ​ច្រនៀង​ណា ព្រៃ​ច្រនៀង​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មាន​ផ្ការីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទីរីករាយ​ចិត្ត។ ព្រះរាជា​ដែល​ពួក​ស្រីស្នំ ហែហម​ហើយ ទ្រង់យាងទៅ​ក្នុង​ព្រៃស្វាយ​ណា ព្រៃស្វាយ​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មាន​ផ្ការីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទីរីករាយ​ចិត្ត។ ព្រះរាជា​ដែល​ពួកញាតិ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់​យាងទៅ​ក្នុងព្រៃស្វាយ​ណា ព្រៃស្វាយ​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ មានផ្កា​រីកល្អ​សព្វៗ កាល គួរជា​ទីរីករាយ​ចិត្ត។ ព្រះរាជា​ដែល​ពួកស្រីស្នំ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់​យាងទៅ​ក្នុង​ស្រះបោក្ខរណី​ណា ស្រះបោក្ខរណី​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ ដ៏ដេរដាស (ដោយ​ផ្កាជលជាត និង​ផ្កាថលជាត) ដ៏កុះករ​ដោយ​ពួក​អណ្ឌជៈ (គួរជា​ទីរីករាយ​ចិត្ត)។ ព្រះរាជា​ដែល​ពួកញាតិ​ហែហម​ហើយ ទ្រង់យាង​ទៅ​ក្នុង​ស្រះបោក្ខរណីណា ស្រះបោក្ខរណី​នេះ របស់​ព្រះរាជា​នោះ ដ៏ដេរដាស (ដោយ​ផ្កាជលជាត និង​ផ្កាថលជាត) ដ៏​កុះករ​ដោយ​ពួក​អណ្ឌជៈ (គួរជា​ទីរីករាយ​ចិត្ត)។

[៦៧៧] ព្រះរាជាទ្រង់ព្រះនាមសុតសោម បានលះបង់​រាជសម្បតិ្ត​នេះហើយ ក៏​ទ្រង់​ព្រះផ្នួស ទ្រង់​ព្រះពស្ត្រ​កាសាយៈ ស្តេចយាង​ទៅតែ​មួយ​ព្រះអង្គ​ឯង ដូចជា​ដំរីត្រាច់​ទៅតែ​ម្នាក់ឯង។

[៦៧៨] (ព្រះរាជា…) អ្នកទាំងឡាយ កុំរឭក​ការលេង​ដោយ​សេចក្តី​ត្រេកអរ និង​ការសើច​ក្នុងកាល​មុនឡើយ កាម​ទាំងឡាយ​កុំបៀតបៀន​ពួកអ្នក​ឡើយ នគរ​ឈ្មោះ​សុទស្សនៈ ជាទី​គួររីករាយ (អ្នកទាំងឡាយ​កុំរឭក​ឡើយ)។ អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរចំរើន​មេត្តចិត្ត រកប្រមាណ​មិនបាន ទាំងថ្ងៃ​ទាំងយប់ ទើបពួក​អ្នកនឹង​ទៅកាន់​ទេពបូរី ដែល​ជាលំនៅ​ពួកអ្នក​មាន​បុញ្ញកម្ម។

និយាអំពីសេកជាអ្នកប្រាជ្ញ​ឈ្មោះ​ជម្ពុកៈ ១ ពួក​ព្រះរាជា​មាន​កុណ្ឌល ១ ជាតក​នាង​អលម្ពុសា ជាកញ្ញា​ដ៏ប្រសើរ ១ នាគរាជ​មានសិរី​ឈ្មោះ​សង្ខបាល​ដ៏ប្រសើរ ១ អរិន្ទមរាជ​ដ៏ប្រសើរ ព្រះនាម​សុតសោម ១។

ព្រះត្រៃបិដកបាលី

និង

សេចក្តីប្រែជាភាសាខ្មែរ

សុត្តន្តបិដក

ខុទ្ទកនិកាយ ជាតក

នវមភាគ

៦០

វាយដោយសលវតី សុវណ្ណ ចិន្តា

ចប់ថ្ងៃទី ៣០ ខែ ៨ ឆ្នាំ ២០១០