[១១] (អាចារ្យទិសាបាមោក្ខពោធិសត្វ ពោលថា) ម្នាលព្រហ្មទត្តកុមារ សេចក្តី​កេ្សមក្សាន្ត​ក្តី ភិក្ខាដ៏សម្បូរក្តី សេចក្តីសុខ​ក្នុងកាយក្តី នេះ មិនគប្បីមាន​ជានិច្ចទេ (កាល​បើ​ឥស្សរភាព​វិនាស) ក្នុងកាលជា​ទីកន្លង​នៃប្រយោជន៍ អ្នកកុំ​វងេ្វងជ្រប់ ដូចបុគ្គល​ដែល​បែក​ធ្លាយ​នាវា ក្នុងកណ្តាល​សាគរ។

[១២] បុរសធ្វើនូវអំពើទាំងឡាយណា រមែង​ឃើញនូវ​អំពើនោះ​ចំពោះ​ខ្លួនវិញ បុរស​អ្នក​ធ្វើល្អ រមែង​បាន​ផងល្អ អ្នកធ្វើអាក្រក់ រមែង​បាន​ផលអាក្រក់ បុរសអ្នកសាប​ព្រោះពូជ​បែប​ណា ផលបែបនោះ ក៏រមែង​ដុះឡើង។

[១៣] (សេ្តចព្រហ្មទត្ត ពោលថា) អាចារ្យបារាចរិយគោត្រ បាន​ពោលនូវ​ពាក្យ​ណា នេះ​ជា​ពាក្យរបស់​អាចារ្យនោះថា បាបណា ដែលអ្នកធ្វើ​ហើយ គប្បីក្តៅ​ក្រហាយ​ក្នុង​កាលជា​ខាងក្រោយ អ្នកកុំធ្វើ​បាបនោះឡើយ។

[១៤] ខ្ញុំ និងបិងិ្គយបុរោហិត សម្លាប់នូវពួកក្សត្រិយ៍​មួយពាន់នាក់ ដែល​ប្រដាប់​លាប​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍ ទៀបដើម​ឈើណា ដើមឈើ​នេះឯង ជាដើម​ជ្រៃ មានមែក​ត្រសាយ​ត្រសុំ (មិនអាច​ជួយអញបាន) សេចកី្តទុក្ខ​នោះឯង ត្រឡប់មក​ត្រូវខ្ញុំវិញ។

[១៥] (អគ្គមហេសីរបស់ខ្ញុំ) ឈ្មោះនាងឧព្វរី មានខ្លួនលាប​ដោយខ្លឹមចន្ទន៍ មាន​សម្បុរ​ដូច​មាស ស្រលួតស្រឡៅ ដូចជា​លំពង់​ឈើម្រំ ត្រូវខ្យល់​បក់ល្អ ខ្ញុំមិនបាន​ឃើញ​នាងឧព្វរី នឹង​ធ្វើ​មរណកាល ការមិនបាន​ឃើញនាង​ឧព្វរីនោះ ជាទុក្ខដ៏​លើស​លុប​ដល់ខ្ញុំ ជាងទុក្ខ​ព្រោះសេចក្តី​ស្លាប់នេះ​ទៅទៀត។