[៩២] (មិត្តវិន្ទុកៈ ពោលថា) ខ្ញុំបានធ្វើអំពើដូចមេ្តច ដល់ពួកទេវតា ខ្ញុំបាន​ធ្វើបាប​ដូច​ម្តេច ទើបចក្រ​សង្កត់​លើក្បាល វិលកិន​អំបែងក្បាល​របស់ខ្ញុំ ដោយ​បាបណា (បាបនោះ ដូចមេ្តច​ខ្លះ)។

[៩៣] (ទេវបុត្រពោធិសត្វ ពោលថា) អ្នកឯងកន្លង​ផុតនូវប្រាសាទ​កែវផលិក ប្រាសាទប្រាក់ ប្រាសាទកែវមណី ប្រាសាទមាស ហើយមក​ក្នុងទីនេះ ដោយ​ហេតុអ្វី។

[៩៤] (មិត្តវិន្ទុកៈ ពោលថា) អ្នកចូរមើលខ្ញុំ​ដល់នូវសេចក្តីវិនាស ដោយសេចក្តី​សំគាល់​នេះថា ភោគៈ​ទាំងឡាយ​ច្រើនជាងភោគៈ​ទាំងឡាយក្នុងទីនេះ ប្រហែលជា​នឹងមាន​ក្នុង​ទីនោះ។

[៩៥] (ពោធិសត្វពោលថា អ្នកចេញ) អំពីវេមានិកប្រេត ៤ នាក់ទៅ ក៏បាន​នូវ​វេមានិកប្រេត ៨ នាក់ (ចេញ) អំពីវេមានិកប្រេត ៨ នាក់ទៅ ក៏បាន​នូវវេមានិកប្រេត ១៦ នាក់ (ចេញ) អំពីវេមានិកប្រេត ១៦ នាក់ទៅ ក៏បាន​នូវវេមានិកប្រេត ៣២ នាក់ អ្នក​កាល​ប្រាថ្នា​ខ្លាំងពេក ទើបមក​ប្រទះនឹងចក្រ ចំណែកខាង​ចក្រ ក៏​វិលកិនអម្បែងក្បាល​របស់​សត្វ ដែលត្រូវ​សេចក្តី​ច្រណែន​បៀតបៀន។

[៩៦] តណ្ហា ជាធម្មជាតិដ៏ទូលាយក្នុងខាងលើ ដែលសត្វ​បំពេញបាន​ដោយក្រ ជាដំណើរ​ដ៏រវះរវាម ដោយអំណាច​នៃសេចក្តី​ប្រាថ្នា ពួកជន​ណាជាប់​ចំពាក់​ដោយ​តណ្ហា​នោះ ពួកជននោះ រមែង​ទ្រទ្រង់នូវចក្រ។