[២១៦] (ចូឡតុណ្ឌិលសុករៈ ពោលថា) ម្ចាស់យើងធ្លាប់ឲ្យ (បបរកណ្ឌក និងបាយក្តាំង) ឥឡូវ​នេះ គាត់ឲ្យ​បន្លែស្រស់វិញ ស្នូកនេះ ពេញ (ដោយ​បាយស​ស្អាត) ស្រ្តីជាម្ចាស់​យើង ក៏ឈរ​នៅ (ជិតស្នូក​នោះដែរ) អ្នកផង​ច្រើនគ្នា មាន​ដៃកាន់​អន្ទាក់ ខ្ញុំមិនចង់​ស៊ីទេ។

[២១៧] (មហាតុណ្ឌិលៈ ពោលថា) អ្នកតក់ស្លុត ស្លន់ស្លោ ប្រាថា្នរក​ទីពឹងពួន អ្នក​ឥត​ទីពឹងទេ អ្នកនឹងទៅ​ក្នុងទីណា ម្នាលតុណ្ឌិលៈ អ្នកចូរមាន​សេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ បរិភោគចុះ យើង​ដែលគេ​ចិញ្ចឹម ដើម្បីប្រយោជន៍​តែសាច់ (ប៉ុណ្ណោះ)។

[២១៨] (បើអ្នកខ្លាចសេចក្តីស្លាប់) អ្នកចូរចុះទៅកាន់​ស្រះ​ដែលមិនមានភក់ អ្នក​ចូរជម្រះ​នូវញើស និងក្អែល​ទាំងអស់​ចេញ ក្លិននៃគ្រឿង​លាបណា មិនដាច់ ក្នុង​កាល​ណាមួយ អ្នកចូរកាន់​យកនូវ​គ្រឿងលាប​ដ៏ថ្មីនោះចុះ។

[២១៩] (ចូឡតុណ្ឌិលៈ សួរថា) ស្រះមិនមានភក់ តើដូចម្តេច អ្វីហ្ន៎ ដែលលោក​ហៅថា ញើស និងក្អែល មួយទៀត គ្រឿងលាបដ៏ថ្មី តើដូចម្តេច ទាំងក្លិន​របស់វា ក៏មិនដាច់​ក្នុងកាល​ណាមួយ។

[២២០] (មហាតុណ្ឌិលៈ ឆ្លើយថា) ធម៌ ទុកជាស្រះ​មិនមានភក់ បាប លោកពោលថា ញើស និងក្អែល សីល ទុកជាគ្រឿង​លាបដ៏ថ្មី ទាំងក្លិន​របស់​សីលនោះ មិនដាច់ ក្នុងកាល​ណាម្តង។

[២២១] ពួកជន អ្នកសម្លាប់នូវសរីរៈ (នៃសត្វទាំងឡាយ) រមែង​ត្រេកអរ ចំណែកខាង ពួកសត្វ អ្នកទ្រទ្រង់នូវសរីរៈ រមែង​មិនត្រេកអរ​ឡើយ ពួកសត្វ​ទាំងឡាយ (ប្រាកដ​ដូចជា​យើង) រមែង​ត្រេកអរ លះបង់​នូវជីវិត ក្នុងខែពេញ មានព្រះចន្ទ​ពេញវង់។