[២២២] (ក្អែក ពោលថា) ម្រឹគមានពណ៌ដូចមាស (ក្តាម) មានភ្នែកលៀន មានស្បែក​ដូចឆ្អឹង អាស្រ័យ​នៅក្នុង​ទឹក ជាសត្វ​មិនមាន​រោម ខ្ញុំត្រូវក្តាមនោះ​គ្រប​សង្កត់ ទើបយំ កំព្រា (តែមា្នក់​ឯង) ម្នាលសំឡាញ់អើយ ហេតុអ្វី ទើបអ្នក​បោះបង់​ខ្ញុំចោល។

[២២៣] ពស់នោះ កាលជួយ (ក្អែកនោះ) បើកពពាដ៏ធំ លូនចូលទៅ​ជិតក្តាម យក​អាសាការពារ​សំឡាញ់ដ៏ស្និទ្ធស្នាល ក្តាមក៏ចាប់​ពស់ទៀត។

[២២៤] (ពស់ ពោលថា) ចំណែកខាងក្តាម ជាសត្វត្រូវការ​ដោយចំណី មិន​គួរចាប់ក្អែក មិនគួរ​ចាប់ពស់​ទេ ម្នាលអ្នក​មានភ្នែកលៀន ខ្ញុំសូម​សួរអ្នក ហេតុអ្វី ក៏អ្នក​មកចាប់​យើងទាំង​ពីរនាក់។

[២២៥] (ក្តាមនិយាយថា) បុរសនេះ ជាអ្នកប្រាថ្នានូវ​ប្រយោជន៍​ដល់ខ្ញុំ អ្នកណា ចាប់ខ្ញុំ​នាំទៅ​ក្នុងទឹក កាលបើ​អ្នកនោះ​ស្លាប់ ខ្ញុំ (នឹងមាន) សេចក្តី​ទុក្ខច្រើន (ព្រោះ) ខ្ញុំនឹង​បុរសនេះ ទាំងពីរ​នាក់ នឹងមិននៅ​ជាមួយគ្នា។

[២២៦] ឯអ្នកផងឃើញខ្ញុំមានកាយចំរើន (ធំ) គប្បីប្រាថា្ន ដើម្បីបៀតបៀន​តែប៉ុណ្ណោះ សូម្បី​ពួកក្អែក បាន​ឃើញខ្ញុំ មានសាច់​ឆ្ងាញ់ក្រាស់ ទន់ ក៏គប្បី​បៀតបៀន​ដែរ។

[២២៧] (ពស់ ពោលថា) បើអ្នកចាប់យើង​ទាំងពីរនាក់ ព្រោះហេតុ​តែបុរសនោះ បុរស​ចូរក្រោក​ឡើង ខ្ញុំនឹងស្រូប​យកពិស​ចេញ អ្នកចូរ​លែងខ្ញុំ និងក្អែក​ឲ្យឆាប់ ព្រោះកាល​ពីដើម ពិស​ដ៏ក្លៀវក្លា​ជ្រាបចូល​ក្នុងសត្វ។

[២២៨] (ក្តាម និយាយថា) អញលែងពស់ តែមិនលែង​ក្អែកទេ ព្រោះថា ក្អែកទុក​ជាអ្នក​ធានា​សិន អញលុះ​ឃើញនូវ​បុរសមាន​សេចក្តីសុខ មិនមាន​រោគ ទើប​លែង​ក្អែក ដូចយ៉ាង​ពស់ដែរ។

[២២៩] ក្អែកក្នុងកាលណោះ បាន​មកជាទេវទត្ត ចំណែក​ខាងពស់វែក បាន​មកជាដំរី ក្តាមបាន​មកជា​អានន្ទ​ដ៏ចំរើន ព្រាហ្មណ៍ក្នុង​កាលណោះ បាន​មកជា​តថាគត ជា​សាសា្ត។