[២៤៣] (នាងទេវធីតា ពោលថា) បពិត្រលោក លោកស្រងក្លិនផ្កា​កើតអំពីទឹក (ផ្កាឈូក) ដែលគេ​មិនបាន​ឲ្យ នុ៎ះជា​ចំណែកមួយ​នៃការលួច លោកជា​អ្នកលួចក្លិន។

[២៤៤] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) អាត្មាមិនលួចទេ មិនកាច់យកទេ អាត្មា​គ្រាន់តែ​ស្រងក្លិន​ផ្កាឈូក អំពីចម្ងាយ កាលបើដូច្នេះ ហេតុអ្វី ទើបអ្នក​ពោលថា លោកជា​អ្នកលួច​ក្លិន។

[២៤៥] បុរសណា ជីកយកក្រអៅឈូក កាច់យក​ផ្កាឈូកស បុរសនោះ ដែល​មាន​ការងារ​អាក្រក់​យ៉ាងនេះ ព្រោះហេតុអ្វី​ក៏អ្នកមិនថា។

[២៤៦] (នាងទេវធីតា ពោលថា) ពាក្យសំដីរបស់ខ្ញុំ មិនមាន​ចំពោះបុរស​ដែលជា​អ្នក​ល្មោភ​អាក្រក់ ប្រឡាក់ (ដោយ​បាបធម៌) ដូចជា​សំពត់​មេនំទេ ខ្ញុំគួរនិយាយ​តែនឹងលោក។

[២៤៧] បាបរបស់បុរស អ្នកមិនមានទីទួល គឺកិលេស អ្នកស្វែង​រកនូវ​អំពើដ៏ស្អាត​ជានិច្ច ប្រមាណ​ប៉ុនចុង​នៃរោមកន្ទុយ​សត្វ រមែង​ប្រាកដ​ដូចប៉ុនមេឃ។

[២៤៨] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) ម្នាលយក្ខ នាងស្គាល់នូវ​អាត្មាដោយពិត មួយ​ទៀត នាងឈ្មោះ​ថា អនុគ្រោះ​នូវអាត្មា ម្នាលយក្ខ បើនាង​ឃើញទោស​នេះ ក្នុងកាលណា នាង​គប្បីប្រាប់ (ដល់អាត្មា) ទៀត ក្នុងកាលនោះ។

[២៤៩] (នាងទេវធីតា ពោលថា) ខ្ញុំមិនមែន​រស់នៅ​ព្រោះអាស្រ័យ​លោកទេ ទាំង​មិនមែន​ជាអ្នកធ្វើ​ការឈ្នួល​របស់លោកទេ បពិត្រ​ភិក្ខុ លោកទៅ​កាន់សុគតិ ដោយ​អំពើណា លោក​គប្បីដឹង (នូវអំពើ​នោះចុះ)។