[២៥០] (ព្រះឥន្រ្ទក្លែងខ្លួនជាសេក និយាយថា) ពួកជនណា ជាអ្នកស៊ី​វត្ថុសល់​ដែល​ជននោះ​រមែង​រស់នៅជា​សុខស្រួល សេចក្តី​សរសើរ​ក្នុងបច្ចុប្បន្ន និងសុគតិ ក្នុងបរលោក រមែង​មាន។

[២៥១] (ឥសីមួយរូប ពោលថា) អ្នកទាំងឡាយ ជាបណ្ឌិត ចូរកុំផ្ទៀងស្តាប់ (នូវសំដី) របស់​សេក​និយាយ ម្នាលអ្នក​មានពោះ​ដ៏ស្មើ​ទាំងឡាយ ពួកអ្នក​ចូរស្តាប់​ពាក្យខ្ញុំនេះ​វិញ សេកនេះ បញ្ជោរ​នូវពួកយើងទេ។

[២៥២] (សេក និយាយថា) ខ្ញុំមិនបញ្ជោរលោកទាំងឡាយ​ទេ បពិត្រ​លោកអ្នក​បរិភោគ​នូវ​សាកសព លោក​ទាំងឡាយ ចូរស្តាប់ខ្ញុំ លោកទាំងឡាយ ជាអ្នក​បរិភោគ​នូវភោជន​សល់ លោក​ទាំងឡាយ មិនមែន​ជាអ្នក​បរិភោគ​នូវវត្ថុសល់​ដែលទេ។

[២៥៣] (ពួកឥសី និយាយថា) យើងទាំងឡាយ បួសបានវស្សា ៧ ហើយ ជាអ្នក​មាន​កំបោយសក់ នៅក្នុង​កណ្តាលព្រៃ ញុំាងអត្តភាព​ឲ្យប្រព្រឹត្តទៅ​ដោយវត្ថុ​ដ៏សល់​ប៉ុណ្ណោះ បើពួក​យើងត្រូវ​អ្នកដ៏ចំរើន​តិះដៀល​ហើយ តើពួកជនណា គួរ​ជា​ទីសរសើរ​របស់​លោក​ដ៏ចំរើន។

[២៥៤] (សេកពោធិសត្វ ពោលថា) លោកទាំងឡាយ បរិភោគនូវ​ភោជនសល់ របស់​សត្វសាហាវ គឺសីហៈ និងខ្លា ញុំាងអត្តភាព​ឲ្យប្រព្រឹត្តទៅ​ដោយរបស់សល់ ទើប​គេសំគាល់​ថា ជាអ្នក​បរិភោគ​របស់​សល់ដែល។

[២៥៥] ពួកជនណា ឲ្យដល់ព្រាហ្មណ៍ សមណៈ និងអ្នក​សូមឯទៀត ហើយទើប​បរិភោគ​នូវភោជន​ដ៏សេសសល់ ពួកជននោះ ហៅថា​ជាអ្នក​បរិភោគ​នូវវត្ថុសល់ដែល។