[២៥៦] (ចាបពោធិសត្វ សួរថា) បពិត្រឪពុកធំ លោកបរិភោគ​នូវបាយ ទឹកដោះរាវ និង​ប្រេង​ដ៏ប្រណីត បពិត្រ​ក្អែក កាលបើដូច្នេះ ហេតុអ្វីបាន​ជាអ្នកស្គាំង​ស្គមម្ល៉េះ។

[២៥៧] (ក្អែកឆ្លើយថា) បណ្តាពួកក្អែកទាំងនោះ សត្វក្អែក​នៅក្នុង​កណ្តាល​សត្រូវ ស្វែង​រកចំណី មានសេចក្តី​តក់ស្លុត​ជានិច្ច តើនឹង​មានសេចក្តី​មាំមួន អំពីណាកើត។

[២៥៨] ពួកក្អែក ជាសត្វមានពុកត្បុត តក់ស្លុត​អស់កាល​ជានិច្ច បាន​ដុំបាយ​ដោយ​អំពើ​អាក្រក់ មិនដែល​ឆ្អែតស្កប់​ស្កល់ទេ ម្នាល​សត្វចាប ព្រោះហេតុនោះ ទើបខ្ញុំ​ស្គំាងស្គម។

[២៥៩] ម្នាលចាប អ្នកបរិភោគនូវពូជស្មៅ​ដ៏សៅហ្មង មានឱជារស​តិច កាល​បើដូច្នេះ ហេតុអ្វី ទើបអ្នក​មានសរីរៈ​ធាត់ម្ល៉េះ។

[២៦០] (ចាបពោធិសត្វ ពោលថា) ម្នាលក្អែក ខ្ញុំញុំាងអត្តភាព​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដោយ​វត្ថុដែល​ខ្ញុំបាន និងមិនបាន ព្រោះខ្ញុំជា​អ្នកប្រាថ្នា​តិច គិតតិច ទាំងត្រាច់ទៅ​កាន់ទី​មិនឆ្ងាយ ព្រោះ​ហេតុនោះ ទើបខ្ញុំ​ជាអ្នកមាន​សរីរៈធាត់។

[២៦១] សេចក្តីពិតថា ការប្រព្រឹត្តិចិញ្ចឹមជីវិត​របស់បុគ្គល​អ្នកប្រាថ្នា​តិចផង មាន​សេចក្តី​សុខព្រោះ​ការគិត​តិចផង ដឹងប្រមាណ​ក្នុងអាហារ​ដែលខ្លួន​កាន់យក​ដោយ​ល្អផង រមែង​ប្រព្រឹត្ត​ទៅបាន​ដោយស្រួល។