[៣៤៨] (ព្រះរាជាពារាណសី ត្រាស់សួរថា) ម្នាលស្វាដ៏ប្រសើរ អ្នកបាន​ធ្វើខ្លួន​ឲ្យជាស្នួរ ​ហើយចម្លង (ពួកស្វា​ទាំងនេះ) ឲ្យឆ្លង​ទៅដល់​ទីសួស្តី តើអ្នកត្រូវជា​អ្វី​នឹងពួកស្វា​ទាំងនោះ ឯស្វា​ទាំងនោះ ត្រូវជាអ្វី​នឹងអ្នក។

[៣៤៩] (ស្តេចស្វាពោធិសត្វ ទូលតបថា) បពិត្រព្រះបាទ​អរិន្ទមៈ (អ្នក​បង្រ្កាបសត្រូវ) ខ្ញុំជា​ស្តេច ជាឥស្សរៈ​លើស្វា​ទាំងនោះ ជាអ្នក​គ្រប់គ្រង​ហ្វូងស្វា​ទាំងនោះ ដែលត្រូវ​សេចក្តី​សោក​គ្របសង្កត់ ជាអ្នក​ខ្លាចព្រះអង្គ។

[៣៥០] ខ្ញុំលោតខ្លួនអំពីឈើនេះ ទៅកាន់ទីប្រមាណ ១ រយជួរធ្នូ ដែលគេ​លើកឡើង ហើយចង​វល្លិផ្តៅ​ដ៏មាំ ត្រង់សរីរៈ​ជាខាងក្រោយ​នៃជើង (ចង្កេះ)។

[៣៥១] ខ្ញុំលោតទៅកាន់ដើមឈើ​ដោយខ្យល់ ដូចជា​ពពក​ដែល​ខ្យល់ផ្តាច់​ហើយ ខ្ញុំនោះ​ទៅមិនដល់ ក៏លូកដៃ​ទៅចាប់មែក (នៃឈើ) ឰដ៏អាកាសប្បទេស​នោះ។

[៣៥២] ពួកស្វាលើកជើងជាន់លើខ្ញុំនោះ ដែលដេកសន្ធឹង​ដូចខ្សែចាប៉ី ​ដោយមែកឈើ​ផង ដោយ​វល្លិផ្តៅផង ហើយនាំ​គ្នាទៅដោយ​សួស្តី។

[៣៥៣] ខ្ញុំនោះមិនក្តៅក្រហាយនឹងការចង ខ្ញុំនឹងមិន​ក្តៅក្រហាយ​នឹងការសម្លា​ប់​ឡើយ (ព្រោះ) ខ្ញុំសោយរាជ្យ (ត្រួតត្រា) លើពួក​ស្វាណា សេចក្តីសុខ ខ្ញុំបាន​នំាមកឲ្យ​ពួកស្វានោះ​ហើយ។

[៣៥៤] បពិត្រព្រះបាទអរិន្ទមៈ នេះជាសេចក្តីប្រៀបធៀប​ចំពោះ​ព្រះអង្គ សូមព្រះអង្គ​ស្តាប់នូវ​ឱវាទ​នោះ ខត្តិយរាជ​មានប្រាជា្ញ ត្រូវផ្តល់​សេចក្ដីសុខ​ដល់ពួក​ជនទាំងអស់ គឺអ្នក​ដែនផង យាន (វាហនៈ​សម្រាប់ទឹម) ផង ពលថ្មើរជើង​ផង អ្នកនិគមផង។