[៤៣៥] (នាងសុលសា ពោលទៅនឹងស្វាមីថា) គ្រឿងប្រដាប់​ជាវិការៈ​នៃមាស​នេះ ​និង​កែវមុក្តា កែវពៃទូរ្យ​ទាំងឡាយ​ជាច្រើន បពិត្រ​អ្នកដ៏ចំរើន អ្នកចូរនាំ​យក​នូវ​ភណ្ឌៈ​ទាំងអស់​ចុះ មួយទៀត ចូរហៅរកខ្ញុំថា ជាទាសីចុះ។

[៤៣៦] (ចោរឈ្មោះសត្តុកៈ ជាស្វាមី ពោលនឹងភរិយាថា) នាងចូរដោះ​គ្រឿង​ប្រដាប់ ជាលំអ​ចេញទៅ កុំយំ​រៀបរាប់​ច្រើន ដ្បិតអញ​ទើបនឹង​មក មិនដែល​ស្គាល់ទ្រព្យ ដែល​នាង​នាំ​មកឡើយ។

[៤៣៧] (នាងសុលសា ពោលថា) តាំងពីកាលដែលខ្ញុំ​រលឹកឃើញ​ខ្លួនដរាបមក តាំង​ពីខ្ញុំបាន​ដល់នូវ​ភាពជា​អ្នកដឹង​ក្តីដរាប​មក ខ្ញុំមិន​ដែលស្គាល់​បុរសដទៃ ដែល​ជា​ទីស្រឡាញ់​លើសលុប​ជាងអ្នកទេ។

[៤៣៨] អ្នកចូរអញ្ជើញមក ខ្ញុំនឹងកៀកឱបនូវអ្នក ​ហើយនឹង​ធ្វើប្រទក្សិណ ដ្បិត​តាំងពី​ថ្ងៃនេះ ខ្ញុំ និងអ្នក ​លែងបាន​ជួបគ្នាទៀត​ហើយ។

[៤៣៩] (ទេវតាលើភ្នំ ពោលថា) មិនមែនតែបុរសទេ ដែលជា​បណ្ឌិត​​ក្នុង​ហេតុទាំងពួង សូម្បី​ស្រ្តី​ក៏ជាបណ្ឌិត​ ឃើញច្បាស់​ក្នុងហេតុ​នោះ ៗ បាន​ដែរ។

[៤៤០] មិនមែនតែបុរសទេ ដែលជាបណ្ឌិត​ ក្នុងហេតុទាំងពួង សូម្បីតែស្រ្តី ក៏​ជាបណ្ឌិត​ គង់​គិត​ឃើញ​សេចក្តី​រហ័សបាន​ដែរ។

[៤៤១] នាងសុលសា បាន​គិតឃើញឆាប់រហ័ស ក្នុងកាល​ដែលមាន​ហេតុយ៉ាង​កៀក​ជិត បាន​សម្លាប់​ចោរសត្តុកៈ ដូចជា​គេសម្លាប់​ម្រឹគនឹងធ្នូ ដែលមាន​គ្រឿងផ្សំ​គ្រប់គ្រាន់។

[៤៤២] បុគ្គលណា ក្នុងលោកនេះ មិនដឹងឆាប់​នូវហេតុ​ដែលកើត​ឡើង​ បុគ្គល​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា​តិចនោះ រមែង​ត្រូវគេ​សម្លាប់ ដូចជា​ចោរដែល​នាងសុលសា ច្រាន​ទម្លាក់​ក្នុងជ្រោះភ្នំ។

[៤៤៣] បុគ្គលណា ក្នុងលោកនេះ ដឹងឆាប់នូវ​ហេតុដែល​កើតឡើង បុគ្គលនោះ រមែង​រួចចាក​ការ​បៀតបៀន​របស់សត្រូវ ដូចជា​នាងសុលសា រួចអំពី​កណ្តាប់ដៃ​នៃចោរសត្តុកៈ។