[៤៦៩] (គ្រូឈ្មោះសរភង្គ ពោលថា) ម្នាល​នារទៈ បុគ្គលណា លុះអំណាច​នៃ​ឥន្ទ្រិយ​ទាំងឡាយ​ព្រោះកាម បុគ្គលនោះ លះបង់នូវ​លោកទាំងពីរ (ហើយកើតក្នុង​នរក) សូម្បី​រស់​នៅ រមែង​រីងស្ងួត។

[៤៧០] ទុក្ខជាលំដាប់នៃសុខ សុខលំដាប់នៃទុក្ខ សូម្បីអ្នក​ដល់​នូវទុក្ខ ព្រោះសាបសូន្យ​ចាក​ឈានសុខ​ក៏ដោយ អ្នកចូរ​ប្រាថ្នានូវ​សុខដ៏ប្រសើរ​វិញចុះ។

[៤៧១] បុគ្គលណា ជាអ្នកអត់ទ្រាំនូវសេចក្តីលំបាក ក្នុងវេលា​មានលំបាក មិន​ប្រព្រឹត្ត​កន្លងនូវ​សេចក្តី​លំបាក បុគ្គលនោះ ជាអ្នកប្រាជ្ញ រមែង​បាន​នូវសេចក្តី​សុខ ជាទីបំផុត​នៃ​សេចក្តី​​លំបាក ដែលកើត​អំពី​សេចក្តី​ព្យាយាម។

[៤៧២] ខ្លួនអ្នកមិនគួរឲ្យឃា្លតចាកធម៌ ព្រោះការប្រាថ្នា​កាម ព្រោះការវិនាស ព្រោះ​ហេតុ​​នៃប្រយោជន៍ ទាំងព្រោះ​លះបង់​ឈាន​ដែលខ្លួនធ្វើបាន​ហើយទេ។

[៤៧៣] (កាលទេវិលតាបស ពោលថា) សេចក្តីឈ្លាសវៃ ១ ការបែងចែកភោជន ១ មិនរីករាយ​ក្នុងការបាន​នូវប្រយោជន៍ ១ មិនលំបាក​ចិត្តក្នុង​កាលវិនាស​ចាក​ប្រយោជន៍ (នេះ) ជាការ​ប្រពៃ​របស់គ្រហស្ថ។

[៤៧៤] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) អសិតទេវិលតាបស បាន​ពោលនូវ​ភាពនៃ​បុគ្គល​ជាបណ្ឌិត​នុ៎ះ ដោយ​ហេតុមាន​ប្រមាណ​ប៉ុណ្ណោះថា មិនមាន​បុគ្គល​ណាមួយ ដែល​លាមក​ជាងបុគ្គល​ជា​អ្នក​លុះអំណាច​នៃឥន្ទ្រិយ​ទាំងឡាយ​នេះឡើយ។

[៤៧៥] (មនុស្សប្រេត និយាយថា) បពិត្រព្រះបាទ​សិវិ បុគ្គលបា្រកដ​ស្មើនឹងខ្ញុំ រមែង​ដល់នូវ​សេចក្តី​វិនាស (ដោយអំពើ​របស់ខ្លួន) ដូចបុគ្គល​ដល់នូវ​សេចក្តីវិនាស​ក្នុងកណ្តាប់ដៃ​នៃសត្រូវ ខ្លួនខ្ញុំព្រោះ​តែញុំាង​យសទាំង​នុ៎ះ គឺ​កសិកម្មវិជា្ជ ភាព​ជាអ្ន​ក​ឈ្លាសវៃ វិវាហមង្គល សីល និងភាព​នៃចិត្តទន់ ឲ្យសាបសូន្យ ទើបមកកើត (ជា​មនុស្សប្រេត) ដោយ​អំពើជា​របស់​ខ្លួន។

[៤៧៦] ខ្លួនខ្ញុំនោះ ជាបុគ្គលមិនមានផៅពង្ស មិនមាន​ទីពំនាក់​តទៅ ដូច​គេសាបសូន្យ ចាក​ទ្រព្យ​រាប់ពាន់ ខ្លួនខ្ញុំ ជាអ្នក​ប្រាសចាក​អរិយធម៌ ដូចប្រេត។

[៤៧៧] ខ្លួនខ្ញុំ ញុំាងពួកសត្វដែលជាអ្នកប្រាថ្នា​នូវសុខ ឲ្យដល់​នូវទុក្ខ ទើបដល់​នូវ​គន្លង​នៃទុក្ខ​នេះ ខ្លួនខ្ញុំនោះ មិនបាន​នូវសេចក្តី​សុខឡើយ ឋិតនៅ (ទាំងក្តៅក្រហាយ) ដូច​គេ​រោយ​ដោយ​រងើកភ្លើង។