[៤៧៨] (ព្រះបច្ចេកពុទ្ធ ជាសង្ឃត្ថេរ សំដែងថា) កាលបើផ្ទះត្រូវភ្លើងឆេះ​ហើយ បុគ្គល​នាំចេញ​នូវភាជន៍​ណាទាន់ ភាជន៍នោះ រមែង​បាន​ជាប្រយោជន៍​នៃបុគ្គលនោះ ភាជន៍ណា​ដែល​ភ្លើងឆេះ​ក្នុងផ្ទះ​នោះ ភាជន៍នោះ មិនបាន​ជាប្រយោជន៍​នៃបុគ្គល​នោះ​ឡើយ។

[៤៧៩] សត្វលោក កាលបើត្រូវជរា និងមរណៈ ឆេះយ៉ាងនេះ​ហើយ ​បុគ្គលគួរ​តែនាំ​ចេញនូវ​ទ្រព្យ ដោយកាឲ្យទាន (ព្រោះ) ទ្រព្យដែល​បុគ្គលបាន​ឲ្យ​ហើយ ឈ្មោះ​ថានាំចេញ​ហើយ​ដោយប្រពៃ។

[៤៨០] (ព្រះបច្ចេកពុទ្ធដ៏សេស សំដែងថា) សត្វណា បាន​ឲ្យទាន​ដល់បុគ្គល​អ្នក​បាន​ធម៌ បាន​ត្រាស់ដឹង​ធម៌ ដោយសេចក្តី​ព្យាយាម គឺការ​ប្រឹងប្រែង សត្វនោះ រមែង​ប្រព្រឹត្ត​កន្លង​នូវ​វេតរណី​របស់យមៈ (នរក) បាន​ហើយ ​ចូលទៅ​កាន់ទី​ទាំង​ឡាយ​ជាទិព្វ។

[៤៨១] អ្នកប្រាជ្ញទាំងឡាយពោលថា ទាន និងចម្បាំង ជារបស់ស្មើគ្នា ពួកជន​សូម្បី​តិចគ្នា តែជា​អ្នកស៊ូ​លះបង់​ជីវិត រមែង​ឈ្នះជន​ច្រើននាក់បាន​ បុគ្គលណា​កាលបើជឿ ហើយ​ឲ្យទាន​សូម្បី​បន្តិចបន្តួច បុគ្គលនោះ រមែង​បាន​នូវសេចក្តី​សុខ​ក្នុងលោក​ខាងមុខ ដោយ​ទេយ្យវត្ថុ​មានប្រមាណ​តិចនោះ។

[៤៨២] ការពិចារណាសិន ហើយទើបឲ្យ ព្រះសុគត​ទ្រង់សរសើរ​ហើយ ពួក​ទក្ខិណេយ្យ​បុគ្គល​ណា មាននៅ​ក្នុងជីវលោក​នេះ ទានដែល​បុគ្គលឲ្យ​ហើយ ដល់​ពួក​ទក្ខិណេយ្យ​បុគ្គល​នុ៎ះ មានផល​ច្រើន ដូចជាពូជ ដែលគេ​សាបព្រោះ​ក្នុងស្រែដ៏ល្អ។

[៤៨៣] បុគ្គលណា មិនបៀតបៀននូវពួកសត្វ មិនធ្វើ​នូវបាប ព្រោះ (ខ្លាច) ការ​តិះដៀល​អំពីអ្នក​ដទៃ អ្នកប្រាជ្ញ​ទាំងឡាយ តែងសរសើរ​នូវបុគ្គល​អ្នកខ្លាចបាប មិនសរសើរ​នូវ​បុគ្គល​អ្នកក្លៀវក្លា​ក្នុងការ​ធ្វើបាប​នោះឡើយ ដ្បិត​សប្បុរស​ទាំងឡាយ តែង​មិនធ្វើបាប ព្រោះខ្លាច (ពាក្យ​ដំណេះ​ដំនៀល​នោះ)។

[៤៨៤] បុគ្គលចូលទៅកើតក្នុងពួកក្សត្រិយ៍ ដោយព្រហ្មចរិយធម៌​ដ៏ថោកទាប បុគ្គល​ចូល​ទៅ​កាន់ភាព​ជាទេវតា ដោយ​ព្រហ្មចរិយធម៌​យ៉ាងកណ្តាល បុគ្គលបរិសុទ្ធ​ដោយ​ព្រហ្មចរិយធម៌​ដ៏ឧត្តម។

[៤៨៥] ការឲ្យទាន ពិតជាអ្នកប្រាជ្ញសរសើរ​ដោយចំណែកច្រើន ក៏មែន​ហើយ តែថា ចំណែក​ធម៌ប៉ុណ្ណោះ ប្រសើរ​ជាងទាន ព្រោះ​ពួកសប្បុរស​អ្នកមាន​ប្រាជ្ញា​ក្នុងកាលមុន និង​កាល​មុនទៅ​ទៀត បាន​ត្រាស់ដឹង​នូវនិព្វានធម៌។