[៥១៤] (ព្រះសាស្តា ត្រាស់ថា) ជនសុទ្ធតែមានសម្លេងខ្លាំងស្មើគ្នា មិនមាន​ជនណា​មួយ​ដឹងថា អាត្មាអញ​ជាបុគ្គល​ពាលឡើយ កាលបើ​សង្ឃកំពុង​បែកគ្នា ក៏មិន​មានជន​ណាមួយ ដឹងនូវ​ហេតុ​ដទៃ ឲ្យក្រៃលែង​ជាងនេះ​ទៅទៀត។

[៥១៥] ពួកជនអ្នកភ្លេចស្មារតី មានអាការស្រដៀងនឹងបណ្ឌិត​ មានវាចា​ជា​អារម្មណ៍ ចេះតែ​ល្មោភ​និយាយ តាមដែល​ខ្លួនចង់​និយាយ​ឲ្យតែរួច​ពីមាត់ មានគេ​ដឹកនាំ ដោយ​ជំលោះ​ណា ក៏នៅតែ​មិនស្គាល់​នូវជំលោះ​នោះឡើយ។

[៥១៦] ពួកជនណា ចងសេចក្តីក្រោធនោះទុក ដោយគិតថា ជនឯណោះ បាន​ជេរអញ បាន​វាយអញ បាន​ផ្ចាញ់អញ បាន​លួចយក (ទ្រព្យ) អញដូច្នេះ ពៀរ​របស់​ជនទាំង​នោះ រមែង​មិនស្ងប់​រម្ងាប់បាន​ឡើយ។

[៥១៧] លុះតែពួកជនណា មិនចងសេចក្តីក្រោធ​នោះទុក ដោយគិតថា ជនឯណោះ បាន​ជេរអញ បាន​វាយអញ បាន​ផ្ចាញ់អញ បាន​លួចយក (ទ្រព្យ) អញដូច្នេះ ទើប​ពៀរ​របស់​ជននោះ ស្ងប់រម្ងាប់​បាន។

[៥១៨] ពៀរទាំងឡាយក្នុងលោកនេះ មិនស្ងប់រម្ងាប់​ដោយពៀរ​ក្នុងកាលណា​ម្តង​ឡើយ មានតែ​ស្ងប់រម្ងាប់​ដោយ​មិនមាន​ពៀរ នេះជា​ធម៌មាន​មកតាំង​អំពីដើម។

[៥១៩] ពួកជនក្រៅពីបណ្ឌិត មិនដឹងច្បាស់ថា ពួកយើង​នឹងដល់​នូវសេចក្តី​វិនាស ក្នុង​កណ្តាល​សង្ឃនេះ​ទេ បណ្តាជន​ទាំងនោះ លុះតែ​ពួកជនណា​ដឹងច្បាស់ (យ៉ាងនេះ​ថា ពួកយើង​នឹងដល់​នូវសេចក្តី​វិនាស) ទើប​កលហធម៌ គឺការ​ឈ្លោះ​ប្រកែក​ទាំង​ឡាយ ស្ងប់រម្ងាប់​អំពីសំណាក់​ពួកជន​នោះទៅបាន។

[៥២០] អំបាលពួកជនដែលបានកាត់ឆ្អឹងគ្នា បាន​សម្លាប់គ្នា បាន​លួចយកគោ សេះ និងទ្រព្យ ប្លន់យក​ទាំងដែន គេគង់​រួមគ្នាបាន​ ហេតុអ្វី​ក៏ពួកអ្នក ​រួមគ្នា​មិនបាន។

[៥២១] បើបុគ្គលបានសំឡាញ់ដែលមានប្រាជ្ញា ជាគ្រឿងរក្សាខ្លួន​ ជាអ្នកប្រាជ្ញ​ត្រាច់ទៅ​ជាមួយ មាន​វិហារធម៌​ដ៏ប្រពៃ គប្បីគ្រប​សង្កត់​នូវសេចក្តី​អន្តរាយ​ទាំងឡាយ​ទាំងពួង ​ហើយមាន​ចិត្តត្រេកអរ មានស្មារតី ត្រាច់ទៅ​ជាមួយ​នឹងសំឡាញ់​នោះចុះ។

[៥២២] បើបុគ្គលមិនបានសំឡាញ់ដែលមានប្រាជ្ញា ជាគ្រឿងរក្សាខ្លួន ជាអ្នក​ប្រាជ្ញ​ ត្រាច់ទៅ​ជាមួយគ្នា មានវិហារធម៌​ដ៏ល្អទេ គប្បីត្រាច់​ទៅតែ​ម្នាក់ឯង ដូចជា​ព្រះរាជា​លះបង់​ដែនដែល​ឈ្នះ​ហើយ (ពុំនោះសោត) ដូចដំរី​ដ៏ប្រសើរ​ដែលត្រាច់​ទៅតែម្នាក់​ឯងក្នុងព្រៃ។

[៥២៣] ការត្រាច់ទៅម្នាក់ឯង ប្រសើរជាង (ព្រោះ) សហាយតាគុណ​ មិនមាន​ក្នុងបុគ្គល​ពាលទេ បុគ្គលគួរ​ត្រាច់ទៅ​តែម្នាក់ឯង តែថា​ត្រូវជា​អ្នកខ្វល់​ខ្វាយ​តិច កុំធ្វើ​បាបទាំង​ឡាយ​ឡើយ ដូចជា​ដំរីដ៏ប្រសើរ​ដែលត្រាច់​ទៅក្នុងព្រៃ។