[៥៤៤] (ព្រះបាទព្រហ្មទត្ត ទ្រង់ត្រាស់សួរតាបសថា) បពិត្រមហាព្រហ្ម ខ្ញុំបាន​ឮថា ព្រះហរិត​តាបស​បរិភោគ​កាម ពាក្យនុ៎ះ ទទេទេឬ លោកជា​បុគ្គល​បរិសុទ្ធ​ទេឬ។

[៥៤៥] (ហរិតតាបសពោធិសត្វ តបថា) បពិត្រមហារាជ ពាក្យដែល​ទ្រង់បាន​​ព្រះសណ្តាប់​មកយ៉ាង​ណា ពាក្យនុ៎ះ ពិត​យ៉ាងនោះ​ហើយ អាត្មាភាព​ជាបុគ្គល​បាន​ដើរ ទៅកាន់​ផ្លូវខុស ជ្រប់នៅ​ក្នុងអារម្មណ៍​ដែលជា​ទីតាំងនៃ​សេចក្តី​វង្វេង។

[៥៤៦] (ព្រះរាជា…) បើបុគ្គលមិនអាច​ដើម្បីបន្ទោបង់​នូវគំនិត​មិនល្អ គឺរាគៈ ដែល​កើត​ឡើង ដោយ​ប្រាជ្ញា​ណាបាន​ទេ ប្រាជ្ញា​នោះ នឹងចាត់​ថាមាន​ប្រយោជន៍ ជាគុណជាតិ​ដ៏ល្អិត អាចគិត​ឃើញនូវ​របស់ល្អ​ដូចម្តេចបាន។

[៥៤៧] (តាបស…) បពិត្រមហារាជ ធម៌ទាំង ៤ ប្រការនេះ គឺរាគៈ ទោសៈ មទៈ និង​មោហៈ ជាកិលេស​មានកំឡាំង​ក្លៀវក្លា​បំផុត​ក្នុងលោក ប្រាជ្ញា​មិនបាន​ទីពំនាក់ ព្រោះ​តែកិលេស​ទាំងនោះ។

[៥៤៨] (ព្រះរាជា…) លោកដ៏ចំរើន ពួកយើងសន្មតថា ព្រះហរិតតាបស ជា​ព្រះអរហន្ត បរិបូណ៌​ដោយ​សីល ជាបុគ្គល​បរិសុទ្ធ ជាអ្នក​ប្រាជ្ញ មាន​ប្រាជ្ញា​សម្រាប់​ទំលុះ​ទំលាយ​កិលេស។

[៥៤៩] (តាបស…) បពិត្រព្រះរាជា វិតក្កៈទាំងឡាយ​ដ៏លាមក ប្រកប​ដោយ​សុភនិមិត្ត និង​ប្រកប​ដោយ​រាគៈ តែងបៀត​បៀនអ្នក​ប្រាជ្ញ ដែលជា​អ្នកត្រេកអរ​ក្នុងគុណធម៌​របស់ឥសី។

[៥៥០] (ព្រះរាជា…) រាគៈនេះ ជាសភាពកើតអំពី​សរីរៈ តែកើត​ឡើង​ហើយ រមែង​ប្រទូស្ត​នូវគុណ​ឲ្យខូច សូមលោក​លះរាគៈ​របស់លោក​នោះចេញ សេចក្តី​ចំរើន ទើប​កើត​មាន​​ដល់លោក ដ្បិតជន​ច្រើននាក់ សន្មត​លោកថា ជាអ្នក​ប្រាជ្ញ។

[៥៥១] (តាបស…) កាមទាំងឡាយនោះ ជាគ្រឿង​ធ្វើឲ្យងងឹត នាំមក​នូវទុក្ខច្រើន មាន​ពិសច្រើន អាត្មាភាព​នឹងស្វែង​រកនូវឫស​នៃកាម​ទាំងឡាយ​នោះ នឹងកាត់​ផ្តាច់នូវរាគៈ ព្រម​ទាំង​ចំណង។

[៥៥២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ឥសីឈ្មោះ​ហរិតៈ ជាអ្នកខំ​ប្រឹងព្យាយាម ដោយសច្ចៈ លុះ​ពោលពាក្យ​នេះរួច ក៏លះបង់​កាមរាគ ​ហើយបាន​ចូលទៅកើត​ក្នុងព្រហ្មលោក។