[៧៤១] (ឥន្ទ្រព្រាហ្មណ៍ ពោលថា) សប្បុរសទាំងឡាយ ទោះបី​មិនបាន​ចំអិន តែបើ​បាន​ភោជន​ហើយ ក៏ប្រាថ្នា​ឲ្យដែរ អ្នកកាលចំអិន មិនឲ្យ​ភោជនណា ការ​មិនឲ្យ​ភោជននោះ មិន​សមគួរទេ។

[៧៤២] បុគ្គលមិនឲ្យទាន (ដោយហេតុ ២ យ៉ាង គឺ) សេចក្តីកំណាញ់ ១ សេចក្តី​ប្រហែស ១ បុគ្គល​អ្នកចេះដឹង កាលប្រាថ្នា​នូវបុណ្យ រមែង​ឲ្យទាន។

[៧៤៣] (ចន្ទព្រាហ្មណ៍ ពោលថា) បុគ្គលកំណាញ់ ខ្លាចចំពោះ​សេចក្តីឃា្លន និងការ​ស្រេកណា​ហើយ រមែង​ឲ្យទាន​មិនកើតទេ សេចក្តីឃា្លន និងការ​ស្រេកនោះ ជាភ័យ​របស់​បុគ្គល​អ្នកមិនឲ្យ បុគ្គល​កំណាញ់ រមែង​ខ្លាចអំពី​សេចក្តីឃា្លន និង​ការស្រេក​ណា សេចក្តី​ឃា្លន និងការ​ស្រេកនោះ រមែង​ប៉ះពាល់​នូវបុគ្គល​ពាល​នោះឯង ក្នុងលោក​នេះផង ក្នុង​លោកខាង​មុខផង។

[៧៤៤] ព្រោះហេតុនោះ បុគ្គលគប្បីបន្ទោបង់​នូវសេចក្តី​កំណាញ់​ចេញ គប្បីគ្រប​សង្កត់​នូវមន្ទិល គឺសេចក្តី​កំណាញ់ ​ហើយឲ្យ​នូវទាន ព្រោះថា​បុណ្យ រមែង​បាន​ជាទីពឹង របស់​សត្វ​ទាំងឡាយ​ក្នុងលោក​ខាងមុខ។

[៧៤៥] (សុរិយព្រាហ្មណ៍ ពោលថា) ពួកជនជាសប្បុរស ឲ្យនូវវត្ថុ​ដែលគេឲ្យ​បាន​ដោយ​ក្រ ធ្វើនូវ​អំពើដែល​គេធ្វើបាន​ដោយក្រ ឯពួក​អសប្បុរស រមែង​មិនធ្វើ​តាម​ឡើយ ធម៌​របស់​សប្បុរស គឺ​អសប្បុរស​យល់បាន​ដោយក្រ។

[៧៤៦] ព្រោះហេតុនោះ គតិរបស់ពួកសប្បុរស និងអសប្បុរស រមែង​បែកផ្សេង​គ្នាអំពី​លោកនេះ គឺពួក​អសប្បុរស រមែង​ទៅកាន់​នរក ពួកសប្បុរស រមែង​មានឋានសួគ៌​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ក្នុង​ខាងមុខ។

[៧៤៧] (មាតលិព្រាហ្មណ៍ ពោលថា) បណ្ឌិតបុរសពួកខ្លះ សូម្បីមាន​ទេយ្យធម៌​បន្តិច​បន្តួច ក៏រមែង​ឆ្លៀតឲ្យបាន​ តែបុរស​ពួកខ្លះ (សូម្បី​បរិបូណ៌) ​ដោយទេយ្យធម៌​ដ៏ច្រើន ក៏ឲ្យ​មិនបាន ទក្ខិណាទាន​ដែលបុគ្គល (រំលែក) អំពីវត្ថុ​មានប្រមាណ​តិច​ហើយឲ្យ រាប់ស្មើ​ដោយ​ទាន​​មានប្រមាណ​ច្រើន។

[៧៤៨] (បព្ចាសិខព្រាហ្មណ៍ ពោលថា) បុគ្គលណា ប្រព្រឹត្តស្វែង​រកអាហារ​មក​ចិញ្ចឹម​នូវកូន និងប្រពន្ធ​ផង ឲ្យទាន​សូម្បី​បន្តិចបន្តួច​ផង បុគ្គលនោះ ឈ្មោះថា ប្រព្រឹត្តធម៌ បុគ្គល​ជា​ឥស្សរៈ​ទាំងសែន​នាក់ ជាអ្នក​បូជាទាំង​ពាន់នោះ មិនដល់​នូវ​ចំណិត​របស់អ្នក​កំសត់ ដែល​ឲ្យ​ទានដោយ​ធម៌ មានបការៈ​ដូច្នោះឡើយ។

[៧៤៩] (ពិលារកោសិយសេដ្ឋី សួរថា) យញ្ញៈ គឺការបូជានុ៎ះ ជាបូជាដ៏​ទូលាយ មានថ្លៃ​ក៏ច្រើន ហេតុអ្វី ទើបមិន​ដល់នូវ​ថ្លៃនៃទាន ដែលបុគ្គល​ឲ្យ​ហើយ តាមធម៌ដ៏​ត្រឹមត្រូវ ហេតុអ្វី បុគ្គល​ជាឥស្សរៈ​ទាំង​សែននាក់ ជាអ្នកបូជា​ទាំងពាន់នោះ មិន​ដល់នូវ​ចំណិត​របស់​អ្នកកំសត់ ដែលឲ្យ​ទានដោយ​ធម៌ មានបការៈ​ដូច្នោះ។

[៧៥០] (បព្ចាសិខៈ…) ព្រោះថា បុគ្គលពួកខ្លះ តាំងនៅក្នុង​កាយកម្ម​ជាដើម មិន​ស្មើគ្នា បៀតបៀន សម្លាប់ ឬក៏ធ្វើគេ​ឲ្យសោកសៅ ​ហើយទើបឲ្យ (នូវ​ទក្ខិណាទាន) ទក្ខិណាទាន​នោះ ឈ្មោះថា មានមុខ​ជោកដោយ​ទឹកភ្នែក ប្រកប​ដោយអាជ្ញា រមែង​​មិនដល់​នូវតម្លៃ​នៃ​ទាន​​ដែល​បុគ្គលឲ្យ​ដោយធម៌​ដ៏ត្រឹមត្រូវ​ទេ បុគ្គល​ជាឥស្សរៈ​ទាំងសែននាក់ ជាអ្នក​បូជាទាំង​ពាន់នោះ មិនដល់​នូវចំណិត​របស់អ្នក​កំសត់ ដែល​ឲ្យទាន​ដោយធម៌ មានបការៈ​ដូច្នោះ។