[៧៩១] (ដំរីជាមាតារបស់ព្រះពោធិសត្វ ពោលថា) ដើមពោនស្វាផង ដើមខ្លែងគង់​ផង ដើម​ទទឹម និងស្មៅធំ ឈ្មោះ​ករវរៈ​ផង ក្រអៅឈូក និងស្រងែផង ដុះ​ទ្រុបទ្រុល​ហើយ ទាំងដើម​កណិការ​ជិតជើងភ្នំ ក៏ចេញ​ផ្កាដែរ ព្រោះតែ​ដំរីនោះ​មិននៅ។

[៧៩២] ក្នុងស្រុក ឬក្នុងក្រុងណាមួយ ព្រះរាជា ឬព្រះរាជ​កុមារណា​មួយ មាន​គ្រឿង​អាភារណៈ ជាវិការ​នៃមាស រមែង​ចិញ្ចឹម​សេ្តចដំរី​ដោយដុំ​នៃភោជន ដ្បិតដំរី​ដែល​ព្រះរាជា ឬ​ព្រះរាជកុមារ (គង់​ហើយ) មិនតក់ស្លុត (ក្នុង​សង្គ្រាម) អាច​នឹងទំលុះទំលាយ​នូវក្រោះ (នៃ​ពួក​បច្ចាមិត្រ​បាន)។

[៧៩៣] (ព្រះរាជា…) ម្នាលដំរី អ្នកចូរទទួលពំនូតភោជន​ចុះ ម្នាលដំរី អ្នកកុំស្គម​ឡើយ ម្នាល​ដំរី រាជកិច្ច​ទាំងឡាយ​មានច្រើន អ្នកនឹង​ធ្វើនូវ​រាជកិច្ច​ទាំងនោះ។

[៧៩៤] (ព្រះពោធិសត្វ…) មេដំរីនោះ ជាសត្វកំព្រា ខ្វាក់ភ្នែក មិនមាន​គេដឹកនាំ ទង្គិច​ជើង​នឹង​ដង្គត់ឈើ ​ហើយបែរ​មុខទៅរក​ភ្នំចណ្ឌោរណៈ ដួលនៅ។

[៧៩៥] (ព្រះរាជា….) មា្នលដំរីដ៏ប្រសើរ មេដំរីខ្វាក់ភ្នែក មិនមាន​គេដឹកនាំ ទង្គិច​ជើងនឹង​ដង្គត់ឈើ បែរមុខ​ទៅរកភ្នំ​ចណ្ឌោរណៈ ដួលនៅ​នោះ តើត្រូវជាអ្វី​នឹងអ្នកឯង។

[៧៩៦] (ព្រះពោធិសត្វ…) បពិត្រមហារាជ មេដំរីខ្វាក់ភ្នែក មិនមាន​គេដឹកនាំ ទង្គិច​ជើងនឹង​ដង្គត់ឈើ បែរមុខទៅ​រកភ្នំ​ចណ្ឌោរណៈ ដួលនៅនោះ ត្រូវជា​មាតា​របស់​ទូល​ព្រះបង្គំ​ជាខ្ញុំ។

[៧៩៧] (ព្រះរាជា….) អ្នកទាំងឡាយចូរលែង​នូវដំរីប្រសើរ​នុ៎ះ ជាសត្វ​ចិញ្ចឹម​នូវមាតា ចូរឲ្យ​ដំរីបាន​ជួបជុំ​នឹងមាតា ព្រមទាំង​ញាតិ​ទាំងពួងចុះ។

[៧៩៨] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ដំរីគ្រាន់តែរួចចាកចំណង​ដែលព្រះរាជាកាសី បាន​បញ្ចូន​ទៅ សម្រាក​ខ្លួនតែ​មួយរំពេច ក៏ដើរសំដៅ​ទៅរកភ្នំ ដំរីនោះ ចេញទៅ​អំពីភ្នំនោះ ដើរទៅ​កាន់ព្រៃ ជាទីពួន​សម្ងំដ៏​ត្រជាក់​ដែលដំរី​ធ្លាប់សេព (នៅ) ហើយដងទឹក ដោយ​ប្រមោយ យកមក​ស្រោចស្រព​មាតា។

[៧៩៩] (មាតាពោធិសត្វ…) ភ្លៀងអ្វីហ្នឹងផ្តេសផ្តាស បង្អុរចុះ​ពុំជួកាល​សោះ កូន​បង្កើត​របស់អញ​ដែលជា​អ្នកបម្រើ​អញ ទៅបាត់​ហើយតើ។

[៨០០] (ពោធិសត្វ….) បពិត្រអ្នកមេ សូមអ្នកក្រោកឡើង សម្រាន្តអ្វី ខ្ញុំជាកូន​បង្កើត​របស់​លោក​ដែល​ព្រះរាជាកាសី​ទ្រង់ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា មានយស បាន​លែងមកវិញ​ហើយ។

[៨០១] (មាតាពោធិសត្វ…) ព្រះរាជាណា បាន​លែងកូន​របស់ខ្ញុំ ជាអ្នក​កោតក្រែង​ចំពោះ​បុគ្គល​ចាស់សព្វ ៗ កាល សូមព្រះរាជា​នោះ ញុំាងដែន​របស់​ពួកអ្នកកាសី​ឲ្យចំរើន គង់​ព្រះជន្ម​នៅអស់កាល​យូរអង្វែងចុះ។