[៩៣៥] (ព្រះមហាសត្វ បានពោលថា) កាលបុគ្គល​បា្រថ្នានូវកាម បើកាម​នោះ​សម្រេច​ដល់​បុគ្គល​នោះ សត្វប្រាថ្នា​កាមណា បាន​ហើយ រមែង​ជាអ្នក​មានចិត្ត​រីករាយ​ក្នុងវត្ថុនោះ ដោយ​ពិត។

[៩៣៦] កាលបុគ្គលប្រាថ្នាកាម បើកាមនោះ​សម្រេចដល់​បុគ្គលនោះ បុគ្គលនោះ រមែង​បាន​នូវចំណង់​ដទៃជាង​នោះទៅ​ទៀត ដូចជា (បុគ្គល​ហត់នឿយ) បាន​នូវចំណង់ (ស្រេក) ក្នុង​រដូវក្តៅ។

[៩៣៧] កាលគោជាសត្វមានស្នែង កំពុងចំរើន ស្នែងរមែង​ចំរើនដែរ យ៉ាងណា កាល​សត្វអ្នក​មាន​បញ្ញាទន់ ល្ងង់ខ្លៅ មិនដឹងអ្វី កំពុងចំរើន តណ្ហា ​និងសេចក្តី​ស្រេក​ឃ្លាន រមែង​រឹងរឹត​ចំរើនឡើង​យ៉ាងនោះដែរ។

[៩៣៨] ប្រសិនបើ (មាណពនោះ) ឲ្យស្រែស្រូវខ្សាយ ឲ្យស្រែស្រូវ​ដំណើប ឲ្យគោ សេះ និង​បុរស​ជាខ្ញុំប្រុស លើផែនដី (ដល់បុគ្គល​ណាមួយ វត្ថុទាំង​ប៉ុណ្ណេះនេះ) ក៏មិន​ល្មមដល់​បុគ្គល​ម្នាក់ឡើយ បុរស​ដឹងយ៉ាងនេះ​ហើយ គប្បីប្រព្រឹត្ត​ឲ្យស្មើ។

[៩៣៩] សេ្តចកំហែងច្បាំងឈ្នះនូវផែនដី ​ហើយគ្រប់គ្រង​ផែនដី មានសាគរ​ជាទីបំផុត មាន​សភាព​ជាអ្នក​មិនឆ្អែត​នឹងត្រើយ​សមុទ្រ​ខាងអាយ ក៏ចង់បាន​នូវត្រើយ​សមុទ្រ​ខាង​នាយទៀត។

[៩៤០] បុរសកាលនឹកស្រណោះនូវកាម​ទាំងឡាយ ដោយចិត្ត (ដរាបណា) ក៏មិន​ដល់នូវ​សេចក្តីឆ្អែត​ដរាបនោះ ពួកសត្វ​ណាត្រឡប់​ចិត្តចេញ គេចខ្លួន​ថយ​អំពីកាមនោះ ​ហើយ​ឃើញ (ទោសកាម ដោយញាណ) ជាអ្នកឆ្អែត​ដោយបា្រជ្ញា ពួក​សត្វនោះ ទើប​ឈ្មោះថា ឆ្អែត​ពិតមែន។

[៩៤១] បុរសនោះ មិនក្តៅក្រហាយ​ដោយកាម​ទាំងឡាយ (នេះ) ជាអំពើ​ដ៏ប្រសើរ របស់​ពួកជន​អ្នកឆ្អែត​ដោយប្រាជ្ញា តណ្ហា​មិនធ្វើបុរស​ដែលឆ្អែត​ដោយប្រាជ្ញា ឲ្យ​លុះក្នុង​អំណាច​បាន​ទើ្បយ។

[៩៤២] សូមព្រះអង្គកំចាត់បង់នូវកាមទាំង​ឡាយ​ចេញ បុរសអ្នក​មានប្រាជ្ញា​ប៉ុនសមុទ្រ អ្នក​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នាតិច អ្នកមិន​លោភលន់ បុរសនោះ រមែង​មិន​ក្តៅ​ក្រហាយ​ដោយ​កាម​ទាំងឡាយ។

[៩៤៣] បុគ្គលលះបង់នូវចំណែកនៃកាមទាំងឡាយ​ណា ៗ សេចក្តី​សុខក៏​សម្រេច (ដល់​បុគ្គលនោះ) ព្រោះចំណៃក​នៃកាម​ទាំងឡាយ​នោះ ៗ ដូចជាង​ស្បែក កាលកាត់​ស្បែកជើង (តែងចៀរ​នូវចំនៀរ) នៃស្បែក​ចោល (ក៏បាន​នូវថ្លៃ​ស្បែកជើង ឈ្មោះ​ថា ជាអ្នក​បាន​សេចក្តីសុខ) បើបុគ្គល​ប្រាថ្នានូវ​សេចក្តីសុខ​គ្រប់យ៉ាង ត្រូវលះកាម​ទាំងអស់​ចេញ។

[៩៤៤] (ព្រះរាជា ទ្រង់ត្រាស់ថា) គាថាទាំងអស់ ៨ ដែលអ្នក​ពោល​ហើយ គួរដល់​ថ្លៃ ១.០០០ កហាបណៈ ម្នាល​មហាព្រហ្ម អ្នកចូរ​ទទួលយក (នូវ​កហាបណៈ​ទាំងនេះ) ចុះ ភាសិត​របស់អ្នក​នេះ ប្រពៃណាស់។

[៩៤៥] (ព្រះមហាសត្វ…) ខ្ញុំព្រះអង្គមិនត្រូវការ​ដោយកហាបណៈ​ទាំងរយ ទាំងពាន់ ទាំង​ហ្មឺនទេ កាលដែល​ខ្ញុំព្រះអង្គ​កំពុង​ពោលគាថា​ខាងចុង ចិត្តរបស់​ខ្ញុំព្រះអង្គ​ មិន​ត្រេកអរ​ក្នុងកាម​ឡើយ។

[៩៤៦] (ព្រះរាជា….) អ្នកប្រាជ្ញណា កំណត់ដឹង​នូវតណ្ហា​ដែលញុំាង​សេចក្តី​ទុក្ខឲ្យ​កើតឡើង អ្នកប្រាជ្ញនោះ គឺមាណព​ដ៏ចំរើន ដែលជាអ្នក​ដឹងនូវលោក​ទាំងមូលនេះ​ទេតើ។