[៩៩៦] (ពួកជន ក្រាបទូលថា) ព្រះរាជាជាឥស្សរៈ បើមិនទាន់​ឃើញទោស​តូចធំ ដោយ​សព្វគ្រប់ អំពីសំណាក់​បុគ្គលដទៃ ទាំង​មិនទាន់​ពិចារណា​ឲ្យឃើញ​ច្បាស់ដោយ​ខ្លួន​ឯងទេ មិនគប្បី​ដាក់អាជ្ញា​ឡើយ។

[៩៩៧] បើក្សត្រិយ៍ណា មិនទាន់ពិចារណា ​ហើយ​ធ្វើអាជ្ញា ក្សត្រិយ៍នោះ ឈ្មោះថា លេប​ភោជន​ប្រកប​ដោយបន្លា ប្រកប​ដោយ​រុយ ដូចជា​មនុស្សខ្វាក់។

[៩៩៨] ព្រះរាជាណា ដាក់អាជ្ញាដល់បុគ្គល​ដែលមិន​គួរដាក់​អាជ្ញា មិនដាក់​អាជ្ញា​ដល់​បុគ្គល​ដែលគួរ​ដាក់អាជ្ញា ព្រះរាជា​នោះ ឈ្មោះថា មិនដឹង​ការស្មើ និង​មិនស្មើ ដូចជា​មនុស្ស​ខ្វាក់ ដើរតាម​ផ្លូវមិន​រាបស្មើ។

[៩៩៩] ព្រះរាជាណា ឃើញនូវហេតុទាំងឡាយ​តូច និងធំនុ៎ះ ដោយសព្វ​គ្រប់ ជាហេតុ​ដែល​ឃើញ​ត្រឹមត្រូវ​ហើយ សឹមប្រៀន​ប្រដៅ​ ព្រះរាជា​នោះ ទើបគួរ​ហៅថា ព្រះរាជា​បាន។

[១០០០] ព្រះរាជា ដែលមានព្រះទ័យទន់ពេក មានព្រះទ័យ​រឹងពេក ក៏មិន​អាចតាំង​ខ្លួន ក្នុង​ភាពជា​ធំបាន​ទេ ហេតុនោះ ព្រះរាជា​គួរប្រព្រឹត្ត​នូវហេតុ​ទាំងពីរ។

[១០០១] (ព្រោះ) ព្រះរាជា ដែលមានព្រះទ័យទន់ ត្រូវពួក​រាស្រ្ត​មើលងាយ ឯ​ព្រះរាជា​មាន​ព្រះទ័យ​រឹងពេក រមែង​មាន​ពំនៀរ ព្រះរាជា​ជ្រាបហេតុ​ទាំងពីរនោះ​ហើយ ត្រូវ​ប្រព្រឹត្ត​ជា​កណ្តាល។

[១០០២] បុគ្គលត្រេកអរហើយ និយាយច្រើនក៏មាន បុគ្គល​ខឹង​ហើយ និយាយ​ច្រើ​ក៏មាន បពិត្រ​មហារាជ ព្រះអង្គ​មិនគួរ​សម្លាប់​ព្រះរាជបុត្រ ព្រោះហេតុ​តែស្ត្រីទេ។

[១០០៣] (ព្រះរាជា…) មនុស្សលោកទាំងអស់ (ជាបក្ខពួក​ខាងកុមារ) ឯស្ត្រីនេះ​តែម្នាក់​ឯងទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ យើងនឹង​ប្រតិបត្តិ (តាមពាក្យ​នាងនេះ​វិញ) អ្នកឯងចូរ​ទៅទម្លាក់​វា (ក្នុង​ជ្រោះភ្នំទៅ)។

[១០០៤] យើងជាបិតា បានឲ្យគេយកកូន​ឯង ទៅបោះ​ក្នុងជ្រោះ​ភ្នំដ៏ជ្រៅ ច្រើន​ជួរត្នោត មិនងាយ​ឡើងមក​រួចទេ ហេតុអ្វីបាន​ជាកូនឯង​មិនស្លាប់​ក្នុង​ជ្រោះនោះ។

[១០០៥] (មហាបទុមតាបសថា…) ក្នុងវេលានោះ នាគរាជ​មានកំឡាំង​ដ៏ខ្លាំងពូកែ អាស្រ័យ​នៅនឹងភ្នំ បាន​ទទួល​ទ្រអាត្មាភាព ដោយភ្នេន​ទាំងឡាយ ហេតុនោះ​ បាន​ជាអាត្មា​ភាព មិនស្លាប់​ក្នុងជ្រោះ​នោះ។

[១០០៦] (ព្រះរាជា…) ម្នាលរាជបុត្រ សូមលោក​និមន្តមក យើងនឹង​នាំលោក​ទៅកាន់​ផ្ទះរបស់​ខ្លួនវិញ ម្នាលលោក​ដ៏ចំរើន សូមលោក​គ្រប់គ្រង​រាជសម្បត្តិ​ចុះ លោកនៅ​ធ្វើអ្វី​ក្នុងព្រៃ។

[១០០៧] (មហាបទុមតាបស…) បុគ្គលលេបផ្លែសន្ទូច ​ហើយទាញ​ចេញមក លុះ​ទាញ​ចេញមក ព្រមទាំង​ឈាម គប្បីជាសុខ​យ៉ាងណា អាត្មាភាព​ឃើញច្បាស់​ដោយខ្លួនឯង ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។

[១០០៨] (ព្រះរាជា…) លោកពោលថា អ្វីជាផ្លែសន្ទូច លោកពោលថា អ្វីជាឈាម លោក​ពោលថា អ្វីទាញ​ចេញមក កាលបើ​យើងសួរ​ហើយ លោកចូរ​ប្រាប់រឿង​នោះ។

[១០០៩] (មហាបទុមតាបស…) អាត្មាភាព ពោលនូវកាមថា​ជាផ្លែសន្ទូច ពោលនូវ​ដំរី និង​សេះថា​ជាឈាម ពោលនូវ​ការលះ​ចោល ថា​ជាគ្រឿង​ទាញ​ចេញមក បពិត្រ​ក្សត្រិយ៍ សូម​ព្រះអង្គ​ជា្របយ៉ាង​នេះចុះ។

[១០១០] (ប្រជុំជាតក) មាតាចុងនៃតថាគត គឺនាង​ចិញ្ចមាណវិកា បិតា​តថាគត គឺ​ទេវទត្ត នាគរាជ គឺ​អានន្ទ​ជាអ្នកប្រាជ្ញ ទេវតា គឺសារីបុត្រ រាជបុត្រ ក្នុងកាល​នោះ គឺតថាគត អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរចាំទុក​នូវជាតក​ដោយប្រការ​យ៉ាងនេះចុះ។