[១០៧៥] (ព្រះរាជា ត្រាស់សួរថា) ម្នាលព្រហ្ម យើងបាន​បញ្ជូនពួក​ទូតមក​ក្នុង​សំណាក់​អ្នក ដែលកំពុង​សុបសៅ ក្បែរច្រាំងគង្គា ពួកទូត​ទាំងនោះ បាន​សួរ​ហើយ តែអ្នក​មិនឆ្លើយ​បា្រប់សោះ សេចក្តីទុក្ខ (ណា) ដែលកើត​ឡើងដល់​អ្នក សេចក្តី​ទុក្ខនោះ ដឹងបាន​តែអ្នកទេឬ។

[១០៧៦] (មហាសត្វ ទូលថា) បពិត្រព្រះអង្គ​ជាបុគ្គលចំរើន​ក្នុងដែន​របស់​អ្នកកាសី បើ​សេចក្តី​ទុក្ខ គប្បីកើតឡើង​ដល់ព្រះអង្គ​ បុគ្គលណា​ដោះទុក្ខនោះ​មិនបាន​ទេ សូមព្រះអង្គ​កុំប្រាប់​សេចក្តី​ទុក្ខនោះ​ដល់បុគ្គល​នោះឡើយ។

[១០៧៧] បុគ្គលណាគប្បីដោះទុក្ខព្រះអង្គនោះបាន​ដោយធម៌ ជាចំណែក​នៃសេចក្តី​សុខតែ​ម្យ៉ាង សូមព្រះអង្គ​ប្រាប់ដល់​បុគ្គលនោះ​ដោយពិត។

[១០៧៨] សំឡេងពួកឆ្កែចចកក្តី ពួកសត្វក្រៀលក្តី ដឹងបាន​ដោយងាយ បពិត្រ​មហារាជ ឯសំដី​របស់មនុស្ស ដឹងបាន​ដោយកម្រ​ជាង​សម្លេងនោះ​ទៅទៀត។

[១០៧៩] មួយទៀត កាលពីមុន បុរសណា មានចិត្តល្អ គេសំគាល់ថា​ជាញាតិ​សន្តាន ឬមិត្រ​សម្លាញ់ តែដល់មក​ខាងក្រោយ បុរសនោះ ត្រឡប់ទៅ​ជាសត្រូវ​នឹងគ្នា​វិញ​ក៏មាន។

[១០៨០] ជនណា មានគេសាកសួរសេចក្តីទុក្ខរបស់ខ្លួន ​ហើយ​និយាយ​ប្រាប់ (នូវ​សេចក្តី​កំបាំង​របស់ខ្លួន) ក្នុងកាល​មិនគួរ មិត្រទាំងឡាយ ជាអ្នកមិន​ត្រេកអរ​ចំពោះ​ជន​នោះក៏មាន ជាអ្នក​ស្វែងរកនូវ​ប្រយោជន៍ មានសេចក្តី​ទុក្ខចំពោះ​ជននោះ ក៏មាន។

[១០៨១] អ្នកប្រាជ្ញដឹងនូវកាលគួរ (នឹងនិយាយប្រាប់) ផង ដឹងនូវ​មេធាវិជន​ថា មាន​ចិត្តតែ​មួយជាមួយ​នឹងខ្លួនផង ទើបគួរ​ប្រាប់នូវ​សេចក្តី​ទុក្ខទាំងឡាយ ដល់ជន​ឯទៀត មាន​ប្រការ​ដូច្នោះ ​ហើយគប្បី​បញ្ចេញ​នូវពាក្យ​ដ៏ពីរោះ ជាពាក្យមាន​ប្រយោជន៍។

[១០៨២] អ្នកប្រាជ្ញកាលបើសំឡឹងរំពឹងឃើញនូវហិរិ និងឱត្តប្បៈ ជាក់ច្បាស់​ហើយ រមែង​ដឹងនូវទុក្ខ ដែលខ្លួន​ពិបាក​ទ្រាំថា សេចក្តីសុខ ដែល​នឹងមាន​ដល់អាត្មាអញ មិនមែន​មាន (ព្រោះការ​លើកធុរៈ ដាក់​ទម្ងន់ទៅ​លើអ្នក​ដទៃទេ) ​ហើយក៏​អត់ទ្រាំទុក្ខ​ដ៏ខ្លាំងក្លា​តែម្នាក់​ឯង។

[១០៨៣] បពិត្រមហារាជ ទូលព្រះបង្គំជាអ្នកត្រូវការ​ដោយ​ទ្រព្យ (យកទៅបូជា) ដល់​អាចារ្យ ទើបដើរ​សូមគេ​ក្នុងដែន និគម និង​រាជធានី។

[១០៨៤] បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន ខ្ញុំព្រះអង្គ (សូមឲ្យ) ពួកគហបតី ពួករាជបុរស ពួក​ព្រាហ្មណ​មហាសាល បាន​ឆ្តោរមាស ៧ បពិត្រ​មហារាជ ឆ្តោរ​មាស​របស់ខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​នោះបាត់ ហេតុនោះ បាន​ជាខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​សោកដ៏​ក្រៃលែង។

[១០៨៥] បពិត្រមហារាជ ពួករាជបុរសរបស់ព្រះអង្គ​ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បាន​ត្រិះរិះ​ដោយចិត្ត​ថា មិនអាច​ដើម្បីជួយ​ដោះខ្ញុំព្រះអង្គ​ ឲ្យរួចចាក​ទុក្ខបាន​ទេ ហេតុនោះ ខ្ញុំព្រះអង្គ​ មិនប្រាប់​ដល់រាជបុរស​ទាំងនោះ​ឡើយ។

[១០៨៦] បពិត្រមហារាជ ចំណែកព្រះអង្គ ខ្ញុំព្រះអង្គ​បាន​ត្រិះរិះ​ដោយចិត្តថា ព្រះអង្គ​អាចជួយ​ដោះទុក្ខបាន​ ហេតុនោះ ខ្ញុំព្រះអង្គ​ទើបក្រាប​ទូលដល់​ព្រះអង្គ។

[១០៨៧] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះបាទពារាណសី ជាអ្នកចំរើន​ក្នុងដែន​របស់​អ្នក​កាសី មាន​ព្រះហឫទ័យ​ជ្រះថា្ល បាន​ប្រទាន​ឆ្តោរមាសសុទ្ធ ចំនួន ១៤ ដុំ ដល់​មហាសត្វ​នោះ។