[១០៨៨] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះបាទកាលិង្គ ជាស្តេចចក្រពត្តិ គ្រប់គ្រង​មនុស្ស​លើ​ផែនដី​ដោយធម៌ សេ្តចបាន​មកដល់ទី​ជិតពោធិព្រឹក្ស​ដោយដំរី​មានអានុភាព​ធំ។

[១០៨៩] ភារទ្វាជព្រាហ្មណ៍បុរោហិត នៅក្នុងដែន​កាលិង្គ លើកកម្បង់​អញ្ជលី​ចំពោះ​ព្រះរាជា​ចក្រពត្តិ ដែលទ្រង់​ប្រសូតចាក​ត្រកូល​សមណៈ ព្រះនាម​ចុល្លកាលិង្គ ក្រាបទូល​ពាក្យនេះថា

[១០៩០] បពិត្រមហារាជ សូមព្រះអង្គ​សេ្តចចុះមក ចំណែកនៃ​ផែនដីនេះ ជាប្រទេស​ដែល​សមណៈ​សរសើរ​ហើយ ព្រះពុទ្ធ​ទាំងឡាយ មានគុណ​ថ្លឹងមិនបាន​ តែងត្រាស់​ដឹង​ហើយ រុងរឿង​ក្នុងទីនេះ។

[១០៩១] បពិត្រមហារាជ តាមដែលខ្ញុំព្រះអង្គឮមកថា ស្មៅ និងវល្លិ​ទាំងឡាយ ក្នុង​ចំណែក​នៃផែនដី​នេះ វិលកួច​ទៅខាងស្តាំ នេះជា​ផ្ចិតនៃ​ផែនដី។

[១០៩២] ផ្ចិតនៃផែនដីនេះ ដែលមាន​សមុទ្រសាគរ​ជាទីបំផុត ជាទី​ទ្រទ្រង់​នូវ​សត្វ​ទាំងពួង សូមព្រះអង្គ​សេ្តចចុះ​មក​ធ្វើនមស្ការ។

[១០៩៣] ពួកដំរីណា ដែលកើតក្នុងឧបោសថត្រកូល ជាដំរី​ប្រសើរ ដំរីទាំង​នោះ រមែង​មិនហ៊ាន​ចូលទៅកាន់​ប្រទេស មានប្រមាណ​ប៉ុណ្ណោះទេ។

[១០៩៤] ដំរីកើតក្នុងឧបោសថត្រកូល ក៏ពិត​ហើយ តែថា ប្រទេស​ប៉ុណ្ណេះនេះ ដំរីនុ៎ះ មិនហ៊ាន​ចូលទៅ​ជិតទេ សូមព្រះអង្គ​យក​កង្វេរពេជ្រ (កាប់) បញ្ជូនដំរី​ដ៏ប្រសើរ ដែល​គេបាន​បង្វឹក​ហើយ(ឲ្យចូលទៅ​លមើល)។

[១០៩៥] ព្រះបាទកាលិង្គ ទ្រង់ព្រះសណ្តាប់ពាក្យព្រាហ្មណ៍​បុរោហិត​នោះ​ហើយ ទ្រង់​ពិចារណា​តាមពាក្យ​បុរោហិត ជាអ្នក​មើល​លក្ខណៈ ទើបបង្ខំ​ដំរីដ៏ប្រសើរ ដែល​កើតក្នុង​ឧបោសថ​ត្រកូល ដោយ​គិតថា យើងនឹងបរ (ដំរី) ចូលទៅ តាមពាក្យ​បុរោហិតនេះ​លមើល។

[១០៩៦] ឯដំរីដែលស្តេចបរចូលទៅ ក៏មិន​អាចទទួល​ភារៈ​ដ៏ធ្ងន់បាន ហើយស្រែក​ដូចជា​សត្វក្រៀល ថយក្រោយ អង្គុយ (លើអាកាស)។

[១០៩៧] ភារទ្វាជព្រាហ្មណ៍ក្នុងដែនកាលិង្គដឹងថា ដំរីនោះ អស់អាយុ​ហើយ ក៏ប្រញាប់​ក្រាបទូល​ព្រះបាទ​កាលិង្គថា បពិត្រ​មហារាជ សូមព្រះអង្គ​គង់ដំរី​ដទៃវិញ ព្រោះ​ដំរីនេះ អស់អាយុ​ហើយ។

[១០៩៨] ព្រះបាទកាលិង្គបានឮពាក្យនោះហើយ ក៏ទ្រង់​ប្រញាប់​ទៅកាន់ដំរី (ដទៃ) កាល​បើសេ្តច​ទ្រង់ឈាន​ផុតទៅ​ហើយ ដំរីក៏ដួល​ធា្លក់មកលើ​ផែនដី ក្នុងទី​នោះឯង ពាក្យ​ព្រាហ្មណ៍​បុរោហិត​អ្នកទាយ​លក្ខណៈ​យ៉ាងណា ដំរីក៏យ៉ាងនោះ។

[១០៩៩] ព្រះបាទកាលិង្គ មានព្រះរាជឱង្ការនេះ​នឹងកាលិង្គភារទ្វាជ​ព្រាហ្មណ៍ថា អ្នកឯង​ជាមនុស្ស​ចេះដឹង​ដោយប្រពៃ ជាសព្វញ្ញូ​ឃើញការ​សព្វគ្រប់។

[១១០០] កាលិង្គភារទ្វាជព្រាហ្មណ៍ មិនទទួលការសរសើរ​នោះ ក៏ក្រាប​បង្គំទូល​ដូច្នេះ​ថា បពិត្រ​មហារាជ ទូលព្រះ​បង្គំជាខ្ញុំ គ្រាន់តែ​ជាអ្នក​ទាយលក្ខណៈ ព្រះពុទ្ធ​ទាំងឡាយ ទើប​ព្រះអង្គ​ជាសព្វញ្ញូ។

[១១០១] ព្រះពុទ្ធទាំងឡាយ ព្រះអង្គ​ដឹងសព្វ ជ្រាបសព្វ តែងដឹង​ដោយ​លក្ខណៈ ចំណែក​យើងខ្ញុំ (ចេះដឹង) ដោយ​សាកំឡាំង​សិល្បសាស្រ្ត ព្រះពុទ្ធ​ទាំងឡាយ ទើប​ព្រះអង្គ​ទ្រង់ជា្រប​សព្វ។

[១១០២] ព្រះបាទកាលិង្គ ជ្រះថា្លនឹងពោធិមណ្ឌល ​ហើយនាំ​យកផ្កាកម្រង ​និង​គ្រឿង​ក្រអូប គ្រឿងលាប ព្រមទាំង​តូរ្យតន្ត្រី​ទាំងឡាយ​ផ្សេង ៗ ទ្រង់ឲ្យ​ធ្វើកំពែង​ព័ទ្ធជុំវិញ ​ហើយទើប​ទ្រង់យាង​ចេញទៅ។

[១១០៣] ព្រះបាទកាលិង្គ បានឲ្យរាជបុរស​បេះផ្កាឈើ​ទាំងឡាយ ចំនួនប្រាំមួយ​ហ្មឺន​រទេះ មកបូជា​កន្លែងដាំ​ពោធិព្រឹក្ស​ដ៏ប្រសើរ​បំផុត (នោះ)។