[១០៤] (ជ្រូកឈ្មោះតច្ឆកៈពោលថា) យើងកាលស្វែង​រកពួកញាតិ​ណា ដើរ​ទៅកាន់​ភ្នំ និងព្រៃ​ទាំងឡាយ យើង​តាមស្វែង​រកពួក​ញាតិដ៏ច្រើន ឯពួក​ញាតិ​ទាំងនោះ​ យើង​បាន​ជួបហើយ។ មើមឈើ និងផ្លែឈើ​នេះដ៏​ច្រើនផង ភក្សាហារ​នេះច្រើន​ផង ភ្នំ និងស្ទឹង​ទាំងនេះ ជាទី​រីករាយ​ផង ជាលំនៅដ៏​សប្បាយ។ យើងនឹងមិន​មានសេចក្តី​ខ្វល់ខ្វាយ មិនមាន​សេចក្តី​រង្កៀស មិន​មាន​សេចក្តីសោក មិនមាន​ភ័យអំពី​ទីណា នឹងនៅ​ក្នុងទីនេះ​ឯង ជាមួយនឹង​ពួកញាតិ​ទាំងអស់។

[១០៥] (ពួកជ្រូកឯទៀតពោលថា) ម្នាលតច្ឆកៈ អ្នកចូរស្វែង​រកទីជ្រក​កោន​ឯទៀត​វិញចុះ (ដ្បិត) ក្នុងទីនេះ មានសត្រូវ​ចំពោះ​ពួកយើង សត្រូវ​នោះ តែងមក​ក្នុងទីនេះ ហើយ​សម្លាប់​ជ្រូកទាំងឡាយ (សំដៅ​តែជ្រូកណា) ដែល​ធាត់ៗ។

[១០៦] (តច្ឆកៈ…) សត្វណាជាសត្រូវ​នឹងពួកយើង​ក្នុងទីនេះ សត្វណា​កំចាត់​បង់​នូវញាតិ កំពុង​នៅចួប​ជុំគ្នា ដែលសត្រូវ​កំចាត់​បង់បាន​ដោយ​ក្រ អ្នក ខ្ញុំសួរ​ហើយ ចូរប្រាប់​នូវហេតុ​នោះ។

[១០៧] (ពួកជ្រូក…) ម្រឹគ (មួយ) ជាសេ្តចនៃម្រឹគ មានក្រឡា​នៃសរីរៈ​ខាង​លើ មាន​កំលាំងកាយ មានចង្កូម​ជាអាវុធ ម្នាល​តច្ឆកៈ ម្រឹគនោះ​មកក្នុង​ទីនេះ ហើយ​សម្លាប់​ជ្រូក​ទាំងឡាយ​ដែលធាត់ៗ។

[១០៨] (តច្ឆកៈ…) ខ្នាយទាំងឡាយ​របស់ពួកយើង មិនមែន​ជាមិន​មានទេ កំលាំង​ក៏ប្រជុំ​ចុះក្នុង​កាយ បើពួក​យើងទាំង​អស់ជា​អ្នក​ព្រមព្រៀង​គ្នា នឹង​ធ្វើខ្លា​តែម្នាក់​ឯងនោះ ឲ្យ​លុះអំណាច​បាន។

[១០៩] (ពួកជ្រូក…) ម្នាលតច្ឆកៈ អ្នកពោលនូវ​ពាក្យជាទី​គាប់ចិត្ត គាប់​ត្រចៀក​ណាស់ ដូច្នេះ ប្រសិន​បើជ្រូក​ណា បោលចោល​គ្នាក្នុង​ចំបាំង យើងនឹង​សម្លាប់ជ្រូក​នោះ ក្នុង​កាលជា​ខាងក្រោយ។

[១១០] (កូដជដិល…) ម្នាលអ្នកមានព្យាយាមជាង​ពួកម្រឹគ ក្នុងថ្ងៃនេះ អ្នក​វៀរចាក​បាណាតិបាត​ឬ ឬក៏អ្នក​ឲ្យអភ័យ​ដល់ពួក​សត្វទាំង​អស់ ឬមួយ​អ្នកមិន​មានចង្កូម បាន​ជាអ្នក​ទៅចួប​នឹងហ្វូង (ជ្រូក) ហើយ​សញ្ជប់​សញ្ជឹង ដូចជា​សត្វកំព្រា។

[១១១] (ខ្លា…) ខ្ញុំមិនមែនជាមិនមានចង្កូមទេ កំឡាំងក៏​ប្រជុំចុះ​ក្នុងកាយ ខ្ញុំ​ម្នាក់ឯង បាន​ឃើញពួក​ញាតិរបស់​ជ្រូក​ព្រមព្រៀងគ្នា​ក្នុងទី​តែមួយ ហេតុនោះ បាន​ជាសញ្ជប់​សញ្ជឹង​​ក្នុងព្រៃ។

បានឮថា ក្នុងកាលមុន ជ្រូកទាំងឡាយ​នេះ តែងទៅ​កាន់ទិស​តូចធំ លុះ​ភ័យ​គ្រប​សង្កត់​ហើយ ក៏ស្វែង​រកទីជ្រក​កោនផ្សេងៗ គ្នា ឥឡូវនេះ ជ្រូក​ទាំងនោះ​ឋិតនៅ​ក្នុងទីណា ដែលខ្ញុំ​គ្របសង្កត់​បានដោយ​លំបាក ជ្រូកទាំង​នោះ​ក៏មក​នៅចួបជុំ​ជាមួយគ្នា (ក្នុងទី​នោះ)។

ជ្រូក​ទាំងឡាយ​នោះ បរិបូណ៌​ដោយនាយក ប្រុងប្រៀប​ខ្លួន មូល​មាត់គ្នា ព្រម​ព្រៀង​​គ្នា គប្បី​បៀតបៀន​នូវខ្ញុំ ព្រោះហេតុ​នោះ ខ្ញុំមិន​ប្រាថ្នា​នូវជ្រូក​ទាំងនោះទេ។

[១១២] (កូដជដិល…) ព្រះឥន្ទ្រតែមួយអង្គ ឈ្នះនូវពួកអសុរៈ ខ្លែងតែមួយ សង្រ្គុប​ឆាប​យកនូវ​ពួកបក្សី​បាន ខ្លាតែមួយ ចួបប្រទះ​នឹងម្រឹគ ក៏សម្លាប់នូវ​ម្រឹគដែល​ធាត់ៗ បាន ដ្បិត​ថាកំលាំង (នៃខ្លានោះ) ប្រាកដ​ដូច្នោះ។

[១១៣] (ខ្លា…) មិនថាព្រះឥន្រ្ទ មិនថាខ្លែង មិនថាខ្លា ជាសេ្តចនៃម្រឹគទេ ខ្លា​មិនធ្វើ (នូវពួកជ្រូក) ដែលមាន​ញាតិព្រម​ព្រៀងគ្នា​ប្រុងប្រៀប​ខ្លួនទុក ឲ្យ​លុះក្នុង​អំណាច​បានឡើយ។

[១១៤] (កូដជដិល…) ពួកបក្សីតូចៗ ឈ្មោះ​កុម្ភិលិកា មានហ្វូង​ហើរទៅ​ទាំង​ហ្វូង រីករាយ​រកគ្នា ហើរទៅ​រកចំណី​ក៏ជា​មួយគ្នា បានចំណី​ហើយ ហើរ​ទៅ (តាមអាកាស) ក៏ជា​មួយគ្នា។ កាលបក្សី​ទាំងនោះ កំពុង​មូលមិត្រ​គ្នា ​បណ្តាបក្សី​ទាំងនោះ គង់មាន​បក្សីមួយ​ហើរឃ្លាត​ពីគេ​មិនខាន ខ្លែង​ឆាបយក​នូវបក្សី​ដែលហើរ​ឃ្លាតពី​គេនោះបាន នោះជា​គតិ​របស់ខ្លា។

[១១៥] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) (ខ្លានោះ) ត្រូវជដិលអាក្រក់ ដែលមាន​ភ្នែក​សំឡឹង​តែ​អាមិស​បញ្ជោរ​ហើយ អាងខ្លួន​មានចង្កូម ស្មានថា​ដូចមុន ក៏ស្ទុះ​ទៅរក​ពួកជ្រូក ដែល​មាន​ខ្នាយ​ដែរ។

[១១៦] (រុក្ខទេវតា…) គួរ​ឲ្យសរសើរដែរ ពួកញាតិ​ច្រើនរូប សូម្បី​តែឈើ​ដែល​ដុះ​ក្នុង​​ព្រៃ (ក៏គួរ​ឲ្យសរសើរ) ខ្លា (ម្នាក់ឯង) ត្រូវពួក​ជ្រូកព្រមគ្នា សម្លាប់​បានក្នុង​ផ្លូវ​តែមួយ។

[១១៧] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ជ្រូកទាំងឡាយបានសម្លាប់នូវព្រាហ្មណ៍ និងខ្លាធំ ទាំង​ពីរ​​នាក់បាន​ហើយ ក៏ត្រេកអរ​រីករាយ ស្រែកនូវ​សម្រែកដ៏ខ្លាំង។

[១១៨] ជ្រូកទាំងឡាយនោះ ប្រជុំគ្នាទៀបគល់​នៃល្វា អភិសេក​ជ្រូកឈ្មោះ​តច្ឆកៈ​ថា សូមព្រះអង្គ​ជាសេ្តច ជាឥស្សរៈ​របស់ពួក​យើង។