[១៩១] (សេដ្ឋីពោធិសត្វ ពោលថា) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន កាល​ណា នរជន​ប្រកប​ដោយ​បញ្ញា ដល់នូវ​សមញ្ញា (ឈ្មោះ) ថាជា​អ្នកមាន​កល្យាណធម៌​ក្នុងលោក (កាលនោះ) មិន​គប្បីឲ្យ​សាបសូន្យ​ចាក​សមញ្ញានោះ សប្បុរស​ទាំងឡាយ តែងកាន់​យកនូវ​បព្វជ្ជាធុរៈ​ដោយហិរិ និងឱត្តប្បៈ។

[១៩២] បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន សមញ្ញានោះឯង ថាជាអ្នកមាន​កល្យាណធម៌​ក្នុង​លោក មកដល់ខ្ញុំ​ក្នុងថ្ងៃនេះ ហើយខ្ញុំ​ព្រះអង្គ​ពិចារណា​ឃើញនូវ​សមញ្ញា​នោះ នឹងបួសក្នុង​ថ្ងៃនេះ សេចក្ដី​ពេញចិត្ត​ក្នុងការ​បរិភោគកាម​ក្នុងលោកនេះ មិនមាន​ដល់​ខ្ញុំទេ។

[១៩៣] (កូនសីហៈ សួរថា) បពិត្រសីហរាជ ជាធំជាងម្រឹគ នរណាហ្ន៎ មាន​សំឡេង​ខ្លាំង ញ៉ាំងភ្នំ​ទទ្ទរៈ​ឲ្យលាន់ឮ ពួកសីហៈ មិនបន្លឺ​តបទៅនឹង​វាឡើយ សត្វដែល​បន្លឺសំឡេង​គឹកកង​បាននុ៎ះ ជាសត្វ​ឈ្មោះអ្វី។

[១៩៤] (សីហៈពោធិសត្វ ពោលថា) ម្នាលកូន ចចក ជាសត្វថោកទាប​ជាង​ម្រឹគ​ទាំងឡាយ វាបន្លឺឡើង ពួកសីហៈ កាលខ្ពើមរអើម​នូវជាតិ​របស់វា រមែងនាំ​គ្នាអង្គុយ​នៅ​ស្ងៀម។

[១៩៥] (តាបសជាកូន ពោលថា) បពិត្របិតា មាណពនុ៎ះ បានឈរ​ផ្អែកនឹង​គល់ត្នោត រោងរបស់​យើងនេះមាន បើដូច្នោះ យើង​នឹងប្រគល់​រោងឲ្យទៅ​មាណព​នោះចុះ។

[១៩៦] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) ម្នាលកូន អ្នកកុំហៅ​វាឡើយ វាគប្បី​ប្រទូស្ត​នូវរោង​របស់យើង​មិនខាន មុខព្រាហ្មណ៍​ដែល​មានសីលធម៌​ល្អ មិនមែន​បែបយ៉ាង​នេះទេ។

[១៩៧] (ព្រាហ្មណ៍ពោធិសត្វ ពោលថា) យើងបានឲ្យ​ទឹកច្រើនដល់ឯង ដែលត្រូវ​កំដៅថ្ងៃ​បៀតបៀន​ស្រេកហើយ ឥឡូវនេះ ឯងផឹកហើយ ធ្វើសំឡេង​គំហកថា កិកិ ដូច្នេះ ការសេពគប់​ដោយជន​អាក្រក់ មិនប្រសើរ​ឡើយ។

[១៩៨] (ស្វាទេវទត្ត ពោលថា) អ្នកឯងដែលបានឮ ឬបានឃើញថា ស្វាណា​មាន​សីលធម៌ ឥឡូវនេះ យើងនឹង​បន្ទោបង់​វច្ចៈលើក្បាល​របស់អ្នកឯង នេះជាធម្មតា​របស់​ពួក​យើង។

[១៩៩] (ពួកមនុស្ស ពោលថា) បានឮថា បណ្ដាពួកសត្វទាំងអស់ (មានពួក​សត្វខ្លះ) ប្រកបដោយ​សីលធម៌ អ្នកចូរ​មើលស្វាដ៏​លាមក​ដែលកំពុង​ឈរនមស្ការ​ព្រះអាទិត្យ។

[២០០] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) អ្នកទាំងឡាយ មិនបានដឹងច្បាស់​នូវ​មារយាទ​របស់ស្វា​នេះទេ អ្នកទំាងឡាយ ពោលសរសើរ​ស្វា ព្រោះមិនដឹង​ស្វានោះ ដុតនូវរោង​បូជាភ្លើង​ផង ទំលាយ​នូវក្អមទឹក​ពីរផង។

[២០១] (អមាត្យពោធិសត្វ ក្រាបទូលថា) បពិត្រព្រះអង្គជាធំជាងជន ស្វានេះល្ងង់ ប្រាជ្ញារបស់វា​មិនមានទេ វាបាន​បាចសណ្ដែក​មួយកំបង់​ចោលអស់ ទើបទៅ​ស្វែងរក​សណ្ដែក​មួយគ្រាប់​ដែលជ្រុះទៅ។

[២០២] បពិត្រព្រះរាជា យើងខ្ញុំទាំងឡាយក្ដី ជនទាំងឡាយ​ដទៃដែល​ល្មោភ​ក្រៃលែងក្ដី គប្បីលះបង់​របស់ច្រើន​ព្រោះរបស់តិច ដូចជា​ស្វាកាលលះបង់​សណ្ដែកច្រើន ព្រោះ​សណ្ដែក​តិចដូច្នោះ​ឯង។

[២០៣] (ពួកស្វា ពោលថា) យើងត្រូវពួកមនុស្សមានធ្នូ និងបំពង់ព្រួញ​ក្នុងដៃ កាន់ដាវ​ដ៏មុត ព័ទ្ធជុំវិញហើយ ធ្វើម្ដេចនឹង​រួចខ្លួនបាន។

[២០៤] (ស្វាពោធិសត្វ ពោលថា) សេចក្ដីត្រូវការ​នីមួយ គប្បីកើត​ឡើងដល់ពួក​មនុស្ស​ដែលមាន​កិច្ចច្រើន​ដោយពិត ផ្លែឈើ​ច្រើន យើងរើស​ប្រមូល​មកហើយ អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរនាំគ្នា​ស៊ីនូវផ្លែ​ទន្លាប់នោះចុះ។

[២០៥] (អណ្ដើក និយាយថា) ខ្ញុំនៅក្នុងភក់ដោយគិតថា ខ្ញុំកើត​ហើយ ខ្ញុំចំរើន​ហើយ (ក្នុងទីនេះ) ភក់បាន​កប់សង្កត់​ខ្ញុំនោះ ធ្វើឲ្យទុព្វលភាព បពិត្រភត្តវៈ ខ្ញុំសូម​ពោលនូវ​ហេតុនោះ​នឹងអ្នក អ្នកចូរស្ដាប់​នូវពាក្យខ្ញុំចុះ។

[២០៦] បុគ្គលបានសេចក្ដីសុខក្នុងទីណា ទោះក្នុងស្រុក ឬក្នុងព្រៃ ទីនោះហើយ ជាទីកើត ជាទីចំរើន​របស់បុរស​ជាអ្នកដឹង (នូវប្រយោជន៍ និង​មិនមែន​ប្រយោជន៍ ) បុគ្គល​គប្បីរស់​នៅក្នុងទីណា គប្បីទៅក្នុង​ទីនោះចុះ កុំគប្បីឲ្យ​ទីដែល​ធ្លាប់នៅ សម្លាប់ខ្លួន​បាន​ឡើយ។

[២០៧] (មាណពឈ្មោះសតធម្ម ពោលថា) (អាហារណា ដែលបាន​បរិភោគ​ហើយ) បាយនោះ​ជារបស់​តិចផង សល់ដែល​ផង បុរសចណ្ឌាល បានឲ្យ​បាយនោះ​ដល់យើង​ដោយសេចក្ដី​លំបាក យើងប្រកប​ដោយជាតិ​ជាព្រាហ្មណ៍ អាហារ​ណាដែល​យើង​បានបរិភោគ​ហើយ អាហារ​នោះឯង ក៏ក្អួត​ចេញមក។

[២០៨] (ព្រះសាស្ដា ត្រាស់ថា) ភិក្ខុណាលះបង់នូវធម៌ គឺ​អាជីវបារិសុទ្ធិសីល ហើយ​ចិញ្ចឹមជីវិត​ដោយខុសធម៌​យ៉ាងនេះ ភិក្ខុនោះមិន​ត្រេកអរ ដោយលាភ​ដែលខ្លួន​បាន​ហើយ ដូចជា​សតធម្មមាណព។

[២០៩] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) ពួកសប្បុរស កាលឲ្យនូវទាន ដែលគេ​ឲ្យបាន​ដោយកម្រ ធ្វើនូវអំពើ​ដែលគេធើ្វបាន​ដោយកម្រ ពួក​អសប្បុរស​ធ្វើតាម (នូវអំពើនោះ) មិនបាន​សភាព​នៃសប្បុរស​ទាំងឡាយ គេដឹងបាន​ដោយកម្រ។

[២១០] (ព្រោះហេតុនោះ ដំណើរអំពីលោកនេះ​របស់សប្បុរស និង​អសប្បុរស រមែង​បែកផ្សេង ៗ គ្នា ពួក​អសប្បុរស រមែងទៅ​កាន់នរក ពួក​សប្បុរស រមែង​ទៅកាន់​ឋានសួគ៌។

និយាយអំពីសមញ្ញាល្អ ១ មិគាធិភូ ឬសីហៈ​ជាធំជាងម្រឹគ ១ មាណព ១ ទឹកច្រើន ១ សំពះព្រះអាទិត្យ ១ សណ្ដែក ១ ផ្លែទន្លាប់ ១ ភក់ ១ មាណពឈ្មោះ​សតធម្ម ១ ទាន​ដែលឲ្យ​បានដោយ​ក្រពេក ១ ត្រូវជា ១០។