[១] (ព្រះរាជាកោសលពោលថា) ព្រះអង្គ​សាបសូន្យចាកដែនសេះ កែវមណី និង​កុណ្ឌល សាបសូន្យ​ចាកបុត្ត និងភរិយា ដូច្នោះដែរ កាលបើ​ភោគៈទាំងអស់ មិនមាន​សេសសល់​ទេ តើហេតុអ្វី ទើបព្រះអង្គ​​មិនក្តៅក្រហាយ ក្នុងកាល​ដែលគួរ​សោក​ស្តាយ។

[២] (ព្រះរាជាពោធិសត្វពោលថា) ភោគៈទាំងទ្បាយ​លះបង់សត្វ​មុនក៏មាន​ សត្វ លះបង់​ភោគៈទាំង​នោះមុន​ក៏មាន បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ទ្រង់ប្រាថ្នាកាម ជនអ្នកមាន​ភោគៈ​ទាំង​ទ្បាយ មិនទៀងទេ ព្រោះហេតុនោះ ទើបខ្ញុំមិន​សោកស្តាយ​ក្នុងកាល​ដែល​គួរ​សោក​ស្តាយ។

[៣] ព្រះចន្ទ្ររមែងរះឡើង ពេញវង់ រួចអស់ទៅ ព្រះអាទិត្យ​ក៏អស្តង្គត​ទៅដូចគ្នា បពិត្រ​សេ្តចជា​សត្រូវ ពួកលោកធម៌ ខ្ញុំឈ្នះ​ហើយ ព្រោះហេតុនោះ ទើបខ្ញុំ​មិនសោក​ស្តាយ ក្នុង​កាលដែល​គួរសោកស្តាយ។

[៤] គ្រហស្ថអ្នកបរិភោគកាម ជាអ្នកខ្ជិលច្រអូស មិនល្អ បព្វជិត​មិនសង្រួម មិនល្អ ព្រះរាជា​មិនបាន​ពិចារណាមុន ​ហើយធ្វើ មិនល្អ បណ្ឌិត​អ្នកច្រើន​ក្រោធ មិនល្អទេ។

[៥] បពិត្រព្រះអង្គជា​ម្ចាស់នៃទិស ក្សត្រិយ៍​គប្បីពិចារណា​ហើយសឹមធ្វើ មិន​គប្បី​ធើ្វ​ទាំង​មិនបាន​ពិចារណាទេ យសក្តី កិត្តិគុណក្តី រមែង​ចំរើនដល់​ព្រះរាជា ដែល​ពិចារណា​ហើយទើបធ្វើ។

[៦] (បិតារបស់ពោធិសត្វ ពោលថា) អ្នករលះរលាំងទៅច្រូតស្មៅស្រស់ ហើយ​និយាយ​នឹង​គោចាស់ ដែលមាន​ជីវិតបាត់បង់​ទៅ​ហើយថា ឯងស៊ីទៅ ឯងស៊ីទៅ ដូចម្តេចកើត គោ​ស្លាប់​ហើយ មិនគប្បី​ក្រោកឡើងបាន​ ព្រោះគ្រឿងស៊ី ​និងគ្រឿង​ផឹកទេ អ្នករវើរវាយ​ទទេ ដូចជា​មនុស្ស​ល្ងង់ខ្លៅ។

[៧] (សុជាតមាណពជាបុត្រ ពោលថា) ក្បាលក៏តាំងនៅដដែល ដៃជើង កន្ទុយ និងត្រចៀក ក៏តាំងនៅ​ដដែលដែរ ខ្ញុំសំគាល់ថា គោនៅក្រោក​ឡើងបាន​ ត្រង់ក្បាល​ដៃ​ជើងរបស់​ជីតា មិនប្រាកដ​ទេ ឪពុកយំ​ទួញជិតស្តូប​ដែលធ្វើដោយ​ដីស្អិត មិនមែនជា​អ្នក​ល្ងង់ខ្លៅ​ទេឬ។

[៨] (បិតាពោលថា) អ្នកបានស្រោចស្រប់នូវខ្ញុំ ដែលភ្លើង គឺសេចក្តីសោក​កំពុង​​ឆេះ ឲ្យស្ងប់រម្ងាប់ ញុំាងសេចក្តី​ក្រវល់ក្រវាយ​ទាំងអស់​ឲ្យរលត់ ដូចបុគ្គល​ស្រោច​ភ្លើង​ដែលឆេះ​ឆ្នាំងខ្លាញ់​ដោយទឹក សរ គឺសេចក្តីសោក ដែលអាស្រ័យ​នូវ​ហឫទ័យ​របស់​យើង អ្នក​ដក​ចេញ​ហើយ អ្នកបាន​បន្ទោបង់​នូវសេចក្តី​សោក​ក្នុងបិតា​នៃយើង ដែល​មាន​សេចក្តីសោក​បៀត​បៀន​ហើយ។

[៩] ខ្ញុំនោះមានសរដកចេញហើយ ជាអ្នកប្រាសចាក​សេចក្តីសោក មានចិត្តមិន​ល្អក់ ម្នាល​មាណព ខ្ញុំលែង​សោក លែងយំ ព្រោះបាន​ស្តាប់ពាក្យ​របស់អ្នក។

[១០] ពួកជនណា ប្រកបដោយប្រាជ្ញា ជាអ្នកអនុគ្រោះ (ដោះទុក្ខ) រមែង​ធ្វើ​យ៉ាង​នេះ រមែង​ដោះ (បុគ្គលដទៃ) ចេញចាក​សេចក្តីសោក ដូច​សុជាត​មាណព ​ដោះបិតា​ចាកសេចក្តី​ទុក្ខសោក។

[១១] (អាចារ្យទិសាបាមោក្ខពោធិសត្វ ពោលថា) ម្នាលព្រហ្មទត្តកុមារ សេចក្តី​កេ្សមក្សាន្ត​ក្តី ភិក្ខាដ៏សម្បូរក្តី សេចក្តីសុខ​ក្នុងកាយក្តី នេះ មិនគប្បីមាន​ជានិច្ចទេ (កាល​បើ​ឥស្សរភាព​វិនាស) ក្នុងកាលជា​ទីកន្លង​នៃប្រយោជន៍ អ្នកកុំ​វងេ្វងជ្រប់ ដូចបុគ្គល​ដែល​បែក​ធ្លាយ​នាវា ក្នុងកណ្តាល​សាគរ។

[១២] បុរសធ្វើនូវអំពើទាំងឡាយណា រមែង​ឃើញនូវ​អំពើនោះ​ចំពោះ​ខ្លួនវិញ បុរស​អ្នក​ធ្វើល្អ រមែង​បាន​ផងល្អ អ្នកធ្វើអាក្រក់ រមែង​បាន​ផលអាក្រក់ បុរសអ្នកសាប​ព្រោះពូជ​បែប​ណា ផលបែបនោះ ក៏រមែង​ដុះឡើង។

[១៣] (សេ្តចព្រហ្មទត្ត ពោលថា) អាចារ្យបារាចរិយគោត្រ បាន​ពោលនូវ​ពាក្យ​ណា នេះ​ជា​ពាក្យរបស់​អាចារ្យនោះថា បាបណា ដែលអ្នកធ្វើ​ហើយ គប្បីក្តៅ​ក្រហាយ​ក្នុង​កាលជា​ខាងក្រោយ អ្នកកុំធ្វើ​បាបនោះឡើយ។

[១៤] ខ្ញុំ និងបិងិ្គយបុរោហិត សម្លាប់នូវពួកក្សត្រិយ៍​មួយពាន់នាក់ ដែល​ប្រដាប់​លាប​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍ ទៀបដើម​ឈើណា ដើមឈើ​នេះឯង ជាដើម​ជ្រៃ មានមែក​ត្រសាយ​ត្រសុំ (មិនអាច​ជួយអញបាន) សេចកី្តទុក្ខ​នោះឯង ត្រឡប់មក​ត្រូវខ្ញុំវិញ។

[១៥] (អគ្គមហេសីរបស់ខ្ញុំ) ឈ្មោះនាងឧព្វរី មានខ្លួនលាប​ដោយខ្លឹមចន្ទន៍ មាន​សម្បុរ​ដូច​មាស ស្រលួតស្រឡៅ ដូចជា​លំពង់​ឈើម្រំ ត្រូវខ្យល់​បក់ល្អ ខ្ញុំមិនបាន​ឃើញ​នាងឧព្វរី នឹង​ធ្វើ​មរណកាល ការមិនបាន​ឃើញនាង​ឧព្វរីនោះ ជាទុក្ខដ៏​លើស​លុប​ដល់ខ្ញុំ ជាងទុក្ខ​ព្រោះសេចក្តី​ស្លាប់នេះ​ទៅទៀត។

[១៦] (ព្រាហ្មណ៍ពោធិសត្វ ពោលថា) កូនរបស់ខ្ញុំ លះបង់​នូវសរីរៈ​ហើយទៅ ដូចជា​ពស់លះបង់​នូវ​សំណកចាស់ កាលបើ​សរីរៈប្រើប្រាស់​មិនបាន​ ធ្វើកាល​កិរិយា ទៅកាន់​លោក​ខាង​មុខយ៉ាងនេះ រាងកាយ​កាលត្រូវគេដុត រមែង​មិនដឹងនូវ​សេចក្តី​ខ្សឹក​ខ្សួលនៃញាតិ​ទាំងឡាយ ព្រោះហេតុនោះ ទើបខ្ញុំ​មិនសោកស្តាយ ចំពោះ​កូន​នុ៎ះ គតិណា​ជារបស់គេ គេក៏ទៅកាន់​គតិនោះ។

[១៧] (នាងព្រាហ្មណី ពោលថា) កូន (របស់ខ្ញុំ) ដែលមកអំពី​បរលោក ខ្ញុំក៏មិន​បាន​អង្វរ គេ​ទៅអំពី​លោកនេះ ក៏ខ្ញុំមិន​អនុញ្ញាត គេមក​យ៉ាងណា គេក៏ទៅយ៉ាង​នោះ ខ្សឹកខ្សួលធ្វើអ្វី ព្រោះ​ការ​ដែលគេ​ទៅនោះ រាងកាយកាល​ត្រូវគេដុត រមែង​មិនដឹង​នូវ​សេចក្ដី​ខ្សឹកខ្សួល​នៃញាតិ​ទាំងឡាយ​ទេ ព្រោះហេតុនោះ ទើបខ្ញុំ​មិនសោក​នឹង​កូននុ៎ះ គតិ​ណាជា​របស់គេ គេក៏ទៅ​កាន់គតិ​នោះ។

[១៨] (នាងព្រាហ្មណីជាប្អូន ពោលថា) បើខ្ញុំយំទួញ ខ្ញុំនឹងស្គាំងស្គម កាលខ្ញុំនោះ​យំ​ទួញ នឹងមាន​ផលដូចម្តេច សេចក្តី​មិនត្រេកអរ​របស់ពួក​ញាតិមិត្រ និងសំឡាញ់​របស់​យើង គប្បីមាន​ដោយក្រៃលែង រាងកាយ​កាលត្រូវគេដុត រមែង​មិនដឹងនូវ​សេចក្តី​​ខ្សឹកខ្សួល នៃ​ញាតិ​ទាំងឡាយទេ ព្រោះហេតុនោះ ទើបខ្ញុំមិនសោក​នឹងបងនោះ គតិណាជា​របស់គេ គេក៏ទៅកាន់​គតិនោះ។

[១៩] (ភរិយាពោលថា) ទារកយំទារព្រះចន្ទ្រ​ដែលកំពុងចរទៅ យ៉ាងណា បុគ្គល​ដែលសោក​រកអ្នកស្លាប់​ទៅកាន់លោក​ខាងមុខ​នេះឯង ជាគ្រឿង​ប្រៀបធៀប យ៉ាង​នោះដែរ រាងកាយ​កាលត្រូវ​គេដុត រមែង​មិនដឹងនូវ​សេចក្តីខ្សឹកខ្សួល​នៃពួក​ញាតិ​ទេ ព្រោះហេតុនោះ ទើបខ្ញុំមិន​សោកនឹង​ប្តីនុ៎ះ គតិណា​ជារបស់គេ គេក៏ទៅ​កាន់​គតិនោះ។

[២០] (ទាសីពោលថា) ក្អមទឹកដែល​បែកធ្លាយ តវិញ​មិនជាប់​យ៉ាងណា បុគ្គល​សោកស្តាយ​នឹងអ្នកស្លាប់ ទៅកាន់​លោកខាងមុខ នេះឯង​ជាគ្រឿង​ធៀប ក៏យ៉ាង​នោះដែរ រាងកាយ​កាលត្រូវ​គេដុត រមែង​មិនដឹងនូវ​សេចក្តី​ខ្សឹកខ្សួល​នៃញាតិ​ទាំង​ឡាយ​ទេ ព្រោះ​ហេតុនោះ ទើបខ្ញុំមិន​សោកនឹងម្ចាស់​នុ៎ះ គតិណា​ជារបស់គេ គេក៏​ទៅកាន់​គតិនោះ។

[២១] (សេ្តចធង្កៈ សួរព្រះរាជាពោធិសត្វថា) ពួកជនឯទៀត តែងសោក​យំទួញ ពួកជន​ឯទៀត មានមុខ​ជោកដោយ​ទឹកភ្នែក ម្នាល​ឃដកុមារ អ្នកមាន​សម្បុរមុខ​ស្រស់​បស់ អ្នកមិន​សោកសៅ​ព្រោះហេតុអ្វី។

[២២] (ពោធិសត្វ ឆ្លើយថា) សេចក្តីសោក នាំមកនូវ​សេចក្តីសុខ ដែលកន្លងទៅ​ហើយ​មិនបាន​ទេ នាំមកនូវ​សេចក្តីសុខ​ដែលមិនទាន់​មក មិនបាន​ទេ បពិត្រ​ស្តេចធង្កៈ ព្រោះ​ហេតុនោះ ទើបខ្ញុំ​មិនសោក ភាពជា​សំឡាញ់​ក្នុងសេចក្តីសោក មិនមានទេ។

[២៣] បុគ្គលកាលសោក រមែង​ជាអ្នកមាន​រោគលឿង ស្គាំងស្គម ទាំងបាយ រមែង​មិនពេញ​ចិត្តដល់​បុគ្គលនោះ បុគ្គល​ដែលត្រូវ​សរ គឺសេចក្តី​សោកមុត​ហើយ ក៏ទុក្ខ​ព្រួយ ពួកជន​ជាសត្រូវ រមែង​មានចិត្ត​ត្រេកអរ។

[២៤] សេចក្តីវិនាសនឹងមករកខ្ញុំ ដែលឋិត​នៅក្នុងស្រុក ឬក្នុងព្រៃ ក្នុងទីទាប ឬទី​ទួល មិនបាន​ទេ (ព្រោះ) ខ្ញុំឃើញច្បាស់​ផ្លូវធម៌​យ៉ាងនេះ​ហើយ។

[២៥] បុគ្គលណា មានខ្លួនតែមួយ មិនអាចជា​អ្នកនាំយកនូវ​រសនៃសេចក្តី​ប្រាថ្នា គឺ​សុខក្នុង​ឈានទាំងពួង​បាន​ សូម្បីផែនដី​ទាំងមូល ក៏មិនអាច​នាំមកនូវ​សេចក្តីសុខ ដល់​បុគ្គល​នោះបាន។

[២៦] (អាចារ្យសួរថា) អ្នកតែម្នាក់ឯង រលះរលាំងលើកដុំថ្មធំ ៗ បោះទៅក្នុង​ជ្រោះ​ភ្នំ ក្នុង​ព្រៃរឿយ ៗ ម្នាល​ការន្ទិយៈ អ្នកមាន​ប្រយោជន៍​ដូចម្តេច​ក្នុងជ្រោះនេះ។

[២៧] (ពោធិសត្វឆ្លើយថា) ខ្ញុំនឹងធ្វើនូវផែនដីនេះ ដែលមាន​សាគរជា​ទីបំផុត ឲ្យ​ស្មើ​​ដូចជា​ផ្ទៃបាតដៃ ព្រោះហេតុ​នោះ បាន​ជាខ្ញុំពង្រាប​ភ្នំដី និងភ្នំថ្ម ​ហើយបោះថ្ម​ទៅក្នុង​ជ្រោះ។

[២៨] (អាចារ្យពោលថា) មនុស្សម្នាក់ មិនគួរដើម្បីធ្វើផែនដីធំនេះ ឲ្យរាប​ស្មើ​ ដូចបាតដៃ​បាន​ទេ ម្នាល​ការន្ទិយៈ ខ្ញុំសំគាល់នូវអ្នក ដែលស្វែងរក​ថ្មភ្នំនេះឯង (ដើម្បី​បំពេញ​ជ្រោះ) អ្នកនឹង​លះបង់នូវ​ជីវលោក (ស្លាប់ខ្លួន)។

[២៩] (ពោធិសត្វពោលថា) បើមនុស្សម្នាក់នេះ មិនអាចដើម្បី​ធ្វើនូវផែនដី​ធំនេះ ឲ្យរាបស្មើ​បាន​ទេ យ៉ាងណា ម្នាលព្រាហ្មណ៍ អ្នកនឹងដឹក​នាំពួកមនុស្ស​ទាំងនេះ ដែល​មាន​ទិដ្ឋិផេ្សង ៗ គ្នា មិនបាន​ ក៏យ៉ាង​នោះដែរ។

[៣០] (អាចារ្យពោលថា) ម្នាលការន្ទិយៈ អ្នកដ៏ចំរើន​ពោលនូវពាក្យនេះ​ដោយ​សងេ្ខប ជាពាក្យ​មានប្រយោជន៍​ដល់ខ្ញុំ​យ៉ាងនេះ ផែនដីនេះ គេមិនអាច​ធ្វើឲ្យរាបស្មើ យ៉ាងណា ពួក​មនុស្ស ក៏មនុស្ស​មិនអាចធ្វើបាន យ៉ាងនោះដែរ។

[៣១] (ចាបចៀបកប្បាស ពោលនឹង​ដំរីពោធិសត្វ​ថា) ខ្ញុំសូមថ្វាយ​បង្គំលោក ជា​ដំរីមាន​កំឡាំងខ្សោយ ក្នុងកាលមានអាយុ ៦០ ជាអ្នកនៅ​ក្នុងព្រៃ ជាម្ចាស់ហ្វូង មាន​យស ខ្ញុំសូមធ្វើនូវ​អព្ជាលិកម្ម​ចំពោះលោក ដោយស្លាប​ទាំងឡាយ សូមកុំឲ្យ​លោក​សម្លាប់​កូន​របស់ខ្ញុំ ជាសត្វមាន​កំឡាំង​ខ្សោយ។

[៣២] (ចាបចៀបកប្បាស ពោលនឹង​ដំរីទេវទត្ត​ថា) ខ្ញុំសូមថ្វាយ​បង្គំលោក ជាដំរី​ត្រាច់ទៅ​តែម្នាក់ឯង ជាអ្នកនៅ​ក្នុងព្រៃ ដើរទៅតាម​ញកភ្នំ ខ្ញុំសូមធ្វើ​អព្ជាលិកម្ម ដោយ​ស្លាប​ទាំងឡាយ សូមលោក​កុំសម្លាប់​កូនខ្ញុំ ជាសត្វ​មានកំឡាំង​ខ្សោយ។

[៣៣] (ដំរីទេវទត្តពោលថា) នែមេចាបចៀបកប្បាស អញនឹងសម្លាប់​នូវកូននាង នាង​ជាសត្វ​មានកំឡាំង​ខ្សោយ នឹងធ្វើអ្វី​ដល់អញ អញនឹង​ជាន់នូវចាប សូម្បី​មួយសែន ប្រហែល​នឹងនាង​ឯង ដោយជើង​ឆ្វេង។

[៣៤] (ចាបចៀបកប្បាសពោលថា) កិច្ចដោយកំឡាំងកាយ មិនមែន​ប្រើបាន​គ្រប់​កន្លែង​ទេ ព្រោះកំឡាំងកាយ សម្លាប់បាន​តែអ្នកល្ងង់ទេ នែសេ្តចដំរី អ្នកណា​សម្លាប់​កូន​របស់ខ្ញុំ ជាសត្វមាន​កំឡាំងថយ ខ្ញុំនឹងធ្វើនូវ​សេចក្តីវិនាស​ដល់អ្នក​នោះវិញ។

[៣៥] (ព្រះសាស្តា ទ្រង់ត្រាស់ថា) អ្នកចូរមើលនូវក្អែក ចាបចៀបកប្បាស កង្កែប និង​រុយខៀវ សត្វទាំងនុ៎ះ សម្លាប់នូវ​ដំរីបាន​ អ្នកចូរមើល (នូវគតិ) នៃពៀររបស់​ពួក​សត្វមានពៀរ ព្រោះ​ហេតុនោះ អ្នកទាំងឡាយ កុំធ្វើនូវពៀរ​នឹងជនណាមួយ សូម្បីមិន​ជាទី​ស្រឡាញ់​ឡើយ។

[៣៦] (ព្រះនាងចន្ទាទេវី ពោលថា) ខ្ញុំម្ចាស់ជាស្រីប្រទូស្ត ជាអ្នកបំផ្លាញនូវ​សេចក្តី​ចំរើន ដល់​សេ្តចឈ្មោះ​មហាបតាបៈ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព សូម​លែងនូវ​ធម្មបាល (ជាកូនខ្ញុំ) នេះចេញ សូមកាត់នូវ​ដៃទាំងឡាយ​របស់ខ្ញុំម្ចាស់​វិញចុះ។

[៣៧] ខ្ញុំម្ចាស់ជាស្រីប្រទូស្ត ជាអ្នកបំផ្លាញនូវសេចក្តីចំរើន​ដល់សេ្តចឈ្មោះ​មហា​បតាបៈ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព សូមព្រះអង្គ​​លែងនូវធម្មបាល​នេះចេញ សូមកាត់​នូវ​ជើង​ទាំងឡាយ​របស់ខ្ញុំវិញចុះ។

[៣៨] ខ្ញុំម្ចាស់ជាស្រីប្រទូស្ត ជាអ្នកបំផ្លាញនូវសេចក្តីចំរើន​ដល់សេ្តចឈ្មោះ​មហា​បតាបៈ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព សូមព្រះអង្គ​លែងនូវធម្មបាល​នេះចេញ សូមកាត់​នូវក្បាល​របស់ខ្ញុំម្ចាស់វិញចុះ។

[៣៩] ពួកមិត្តអាមាត្យ និងជនអ្នកមានហឫទ័យល្អ​របស់សេ្តចនេះ មិនមានទេឬ បាន​ជាមិន​និយាយឃាត់​សេ្តចថា សូមព្រះអង្គ​ កុំសម្លាប់បុត្តជាឱរស។

[៤០] ពួកមិត្ត ញាតិ និងជនអ្នកមានហឫទ័យល្អ​របស់សេ្តចនេះ មិនមានទេឬ បាន​ជាមិន​និយាយឃាត់​សេ្តចថា សូមព្រះអង្គ​កុំសម្លាប់បុត្ត​ដែលកើតអំពីខ្លួន។

[៤១] ដើមដៃទាំងឡាយ ដែលលាបដោយខ្លឹមចន្ទន៍​របស់ធម្មបាល អ្នកជាទាយាទ​ផែនដីដាច់ បពិត្រ​ព្រះសម្មតិទេព ជីវិតរបស់ខ្ញុំម្ចាស់​នឹងរលត់។

[៤២] (ម្រឹគញីជាប្រពន្ធពោលថា) បពិត្រ​មហាម្រឹគ អ្នកចូរខំប្រឹង បពិត្រ​ម្រឹគ​មាន​ជើងដូចមាស អ្នកចូរខំប្រឹង ចូរកាត់នូវអន្ទាក់​ដែលធ្វើដោយ​ព្រ័ត្រ ខ្ញុំជាម្រឹគ​ញីម្នាក់ឯង មិនអាច​ត្រេកអរ​ក្នុងព្រៃបាន​ទេ។

[៤៣] (ម្រឹគពោធិសត្វជាប្តី ពោលថា) អញខំប្រឹងមិនរួចទេ អញនឹងកកាយ​ផែនដី ដោយ​កំឡាំង អន្ទាក់ដែលគេធ្វើ​ដោយព្រ័ត្រ ជាប់មាំមួន រឹតកួត​ជើងរបស់អញ។

[៤៤] (ម្រឹគញីពោលថា) បពិត្រ​អ្នកព្រាន អ្នកចូរក្រាលនូវ​ស្លឹកឈើ អ្នកចូរហូត​ដាវ (អំពីស្រោម) អ្នកសម្លាប់ខ្ញុំមុន ​ហើយសឹមសម្លាប់​មហាម្រឹគ ជាខាងក្រោយ។

[៤៥] (ព្រាន ពោលថា) អញមិនដែលឮ ឬឃើញមេម្រឹគ ចេះនិយាយភាសា​មនុស្ស​ទេ ម្នាលមេម្រឹគ​ដ៏ចំរើន នាងឯងចូរ​នៅជាសុខចុះ ទាំង​មហាម្រឹគនុ៎ះ ក៏សូមឲ្យ​នៅ​ជាសុខចុះ។

[៤៦] (ម្រឹគញី ពោលថា) បពិត្រ​អ្នកព្រាន ខ្ញុំត្រេកអរ ព្រោះឃើញនូវ​មហាម្រឹគ ដែលរួច (ចាកអន្ទាក់) ក្នុងថៃ្ងនេះ យ៉ាងណា សូមអ្នក​ត្រេកអរ ជាមួយនឹង​ពួកញាតិ​ទាំងអស់ យ៉ាងនោះដែរ។

[៤៧] (អ្នករបាំឈ្មោះអគ្គៈ ពោលថា) ក្លិននៃផ្កាតិមិរព្រឹក្ស¹⁾ រមែង​ផ្សាយទៅ សមុទ្រ​ដែលពេញ​ដោយទឹក មានសំឡេង​គឹកកង បពិត្រ​ស្តេចតម្ពៈ ព្រោះថា នាងសុសនី្ធ (នៅ) ក្នុងទីឆ្ងាយ​ពីនគរ​នេះ កាមទាំងឡាយ តែងចាក់​ដោតខ្ញុំ។

[៤៨] (សេ្តចគ្រុឌ ពោលថា) អ្នកឆ្លងសមុទ្របាន​ ដោយប្រការដូចម្តេច អ្នកឃើញ​កោះឈ្មោះ​សេរុម ដោយប្រការ​ដូចម្តេច ម្នាលអគ្គៈ ការជួប​ប្រសព្វ​នាងសុសន្ធី​ និង​អ្នក បាន​មាន​មកដោយ​ប្រការដូចម្តេច។

[៤៩] (អ្នករបាំឈ្មោះអគ្គៈ ពោលថា) នាវារបស់ពួកឈ្មួញ អ្នកស្វែង​រកទ្រព្យ ចេញទៅ​អំពី​កំពង់​ភរុកច្ឆា បែកធ្លាយ​ដោយមង្ករ ខ្ញុំក៏ឆ្លង​សមុទ្រ​ដោយផែនក្តារ។

[៥០] នាងសុសនី្ធនោះ ជាស្រ្តីមានវាចា​ទន់ពីរោះ មានក្លិន​ដូចខ្លឹមចន្ទន៍ អស់កាល​ជា​និច្ច ជាស្រ្តីចំរើន ស្រង់ខ្ញុំដោយ​អវយវៈ ដូចមាតា​ត្រកងនូវបុត្ត​ដែលកើត​អំពីទ្រូង។

[៥១] នាងជាស្រ្តីមានភ្នែកទន់ បាន​ផ្គត់ផ្គង់ខ្ញុំ​ដោយបាយ ទឹក សំពត់ និងទីដេក ព្រមទាំង​ខ្លួន បពិត្រ​ស្តេចតម្ពៈ សូមព្រះអង្គ​ជ្រាបយ៉ាង​នេះចុះ។

និយាយអំពីដែន និងកែវមណីដ៏ប្រសើរ​ដែលសាបសូន្យ ១ អ្នកច្រូតស្មៅ យកស្មៅខ្ចី (ឲ្យគោស្លាប់) ១ បុគ្គលវងេ្វង ដូចបុគ្គល​ធ្លាយសំពៅ ១ បុគ្គល​លះបង់សរីរៈ ដូចពស់​លះបង់ សំណក ១ ព្រះរាជា​ឈ្មោះ​ឃដកុមារ ១ ជ្រោះភ្នំ ១ កុញ្ជរ ១ មហេសី​អ្នកបំផ្លាញ​នូវសេចក្តី​ចំរើន ១ ម្រឹគ ១ ការត្រកង​នូវកូន ១ រួមជា ១០។