User Tools

Site Tools


Translations of this page?:
km:tipitaka:sut:kn:jat:sut.kn.jat.v09

នវកនិបាត

សង្ខេប

(បន្ថែមការពិពណ៌នាអំពីសូត្រនៅទីនេះ)

sut kn jat v09 បាលី cs-km: sut.kn.jat.v09 អដ្ឋកថា: sut.kn.jat.v09_att PTS: ?

នវកនិបាត

?

បកប្រែពីភាសាបាលីដោយ

ព្រះសង្ឃនៅប្រទេសកម្ពុជា ប្រតិចារិកពី sangham.net ជាសេចក្តីព្រាងច្បាប់ការបោះពុម្ពផ្សាយ

ការបកប្រែជំនួស: មិនទាន់មាននៅឡើយទេ

អានដោយ (គ្មានការថតសំលេង៖ ចង់ចែករំលែកមួយទេ?)

(៩. នវកនិបាតោ)

គិជ្ឈជាតក ទី១

(៤២៧. គិជ្ឈជាតកំ (១))

[៥០៥] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) មានផ្លូវលើគិជ្ឈបព៌ត ឈ្មោះ​បរិសង្កុបថៈ ជាផ្លូវ​មានមក​តាំង​អំពី​បុរាណ ត្មាតមួយ​ចិញ្ចឹម​មាតាបិតា​ដែលចាស់ជរា​នៅក្នុង​ផ្លូវនោះ។

[៥០៦] ត្មាតនោះ បានទៅនាំយកកន្សោមខ្លាញ់ពស់ថ្លាន់ មកចិញ្ចឹម​មាតាបិតា​ទាំង​នោះ​ដោយច្រើន ចំណែក​ត្មាតជាបិតា កាលបើ​ដឹងថា ត្មាតឈ្មោះ​សុបត្តៈ​ជាកូន មាន​ស្លាប​បរិបូណ៌ មានតេជះ ហើរទៅ​កាន់ទីខ្ពស់ ទាំងហើរ​ទៅកាន់​ទីឆ្ងាយ​បាន​ ក៏និយាយ​ដាស់​តឿន។

[៥០៧] នែបា (បើ) អ្នកដឹងនូវផែនដីថា អណែ្តត (ដូចជា​ស្លឹកឈូក) មាន​សាគរ​ព័ទ្ធជុំវិញ​មូលដូចកង់ វេលាណា​ហើយ នែបា ចូរអ្នក​ត្រឡប់មក​អំពីទី​នោះវិញ អ្នកកុំ​ទៅឲ្យ​ហួសទៅ​នាយ​អំពីទី​នេះឡើយ។

[៥០៨] (ត្មាតឈ្មោះសុបត្តៈ) ជាបក្សីមានកក្ងក់ មានកំឡាំង​ដ៏ប្រសើរ​ជាង​ទិជជាតិ ហើរស្ទុះ​ឡើង ដោយសន្ទុះ​ដ៏ខ្លាំង រមិល​មើលនូវ​ភ្នំ និងព្រៃ​ទាំងឡាយ។

[៥០៩] (ត្មាតឈ្មោះសុបត្តៈនោះ) បានឃើញផែនដី​មាន​សាគរព័ទ្ធ​ជុំវិញ ​មូល​ដូចជា​កង់ សមដូច​ពាក្យប្រដៅ​របស់បិតា​ដែលខ្លួន​បាន​ឮមក​ហើយ។

[៥១០] ត្មាតនោះ ហើររំលងទីនោះ ប្លោងហួសទៅកាន់​ទីខាងនាយ ស្រាប់​តែមាន​ខ្យល់ព្យុះ​យ៉ាងខ្លាំង បក់កួច​ត្មាតដ៏​មានកំឡាំងនោះ ខ្ទេចខ្ទី​អស់ទៅ។

[៥១១] បក្សីត្មាតនោះ ហើរជ្រុលហួសទៅនាយ​ហើយ ក៏មិន​អាចហើរ​ត្រឡប់​មក​វិញ​បាន​ លុះក្នុង​អំណាច​ខ្យល់ព្យុះ ក៏ដល់​នូវសេចក្តី​វិនាសទៅ។

[៥១២] ពួកកូន និងប្រពន្ធរបស់ត្មាតនោះក្តី ពួកត្មាតដទៃ​ដែលរស់នៅ​ដោយ​សារត្មាត​នោះ (បរិវារ) ក្តី ក៏ដល់​នូវសេចក្តី​វិនាស​ទាំងអស់គ្នា ព្រោះតែ​ត្មាតសុបត្តៈ​នោះ មិនធ្វើ​តាមឱវាទ។

[៥១៣] ពួកជនណា ក្នុងលោកនេះ មិនធ្វើតាមពាក្យប្រដៅ​របស់បុគ្គល​ចាស់​ព្រឹទ្ធាចារ្យ​ទាំង​ឡាយ យ៉ាងនេះ​ហើយ ពួកជន​ទាំងអស់​នោះ រមែង​ដល់នូវ​សេចក្តីវិនាស ព្រោះតែ​មិនធ្វើ​តាមពាក្យ​ប្រដៅ​របស់បុគ្គល​ចាស់ព្រឹទ្ធាចារ្យ ដូចជាត្មាត​ដ៏មានកំឡាំង ប្រព្រឹត្ត​ល្មើស​ពាក្យ​​ប្រដៅ ហើរហួស​ទីព្រំប្រទល់។

ចប់ គិជ្ឈជាតក ទី ១។

កោសម្ពិយជាតក ទី២

(៤២៨. កោសម្ពិយជាតកំ (២))

[៥១៤] (ព្រះសាស្តា ត្រាស់ថា) ជនសុទ្ធតែមានសម្លេងខ្លាំងស្មើគ្នា មិនមាន​ជនណា​មួយ​ដឹងថា អាត្មាអញ​ជាបុគ្គល​ពាលឡើយ កាលបើ​សង្ឃកំពុង​បែកគ្នា ក៏មិន​មានជន​ណាមួយ ដឹងនូវ​ហេតុ​ដទៃ ឲ្យក្រៃលែង​ជាងនេះ​ទៅទៀត។

[៥១៥] ពួកជនអ្នកភ្លេចស្មារតី មានអាការស្រដៀងនឹងបណ្ឌិត​ មានវាចា​ជា​អារម្មណ៍ ចេះតែ​ល្មោភ​និយាយ តាមដែល​ខ្លួនចង់​និយាយ​ឲ្យតែរួច​ពីមាត់ មានគេ​ដឹកនាំ ដោយ​ជំលោះ​ណា ក៏នៅតែ​មិនស្គាល់​នូវជំលោះ​នោះឡើយ។

[៥១៦] ពួកជនណា ចងសេចក្តីក្រោធនោះទុក ដោយគិតថា ជនឯណោះ បាន​ជេរអញ បាន​វាយអញ បាន​ផ្ចាញ់អញ បាន​លួចយក (ទ្រព្យ) អញដូច្នេះ ពៀរ​របស់​ជនទាំង​នោះ រមែង​មិនស្ងប់​រម្ងាប់បាន​ឡើយ។

[៥១៧] លុះតែពួកជនណា មិនចងសេចក្តីក្រោធ​នោះទុក ដោយគិតថា ជនឯណោះ បាន​ជេរអញ បាន​វាយអញ បាន​ផ្ចាញ់អញ បាន​លួចយក (ទ្រព្យ) អញដូច្នេះ ទើប​ពៀរ​របស់​ជននោះ ស្ងប់រម្ងាប់​បាន។

[៥១៨] ពៀរទាំងឡាយក្នុងលោកនេះ មិនស្ងប់រម្ងាប់​ដោយពៀរ​ក្នុងកាលណា​ម្តង​ឡើយ មានតែ​ស្ងប់រម្ងាប់​ដោយ​មិនមាន​ពៀរ នេះជា​ធម៌មាន​មកតាំង​អំពីដើម។

[៥១៩] ពួកជនក្រៅពីបណ្ឌិត មិនដឹងច្បាស់ថា ពួកយើង​នឹងដល់​នូវសេចក្តី​វិនាស ក្នុង​កណ្តាល​សង្ឃនេះ​ទេ បណ្តាជន​ទាំងនោះ លុះតែ​ពួកជនណា​ដឹងច្បាស់ (យ៉ាងនេះ​ថា ពួកយើង​នឹងដល់​នូវសេចក្តី​វិនាស) ទើប​កលហធម៌ គឺការ​ឈ្លោះ​ប្រកែក​ទាំង​ឡាយ ស្ងប់រម្ងាប់​អំពីសំណាក់​ពួកជន​នោះទៅបាន។

[៥២០] អំបាលពួកជនដែលបានកាត់ឆ្អឹងគ្នា បាន​សម្លាប់គ្នា បាន​លួចយកគោ សេះ និងទ្រព្យ ប្លន់យក​ទាំងដែន គេគង់​រួមគ្នាបាន​ ហេតុអ្វី​ក៏ពួកអ្នក ​រួមគ្នា​មិនបាន។

[៥២១] បើបុគ្គលបានសំឡាញ់ដែលមានប្រាជ្ញា ជាគ្រឿងរក្សាខ្លួន​ ជាអ្នកប្រាជ្ញ​ត្រាច់ទៅ​ជាមួយ មាន​វិហារធម៌​ដ៏ប្រពៃ គប្បីគ្រប​សង្កត់​នូវសេចក្តី​អន្តរាយ​ទាំងឡាយ​ទាំងពួង ​ហើយមាន​ចិត្តត្រេកអរ មានស្មារតី ត្រាច់ទៅ​ជាមួយ​នឹងសំឡាញ់​នោះចុះ។

[៥២២] បើបុគ្គលមិនបានសំឡាញ់ដែលមានប្រាជ្ញា ជាគ្រឿងរក្សាខ្លួន ជាអ្នក​ប្រាជ្ញ​ ត្រាច់ទៅ​ជាមួយគ្នា មានវិហារធម៌​ដ៏ល្អទេ គប្បីត្រាច់​ទៅតែ​ម្នាក់ឯង ដូចជា​ព្រះរាជា​លះបង់​ដែនដែល​ឈ្នះ​ហើយ (ពុំនោះសោត) ដូចដំរី​ដ៏ប្រសើរ​ដែលត្រាច់​ទៅតែម្នាក់​ឯងក្នុងព្រៃ។

[៥២៣] ការត្រាច់ទៅម្នាក់ឯង ប្រសើរជាង (ព្រោះ) សហាយតាគុណ​ មិនមាន​ក្នុងបុគ្គល​ពាលទេ បុគ្គលគួរ​ត្រាច់ទៅ​តែម្នាក់ឯង តែថា​ត្រូវជា​អ្នកខ្វល់​ខ្វាយ​តិច កុំធ្វើ​បាបទាំង​ឡាយ​ឡើយ ដូចជា​ដំរីដ៏ប្រសើរ​ដែលត្រាច់​ទៅក្នុងព្រៃ។

ចប់ កោសម្ពិយជាតក ទី២។

មហាសុវរាជជាតក ទី៣

(៤២៩. មហាសុវជាតកំ (៣))

[៥២៤] (សេ្តចហង្ស និយាយនឹងសេ្តចសេកថា) កាលណា​ឈើមានផ្លែ​បរិបូណ៌ ពួកសត្វ​ស្លាបក៏​ហើរសំដៅ​ទៅ​បរិភោគ​ផ្លែឈើ​នោះ លុះពួក​សត្វស្លាបបាន​ដឹងថា ឈើអស់ផ្លែ​ហើយ ក៏ហើរ​ចេញអំពី​ដើមឈើ​នោះ ទៅកាន់​ទិសផ្សេង ៗ ក្នុងវេលា​ជាទី​អស់ទៅ​នៃផ្លែ។

[៥២៥] ម្នាលសេកមានចំពុះក្រហម អ្នកចូរត្រាច់ទៅ​កាន់ចារិក កុំឲ្យ​ខ្លួនអ្នកស្លាប់​ឡើយ ម្នាល​សេក ម្តេចក៏អ្នក​នៅសញ្ជប់​សញ្ជឹង​លើដើម​ឈើងាប់ (នេះ) ​ម្នាល​សេកមាន​សម្បុរខៀវ​ស្រដៀង​នឹងឈើ​ក្នុងវស្សន្តរដូវ យើងសូម​ដាស់តឿន​អ្នក អ្នកចូរ​ថា​មកមើល ព្រោះហេតុអ្វី ក៏បាន​ជាអ្នក​មិនលះបង់​នូវឈើ​ងាប់នេះ។

[៥២៦] (សេ្តចសេក តបថា) ម្នាលហង្ស ពួកសប្បុរសណា រលឹករឿយ ៗ នូវ​ធម៌​របស់​ពួក​សប្បុរស លោកជា​សំឡាញ់​នឹង​ពួក​សំឡាញ់ (ទៅវិញទៅមក​ហើយ) ពួកសប្បុរសនោះ សូម្បី​ដល់នូវ​ការអស់​ទៅនៃ​ជីវិត ក៏មិន​លះបង់​សំឡាញ់​នោះចោល ដោយ​គិតថាអស់ ឬមិនអស់ ក្នុងកាល​ដែលបាន​សុខ និងទុក្ខឡើយ។

[៥២៧] ម្នាលហង្ស ខ្ញុំជាសប្បុរសដែរ ដើមឈើនេះ ទុកជាញាតិ ឬជាសំឡាញ់​របស់​ខ្ញុំក៏បាន​ ខ្ញុំជាអ្នក​ត្រូវការ​ដោយជីវិត ក៏មិនអាច​នឹងលះបង់​នូវដើម​ឈើនោះ​ចោល​ឡើយ (បើខ្ញុំ​ដឹងថា ឈើនោះ​អស់​ហើយ ៗ លះបង់ចោល) នុ៎ះ មិនមែន​ជា​ធម៌របស់​សប្បុរស​ទេ។

[៥២៨] (សេ្តចហង្ស…) ម្នាលបក្សី សេចក្តីមេត្រី សេចក្តីជួបជុំ និង​សេចក្តី​ស្និទ្ធស្នាល ដែលអ្នក​បាន​ធ្វើ​ហើយ ជាការ​ប្រពៃណាស់ បើអ្នក​ពេញចិត្ត​នឹងធម៌​នោះ អ្នកនឹងបាន​ជាទី​សរសើរ​នៃពួក​វិញ្ញូជន។

[៥២៩] ម្នាលសេក អ្នកមានស្លាបជាយាន ហើរទៅឰដ៏​អាកាស យើងឲ្យ​ពរដល់អ្នក ម្នាល​បក្សី បើអ្នក​មានចិត្ត​ប្រាថ្នានូវ​ពរណា​មួយ ចូរទទួល​យកនូវ​ពរនោះចុះ។

[៥៣០] (សេ្តចសេក…) ម្នាលហង្ស អ្នកគប្បីឲ្យ​នូវពរដល់ខ្ញុំ សូមឲ្យ​ដើមឈើ​នេះ ត្រឡប់​មានអាយុ​រស់វិញ សូមឲ្យ​ដើមឈើ​នោះ មានមែក មានផ្លែ លូតលាស់ល្អ មានផ្លែ​មានរស​ផ្អែមល្អ។

[៥៣១] (សេ្តចហង្ស…) ម្នាលសំឡាញ់ អ្នកចូរមើលដើមឈើ​ដែលមាន​ផ្លែដ៏​លើសលុប​នេះចុះ ទីលំនៅ​របស់អ្នក ចូរកើត​ជាមួយ​នឹងដើមល្វា ដើមល្វានោះ ​ចូរមាន​មែក មាន​ផ្លែលូត​លាស់ល្អ មានផ្លែ​មានរសផ្អែមល្អ។

[៥៣២] (សេ្តចសេក…) បពិត្រសក្កៈ កាលបើយ៉ាងនេះ សូមឲ្យព្រះអង្គ​បាន​​សេចក្តីសុខ ព្រមទាំង​ពួកញាតិ​ទាំងអស់ ឲ្យដូចខ្ញុំ​ដែលបាន​សេចក្តីសុខ ព្រោះបាន​​ឃើញ​ដើមឈើ ប្រកប​ដោយផ្លែ​ក្នុងថ្ងៃ​នេះឯង។

[៥៣៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះឥន្ទបានឮពាក្យសេក​ហើយ ក៏ធ្វើ​នូវដើមឈើ​នោះ ឲ្យមាន​ផ្លែ រួចចៀសចេញ​ទៅកាន់​នន្ទនវនឧទ្យាន​របស់​ពួកទេវតា ជាមួយ​នឹងប្រពន្ធ។

ចប់ មហាសុវរាជជាតក ទី៣។

ចុល្លសុវករាជជាតក ទី៤

(៤៣០. ចូឡសុវជាតកំ (៤))

[៥៣៤] (សេ្តចហង្ស និយាយនឹងសេ្តចសេកថា) ដើមឈើទាំងឡាយ​ច្រើនណាស់ ដែល​មាន​ស្លឹកខៀវ មានផ្លែ​ជាអនេក ព្រោះហេតុ​អ្វីហ្ន៎ បាន​ជាសេក​នេះ មានចិត្ត​រីករាយ​ជានិច្ច តែនឹង​ដង្គត់ឈើ​ពុកស្ងួត។

[៥៣៥] (សេ្តចសេក និយាយតបវិញថា) យើងបាន​ចូលទៅ​បរិភោគ​ផ្លែឈើនោះ រាប់​ដោយឆ្នាំ​ច្រើនជា​អនេក ទោះបី​យើង​ដឹងថា ឈើនោះ មិនមានផ្លែ​ហើយ ការ​មេត្រីនោះ ក៏​នៅ​ដូចដើម។

[៥៣៦] (ស្តេចហង្ស និយាយថា) សត្វស្លាបទាំងឡាយ តែង​លះបង់​នូវដើមឈើ​ដែល​ពុកស្ងួត ជ្រុះស្លឹក​អស់ មិនមានផ្លែ ​ហើយ​ហើរទៅ ម្នាលអ្នក​ជាទ្វិជាតិ អ្នក​សំគាល់​ឃើញ​ទោស (ក្នុងការ​លះចោល​នោះ) ដូចម្តេច។

[៥៣៧] (សេ្តចសេក និយាយថា) ពួកសត្វណា មានសេចក្តី​ត្រូវការ​ដោយផ្លែ ​ហើយ​គប់រក​នូវដើម​ឈើ លុះដឹងថា មិនមានផ្លែ ក៏លះ​ចោលនូវ​ដើមឈើ​នោះ ពួក​សត្វស្លាបនោះ ឈ្មោះថា​មានប្រាជ្ញា​គិតតែ​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់ខ្លួន មានប្រាជ្ញា​មិនល្អ រមែង​ញុំាង​ចំណែក​នៃ​សេចក្តី​រាប់អាន​ឲ្យវិនាស។

[៥៣៨] (ស្តេចហង្ស និយាយថា) ម្នាលបក្សី សេចក្តីមេត្រី សេចក្តីជួបជុំ​ និងសេចក្តី​ស្និទ្ធស្នាល ដែលអ្នក​បាន​ធ្វើ​ហើយ ជាការ​ប្រពៃណាស់ បើអ្នកពេញ​ចិត្តនឹងធម៌នេះ អ្នកនឹង​បាន​​ជាទី​សរសើរ​នៃពួកវិញ្ញូជន។

[៥៣៩] មា្នលសេក អ្នកមានស្លាបជាយាន ហើរទៅតាមអាកាស យើងឲ្យពរ​ដល់អ្នក ម្នាល​បក្សី បើអ្នក​មានចិត្ត​ប្រាថ្នានូវ​ពរណា​នីមួយ ចូរទទួល​យកពរ​នោះចុះ។

[៥៤០] (សេ្តចសេក និយាយថា) ខ្ញុំសូមឲ្យបាន​ឃើញនូវ​ដើមឈើ​នោះ មាន​ស្លឹក និងផ្លែ​ឡើងវិញ​ដូចដើម ខ្ញុំគប្បី​រីករាយ​រឿយ ៗ ដូចមនុស្ស​កំសត់ បាន​កំណប់​ទ្រព្យ។

[៥៤១] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះ ព្រះឥន្ទបានយក​ទឹកអម្រឹត មកស្រោច​នូវឈើ​ដុះលើ​ផែនដី ដើមឈើនោះ មានមែក​លូតលាស់​ត្រសាយ​ត្រសុំ មានម្លប់ដ៏​ត្រជាក់ ជាទី​រីករាយ​នៃចិត្ត។

[៥៤២] (ស្តេចសេក និយាយថា) បពិត្រសក្កៈ កាលបើយ៉ាង​នេះ សូមឲ្យ​ព្រះអង្គ​​បាន​សេចក្តី​សុខ ព្រមទាំង​ពួកញាតិ​ទាំងអស់ ឲ្យដូច​ជាខ្ញុំដែល​បាន​សេចក្តីសុខ ព្រោះ​ឃើញ​នូវដើមឈើ​ដ៏ប្រកប​ដោយផ្លែ​ក្នុងថ្ងៃនេះ។

[៥៤៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះឥន្ទបានឮពាក្យសេក​ហើយ ក៏ធ្វើនូវ​ឈើនោះ​ ឲ្យមានផ្លែ រួចក៏​ចៀសចេញ​ទៅកាន់​នន្ទនវនឧទ្យាន​នៃទេវតា​ទាំងឡាយ ជាមួយនឹង​ភរិយា។

ចប់ ចុល្លសុវករាជជាតក ទី៤។

ហរិតចជាតក ទី៥

(៤៣១. ហរិតចជាតកំ (៥))

[៥៤៤] (ព្រះបាទព្រហ្មទត្ត ទ្រង់ត្រាស់សួរតាបសថា) បពិត្រមហាព្រហ្ម ខ្ញុំបាន​ឮថា ព្រះហរិត​តាបស​បរិភោគ​កាម ពាក្យនុ៎ះ ទទេទេឬ លោកជា​បុគ្គល​បរិសុទ្ធ​ទេឬ។

[៥៤៥] (ហរិតតាបសពោធិសត្វ តបថា) បពិត្រមហារាជ ពាក្យដែល​ទ្រង់បាន​​ព្រះសណ្តាប់​មកយ៉ាង​ណា ពាក្យនុ៎ះ ពិត​យ៉ាងនោះ​ហើយ អាត្មាភាព​ជាបុគ្គល​បាន​ដើរ ទៅកាន់​ផ្លូវខុស ជ្រប់នៅ​ក្នុងអារម្មណ៍​ដែលជា​ទីតាំងនៃ​សេចក្តី​វង្វេង។

[៥៤៦] (ព្រះរាជា…) បើបុគ្គលមិនអាច​ដើម្បីបន្ទោបង់​នូវគំនិត​មិនល្អ គឺរាគៈ ដែល​កើត​ឡើង ដោយ​ប្រាជ្ញា​ណាបាន​ទេ ប្រាជ្ញា​នោះ នឹងចាត់​ថាមាន​ប្រយោជន៍ ជាគុណជាតិ​ដ៏ល្អិត អាចគិត​ឃើញនូវ​របស់ល្អ​ដូចម្តេចបាន។

[៥៤៧] (តាបស…) បពិត្រមហារាជ ធម៌ទាំង ៤ ប្រការនេះ គឺរាគៈ ទោសៈ មទៈ និង​មោហៈ ជាកិលេស​មានកំឡាំង​ក្លៀវក្លា​បំផុត​ក្នុងលោក ប្រាជ្ញា​មិនបាន​ទីពំនាក់ ព្រោះ​តែកិលេស​ទាំងនោះ។

[៥៤៨] (ព្រះរាជា…) លោកដ៏ចំរើន ពួកយើងសន្មតថា ព្រះហរិតតាបស ជា​ព្រះអរហន្ត បរិបូណ៌​ដោយ​សីល ជាបុគ្គល​បរិសុទ្ធ ជាអ្នក​ប្រាជ្ញ មាន​ប្រាជ្ញា​សម្រាប់​ទំលុះ​ទំលាយ​កិលេស។

[៥៤៩] (តាបស…) បពិត្រព្រះរាជា វិតក្កៈទាំងឡាយ​ដ៏លាមក ប្រកប​ដោយ​សុភនិមិត្ត និង​ប្រកប​ដោយ​រាគៈ តែងបៀត​បៀនអ្នក​ប្រាជ្ញ ដែលជា​អ្នកត្រេកអរ​ក្នុងគុណធម៌​របស់ឥសី។

[៥៥០] (ព្រះរាជា…) រាគៈនេះ ជាសភាពកើតអំពី​សរីរៈ តែកើត​ឡើង​ហើយ រមែង​ប្រទូស្ត​នូវគុណ​ឲ្យខូច សូមលោក​លះរាគៈ​របស់លោក​នោះចេញ សេចក្តី​ចំរើន ទើប​កើត​មាន​​ដល់លោក ដ្បិតជន​ច្រើននាក់ សន្មត​លោកថា ជាអ្នក​ប្រាជ្ញ។

[៥៥១] (តាបស…) កាមទាំងឡាយនោះ ជាគ្រឿង​ធ្វើឲ្យងងឹត នាំមក​នូវទុក្ខច្រើន មាន​ពិសច្រើន អាត្មាភាព​នឹងស្វែង​រកនូវឫស​នៃកាម​ទាំងឡាយ​នោះ នឹងកាត់​ផ្តាច់នូវរាគៈ ព្រម​ទាំង​ចំណង។

[៥៥២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ឥសីឈ្មោះ​ហរិតៈ ជាអ្នកខំ​ប្រឹងព្យាយាម ដោយសច្ចៈ លុះ​ពោលពាក្យ​នេះរួច ក៏លះបង់​កាមរាគ ​ហើយបាន​ចូលទៅកើត​ក្នុងព្រហ្មលោក។

ចប់ ហរិតចជាតក ទី៥។

បទកុសលមាណវជាតក ទី៦

(៤៣២. បទកុសលមាណវជាតកំ (៦))

[៥៥៣] (ភរិយា និយាយថា) ទឹកទនេ្លគង្គាកួចយកទៅ​នូវបុរស​ឈ្មោះ​បាដលិ ជាអ្នក​ចេះដឹង​ច្រើន ពោលនូវ​ពាក្យដ៏វិចិត្រ នែអ្នក​ដ៏ចំរើន​ដែលទឹក​កួចយកទៅ សូមអ្នក​ឲ្យនូវ​ចំរៀង​​យ៉ាងខ្លី​មួយ​ដល់ខ្ញុំ។

[៥៥៤] (ស្វាមី និយាយតបថា) ពួកជនតែងស្រោចនូវបុគ្គល​មានទុក្ខ ដោយទឹក​ណា តែង​ស្រោចនូវ​បុគ្គល​ដែលមាន​សេចក្តី​ក្រវល់ក្រវាយ ដោយទឹកណា យើង​គង់នឹង​ស្លាប់ក្នុង​កណ្តាល​ទឹកនោះ ភ័យកើត​មកអំពី​វត្ថុជាទីពឹង​ហើយ។

[៥៥៥] (នាយស្មូនឆ្នាំង និយាយថា) ពូជទាំងឡាយ​តែងដុះ​ឡើងលើ​ផែនដី​ណា ពួក​សត្វ​ឋិតនៅ​លើផែនដី​ណា ផែនដីនោះ បៀតបៀន​នូវក្បាលអញ ភ័យកើត​អំពីវត្ថុ​ជាទី​ពឹង​ហើយ។

[៥៥៦] (បុរសម្នាក់ និយាយថា) ពួកជន គេចំអិនបាយ​ដោយភ្លើង​ណា ​គេកំចាត់​បង់នូវ​រងា​ដោយ​ភ្លើងណា ភ្លើងនោះ​ ឆេះនូវកាយ​របស់អញ ភ័យកើតអំពី​វត្ថុជាទីពឹង​ហើយ។

[៥៥៧] (បុរសម្នាក់ និយាយថា) ពួកព្រាហ្មណ៍ និងក្សត្រិយ៍​ជាច្រើន តែង​ញុំាង​អត្តភាព​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅ​ដោយភត្តណា ភត្តនោះ ដែលអាត្មាអញ​បរិភោគ​ហើយនោះ សម្លាប់​នូវអញ ភ័យកើត​អំពីវត្ថុ​ជាទីពឹង​ហើយ។

[៥៥៨] (បុរសម្នាក់ និយាយថា) ពួកអ្នកប្រាជ្ញ តែងប្រាថា្នខ្យល់​ក្នុងខែ​ជាទី​បំផុត​នៃ​គិម្ហរដូវ (ឥឡូវ) ខ្យល់នោះ កាច់បំបាក់​ខ្លួនខ្ញុំ ភ័យកើត​អំពីវត្ថុ​ជាទីពឹង​ហើយ។

[៥៥៩] (បក្សីជាធំ និយាយថា) ពួកបក្សី តែងអាស្រ័យដើមឈើ​ណា ដើមឈើនោះ បព្ចោញ​នូវភ្លើង បក្សីទាំងឡាយ ចូរគប់​នូវទិស​ទាំងឡាយ​ផ្សេង ៗ ភ័យ​កើត​អំពី​វត្ថុជា​ទីពឹង​ហើយ។

[៥៦០] (មាតា និយាយថា) អញមានចិត្តសោមនស្ស ​ហើយនាំមក​នូវ​កូនប្រសា​ស្រីណា ដែល​ប្រដាប់​ដោយ​កម្រងផ្កា និង​ប្រស់ព្រំ​ដោយខ្លឹមចន្ទន៍ (ឥឡូវ) កូន​ប្រសាស្រី​នោះ បណ្តេញ​អញចេញ​អំពីផ្ទះ ភ័យកើត​អំពី​វត្ថុជាទីពឹង​ហើយ។

[៥៦១] (បុរសម្នាក់ និយាយថា) អញត្រេកត្រអាល​នឹងកូន​ប្រុសណា ​ដែល​កើត​ហើយ និង​ប្រាថ្នា​សេចក្តី​ចំរើន​ដល់កូន​ប្រុសណា (ឥឡូវ) កូនប្រុស​នោះ បណ្តេញ​អញចេញ​អំពីផ្ទះ ភ័យ​កើត​អំពី​វត្ថុជាទីពឹង​ហើយ។

[៥៦២] (ពោធិសត្វ ពោលថា) សូមឲ្យពួកអ្នកជនបទ និងអ្នកនិគម ​ដែលបាន​មក​ប្រជុំ​ស្តាប់ខ្ញុំ (ឥឡូវ) វត្ថុណា​ជាទឹក វត្ថុនោះ ក្លាយទៅ​ជាភ្លើង​ហើយ សេចក្តី​ក្សេម កើតមក​អំពី​ព្រះរាជា​ណា ភ័យកើត​មកអំពី​ព្រះរាជានោះ​ហើយ ព្រះរាជា និង​ព្រាហ្មណ៍​បុរោហិត ប្លន់​ជនអ្នក​នៅក្នុង​ដែន អ្នកទាំងឡាយ ចូររក្សាខ្លួន ដ្បិតភ័យ​កើត​អំពីវត្ថុជាទីពឹង​ហើយ។

ចប់ បទកុសលមាណវជាតក ទី៦។

លោមសកស្សបជាតក ទី៧

(៤៣៣. លោមសកស្សបជាតកំ (៧))

[៥៦៣] (ព្រះឥន្ទ និយាយនឹងព្រះបាទព្រហ្មទត្តថា) បពិត្រព្រះរាជា បើព្រះអង្គ​ញុំាង​ឥសីឈ្មោះ​លោមសកស្សបៈ ឲ្យបូជាយ័ញ្ញ ព្រះអង្គ​នឹងបាន​ទៅជាបុគ្គល​មិន​ចាស់ មិន​ស្លាប់ ស្មើនឹង​ព្រះឥន្ទ​ដោយពិត។

[៥៦៤] (តាបសពោធិសត្វ ពោលនឹងអាមាត្យថា) បុគ្គលមិនគួរ​ប្រាថ្នានូវ​ផែនដី ដែលមាន​សមុទ្រព័ទ្ធ​ជុំវិញ ដូចជា​កុណ្ឌល​ក្នុងសាគរ ព្រមទាំង​ពាក្យតិះ​ដៀលទេ ម្នាល​សេយ្ហាមាត្យ អ្នកចូរ​ដឹងយ៉ាង​នេះចុះ។

[៥៦៥] ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ការប្រព្រឹត្តិ (ចិញ្ចឹមជីវិត) ណា ដោយកិរិយា​បំផ្លាញ​ជីវិតគេ ឬដោយ​ការប្រព្រឹត្តិ​មិនត្រូវ​តាមធម៌ មុខគួរ​ឲ្យតិះដៀល​នូវការបាន​យស និងការបាន​នូវ​ទ្រព្យ ដោយការ​ប្រព្រឹត្តិនោះ។

[៥៦៦] បុគ្គលបួសដើរបិណ្ឌបាត ការចិញ្ចឹមជីវិតនោះ ប្រសើរជាង​ការស្វែង​រកខុស​ធម៌។

[៥៦៧] បុគ្គលបួសដើរបិណ្ឌបាត មិនបៀតបៀន​ជនដទៃ​ក្នុងលោក ការនោះ​ប្រសើរ​ជាង​រាជសម្បត្តិ​ទៅទៀត។

[៥៦៨] (មហាជន និយាយថា) ព្រះចន្ទមានកំឡាំង ព្រះអាទិត្យមាន​កំឡាំង ពួក​សមណ​ព្រាហ្មណ៍​មាន​កំឡាំង ច្រាំង​សមុទ្រមាន​កំឡាំង ឯពួកស្រី្ត​មាន​កំឡាំង​លើសលុប​ជាង​កំឡាំង (នោះ ៗ ទៅទៀត)។

[៥៦៩] ដូចជារាជធីតាឈ្មោះ​ចន្ទវតី បាន​ញុំាងឥសី​ឈ្មោះ​លោមសកស្សបៈ​មាន​តបៈ​ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ ឲ្យបូជា​នូវការបូជា​ឈ្មោះ​រាជបេយ្យៈ គឺបូជា​ដោយការ​សម្លាប់​សត្វចិញ្ចឹម ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ដល់បិតា។

[៥៧០] (តាបស…) អំពើដែលធ្វើដោយសេចក្តីលោភនោះ ជាអំពើ​ក្តៅ​ក្រហាយ មាន​កាមជា​ហេតុ អាត្មា​នឹងស្វែង​រកឫស​នៃអំពើ​នោះ នឹងកាត់​នូវរាគៈ ព្រមទាំង​ចំណង។

[៥៧១] មុខគួរតិះដៀលនូវកាមទាំងឡាយ​ដ៏ច្រើនក្រៃពេក​ក្នុងលោក បពិត្រ​ព្រះរាជា ការព្យាយាម​ដុតបំផ្លាញ​កិលេស ប្រសើរបំផុត ជាង​កាមគុណ​ទាំងឡាយ អាត្មា​នឹង​លះបង់​កាម ​ហើយធ្វើ​ព្យាយាម​បំផ្លាញ​កិលេស ឯដែន និងនាង​ចន្ទវតី ចូរជា​របស់​ព្រះអង្គ​វិញចុះ។

ចប់ លោមសកស្សបជាតក ទី៧។

ចក្កវាកជាតក ទី៨

(៤៣៤. ចក្កវាកជាតកំ (៨))

[៥៧២] (ក្អែកនិយាយនឹងចាក្រពាកថា) ខ្ញុំសូមសួរនូវពួក​សត្វបក្សី មាន​សម្បុរ​ដូច​សំពត់​ដែល​ជ្រលក់​ដោយ​ទឹកអម្ចត់ ជាសត្វ​មានចិត្ត​រីករាយ ត្រាច់ទៅ​ទាំងគូ ៗ ចុះក្នុង​ពួកកំណើត​ជា​អណ្ឌជៈ និងមនុស្ស​ទាំងឡាយ តើគេ​សរសើរ​នូវកំណើត​អណ្ឌជៈ​ណា អ្នកចូរ​ពោលនូវ​ហេតុនោះ​មកមើល។

[៥៧៣] (ចាក្រពាក តបថា) ម្នាលក្អែក ជាសត្វបៀតបៀន​មនុស្ស ពួកគេ​តែង​ពោល​សរសើរ​យើង​ជា​ចាក្រពាក​ថា ជាសត្វ​ប្រព្រឹត្ត​សមគួរ​ក្នុងចំណោម​នៃ​មនុស្ស​ទាំងឡាយ ទាំង​គេបាន​សន្មត​យើងថា ជាសត្វមាន​ភាពល្អ ក្នុងចំណោម​នៃសត្វស្លាប​ទាំងឡាយ (ពួក​យើង​មាន​សភាព​ជាសត្វ​ឥតភ័យ ត្រាច់ទៅ​ផ្សេង ៗ ក្នុង​ស្រះឈូក) ពួកយើង​មិនធ្វើបាប ព្រោះ​ហេតុតែ​ចំណី​ឡើយ។

[៥៧៤] (ក្អែក…) ម្នាលចាក្រពាកទាំងឡាយ ជាអ្នកមិន​ថោកទាប អ្នកទាំងឡាយ​បរិភោគ​ផ្លែឈើអ្វី ទំពាស៊ីសាច់អ្វី បរិភោគ​ភោជន​អ្វីក្នុងស្រះ បាន​ជាកំឡាំង និងសម្បុរ មាន​សភាព​មិនតិច។

[៥៧៥] (ចាក្រពាក…) ម្នាលក្អែក ផ្លែឈើទាំងឡាយ មិនមាន​ក្នុងស្រះទេ ពួក​ចាក្រពាក​បាន​សាច់បរិភោគ​អំពីណា ពួកយើង​ជាអ្នក​បរិភោគ​សារាយ បរិភោគ​តែទឹក​មិនល្អក់ (ពួក​យើង​មិនធ្វើ​បាប ព្រោះហេតុ​តែចំណី​ឡើយ) ពួកយើងមាន​សភាព​ជាអ្នក​ឥតភ័យ ត្រាច់ទៅ​ផ្សេង ៗ ក្នុងស្រះ។

[៥៧៦] (ក្អែក…) ម្នាលចាក្រពាក ភោជននេះ មិនគាប់ចិត្ត​យើងទេ​ ខ្លួនអ្នក​មាន​សភាព​ប្រហែល​នឹងភោជន​ក្នុងលំនៅ​នេះ កាលដើម ខ្ញុំមាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ (យ៉ាង​នេះ) ខាង​ក្រោយមក ខ្ញុំមាន​សេចក្តី​ត្រិះរិះ​ផ្សេង សេចក្តី​សង្ស័យ​របស់ខ្ញុំ ក៏កើត​មានក្នុង​ហេតុនុ៎ះ ដោយ​ប្រការ​ដូច្នេះ​ឯង។

[៥៧៧] ឯខ្លួនយើង តែងបានបរិភោគសាច់ និងផ្លែឈើ​ទាំងឡាយ​ផង នូវចំណី​អាហារ​ដែល​លាយ​អំបិល និងប្រេង​ទាំងឡាយ​ផង ខ្លួនយើង​តែងបាន​បរិភោគ​នូវរស​ក្នុង​ពួកមនុស្ស ដូច​បុគ្គល​ក្លៀវក្លា​បាន​ឈ្នះនូវ​ប្រធាន​នៃសង្គ្រាម ម្នាលចាក្រពាក ឯសម្បុរ​របស់ខ្ញុំ មិនដូច​ជាសម្បុរ​របស់​អ្នកទេ។

[៥៧៨] ឯខ្លួនយើង តែងបានបរិភោគសាច់ និងផ្លែឈើ​ទាំងឡាយ​ផង នូវចំណី​អាហារ​ដែល​លាយ​អំបិល និងប្រេង​ទាំងឡាយ​ផង ខ្លួនយើង​តែងបាន​បរិភោគ​នូវរស​ក្នុង​ពួកមនុស្ស ដូច​បុគ្គល​ក្លៀវក្លា​បាន​ឈ្នះនូវ​ប្រធាន​នៃសង្គ្រាម ម្នាលចាក្រពាក ឯសម្បុរ​របស់ខ្ញុំ មិនដូច​ជាសម្បុរ​របស់​អ្នកទេ។

[៥៧៩] (ចាក្រពាក…) អ្នកជាសត្វមានអាហារ​មិនស្អាត តែងលប​ឆក់ក្នុង​ខណៈ (ដែល​គេធ្វេស​ប្រហែល) អ្នកឯង តែងបាន​នូវចំណី​អាហារ និងទឹកផឹក​ដោយ​លំបាក ម្នាលក្អែក អ្នកឯង មិនត្រេកអរ​ដោយ​ផ្លែឈើ​ទាំងឡាយ មួយទៀត សាច់​ទាំង​ឡាយណា ដែល​មាននៅ​ក្នុង​កណ្តាល​នៃ​ព្រៃស្មសាន អ្នកមិន​ត្រេកអរនឹង​សាច់​នោះឡើយ។

[៥៧៩a] ម្នាលក្អែក បុគ្គលណា ជាអ្នកលបឆក់ ក្នុងខណៈ (ដែលគេ​ធ្វេស​ប្រហែស) បាន​នូវភោគៈ​ទាំងឡាយ ដោយអំពើ​ដ៏អាក្រក់ ​ហើយបរិភោគ ដល់មក​ខាងក្រោយ អ្នកផង​នឹង​តិះដៀល​បុគ្គល​នោះ បុគ្គលដែល​ត្រូវគេ​តិះដៀល​នោះ រមែង​សាបសូន្យ ចាកសម្បុរ និងកំឡាំង។

[៥៨០] បុគ្គលបើទុកជាបរិភោគរបស់ត្រជាក់ (ឥតទោស) សូម្បី​តិចតួច​តែជាអ្នក​មិន​បៀតបៀន​ជនដទៃ ដោយអំពើ​អាក្រក់ កំឡាំង និងសម្បុរ រមែង​កើតមាន​ដល់បុគ្គល​នោះ ព្រោះថា សម្បុរ​ទាំងអស់ មិនមែន​សុទ្ធតែ​សម្រេច​មក​អំពីអាហារ​ទេ។

ចប់ ចក្កវាកជាតក ទី៨។

ហលិទ្ទរាគជាតក ទី៩

(៤៣៥. ហលិទ្ទិរាគជាតកំ (៩))

[៥៨១] (នាងកុមារិកា និយាយនឹងតាបសកុមារថា) ការដែល​លោក​អត់ទ្រាំ​ក្នុងព្រៃ ជា​សេនាសនៈ​ដ៏ស្ងាត់ ជាការប្រពៃ​ហើយ តែថាពួក​ជនណា អត់ទ្រាំ​នៅក្នុងស្រុក ពួកជននោះ ឈ្មោះថា ប្រសើរ​លើសលុប​ជាងលោក​ទៅទៀត។

[៥៨២] (តាបសកុមារ សួរតាបសពោធិសត្វ​ជាបិតា​ថា) បពិត្រ​បិតា ​លុះដល់​ខ្ញុំចេញ​អំពីព្រៃ​មកកាន់​ស្រុក តើគួរ​សេពគប់​បុរស​មាន​សីល​ដូចមេ្តច មាន​វត្តដូចម្តេច ខ្ញុំសួរ​ហើយ សូម​បិតាប្រាប់​ហេតុនោះ។

[៥៨៣] (តាបសពោធិសត្វ…) នែបា បើបុគ្គលណា​ស្និទ្ធស្នាល​នឹងអ្នក ថែម​ទាំង​គាប់​ចិត្ត​នឹង​សេចក្តី​ស្និទ្ធស្នាល​របស់អ្នក ​ហើយស្តាប់​បង្គាប់ និងអត់ទ្រាំ (នូវពាក្យ​សំដី) អ្នក​ចេញ​អំពីព្រៃ​នេះទៅ ចូរសេពគប់​បុគ្គល​នោះចុះ។

[៥៨៤] បុគ្គលណាមិនមានអំពើអាក្រក់ ដោយ​កាយវាចា​ចិត្ត អ្នកចេញអំពី​ព្រៃ​នេះទៅ ចូរតាំង​ខ្លួន​ដូចជាកូន ​ហើយ​សេពគប់​បុគ្គល​នោះចុះ។

[៥៨៥] មួយទៀត បុគ្គលណាប្រព្រឹត្តតាមធម៌ ទោះបីកំពុង​ប្រព្រឹត្ត ក៏មិន​ប្រកាន់ខ្លួន លុះ​ដល់អ្នក​ចេញអំពី​ព្រៃនេះ​ទៅ ចូរសេពគប់​នូវបុគ្គល​ដែលជា​អ្នកធ្វើ​អំពើ​ដ៏បរិសុទ្ធ ប្រកប​ដោយ​ប្រាជ្ញា​នោះចុះ។

[៥៨៦] នែបា បុគ្គលណា មានចិត្តដូចជាសំពត់ជ្រលក់រមៀត មានចិត្តដូចស្វា ត្រេកអរ​ហើយ បែរជាមិន​ត្រេកអរ​វិញ បើទុកជា (ក្នុង​ជម្ពូទ្វីបនេះ) មិនមាន​មនុស្ស​សោះ អ្នកកុំ​គប់រក​បុរស​បែបនោះ​ឡើយ។

[៥៨៧] អ្នកចូរចៀសវាង (បុគ្គលបែបនោះ) អំពីចម្ងាយ ឲ្យដូច​បុគ្គល​ចៀសវាង​អាសីពិស​ដែល​ក្រោធ ឬចៀសវាង​ផ្លូវធំ ដែលប្រឡាក់​ដោយ​លាមក ឬដូច​បុគ្គល​អ្នកទៅ​ដោយ​យាន ចៀសវាង​ផ្លូវមិន​ស្មើ។

[៥៨៨] នែបា អំពើមិនជាប្រយោជន៍ទាំងឡាយ តែងចំរើន​ដល់​បុគ្គល​ដែលគប់រក​បុគ្គល​ពាល អ្នកកុំ​គប់រក​បុគ្គល​ពាល ដែលដូច​ជាសត្រូវ​សព្វ ៗ កាល​ឡើយ។

[៥៨៩] នែបា ព្រោះហេតុនោះហើយ បាន​ជាយើងសូម​អង្វរអ្នក ចូរអ្នក​ធ្វើតាម​ពាក្យ​យើង ចូរអ្នកកុំ​គប់រក​បុគ្គល​ពាលឡើយ (ព្រោះ) ការគប់​រកនូវ​បុគ្គលពាល​ទាំងឡាយ តែងនាំ​មកនូវ​សេចក្តី​ទុក្ខ។

ចប់ ហលិទ្ទរាគជាតក ទី៩។

សមុគ្គជាតក ទី១០

(៤៣៦. សមុគ្គជាតកំ (១០))

[៥៩០] (តាបសពោធិសត្វ សួរអារក្សទឹកថា) នែអ្នកទាំងឡាយដ៏ចំរើន ចុះអ្នកទាំង ៣ នាក់ មកអំពី​ទីណា អ្នកមកស្រួល​ហើយ ចូរមក​អង្គុយលើ​អាសនៈ​ទៅ នែអ្នក​ដ៏ចំរើន អ្នកមាន​សេចក្តី​សុខស្រួល មិនមាន​ជម្ងឺដម្កាត់​ទេឬ ព្រោះយូរ​ណាស់​ហើយ អ្នកទាំងឡាយ​ទើបមក​ក្នុងទីនេះ។

[៥៩១] (ទានវៈ1) តបនឹងតាបសថា) ខ្ញុំមកក្នុងទីនេះ​តែម្នាក់ឯងទេ ខ្ញុំមិនមាន​អ្នក​ណាមួយ​ជាគំរប់ពីរ​ទេ បពិត្រ​ឥសី លោកសំដៅ​ហេតុអ្វី បាន​ជាពោល​ថា នែអ្នក​ដ៏ចំរើន ចុះអ្នកទាំង ៣ នាក់មក​អំពីទីណា។

[៥៩២] (តាបស..) ខ្លួនអ្នកឯងម្នាក់ផង ភរិយាជាទីស្រឡាញ់​របស់អ្នក​ដែលអ្នក​ដាក់​ក្នុង​ស្មុគ្រ ​ហើយលេប​ចូលទៅ​ក្នុងពោះ​ផង ភរិយានោះ ដែលអ្នក​រក្សា​ហើយ​នៅក្នុងពោះ​សព្វ​កាល ត្រេកអរ​ជាមួយ​នឹង (វិជា្ជធរ) ជា​វាយុបុត្ត ក្នុងស្មុគ្រ​នោះផង។

[៥៩៣] ទានវៈនោះ លុះឥសីព្យាករហើយ ក៏មានសភាព​តក់ស្លុត ​​ហើយខ្ជាក់​ស្មុគ្រចេញ​ក្នុងទីនោះ ក៏បាន​ឃើញ​ភរិយា​មានរូប​យ៉ាងស្អាត ទ្រទ្រង់​នូវផ្កាកម្រង ត្រេកអរ​ជាមួយ​នឹង​វិជា្ជធរ ជា​វាយុបុត្ត​ក្នុងស្មុគ្រនោះ។

[៥៩៤] ព្រះករុណាដែលជាអ្នកប្រព្រឹត្តតបៈដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់ បាន​ឃើញ​ហេតុត្រឹមត្រូវ​មែន​ហើយ ពួកជនណា ជាបុគ្គល​ថោកទាប ពួកជននោះ រមែង​លុះអំណាច​ស្ត្រី ដូចខ្ញុំ​ដែលបាន​រក្សា​ទុកនូវស្ត្រី ដូចជា​ជីវិតក្នុង​ទីនេះ ស្រ្តីនោះ ប្រទូស្តនឹងខ្ញុំ ​ហើយ​រីករាយ​នឹងបុរស​ដទៃវិញ។

[៥៩៥] ខ្ញុំបានទំនុកបម្រុងស្ត្រីនោះ ទាំងយប់ទាំងថ្ងៃ ដូចជាភ្លើង​ដែល​លោកមានតបៈ នៅក្នុង​ព្រៃបូជា​ហើយ ស្ត្រីនោះ ប្រព្រឹត្តកន្លងធម៌ ​ហើយប្រព្រឹត្ត​អធម៌វិញ ការ​ស្និទ្ធស្នាល​ជាមួយ​នឹងពួកស្ត្រី ជាសភាព​មិនគួរ​ធ្វើសោះ​ឡើយ។

[៥៩៦] ខ្ញុំសំគាល់ស្ត្រី ដែលជាអសប្បុរស មិនសង្រួមថា (ស្ត្រីនេះ) ឋិតនៅ​ក្នុង​កណ្តាល​សរីរៈ ស្ត្រីនេះ​ជារបស់​អញដូច្នេះ ស្ត្រីនោះ ប្រព្រឹត្ត​កន្លងធម៌ ​ហើយ​ប្រព្រឹត្ត​អធម៌​វិញ ការ​ស្និទ្ធស្នាល​ជាមួយ​នឹងពួកស្ត្រី ជាសភាព​មិនគួរ​ធ្វើសោះ​ឡើយ។

[៥៩៧] ចុះបុគ្គលគួរទុកចិត្តថា អាត្មាអញបាន​រក្សាស្ត្រី​ទុកល្អ​ហើយដូច្នេះ​ដោយ​បការ​ដូចម្តេច​បាន ព្រោះមិន​មានវិធី​រក្សាទុក​នូវពួកស្ត្រី​ ដែលមាន​ចិត្តរាយ​មាយនេះ​បាន​ទេ ដ្បិតពួក​ស្ត្រីទាំងនុ៎ះ ប្រហែល​នឹងអន្លង់​ក្នុង​បាតសមុទ្រ បុគ្គលតែ​ប្រហែស​ក្នុងពួកស្ត្រី​ទាំងនោះ​ហើយ រមែង​ដល់នូវ​សេចក្តី​វិនាស។

[៥៩៨] ព្រោះហេតុនោះឯង បុគ្គលពួកណា ជាអ្នកប្រព្រឹត្ត​រលាស់​ខ្លួនចេញចាក​ពួក​មាតុគ្រាម បុគ្គល​ពួកនោះ តែងបាន​សុខ ប្រាសចាក​សេចក្តីសោក បុគ្គល​កាល​បើប្រាថ្នា​សេចក្តី​ក្សេមដ៏​ឧត្តមនុ៎ះ មិនគួរធ្វើ​នូវសេចក្តី​ស្និទ្ធស្នាល​នឹងពួក​មាតុគ្រាម​ឡើយ។

ចប់ សមុគ្គជាតក ទី១០។

បូតិមំសជាតក ទី១១

(៤៣៧. បូតិមំសជាតកំ (១១))

[៥៩៩] (មេពពែ និយាយនឹងមេចចកថា) នែសំឡាញ់ ការក្រឡេក​មើល​នៃចចក​ឈ្មោះ​បូតិមំសៈ មិនគាប់​ចិត្តយើងទេ បុគ្គល​គួរវៀរ​ឲ្យឆ្ងាយ អំពី​សំឡាញ់បែប​នេះ។

[៦០០] (ចចកឈ្មោះបូតិមំសៈ ពោលតិះដៀលមេចចក​ជាប្រពន្ធ​ខ្លួនថា) មេ​ចចក​ឈ្មោះ​វេណិនេះ ជាសត្វឆ្កួត ពោល​សរសើរ​នូវសំឡាញ់ ប្រាប់ដល់​អញជាប្តី ​ហើយ​បែរជា​សោក​ស្រណោះ នូវ​មេពពែ​ដែល​ទើបនឹងមក ​ហើយត្រឡប់​ថយទៅ​វិញ។

[៦០១] (មេចចក និយាយតបថា) នែសំឡាញ់ អ្នកឯងទេតើ ជាសត្វ​ឆ្កួតខ្លៅ មិនចេះ​ពិចារណា​អ្វីសោះ អ្នកឯង​ធ្វើពុត​ជាស្លាប់ ​ហើយក្រឡេក​មើលខុស​កាល។

[៦០២] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) អ្នកប្រាជ្ញមិនគប្បីក្រឡេកមើល​ក្នុងកាល​មិនគួរទេ គប្បី​ក្រឡេក​មើលតែ​ក្នុងកាល​ដ៏គួរ បុគ្គលណា ក្រឡេក​មើលក្នុង​កាលមិន​គួរ បុគ្គលនោះ រមែង​សោក​ស្រណោះ ដូចចចក​ឈ្មោះ​បូតិមំសៈ។

[៦០៣] (មេចចក និយាយនឹងមេពពែថា) ម្នាលសំឡាញ់ សេចក្តី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង សូមឲ្យ​មាននៅ​ដដែល សូមនាង​ឲ្យរង្វាន់​ដល់យើង ប្តីរបស់​យើងរស់ដោយ​ខ្លួនឯងវិញ​ហើយ កាលបើ​ខ្ញុំសួរ​អំពី​សេចក្តី​ស្រឡាញ់​ហើយ (គប្បីមក​ជាមួយនឹង​យើង)។

[៦០៤] (មេពពែ…) នែសម្លាញ់ របស់ជាទីស្រឡាញ់ ចូរមាន​ដល់នាង​ដូចដែល​ចុះ ឥឡូវ​យើងឲ្យ​រង្វាន់​ដល់នាង​ហើយ (តែថា) យើង​នឹងមក​ជាមួយនឹង​បរិវារច្រើន (បើ​ដូច្នោះ) នាង​ចូររៀប​ភោជន​ទទួលផង។

[៦០៥] (មេចចក…) បរិវាររបស់នាង ដូចម្តេចទៅ ខ្ញុំនឹងរៀប​ភោជនចាំ​ទទួលពួក​បរិវារ​របស់​នាង បរិវារ​នាងទាំង​អស់នោះ តើមាន​ឈ្មោះ​ដូចម្តេច យើងសួរ នាងចូរ​ប្រាប់នូវ​បរិវារនោះ។

[៦០៦] (មេពពែ…) (ឆ្កែ ៤ ពួក) គឺឆ្កែឈ្មោះ​មាលិយៈ ១ ឆ្កែឈ្មោះ​ចតុរក្ខៈ ១ ឆ្កែឈ្មោះ​បិង្គិយៈ ១ ឆ្កែឈ្មោះ​ជម្ពុកៈ ១ ឆ្កែ​បែបនេះ ជាបរិវារ​របស់យើង នាងចូរ​រៀប​ភោជន​បម្រុងឆ្កែ​ទាំងនោះ​ចុះ។

[៦០៧] (មេចចក…) កាលបើនាងចេញទៅអំពីផ្ទះ ទ្រព្យរបស់​មុខជា​វិនាស​មិនខាន ចាំយើង​ប្រាប់សេចក្តី​មិនមាន​រោគដល់​សំឡាញ់ នាងចូរនៅ​ក្នុងទីនេះ​ចុះ នាងកុំ​បាច់ទៅ​ឡើយ។

ចប់ បូតិមំសជាតក ទី១១។

ទទ្ទរជាតក ទី១២

(៤៣៨. ទទ្ទរជាតកំ (១២))

[៦០៨] (រុក្ខទេវតា និយាយនឹងមេទន្សងថា) តាបសណា ដែលនាងបាន​ឲ្យអាហារ ​ហើយ​ស៊ីកូនតូច ៗ ដែល​មិនបាន​ប្រទូស្ត (ដល់ខ្លួន) នាងចូរ​ខាំនូវ​តាបស​នោះ​នឹងចង្កូម កុំឲ្យ​តាបស​នោះរួច (អំពីដៃ) នាង មានជីវិត​តទៅឡើយ។

[៦០៩] (មេទន្សង តបនឹងទេវតាថា) បុរសដែលមាន​សេចក្តី​ល្មោភខ្លាំង ដ៏​ប្រឡាក់​ប្រឡូស ដូចជា​កំណាត់​សំពត់​របស់មេនំ ខ្ញុំរមែង​មិនឃើញ​នូវប្រទេស​ដ៏គួរ ​ហើយ​ខាំដោយ​ចង្កូមនោះ​បាន​ឡើយ។

[៦១០] បុគ្គលបើទុកជាឲ្យនូវសម្បត្តិលើផែនដីទាំងអស់ ដល់បុរស​អកតញ្ញូ ដែល​សំឡឹង​ឃើញទោស​ជានិច្ច ក៏នៅតែ​ធ្វើបុរស​នោះ ឲ្យត្រេកអរ​មិនបាន។

[៦១១] (សីហៈ សួរថា) នែអ្នកមានដើមដៃល្អ ចុះដូចម្តេច បាន​ជាអ្នក​ប្រញាប់​ប្រញាល់​ត្រឡប់​មក ជាមួយ​នឹងមាណព​នេះ អ្នកមាន​កិច្ចជា​ប្រយោជន៍ (ដោយមាណព​នេះ) ដូចម្តេច ក្នុងទីនេះ ខ្ញុំសួរ​ហើយ អ្នកចូរ​ប្រាប់​សេចក្តីនុ៎ះ។

[៦១២] (ខ្លា…) ទទាណា ដែលជាសំឡាញ់​របស់​លោក មាន​សភាព​ជាសប្បុរស ខ្ញុំថប់​តែបុរស​នេះ សម្លាប់​ទទានោះ ក្នុងថ្ងៃនេះឯង ខ្ញុំឆ្លាប់បាន​ឮអំពើ​របស់បុរស​នេះ​​ហើយ ទើប​មិនសំគាល់​ថា ទទាបាន​សេចក្តីសុខ ក្នុងថ្ងៃនេះ​ឡើយ។

[៦១៣] (សីហៈ…) អ្នកធ្លាប់បានឮអំពើសម្រាប់​ផ្គុំនូវជីវិត​ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅ របស់​បុរស​នេះ ដូចម្តេច មួយទៀត អ្នកធ្លាប់​បាន​ឮនូវពាក្យ​ប្តេជ្ញា​របស់​បុរស​នេះ ដូចម្តេច បាន​ជាអ្នក​ថប់ ក្រែងតែ​មាណព​នេះ​សម្លាប់ទទា។

[៦១៤] (ខ្លា…) បុរសនេះធ្លាប់សន្សំ ធ្វើជំនួញក្នុងដែន​កលិង្គៈ ទាំងធ្លាប់​ដើរទៅ​មក​តាមផ្លូវ​មានដង្គត់​សម្រាប់​ចរទៅមក​តាមខ្សែផ្តៅ ធ្លាប់​សន្សំជា​មួយនឹង​ពួករបាំ​ និង​ដាក់​បង្កាត់ ធ្លាប់លេង​គុណដំបង​ក្នុងកណ្តាល​មហោស្រព។

[៦១៥] បុរសនេះ ធ្លាប់ទាក់ពួកសត្វបក្សី ធា្លប់វាល់ដោយរង្វាល់​អាឡ្ហកៈ ធា្លប់ដាក់​ខ្នាច់ (ឲ្យអ្នក​លេងស្កា) មានកិរិយា​ជាអ្នក​សង្រួម តែប្រព្រឹត្ត​កន្លងនូវ​សីល ធ្លាប់ (រកស៊ី​សម្លាប់​អ្នកទោស) ធ្វើមិន​ឲ្យឈាមហូរ​ចេញមួយ​ដំណក់ ក្នុងកណ្តាល​រាត្រី មានដៃ​រលាក​ដោយការ​ទទួល​នូវ​បិណ្ឌបាត​ដ៏ក្តៅ (ក្នុងកាល​ដែលខ្លួន​នៅបួស)។

[៦១៦] ខ្ញុំបានឮនូវអំពើសម្រាប់ផ្គុំជីវិត ឲ្យប្រព្រឹត្ត​ទៅរបស់​បុរសនេះ (បែប​នេះឯង) នេះដូច​ជាដុំនៃ​រោម (ទទានៅ​លើភ្នួងសក់​បុរសនេះ) បុរសនេះ សម្លាប់នូវគោ​ទាំងឡាយ​បាន​ទៅ​ហើយ ណាក៏មិន​ហ៊ានសម្លាប់​នូវសត្វទទា។

ចប់ ទទ្ទរជាតក ទី១២។

ឧទ្ទាននៃនវកនិបាតនោះគឺ

និយាយអំពីត្មាតដ៏ប្រសើរ ១ ជនស្មើគ្នា ១ ហង្សដ៏ប្រសើរ ១ កំណប់ទ្រព្យ ១ ហរិតច​កុមារ ១ អ្នក​របាំឈ្មោះ​បាតលិកៈ ១ បុគ្គល​មិនចាស់​មិនស្លាប់ ១ ក្អែក ១ ការអត់ទ្រាំ ១ (អ្នក​ទាំង ៣ នាក់មក) ពីណា ១ ការក្រឡេក​មើល ១ ទទា ១ រួមត្រូវ​ជា ១២។

ចប់ នវកនិបាត។

 

លេខយោង

1)
អសុរៈ សាម័ញ្ញ។
km/tipitaka/sut/kn/jat/sut.kn.jat.v09.txt · ពេលកែចុងក្រោយ: 2023/04/02 02:18 និពន្ឋដោយ Johann