[២៣២] កាល​ណា​ខ្ញុំ​ឃើញ​ព្រះ​សាស្តា ព្រះ​អង្គ​គ្មាន​ភ័យ​អំពី​ទី​ណា​ជា​ដំបូង ក្នុង​កាល​នោះ សេចក្តី​សង្វេគ​ក៏​មាន​ដល់​ខ្ញុំ ព្រោះ​ឃើញ​ព្រះ​សាស្តា​ជា​ឧត្តម​បុរស។ អ្នក​ណា ច្រាន​សិរី​ដែល​មក (រក​ខ្លួន​) ដោយ​ដៃ ឬ​ជើងទ. ១០ អ្នក​នោះ ឈ្មោះ​ថា ញ៉ាំង​ព្រះ​សាស្តា​បែប​នេះ ឲ្យ​ត្រេកអរ ហើយ​ឲ្យ​ប្រាស​ចាក​សេចក្តី​ត្រេកអរ​វិញ។ ក្នុង​កាល​នោះ ខ្ញុំ​លះ​ចោល​កូន និង​ប្រពន្ធ​ផង ទ្រព្យ និង​ស្រូវ​ផង កោរសក់ និងពុកចង្កា ហើយ​ចូល​ទៅ​កាន់​ផ្នួស។ ខ្ញុំ​បរិបូណ៌​ដោយ​សិក្ខា និង​សាជីវៈ សង្រួម​នូវ​ឥន្ទ្រិយ​ទាំង​ឡាយ ជា​អ្នក​មិន​ចាលចាញ់​កិលេស តែង​នមស្ការ​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ សម្រាន្ត​នៅ។ ខណៈ​នោះ សេចក្តី​តាំង​ចិត្ត ខ្ញុំ​បាន​តម្កល់​ហើយ​ថា កាល​បើ​ខ្ញុំ​មិន​ទាន់​ដក​សរ គឺ​តណ្ហា​បាន​ទេ ខ្ញុំ​មិន​អង្គុយ​សូម្បី​មួយ​រំពេច។ អ្នក​ចូរ​មើល​សេចក្តី​ព្យាយាម និង​ការ​ប្រឹងប្រែង​របស់​ខ្ញុំ​នោះ​យ៉ាង​នេះ វិជ្ជា ៣ ខ្ញុំ​បាន​សម្រេច​ហើយ ពុទ្ធសាសនា ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ។ ខ្ញុំ​ដឹង​នូវ​បុព្វេ​និវាស ទិព្វចក្ខុ ខ្ញុំ​ក៏​បាន​ជម្រះ​ហើយ ខ្ញុំ​ជា​ព្រះ​អរហន្ត គួរ​ទទួល​នូវ​ទក្ខិណាទាន មាន​ចិត្ត​រួច​ស្រឡះ​ហើយ មិន​មាន​ឧបធិ។ លំដាប់​នោះ ក្នុង​កាល​រាត្រី​អស់​ទៅ ព្រះ​អាទិត្យ​ក៏​រះ​ឡើង ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​តណ្ហា​ទាំង​អស់​ឲ្យ​រីងស្ងួត ហើយ​អង្គុយ​ដោយ​ភ្នែន។

ព្រះ​ថេរៈ ៣ អង្គ គឺ​មហាកច្ចាយនត្ថេរ ១ សិរីមិត្តត្ថេរ ១ មហាបន្ថកត្ថេរ ១ បាន​សំដែង​គាថា​ទាំង​ឡាយ ២៤ ក្នុង​អដ្ឋកនិបាត។