[៣០៤] អាត្មា​អញស្រវឹង រឹងត្អឹង ដោយ​ការ​សរសើរគុណ​ផង ដោយ​រូប​សម្បត្តិ​ផង ដោយ​លំអ​ដ៏​លើ​សផង ដោយ​យសផង ដោយ​វ័យផង បាន​មើល​ងាយ​ពួក​ស្រីដទៃ។ អាត្មា​អញ​ស្អិតស្អាង​រាង​កាយ​នេះ ឲ្យ​វិចិត្រល្អ ឲ្យ​ជា​ទីរាក់​ទាក់​នៃជន​ពាល ហើយឈរ​ក្បែរទ្វារ​ផ្ទះ​នៃស្រីពេស្យា ដូច​ជាព្រានម្រឹគដាក់​អន្ទាក់។ទ. ១៦០ អាត្មា​អញ​សំដែង​គ្រឿង​ប្រដាប់ និង​អវយវៈ​ដ៏កំបាំង ឲ្យ​ជាក់​ច្បាស់​ជា​ច្រើន សើច​ក្អាក​ក្អាយ បាន​ធ្វើ​មាយាច្រើនយ៉ាង (ដើម្បី​) ញ៉ាំង​ជនពាលជា​ច្រើន (ឲ្យ​ស្រើប​ស្រាល)។ ក្នុង​ថ្ងៃ​នេះ អាត្មា​អញ​នោះ បាន​កោរសក់ ដណ្ដប់​សង្ឃាដី ដើរ​ទៅ​បិណ្ឌបាត រួច​អង្គុយក្រោមម្លប់​ឈើ ជា​អ្នក​បាន​នូវ​ធម៌​ដែល​មិន​មាន​វិតក្កៈ។ គ្រឿង​ប្រកប​ទាំង​ពួង ទោះជា​ទិព្វក្ដី ជា​របស់​មនុស្សក្ដី អាត្មា​អញ​បាន​ផ្ដាច់​ផ្ដិល​ហើយ អាត្មា​អញ​បាន​ញ៉ាំង​អាសវៈ​ទាំង​ពួង ឲ្យ​អស់​ហើយ ជា​អ្នក​មាន​ចិត្តត្រជាក់ រំលត់​ទុក្ខ​ហើយ។