[៣០៩] អាត្មា​អញកាល​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ បាន​ស្ដាប់​ធម៌​របស់​ភិក្ខុ​ហើយ ឃើញធម៌ ប្រាស​ចាក​ធូលី គឺ​កិលេស ជា​ធម៌នាំ​សត្វ​ឲ្យ​ចេញ​ចាក​តណ្ហា ជាហេតុនាំឲ្យ​បាន​សេចក្ដី​សុខ មិន​ឃ្លាត។ អាត្មា​អញ​នោះ បាន​បោះ​បង់​ចោល​នូវ​កូន​ប្រុសផង កូន​ស្រីផង ទ្រព្យ និង​ស្រូវ​ផង បាន​ឲ្យ​គេ​កោរសក់ ហើយមកបួស​ក្នុង​ធម្មវិន័យ។ អាត្មា​អញ​កាល​នៅ​ជា​សិក្ខមានា បាន​ញ៉ាំង​មគ្គខាងលើ​ឲ្យ​កើត បាន​លះរាគៈ និង​ទោសៈ​ផង អាសវៈ​ទាំង​ឡាយ​ដែល​តាំង​នៅ​ជាមួយគ្នា​នឹងរាគៈ​ទោសៈ​នោះ​ផងទ. ១៦៤។ លុះ​អាត្មា​អញ​បាន​ឧបសម្បទាជា​ភិក្ខុនី​ហើយ ក៏រលឹក​ឃើញ​នូវ​បុព្វជាតិ ទាំង​ទិព្វចក្ខុ​មិន​មាន​មន្ទិល ដែល​ពួក​សប្បុរស​ចំរើន​ហើយ ក៏អាត្មា​អញ​បាន​ជម្រះ​ហើយ អាត្មា​អញ​បាន​ឃើញ​សង្ខារ​ទាំង​ឡាយ ដែល​កើត​អំពីហេតុ មាន​សភាពទ្រុឌទ្រោម ថា​ជា​របស់​ដទៃ ហើយបាន​លះអាសវៈ​ទាំង​អស់ ជា​អ្នក​មាន​ចិត្ត​ត្រជាក់ បាន​រលត់​ទុក្ខ​ហើយ។