[៣១៤] កាលពីដើម អាត្មា​អញជាស្រីទុគ៌ត ជាស្រីមេម៉ាយ មិន​មាន​កូន ព្រាត់​ប្រាស​ចាក​មិត្រ ចាក​ញាតិ​ទាំង​ឡាយ មិន​ដែល​បាន​បាយ និងសំពត់ (បរិភោគប្រើ​ប្រាស់​គ្រប់​គ្រាន់) ទេ។ទ. ១៦៨ អាត្មា​អញកាន់​ភាជន៍ដី និងឈើច្រត់ ដើរសូម​អំពី​ត្រកូលមួយ​ទៅកាន់​ត្រកូលមួយ ត្រូវត្រជាក់ និងក្ដៅបៀត​បៀន ដើរ​ទៅ​អស់ ៧ ឆ្នាំ។ លុះ​កាលជា​ខាង​ក្រោយមក អាត្មា​អញ​បាន​ឃើញភិក្ខុ​នី (បដាចារាថេរី) ជាស្រី​បាន​បាយ និងទឹក ហើយ​ចូល​ទៅ​និយាយ សូមបួស​ក្នុង​ធម្មវិន័យ។ ឯ​បដាចារា​ភិក្ខុ​នីនោះ បាន​បំបួស​អាត្មា​អញ ដោយ​សេចក្ដីអនុគ្រោះ ខាងក្រោយ​អំពី​នោះ​មក លោកបាន​ទូន្មាន​អាត្មា​អញ ដឹកនាំ​ក្នុង​ប្រយោជន៍យ៉ាង​សំខាន់។ អាត្មា​អញ​បាន​ស្ដាប់​ពាក្យ​របស់​លោក ក៏​បាន​ធ្វើ​តាមពាក្យ​ប្រៀនប្រដៅ ឯឱវាទ​របស់​ព្រះ​ថេរីជាម្ចាស់ មិន​ឥតអំពើ​ឡើយ ខ្ញុំ​ជា​អ្នក​មាន​វិជ្ជា ៣ មិន​មាន​អាសវៈ។