[៣២៦] ភិក្ខុ​នី បរិបូណ៌​ដោយ​សីល សង្រួម​ដោយ​ប្រពៃ ក្នុង​ឥន្រ្ទិយ​ទាំង​ឡាយ គប្បី​បាន​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ជា​ទីស្ងប់ មាន​ឱជៈ​មិនច្របូកច្របល់​ដោយ​វត្ថុអ្វីមួយ។

ពួក​ទេវតាណា នៅ​ក្នុង​ឋានតាវត្តិង្សក្ដី នៅ​ក្នុង​ឋានយាមៈ​ក្ដី នៅ​ក្នុង​ឋាន​តុសិតក្ដី ពួក​ទេវតានៅ​ក្នុង​ឋាននិម្មានរតីក្ដី ពួក​ទេវតានៅ​ក្នុង​ឋាន​បរនិម្មិតវសវត្តី​ក្ដី នាង​ចូរតាំង​ចិត្តទៅ​រកពួក​ទេវតា​ទាំង​នោះ ដែល​នាងធ្លាប់​នៅ​ហើយ ក្នុង​កាល​មុន។

ពួក​ទេវតាណា នៅ​ក្នុង​ឋានតាវត្តិង្សក្ដី នៅ​ក្នុង​ឋានយាមៈ​ក្ដី នៅ​ក្នុង​ឋាន​តុសិតក្ដី ពួក​ទេវតានៅ​ក្នុង​ឋាននិម្មានរតីក្ដី ពួក​ទេវតានៅ​ក្នុង​ឋានបរនិម្មិតវសវត្តីក្ដី (ទេវតា​ទាំង​នោះ ចេញ​) អំពីភពទៅ​កាន់​ភព សព្វ ៗ កាល តម្កល់​នៅ​ក្នុង​សក្កាយ គឺ​ខន្ធ​បញ្ចកៈ មិន​ប្រព្រឹត្តកន្លង​នូវ​សក្កាយ ជា​អ្នក​អន្ទោលទៅ​កាន់​ជាតិ និង​មរណៈ។ លោក​ទាំង​មូល​ឆេះ លោក​ទាំង​មូលច្រានរន្ទាល លោក​ទាំង​មូលសន្ធោសន្ធៅ លោក​ទាំង​មូលញាប់​ញ័រ (ដោយ​ភ្លើង ១១ មាន​រាគៈ​ជាដើម) ព្រះ​ពុទ្ធបាន​សំដែង​ធម៌ប្រាប់​អាត្មា ជា​ធម៌​ដែល​មិន​កម្រើក មិន​មានអ្វី​ផ្ទឹម​បាន ដែល​បុថុជ្ជនសេពមិន​បាន ហើយចិត្ត​របស់​អាត្មាត្រេអរចំពោះ​ក្នុង​ធម៌​នោះ។ទ. ១៨២ អាត្មា​បាន​ស្ដាប់​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដីកា​របស់​ព្រះ​អង្គ​ហើយ ក៏​ត្រេកអរ​ក្នុង​សាសនា ត្រៃវិជ្ជា អាត្មា​បាន​សម្រេច​ហើយ សាសនា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ អាត្មា​បាន​ធ្វើ​ហើយ។ សេចក្ដីរីករាយ​ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំង​ពួង អាត្មា​បាន​កំចាត់​ចេញ​ហើយ គំនរងងឹត អាត្មា​បាន​ទំលាយ​ចេញ​ហើយ ម្នាលមារ​កំបាប អ្នក​ចូរដឹងយ៉ាង​នេះ​ចុះ ម្នាលមារលាមក អ្នក​ឯង យើងកំចាត់​ចេញ​ហើយ។