User Tools

Site Tools


Translations of this page?:
km:tipitaka:sut:kn:thi:sut.kn.thi.13

វីសតិនិបាត

សង្ខេប

(បន្ថែមការពិពណ៌នាអំពីសូត្រនៅទីនេះ)

sut kn thi 13 បាលី cs-km: sut.kn.thi.13 អដ្ឋកថា: sut.kn.thi.13_att PTS: ?

វីសតិនិបាត

?

បកប្រែពីភាសាបាលីដោយ

ព្រះសង្ឃនៅប្រទេសកម្ពុជា ប្រតិចារិកពី sangham.net ជាសេចក្តីព្រាងច្បាប់ការបោះពុម្ពផ្សាយ

ការបកប្រែជំនួស: មិនទាន់មាននៅឡើយទេ

អានដោយ (គ្មានការថតសំលេង៖ ចង់ចែករំលែកមួយទេ?)


ទ. ១៩១

(១៣. វីសតិនិបាតោ)

អម្ពបាលីថេរីគាថា

(១. អម្ពបាលីថេរីគាថា)

[៣៣១] កាលពីដើម សក់​របស់​ខ្ញុំ​មាន​ចុង​ង មាន​ពណ៌ខ្មៅ ប្រាកដស្មើ​ដោយ​ពណ៌​នៃស្លាបកន្លង់ ឥឡូវ​នេះ សក់​ទាំង​ឡាយ​នោះ ប្រាកដស្មើ​ដោយ​សម្បកធ្មៃ និង​សម្បកក្រចៅ ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ (កាលពីដើម) សំណុំសក់​របស់​ខ្ញុំ ពេញ​ដោយ​ផ្កា ហាក់​ដូច​ជាប្រអប់​ដាក់​គ្រឿង​ក្រអូប ដែល​គេ​អប់ (ឥឡូវ​នេះ​) សំណុំសក់​នោះ មាន​ក្លិន ដូច​ជាក្លិន​នៃរោម​ទន្សាយ ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ (កាលពីដើម) សក់​របស់​ខ្ញុំ​វិចិត្រ​ដោយ​ក្រាស និងស្នៀតសក់ ល្អលើ​ស​លុប ដូច​ជាព្រៃឫស្សី​ដុះស្នាប់​ល្អ (ឥឡូវ​នេះ​) សក់​នោះ ល្បោះរង្វើល ក្នុង​សីសប្រទេស​នោះ ៗ ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែ​ប្រួល។ (កាលពីដើម​សក់​របស់​ខ្ញុំ) ល្អិត មាន​ក្លិនក្រអូប ស្អិតស្អាង​ដោយ​ក្រាសមាស ប្រដាប់​ដោយ​ផ្នួង​ទាំង​ឡាយ​ដ៏ល្អត្រកាល (ឥឡូវ​នេះ​) សក់​នោះ​ថ្ពែក ព្រោះ​តែជរាទ. ១៩២ ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែ​ប្រួល។ (កាលពី​ដើម) ចិញ្ចើម​ទាំង​ឡាយ​របស់​ខ្ញុំ​ស្អាតល្អ ដូច​ជាគំនូស​ដែល​ជាង​រចនាល្អ (ឥឡូវ​នេះ​) ចិញ្ចើម​ទាំង​នោះ យុរយារ ដោយ​អាការ​ជ្រួញជ្រីវ ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ (កាលពីដើម) ភ្នែក​ទាំង​ឡាយ មាន​សម្បុរថ្លា ខៀវស្រងាត់ រុង​រឿងល្អក្រឡង់ ដូច​ជាកែវមណី (ឥឡូវ​នេះ​) ភ្នែក​ទាំង​នោះ ត្រូវជរាញាំញី ក៏បែរជាមិនល្អ ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ ច្រមុះ (របស់​ខ្ញុំ) ប្រាកដស្មើ​ដោយ​ដំបារមាស ដែល​គេ​មូរ​ដ៏ល្អ ល្អ​ក្នុង​កាល​នៃខ្លួន​នៅ​ក្រមុំ (ឥឡូវ​នេះ​) ច្រមុះនោះ ហាក់​ដូច​ជាទ្រុឌទ្រោម ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ កាលពី​ដើម ស្លឹក​ត្រចៀក​ទាំង​ឡាយ​របស់​ខ្ញុំ​ល្អ ហាក់​ដូច​ជាដំបារ​មាស ដែល​ជាងធ្វើ​ល្អ​ហើយ ដែល​សម្រេច​ហើយ​ដោយ​ប្រពៃ (ឥឡូវ​នេះ​) ស្លឹក​ត្រចៀក​ទាំង​នោះ យុរយារ ដោយ​អា​ការ​ជ្រួញជ្រីវ ព្រោះ​តែជរាទ. ១៩៣ ព្រះ​ពុទ្ធដីកា របស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ កាលពីដើម ធ្មេញ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ខ្ញុំ​ល្អ​ណាស់ ប្រាកដ​ស្មើ​ដោយ​ពណ៌​នៃផ្កាច្រនៀងក្រពុំ (ឥឡូវ​នេះ​) ធ្មេញ​ទាំង​នោះ​បាក់ មាន​ពណ៌​លឿង ដូច​ជាស្រូវ​ដំណើប ព្រោះ​តែ​ជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែ

ប្រួល។ (កាលពីដើម) សំដី​ដែល​ខ្ញុំ​និយាយពីរោះ ដូច​ជាសំដីមេតាវៅ ដែល​ហើរ​ទៅ​កាន់​ព្រៃស្រោង​ក្នុង​ព្រៃ (ឥឡូវ​នេះ​) សំដីនោះ​ស្អកស្អា ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីកា​របស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ កាល​ពីដើម ក របស់​ខ្ញុំ​ល្អ ដូច​ជាស័ង្ខ​មាស ដែល​ជាង​ខាត់​ហើយ​ដោយ​ល្អ (ឥឡូវ​នេះ​) កនោះ​បាក់​ឱន ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ កាល​ពីដើម ដើមដៃ​ទាំង​ពីរ​របស់​ខ្ញុំ ល្អ​ដូច​ជាសសរខឿន ដែល​ជាងលញ់​ហើយទ. ១៩៤ (ឥឡូវ​នេះ​) ដើម​ដៃ​ទាំង​នោះ ដូច​ជាស័ង្ខបែក​ហើយ ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីកា របស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ កាលពីដើម ដៃ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ខ្ញុំ មាន​ចិញ្ចៀន​ល្អ ប្រដាប់​ដោយ​មាស សមរម្យល្អ (ឥឡូវ​នេះ​) ដៃ​ទាំង​នោះ ដូច​ជាមើម​ដំឡូងយារ ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ កាលពីដើម ដោះ​ទាំង​ពីរ​របស់​ខ្ញុំ ពេញ​លេញ មូល​ក្បំកៀកគ្នា មាន​សណ្ដង់​ដ៏ត្រង់​ល្អ​ណាស់ (ឥឡូវ​នេះ ដោះ​ទាំង​នោះ​) មិន​មាន​ទឹក (ជ្រាយ) បាក់​សំ​យុងចុះ ដូច​ជាបំពង់​ទឹក ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ កាលពីដើម កាយ​របស់​ខ្ញុំ​ល្អស្រស់ ដូច​ជាផែនក្ដារ​មាស ដែល​គេ​ខាត់​ហើយ​ដោយ​ប្រពៃ (ឥឡូវ​នេះ​) កាយនោះ​ប្រែប្រួល ដោយ​អាការ​ជ្រួញជ្រីវ​ដ៏ល្អិត ព្រះ​ពុទ្ធដីកា របស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ កាលពី​ដើម ភ្លៅ​ទាំង​ពីរ​របស់​ខ្ញុំ ល្អ​ល្អះ ដូច​ជាប្រមោយ​នៃ​ដំរី​ដ៏​ប្រសើរ (ឥឡូវ​នេះ​) ភ្លៅ​ទាំង​នោះ ដូច​ជាថ្នាំងឫស្សី ព្រោះ​តែជរាទ. ១៩៥ ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ កាលពីដើម ស្មង​ទាំង​ឡាយ​របស់​ខ្ញុំ ប្រដាប់​ដោយ​ស្រោម ជាវិការៈ​នៃមាស ដែល​គេ​ប៉ាក់​ជិត​ស្និទ្ធ​ល្អ​ណាស់ (ឥឡូវ​នេះ​) ស្មង​ទាំង​នោះ ដូច​ជាដើមល្ង ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធ​ដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែ​ប្រួល។ កាលពី​ដើម ជើង​ទាំង​ពីរ​របស់​ខ្ញុំ​ល្អ ដូច​ជាទ្រនាប់​ជើង ដែល​គេ​ញាត់​ហើយ​ប៉ុយរកា (ឥឡូវ​នេះ​) ជើង​ទាំង​នោះ ប្រេះបែកជ្រួញជ្រីវ ព្រោះ​តែជរា ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។ គ្រោងកាយ មាន​សភាព​ដូច្នេះ​នេះ គ្រាំគ្រា ជាលំនៅ​នៃសេចក្ដីទុក្ខ​ច្រើនប្រការ គ្រោងកាយ​នោះ ដូច​ជាផ្ទះ​ចាស់​ដែល​មាន​គ្រឿង​បូកលាបជ្រុះចុះ ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​សម្មា​សម្ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ពោល​នូវ​ពាក្យ​ពិត មិន​ប្រែប្រួល។

អម្ពបាលីថេរី។

រោហិណីថេរីគាថា

(២. រោហិនីថេរីគាថា)

[៣៣២] (បិតាសួរនាងរោហិណីថា) នែនាង​ដ៏​ចំរើន នាងជួប​នឹង​ខ្ញុំ​ពោលថា​សមណៈ នាងភ្ញាក់​ឡើង ក៏​ពោលថា សមណៈ នាងសរសើរចំពោះ​ពួក​សមណៈ​តែ​ម៉្យាង នាង​នឹងជា​សមណី​ដោយ​ពិត។ នាង​តែងផ្គត់​ផ្គង់​បាយ ទឹក ដ៏​ច្រើន ចំពោះ​ពួក​សមណៈទ. ១៩៦ នែ​នាងរោហិណី ឥឡូវ​នេះ យើងសួរនាង ចុះនាងមាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ តើ​ដោយ​ហេតុ​ដូចម្ដេច។ ពួក​សមណៈ ជា​អ្នក​មិន​ប្រាថ្នា​ក្នុង​ការ​ងារ ខ្ជិល​ច្រអូស រស់​នៅ​ដោយ​សារទាន​ដែល​បុគ្គល​ដទៃឲ្យ ជា​អ្នក​ប៉ុនប៉ង​ប្រាថ្នា​តែ​អាហារមាន​រសឆ្ងាញ់​ទេ ចុះ​នាង​មាន​សេចក្ដីស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ តើ​ដោយ​ហេតុ​ដូចម្ដេច។

(នាងរោហិណីតបថា) បពិត្រ​បិតា អ្នក​ដេញដោលសួរ​ខ្ញុំ អំពីពួក​សមណៈ​អស់​កាលយូរណាស់​ហើយ ខ្ញុំ​នឹងសំដែងនូវ​បញ្ញា សីល និងសេចក្ដីខ្មីឃ្មាត របស់​សមណៈ​ទាំង​នោះ ដល់​អ្នក។ ពួក​សមណៈ ជា​អ្នក​ប្រាថ្នា​នូវ​ការ​ងារ មិន​ខ្ជិល​ច្រអូស ធ្វើ​ចំពោះ​តែ​ការ​ងារ​ដ៏​ប្រសើរ រមែង​លះ​បង់​នូវ​រាគៈ និងទោសៈ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ ដោយ​ហេតុនុ៎ះឯង។ ពួក​សមណៈ ជា​អ្នក​ធ្វើ​នូវ​កម្មស្អាត រមែង​កំចាត់​បង់​នូវ​ឫស​នៃបាប1) ទាំង​បី សមណៈ​ទាំង​នុ៎ះ បាន​លះ​បង់​នូវ​បាប​ទាំង​អស់ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដីស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នុ៎ះ​ឯង។ កាយ​កម្ម​របស់​សមណៈ​ទាំង​នោះ​ស្អាត វចីកម្មស្អាត​ដូចគ្នា ទាំង​មនោកម្ម​របស់​សមណៈ​ទាំង​នោះ ក៏ស្អាត ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុនុ៎ះឯង។ ពួក​សមណៈ​ប្រាស​ចាក​មន្ទិល ស្អាត​ទាំង​ខាង​ក្នុង​ទាំង​ខាង​ក្រៅ ដូច​ជាស័ង្ខ​ដែល​ខាត់​ហើយទ. ១៩៧ ពេញ​ដោយ​ធម៌ស​ទាំង​ឡាយ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុនុ៎ះឯង។ ពួក​សមណៈ ជា​ពហុស្សូត ទ្រទ្រង់​នូវ​ធម៌ ជាអរិយៈ រស់​នៅ​ដោយ​ធម៌ តែងសំដែងនូវ​អត្ថ និងធម៌ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង។ ពួក​សមណៈ ជា​ពហុស្សូត ទ្រទ្រង់​នូវ​ធម៌ ជាអរិយៈ រស់​នៅ​ដោយ​ធម៌ មាន​ចិត្តប្រសើរ មាន​អារម្មណ៍​តែ​មួយ មាន​ស្មារតី ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នុ៎ះឯង។

ពួក​សមណៈ ទៅ​កាន់​ទី​ឆ្ងាយ​បាន (តាមសេចក្ដីពេញ​ចិត្ត) មាន​ស្មារតី ពោល​ដោយ​ឧបាយ​ប្រាជ្ញា មិន​រាយមាយ តែងដឹង​នូវ​ព្រះ​និព្វាន ជា​ទី​បំផុត​នៃ​ទុក្ខ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដីស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុនុ៎ះឯង។ ពួក​សមណៈ ចៀសចេញ​ទៅ​អំពីស្រុកណា រមែង​មិន​រមិល​អ្វីមួយ (ក្នុង​ស្រុកនោះ​) ចេញ​ទៅ​ឥតអាល័យ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង។ សមណៈ​ទាំង​នោះ មិន​ទុកដាក់ (សម្បត្តិ) ក្នុង​ជង្រុក មិន​ទុកដាក់​ឆ្នាំង​អំបែង មិន​ទុកដាក់​ល្អីកញ្ជើ ស្វែង​រកចំពោះ​តែភោជន ដែល​សម្រេច​ហើយ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដីស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង។ សមណៈ​ទាំង​នោះ មិន​ទទួលនូវ​ហិរញ្ញវត្ថុ (កហាបណៈ) មិន​ទទួលនូវ​មាស មិន​ទទួលនូវ​ប្រាក់ទ. ១៩៨ ញ៉ាំង​អត្តភាពឲ្យ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ ដោយ​វត្ថុ​ដែល​កើត​ឡើង​ចំពោះ​មុខ ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដី​ស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង។ ពួក​សមណៈ ចេញ​អំពី​ត្រកូល​ផ្សេង ៗ អំពីជនបទផ្សេង ៗ ទៅ​បួស រមែង​រាប់​រកគ្នា ទៅ​វិញ​ទៅ​មក ខ្ញុំ​មាន​សេចក្ដីស្រឡាញ់​ពួក​សមណៈ​ដោយ​ហេតុ​នោះ​ឯង។

(បិតានិយាយ​ថា) ម្នាល​នាងរោហិណី​ដ៏​ចំរើន នាងកើត​ក្នុង​ត្រកូល​នៃយើង ដើម្បី​ប្រយោជន៍​ពិត នាង​ជាស្រ្តីមាន​សទ្ធា មាន​សេចក្ដីគោរព​ដ៏មុតមាំ ក្នុង​ព្រះ​ពុទ្ធផង ព្រះ​ធម៌​ផង ព្រះ​សង្ឃ​ផង។ ដ្បិតនាងស្គាល់​នូវ​បុញ្ញក្ខេត្តនុ៎ះ ជា​បុញ្ញក្ខេត្តឧត្តមពិតមែន បើបាន​សមណៈ​ទាំង​នុ៎ះ ទទួលទក្ខិណាទាន​របស់​ខ្ញុំ ប្រហែលគ្រឿង​បូជា ដែល​ខ្ញុំ​តម្កល់​ហើយ ចំពោះ​សមណៈ​ទាំង​នុ៎ះ នឹងមាន​ផលបរិបូណ៌។

(នាងរោហិណី​ពោលថា) បើ​អ្នក​ខ្លាចទុក្ខ បើទុក្ខមិន​ជា​ទី​ស្រឡាញ់​របស់​អ្នក​ទេ អ្នក​ចូរ​ដល់​នូវ​ព្រះ​ពុទ្ធជាតាទិបុគ្គល​ផង ព្រះ​ធម៌ផង ព្រះ​សង្ឃ​ផង ជា​ទីពឹង ចូរ​សមាទាន​សីល​ទាំង​ឡាយ​ចុះ ការ​ដល់​នូវ​ទីពឹង និង​ការ​សមាទាន​សីលនោះ នឹង​មាន​ប្រយោជន៍​ដល់​អ្នក។

(បិតា​ពោលថា) ខ្ញុំ​សូមដល់​នូវ​ព្រះ​ពុទ្ធ ជាតាទិបុគ្គល​ផង ព្រះ​ធម៌ផង ព្រះ​សង្ឃ​ផង ជា​ទីពឹង សូមសមាទានសីល​ទាំង​ឡាយ ការ​ដល់​ទីពឹង និងសមា​ទានសីលនុ៎ះ នឹងមាន​ប្រយោជន៍ដល់​ខ្ញុំ។ទ. ១៩៩ ក្នុង​កាល​មុន ខ្ញុំ​ជាព្រាហ្មណ៍​តែ​ផៅពង្ស ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​ជាព្រាហ្មណ៍ពិត (មាន​បាបបន្សាត់​ចោល​ហើយ) ផង មាន​ត្រៃវិជ្ជាផង មាន​សួស្ដីផង ដល់​នូវ​វេទផង ជា​អ្នក​ងូតលាងបាប​ផង។

រោហិណីថេរី។

ចាបាថេរីគាថា

(៣. ចាបាថេរីគាថា)

[៣៣៣] (ឧបកៈ​ពោលថា) កាលពីដើម ខ្ញុំ​មាន​ដៃកាន់​ដំបង ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​នោះ​ជាព្រានម្រឹគ មិន​អាចបាន​ដល់​នូវ​ត្រើយ គឺព្រះ​និព្វាន ព្រោះសេចក្ដីប្រាថ្នា គឺ​តណ្ហា ព្រោះ ភក់ គឺ​កាម និងទិដិ្ឋ​ដ៏ខ្លាំងក្លា។ នាងចាបា ស្មាននូវ​ខ្ញុំ ថា​ជា​មនុស្ស​ស្រវឹង​ជ្រប់ ទើប​លួងកូន2) ខ្ញុំ​កាត់​ចំណង គឺ​កិលេស របស់​នាងចាបា ហើយ​ទៅ​បួស​ម្ដងទៀត។

(នាង​ចាបា​ពោល​ថា) បពិត្រ​មហាវីរបុរស សូម​អ្នក​កុំខឹង​នឹង​ខ្ញុំ បពិត្រ​មហាមុនី សូម​អ្នក​កុំខឹង​នឹង​ខ្ញុំ សេចក្ដីស្អាតមិន​មាន​ដល់​បុគ្គល​ដែល​មាន​សេចក្ដីក្រោធ គ្រប​សង្កត់​ទេ តបធម៌​នឹង​មាន​មកពីណា។

(ឧបកៈ​ពោលថា) ខ្ញុំ​នឹងគេ​ចចេញ​អំពី​ស្រុកនាលៈ អ្នក​ណានឹងនៅ​ក្នុង​ស្រុកនាលៈ​នេះ​បាន បើពួក​ស្រី ៗ ចងនូវ​សមណៈ​ទាំង​ឡាយ ដែល​រស់​នៅ​ដោយ​ធម៌ ដោយ​រូប​នៃស្រ្តី។

(នាងចាបា​ពោល​ថា) ម្នាលបុរសខ្មៅ សូម​អ្នក​អញ្ជើញមកសិន សឹមត្រឡប់​វិញ សូម​បរិភោគ​នូវ​កាម​ទាំង​ឡាយ ដូច​ក្នុង​កាល​មុនចុះទ. ២០០ ជន​ទាំង​ឡាយ​ណា ជាញាតិ​របស់​ខ្ញុំ ខ្ញុំ​នឹង​ធ្វើ​ជន​ទាំង​នោះ ឲ្យ​លុះ​ក្នុង​អំណាច​នៃ​អ្នក។

ម្នាលនាងចាបា នាង​ពោល​នូវ​ពាក្យ​នោះ ឲ្យ​មាន​ភាគ ៤ អំពីពាក្យ​នេះ​ក៏​ដោយ ពាក្យ​នោះ គប្បី​ជា​ពាក្យ​ឆើតឆាយ ចំពោះ​តែបុរស​ដែល​ត្រេកអរ​នឹងនាង​ប៉ុណ្ណោះ​ទេ។

ម្នាលបុរសខ្មៅ ហេតុអ្វីទើប​អ្នក​លះ​បង់​ចោល​ខ្ញុំ ជាស្រ្តីមាន​រូបឆោម លាប​ស្រឡាបអវយវៈ​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍ក្រហម ទ្រទ្រង់​នូវ​កាសិកពស្រ្ត​ដ៏​ឧត្តម (សំពត់​ដែល​គេ​នាំ​មក​អំពីដែនកាសី) ជាស្រ្តីមាន​អវយវៈ​ល្អ ដូច​ជាត្នោតសាវ ដែល​រីកលើ​កំពូលភ្នំ ឬ​ដូច​ជាវល្លិ៍កេសរីក​ហើយ ឬក៏​ដូច​ជាឈើជ្រនៀង (រីក​ហើយ) ខាង​ក្នុង​ទ្វីប។

ព្រាន​សត្វ​ស្លាប ប្រាថ្នា​ចាប់​សត្វស្លាបយ៉ាង​ណា នាង​នឹង​បៀត​បៀន​អញ ដោយ​រូប​ដែល​ស្អិត​ស្អាង (យ៉ាង​នោះ​) ពុំបាន​ទេ។

នែបុរសខ្មៅ ហេតុអ្វី​ទើប​អ្នក​លះ​បង់​ចោល​នូវ​ផ្លែ គឺកូន​ខ្ញុំ ដែល​អ្នក​បង្កើតនេះ​ផង លះ​បង់​ខ្ញុំ​ដែល​ជាស្រ្តី​មាន​កូនប្រាកដដូច្នោះផង។

មហាវីរបុរស​ទាំង​ឡាយ ដែល​មាន​ប្រាជ្ញា តែងលះ​បង់​នូវ​កូន​ទាំង​ឡាយ ទាំង​ពួក​ញាតិ ទាំង​ទ្រព្យ ហើយ​បួស ដូច​ជាដំរី​ដ៏​ប្រសើរ ផ្ដាច់​នូវ​ចំណង (ហើយគេ​ច​ចេញ​ទៅ​)។ទ. ២០១

ឥឡូវ ខ្ញុំ​នឹងបៀត​បៀនកូន​អ្នក​នេះ ដោយ​ដំបង ឬក្ដិច​ដោយ​ក្រចក ឬ (បោក) លើ​ផែនដី អ្នក​មិនដល់​នូវ​ការ​យំស្ដាយចំពោះ​កូនទេឬ។

នែ​ស្រ្តីលាមក មាន​កូនតូច បើ​ទុក​ជានាងឲ្យ​កូនទៅ​សត្វចចក និង​ពួក​ឆ្កែ ក៏នាង​ញ៉ាំង​អញឲ្យ​ត្រឡប់​វិញ​ពុំបាន​ឡើយ។

នែបុរសខ្មៅ ណ្​ហើយចុះ ឥឡូវ​នេះ បើ​អ្នក​នឹង​ទៅ​ក្នុង​ទីណា គឺស្រុកណា និគមណា នគរណា រាជធានីណា (ក៏ទៅ​ចុះ)។

កាលពីដើម យើង​ជា​អ្នក​មាន​ពួក មិន​មែន​ជា​សមណៈ សំគាល់​ថា​ជា​សមណៈ ហើយចេញ​ពីស្រុក​ទៅ​កាន់​ស្រុក កាន់​នគរ រាជធានី។ មែន​ពិត ព្រះ​សម្ពុទ្ធ ទ្រង់​មាន​ជោគអង្គនោះ តែងសំដែងធម៌ប្រោសពួក​សត្វ ដើម្បី​លះ​បង់​សេចក្ដី​ទុក្ខ​ទាំង​ពួង ក្នុង​ទីជិត​ស្ទឹង​នេរញ្ជរា ខ្ញុំ​នឹង​ទៅ​ក្នុង​សំណាក់​នៃ​ព្រះ​សម្ពុទ្ធនោះ ព្រះ​អង្គ​នឹងជាគ្រូ​នៃ​ខ្ញុំ។

ឥឡូវ​នេះ អ្នក​គប្បី​ទូលរៀបរាប់​អំពីកិច្ចថ្វាយ​បង្គំ (របស់​ខ្ញុំ) ចំពោះ​ព្រះ​លោកនាថ ជា​បុគ្គល​ប្រសើរ រួច​ហើយធ្វើ​ប្រទក្សិណ ឧទ្ទិសនូវ​ទក្ខិណាទាន។

ម្នាលនាងចាបា នាង​ពោល​នូវ​ពាក្យ​នោះ​យ៉ាង​ណា យើងគប្បី​បាន (អាចឲ្យ) នូវ​ចំណែក​បុណ្យ​នោះ ឥឡូវ​នេះ ខ្ញុំ​នឹងទូលរៀបរាប់​នូវ​កិច្ចថ្វាយ​បង្គំ​របស់​នាង ចំពោះ​ព្រះ​លោកនាថ ជា​បុគ្គល​ប្រសើរ និងធ្វើ​ប្រទក្សិណ ឧទ្ទិសនូវ​ទក្ខិណាទាន (បុណ្យ)។ទ. ២០២

លំដាប់​នោះ​ឯង បុរសខ្មៅចៀសចេញ​អំពី​ទីនោះ​ទៅ បុរសខ្មៅនោះ ក៏​បានចួប​នឹង​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ ក្បែរស្ទឹងនេរញ្ជរា កំពុងសំដែងនូវ​ឧបាយ​នៃ​ព្រះ​និព្វាន ឈ្មោះ​អមតៈ គឺ​ទុក្ខ ១ ហេតុកើត​ឡើង​នៃ​ទុក្ខ ១ ការ​កន្លង​នូវ​ទុក្ខ ១ មគ្គប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ដ៏​ប្រសើរ​ជាដំណើរទៅ​កាន់​ទីរលត់​ទុក្ខ ១។ បុរសខ្មៅ ថ្វាយ​បង្គំ​នូវ​ព្រះ​បាទ​ទាំង​ឡាយ របស់​ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​នោះ ហើយធ្វើ​ប្រទក្សិណចំពោះ​ព្រះ​អង្គ ឧទ្ទិសដល់​នាងចាបា ហើយ​ចូល​កាន់​ផ្នួស។ វិជ្ជាបី ខ្ញុំ​បាន​ហើយ ពុទ្ធសាសនា ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ។

ចាបាថេរី។

សុន្ទរីថេរីគាថា

(៤. សុន្ទរីថេរីគាថា)

[៣៣៤] (ព្រាហ្មណ៍ជា​បិតាសួរថា) នែនាង​ដ៏​ចំរើន ក្នុង​កាល​មុន នាងកាលស៊ី​កូន​3) ទាំង​ឡាយ​ដែល​ស្លាប់​ហើយ នាងក្ដៅក្រហាយ​ក្រៃពេក ទាំង​ថ្ងៃ​ទាំង​យប់។ ម្នាល​ព្រាហ្មណី ជាវាសិដ្ឋគោត្រ ថ្ងៃ​នេះ នាងស៊ីកូន​ទាំង​អស់ ៧ នាក់ ព្រោះ​ហេតុ​អ្វី នាងមិន​ក្ដៅក្រហាយខ្លាំង។

(វាសិដ្ឋថេរី​ពោលថា) ម្នាលព្រាហ្មណ៍ កូន​ទាំង​រយ ពួក​ញាតិ​ទាំង​រយ ជា​ច្រើន របស់​ខ្ញុំ គឺ​ខ្ញុំ​នឹងអ្នក ស៊ី​ហើយ ក្នុង​ចំណែកកន្លង​ទៅ​ហើយ។ ខ្ញុំ​នោះ​ដឹង​នូវ​ព្រះ​និព្វាន ជា​គ្រឿង​រលាស់​ជាតិ និង​មរណៈ ទើបមិន​សោក មិន​យំ ទាំង​មិនក្ដៅ​ក្រហាយ។ទ. ២០៣

ឱនាងជាវាសិដ្ឋគោត្រ នាងនិយាយសំដី​បែបនេះ អស្ចារ្យណាស់ នាងដឹង​ច្បាស់​នូវ​ធម៌​របស់​អ្នក​ណា ទើបនិយាយសំដី​បែបនេះ។

ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ព្រះ​សម្ពុទ្ធ​អង្គនោះ សំដែងធម៌ដល់​សត្វ​ទាំង​ឡាយ ដើម្បី​លះ​បង់​នូវ​ទុក្ខ​ទាំង​ពួង ជិតនគរមិថិលា។ ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំ​បាន​ស្ដាប់​ធម៌​របស់​ព្រះ​អរហន្ដ​អង្គ​នោះ ដែល​ជា​ធម៌មិន​មាន​ឧបធិ​ក្កិលេស បាន​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​សច្ចធម៌​ហើយ​ក្នុង​ទី​នោះ ទើប​បន្ទោបង់​នូវ​សេចក្ដីសោក​ព្រោះកូនបាន។

ខ្ញុំ​នោះ​នឹង​ទៅ​ក្នុង​ទីជិតក្រុងមិថិលាដែរ ធ្វើ​ដូចម្ដេចហ្ន៎ ព្រះ​មាន​ជោគ​អង្គនោះ គប្បី​ដោះ​ខ្ញុំ​ចាក​ទុក្ខ​ទាំង​ពួង​បាន។

ព្រាហ្មណ៍បានចួប​នឹង​ព្រះ​ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គផុតស្រឡះ​ចាក (កិលេស) មិន​មាន​ឧបធិកិលេស ព្រះ​មុនី ទ្រង់​ដល់​នូវ​ត្រើយ​នៃ​ទុក្ខ បាន​សំដែងប្រាប់​ព្រាហ្មណ៍នោះ​នូវ​សច្ចធម៌ គឺ​ទុក្ខ ១ ហេតុកើត​ឡើង​នៃ​ទុក្ខ ១ ការ​កន្លង​នូវ​ទុក្ខ ១ មគ្គប្រកប​ដោយ​អង្គ​ប្រាំបី​ដ៏​ប្រសើរ ជាដំណើរ​ទៅ​កាន់​ទីរំលត់​ទុក្ខ ១។ សុជាតព្រាហ្មណ៍​មាន​សច្ចធម៌​ដឹង​ច្បាស់​ហើយ​ក្នុង​ទី​នោះ ពេញ​ចិត្ត​នឹងបព្វជ្ជា បាន​សម្រេច​វិជ្ជា​បី​ដោយ​រាត្រីបី។

ព្រាហ្មណ៍​ពោលថា ម្នាលសារថី អ្នក​ចូរ​មក អ្នក​ចូរ​ទៅ ចូរនាំរថ​នេះ​ទៅ​វិញ​ចុះ រួច​ចូរប្រាប់​ព្រាហ្ម​ណី កុំឲ្យ​មាន​មោះមៃថា ឥឡូវ​នេះ សុជាត​ព្រាហ្មណ៍​បួស​ហើយ បាន​សម្រេច​វិជ្ជា​បី ដោយ​រាត្រីបី។ទ. ២០៤

(លំដាប់​នោះ សារថី នាំយក​រថ​ផង កហាបណៈ​មួយពាន់​ផង ហើយ​ប្រាប់​នាង​ព្រាហ្មណី មិន​ឲ្យ​មោះមៃ​ថា ឥឡូវ​នេះ សុជាតព្រាហ្មណ៍បួស​ហើយ បាន​សម្រេច​វិជ្ជាបី ដោយ​រាត្រីបី​ហើយ)។

(ព្រាហ្មណី​ពោលថា) ម្នាលសារថី ខ្ញុំ​សូម​ឲ្យ​រថ​ដែល​ទឹម​ដោយ​សេះនេះ និង​កហាបណៈ​មួយពាន់​នេះ ជាអំណោយដល់​អ្នក ព្រោះ​បាន​ឮថា ព្រាហ្មណ៍​បាន​ត្រៃវិជ្ជា។

(សារថី​ពោលថា) ម្នាលព្រាហ្មណី រថ​ដែល​ទឹម​ដោយ​សេះ និង​កហាបណៈ មួយពាន់​នេះ ចូរនៅ​ជា​របស់​នាងដ​ដែល​ចុះ ខ្ញុំ​នឹង​បួស​ក្នុង​សំណាក់​នៃ​ព្រះ​សាស្ដា ព្រះ​អង្គ​មាន​ប្រាជ្ញា​ដ៏​ប្រសើរដែរ។

(ព្រាហ្មណី​ពោល​នឹងនាង​សុន្ទរីថា) នែនាងសុន្ទរី បិតា​របស់​នាងលះ​បង់​នូវ​ដំរី គោ សេះ កែវមណី និងកុណ្ឌល ទ្រព្យសម្បត្តិ​ដ៏ស្ដុកស្ដម្ភ​នៅ​ក្នុង​ផ្ទះ​នេះ​ ទៅ​បួស​ហើយ នាង​ចូរប្រើប្រាស់​នូវ​ភោគៈ​ទាំង​ឡាយ​ចុះ (ព្រោះ​ថា) នាងជាទាយាទ​ក្នុង​ត្រកូល។

(នាងសុន្ទរី​ពោលថា) បិតា​របស់​ខ្ញុំ​លះ​បង់​នូវ​ដំរី គោ សេះ កែវមណី កុណ្ឌល និង​ទ្រព្យសម្បត្តិ​ដែល​មាន​​ក្នុង​ផ្ទះ​នេះ ទៅ​បួស ព្រោះត្រូវសេចក្ដីសោក​នឹងកូន​គ្រប​សង្កត់ ចំណែកខាង​ខ្ញុំ ក៏​នឹង​បួសដែរ ព្រោះត្រូវ​សេចក្ដីសោក​នឹងបង​គ្រប​សង្កត់។ទ. ២០៥

(ព្រាហ្មណី​ពោលថា) ហៃ​នាងសុន្ទរី នាងប្រាថ្នា​នូវ​តម្រិះ​ណា សូម​ឲ្យ​នាង​បាន​សម្រេច​នូវ​តម្រិះ​នោះ ដុំបាយតាមលំដាប់​ផ្ទះ​ក្ដី អាហារ​ចំណីក្ដី បំសុកូលចីវរក្ដី (ដែល​នាង​ត្រូវស្វែង​រក) កាល​បើនាងជំរះនូវ​វត្ថុ​ទាំង​នេះ នឹង​បាន​ជាស្រីមិន​មាន​អាសវៈ​ក្នុង​បរលោក។

(នាងសុន្ទរីនិយាយ​នឹងឧបជ្ឈាយ៍ថា) បពិត្រ​ព្រះ​នាងជាម្ចាស់ ខ្ញុំ​នៅ​ជាសិក្ខមានា បាន​ជំរះទិព្វចក្ខុ​ហើយ កាលពីដើម ខ្ញុំ​ធ្លាប់​នៅ​អាស្រ័យ​ក្នុង​ទីណា ខ្ញុំ​ដឹង​នូវ​បុព្វេ​និវាស ក្នុង​ទី​នោះ។ បពិត្រ​ព្រះ​នាងជាកល្យាណី​ដ៏ល្អ របស់​ថេរី​សង្ឃ វិជ្ជាបី ខ្ញុំ​បាន​ដល់​ហើយ ពុទ្ធសាសនា ខ្ញុំ​បាន​ធ្វើ​ហើយ ព្រោះ​តែ​អាស្រ័យ​នូវ​ព្រះ​នាង។ បពិត្រ​ព្រះ​នាងជាម្ចាស់ ខ្ញុំ​ចង់​ទៅ​កាន់​ក្រុងសាវត្ថី សូមព្រះ​នាង​អនុញ្ញាតដល់​ខ្ញុំ​ឲ្យ​ទាន ខ្ញុំ​នឹងបន្លឺនូវ​សីហនាទ ក្នុង​សំណាក់​នៃ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដ៏​ប្រសើរ។

ម្នាលនាងសុន្ទរី នាងចូរមើលព្រះ​សាស្ដា ព្រះ​អង្គ​មាន​សម្បុរ​ដូចមាស មាន​ព្រះ​តចៈ​ពណ៌​ដូចមាស ទ្រង់​ទូន្មានពួក​សត្វ ដែល​គេ​មិន​ទាន់​ទូន្មាន ព្រះ​អង្គជា​អ្នក​ត្រាស់​ដឹងឯង ឥតមាន​ភ័យ​អំពីណាឡើយ។ សូមព្រះ​អង្គនិមន្តទត នាងសុន្ទរី​ដែល​កំពុងដើរមក ជាស្ត្រីផុតស្រឡះ (ចាក​កិលេស) ឥតមាន​ឧបធិ ប្រាស​ចាក​តម្រេក ប្រាស​ចាក​គ្រឿង​ប្រកប មាន​សោឡស​កិច្ច​ធ្វើ​រួច​ហើយ មិន​មាន​អាសវៈ។ បពិត្រ​ព្រះ​អង្គ​ជាមហា​វីរបុរស នាងសុន្ទរី ជាសាវិការ​បស់​ព្រះ​អង្គ ចេញ​អំពីក្រុងពារាណសី មកកាន់​សំណាក់​ព្រះ​អង្គ ថ្វាយ​បង្គំនូវ​ព្រះ​បាទ​ទាំង​ឡាយ។ បពិត្រ​ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ ជា​ខីណាសវព្រាហ្មណ៍ ព្រះ​អង្គជា​ព្រះ​ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គជាគ្រូ (របស់​ខ្ញុំ) ខ្ញុំ​ព្រះ​អង្គ​ជាធីតា​របស់​ព្រះ​អង្គ ជាឱរសកើត​អំពី​ព្រះ​ឱស្ឋ មាន​កិច្ច​ធ្វើ​រួច​ហើយ ឥតមាន​អាសវៈ។ទ. ២០៦

ម្នាលនាងដ៏​ចំរើន​ ដំណើរ​របស់​នាងមកល្អ​ហើយ ដំណើររបស់​នាងមក​អំពី​ទីនោះ មិន​ឆ្ងាយទេ ព្រោះ​ពួក​អ្នក​មាន​ឥន្រ្ទិយទូន្មាន​ហើយ ប្រាស​ចាក​តម្រេក ប្រាស​ចាក​គ្រឿង​ប្រកប មាន​កិច្ច​ធ្វើ​ហើយ ឥតមាន​អាសវៈ រមែង​មកថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះ​បាទា​ព្រះ​សាស្ដា​ដូចនាង​ដែរ។

សុន្ទរីថេរី។

សុភាកម្មារធីតាថេរីគាថា

(៥. សុភាកម្មារធីតុថេរីគាថា)

[៣៣៥] កាលពីដើម ខ្ញុំ​នៅ​ក្រមុំ មាន​គ្រឿង​ស្លៀក​ពាក់​ដ៏ស្អាត បាន​ស្ដាប់​ធម៌ ការ​ត្រាស់​ដឹងសច្ចធម៌ ក៏កើតមាន​ដល់​ខ្ញុំ​នោះ ជាស្រ្តីមិនប្រហែសធ្វេស។ ហេតុ​នោះ ខ្ញុំ​មិន​ត្រេកអរ​ក្រៃពេក ក្នុង​កាមារម្មណ៍​ទាំង​អស់ ឃើញភ័យ​ក្នុង​សក្កាយ ហើយពេញ​ចិត្ត​នឹង​ការ​ចេញ​សាងផ្នួស​តែម្យ៉ាង។ ខ្ញុំ​លះ​បង់​ពួក​ញាតិ ទាស​កម្មករ ស្រុកស្រែ​ទាំង​ឡាយ ដ៏​ស្ដុកស្ដម្ភ (និងគំនរ​នៃភោគ​ទាំង​ឡាយ​) ដែល​គួរ​ត្រេកអរ គួរ​រីករាយ ខ្ញុំ​លះ​បង់​នូវ​សម្បត្តិ​ដ៏​ច្រើន ហើយ​បួស។ទ. ២០៧ ខ្ញុំ​ចេញ (ចាក​ផ្ទះ) ដោយ​សទ្ធាយ៉ាង​នេះ​ហើយ (បួស) ក្នុង​ព្រះ​សទ្ធម្ម ដែល​ព្រះ​សម្មាសម្ពុទ្ធ ត្រាស់​សំដែង​ហើយ​ដោយ​ប្រពៃ ខ្ញុំ​ប្រាថ្នា​នូវ​សេចក្ដីមិនកង្វល់ ព្រោះ​ការ​ត្រឡប់​មករកកាមនោះ មិន​សម​គួរ​ដល់​ខ្ញុំ​ទេ អ្នក​ណាលះ​ចោល​មាស និង​ប្រាក់ ហើយគប្បី​ត្រឡប់​មកយកវិញ។ ប្រាក់​ក្ដី មាសក្ដី​របស់​បុគ្គល​នុ៎ះ មិន​មែន​មាន​ដើម្បី​ព្រះ​និព្វាន​ជា​ទីស្ងប់​ទេ ការ​ទទួលមាស និងប្រាក់​នុ៎ះ មិន​សម​គួរ​ដល់​សមណៈ​ទេ ការ​ទទួលនូវ​ប្រាក់ និងមាសនុ៎ះ មិន​មែន​ជាទ្រព្យប្រសើរ​ទេ។ ការ​ទទួលនូវ​ប្រាក់ និងមាសនុ៎ះ សុទ្ធ​តែជា​គ្រឿង​ឲ្យ​កើតលោភ ជា​គ្រឿង​ស្រវឹង ជា​គ្រឿង​វង្វេង ជា​គ្រឿង​ព័ន្ធព័ទ្ធ​ដោយ​ធុលី គឺ​កិលេស ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដី​រង្កៀស មាន​សេចក្ដី​ចង្អៀត​ចង្អល់​ច្រើន សេចក្ដីទៀង​ទាត់​ឋិតថេរ​ក្នុង​ទ្រព្យនេះ មិន​មាន​ទេ។ ពួក​នរ​ជន (ដែល​ត្រេកអរ) ដោយ​ទ្រព្យប៉ុណ្ណេះ ឈ្មោះ​ថា​ជា​អ្នក​ប្រហែស​ធ្វេស ជា​អ្នក​មាន​ចិត្តសៅហ្មង ជា​អ្នក​អាក់​អន់ រមែង​ធ្វើ​នូវ​ជំលោះ​ជា​ច្រើន ទៅ​វិញ​ទៅ​មក។ សេចក្ដី​វិនាសច្រើនប្រការ គឺ​ការ​សម្លាប់ ការ​ចង ការ​សៅហ្មង សេចក្ដីវិនាស សេចក្ដីសោក ខ្សឹកខ្សួល រមែង​កើត​ប្រាកដ​ដល់​ពួក​ជន ដែល​ដេកត្រាំ​ក្នុង​កាម​ទាំង​ឡាយ។ អ្នក​ទាំង​ឡាយ ជាញាតិ​មែន តែហាក់​ដូច​ជា​សត្រូវ ល្បួង​ខ្ញុំ​នោះ​ក្នុង​កាម​ទាំង​ឡាយ​ធ្វើ​អ្វី (ព្រោះ) អ្នក​ទាំង​ឡាយ ជ្រាប​នូវ​ខ្ញុំ​ថា​ជា​អ្នក​បួស ជាស្រ្តីឃើញ​នូវ​ភ័យ​ក្នុង​កាម​ទាំង​ឡាយ។ទ. ២០៨ អាសវៈ​ទាំង​ឡាយ មិន​មែន​អស់​ទៅ​ព្រោះប្រាក់ និងមាស កាម​ទាំង​ឡាយ មិន​មែន​ជា​មិត្រ ជាសភាវៈ​សម្លាប់ (នូវ​ប្រយោជន៍) ជា​សត្រូវ ជា​គ្រឿង​ចងទុក​នូវ​សរ គឺ​កិលេស។ អ្នក​ទាំង​ឡាយ ជាញាតិមែន តែហាក់​ដូច​ជា​សត្រូវ ល្បួង​ខ្ញុំ​នោះ ក្នុង​កាម​ទាំង​ឡាយ​ធ្វើ​អ្វី (ព្រោះ) អ្នក​ទាំង​ឡាយ ជ្រាប​នូវ​ខ្ញុំ ថា​ជា​អ្នក​បួស មាន​ក្បាលត្រងោល ដណ្ដប់​នូវ​សង្ឃា​ដី។ ដុំបាយតាម​លំដាប់​ផ្ទះ​ក្ដី អាហារ​ចំណី​ក្ដី បង្សុកូលចីវរក្ដី នេះ​ឯងជា​អំពើ​ដ៏​សម​គួរ​ដល់​ខ្ញុំ ជាបរិក្ខារ ជា​ទីអាស្រ័យ​របស់​អ្នក​បួស។ លោក​អ្នក​ស្វែង​រក​នូវ​គុណ​ដ៏​ធំ​ទាំង​ឡាយ ខ្ជាក់​ចោល​នូវ​កាម​ទាំង​ឡាយ ដែល​ជា​ទិព្វ និង​ជា​របស់​មនុស្ស បុគ្គល​អ្នក​ស្វែង​រក​នូវ​គុណធំ​ទាំង​នោះ មាន​ចិត្តឱនទៅក្នុង​ព្រះ​និពា្វន​ជា​ទី​ដ៏​ក្សេម បុគ្គល​អ្នក​ស្វែង​រក​នូវ​គុណធំ​ទាំង​នោះ បាន​ដល់​នូវ​សេចក្ដីសុខ ឥត​កំរើក។ ទីជំរករមែង​មិន​មាន ក្នុង​កាម​ទាំង​ឡាយ​ណា ខ្ញុំ​មិនសេពគប់​ដោយ​កាម​ទាំង​ឡាយ​នោះ​ទៀត​ទេ កាម​ទាំង​ឡាយ​មិន​មែន​ជា​មិត្រ ដូច​ជា​អ្នក​សម្លាប់ ឬ​ដូច​ជាគំនរភ្លើង នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដី​ព្រួយ។ កាម​នោះ មិន​ស្អាត ប្រកប​ដោយ​ភ័យ ប្រកប​ដោយ​សេចក្ដីចង្អៀត​ចង្អល់ ដូច​ជាបន្លា កាមនុ៎ះ ជា​គ្រឿង​ញ៉ាម ជា​គ្រឿង​កង្វល់​ក្រៃលែង មាន​មុខឈមទៅ​រកសេចក្ដីវង្វេង​ដ៏​ធំ។ទ. ២០៩ កាមគុណ​ជាឧបសគ្គៈ​ផង មាន​សភាព​គួរ​ខ្លាចផង កាមារម្មណ៍​ទាំង​ឡាយ មាន​ឧបមា​ដូចក្បាលពស់ ពួក​បុថុជ្ជនល្ងង់​ខ្លៅ ដូច​ជា​បុគ្គល​ខ្វាក់ តែង​ត្រេកត្រអាល។ ព្រោះ​ថា ពួក​ជន​ច្រើនរូប ដែល​ចំពាក់​ដោយ​គ្រឿង​ចំពាក់ គឺកាម រមែង​បាន (សេចក្ដីទុក្ខ) ក្នុង​លោក រមែង​មិន​ដឹង​ច្បាស់​នូវ​ទីបំផុត​នៃជាតិ និង​មរណៈ។ មនុស្ស​ទាំង​ឡាយ​ជា​ច្រើន តែងដើរ​ទៅ​កាន់​ផ្លូវ ជា​ទីទៅ​កាន់​ទុគ្គតិ មាន​កាមជាហេតុ ជា​គ្រឿង​នាំ​មក​នូវ​រោគដល់​ខ្លួន។ កាម​ទាំង​ឡាយ ជា​គ្រឿង​ញ៉ាំង​សត្រូវ​ឲ្យ​កើតយ៉ាង​នេះ ជាហេតុ​ញ៉ាំង​សត្វ​ឲ្យ​ក្ដៅ​ក្រហាយ នាំ​មក​នូវ​សេចក្ដីសៅហ្មង ជានុយ​របស់​សត្វលោក ជា​ទីតាំង​នៃ​គ្រឿង​ចង ជា​ចំណង​នៃសេចក្ដីស្លាប់។ កាម​ទាំង​ឡាយ ជា​គ្រឿង​ញ៉ាំង​សត្វឲ្យ​ឆ្កួត ឲ្យ​និយាយ​ប៉ប៉ាច់​ប៉ប៉ោច ញ៉ាំង​ចិត្ត​ឲ្យ​ភ្លាំងភ្លាត់ មារ គឺកាម​របស់​ពួក​សត្វ តែងរួបរឹត​ដោយ​សេចក្ដី​សៅហ្មង យ៉ាង​ឆាប់​រហ័ស។ កាម​ទាំង​ឡាយ មាន​ទោស​រកទីបំផុតគ្មាន មាន​ទុក្ខ​ច្រើនយ៉ាង មាន​ពិស​ដ៏ខ្លាំងក្លា មាន​រសឆ្ងាញ់​តិច ជា​គ្រឿង​ធ្វើ​នូវ​ចម្បាំង ញ៉ាំង​ចំណែក​នៃ​ធម៌ស ឲ្យ​សាប​សូន្យ​ទៅ។ ខ្ញុំ​នោះ លះ​បង់​នូវ​សេចក្ដីវិនាស ដែល​មាន​កាម​ជា​ហេតុបែបនេះ ត្រេកអរ​ចំពោះ​ព្រះ​និព្វាន​សព្វ ៗ កាល មិន​ត្រឡប់​មកកាន់​កាម​នោះ​វិញ​ទេ។ ខ្ញុំ​ជាស្រ្តីប្រាថ្នា​នូវ​ភាព​ដ៏​ត្រជាក់ (ព្រះ​អរហត្ត) ធ្វើ​នូវ​ចម្បាំង​ចំពោះ​កាម​ទាំង​ឡាយ​ទ. ២១០ ជា​អ្នក​មិន​ប្រមាទ ត្រេកអរ​ចំពោះ​ព្រះ​និព្វាន ជា​ទី​អស់​ទៅ​នៃ​សំយោជនៈ។ បុគ្គល​អ្នក​ស្វែង​រក​នូវ​គុណ​ដ៏​ធំ​ទាំង​ឡាយ ឆ្លង​ហើយ​តាម​ផ្លូវ​ណា ខ្ញុំ​នឹងដើរ​ទៅ​តាម​ផ្លូវនោះ ជា​ផ្លូវ​ឥតសោក មាន​ធូលីទៅ​ប្រាស​ហើយ ជា​ផ្លូវក្សេម​ដ៏ត្រង់ ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ដ៏​ប្រសើរ។

(ព្រះ​មាន​ព្រះ​ភាគ​ត្រាស់​ថា) អ្នក​ទាំង​ឡាយ ចូរមើល​នូវ​នាងសុភាកម្មារ​ធីតានេះ ជាស្រ្តីឋិត​នៅ​ក្នុង​ធម៌ នាងបាន​ចូល​ទៅ​កាន់​ឈាន ឥតមាន​សេចក្ដី​ញាប់​ញ័រ ហើយ​ស្មឹងស្មាធិទៀប​គល់​ឈើ។ នាងសុភាកម្មារធីតា បួសបាន ៨ ថ្ងៃ​នឹងថ្ងៃ​នេះ​ហើយ ជា​ភិក្ខុនី​មាន​សទ្ធា ល្អ​ក្នុង​ព្រះ​សទ្ធម្ម ដែល​នាង​ឧប្បលវណ្ណា​ទូន្មាន​ហើយ ជាស្រ្តី​មាន​វិជ្ជា ៣ លះ​បង់​នូវ​មច្ចុបាន។ ភិក្ខុ​នីនេះ ជា​អ្នក​នៅ​ឥត​មាន​បំណុល មាន​ឥន្រ្ទិយ​ចំរើន​ហើយ។ ប្រាស​ចាក​កិលេស​គ្រឿង​ប្រកប​ទាំង​ពួង មាន​កិច្ច​ធ្វើ​រួច​ហើយ មិន​មាន​អាសវៈ។ ទេវរាជ ឈ្មោះ​សក្កៈ ជាម្ចាស់​នៃ​ពួក​សត្វ ព្រម​ទាំង​ពួក​ទេវតា ចូល​ទៅ​នមស្ការចំពោះ​ភិក្ខុនី ឈ្មោះ​សុភាកម្មារធីតានោះ ដោយ​ឫទ្ធិ (របស់​ខ្លួន)។

សុភាកម្មារធីតាថេរី។

ចប់ វីសតិនិបាត។

 

លេខយោង

1)
ឫសគល់​នៃបាប ៣យ៉ាង​គឺ លោភៈ​១ ទោសៈ​១ មោហៈ​១។ អដ្ឋកថា។
2)
ដោយ​ពាក្យ​ថា នាងចាបា​ជា​កូនព្រានម្រឹគ ឯង​ជា​កូន​ឧបកាជីវក។ អដ្ឋកថា។
3)
ពាក្យថា ស៊ីកូន ក្នុង​ទីនេះ មិន​មែន​សំដៅ​យកការ​ស៊ី​ពិតមែន​នោះទេ សំដៅយក​មនុស្ស​ដែល​មានកូន​ស្លាប់ ជា​ពាក្យ​សម្រាប់​ជេរគ្នា​ដោយ​អំណាច​សេចក្តី​ខឹង។ អដ្ឋកថា។
km/tipitaka/sut/kn/thi/sut.kn.thi.13.txt · ពេលកែចុងក្រោយ: 2023/04/02 02:18 និពន្ឋដោយ Johann