User Tools

Site Tools


Translations of this page?:
km:tipitaka:sut:kn:thi:sut.kn.thi.14

តឹសនិបាត

សង្ខេប

(បន្ថែមការពិពណ៌នាអំពីសូត្រនៅទីនេះ)

sut kn thi 14 បាលី cs-km: sut.kn.thi.14 អដ្ឋកថា: sut.kn.thi.14_att PTS: ?

តឹសនិបាត

?

បកប្រែពីភាសាបាលីដោយ

ព្រះសង្ឃនៅប្រទេសកម្ពុជា ប្រតិចារិកពី sangham.net ជាសេចក្តីព្រាងច្បាប់ការបោះពុម្ពផ្សាយ

ការបកប្រែជំនួស: មិនទាន់មាននៅឡើយទេ

អានដោយ (គ្មានការថតសំលេង៖ ចង់ចែករំលែកមួយទេ?)


ទ. ២១១

(១៤. តិំសនិបាតោ)

សុភាថេរី នៅ​ក្នុង​ជីវកម្ពវ័ន

(១. សុភាជីវកម្ពវនិកាថេរីគាថា)

[៣៣៦] (សុវណ្ណការ​បុត្ត) ជា​អ្នក​លេង រារាំងភិក្ខុ​នី ឈ្មោះ​សុភា កំពុងដើរ​ទៅ​កាន់​ជីវកម្ពវ័ន ជា​ទី​រីករាយ ភិក្ខុ​នីឈ្មោះ​សុភា ក៏​បាន​ពោល​នឹងសុវណ្ណការ​បុត្ត​នោះ​ថា។ កំហុស​ដូចម្ដេច ដែល​អាត្មាប្រទូស្ដដល់​អ្នក បាន​ជា​អ្នក​ឈររាំង​អាត្មា នែ​អា​វុសោ បុរស​មិន​គួរ​ប៉ះពាល់​នូវ​ស្រ្តី ជាបព្វជិតទេ។ សិក្ខា​ទាំង​ឡាយ​​ក្នុង​សាសនា របស់​ព្រះ​សាស្ដា ជាសិក្ខា​គួរ​គោរព ព្រះ​សុគតបាន​សំដែង​ហើយដល់​អាត្មា ហេតុ​ដូចម្ដេច ក៏​អ្នក​មក​ឈរ​រាំងអាត្មា ដែល​ជាស្រីមាន​ចំណែក​នៃធម៌​ដ៏​បរិសុទ្ធ មិន​មាន​ទីទួល គឺ​កិលេស។ អ្នក​ជា​បុគ្គល​មាន​ចិត្ត​ល្អក់ ប្រកប​ដោយ​ធូលី គឺ​រាគៈ ហេតុ​ដូចម្ដេច ក៏​អ្នក​មក​ឈររាំងអាត្មា ដែល​ជា​ស្រី​មាន​ចិត្តថ្លាស្អាត ប្រាស​ចាក​ធូលី គឺ​រាគៈ មិន​មាន​ទីទួល គឺ​កិលេស មាន​ចិត្ត​ផុត​ស្រឡះ​ហើយ (ចាក​ខន្ធបញ្ចកៈ) ទាំង​អស់។

(អ្នក​លេង​ពោលថា) នាងជាស្រ្តីនៅ​ក្រមុំផង មិន​អាក្រក់​ផង បព្វជ្ជា​នឹង​ធ្វើ​ប្រយោជន៍​អ្វីដល់​នាង ចូរនាងបោះចោលកាសាយចីវរចេញ​ទៅ ហើយចូរ​មក យើង​នឹង​បាន​ត្រេកត្រអាល ក្នុង​ព្រៃ​ដែល​មាន​ផ្ការីកល្អ។ ដើមឈើ​ទាំង​ឡាយ ហាក់​ដូច​ជា​តាំង​ឡើង​ដោយ​លំអងផ្កា បក់​ផ្សព្វផ្សាយនូវ​ក្លិន​ដ៏ក្រអូប​សព្វ​ទិសទ. ២១២ (នេះ​) ជា​វសន្ដរដូវ ជាដំបូង ជារដូវនាំ​មក​នូវ​សុខ នាងចូរ​មក យើង​នឹងត្រេក​ត្រអាល​ក្នុង​ព្រៃ ដែល​មាន​ផ្ការីក​ល្អ។ ដើមឈើ​ទាំង​ឡាយ មាន​ចុង​ស្គុះស្គាយ​ដោយ​ផ្កា លុះត្រូវ​ខ្យល់​បក់​មក ក៏ហាក់​ដូច​ជា​បន្លឺ​សំឡេងឡើង ប្រសិនបើ​នាង​នឹងចូល​ទៅ​ក្នុង​ព្រៃម្នាក់​ឯង នាង​នឹងត្រេក​ត្រអាល​ដូចម្ដេច​កើត។ នាងជាស្រ្តីឥតមិត្រ​សំឡាញ់ ចង់​ទៅ​កាន់​ព្រៃធំ ដែល​ប្រាស​ចាក (មនុស្ស) គួរ​ឲ្យ​ស្ញប់​ស្ញែង ជាព្រៃ​ដែល​ហ្វូងម្រឹគសាហាវនៅ​អាស្រ័យ ជាព្រៃ​ដែល​ដំរីចុះ​ប្រេង និងមេដំរី​បុក​បែន។ នាងប្រៀប​ដូចរូបតុក្កតា ដែល​សូន​ដោយ​មាសឆ្អិន ឬ​ដូច​ជាស្ត្រីទេពអប្សរ ត្រាច់​​ទៅ​ក្នុង​ឧទ្យានឈ្មោះ​ចិត្តរថ ម្នាលនាងជាស្ត្រីល្អ​ឥត​ឧបមា នាងល្អ​ដោយ​សំពត់​សម្រាប់​ស្លៀកដណ្ដប់ មាន​សាច់​ដ៏ល្អិតសុខុម ដែល​កើត​ក្នុង​ដែន​កាសី។ បើនាង​នៅ​ក្នុង​ចន្លោះព្រៃ ខ្ញុំ​នឹងលុះ​ក្នុង​អំណាច​នៃនាង ម្នាលនាងជាស្រ្តីមាន​ភ្នែក​ស្រទន់ ដូច​កិន្នរី ជីវិត (របស់​ខ្ញុំ) ជា​ទី​ស្រឡាញ់​ក្រៃលែង​ជាងនាង មិន​មាន​ទេ។ បើនាង​នឹង​ធ្វើ​តាមពាក្យ​ខ្ញុំ នាង​ចូរ​មក ចូរនៅ​គ្រប់​គ្រង​ផ្ទះ​ជា​សុខចុះទ. ២១៣ នាង​នឹងនៅ​ក្នុង​ប្រាសាទ​មិន​មាន​ខ្យល់ ពួក​នាងនារី ចូរធ្វើ​នូវ​ការ​ខ្វល់​ខ្វាយបម្រើដល់​នាង។ ចូរ​នាង​ទ្រទ្រង់​នូវ​សំពត់​មាន​សាច់ម៉ដ្ឋ​ ដែល​នាំ​មក​អំពី​ដែនកាសី ចូរនាង​តែងខ្លួន​ដោយ​ផ្កា​កម្រង និង​គ្រឿង​លាបចុះ ខ្ញុំ​នឹង​ផ្គត់​ផ្គង់​គ្រឿង​អាភរណៈ​ផ្សេង ៗ ច្រើន​យ៉ាង ដែល​រចនា​ហើយ​ដោយ​មាស កែវមណី និង​កែវមុក្តា ដល់​នាង។ ចូរនាង​ឡើង​កាន់​ដំណេកថ្មីល្អ ដែល​ស្អាតគ្មានធូលី ព្រោះ​ជំរះ​លាង​ប្រពៃ ដែល​ក្រាល​ដោយ​កម្រាលរោមចៀម ញាត់​ដោយ​សំឡីមាន​តម្លៃច្រើន ប្រដាប់​ដោយ​ខ្លឹមចន្ទន៍ មាន​ក្លិនក្រអូប។ នាង​ជាស្រ្តីប្រព្រឹត្ត​ព្រហ្មចារ្យ នាង​នឹងដល់​នូវ​ការ​ចាស់​គ្រាំគ្រា ត្រង់​អវយវៈ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ខ្លួន ដូច​ជាផ្កា​ឧប្បលលូតផុតទឹក ដែល​អមនុស្ស​ហួង​ហែងរក្សា (នឹងជាវត្ថុឥតមាន​អ្នក​ណាប្រើ​ប្រាស់​កើត)។

(នាងថេរី​ពោលថា) ហេតុ​ដូចម្ដេច ក៏​អ្នក​មាន​គំនិតខុស សំឡឹងមើល (អាត្មា) ព្រោះ​ឃើញ​នូវ​អារម្មណ៍ ដែល​សន្មតថាមាន​ខ្លឹម ក្នុង​រាង​កាយ​នេះ ដ៏​ពេញ​ដោយ​សាកសព គ្រាន់​តែការ​ចំរើន​របស់​ព្រៃ​ស្មសាន ជារាង​កាយបែកធ្លាយជាធម្មតា។

(អ្នកលេង​ពោលថា) ភ្នែក​ទាំង​ឡាយ (របស់​នាង) ដូច​ជាភ្នែកកូនម្រឹគញី ឬ​ដូច​ជា​ភ្នែក​នៃកិន្នរី ក្នុង​ចន្លោះ​នៃ​ភ្នំ តម្រេក​ក្នុង​កាម​របស់​ខ្ញុំ រមែង​ចំរើន​ក្រៃលែង ព្រោះ​ឃើញ​នូវ​ភ្នែក​របស់​នាង។ទ. ២១៤ កាមគុណ​របស់​ខ្ញុំ រមែង​ចំរើន​ឡើង​ក្រៃលែង ព្រោះ​ឃើញភ្នែក​របស់​នាង ដែល​ប្រៀប​ដោយ​ត្របក​នៃផ្កា​ឧប្បល ត្រង់​មុខ ប្រាស​ចាក​មន្ទិល ប្រាកដស្មើ​ដោយ​មាស។ នែ​នាងមាន​រូប​ស្រស់​ស្រោង មាន​ភ្នែកថ្លាស្អាត បើ​ទុក​ជាយើងទៅ​កាន់​ទី​ឆ្ងាយ ក៏នៅ​តែ​រលឹក​ឃើញ ម្នាលនាងមាន​ភ្នែកថ្លា​ដូច​ភ្នែកកិន្នរី ឥត​មាន​អ្វីមួយ ជា​ទី​ស្រឡាញ់​នៃ​ខ្ញុំ ជាង​ភ្នែក​របស់​នាងទេ។

(នាងថេរី​ពោលថា) អ្នក​ប្រាថ្នា​នូវ​ធីតា ជាឱរស​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ (នេះ​) ឈ្មោះ​ថា​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​ដើរ​ទៅ​តាមផ្លូវខុស ឈ្មោះ​ថាស្វែង​រកព្រះ​ចន្ទមកធ្វើ​ជាល្បែង ឈ្មោះ​ថា​ប្រាថ្នា​ដើម្បី​លោត​ឡើង​កាន់​ភ្នំសិនេរុ។ ឥឡូវ​នេះ ប្រសិន​បើ​រាគៈ គប្បី​មាន​ដល់​អាត្មា​ក្នុង​អារម្មណ៍ណា អារម្មណ៍​នោះ មិន​មាន​ក្នុង​លោក ព្រម​ទាំង​ទេវ​លោក អាត្មា​មិន​ដឹង​នូវ​ដំណើរ​នោះ​ថា មាន​ភាវៈ​អ្វីស្មើ (ដោយ​រាគៈ) ទេ បាន​ជា (រាគៈ​នោះ​) អាត្មាដក​ចោល​ទាំង​ឫស ដោយ​អរិយមគ្គ​ហើយ។ (រាគៈ​នោះ​) អាត្មា​បាន​កំចាត់​ចេញ​ហើយ ដូច​ជា​ភាជនៈ​ដាក់​​នូវ​ថ្នាំពិស ដែល​បុគ្គល​បោះ​ចោល​ក្នុង​រងើក​ភ្លើង​ហើយ អាត្មា​មិន​ឃើញ​នូវ​ដំណើរ​នោះ​ថា មាន​សភាវៈ​អ្វីស្មើ (ដោយ​រាគៈ) ទេ បាន​ជា (រាគៈ​នោះ​) អាត្មា​ដក​ចោល​ទាំង​ឫស ដោយ​អរិយមគ្គ​ហើយ។ទ. ២១៥ ខន្ធបញ្ចកៈ​ដែល​ស្រ្តីណា មិន​បាន​ពិចារណា​ឃើញ ឬថា​ស្រ្តីណា​ដែល​មិន​បាន​ចូល​ទៅ​អង្គុយជិតព្រះ​សាស្ដា អ្នក​ចូរប្រឡោមនូវ​ស្រ្តីប្រាកដដូច្នោះចុះ អ្នក​នោះ​នឹងចង្អៀត​ចង្អល់ (ព្រោះ​អាស្រ័យ) ភិក្ខុ​នីនេះ ជា​អ្នក​ដឹង (អរិយសច្ច)។ ព្រោះ​ថា ស្មារតី​របស់​អាត្មា បាន​តម្កល់​ខ្ជាប់​ហើយ ក្នុង​បុគ្គល​អ្នក​ជេរ និង​អ្នក​ថ្វាយ​បង្គំ ក្នុង​សុខ និងទុក្ខ ចិត្ត​របស់​អាត្មា មិន​ជាប់​ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំង​អស់​នោះ ព្រោះដឹង​ច្បាស់​ថា សង្ខតារម្មណ៍​ ជា​របស់​មិនស្អាត។ អាត្មា​ជាសាវិកា​របស់​ព្រះ​សុគត ជា​អ្នក​ដើរ​ទៅ​ដោយ​យាន គឺ​អដ្ឋង្គិកមគ្គ មាន​សរ គឺ​កិលេសដក​ចោល​ហើយ ឥតមាន​អាសវៈ ជា​អ្នក​ត្រេកអរ​ក្នុង​ផ្ទះ​ស្ងាត់។ ព្រោះ​ថាអាត្មា​បាន​ឃើញរូបយន្ដឈើ ជាគ្រោង​ថ្មី ដែល​តាក់​តែង​ដ៏​វិចិត្រ ចងរឹត​ដោយ​ខ្សែសរសៃ​ទាំង​ឡាយ និងឈើកន្លាស់​ទាំង​ឡាយ ដូច​ជាគេ​រាំ​ដោយ​អាការ​ផ្សេង ៗ។ កាល​បើ​ខ្សែ​សរសៃ និងឈើ​កន្លាស់​នោះ ដាច់​រដកចេញ​រាត់​រាយ រលុងរង្គោះ​បាក់​បែកខ្ចាត់​ខ្ចាយ កាល​បើ​រូបយន្ដ​រង្គោះ ដាច់​ខ្ចាត់​ខ្ចាយ​ហើយ បុគ្គល​មិន​គប្បី​បាន (រូប​យន្ដនោះ​) ទេ បុគ្គល​គប្បី​តម្កល់​ចិត្ត​ក្នុង​រូបនោះ ដូចម្ដេចកើត។ រាង​កាយ​ទាំង​ឡាយ​របស់​ខ្ញុំ ដូច​គ្នា​នឹងរូបយន្ដដែរ បើវៀរចាក​រូបធម៌ មាន​ចក្ខុជាដើមនោះ​ហើយ រមែង​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​មិន​បាន រាង​កាយ បើវៀរចាក​រូបធម៌​ហើយ ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​មិន​បាន​ទេ បុគ្គល​គប្បី​តំកល់​ចិត្ត​ក្នុង​រាង​កាយនោះ ដូចម្ដេចកើត។ទ. ២១៦ បុគ្គល​ឃើញរូបស្រ្តី ដែល​គេ​គូរ​នឹង​ជញ្ជាំង លាបលន​ដោយ​ថ្នាំ​ដ៏ស្រស់ យ៉ាង​ណា​មិញ អ្នក​មាន​ការ​ឃើញវិបរិត ក្នុង​រូបនោះ ក៏​យ៉ាង​នោះ​ដែរ បញ្ញាជា​របស់​មនុស្ស ឥត​ប្រយោជន៍ទេឬ។ នែបុគ្គល​អន្ធពាល អ្នក​ស្ទុះចូលមកជិតនូវ​អត្តភាព​ដ៏ទទេ ដែល​ប្រៀប​ដូច​ជាថ្ងៃបណ្ដើរ​កូន តាំង​នៅ​ក្នុង​ខាង​មុខ ឬ​ដូច​ជា​យល់​សប្ដិ​ឃើញ​ដើមឈើមាស ពុំនោះ ដូច​ជារូប​យន្ដគ្រាំគ្រា ក្នុង​កណ្ដាល​នៃជន។ ពពុះបាំងស្បែកកណ្ដាលភ្នែក ឬព្រៀកទឹក​ភ្នែក ឬក៏ពកបាយភ្នែក តែងកើត​ក្នុង​មណ្ឌល​នៃភ្នែកនោះ ដូច​ជាពពុះទឹកល័ក្ខ ដែល​បុគ្គល​ប្រស់​លើ​កម្រាល​ចៀម​ស្ងួត ព្រោះ​ថាសណ្ឋាន​របស់​ភ្នែក មាន​ពណ៌​ផ្សេង ៗ ដែល​សង្ខារតាក់​តែង​ហើយ។

នាងសុភាភិក្ខុនី មាន​ចិត្តឥតជាប់​ចំពាក់ បាន​ឆ្កៀលភ្នែកជា​ទី​ស្រឡាញ់ មិន​ជាប់​ចំពាក់ ហើយក៏ឲ្យ​ដល់​បុរសនោះ ក្នុង​ពេល​នោះ ដោយ​ពាក្យ​ថា ហ៎ អាត្មា​ឲ្យ​ភ្នែកដល់​អ្នក ចូរ​អ្នក​យកភ្នែកនោះ​ទៅ​ចុះ។ រាគៈ​របស់​បុរសនោះ ក៏ប្រាស​ចេញ​ក្នុង​ខណៈ​នោះ​ផង បុរសនោះ បាន​ញ៉ាំង​ភិក្ខុ​នី​នោះ ឲ្យ​អត់​ទោស​ក្នុង​ទីនោះ​ផង ដោយ​ពាក្យ​ថា ម្នាល​នាងជាព្រហ្មចារិនី សួស្ដីចូរ​មាន (ដល់​នាង) ការ​ប្រព្រឹត្តិអនាចារបែបនេះ នឹងមិន​មាន​ដល់​ខ្ញុំ​ទេ។ទ. ២១៧

បើ​ខ្ញុំ​បៀត​បៀនជន (ដែល​គ្មាន​រាគៈ) យ៉ាង​នេះ ក៏ហាក់​ដូច​ជា​ខ្ញុំ​ឱបភ្លើង​កំពុង​ឆេះសន្ធោ​សន្ធៅ ឬចាប់​នូវ​អាសិរិ្ពស បើ​ដូច្នោះ សូមសួស្ដីកើតមាន​ដល់​នាង សូមនាង​អត់​ទោស​ដល់​ខ្ញុំ។

ភិក្ខុនីនោះ លុះរួច​អំពីបុរសជា​អ្នក​លេងនោះ​ហើយ ក៏​បាន​ទៅ​កាន់​សំណាក់​នៃ​ព្រះ​ពុទ្ធ​ដ៏​ប្រសើរ ចក្ខុក៏កើត​ឡើង​ដូចពីដើម ព្រោះបាន​ឃើញ​នូវ​មហាបុរិស​លក្ខណៈ ដែល​កើត​អំពីបុញ្ញសម្ភារ​ដ៏​ប្រសើរ។

សុភាថេរី នៅ​ក្នុង​ជីវកម្ពវ័ន។

ចប់ តឹសនិបាត។

 

លេខយោង

km/tipitaka/sut/kn/thi/sut.kn.thi.14.txt · ពេលកែចុងក្រោយ: 2023/04/02 02:18 និពន្ឋដោយ Johann