[១១០] សម័យនោះឯង មានទារកម្នាក់ ទុកជុក ជាកូនជាងមាស¹⁾ ឈ្លោះប្រកែក​នឹងមាតាបិតាហើយ ទៅកាន់អារាមបួស​ក្នុងសំណាក់​ភិក្ខុទាំងឡាយ។ ឯមាតានិងបិតា​របស់ទារកនោះ កាលដែល​គន់រកមើល​ទារកនោះ ក៏បានទៅដល់​អារាម ហើយសួរភិក្ខុទាំងឡាយថា បពិត្រ​លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ ពួកលោកបាន​ប្រទះឃើញ​ទារកមានសភាព​យ៉ាងនេះ​ដែរឬ។ ពួកភិក្ខុដែល​មិនដឹងមែន ក៏ប្រាប់ថា យើងទាំងឡាយ​មិនដឹងទេ ពួកភិក្ខុដែលមិនឃើញ​មែន ក៏ប្រាប់ថា យើងទាំងឡាយ​មិនឃើញ​ទេ។ ឯមាតានិងបិតា​របស់ទារក​នោះ កាលបើ​ត្រាច់គយគន់​មើលទៅ ក៏​ឃើញទារក​នោះបួសក្នុងសំណាក់​ភិក្ខុទាំងឡាយហើយ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ពួកសមណៈ ជា​សក្យបុត្រទាំងនេះ ជាបុគ្គលឥតមានខ្មាស ទ្រុស្តសីល និយាយពាក្យ​កុហក បានដឹងដែរ តែនិយាយ​ថាមិនដឹង បានឃើញដែរ តែនិយាយថា​មិនឃើញ ទារកនេះ បួសក្នុងសំណាក់​ភិក្ខុទាំងឡាយហើយតើ។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​បានឮសំដី​នៃមាតានិងបិតា​របស់ទារក​នោះពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់ហើយ។ ​ ភិក្ខុទាំងនោះ ក៏ក្រាបទូលសេចក្តីនុ៎ះ​ចំពោះព្រះដ៏មានបុណ្យ។ ព្រះអង្គទ្រង់​ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ តថាគតអនុញ្ញាត​ឲ្យភិក្ខុអបលោក (ប្រាប់) សង្ឃហើយសឹមធ្វើភណ្ឌុកម្ម​។²⁾