[១១២] សម័យនោះឯង មានត្រកូល១ ធ្វើមរណកាលស្លាប់ទៅ ដោយអហិវាតករោគ។¹⁾ ត្រកូលនោះនៅសល់​តែបិតា និងបុត្រតូច។ បិតា​និង​បុត្រតូច​ទាំង​ពីរនាក់នោះ បានទៅបួស​ក្នុងសំណាក់​ភិក្ខុទាំងឡាយ ក៏ត្រាច់ទៅ​បិណ្ឌបាត​តែជាមួយគ្នា។ ឯទារកនោះ កាលបើមាន​គេឲ្យ​បាយដល់បិតា ក៏ស្ទុះ​ចូលទៅជិត ហើយនិយាយពាក្យនេះ​ថា នែឪពុក ចូរឲ្យខ្ញុំផង នែឪពុក ចូរឲ្យខ្ញុំផង។ មនុស្សទាំងឡាយ ក៏ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ពួកសមណៈ ជា​សក្យបុត្រទាំងនេះ មិនប្រព្រឹត្តធម៌​ដ៏ប្រសើរ (សេពមេថុនធម្ម) ទារកនេះ កើត​អំពីភិក្ខុនី។ ភិក្ខុទាំងឡាយ បានឮមនុស្ស​អម្បាលនោះពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ហើយ។ ភិក្ខុទាំងនោះ ក៏ក្រាប​ទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​​ចំពោះព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គទ្រង់បញ្ញត្តថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុមិនគប្បីបំបួសទារក​ដែល​មានអាយុថយ​អំពី១៥ឆ្នាំ គឺបួសជា​សាមណេរ ភិក្ខុណាបំបួស ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។

[១១៣] សម័យនោះឯង ត្រកូលឧបដ្ឋាក​របស់ព្រះអានន្ទ​ដ៏មានអាយុ ជាត្រកូលមាន​សទ្ធា និង​ជ្រះថ្លា ធ្វើមរណកាលដោយអហិវាតករោគ។ នៅសល់តែទារកពីរនាក់។ ទារកទាំងនោះ ឃើញភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ដោយសារ​ធ្លាប់ស្គាល់​មកពីដើម ក៏ស្ទុះចូលទៅជិត។ ភិក្ខុទាំងឡាយក៏បណ្តេញចេញ។ កាល​បើ​​ភិក្ខុទាំងឡាយបណ្តេញហើយ ទារកនោះក៏យំ។ គ្រានោះ ព្រះអានន្ទដ៏មានអាយុ​បានរិះគិត​យ៉ាងនេះ​ថា ព្រះដ៏មានព្រះភាគ​បានបញ្ញត្ត​ហើយថា ទារកដែលមានអាយុថយអំពី​១៥ឆ្នាំ ភិក្ខុមិនត្រូវ​បំបួស ក៏​ឥឡូវនេះ ទារកទាំងនេះ​មានអាយុ​ថយ​អំពី១៥ឆ្នាំ ដោយទំនង​ដូចម្តេច​ហ្ន៎ ទើបបាន​ទារក​ទាំងនេះ​មិន​គប្បី​វិនាស គឺមិនសាបសូន្យ​ចាកផ្នួស។ គ្រានោះ ព្រះអានន្ទ​ដ៏មានអាយុ​ក៏ក្រាបទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះ​ដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គទ្រង់ត្រាស់សួរថា ម្នាលអានន្ទ ចុះទារក​ទាំងនោះ អាច​នឹងចោល​បង្អើល​ក្អែក​​ឲ្យហើរ​ទៅបានដែរឬទេ។ ព្រះអានន្ទ​ក្រាបទូលថា សូមទ្រង់ព្រះមេត្តាប្រោស អាចចោល​បង្អើល​បាន។ ព្រោះនិទាននេះ ដំណើរនេះ ទើបព្រះដ៏ទ្រង់​បុញ្ញសិរីជាម្ចាស់ ទ្រង់ធ្វើ​នូវធម្មីកថាហើយ ត្រាស់​ហៅ​ភិក្ខុទាំងឡាយ​មកទ្រង់អនុញ្ញាតថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគត​អនុញ្ញាត​ឲ្យភិក្ខុបំបួស​ទារក​មាន​អាយុ​​ថយអំពី​១៥ឆ្នាំ ដែលអាច​ចោលបង្អើល​ក្អែក​ឲ្យហើរ​ទៅបាន​។²⁾