[១៣០] សម័យនោះឯង មានភិក្ខុទាំងឡាយ​ច្រើនរូប​ចេញពីក្រុង​សាកេត ដើរតាមផ្លូវ​ឆ្ងាយ​ទៅកាន់​ក្រុងសាវត្ថី។ ដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវ ពួកចោរចេញមក ខ្លះឆក់ដណ្តើម​ពួកភិក្ខុ ខ្លះសម្លាប់​ពួកភិក្ខុ។ រាជអមាត្យ​ទាំងឡាយ​ចេញពីក្រុង​សាវត្ថី​បានចាប់​នូវចោរពួកខ្លះ។ ពួកចោរខ្លះរត់​បាត់ទៅ។ ពួកចោរណាដែលរត់​បាត់ទៅនោះ ក៏ទៅបួសក្នុងសំណាក់​ភិក្ខុទាំងឡាយ។ ពួកចោរ​ណាដែល​រាជអាមាត្យ​ចាប់បាន​ហើយនោះ គេក៏នាំចូល​ទៅនឹងសម្លាប់។ ពួកចោរដែល​បួសហើយ​ទាំងនោះ ក៏បាន​ឃើញពួកចោរ​ដែលគេនាំចូល​ទៅដើម្បី​សម្លាប់​នោះ លុះឃើញហើយ និយាយយ៉ាងនេះថា យើងទាំងឡាយ​លួចរត់រួច​បានមកក៏ជាការស្រួល បើសិនណាជាយើងទាំងឡាយ​ត្រូវចាប់​ក្នុងថ្ងៃនោះ យើងទាំងឡាយ​មុខជានឹង​ត្រូវគេសម្លាប់​យ៉ាង​នោះឯង មិនលែងឡើយ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ សួរយ៉ាងនេះ​ថា ម្នាលអាវុសោ ចុះហេតុដូចម្តេច បានជាអ្នកទាំងឡាយ​ធ្វើដូច្នោះ។ ពួកចោរ​ដែលបួស​ហើយនោះ ក៏​ប្រាប់នូវ​សេចក្តីនុ៎ះ​ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយ។ ភិក្ខុទាំងឡាយក៏ក្រាបទូលសេចក្តីនុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះដ៏មានបុណ្យ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ពួកភិក្ខុ (ដែលចោរសម្លាប់ហើយ) នុ៎ះ​ជាអរហន្ត ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ មនុស្សដែលសម្លាប់​អរហន្ត ជាឧបសម្បន្នមិនបានទេ សង្ឃ​មិនគប្បី​ឲ្យឧបសម្បទា​ឡើយ (បើ) ជាឧបសម្បន្នហើយ គប្បី​ឲ្យវិនាស​ចេញ។