[១៧០] ក៏សម័យ​នោះឯង ពួកឆព្វគ្គិយភិក្ខុ ចោទអាបត្តិចំពោះភិក្ខុដែលខ្លួន​មិនទាន់​បានសូម​ឱកាស (ជាមុន)។ ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ដំណើរនុ៎ះ​ចំពោះព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គទ្រង់​មាន​បន្ទូល​ថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ភិក្ខុមិនត្រូវចោទអាបត្តិ​ចំពោះភិក្ខុ ដែលខ្លួន​មិន​បានសូម​ឱកាស (ជាមុន)ទេ ភិក្ខុណាចោទ ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតអនុញ្ញាត​ឲ្យ​ភិក្ខុសូម​ឱកាស​ថា សូមលោកដ៏មានអាយុ​បើកឱកាស​(ឲ្យខ្ញុំ) ខ្ញុំចង់​និយាយ​នឹងលោក ដូច្នេះហើយសិន សិមចោទអាបត្តិ។ ក៏សម័យ​នោះឯង ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ មានសីលជាទីស្រឡាញ់ ឲ្យពួក​ឆព្វគ្គិយភិក្ខុ​បើកឱកាស ហើយចោទអាបត្តិ។ ពួកឆព្វគ្គិយភិក្ខុ​បានសេចក្តីគំនុំ បានសេចក្តីមិនត្រេកអរ ក៏គម្រាម​ដោយប្រាថ្នា​នឹង​សម្លាប់។ ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ដំណើរនុ៎ះ​ចំពោះព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គទ្រង់​អនុញ្ញាតថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ កាលបើភិក្ខុដទៃ​បើកឱកាស​ឲ្យហើយមែន តថាគត​អនុញ្ញាត​ឲ្យពិនិត្យ​មើល​បុគ្គល​ហើយសិន សិមចោទអាបត្តិ។ ក៏សម័យ​នោះឯង ពួកឆព្វគ្គិយភិក្ខុ​គិតគ្នាថា ភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ មានសីល​ជា​ទីស្រឡាញ់ គង់តែឲ្យយើងបើកឱកាស​ជាមុន (មិនខាន) ហើយក៏ឲ្យភិក្ខុទាំងឡាយ ដែលបរិសុទ្ធ​ មិនមាន​អាបត្តិ បើកឱកាសជាមុន ក្នុងការមិនមែន​ជារឿង មិនមែនជាហេតុ។ ភិក្ខុទាំងឡាយ​ក្រាបទូល​ដំណើរនុ៎ះ​ចំពោះព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គទ្រង់​មានបន្ទូលថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ភិក្ខុមិនត្រូវ​ឲ្យភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ដែលបរិសុទ្ធ​ មិនមានអាបត្តិ បើកឱកាស​ក្នុងការមិនមែន​ជារឿង មិនមែនជាហេតុ​ទេ ភិក្ខុណា​ឲ្យបើក (ឱកាស) ត្រូវអាបត្តិទុក្កដ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតអនុញ្ញាត​ឲ្យភិក្ខុ​ពិនិត្យ​មើល​បុគ្គលហើយសិន សិមឲ្យគេបើកឱកាស។