[១៩៥] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ម្យ៉ាងទៀត ក្នុងសាសនានេះ បើក្នុងទីអាវាស១ មានពួក​អាវាសិក​ភិក្ខុ​ច្រើន​រូប គឺចំនួន៤រូប ឬច្រើន​ជាង៤រូបឡើងទៅ ប្រជុំគ្នា​​ក្នុងឧបោសថ​​ថ្ងៃនោះ។ ភិក្ខុទាំងនោះ​ដឹងថា មានពួក​​អាវាសិក​ភិក្ខុ​ដទៃ​មកមិនទាន់ដល់។ ភិក្ខុទាំងនោះ មានបំណង​នឹងបំបែកថា ពួកភិក្ខុ​នុ៎ះ​ចូរបាត់​បង់ទៅ ពួកភិក្ខុ​នុ៎ះ​ចូរវិនាស​ទៅ ប្រយោជន៍​អ្វី​ដោយភិក្ខុទាំងនោះ ហើយក៏ធ្វើ​ឧបោសថ សំដែង​បាតិមោក្ខ​ទៅ។ កាល​ដែលភិក្ខុទាំងនោះ​​កំពុង​សំដែង​បាតិមោក្ខ ស្រាប់តែពួក​អាវាសិក​ភិក្ខុដទៃ​ច្រើន​ជាង មកដល់​ក្នុងពេល​នោះ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ ភិក្ខុ​ទាំង​នោះ ត្រូវសំដែង​បាតិមោក្ខ​​ម្តង​ទៀត។ ពួកភិក្ខុអ្នក​សំដែងត្រូវ​អាបត្តិ​ថុល្លច្ច័យ។បេ។ ស្រាប់តែ​ពួក​អាវាសិក​​ភិក្ខុ​ដទៃ​ស្មើៗគ្នា មកដល់​ក្នុងពេល​នោះ។បេ។ តិចជាង។ ឧទ្ទេស​​ដែលភិក្ខុ​​បាន​សំដែង​​រួច​ហើយ ក៏ឈ្មោះថា បានសំដែងល្អហើយ ភិក្ខុទាំង​នោះ​ ត្រូវស្តាប់​ឧទ្ទេស​ដ៏​សេសសល់​ចុះ។ ពួក​ភិក្ខុ​អ្នក​សំដែង ត្រូវអាបត្តិ​ថុល្លច្ច័យ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ ក្នុងសាសនានេះ បើក្នុងទីអាវាស​១ មានពួក​អាវាសិក​​ភិក្ខុច្រើនរូប គឺចំនួន៤រូប ឬច្រើនជាង​៤រូប​ឡើង​ទៅ ប្រជុំគ្នា​​ក្នុងឧបោសថ​​ថ្ងៃនោះ ភិក្ខុ​ទាំង​​នោះ​ដឹងថា មានពួកអាវាសិក​ភិក្ខុដទៃ​មក​មិនទាន់ដល់។ ភិក្ខុ​ទាំង​នោះ មានបំណង​នឹងបំបែកថា ភិក្ខុ​ទាំងនុ៎ះ ​ចូរបាត់បង់​ទៅចុះ ភិក្ខុទាំងនុ៎ះ​​ចូរវិនាសទៅចុះ ប្រយោជន៍​អ្វី​ដោយភិក្ខុ​ទាំងនោះ ហើយក៏ធ្វើឧបោសថ សំដែងបាតិមោក្ខទៅ។ កាលដែល​ភិក្ខុ​ទាំងនោះ​ទើបតែសំដែង​បាតិមោក្ខ​រួចហើយ។បេ។ កាល​ដែល​ភិក្ខុ​បរិសទ្យ​មិនទាន់​បាន​ក្រោកចេញ​នៅ​ឡើយ។បេ។ កាលដែល​ភិក្ខុបរិសទ្យ​​ពួកខ្លះ បានក្រោក​​ចេញទៅហើយ។បេ។ កាលដែលភិក្ខុបរិសទ្យ​ទាំងអស់ បាន​ក្រោក​ចេញ​​​ទៅ​ហើយ ស្រាប់តែ​ពួក​អាវាសិក​​ភិក្ខុ​ដទៃ​ច្រើនជាង មកដល់ក្នុងពេលនោះ​ឯង។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុទាំងនោះ​ត្រូវ​សំដែង​​បាតិមោក្ខ​ម្តង​ទៀត។ តែពួកភិក្ខុ​អ្នកសំដែង​ ត្រូវ​អាបត្តិ​ថុល្លច្ច័យ។បេ។ ស្រាប់តែពួក​​អាវាសិក​ភិក្ខុ​​ដទៃ​​ស្មើៗគ្នា មកដល់ក្នុង​ពេល​នោះ។បេ។ តិចជាង។ បាតិមោក្ខ​ដែល​ភិក្ខុ​​បាន​សំដែង​​រួច​ទៅ​ហើយ ក៏ឈ្មោះថា បានសំដែង​ល្អហើយ អាវាសិកភិក្ខុដទៃ ត្រូវ​ប្រាប់​​បារិសុទ្ធិ​​ក្នុងសំណាក់​ពួកភិក្ខុទាំង​នោះ​ចុះ។ ឯពួកភិក្ខុអ្នក​សំដែង​ ត្រូវអាបត្តិថុល្លច្ច័យ។