[៧៣] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធដ៏មានព្រះភាគ គង់នៅវត្ត​ជេតពន​របស់អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀបក្រុងសាវត្ថី។ គ្រានោះឯង ពួក​ភិក្ខុកើត​អាពាធ (ប្រមាត់) ក្នុងសរទកាល​¹⁾ បបរ​ដែល​ហុតទៅ ក៏ចង្អោរ​ចេញមកវិញ បាយដែល​ឆាន់ទៅ ក៏ចង្អោរ​ចេញមកវិញ។ ព្រោះហេតុនោះ ពួក​ភិក្ខុទាំងនោះក៏​មានខ្លួនស្គាំងស្គម​សៅហ្មង មានសម្បុរ​អាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ។ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ​បានទតឃើញ​ភិក្ខុទាំងនោះ​ស្គាំងស្គម សៅហ្មង មានសម្បុរអាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ លុះទតឃើញ​ហើយ ក៏ត្រាស់ហៅព្រះអានន្ទ​ដ៏មានអាយុ​មកថា ម្នាលអានន្ទ ក្នុងពេលនេះ ហេតុដូចម្តេច​បានជា​ពួក​ភិក្ខុ​ស្គាំងស្គម សៅហ្មង មានសម្បុរអាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ។ ព្រះអានន្ទ​ក្រាបទូលថា បពិត្រព្រះអង្គ​ដ៏ចំរើន ឥឡូវនេះ ពួក​ភិក្ខុ​កើត​អាពាធ (ប្រមាត់) ក្នុងសរទកាល បបរ​ដែល​ហុតទៅ ក៏ចង្អោរ​ចេញមកវិញ បាយដែល​ឆាន់ទៅ ក៏ចង្អោរ​ចេញមកវិញ ព្រោះអាពាធនោះ បានជា​ភិក្ខុទាំងនោះស្គំាងស្គម ​សៅហ្មង មានសម្បុរ​អាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ។ គ្រានោះ ព្រះ​មានព្រះភាគ ទ្រង់​គង់​សម្ងំ​នៅក្នុងទីស្ងាត់ ក៏មានព្រះ​ហឫទ័យ​ត្រិះរិះ​ដូច្នេះថា ឥឡូវនេះ ពួកភិក្ខុកើត​អាពាធ (ប្រមាត់) ក្នុងសរទកាល បបរ​ដែល​ហុតទៅ ក៏ចង្អោរ​ចេញមកវិញ បាយដែល​ឆាន់ទៅ ក៏ចង្អោរ​ចេញមកវិញ ព្រោះអាពាធនោះហើយ បានជា​ភិក្ខុទាំងនោះ ទៅជាស្គាំងស្គម ​សៅហ្មង មាន​សម្បុរ​​អាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ (ឥឡូវ) វត្ថុដែល​ជាភេសជ្ជៈ​ក៏មាន វត្ថុដែលគេសន្មត​ថាជាភេសជ្ជៈ​ក៏មាន វត្ថុដែលផ្សាយទៅ​សម្រាប់​ជាអាហារ​របស់​មនុស្ស​លោក ក៏មាន វត្ថុដែលជា​​អាហារ​មិនបានគ្រោតគ្រាត ក៏មាន តើគួរ​តថាគត​អនុញ្ញាត​វត្ថុ​ដូចម្តេច ទើបសមគួរ​ជាភេសជ្ជៈ​ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយហ្ន៎។ លំដាប់នោះ ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់​ត្រិះរិះ​ដូច្នេះថា ភេសជ្ជៈ​ទាំង៥នេះគឺ ទឹកដោះរាវ១ ទឹកដោះខាប់១ ប្រេង១ ទឹកឃ្មុំ១ ស្ករអំពៅ១ វត្ថុ​ទាំងនេះ ជាភេសជ្ជៈ​ផង ដែលគេ​សន្មត​ថាជាភេសជ្ជៈ​ផង ផ្សាយទៅ​សម្រាប់​ជាអាហារ​របស់​មនុស្ស​លោកផង ​ជាអាហារ​មិនបានគ្រោតគ្រាតផង បើដូច្នោះ មានតែតថាគត​អនុញ្ញាត​ភេសជ្ជៈ​ទាំង៥​នេះដល់​ពួកភិក្ខុ​ ដើម្បី​ឲ្យភិក្ខុ​ទទួល​ក្នុងកាលគួរ ឆាន់ក្នុង​កាលគួរ​²⁾ ​បាន។ ព្រោះនិទាននេះ ដំណើរនេះ ទើបព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់ចេញ​អំពីទីសម្ងំ ក្នុងទីស្ងាត់ នៅវេលា​សាយណ្ហសម័យ ហើយទ្រង់​ធ្វើ​ធម្មីកថា រួចត្រាស់​ហៅ​ភិក្ខុទាំងឡាយ​មកថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ក្នុងវេលានេះ តថាគត​សម្ងំ​នៅក្នុងទីស្ងាត់ មានចិត្តត្រិះរិះ​ដូច្នេះថា ឥឡូវនេះ ពួកភិក្ខុកើត​អាពាធ (ប្រមាត់) ក្នុងសរទកាលហើយ បបរ​ដែល​ហុតទៅ ក៏ចង្អោរ​ចេញមកវិញ បាយដែល​ឆាន់ទៅ ក៏ចង្អោរ​ចេញមកវិញ ព្រោះអាពាធនោះ ទើបបានជា​ភិក្ខុទាំងនោះ​ស្គាំងស្គម ​សៅហ្មង មាន​សម្បុរ​​អាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ វត្ថុខ្លះ​ជាភេសជ្ជៈ វត្ថុខ្លះដែលគេសន្មត​ថាជាភេសជ្ជៈ វត្ថុខ្លះផ្សាយទៅ​សម្រាប់​ជាអាហារ​របស់​មនុស្ស​លោក វត្ថុខ្លះជា​​អាហារ​មិន​បាន​គ្រោត​គ្រាត តើគួរ​តថាគត​អនុញ្ញាត​វត្ថុ​ដូចម្តេច ទើបសមគួរ​ជាភេសជ្ជៈ​ដល់ភិក្ខុទាំងឡាយហ្ន៎ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតឯង មានសេចក្តី​ត្រិះរិះ​ដូច្នេះថា ភេសជ្ជៈ​ទាំង៥នេះគឺ ទឹកដោះរាវ១ ទឹកដោះខាប់១ ប្រេង១ ទឹកឃ្មុំ១ ស្ករអំពៅ១ របស់​ទាំងនេះ ជាភេសជ្ជៈ​ផង ដែលគេ​សន្មត​ថា​ជា​ភេសជ្ជៈ​​ផង ផ្សាយទៅ​សម្រាប់​ជាអាហារ​របស់​មនុស្ស​លោកផង ​ជាអាហារ​មិនបាន​គ្រោត​គ្រាត​ផង បើដូច្នោះ មានតែតថាគត​អនុញ្ញាត​ភេសជ្ជៈ​ទាំង៥​នេះ ដល់​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ ដើម្បី​ឲ្យភិក្ខុ​ទទួល​ក្នុងកាលគួរ បរិភោគក្នុង​កាលគួរ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគត​អនុញ្ញាត​ឲ្យភិក្ខុ​ទទួល​ភេសជ្ជៈ​ទាំង៥នោះ ក្នុងកាលគួរ បរិភោគ​ក្នុងកាលគួរ។

[៧៤] សម័យនោះឯង ពួកភិក្ខុ​ទទួលភេសជ្ជៈ​ទាំង៥នោះ ក្នុងកាលគួរ ឆាន់ក្នុងកាលគួរ។ សូម្បីភោជន​ដ៏ស្និទ្ធ ក៏មិនត្រូវមាត់³⁾ របស់ភិក្ខុទាំងនោះទៅហើយ កុំចាំបាច់​និយាយ​ឡើយដល់​ភោជន​ប្រក្រតី ដែលជាវត្ថុ​សៅហ្មង។ ដោយអាពាធ (ប្រមាត់) កើតឡើង​ក្នុងសរទកាល​នោះផង ដោយភត្ត​ដែល​មិនរលួយ​នេះផង ភិក្ខុទាំងនោះ ក៏រឹង​រឹត​តែ​មានខ្លួន​ស្គាំងស្គម សៅហ្មង មានសម្បុរ​អាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ ព្រោះហេតុ​ទាំងពីរនោះ។ ព្រះមានព្រះភាគ ទ្រង់បានទត​ឃើញ​ភិក្ខុ​ទាំងនោះ រឹង​រឹត​តែ​មានខ្លួន​ស្គាំងស្គម សៅហ្មង មានសម្បុរ​អាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ លុះទតឃើញហើយ ក៏ត្រាស់ហៅ​ព្រះអានន្ទ​ដ៏មានអាយុថា ម្នាលអានន្ទ ឥឡូវ​នេះ ហេតុដូចម្តេច បានជាពួកភិក្ខុ​រឹង​រឹត​តែ​មានខ្លួន​ស្គាំងស្គម សៅហ្មង មានសម្បុរ​អាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ។ ព្រះអានន្ទ​ក្រាបបង្គំ​ទូលថា បពិត្រ​ព្រះអង្គដ៏ចំរើន ឥឡូវនេះ ពួកភិក្ខុ​ទទួលភេសជ្ជៈ​ទាំង៥នោះ ក្នុងកាលគួរ ឆាន់ក្នុងកាលគួរ សូម្បី​ភោជន​​ដ៏ស្និទ្ធ ក៏មិនត្រូវមាត់​របស់ភិក្ខុទាំងនោះទៅហើយ កុំចាំបាច់​និយាយ​ឡើយដល់​ភោជន​ប្រក្រតី ដែលជាវត្ថុ​សៅហ្មង ដោយអាពាធ (ប្រមាត់) ដែលកើតឡើង​ក្នុងសរទកាល​នោះផង ដោយភត្ត​ដែល​មិនរលួយ​នេះផង ភិក្ខុទាំងនោះ ក៏រឹង​រឹត​តែ​មានខ្លួន​ស្គាំងស្គម សៅហ្មង មានសម្បុរ​អាក្រក់ កើតជារោគលឿង ស្លេកស្លាំង មានខ្លួន​រវាម​ដោយសរសៃ ព្រោះហេតុ​ទាំងពីរនោះ។ ព្រោះនិទាននេះ ដំណើរនេះ ទើបព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់ធ្វើ​ធម្មីកថា ហើយ​ត្រាស់ហៅភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​មកក្នុងពេល​នោះថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគត​អនុញ្ញាតឲ្យ​ភិក្ខុ​ទទួល​ភេសជ្ជៈទាំង៥​នោះ ឆាន់ក្នុង​កាលគួរ​ក៏បាន ក្នុងកាល​មិនគួរ​ក៏បាន​។⁴⁾

[៧៥] សម័យនោះឯង ពួកភិក្ខុមានជម្ងឺ ត្រូវការដោយ​ខ្លាញ់ជាថ្នាំ។ ពួក​ភិក្ខុក្រាប​បង្គំទូល​សេចក្តីនុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគត​អនុញ្ញាត​ខ្លាញ់ ជាភេសជ្ជៈ គឺខ្លាញ់ខ្លាឃ្មុំ ខ្លាញ់ត្រី ខ្លាញ់ក្រពើ ខ្លាច់ជ្រូក ខ្លាញ់លា ដែលភិក្ខុ​ទទួល​ក្នុង​កាលគួរ ចំអិន​ក្នុងកាលគួរ លាយគ្នាក្នុងកាលគួរ សម្រាប់ឲ្យភិក្ខុ​ប្រើប្រាស់​ដោយវិធី​ប្រើប្រាស់​ដូចប្រេង (ជា​សត្តាហកាលិក)​បាន​។⁵⁾ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ បើ​ខ្លាញ់ដែលភិក្ខុបាន​ទទួល​ក្នុង​កាលមិនគួរ ចំអិន​ក្នុងកាលមិនគួរ លាយគ្នា​ក្នុងកាល​មិន​គួរ បើភិក្ខុ​ប្រើប្រាស់ខ្លាញ់នោះ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដបី។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បើខ្លាញ់ដែលភិក្ខុ​ទទួល​​ក្នុង​កាលគួរ តែចំអិន​ក្នុងកាលមិនគួរ លាយគ្នាក្នុងកាលមិនគួរ បើភិក្ខុ​ប្រើប្រាស់ខ្លាញ់នោះ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដពីរ។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ បើខ្លាញ់ដែលភិក្ខុ​ទទួល​​ក្នុង​កាលគួរ ចំអិន​ក្នុងកាលគួរ តែលាយគ្នាក្នុងកាលមិនគួរ បើភិក្ខុ​ប្រើប្រាស់ខ្លាញ់នោះ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដមួយ។ ម្នាលភិក្ខុ​ទាំង​ឡាយ បើខ្លាញ់ដែលភិក្ខុ​ទទួល​​ក្នុង​កាលគួរ ចំអិន​ក្នុងកាលគួរ លាយគ្នាក្នុងកាលគួរ បើភិក្ខុ​ប្រើប្រាស់​ខ្លាញ់នោះ មិនត្រូវអាបត្តិឡើយ។