[១០៨] សម័យ​នោះឯង មានដំរី​របស់ស្តេច​ស្លាប់​ជាច្រើន។ ចួន​ជាវេលា​ស្រុក​អត់​បាយ មនុស្ស​ទាំងឡាយ ​នាំគ្នា​ស៊ីសាច់​ដំរី ក៏បាន​ប្រគេន​សាច់​ដំរី ​ដល់ពួកភិក្ខុ ដែល​ត្រាច់ទៅ​បិណ្ឌបាត។ ភិក្ខុទាំងឡាយ ក៏នាំគ្នា​ឆាន់សាច់ដំរី។ ពួកមនុស្ស​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះបង្អាប់​ថា ពួក​សមណ​សក្យបុត្រ មិនសមបើ​នឹងហ៊ាន​ឆាន់សាច់ដំរី​សោះ ដំរី​ក៏ជាអង្គ (យាន) របស់ស្តេច បើស្តេច​ទ្រង់ជ្រាប មុខជាខ្ញាល់ នឹងភិក្ខុ​ទាំងនោះមិនខាន។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបបង្គំ​ទូល​ដំណើរនុ៎ះ ​ចំពោះ​ព្រះដ៏​មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុមិនត្រូវ​ឆាន់​សាច់ដំរីទេ ភិក្ខុណា​ឆាន់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម័យ​នោះឯង (មាន) សេះរបស់​ស្តេច​ស្លាប់​ជាច្រើន។ ចួនជា​វេលា​ស្រុក​អត់បាយ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ នាំគ្នា​ស៊ីសាច់​សេះ ក៏បាន​ប្រគេន​សាច់សេះ​ ដល់ពួកភិក្ខុ ដែល​ត្រាច់​ទៅ​​បិណ្ឌបាត។ ភិក្ខុទាំងឡាយ ក៏នាំគ្នា​ឆាន់សាច់សេះ។ ពួកមនុស្ស​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ពួក​សមណ​សក្យបុត្រ មិនសមបើ ​នឹងហ៊ាន​ឆាន់សាច់សេះទេ ព្រោះ​សេះ​ជាអង្គ (យាន) របស់​ស្តេចដែរ បើស្តេច​ទ្រង់​ជ្រាប មុខជា​ខ្ញាល់ នឹងភិក្ខុ​ទាំងនោះមិនខាន។ ពួកភិក្ខុ​ក្រាបបង្គំ​ទូល​ដំណើរនុ៎ះ​ ចំពោះ​ព្រះដ៏​មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុមិនត្រូវ​ឆាន់​សាច់សេះទេ ភិក្ខុណា​ឆាន់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម័យ​នោះឯង វេលា​ស្រុក​អត់បាយ មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ នាំគ្នា​ស៊ីសាច់ឆ្កែ ក៏បាន​ប្រគេន​សាច់​ឆ្កែ ​ដល់ពួក​ភិក្ខុ​ ដែលត្រាច់​ទៅបិណ្ឌបាត។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ​ក៏នាំគ្នាឆាន់សាច់ឆ្កែ។ ពួកមនុស្ស​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ពួក​សមណ​សក្យបុត្រ មិនសមបើ ​នឹងហ៊ាន​ឆាន់សាច់ឆ្កែសោះ ព្រោះឆ្កែ ជាសត្វ​គួរខ្ពើមរអើម។ ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​ក្រាបបង្គំ​ទូល​សេចក្តីនុ៎ះ​ ចំពោះ​ព្រះដ៏​មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុមិនត្រូវ​ឆាន់​សាច់ឆ្កែទេ ភិក្ខុណា​ឆាន់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម័យ​នោះឯង ពេល​ស្រុក​អត់បាយ មនុស្ស​​ទាំងឡាយ​ ស៊ីសាច់ពស់ ក៏បាន​ប្រគេន​សាច់ពស់​ ដល់ពួក​ភិក្ខុ​ដែលត្រាច់​ទៅបិណ្ឌបាត។ ភិក្ខុ​​ទាំងឡាយ​ក៏នាំគ្នាឆាន់សាច់ពស់។ ពួកមនុស្ស​ពោលទោស តិះដៀល បន្តុះ​បង្អាប់​ថា ពួក​សមណ​សក្យបុត្រ មិនសមបើ​ នឹងហ៊ាន​ឆាន់សាច់ពស់សោះ ព្រោះ​ពស់​ជាសត្វ​គួរ​ខ្ពើមរអើម។ ចំណែកខាង​ស្តេចនាគ ឈ្មោះ​សុបស្ស​ បានចូល​ទៅគាល់​ព្រះដ៏​មានព្រះភាគ លុះ​ចូល​ទៅដល់​ហើយ ថ្វាយបង្គំ​ព្រះមានព្រះភាគ​ហើយ ឋិតនៅ​ក្នុង​ទីសមគួរ។ លុះសុបស្សនាគរាជ​ ឋិតនៅ​ក្នុង​ទីសមគួរ​ហើយ បានក្រាបបង្គំ​ទូល​ ព្រះដ៏មានព្រះភាគថា បពិត្រព្រះអង្គ​ដ៏ចំរើន នាគទាំងឡាយ ជាសត្វ​គ្មាន​សទ្ធា គ្មាន​សេចក្តី​ជ្រះថ្លាទេ ក្រែងពួកនាគ​ទាំងនោះ បៀតបៀន​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយខ្លះ​មិនខាន បពិត្រ​ព្រះអង្គដ៏​ចំរើន ខ្ញុំព្រះអង្គ​សូម​អង្វរ សូមកុំ​ឲ្យ​លោកម្ចាស់​ទាំងឡាយ ​ឆាន់​សាច់​ពស់​ឡើយ។ លំដាប់នោះ ព្រះមានព្រះភាគ​ ញុំាង​សុបស្សនាគរាជ​ ឲ្យឃើញច្បាស់ ឲ្យកាន់យកតាម ឲ្យអាចហ៊ាន ឲ្យរីករាយ​ ដោយធម្មីកថា​ហើយ។ លុះសុបស្ស​នាគរាជ​ ដែលព្រះដ៏មានព្រះភាគ​ ទ្រង់​​ឲ្យឃើញច្បាស់ ឲ្យកាន់យកតាម ឲ្យអាចហ៊ាន ឲ្យរីករាយ​ដោយធម្មីកថា​ហើយ ក៏ថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ​ ធ្វើប្រទក្សិណ​ចៀសចេញទៅ។ ព្រោះនិទាននេះ ដំណើរនេះ ទើប​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់ធ្វើ​ធម្មីកថា​ហើយ ត្រាស់ហៅ​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ​មកថា ម្នាលភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុមិនត្រូវ​ឆាន់​សាច់ពស់ទេ ភិក្ខុណា​ឆាន់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម័យ​នោះឯង ពួក​ព្រាន​សម្លាប់​សត្វ​សីហៈ​ហើយ ស៊ីសាច់សីហៈ ក៏បាន​ប្រគេន​សាច់សីហៈ​ ដល់ពួក​ភិក្ខុ ​ដែលត្រាច់​ទៅបិណ្ឌបាត។ ពួកភិក្ខុ​ឆាន់សាច់សីហៈហើយ ក៏ទៅនៅក្នុងព្រៃ។ ពួកសត្វ​សីហៈ ​ធុំក្លិន​សាច់សីហៈ ក៏សម្លាប់​ភិក្ខុ​ជាច្រើន។ ភិក្ខុទាំងឡាយ ក្រាបបង្គំ​ទូលសេចក្តី​នុ៎ះ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុ​មិនត្រូវ​ឆាន់​សាច់​សីហៈទេ ភិក្ខុណា​ឆាន់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម័យ​នោះឯង ពួកព្រាន​សម្លាប់​ខ្លាធំ ហើយស៊ីសាច់​ខ្លាធំ ក៏បាន​ប្រគេន​សាច់​ខ្លាធំ ​ដល់​ពួកភិក្ខុ ​ដែលត្រាច់​ទៅបិណ្ឌបាត។ ពួកភិក្ខុឆាន់​សាច់ខ្លាធំហើយ ទៅនៅក្នុងព្រៃ។​ ពួកខ្លា​ធំ បានធុំក្លិន​សាច់​ខ្លា​ធំ ក៏សម្លាប់​ភិក្ខុ​ជាច្រើន។ ភិក្ខុទាំងឡាយ ក្រាបបង្គំ​ទូលសេចក្តី​នុ៎ះ​ ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុ​មិនត្រូវ​ឆាន់​សាច់​ខ្លាធំទេ ភិក្ខុណា​ឆាន់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម័យ​នោះឯង ពួកព្រាន​សម្លាប់​ខ្លាដំបង ហើយស៊ីសាច់​ខ្លាដំបង ក៏បាន​ប្រគេន​សាច់​ខ្លាដំបង ​ដល់​ពួកភិក្ខុ ​ដែលត្រាច់​ទៅបិណ្ឌបាត។ ពួកភិក្ខុឆាន់​សាច់ខ្លាដំបងហើយ ក៏ទៅនៅក្នុង​ព្រៃ។​ ពួកខ្លាដំបង បានធុំក្លិន​សាច់​ខ្លាដំបង ក៏សម្លាប់​ភិក្ខុ​ជាច្រើន។ ភិក្ខុទាំងឡាយ ក្រាបបង្គំ​ទូល​សេចក្តី​នុ៎ះ ​ចំពោះ​ព្រះមានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុ​មិនត្រូវ​ឆាន់​សាច់​ខ្លាដំបងទេ ភិក្ខុណា​ឆាន់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម័យ​នោះឯង ពួកព្រាន​សម្លាប់​ខ្លាឃ្មុំ ហើយ​ស៊ី​សាច់​​ខ្លាឃ្មុំ ក៏បាន​ប្រគេន​សាច់​ខ្លាឃ្មុំ ​ដល់​ពួកភិក្ខុ ​ដែលត្រាច់​ទៅបិណ្ឌបាត។ ពួកភិក្ខុឆាន់​សាច់​ខ្លា​ឃ្មុំហើយ ក៏ទៅនៅក្នុងព្រៃ។​ពួកខ្លា​ឃ្មុំ បានធុំក្លិន​សាច់​ខ្លាឃ្មុំហើយ ក៏សម្លាប់​ភិក្ខុ​ជាច្រើន។ ភិក្ខុទាំងឡាយ ក្រាបបង្គំ​ទូលសេចក្តី​នុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់ថា ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ភិក្ខុ​មិនត្រូវ​ឆាន់​សាច់ខ្លាឃ្មុំទេ ភិក្ខុណា​ឆាន់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។ សម័យ​នោះឯង ពួកព្រាន​សម្លាប់សត្វឆ្កែព្រៃ ហើយស៊ីសាច់​ឆ្កែព្រៃ ក៏បាន​ប្រគេន​សាច់ឆ្កែព្រៃ​ ដល់​ពួកភិក្ខុ​ដែល​ត្រាច់​​ទៅបិណ្ឌបាត។ ភិក្ខុទាំងឡាយ ឆាន់សាច់ឆ្កែព្រៃហើយ ក៏ទៅនៅក្នុងព្រៃ។ ពួកឆ្កែព្រៃ បានធុំក្លិន​សាច់​ឆ្កែព្រៃហើយ ក៏សម្លាប់​ភិក្ខុ​ជាច្រើន។ ភិក្ខុទាំងឡាយ ក្រាបបង្គំ​ទូលសេចក្តី​នុ៎ះ​ចំពោះ​ព្រះដ៏​មាន​ព្រះ​ភាគ។ ព្រះអង្គ​ទ្រង់​ត្រាស់ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ភិក្ខុ​មិនត្រូវ​ឆាន់​សាច់ឆ្កែព្រៃទេ ភិក្ខុណា​ឆាន់ ត្រូវអាបត្តិ​ទុក្កដ។