[១] សម័យនោះ ព្រះពុទ្ធ​មានព្រះភាគគង់ក្នុងជេតវនារាម របស់អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ទៀប​ក្រុងសាវត្ថី។ សម័យនោះឯង ពួកភិក្ខុនៅក្នុងដែនបាឋា¹⁾ ប្រមាណ៣០រូប សុទ្ធតែជាអ្នកប្រព្រឹត្ត​នៅក្នុង​ព្រៃ ជាអ្នកប្រព្រឹត្តបិណ្ឌបាត ជាអ្នក​ប្រព្រឹត្តប្រើសំពត់បង្សុកូល ជាអ្នកប្រព្រឹត្ត​ប្រើតែចីវរ៣ គ្រប់រូប​ទាំងអស់ នាំគ្នាទៅកាន់ក្រុងសាវត្ថី ដើម្បី​គាល់ព្រះមានព្រះភាគ កាលបើតិថី ដែលចូលវស្សាជិតណាស់មកហើយ ក៏មិនអាច​នឹង​ទៅ​ឲ្យទាន់ចូលវស្សា ក្នុងក្រុងសាវត្ថីបានឡើយ ហើយនាំ​គ្នាចូលទៅចាំវស្សាក្នុងក្រុងសាកេត នាពាក់​កណ្តាលផ្លូវ។ ភិក្ខុទាំងនោះនៅចាំវស្សា​ទាំងមាន​សេចក្តីអផ្សុក ព្រោះគិតថា ព្រះមានព្រះភាគ ព្រះអង្គ​គង់នៅ​ក្នុងទីជិត​យើងទាំងឡាយ ចម្ងាយ​៦យោជន៍អំពី​ទីនេះទៅ យើងទាំងឡាយ មិនសម​បើមិនបាន​ទៅគាល់​ព្រះអង្គសោះ។ គ្រានោះ ពួកភិក្ខុទាំងនោះ នៅចាំវស្សាអស់ត្រៃមាស²⁾ រួចហើយក៏នាំគ្នាធ្វើបវារណា (រដូវនោះ) នៅមានទឹកភ្លៀង​ធ្លាក់ជោកជាំ មានទឹកភក់រអិល​នៅឡើយ (ភិក្ខុទាំងនោះ) ក៏មានចីវរ​ទាំងឡាយទទឹកជោក បានសេចក្តី​លំបាកកាយ នាំគ្នាដើរ​សំដៅ​ទៅកាន់ក្រុងសាវត្ថី ហើយចូលទៅវត្តជេតពន របស់អនាថបិណ្ឌិកសេដ្ឋី ដែល​ព្រះដ៏​មាន​ព្រះភាគ​គង់នៅ លុះចូលទៅដល់ហើយ ក៏ថ្វាយបង្គំ​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ រួចអង្គុយ​ក្នុងទីសមគួរ។ ការស្រុសស្រួលទទួលជាមួយនឹងពួកភិក្ខុអាគន្តុកៈនេះ ជាទំនៀមរបស់​ព្រះពុទ្ធ​ដ៏មានព្រះភាគ​គ្រប់​ព្រះអង្គ។ លំដាប់នោះ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់​មានព្រះបន្ទូល​នេះ នឹងភិក្ខុទាំងនោះថា ម្នាល​ភិក្ខុទាំងឡាយ អ្នករាល់គ្នាល្មមអត់ទ្រាំ​បានទេឬ អ្នករាល់គ្នា ល្មម​ប្រព្រឹត្តទៅ បានស្រួលទេឬ អ្នកទាំងឡាយ មានសេចក្តី​សាមគ្គីស្មោះសរ មិនវិវាទ​ទាស់ទែងគ្នា នៅចាំវស្សា​ស្រួលបួល មិនលំបាក ដោយអាហារបិណ្ឌបាតទេឬ។ ភិក្ខុទាំងនោះ ក្រាបបង្គំទូលថា បពិត្រ​ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ខ្ញុំព្រះអង្គទាំងអស់គ្នា ល្មមអត់ទ្រាំ​បាន បពិត្រព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ខ្ញុំព្រះអង្គទាំង​អស់គ្នា​ល្មម​ប្រព្រឹត្តទៅបាន បពិត្រ​ព្រះអង្គដ៏ចំរើន ខ្ញុំព្រះអង្គទាំងអស់គ្នា ​សាមគ្គីស្មោះសរ ឥតវិវាទ​ទាស់ទែងគ្នាទេ នៅចាំវស្សា​ក៏ស្រួលបួល មិនលំបាក ដោយអាហារបិណ្ឌបាតទេ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ដ៏ចំរើន ខ្ញុំព្រះអង្គ​ទាំងឡាយ នៅក្នុងដែនបាឋា ប្រមាណ​៣០រូប មកកាន់ក្រុងសាវត្ថីនេះ ដើម្បី​គាល់​ព្រះអង្គ កាលបើតិថីចូលវស្សាជិតណាស់ហើយ ក៏មិនអាច​នឹងមកទាន់ពេលចូលវស្សា ក្នុង​ក្រុងសាវត្ថីបានឡើយ ក៏នៅចាំវស្សា ក្នុងក្រុងសាកេត នាពាក់កណ្តាលផ្លូវ (នោះទៅ) បពិត្រ​ព្រះអង្គដ៏ចំរើន ខ្ញុំព្រះអង្គទាំងនោះ នៅចាំវស្សា​ទាំងមានសេចក្តី​អផ្សុក ព្រោះគិតថា ព្រះដ៏មាន​ព្រះភាគ ព្រះអង្គ​គង់នៅ​ក្នុងទី​ជិតយើង​ទាំងឡាយ ចម្ងាយ​៦យោជន៍ អំពីទីនេះទៅ យើងទាំង​ឡាយ មិនសមបើមិនបាន​ទៅគាល់​ព្រះអង្គសោះ បពិត្រព្រះអង្គដ៏ចំរើន លុះខ្ញុំព្រះអង្គទាំង​អស់គ្នា នៅចាំវស្សា​អស់ត្រៃមាសហើយ ក៏នាំគ្នា​ធ្វើបវារណា (ព្រោះ​រដូវនេះ) នៅមាន​ទឹកភ្លៀងធ្លាក់​ជោកជាំ មានទឹកភក់រអិលនៅឡើយ ទើបខ្ញុំព្រះអង្គទាំងអស់គ្នា មានចីវរ​ទាំងឡាយ​ទទឹកជោក បានសេចក្តី​លំបាក​កាយ មកតាមផ្លូវឆ្ងាយ។

[២] ព្រោះនិទាននេះ ដំណើរនេះ ទើបព្រះដ៏មានព្រះភាគ ទ្រង់ធ្វើធម្មីកថា ហើយត្រាស់​ហៅ​ភិក្ខុទាំងឡាយ​ថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ តថាគតអនុញ្ញាត ​ឲ្យពួកភិក្ខុ ដែលនៅចាំ​វស្សា​រួច​ហើយ ក្រាលកឋិនបាន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ កាលបើអ្នកទាំងឡាយ បានក្រាល​កឋិនហើយ នឹងសម្រេច​អានិសង្ស៥យ៉ាង គឺត្រាច់ទៅ (ណា) មិនបាច់លា (ភិក្ខុ​ផងគ្នា)១ ត្រាច់ទៅ (ណា) មិនបាច់យកត្រៃចីវរ​ (គ្រប់ប្រដាប់)១ (ឆាន់) គណភោជនបាន១ (ទុកដាក់) អតិរេកចីវរ​បានតាមត្រូវការ១ ចីវរណា ដែលកើតឡើង ក្នុងអាវាសនោះ ចីវរនោះ នឹងមានដល់ភិក្ខុទាំង​នោះ១។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អានិសង្សទាំង៥នេះ នឹងសម្រេច​ដល់អ្នកទាំងឡាយដែលបាន​ក្រាលកឋិន។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ក៏ឯកឋិន (នោះ) ត្រូវអ្នកទាំងឡាយ ក្រាលយ៉ាងនេះ។ គឺ​ត្រូវ​ឲ្យភិក្ខុអ្នកឆ្លាស ប្រតិពល ប្តឹងសង្ឃឲ្យដឹងថា បពិត្រព្រះសង្ឃដ៏ចំរើន សូមព្រះសង្ឃ​ស្តាប់ខ្ញុំ (ដ្បិត) សំពត់កឋិននេះ កើតឡើង​ដល់សង្ឃហើយ។ បើកម្មមានកាលគួរ ដល់សង្ឃហើយ គួរសង្ឃ​ឲ្យសំពត់​កឋិននេះ ដល់ភិក្ខុឈ្មោះនេះ ដើម្បីនឹងក្រាលកឋិន។ នេះជាញត្តិ។ បពិត្រ​ព្រះសង្ឃ​ដ៏​ចំរើន សូមព្រះសង្ឃ​ស្តាប់ខ្ញុំ (ដ្បិត) សំពត់កឋិននេះ កើតឡើង​ដល់សង្ឃហើយ។ (ឥឡូវ) សង្ឃ​ឲ្យសំពត់​កឋិននេះ ដល់ភិក្ខុឈ្មោះនេះ ដើម្បីនឹងក្រាលកឋិន។ ការឲ្យសំពត់​កឋិន​នេះ ដល់​ភិក្ខុឈ្មោះនេះ ដើម្បីនឹងក្រាល​កឋិន (បើ) គួរ ​ដល់លោកដ៏មានអាយុ​អង្គណា ត្រូវលោកដ៏​មានអាយុ​អង្គនោះស្ងៀម (បើ) មិនគួរ ដល់​លោកដ៏មានអាយុ​អង្គណាទេ ត្រូវលោកដ៏មាន​អាយុ​អង្គនោះនិយាយឡើង។ សំពត់កឋិននេះ សង្ឃឲ្យដល់​ភិក្ខុឈ្មោះនេះ ដើម្បីនឹង​ក្រាលកឋិន​ហើយ។ ការឲ្យសំពត់កឋិននេះ ដល់ភិក្ខុឈ្មោះនេះ ទំនង​ជាគួរដល់​សង្ឃហើយ ព្រោះ​ហេតុនោះ បានជាសង្ឃស្ងៀម។ ខ្ញុំសូមចាំទុកនូវ​ការ​នេះ ដោយអាការស្ងៀម​នៅយ៉ាងនេះ។ ម្នាល​ភិក្ខុទាំង​ឡាយ ឯកឋិន​ ដែល​ភិក្ខុក្រាលឡើងបែបនេះ ក្រាលមិនឡើង​បែបនេះ។

[៣] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចំណែក​កឋិនដែលភិក្ខុក្រាលមិនឡើង តើដូចម្តេច។ (ឯកឋិន​ដែល​ភិក្ខុ​ក្រាលមិនឡើងនោះគឺ) សំពត់ដែលគ្រាន់តែវាស់គូសក្រិតចំណាំ ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលគ្រាន់តែបោកគក់លាង ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលគ្រាន់​តែចាត់ចែងលៃលក​ជាចីវរ (ជាខ័ណ្ឌមានបញ្ចខ័ណ្ឌជាដើម) ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់​ដែលគ្រាន់តែកាត់ ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលគ្រាន់តែ​ដានភ្ជាប់គ្នា ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលគ្រាន់តែដេរ (មានដេរបណ្តោយជាដើម) ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលគ្រាន់តែភ្ជាប់​កណ្ឌុំ ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលគ្រាន់តែថែមសំពត់ឲ្យមាំ ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែល​គ្រាន់​តែ​ប្រក់​អនុវាត ខាងខ្នង ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលគ្រាន់តែប្រក់អនុវាតខាងពោះ ហើយ​ក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលគ្រាន់តែដេរគួបគ្នា ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលគ្រាន់តែជ្រលក់ម្តង មានពណ៌ដូច​ភ្លុកដំរី ឬដូចស្លឹកឈើទុំ ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលបានមក ព្រោះ​ធ្វើនិមិត្ត ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែល​បាន​មក ព្រោះនិយាយបញ្ចុះបញ្ចូល​គេ ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលខ្ចីគេមកក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់​ដែលមិនបាន​ធ្វើឲ្យស្រេចក្នុងថ្ងៃនោះ ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលធ្វើឲ្យកន្លង​រាត្រី គឺឲ្យអរុណរះឡើងទាន់ ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់​ដែល​មិន​បានធ្វើ​ពិន្ទុកប្ប ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ វៀរចាកសង្ឃាដី ហើយក្រាល មិនឡើង​ជា​កឋិន។ វៀរចាក​ឧត្តរាសង្គ ហើយក្រាល មិនឡើង​ជាកឋិន។ វៀរចាកអន្តរវាសក ហើយក្រាល មិន​ឡើង​​ជាកឋិន។ វៀរចាក​ចីវរ​មានមណ្ឌលគ្រប់គ្រាន់ ដែលកាត់ដាច់​ជាបញ្ចខ័ណ្ឌក្តី លើសពី​បញ្ចខ័ណ្ឌ​ក្តី ក្នុងថ្ងៃ​នោះឯង ហើយក្រាល ក៏មិនឡើង​ជាកឋិន។ មិនឲ្យបុគ្គលក្រាល (ទៅឲ្យសង្ឃ ឬគណៈ​ក្រាលវិញ) មិនឡើងជាកឋិន។ ការក្រាលមិនត្រឹមត្រូវ ក៏មិនឡើងជាកឋិន។ បើភិក្ខុ​នៅ​ក្រៅសីមា ហើយអនុមោទនាកឋិននោះ ការក្រាលបែបនេះ មិនឡើងជាកឋិនឡើយ។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការក្រាលកឋិនដូចន័យ​ ដែលតថាគត​ពោលមកនេះឯង មិនឡើងជាកឋិនទេ។

[៤] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចំណែក​កឋិនដែលភិក្ខុក្រាលឡើង(នោះ) តើដូចម្តេច។ (ឯកឋិន​ដែល​ភិក្ខុ​ក្រាលឡើងនោះគឺ) សំពត់ថ្មី ក្រាលឡើងជា​កឋិន។ សំពត់ជំនំ ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ចាស់ ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់បង្សុកូល ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលធ្លាក់​ទៀប​រានផ្សារ ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលបានមកដោយមិនបាន​ធ្វើនិមិត្ត ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែល​បានមក ដោយមិនបាននិយាយបញ្ចុះបញ្ចូល​ ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែល​មិន​ខ្ចី​គេ ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់​ដែលបាន​ធ្វើឲ្យស្រេចក្នុងថ្ងៃនោះ ក្រាលឡើង​ជា​កឋិន។ សំពត់​ដែល​មិនធ្វើឲ្យកន្លង​រាត្រី គឺមិនឲ្យអរុណរះឡើងទាន់ ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែលបានធ្វើ​ពិន្ទុកប្បហើយ ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សង្ឃាដិ ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ ឧត្តរាសង្គ ក្រាលឡើង​ជា​កឋិន។ អន្តរវាសក ក្រាលឡើង​ជាកឋិន។ សំពត់ដែល​មាន​មណ្ឌល​គ្រប់​គ្រាន់ កាត់ដាច់ត្រឹមត្រូវ​ជា​បញ្ចខ័ណ្ឌក្តី លើសពីបញ្ចខ័ណ្ឌក្តី ក្នុងថ្ងៃ​នោះឯង ហើយក្រាល ឡើង​ជាកឋិន។ ឲ្យបុគ្គលក្រាល ទើបឡើងជាកឋិន។ ការក្រាលដោយត្រឹមត្រូវ ទើបបានឡើងជាកឋិន។ បើភិក្ខុ​នៅក្នុងសីមា ហើយអនុមោទនាកឋិននោះ ការក្រាលបែបនេះ ទើបឡើងជាកឋិន។ ម្នាល​ភិក្ខុ​ទាំងឡាយ ការ​ក្រាលកឋិនដូចន័យ​ដែលតថាគត​ពោលមកនេះឯង ទើបឡើងជាកឋិនបាន។

[៥] ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ឯកឋិននឹងដោះ (នោះ) តើដូចម្តេច។ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ មាតិកា​ទាំង៨ប្រការនេះ នាំឲ្យ​កឋិនដោះ គឺ មានការចៀសចេញ​ទៅជាកំណត់១ មានការ​ធ្វើ​ចីវរ​សម្រេច ជាកំណត់១ មានសេចក្តីសន្និដ្ឋាន ជាកំណត់១ មានចីវរវិនាសទៅ ជាកំណត់១ មានការ​ឮដំណឹង ជាកំណត់១ អស់សេចក្តីសង្ឃឹម១ មានការកន្លងខេត្តកឋិន ជាកំណត់១ សង្ឃព្រមព្រៀងគ្នាដោះកឋិន១។