[៥០៦] (ព្រះរាជាពោធិសត្វ ត្រាស់ថា) បុគ្គលណា កាលឲ្យចំពោះ​ជនទាំង​ឡាយ​ដែលមិន​ដែលឲ្យ (ដល់ខ្លួន) មិនឲ្យ​ចំពោះ​ជនទាំងឡាយ​ដែលធ្លាប់​ឲ្យ បុគ្គលនោះ បានដល់​នូវសេចក្ដី​វិនាស មិនបាន​នូវមិត្រសំឡាញ់ ក្នុងគ្រា​មានសេចក្ដី​អន្តរាយ​ទាំងឡាយ។

[៥០៧] បុគ្គលណា មិនឲ្យទានចំពោះ​ជនទាំងឡាយ ដែលមិន​ដែលឲ្យ បានឲ្យ​ចំពោះ​ជនទាំងឡាយ​ដែលឲ្យ បុគ្គលនោះ ក៏ដល់នូវ​សេចក្ដីវិនាស មិនបាន​នូវសំឡាញ់ ក្នុងកាល​មានសេចក្ដី​អន្តរាយ​ទាំងឡាយ។

[៥០៨] ការសំដែងនូវសេចក្ដីស្និទ្ធស្នាល និងការ​បរិភោគរួម ឲ្យវិសេស​ក្នុងពួក​ជនអ្នក​មានធម៌​មិនប្រសើរ ជាអ្នក​អួតអាង ក៏រមែង​វិនាស ម្យ៉ាងទៀត សូម្បី​ទាន​បន្តិចបន្តួច ដែលបុគ្គល​ធ្វើហើយ ចំពោះ​ពួកព្រះអរិយៈផង ចំពោះ​ពួក​បុគ្គល​អ្នកមាន​ចិត្តស្លូត​ត្រង់ផង ជាទានមាន​ផលច្រើន។

[៥០៩] បុគ្គលណា បានធ្វើឧបការៈដ៏ល្អទុកហើយ ក្នុងកាលមុន បុគ្គល​នេះ ឈ្មោះថា បានធ្វើអំពើ​ដែលគេធ្វើបាន​ដោយ​ក្រក្រៃពេក​ក្នុងលោក លុះដល់​កាល​ជា​ខាងក្រោយ បុគ្គល​នោះ ធ្វើ (គុណនីមួយ​ដទៃទៀតក្ដី) មិនធ្វើក្ដី ក៏ឈ្មោះថា​ជាបុគ្គល​គួរដល់កិរិយា​បូជាដោយពិត។