[៥០២] (នន្ទសេនាមាត្យ ពោលថា) អ្នកទាំងឡាយ ចូរបើកទ្វារ ថ្វាយ​ព្រះរាជធីតា​ទាំង ៤ ព្រះអង្គនេះ ដើម្បីស្ដេច​ចូលទៅ​ខាងក្នុង​ព្រះនគរ ដែលខ្ញុំជា​អាមាត្យ​ឈ្មោះ​នន្ទិសេន ជាបុរស​សីហៈរបស់​ព្រះបាទអរុណ ដែលអាចារ្យ​ប្រៀនប្រដៅ​ល្អ រក្សាល្អ​ហើយ។

[៥០៣] (ព្រះបាទកាលិង្គៈ ពោលថា) ម្នាលព្រហ្មចារិតាបស អ្នក​ពោល​យ៉ាង​នេះថា ជំនះ​នឹងមាន​ដល់ពួក​កាលិង្គៈ ដែលជា​អ្នកអត់ធន់​ចំពោះ​ទុក្ខភ័យ ដែល​គេអត់ធន់​មិនបាន បរាជ័យ​នឹងមាន​ដល់ពួក​អស្សកៈ​ដូច្នេះ ជនទាំងឡាយ អ្នកមាន​សន្ដាន​ស្លូតត្រង់ មិនពោល​នូវពាក្យ​មិនពិត​ឡើយ។

[៥០៤] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) បពិត្រសក្កទេវរាជ ពួកទេវតា​ប្រព្រឹត្ត​កន្លង​ហើយ​នូវមុសាវាទ ព្រះអង្គ​គួរធ្វើ​នូវពាក្យពិត​ដ៏ទៀងទាត់​យ៉ាងក្រៃលែង បពិត្រ​មឃវទេវរាជ ជាធំ​លើផែនដី ម្យ៉ាងទៀត ព្រះអង្គ​អាស្រ័យហេតុអ្វី ទើបពោល​នូវពាក្យ​មុសាវាទ​នោះ។

[៥០៥] (ព្រះឥន្ទ្រ ពោលថា) បពិត្រព្រាហ្មណ៍ ក្រែងលោកបានឮ​ពាក្យគេ​និយាយ​ថា ពពួកទេវតា​មិនច្រណែន​ចំពោះសេចក្ដី​ព្យាយាម​របស់បុរស​ទេ ការទូន្មាន​ខ្លួន ១ ការតម្កល់មាំ មិនបែកចិត្ត ១ ការមិន​បន្ធូរបន្ថយ ការប្រឹងប្រែង​ក្នុងការគួរ ១ ព្យាយាម​ដ៏មាំ ១ ការសង្វាត​របស់បុរស ១ (មានដល់​ពួកអស្សកៈ) ហេតុនោះ​ បានជា​ជ័យជំនះ​មានហើយ ដល់ពួក​អស្សកៈ។

[៥០៦] (ព្រះរាជាពោធិសត្វ ត្រាស់ថា) បុគ្គលណា កាលឲ្យចំពោះ​ជនទាំង​ឡាយ​ដែលមិន​ដែលឲ្យ (ដល់ខ្លួន) មិនឲ្យ​ចំពោះ​ជនទាំងឡាយ​ដែលធ្លាប់​ឲ្យ បុគ្គលនោះ បានដល់​នូវសេចក្ដី​វិនាស មិនបាន​នូវមិត្រសំឡាញ់ ក្នុងគ្រា​មានសេចក្ដី​អន្តរាយ​ទាំងឡាយ។

[៥០៧] បុគ្គលណា មិនឲ្យទានចំពោះ​ជនទាំងឡាយ ដែលមិន​ដែលឲ្យ បានឲ្យ​ចំពោះ​ជនទាំងឡាយ​ដែលឲ្យ បុគ្គលនោះ ក៏ដល់នូវ​សេចក្ដីវិនាស មិនបាន​នូវសំឡាញ់ ក្នុងកាល​មានសេចក្ដី​អន្តរាយ​ទាំងឡាយ។

[៥០៨] ការសំដែងនូវសេចក្ដីស្និទ្ធស្នាល និងការ​បរិភោគរួម ឲ្យវិសេស​ក្នុងពួក​ជនអ្នក​មានធម៌​មិនប្រសើរ ជាអ្នក​អួតអាង ក៏រមែង​វិនាស ម្យ៉ាងទៀត សូម្បី​ទាន​បន្តិចបន្តួច ដែលបុគ្គល​ធ្វើហើយ ចំពោះ​ពួកព្រះអរិយៈផង ចំពោះ​ពួក​បុគ្គល​អ្នកមាន​ចិត្តស្លូត​ត្រង់ផង ជាទានមាន​ផលច្រើន។

[៥០៩] បុគ្គលណា បានធ្វើឧបការៈដ៏ល្អទុកហើយ ក្នុងកាលមុន បុគ្គល​នេះ ឈ្មោះថា បានធ្វើអំពើ​ដែលគេធ្វើបាន​ដោយ​ក្រក្រៃពេក​ក្នុងលោក លុះដល់​កាល​ជា​ខាងក្រោយ បុគ្គល​នោះ ធ្វើ (គុណនីមួយ​ដទៃទៀតក្ដី) មិនធ្វើក្ដី ក៏ឈ្មោះថា​ជាបុគ្គល​គួរដល់កិរិយា​បូជាដោយពិត។

[៥១០] (ព្រះបាទទុព្ភិសេន ទ្រង់ត្រាស់ថា) បពិត្រព្រះអង្គ ជាឯករាជ កាលពីដើម ព្រះអង្គ​នៅសោយ​កាមគុណ​ទាំងឡាយ ជារបស់​ស្ដុកស្ដម្ភ រកអ្វី​ប្រសើរជាង​គ្មាន ឥឡូវនេះ ព្រះអង្គនោះ គេបោះទៅ​ក្នុងរណ្ដៅ​ក្រហេង​ក្រហូងហើយ នៅតែ​មិនលះបង់​នូវពណ៌​សម្បុរ និងកម្លាំងពីដើម។

[៥១១] (ព្រះបាទពារាណសី ពោលថា) បពិត្រព្រះបាទទុព្ភិសេន សេចក្ដីអត់ធន់ក្ដី សេចក្ដី​ប្រព្រឹត្តិតបៈក្ដី ខ្ញុំមានបំណង​ទុកហើយ​ពីមុន បពិត្រ​មហារាជ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបាន​សម្រេច​នូវសេចក្ដី​ប្រាថ្នានោះ​ហើយ តើគប្បីលះបង់​នូវពណ៌សម្បុរ និងកំឡាំង​ពីដើម​ដូចម្ដេចកើត។

[៥១២] (ទាន សីល ឧបោសថកម្ម) ទាំងអស់របស់ខ្ញុំ សម្រេចហើយ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​មានយស មានប្រាជ្ញា​រកនរណា​គ្របសង្កត់​មិនកើត ខ្ញុំបាន​យសដ៏ធំ ជាយស​ដែលខ្ញុំ​មិនធ្លាប់​បានក្នុង​កាលពី​ដើមហើយ ទើបខ្ញុំ​មិនលះបង់​ពណ៌សម្បុរ និង​កម្លាំង​ពីដើម។

[៥១៣] បពិត្រព្រះជនិន្ទ្រ ពួកសប្បុរស បន្ទោបង់​នូវរជ្ជសុខ​ដោយទុក្ខ បន្ទោបង់​នូវ​សេចក្ដី​ទុក្ខ ដែលបុគ្គល​គ្របសង្កត់​មិនបាននោះ ដោយសារ​ឈានសុខ ជាអ្នក​មានចិត្ត​ត្រជាក់ ស្មើក្នុង​សេចក្ដី​សុខ និង​ទុក្ខទាំង ២ យ៉ាង។

[៥១៤] (នាគឈ្មោះចុល្លទទ្ទរៈ ពោលថា) បពិត្រមហាទទ្ទរៈ ពាក្យ​អាក្រក់​ទាំង​ឡាយ​នេះ ក្នុងមនុស្សលោក ធ្វើខ្ញុំឲ្យ​ក្ដៅក្រហាយ ឯពួកក្មេង​ទាំងឡាយនេះ មិនមាន​ពិសសោះ ប៉ុន្តែហ៊ាន​ជេរខ្ញុំ​ដែលមានពិស ថាជាអ្នក​ស៊ីកង្កែប​ផង នៅក្នុង​ទឹកផង។

[៥១៥] (នាគឈ្មោះមហាទទ្ទរៈ និយាយតបទៅវិញថា) បុគ្គលដែល​គេបំបរបង់​ចេញ​ចាកដែន​របស់ខ្លួន​ហើយ ទៅកាន់​ជនបទ​ឯទៀត ត្រូវធ្វើ​ជង្រុកឲ្យធំ ដើម្បី​ដាក់នូវ​ពាក្យអាក្រក់​ទាំងឡាយ​ចុះ។

[៥១៦] ពួកជនមិនដឹងនូវបុរស​ដោយជាតិ ឬដោយវិន័យ គឺគុណសម្បត្តិ​ក្នុង​ទីណា បុគ្គលកាល​នៅក្នុង​សំណាក់​នៃពួកជន​ដែលខ្លួន​មិនស្គាល់ មិនត្រូវធ្វើ​សេចក្ដី​ប្រកាន់​ក្នុងទីនោះ​ឡើយ។

[៥១៧] បុគ្គលប្រកបដោយប្រាជ្ញា (សូម្បីមាន​អានុភាព) ស្មើដោយ​ភ្លើង កាល​នៅ​ក្នុង​ប្រទេសដទៃ ត្រូវតែ​អត់សង្កត់​ពាក្យ ទោះបី​មនុស្ស​ជាខ្ញុំគេ គម្រាម​ក៏ដោយ។

[៥១៨] (មាណពពោធិសត្វ ពោលថា) ធម្មតាសេចក្ដីស្ងាត់កំបាំង របស់​បុគ្គល​អ្នក​ធ្វើអំពើ​អាក្រក់ មិនមាន​ក្នុងលោកទេ ពួកភូត​ដែល​នៅក្នុងព្រៃ គង់គេឃើញ​បាន បុគ្គល​ពាល រមែង​សំគាល់​នូវ​អំពើអាក្រក់​ដែលធ្វើ​នោះថា ស្ងាត់​កំបាំង។

[៥១៩] ខ្ញុំមិនឃើញថា ស្ងាត់កំបាំងទេ ឬទីដែល​សូន្យ (ចាកសត្វ) ក៏​មិនមាន ខ្ញុំមិន​ឃើញថា សូន្យ ក្នុងទីណា ទីនោះ​ក៏មិនសូន្យ​អំពីខ្ញុំទេ។

[៥២០] (ព្រះសាស្ដា ត្រាស់ថា) ពួកមាណព គឺ ទុជ្ជច្ចៈ ១ សុជច្ចៈ ១ នន្ទៈ ១ សុខវច្ឆនៈ ១ វជ្ឈៈ ១ អធុវសីលៈ ១ (ជាដើម) នោះ ជាអ្នកត្រូវការ (ដោយស្រ្តី) ក៏​សាបសូន្យ​ចាកសភាវៈ (ការ​បាននូវស្ត្រី)។

[៥២១] ចំណែកព្រាហ្មណ៍ណា ដែលមានប្រាជ្ញា មានព្យាយាម​ក្នុងសច្ចៈ បាន​រក្សានូវ​ធម៌ទុក ព្រាហ្មណ៍នោះ ជាអ្នកដល់​នូវត្រើយ​នៃធម៌ទាំងពួង តើគប្បី​សាបសូន្យ (ចាក​ការបាន​នូវស្ត្រី) ដូចម្ដេច​កើត។

[៥២២] (នាងសុជាតាទេវី សួរថា) បពិត្រព្រះទេវៈ នេះផ្លែអ្វី មូលរលីង មានពណ៌​ក្រហម ដូចជាឈាម ដែលដាក់ក្នុង​ភាជន៍មាស ខ្ញុំម្ចាស់​សួរហើយ សូមព្រះអង្គ​ប្រាប់ឲ្យ​ទាន។

[៥២៣] (ព្រះបាទពារាណសី ទ្រង់ត្រាស់ថា) ម្នាលទេវី ក្នុងកាល​មុន នាងមាន​ក្បាលរលីង ស្លៀកកំណាត់​សំពត់ចាស់ មានដៃ​ក្នុងថ្នក់ ហើយបេះ​នូវផ្លែឈើ​ទាំងឡាយ​ណា (នេះ) គឺ​ផ្លែពុទ្រា របស់នាង​នោះហើយ។

[៥២៤] ស្ត្រីថោកទាប រមែងក្ដៅក្រហាយ មិនត្រេកអរ (ក្នុងរាជ​ត្រកូល) ភោគៈ​របស់​ស្ដេចទាំង​ឡាយ រមែងលះបង់​នូវស្ត្រីឥត​បុណ្យនោះ ស្ត្រីថោកទាប បេះនូវ​ផ្លែពុទ្រា​ក្នុងទីណា អ្នក​ទាំងឡាយ ចូរនាំស្ត្រី​នោះទៅ​ ក្នុងទីនោះចុះ។

[៥២៥] (អាមាត្យពោធិសត្វ ទូលថា) បពិត្រមហារាជ ទោសខុស ព្រោះ​សេចក្ដី​ប្រមាទ​ទាំងនេះ រមែងមក​ដល់នាង​នារី ដែល​ដល់នូវ​យសសក្តិ បពិត្រ​ព្រះទេវៈ សូមព្រះអង្គ​អត់ទោស​ដល់ព្រះនាង​សុជាតាទេវី បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ប្រសើរ​ក្នុងរថ សូម​ព្រះអង្គ​កុំទ្រង់​ព្រះពិរោធ ចំពោះព្រះនាង​សុជាតាទេវី​នេះឡើយ។

[៥២៦] (រុក្ខទេវតាពោធិសត្វ ពោលថា ) ម្នាលព្រាហ្មណ៍ អ្នកដឹង​ថាដើមចារនេះ ជាឈើ​ឥតចេតនា ឥតចេះ​ស្ដាប់ ឥតដឹងអ្វីទេ ជាអ្នកប្រារព្ធ​ព្យាយាម មិនប្រហែស​ធ្វេស​ជានិច្ច ហេតុអ្វី ក៏សួររក​ការដេកជាសុខ (របស់​ដើមឈើ)។

[៥២៧] (ព្រាហ្មណ៍ ពោលថា) ដើមឈើ ប្រាកដ​ក្នុងទីដ៏ឆ្ងាយ​ផង ធំផង ដុះនៅ​ក្នុងទី (ទួល) មាន​សភាពជា​ទីនៅរបស់ភូត ហេតុនោះ បានជា​ខ្ញុំថ្វាយបង្គំ​ដើមចារនេះ ពួក​ភូតណា នៅអាស្រ័យ​លើដើមឈើ​នេះ (ខ្ញុំថ្វាយបង្គំ) ពួកភូតនោះ ព្រោះ​ហេតុតែ​ទ្រព្យ។

[៥២៨] (រុក្ខទេវតា ពោលថា) ម្នាលព្រាហ្មណ៍ ខ្ញុំនោះឯង កាល​សម្លឹង​ឃើញនូវ​ការដឹងគុណ ដែល​អ្នកធ្វើហើយ ខ្ញុំនឹង​ធ្វើនូវការ​តបគុណ​ដល់អ្នក តាមសមគួរ​ដល់​អានុភាព ការដែល​អ្នកមក​ខ្វល់ខ្វាយ ក្នុងសំណាក់​សប្បុរស និងជា​របស់​សោះសូន្យ​ដូចម្ដេច​កើត។

[៥២៩] ដើមលៀបណា ដុះនៅខាង​មុខដើម​ទន្លាប់ យ័ញ្ញ​ដែលគេធ្វើ​ហើយ​ក្នុងកាល​មុនច្រើន ជាកំណប់​ដែលគេកប់​ព័ទ្ធជុំ​វិញក្បែរ​គល់លៀប​នោះឯង ជាកំណប់​មិនមាន​អ្នកទទួល អ្នកចូរទៅ​គាស់យក​កំណប់​ទ្រព្យនោះចុះ។

[៥៣០] (សត្វសសេះ ពោលថា) កម្លាំងណារបស់​យើង មាន​ហើយ យើងធ្វើ​កិច្ចដល់អ្នក​តាមកម្លាំង​នោះ បពិត្រ​មិគរាជ ខ្ញុំសូម​ក្រាបថ្វាយ​បង្គំអ្នក យើង​ត្រូវបាន​សាច់បន្តិច​បន្តួចខ្លះ។

[៥៣១] (រាជសីហ៍ ឆ្លើយតបថា) អ្នកឯងចូរ​ទៅតាមចន្លោះ​នៃធ្មេញ​របស់ខ្ញុំ ដែលជា​អ្នកស៊ី (សាច់) និងឈាម ធ្វើនូវ​អំពើអាក្រក់​ទាំងឡាយ​ជានិច្ច រស់នៅ​ដោយ​សាច់ណា សាច់នោះ​មានច្រើន។

[៥៣២] (សសេះឆ្លើយតបថា) សេចក្ដីដឹងគុណ​ដែលគេធ្វើ​ហើយ មិនមាន​ក្នុង​បុគ្គល​ណា ការសេពគប់​នឹងបុគ្គល​អ្នកមិនដឹង​គុណដែល​គេធ្វើហើយ មិនធ្វើ (គុណ​នឹងអ្នកណា) មិន​តបស្នងសងគុណ ដល់អ្នក​ដែលធ្វើ​គុណហើយ​ដល់ខ្លួននោះ ជាការ​ឥតប្រយោជន៍។

[៥៣៣] បណ្ឌិត មិនបានមិត្តធម៌ ដោយសារគុណ​ដែលខ្លួន​សន្សំហើយ ក្នុង​ទីចំពោះ​មុខ​បុគ្គលណា បណ្ឌិត​មិនត្រូវ​ឫស្យា មិនត្រូវជេរ ត្រូវតែ​គេចចេញ​ចាកបុគ្គល​នោះ ដោយ​សន្សឹម ៗ។

[៥៣៤] (ពោធិសត្វ ក្រាបទូលព្រះបាទពារាណសីថា) កិច្ចដែល​យើងទាំងបីនាក់ ធ្វើហើយ ទាំងអស់នេះ ជាកិច្ចលាមក បុគ្គល​ណា (អង្គុយក្នុងទីទាប) បង្ហាញមន្ត ១ បុគ្គលណា (អង្គុយ​ក្នុងទីខ្ពស់) រៀននូវមន្ត ១ បុគ្គលទាំង​ពីរនាក់ (នោះ) មិនឃើញ​នូវ​បោរាណធម៌ផង បុគ្គលទាំង​ពីរនាក់ (នោះ) ឃ្លាតចាក​ប្រក្រតីផង។

[៥៣៥] (ព្រាហ្មណ៍បុរោហិត ឆ្លើយតបថា) ខ្ញុំបរិភោគ​បាយស្រូវសាលី​ស្អាត (របស់​ស្ដេចនេះ) លាយ​ដោយសាច់ ហេតុនោះ បានជា​ខ្ញុំមិនសេពគប់​នូវធម៌ ដែល​ពួកឥសី​សេពគប់​ហើយនោះទេ។

[៥៣៦] (ពោធិសត្វ ពោលថា ) អ្នកចូរជៀសចេញ​ពីទីនេះទៅ លោក​នេះក៏ធំទូលាយ ពួកសត្វ​ឯទៀត តែងស្លដណ្តាំ​ដែរ អ្នកកុំ​ប្រព្រឹត្តអធម៌ ដូចជាថ្ម​ដែលបំបែក​នូវឆ្នាំងឡើយ។

[៥៣៧] ម្នាលព្រាហ្មណ៍ យើងសូមតិះដៀល​នូវការ​បានយស និងការបាន​ទ្រព្យ ព្រោះការ​ប្រព្រឹត្តិ​បំផ្លាញ​ខ្លួន ឬដោយ​កិរិយា​ប្រព្រឹត្តិ​អធម៌។

[៥៣៨] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) បុគ្គលមិនគប្បី​ប្រាថ្នានូវផែនដី ដែល​មានសណ្ឋាន​ដូចកុណ្ឌល ក្នុងកណ្ដាល​សាគរ មានសមុទ្រ​ព័ទ្ធជុំវិញ មួយអន្លើ​ដោយពាក្យ​និន្ទាឡើយ ម្នាល​សយ្ហាមាត្យ ចូរអ្នកដឹង​យ៉ាងនេះចុះ។

[៥៣៩] ម្នាលព្រាហ្មណ៍ យើងសូមតិះដៀល​ការបានយស និង​ការបាន​ទ្រព្យ ព្រោះការ​ប្រព្រឹត្តិ​បំផ្លាញខ្លួន ឬដោយការ​ប្រព្រឹត្តិអធម៌។

[៥៤០] សូវអាត្មា ជាអ្នកមិនមាន​ផ្ទះសម្បែង​ប្រព្រឹត្តិកាន់បាត្រ (សូមគេ) ការចិញ្ចឹម​ជីវិតនោះ​ឯង ប្រសើរជា​ជាងការ​ស្វែងរក មិនប្រកប​ដោយធម៌។

[៥៤១] សូវអាត្មាជាអ្នកមិនមាន​ផ្ទះសំម្បែង ប្រព្រឹត្ត​កាន់បាត្រ មិនបៀត​បៀននូវ​សត្វដទៃ​ក្នុងលោក ការប្រព្រឹត្តិនោះ ប្រសើរ​ជាជាង​រាជសម្បត្តិ​ទៅទៀត។

និយាយអំពីការបើកទ្វារ ​១ ជនមិនឲ្យ ១ កាមគុណ​ដ៏មំាមួន ១ នាគឈ្មោះ​ទទ្ទរៈ ១ អំពើបាប​មិនមានស្ងាត់​កំបាំង ១ ផ្លែពុទ្រា ១ ដើមចារ ១ ការធ្វើអំពើ​ដ៏ប្រសើរ ១ អំពើ​លាមក ១ ផែនដីមាន​សមុទ្រ​ព័ទ្ធជុំវិញ ១ ត្រូវជា ១០។