[៥៤២] (និម្ពរុក្ខទេវតា ពោលថា) ម្នាលចោរ អ្នកចូរក្រោកឡើង អ្នក​ដេកធ្វើអ្វី ប្រយោជន៍អ្វី​ដោយការដេកលក់​របស់អ្នក កុំឲ្យរាជ​បុរស​ទាំងឡាយ ចាប់អ្នក​ដែលធ្វើ​កម្មអាក្រក់​ក្នុងស្រុក​ឡើយ។

[៥៤៣] (អស្សត្ថទេវតា និយាយថា) រាជបុរស​ទាំងឡាយ​នឹងចាប់តែ​ចោរ​ដែល​ធ្វើកម្ម​អាក្រក់​ក្នុងស្រុក​ទេតើ ប្រយោជន៍អ្វី​ដល់​បុចិមន្ទ​ទេវតា ដែលឋិត​នៅក្នុងព្រៃនោះ។

[៥៤៤] (បុចិមន្ទទេវតា ពោលថា) ម្នាលអស្សត្ថទេវតា អ្នកមិន​ដឹងនូវ​ទោសនៃខ្ញុំផង នៃចោរ​ផង ពួករាជបុរស​ចាប់បានចោរ អ្នកធ្វើ​អំពើអាក្រក់​ក្នុងស្រុក ហើយ​ដោតចោរ​នោះ​ដោយមែក​ស្ដៅស្រួច ខ្ញុំរង្កៀសចិត្ត​ក្នុងហេតុនោះ។

[៥៤៥] (អស្សត្ថទេវតា ពោលថា) អ្នកប្រាជ្ញគប្បី​រក្សានូវហេតុ​ដែល​គួររង្កៀស គប្បី​រក្សា​នូវភ័យ​ដែលមិនទាន់​មកដល់ អ្នកប្រាជ្ញ​តែងសំឡឹង​មើលនូវលោក​ទាំងពីរ ព្រោះ​អនាគតភ័យ។

[៥៤៦] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) បពិត្រកស្សបជាបិតា បើក្មេងតូច​ជេរ ឬវាយ ព្រោះ​វាជាក្មេង បណ្ឌិតអ្នក​មានប្រាជ្ញា តែង​អត់សង្កត់​នូវកំហុស​ទាំងអស់នោះ។

[៥៤៧] ប្រសិនបើសប្បុរសទាំងឡាយ ទាស់ទែងគ្នា សប្បុរសរមែងត​បានវិញ​យ៉ាងឆាប់ ឯក្មេងពាល​ទាំងឡយ រមែង​បែកគ្នា​ដូចបាត្រដី ក្មេងពាល​ទាំងនោះ មិនដល់​នូវការ​ស្ងប់រម្ងាប់​ឡើយ។

[៥៤៨] ជនណាដឹងនូវទោស ដែលខ្លួនធ្វើឲ្យកន្លង​ហួសទៅ​ហើយផង ជនណា​ដឹងនូវ​ការសំដែង​នូវទោសផង ជនទាំង​ពីរពួកនោះ (បើទុកជា​បែកគ្នាហើយ) ច្រើន​រួបរួមគ្នា​វិញបាន ការត​មិត្តរបស់​ជនទាំងពីរ​ពួកនោះ មិនរលុប​រលាយឡើយ។

[៥៤៩] ជនណា គួរតនូវមិត្តភាពរបស់ពួកជនដទៃ​ដែល​ទោសគ្រប​សង្កត់ហើយ ដោយ​ខ្លួនឯងបាន ជននោះ​ជាមនុស្ស​ខ្ពង់ខ្ពស់​លើសលុប​ ជាមនុស្ស​នាំទៅនូវ​ភារៈបាន ជាមនុស្ស​ទ្រទ្រង់​នូវធុរៈបាន។

[៥៥០] (សេនាបតី ពោលថា) បពិត្រលោកមានព្យាយាមធំ ព្រះរាជា​ណាកាត់​ព្រះហស្ត​ទាំងពីរ​ក្ដី កាត់ព្រះបាទ​ទាំងពីរក្ដី កាត់ត្រចៀក និងច្រមុះក្ដី របស់​លោក សូមលោក​ខ្ញាល់ចំពោះ​បុគ្គល​នោះចុះ សូមលោក​កុំញុំាង​ដែននេះ​ឲ្យវិនាស​ឡើយ។

[៥៥១] (តាបសពោធិសត្វ ពោលថា) ព្រះរាជាណា កាត់ដៃទំាងពីរ​ក្ដី កាត់ជើង​ទាំងពីរ​ក្ដី កាត់ត្រចៀក និង​ច្រមុះក្ដី របស់អាត្មា សូមឲ្យ​ព្រះរាជានោះ ទ្រង់មាន​ព្រះជន្ម​យឺនយូរ ពួកអ្នក​ប្រាជ្ញដូច​យ៉ាងអាត្មា មិនខឹង​ឡើយ។

[៥៥២] (ព្រះសាស្ដា ទ្រង់ត្រាស់ថា) សមណៈ ជាអ្នកសំដែង​នូវខន្តី មានហើយ​ក្នុង​អតីតកាល ព្រះបាទ​កាសី ទ្រង់ត្រាស់​ឲ្យចោរ​ឃាតកបុរស​សម្លាប់​សមណៈ​នោះ អ្នកតាំង​នៅក្នុងខន្តី។

[៥៥៣] ព្រះបាទកាសី តាំងនៅក្នុងនរក សោយនូវផល​នៃកម្មណា ផលនៃ​កម្មអាក្រក់​នោះ ជាផលក្ដៅ​ក្រហាយ។

[៥៥៤] (សត្វនរកម្នាក់ ពោលថា) ពួកយើងដែល​មិនបានឲ្យ​ទាន បាន​ជាពួក​យើងរស់​នៅ​ដោយត្រដាប​ត្រដួស កាលភោគៈ​ទំាងឡាយ​មាន ពួកយើង​មិនបានធ្វើ​នូវទីពឹង​បម្រុង​ខ្លួនសោះ។

[៥៥៥] (សត្វនរកម្នាក់ទៀត ពោលថា) ពួកយើងដែលឆេះ​ក្នុងនរក គ្រប់ជា ៦០ ០០០ ឆ្នាំ ដោយអាការៈ​ទាំងពួងហើយ កាលណា នឹងមាន​ទីបំផុត (នៃទុក្ខ)។

[៥៥៦] (សត្វនរកម្នាក់ទៀត ពោលថា) ម្នាលអ្នក​ស្មើនឹងខ្ញុំ ទីបំផុត (នៃទុក្ខយើង) មិនមានទេ ទីបំផុត​នឹងមានមក​ពីណា ទីបំផុត​នឹង​មិនប្រាកដ​ទេ ព្រោះថា ខ្ញុំ និងអ្នក បានធ្វើ​បាប​ក្នុងកាលនោះ។

[៥៥៧] (សត្វនរកម្នាក់ទៀត ពោលថា) ខ្ញុំនោះ លុះទៅអំពី​ទីនេះ បាន​កំណើត​ជា​មនុស្ស ចាប់អំពី​ដឹងក្ដីទៅ សូមជា​អ្នកបរិបូណ៌​ដោយសីល ធ្វើកុសល​ឲ្យច្រើន។

[៥៥៨] (ព្រានព្រៃនិយាយនឹងសេដ្ឋីបុត្រ ទី១ ថា) វាចារបស់អ្នក​អាក្រក់​ណាស់ អ្នកជា​អ្នកសុំសាច់ តែវាចាប្រហែល​នឹងវាវ នែសំឡាញ់ យើងនឹងឲ្យ​វាវដល់អ្នក។

[៥៥៩] (ព្រានព្រៃ និយាយនឹងសេដ្ឋីបុត្រ ទី២ ថា) ជនជាបងប្អូន គេទុក​ជា​អវយវៈ​របស់​មនុស្ស​ទាំងឡាយ​ក្នុងលោក វាចា​របស់អ្នក ប្រហែលនឹង​អវយវៈ នែសំឡាញ់ យើងនឹង​ឲ្យសាច់​អវយវៈ​ដល់អ្នក។

[៥៦០] (ព្រានព្រៃ និយាយនឹងសេដ្ឋីបុត្រ ទី៣ ថា) កូនកាលហៅ​បិតាថា ឪពុក ឪពុក ដូច្នេះ រមែងធ្វើបេះដូង​បិតាឲ្យកម្រើក វាចា​របស់អ្នក ប្រហែល​នឹងបេះដូង នែ​សំឡាញ់ យើងនឹងឲ្យ​បេះដូងដល់អ្នក។

[៥៦១] (ព្រានព្រៃ និយាយនឹងសេដ្ឋីបុត្រ ទី៤ ថា) សំឡាញ់​របស់បុរស​ណា មិនមាន​ក្នុងស្រុក លំនៅរបស់​បុរសនោះ ក្នុងស្រុកនោះ​ឯង ដូចព្រៃ វាចា​របស់អ្នក​ប្រហែល​នឹងសម្បត្តិ​ទាំងពួង នែសំឡាញ់ យើនឹងឲ្យ​សាច់ទាំងអស់​ដល់អ្នក។

[៥៦២] (ភេ និយាយនឹងឥន្ទព្រាហ្មណ៍ថា) ខ្ញុំមានត្រីឆ្ពិន ៧ ដែលព្រាន​សន្ទូច​ស្រង់ឡើង​ពីទឹក​ដាក់លើគោក ម្នាលព្រាហ្មណ៍ នេះ​របស់ខ្ញុំ អ្នកចូរ​បរិភោគ​របស់នេះ ហើយ (ចំរើនសមណធម៌) នៅក្នុងព្រៃចុះ។

[៥៦៣] (ចចក និយាយនឹងឥន្ទព្រាហ្មណ៍ថា) ភត្តរបស់អ្នក​រក្សាស្រែ​ឯណោះ គឺសាច់ពីរ​ជ្រនួចផង ទន្សង​មួយផង ដបទធិមួយផង ខ្ញុំបាននាំមក​ក្នុងវេលាយប់ ម្នាល​ព្រាហ្មណ៍ នេះរបស់​ខ្ញុំ អ្នកចូរ​បរិភោគ​របស់នេះ ហើយ (ចំរើន​សមណធម៌) នៅក្នុង​ព្រៃចុះ។

[៥៦៤] (ស្វា និយាយនឹងឥន្ទព្រាហ្មណ៍ថា) ផ្លែស្វាយទុំ ទឹកត្រជាក់ ទីមាន​ម្លប់​ត្រជាក់ ជាទី​គាប់ចិត្ត ម្នាលព្រាហ្មណ៍ នេះរបស់ខ្ញុំ អ្នកចូរបរិភោគ​របស់នេះ ហើយ (ចំរើន​សមណធម៌) នៅ​ក្នុងព្រៃចុះ។

[៥៦៥] (ទន្សាយ និយាយនឹងឥន្ទព្រាហ្មណ៍ថា) ទន្សាយ មិនមានល្ង មិនមាន​សណ្ដែក មិនមាន​អង្ករទេ អ្នក​ចូរបរិភោគ​នូវខ្ញុំ ដែលឆ្អិន​ដោយភ្លើង​នេះ ហើយ (ចំរើន​សមណធម៌) នៅក្នុង​ព្រៃចុះ។

[៥៦៦] (សេដ្ឋីពោធិសត្វ ពោលថា) អ្នកទាំងឡាយ យំរកបុគ្គល​ស្លាប់ទៅហើយ ៗ តែម្យ៉ាង បុគ្គលណា បម្រុងស្លាប់ អ្នក​ទាំងឡាយ មិនយំ​រកបុគ្គល​នោះសោះ ពួកសត្វ​ទាំងអស់ ជាអ្នក​ទ្រទ្រង់នូវ​សរីរៈ តែងលះបង់​នូវជីវិត​តាមលំដាប់។

[៥៦៧] ពួកទេវតា មនុស្ស សត្វជើង ៤ ពួកសត្វស្លាប និងពួកពស់ ប្រកប​ដោយ​ភ្នេន មិនជាធំ​ក្នុងសរីរៈឡើយ តែងលះបង់​ជីវិត ទាំងកំពុង​ត្រេកអរ (ក្នុងឋានៈ​ដែលខ្លួន​កើតហើយ)។

[៥៦៨] សុខ និងទុក្ខជាធម្មជាតកម្រើក មិនតំាងនៅ​យ៉ាងនេះ បុគ្គល​គួររមិល​មើល​ក្នុង​ពួកមនុស្ស ការកន្ទក់​កន្ទេញ ការយំសោក ជារបស់​មិនមាន​ប្រយោជន៍ទេ ព្រោះ​ហេតុអ្វី ក៏គំនរ​នៃសេចក្ដី​សោក គ្របសង្កត់​អ្នកទាំងឡាយ។

[៥៦៩] ពួកជនណា ជាអ្នកលេង ជាអ្នកស្រវឹង មិនធ្វើ (សេចក្ដី​ចំរើន) ជា​មនុស្ស​ពាល ក្លៀវក្លា មិនមាន​សេចក្ដី​ព្យាយាម មិនឈ្លាស​ក្នុងធម៌ ពួកជននោះ តែង​សំគាល់​នូវអ្នក​ប្រាជ្ញ (ដែលមិន​យំសោក​ជាដើម) ថាជា​មនុស្ស​ពាលទៅវិញ។

[៥៧០] (ពួករបាំ ច្រៀងថា) អ្នកឱបរឹតនាងសាមាណា ដោយដើមដៃ ក្បែរ​គុម្ពច្បារ​ទាំង​ឡាយ មាន​ផ្កាក្រហម ដូចពន្លឺ​ព្រះអាទិត្យ ក្នុង​វសន្តសម័យ (ហើយរត់ទៅ ឥឡូវនេះ) នាង​សាមានោះ​ ប្រាប់មកអ្នក (ថានាង) មិនមាន​រោគទេ។

[៥៧១] (ពោធិសត្វ ពោលថា) នែនាងដ៏ចំរើន បានឮថា ខ្យល់បក់​ផាត់ភ្នំ ដោយ​ហេតុណា ខ្ញុំមិនគប្បី​ជឿ​នូវហេតុ​នោះទេ បើខ្យល់​បក់ផាត់​ភ្នំបាន បក់ផាត់​ផែនដីទាំងមូល ក៏បាន​ដែរ នាង​សាមាណា ស្លាប់បាត់ទៅ​ហើយ អ្នកពោល​ថា នាងសាមានោះ មិនមាន​រោគ (ខ្ញុំមិន​គប្បីជឿទេ)។

[៥៧២] (ពួករបាំ ច្រៀងថា) នាងសាមានោះ មិនស្លាប់ផង នាងមិនចង់​បាន​បុរស​ដទៃផង ឮថា នាងសាមា មានប្ដី​តែមួយ នាងចង់​បានតែប្ដី​នោះឯង។

[៥៧៣] (ព្រះពោធិសត្វ ពោលថា) នាងសាមា ប្ដូរយកខ្ញុំ ដែលមិនឆ្លាប់​ស្និទ្ធស្នាល ដោយប្ដី​ដែល​ស្និទ្ធស្នាល អស់កាលយូរ ប្ដូរយកខ្ញុំ​ជាប្ដី​មិនពិតប្រាកដ ដោយប្ដីពិត​ប្រាកដ នាង​សាមា មុខតែប្ដូរ​យកបុរសដទៃ ដោយខ្ញុំ ខ្ញុំនឹងទៅកាន់​ទីឆ្ងាយ លើស​ពីនេះ​ទៅទៀត។

[៥៧៤] (សត្វទទា សួរតាបសពោធិសត្វថា) ខ្ញុំរស់នៅ​ជាសុខសប្បាយ​ណាស់ ទាំង​បាន​បរិភោគ (ដោយស្រួល) តែខ្ញុំឋិត​នៅក្នុង​សេចក្ដី​អន្តរាយ បពិត្រ​លោកដ៏ចំរើន តើគតិ​របស់ខ្ញុំ​ដូចម្ដេច។

[៥៧៥] (ព្រះពោធិសត្វ ពោលថា) ម្នាលចៅបក្សី បើចិត្តរបស់អ្នក​មិនបង្អោន​ទៅរក​អំពើបាបទេ បាបក៏​មិនប្រឡាក់​នូវអ្នកដ៏ចំរើន​ដែលជា​អ្នកមិន​ខ្វល់ខ្វាយ​ឡើយ។

[៥៧៦] (ទទា ពោលថា) សត្វទទាជាច្រើនមក ព្រោះគិតថា ញាតិយើង​ទំនៅ (ត្រង់ទីនោះ) ព្រានប៉ះពាល់​នូវ​បាណាតិបាតកម្ម ព្រោះ​អាស្រ័យខ្ញុំ ចិត្តរបស់ខ្ញុំ ក៏​រង្កៀស​ក្នុងរឿង​នោះ។

[៥៧៧] (ពោធិសត្វ ពោលថា) ព្រានមិនប៉ះពាល់​នូវបាណាតិបាតកម្ម ព្រោះ​អាស្រ័យ​អ្នកទេ បើចិត្តអ្នកមិនប្រទូស្ត បាបមិនប្រឡាក់​នូវអ្នកដ៏ចំរើន ដែលមិន​មានសេចក្ដី​ខ្វល់ខ្វាយ​ឡើយ។

[៥៧៨] (នាងទេវី ពោលថា) ព្រះរាជាកាលមិនប្រទានភ្នំ (សូម្បី) ដោយ​ព្រះវាចា ឈ្មោះថា​មិនលះបង់​នូវរបស់​ដែលគួរ​លះបង់ដោយ​ងាយទេ (ប្រសិន​បើព្រះរាជា​បានប្រទាន​ភ្នំ (សូម្បី) ដោយព្រះវាចា ព្រះរាជានោះ (ដែលខ្ញុំ​សូមហើយ) គង់​លះបង់​វត្ថុខ្លះ។

[៥៧៩] (ព្រះរាជា ត្រាស់ថា) បុគ្គលធ្វើអំពើណា គប្បីនិយាយ​អំពើ​នោះ មិនធ្វើ​អំពើណា មិនគប្បី​និយាយ​អំពើនោះ ពួកបណ្ឌិត​រមែង​កំណត់​ដឹងនូវ​បុគ្គល ដែលមិនធ្វើ (គ្រាន់តែ) និយាយ។

[៥៨០] (ព្រះនាងទេវី ពោលថា) បពិត្រព្រះរាជបុត្រ ខ្ញុំសូមថ្វាយ​បង្គំ​ព្រះអង្គ ដែល​ឋិតនៅក្នុង​វចីសច្ចៈ​ផង ក្នុង​សភាវធម៌​ផង សូម្បី​ដល់នូវ​សេចក្ដី​វិនាស ក៏ព្រះហឫទ័យ របស់​ព្រះអង្គ​នៅតែ​ត្រេកអរ​ក្នុងសច្ចៈ។

[៥៨១] (ព្រះពោធិសត្វ សំដែងគុណរបស់ព្រះនាងទេវីថា) ភរិយាណា របស់ប្ដី​អ្នក​ទ័លក្រ ក៏ជា​ស្រីទ័លក្រ​ដែរ របស់ប្ដី​អ្នកស្ដុកស្ដម្ភ ក៏ជាស្រី​ស្ដុកស្ដម្ភ មានកេរ្តិ៍ឈ្មោះ​ដែរ ភរិយានោះ​ ឈ្មោះថាជា​ភរិយា​ដ៏ឧត្ដម​របស់ប្ដី​នោះ ស្រីទាំងឡាយ​របស់អ្នក​មានប្រាក់ (ក៏ដូច្នោះ​ដែរ)។

និយាយអំពីចោរ ១ កស្សបតាបស ១ តាបសខន្តិវាទី ១ ការរស់នៅ​អាក្រក់ ១ សំដីអាក្រក់ ១ ទន្សាយ ១ បុគ្គលស្លាប់ ១ វសន្តកាល ១ ការរស់នៅ​ជាសុខ ១ ព្រះរាជា​មិនលះបង់​នូវរបស់​ដែលលះបង់​ងាយ ១ ត្រូវជា ១០។