[២០៤] (សេះសិន្ធវៈ និយាយថា) ឮថា បណ្ឌិតទាំងឡាយ បាន​ពោលនូវ​សត្វពពែ​ថា ជាសត្វ​ពាល​ដោយពិត អ្នកចូរមើលចុះ សត្វពាល​មិនដឹងនូវ​អំពើ​ដែលគួរធ្វើ ក្នុងទី​កំបាំង ទៅ​ធ្វើ​ក្នុងទីវាល។

[២០៥] (ពពែ និយាយថា) ម្នាលសម្លាញ់ អ្នកទេឬ ជាសត្វពាល ម្នាលខុរបុត្រ អ្នកចូរ​ដឹងចុះ អ្នកជាសត្វ​ដែលត្រូវ​គេរួបរឹត​ដោយខ្សែ មាន​បបូរមាត់វៀច មានមុខ​ឱនចុះ។

[២០៦] ម្នាលសំឡាញ់ អ្នកណាបាន​រួចចេញ (អំពីរថ) មិនរត់ទៅ អ្នកនោះ ពេញជា​ពាល​ទៅទៀត ម្នាលសំឡាញ់ អ្នកនំានូវ​សេ្តចសេនកៈ​ណា សេ្តចសេនកៈ​នោះ ចាត់ជា​មនុស្ស​ពាល​បំផុត។

[២០៧] (សេះសិន្ធវៈ និយាយថា) មា្នលសំឡាញ់ បើខ្ញុំ​ជាសត្វពាល​ដោយហេតុណា ម្នាល​អជរាជ អ្នកចូរដឹង​នូវហេតុ​នោះចុះ តែថា ស្តេចសេនកៈ ជាមនុស្សពាល ដោយ​ហេតុ​ដូចម្តេច អ្នកដែលខ្ញុំសួរ​ហើយ ចូរប្រាប់​ហេតុនោះ។

[២០៨] (ពពែ ប្រាប់ថា) បុគ្គលណា បាននូវមន្ត​ជាប្រយោជន៍​ដ៏ឧត្តម​ហើយ ប្រគល់​ឲ្យ​ប្រពន្ធ (បុគ្គលនោះ) នឹងលះបង់​នូវខ្លួន ដោយការ​ឲ្យមន្តនោះ ទាំងប្រពន្ធ​នោះ នឹងមិន​មានដល់​បុគ្គលនោះ​ឡើយ។

[២០៩] (ពពែ ពោលថា) បពិត្រព្រះអង្គ​ជាធំជាងជន បុគ្គលបែបនោះ ​លះបង់ចោល​នូវខ្លួន មិនសេពគប់​នូវវត្ថុជាទី​ស្រឡាញ់ ដោយគិតថា (វត្ថុនេះ) ជាទីស្រឡាញ់​របស់អញ ខ្លួនឯង តើប្រសើរជាង​របស់​ដែលប្រសើរ​ទៅទៀត ព្រោះបុរស​ដែល​មានខ្លួនអប់រំ​ហើយ គប្បីបាន​នូវជនជា​ទីស្រឡាញ់​ក្នុងកាល​ជាខាងក្រោយ។