[៦៤០] (ព្រះបាទវរុណនាគរាជ ពោលថា) បុគ្គលណា ជាសប្បុរស មិនធ្វើនូវ​សេចក្តី​ក្រោធ​ក្នុងបុគ្គល​គួរក្រោធ និងមិនក្រោធ ក្នុងកាល​ណាមួយ បុគ្គលជា​សប្បុរស​នោះ បើទុក​ជាក្រោធ ក៏មិន​ធ្វើសេចក្តី​ក្រោធឲ្យ​ប្រាកដ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ ហៅជន​នោះឯង​ថាជា​សមណៈ​ក្នុងលោក។

[៦៤១] (ព្រះបាទសុបណ្ណរាជ ពោលថា) ជនណា មានពោះធូរ អត់ទាំ្រ​នូវសេចក្តី​ស្រេក​ឃ្លានបាន​ ទូន្មាន​នូវឥន្ទ្រិយ ជាអ្នក​មាន​តបធម៌ មានទឹក និងភោជន​ល្មម​ប្រមាណ មិនធ្វើ​នូវបាប ព្រោះហេតុ​នៃអាហារ​ឡើយ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ ហៅជននោះ​ថាជា​សមណៈ ក្នុងលោក។

[៦៤២] (សក្កទេវរាជ ពោលថា) ជនណា លះបង់នូវល្បែង (ដោយកាយ និងវាចា) និង​សេចក្តី​ត្រេកអរ (ក្នុងកាមគុណ) ទាំងពួង ទាំងមិនពោល​នូវពាក្យ​លេះលោះ​តិចតួច​ក្នុងលោក វៀរចាក​ហេតុជា​ទីតាំង​នៃការ​ស្អិតស្អាង និង​មេថុនធម្ម បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​ហៅ​ជននោះ​ឯង​ថាជា​សមណៈ​ក្នុងលោក។

[៦៤៣] (ព្រះបាទធនព្ជា័យ ពោលថា) ជនណា កំណត់ដឹង ហើយលះបង់​នូវទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ផង លោភៈ​ទាំងពួង​ផង បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ ហៅជន​ដែលមាន​ខ្លួនទូន្មាន មាន​សភាព​ខ្ជាប់ខ្ជួន មិនមាន​សេចក្តី​ប្រកាន់ថាអញ មិន​មានសេចក្តី​ប្រាថ្នា​នោះឯង ថាជា​សមណៈ​ក្នុងលោក។

[៦៤៤] (ព្រះរាជាទាំង ៤ ព្រះអង្គនោះ ត្រាស់សួរថា) ម្នាលអ្នកមាន​ប្រាជ្ញា​មិន​ថោកថយ យើង​ទាំងឡាយ សូមសួរ​ចំពោះអ្នក ជាអ្នកធ្វើ (នូវហេតុ​ដែលគួរធ្វើ) ការ​ជជែក​ចំពោះ​ពាក្យ​ទាំងឡាយ កើតមាន​ដល់យើង សូមអ្នក​កាត់នូវ​សេចក្តី​ងឿងឆ្ងល់ និង​សេចក្តី​សង្ស័យ​ចេញ ក្នុងថ្ងៃនេះ យើងទាំង​អស់គ្នា គប្បីឆ្លងនូវ​សេចក្តី​សង្ស័យនោះ ក្នុងថ្ងៃនេះ។

[៦៤៥] (វិធូរបណ្ឌិតពោធិសត្វ ពោលថា) បណ្ឌិតណា ជាអ្នកយល់​សេចក្តី បណ្ឌិត​នោះ រមែង​ពោលដោយ​ឧបាយ​នៃប្រាជ្ញា​ក្នុងកាលគួរ ក្នុងពាក្យ​ជជែកនោះ បពិត្រ​ព្រះអង្គ​ជាធំ​ជាងជន​ទាំងឡាយ ពួកជន​អ្នកឈ្លាស គប្បីយល់​នូវសេចក្តី​នៃ​ពាក្យពោល​ដែលគេ​មិនទាន់​និយាយ ដោយ​ប្រការ​ដូចម្តេចបាន។

[៦៤៦] ស្តេចនាគ ពោលដូចម្តេច ស្តេចគ្រុឌ​វេនតេយ្យ ពោលដូចម្តេច ស្តេចគន្ធព្វ (ព្រះឥន្ទ) ពោល​ដូចម្តេច ស្តេចដ៏​ប្រសើរ​របស់អ្នក​ដែនកុរុ​ពោល​ដូចម្តេច។

[៦៤៧] (ព្រះរាជាទាំងឡាយនោះ ឆ្លើយថា) ស្តេចនាគ ពោលចំពោះ​ខន្តិធម៌​តែម្យ៉ាង សេ្តចគ្រុឌ​វេនតេយ្យ ពោល​ចំពោះ​អាហារតិច ស្តេចគន្ធព្វ ពោល​ចំពោះការ​លះបង់​សេចក្តី​ត្រេកអរ ស្តេចដ៏​ប្រសើរ​របស់អ្នក​ដែនកុរុ ពោល​ចំពោះការ​មិនមាន​កង្វល់។

[៦៤៨] (ព្រះពោធិសត្វ ពោលថា) ពាក្យទាំង​អស់នេះ ជាសុភាសិត ពាក្យជា​ទុពា្ភសិត សូម្បី​បន្តិច​បន្តួច ក៏មិនមាន​ក្នុងប្រស្នា​នេះទេ ម្យ៉ាងទៀត ពាក្យ​ទាំងនេះ តាំងនៅ​ស៊ប់ ប្រជុំ​ចុះដោយ​ល្អ​ក្នុងបុគ្គល​ណា ដូចជា​កាំរទេះ​ដែលគេ​បញ្ចុះស៊ប់​ក្នុងដុំ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ ហៅបុគ្គល​ដែលព្រម​ព្រៀង​ដោយធម៌ ៤ យ៉ាងនោះ​ឯង ថា​ជាសមណៈ​ក្នុងលោក។

[៦៤៩] (ព្រះរាជាទាំង ៤ ព្រះអង្គ…) អ្នកជាបុគ្គល​ប្រសើរ អ្នកជា​បុគ្គល​មិនមាន​អ្នកណា​វិសេស​ជាង អ្នកជា​បុគ្គល​ដល់នូវ​ត្រើយនៃ​ធម៌ ចេះដឹង​នូវធម៌ មានយោបល់​ដ៏ល្អ កំណត់​ដឹងនូវ​ប្រស្នា​ដោយប្រាជ្ញា អ្នកជា​អ្នកប្រាជ្ញ បាន​ផ្តាច់សេចក្តី​សង្ស័យចេញ​ហើយ អ្នកបាន​កាត់នូវ​សេចក្តី​សង្ស័យ និងសេចក្តី​ងឿងឆ្ងល់ ដូចជាគេ​កាត់​នូវភ្លុក​នៃដំរី​ដោយ​រណារ។

[៦៥០] (សក្កទេវរាជ…) បពិត្រអ្នកប្រាជ្ញ ខ្ញុំត្រេកអរនឹងការ​ដោះនូវប្រស្នា ​ហើយ​ជូន​សំពត់​នេះ មានពន្លឺ​ដូចផ្កា​ឧប្បលខៀវ មិនមាន​មន្ទិល ជាសំពត់​កាត់ថ្លៃ​មិនបាន​ មានពណ៌​ស្មើដោយ​ផ្សែង ដើម្បី​បូជានូវ​ធម៌របស់អ្នក។

[៦៥១] (សុបណ្ណរាជ…) បពិត្រអ្នកប្រាជ្ញ ខ្ញុំត្រេកអរនឹងការដោះ​នូវប្រស្នា ​ហើយ​ជូននូវ​កម្រង​ផ្កាមាស​ដែលរីក​សំពោង ដោយ​ត្របក​ច្រើនស្រទាប់ ប្រកប​ដោយ​លំអង​ដ៏ប្រដាប់​ដោយ​កែវដ៏​ច្រើន ដើម្បីបូជា​នូវធម៌​របស់អ្នក។

[៦៥២] (វរុណនាគរាជ…) បពិត្រអ្នកប្រាជ្ញ ខ្ញុំត្រេកអរនឹងការដោះស្រាយ​នូវ​ប្រស្នា ​ហើយ​ជូននូវ​កែវមណី ដែល​កាត់ថ្លៃ​មិនបាន​ ជាកែវ​ដ៏រុងរឿង មានពន្លឺ​ផ្លេក ៗ សម្រាប់​ពាក់​ឰដ៏ក ដែលស្អិត​ស្អាងដោយ​កែវមណី ដើម្បីបូជា​នូវធម៌​របស់អ្នក។

[៦៥៣] (ព្រះរាជា…) ខ្ញុំត្រេកអរនឹងការដោះស្រាយ​នូវ​ប្រស្នា ​ហើយជូន​នូវគោ​មួយពាន់ ទាំង​គោឧសភៈ​ផង ដំរីផង រថ ១០ ដែល​ទឹមដោយ​សេះ​អាជានេយ្យ​នេះផង ស្រុក​សួយ ១៦ ផង ដល់អ្នក។

[៦៥៤] អ្នកទាំងឡាយ ចូរចាំទុកនូវជាតក​យ៉ាងនេះថា សេ្តចនាគ​ក្នុងកាល​ណោះ បាន​មកជា​ព្រះសារីបុត្ត សេ្តចគ្រុឌ បាន​មកជា​កោលិតភិក្ខុ (មោគ្គល្លាន) សេ្តចគន្ធព្វ បាន​មក​ព្រះអនុរុទ្ធ សេ្តចបាន​មកជា​អានន្ទបណ្ឌិត​ វិធុរពោធិសត្វ គឺតថាគត។