[១] (បុរសអ្នករក្សាស្រែពោលថា) បពិត្រកោសិយៈ ស្រូវសាលីក្នុងស្រែ បរិបូណ៌​ដែរ តែពួក​សេកតែងស៊ី បពិត្រព្រហ្ម ខ្ញុំសូម​ជំរាប​លោក ខ្ញុំ​មិន​អាចហាម​ឃាត់សេក​ទាំង​នោះ​​បានឡើយ បណ្តា​សេក​ទាំងនោះ មានសេក​មួយ ដែលល្អ​ដោយ​ចំណែក​ទាំងពួង ជាង​សេក​ទាំងនោះ ស៊ីនូវ​ស្រូវសាលី តាមសេក្តី​បា្រថ្នា​រួចហើយ ក៏ពាំ​ស្រូវដោយ​ចំពុះ​ហើរ​ទៅ​ទៀត។

[២] (សាលិន្ទិយព្រាហ្មណ៍ កោសិយគោត្រពោលថា) ជនទាំងឡាយ ចូរដាក់​អន្ទាក់​ធ្វើដោយ​កន្ទុយសត្វ បក្សីនោះ​នឹងជាប់ ចូរអ្នក​ចាប់វា​ទាំងរស់ នាំមក​ក្នុង​សំណាក់​នៃ​អញ។

[៣] (សេ្តចសេកពោលថា) បក្សីទាំងនុ៎ះ ស៊ីផង ផឹកផង ហើយហើរ​ចេញ​ទៅ អាត្មាអញ​​ម្នាក់ឯង ជាប់អន្ទាក់​ហើយ អាត្មាអញ​ធ្វើហើយ​នូវអំពើ​លាមក​ដូចមេ្តច។

[៤] (ព្រាហ្មណ៍…) ម្នាលសេក ពោះសេកទាំងឡាយដទៃ (ជាពោះ​តូចល្មម) ដោយពិត (ចំណែក​ខាងពោះ) របស់អ្នក ជាពោះធំ​ជ្រុលពេក បានជា​អ្នកស៊ី​ស្រូវសាលី​តាមសេចក្តី​បា្រថ្នា​រួចហើយ ក៏ពាំ​យកស្រូវ​ដោយ​ចំពុះហើរទៅ។ ម្នាលសេក អ្នកបំពេញ​ជង្រុក​ក្នុងព្រៃ​រកានោះឬ ឬក៏អ្នក​ចងពៀរ​នឹងយើង ម្នាលសំឡាញ់ យើងសួរហើយ អ្នកចូរ​បា្រប់ អ្នកកប់​ស្រូវសាលី​ទុកក្នុង​ទីណា។

[៥] (ស្តេចសេក…) ខ្ញុំមិនចងពៀរជាមួយនឹងអ្នកទេ ជង្រុករបស់ខ្ញុំ ក៏​មិនមានដែរ ខ្ញុំដោះ​បំណុលផង ឲ្យបុលផង ខ្ញុំហើរ​ទៅដល់​ចុងរកា ក៏កប់​កំណប់ទុក​ក្នុងព្រៃរកា​នោះ បពិត្រ​កោសិយៈ អ្នកចូរ​ជ្រាបយ៉ាង​នេះចុះ។

[៦] (ព្រាហ្មណ៍…) ការឲ្យបុលរបស់អ្នកដូចមេ្តច ការដោះ​បំណុល​ដូចម្តេច អ្នកចូរ​បា្រប់​នូវ​ការកប់​កំណប់ កាលបើដូច្នោះ អ្នកនឹង​រួចចាក​អន្ទាក់។

[៧] (សេ្តចសេក…) បពិត្រកោសិយៈ ខ្ញុំមានកូនតូចៗ មិនទាន់ដុះស្លាប​នៅឡើយ កូន​តូច​ទាំងឡាយ​នោះ ដែលខ្ញុំ​ចិញ្ចឹម​ហើយ នឹងចិញ្ចឹម​ខ្ញុំវិញ ហេតុនោះ ខ្ញុំត្រូវ​ឲ្យបុល​ដល់​កូនតូចៗ ទាំងនោះ។ ម្យ៉ាងទៀត ខ្ញុំមានមាតា បិតាចាស់​គ្រាំគ្រា មានវ័យ​កន្លងហើយ ខ្ញុំពាំ (នូវស្រូវសាលី) ដោយចំពុះ យកទៅ​ជូនមាតា​បិតាទាំងនោះ ខ្ញុំត្រូវ​ដោះបំណុល​ដែល​គាត់​ធ្វើហើយ​មុន។

ក្នុងព្រៃរកានោះ មានបក្សីទាំងឡាយដទៃទៀត ដែលជ្រុះស្លាប​អស់ហើយ ថម​ថយ​​កំឡាំង ខ្ញុំត្រូវ​ការដោយ​បុណ្យ ក៏​ឲ្យដល់​បក្សីទាំង​នោះ បណ្ឌិត​ទាំងឡាយ​ពោលថា បុញ្ញកម្ម​នោះជា​កំណប់។ ការ​ឲ្យបុល​របស់ខ្ញុំ​យ៉ាងនេះ ការដោះបំណុល​របស់ខ្ញុំ​យ៉ាងនេះ ខ្ញុំ​បា្រប់​នូវការកប់កំណប់ បពិត្រ​កោសិយៈ អ្នកចូរ​ជ្រាប​យ៉ាងនេះ។

[៨] (ព្រាហ្មណ៍…) បក្សីមានកំណើតពីរដងនេះ ប្រសើរណាស់តើ ជាសត្វ​ប្រកប​ដោយធម៌​ដ៏ក្រៃលែង មនុស្ស​ពួកខ្លះ មិនមាន​ធម៌នេះទេ។ អ្នកចូរ​បរិភោគ​នូវ​ស្រូវសាលី ជាមួយ​នឹងពួក​ញាតិ​ទាំងអស់ តាមប្រាថ្នា​ចុះ ម្នាលសេក សូមឲ្យ​យើងឃើញ​អ្នកទៀត ដ្បិតការបានចួប​ប្រទះ នឹងអ្នក (នេះ) ជាទី​ស្រឡាញ់​របស់​យើង។

[៩] (ស្តេចសេក…) បពិត្រកោសិយៈ ខ្ញុំបានបរិភោគផង ផឹកផង ក្នុង​លំនៅ​អ្នក​រួច​ហើយ ខ្ញុំមិន​អាចនឹង​នៅក្នុង​សំណាក់​នៃអ្នក​អស់រាត្រី​មួយទេ អ្នកចូរ​ឲ្យទាន (ចំពោះ​សមណ​ព្រាហ្មណ៍) ដែលមាន​អាជ្ញាដាក់ចុះ​ហើយផង ចូរចិញ្ចឹម​មាតាបិតា ដែល​ចាស់គ្រាំ​គ្រាផង។

[១០] (ព្រាហ្មណ៍…) លក្ខី (សិរី បុណ្យ និងបា្រជ្ញា) បានកើត​ឡើងហើយ​ដល់យើង​ក្នុង​ថៃ្ងនេះ ដ្បិតយើង​បានជួប​នឹងសេ្តច​សេកដ៏​ប្រសើរ ជាងពួក​បក្សី​ទាំងឡាយ យើងនឹង​ធ្វើបុណ្យ​ឲ្យច្រើន ព្រោះបាន​ស្តាប់នូវ​សុភាសិត​របស់​សេក។

[១១] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) សាលិន្ទិយព្រាហ្មណ៍ ជាកោសិយគោត្រនោះ មាន​ចិត្ត​រីករាយ មានចិត្ត​ខ្ពស់ឯក មាន​ចិត្តជ្រះថ្លា បានចាត់​ចែងនូវ​បាយ និង​ទឹក ហើយ​ញុំាង​សមណៈ និង​ព្រាហ្មណ៍​ទាំងឡាយ ឲ្យឆ្អែត​ស្កប់ស្កល់​ដោយបាយ និងទឹក។