[៥៣៤] (សេ្តចហង្ស និយាយនឹងសេ្តចសេកថា) ដើមឈើទាំងឡាយ​ច្រើនណាស់ ដែល​មាន​ស្លឹកខៀវ មានផ្លែ​ជាអនេក ព្រោះហេតុ​អ្វីហ្ន៎ បាន​ជាសេក​នេះ មានចិត្ត​រីករាយ​ជានិច្ច តែនឹង​ដង្គត់ឈើ​ពុកស្ងួត។

[៥៣៥] (សេ្តចសេក និយាយតបវិញថា) យើងបាន​ចូលទៅ​បរិភោគ​ផ្លែឈើនោះ រាប់​ដោយឆ្នាំ​ច្រើនជា​អនេក ទោះបី​យើង​ដឹងថា ឈើនោះ មិនមានផ្លែ​ហើយ ការ​មេត្រីនោះ ក៏​នៅ​ដូចដើម។

[៥៣៦] (ស្តេចហង្ស និយាយថា) សត្វស្លាបទាំងឡាយ តែង​លះបង់​នូវដើមឈើ​ដែល​ពុកស្ងួត ជ្រុះស្លឹក​អស់ មិនមានផ្លែ ​ហើយ​ហើរទៅ ម្នាលអ្នក​ជាទ្វិជាតិ អ្នក​សំគាល់​ឃើញ​ទោស (ក្នុងការ​លះចោល​នោះ) ដូចម្តេច។

[៥៣៧] (សេ្តចសេក និយាយថា) ពួកសត្វណា មានសេចក្តី​ត្រូវការ​ដោយផ្លែ ​ហើយ​គប់រក​នូវដើម​ឈើ លុះដឹងថា មិនមានផ្លែ ក៏លះ​ចោលនូវ​ដើមឈើ​នោះ ពួក​សត្វស្លាបនោះ ឈ្មោះថា​មានប្រាជ្ញា​គិតតែ​ប្រយោជន៍​ផ្ទាល់ខ្លួន មានប្រាជ្ញា​មិនល្អ រមែង​ញុំាង​ចំណែក​នៃ​សេចក្តី​រាប់អាន​ឲ្យវិនាស។

[៥៣៨] (ស្តេចហង្ស និយាយថា) ម្នាលបក្សី សេចក្តីមេត្រី សេចក្តីជួបជុំ​ និងសេចក្តី​ស្និទ្ធស្នាល ដែលអ្នក​បាន​ធ្វើ​ហើយ ជាការ​ប្រពៃណាស់ បើអ្នកពេញ​ចិត្តនឹងធម៌នេះ អ្នកនឹង​បាន​​ជាទី​សរសើរ​នៃពួកវិញ្ញូជន។

[៥៣៩] មា្នលសេក អ្នកមានស្លាបជាយាន ហើរទៅតាមអាកាស យើងឲ្យពរ​ដល់អ្នក ម្នាល​បក្សី បើអ្នក​មានចិត្ត​ប្រាថ្នានូវ​ពរណា​នីមួយ ចូរទទួល​យកពរ​នោះចុះ។

[៥៤០] (សេ្តចសេក និយាយថា) ខ្ញុំសូមឲ្យបាន​ឃើញនូវ​ដើមឈើ​នោះ មាន​ស្លឹក និងផ្លែ​ឡើងវិញ​ដូចដើម ខ្ញុំគប្បី​រីករាយ​រឿយ ៗ ដូចមនុស្ស​កំសត់ បាន​កំណប់​ទ្រព្យ។

[៥៤១] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) លំដាប់នោះ ព្រះឥន្ទបានយក​ទឹកអម្រឹត មកស្រោច​នូវឈើ​ដុះលើ​ផែនដី ដើមឈើនោះ មានមែក​លូតលាស់​ត្រសាយ​ត្រសុំ មានម្លប់ដ៏​ត្រជាក់ ជាទី​រីករាយ​នៃចិត្ត។

[៥៤២] (ស្តេចសេក និយាយថា) បពិត្រសក្កៈ កាលបើយ៉ាង​នេះ សូមឲ្យ​ព្រះអង្គ​​បាន​សេចក្តី​សុខ ព្រមទាំង​ពួកញាតិ​ទាំងអស់ ឲ្យដូច​ជាខ្ញុំដែល​បាន​សេចក្តីសុខ ព្រោះ​ឃើញ​នូវដើមឈើ​ដ៏ប្រកប​ដោយផ្លែ​ក្នុងថ្ងៃនេះ។

[៥៤៣] (អភិសម្ពុទ្ធគាថា) ព្រះឥន្ទបានឮពាក្យសេក​ហើយ ក៏ធ្វើនូវ​ឈើនោះ​ ឲ្យមានផ្លែ រួចក៏​ចៀសចេញ​ទៅកាន់​នន្ទនវនឧទ្យាន​នៃទេវតា​ទាំងឡាយ ជាមួយនឹង​ភរិយា។