ទ. ១៧៩

[៣២៥] អាត្មា​ជា​ភិក្ខុ​នី មាន​ស្មារតី មាន​ចក្ខុ គឺបញ្ញា មាន​ឥន្រ្ទិយចំរើន​ហើយ បាន​ចាក់​ធ្លុះ​នូវ​ព្រះ​និព្វាន​ជា​ទីស្ងប់ ដែល​បុរសថោកទាបមិន​ដែល​បាន​សេព​ហើយ។

នាងមិនគាប់​ចិត្ត​នឹងជាតិទេឬ សត្វ​ដែល​កើត​ហើយ តែងបរិភោគ​កាម​ទាំង​ឡាយ នាងចូរបរិភោគនូវ​តម្រេក​ក្នុង​កាម​ទាំង​ឡាយ កុំឲ្យ​មាន​សេចក្ដីស្ដាយ​ក្រោយ។

សេចក្ដី​ស្លាប់ និង​ការ​កាត់​នូវ​ដៃជើង រមែង​មាន​ដល់​សត្វ​ដែល​កើត​ហើយ សត្វ​ដែល​កើត​ហើយ រមែង​ដល់​នូវ​សេចក្ដីទុក្ខ មាន​ការ​សម្លាប់ និង​ការ​ចង​ជាកំណត់។ មាន (ព្រះ​រាជបុត្រ​មួយព្រះ​អង្គ) កើត​ក្នុង​សក្យត្រកូល បាន​ត្រាស់​ជា​ព្រះ​ពុទ្ធ ព្រះ​អង្គ​ផ្ចាញ់​នូវ​មារ មាន​កិលេសមារ​ជាដើម ព្រះ​អង្គ​បាន​សំដែង​ប្រាប់​អាត្មានូវ​អរិយ​សច្ចធម៌ ជា​ធម៌​កន្លង​នូវ​ជាតិ គឺទុក្ខ ១ ហេតុនាំឲ្យ​កើតទុក្ខ​មួយ ១ ទី​ដែល​ប្រព្រឹត្តកន្លង​នូវ​ទុក្ខ ១ មគ្គ​ប្រកប​ដោយ​អង្គ ៨ ដ៏​ប្រសើរ ជាដំណើរ​ទៅ​កាន់​ទី​រំលត់​ទុក្ខ ១។ អាត្មា​បាន​ស្ដាប់​ព្រះ​ពុទ្ធដីការ​បស់​ព្រះ​អង្គ​ហើយ ក៏​ត្រេកអរ​ក្នុង​សាសនា ត្រៃវិជ្ជា អាត្មា​បាន​សម្រេច​ហើយ សាសនា​របស់​ព្រះ​ពុទ្ធ អាត្មា​បាន​ធ្វើ​ហើយ។ទ. ១៨០ សេចក្ដីរីករាយ ក្នុង​អារម្មណ៍​ទាំង​ពួង អាត្មា​បាន​កំចាត់​ចេញ​ហើយ គំនរងងឹត អាត្មា​បាន​ទំលាយចេញ​ហើយ ម្នាល​មារកំបាប អ្នក​ចូរដឹងយ៉ាង​នេះ​ចុះ ម្នាលមារលាមក អ្នក​ឯង យើងកំចាត់​ចេញ​ហើយ។