[៣៥] គ្រានោះ ព្រះដ៏មានព្រះភាគ​នៅចាំវស្សារួចហើយ ត្រាស់ហៅភិក្ខុទាំងឡាយថា ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ អរហត្តផលវិមុត្តិដ៏​ប្រសើរ​ តថាគត​បានសម្រេចហើយ អរហត្តផលវិមុត្តិ​ដ៏​ប្រសើរ តថាគត​បានធ្វើឲ្យជាក់​ច្បាស់ហើយ ដោយបានធ្វើទុកក្នុងចិត្ត​ជាឧបាយ ដោយមានសេចក្តី​ព្យាយាម​ដ៏ល្អ​ជាឧបាយ ម្នាលភិក្ខុទាំងឡាយ ចំណែក​អ្នកទាំងឡាយក៏បាន​សម្រេច​នូវ​អរហត្តផលវិមុត្តិ​ដ៏ប្រសើរ ក៏បានធ្វើឲ្យជាក់ច្បាស់​នូវអរហត្តផលវិមុត្តិ​ដ៏ប្រសើរ ដោយបានធ្វើ​ទុកក្នុងចិត្ត​ជាឧបាយ ដោយមាន​សេចក្តី​ព្យាយាម​ដ៏ល្អជា​ឧបាយ។

គ្រានោះ ក្រុងមារ ជាអ្នកមានចិត្តអាក្រក់ ចូលទៅគាល់​ព្រះដ៏មានព្រះភាគ លុះចូល​ទៅដល់​ហើយ ទើបពោលពាក្យ​ជាគាថា​នឹងព្រះដ៏មានព្រះភាគថា

បពិត្រព្រះសមណៈ ​អន្ទាក់ទាំងឡាយណាៗ ទោះបី​ជារបស់​ទេវតា​ក្តី ​ជារបស់​មនុស្សក្តី ព្រះ​អង្គជាប់ហើយ​ដោយអន្ទាក់​ទាំងនោះ ដែលជា​អន្ទាក់​របស់មារ ព្រះអង្គជាប់​ចំពាក់​ហើយ​​ដោយចំណងរបស់មារ ព្រះអង្គ​មិន​រួច(​អំពីវិស័យ)ខ្ញុំឡើយ។

ព្រះសម្ពុទ្ធ​ទ្រង់​ត្រាស់​ថា ម្នាលមារ ជាសត្វ​ដ៏លាមក អន្ទាក់​ទាំងឡាយណាៗ ទោះបី​ជារបស់​ទេវតាក្តី ​ជា​របស់​មនុស្ស​ក្តី តថាគត​រួចស្រឡះ​ហើយចាកអន្ទាក់​ទាំងនោះ ដែលជា​អន្ទាក់​របស់មារ តថាគត​រួចហើយ​ចាកចំណង​របស់មារ អ្នកឯងសោត ក៏តថាគត​នាំចេញ​ចាក​ពុត​កំណាច (គឺ​តថាគតផ្ចាញ់ផ្ចាលហើយ)។

គ្រានោះ ក្រុងមារ​ជាអ្នកមានចិត្តបាប កើតទុក្ខ តូចចិត្តថា ព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់ស្គាល់​អញ ព្រះសុគត​ទ្រង់ស្គាល់អញ ហើយក៏​អន្តរធានបាត់ទៅ​អំពី​កន្លែងនោះឯង។